stap voor stap proberen te ontsnappen uit een relatie met partnergeweld
23-09-2010
Ik had een drang om te bloggen maar eigenlijk is na de middag een verschrikkelijke vermoeidheid op me gevallen. Ik ben doodmoe, ik kan me niet meer herinneren wanneer ik me nog eens zo moe gevoeld heb. Het viel ook echt op me, in een paar minuten volledig versleten. Gisteren gingen de medebewoonsters om 23u naar bed en een vriendin had me de tip gegeven van zolang mogelijk tv te kijken om zo het moeilijk moment van in de kamer te komen en in bed te liggen wat korter te maken en het werkte echt heel goed! Ik ontzag om dan alleen naar tv te kijken, was er eigenlijk bang voor maar na een tijdje lag ik languit in de zetel te genieten van de rust en het alleenrecht op het tvtoestel. Want ook dat kon ik thuis niet, gewoon kijken naar wat ik wil. Eens in mijn kamer ben ik dan ook direct in slaap gevallen en heb ik super goed geslapen.
Deze ochtend dan een vriendin gezien die ik de laatste keer gezien had nog stiekem wanneer ik nog bij hem was en het was zalig om haar te kunnen zien en in haar armen te vallen. Geborgenheid mis ik. Niet dat ik het thuis had, ver van. Maar hoe slecht de situatie ook is je hebt een thuis, ik kon er mezelf niet zijn en werd constant tegengewerkt en gepest maar het voelde wel thuis en dat mis ik wat. Het weegt zeker niet op hoor, liever geen thuis en rust en ik weet dat dit maar een tussenstap is en geniet ook van de beschermde en veilige omgeving.
Gisteren was het even slikken, toen ik in de zetel zat zag ik opeens een schaduw en ik keek naar de grond om te kijken naar mijn kat. Zulke momenten zijn confronterend.
Maar gelijk wat, gelijk hoe ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn vertrek!
Ik kan het niet geloven dat het nog maar de tweede dag is van mijn nieuwe leven, het voelt precies al maanden aan, de verbazing is het enige waaraan ik merk dat mijn vrijheid nog maar pril is. Zoals daarjuist, ik stap buiten het vluchthuis en ik moet me inhouden om niet te huilen van geluk, omdat de zon schijnt, omdat ik beslis naar links of rechts te gaan, met niemand rekening houdend.
Ik heb het al zwaar gehad, de zware momenten zijn zwaarder dan verwacht maar de mooie momenten zijn ook zoveel mooier dan verwacht. Toen ik gisteren in de groep kwam voelde ik me zwaar onwennig. Ik ben al iemand die moeilijk contacten legt door mijn minderwaardigheidsgevoel, gelijk wel soort mensen ik leer kennen ik voel me altijd niet goed genoeg of altijd wel iemand die er niet bij zal horen. Ik was ook geschrokken omdat ik mensen zag die getekend zijn door het leven, heel confronterend. De éne dag ben je een deel van de samenleving, je job, je omgeving, de andere dag sta je aan de rand van de maatschappij, zo voelde het op dat moment. In feite is het wel niet zo zwart wit, maar toch...
Omdat ik het moeilijk heb met nieuwe contacten en ik liefst van al in mijn kamer me ging verschuilen had ik voor mezelf beslist dat mijn nieuwe start ook op alle vlakken een nieuwe start was. Ik was blij dat ik het vroegste deel van de avond nog in de veiligheid van een vriendin kon vertoeven in de stad maar toen ik terug kwam ben ik meteen terug bij de groep gaan zitten. Het heeft me deugd gedaan! Ik leerde beetje bij beetje sommige personen wat kennen en het voelde goed om met die mensen te praten die in dezelfde situatie zitten. De één ligt je natuurlijk beter dan de ander maar ik ben heel blij dat er personen zijn waar ik me goed bij voel.
Wat me vooral verbaasde was het verhaal van 1 vrouw, ik schrok toen ik haar verhaal hoorde, was er niet goed van. Ze zei me op een bepaald moment dat ze nauwelijks dagen van gelukkig zijn in haar leven gekend heeft en dat kon ik best geloven en terwijl is zij net het zonnetje in huis. Ze had direct een plaatsje in mijn hart. De kindjes ontroeren me ook, de begeleidsters spreken alsof het vervelend moet zijn al die kindjes om tot rust te komen maar dat helpt me! Ik weet dat die kindjes al elk een zware tijd meegemaakt hebben en kan eindeloos genieten om hun onschuld te zien. Als je het wat moeilijk hebt en je zit op een bankje en er komt daar opeens dan zo'n kindje voorbij die je aankijkt, dat doet me goed en verzet mijn gedachten.
Dan nog samen tv gekeken, de leefruimte is oud, de zetels versleten, de tv klein maar daar zaten we met drie vrouwen, elk in een zetel met onze voeten erin en gewoon plezier. Op dat moment voelde ik me zo rijk! Ik zit in een zetel, kijk naar tv, heb ik zin om te slapen ik ga slapen, heb ik zin om nog uren te kijken, ik kijk nog uren. We praten wat samen en op geen enkel moment moet ik schrik hebben voor agressie of wat komt.
Toen ik tegen middernacht eindelijk op mijn kamer kwam moest ik alle spulletjes nog uitpakken en toen viel opeens het 'alleen zijn' wat op me, ik deed m'n rugzak open en er zat een kaartje in van een andere vriendin, ik was ontroert en ook verschrikkelijk gesteund op een moment die weer zwaarder ging zijn anders! Trouwens de begeleidster trok grote ogen toen ik over mijn vriendinnen sprak, ze zei me dat ik heel gelukkig mag zijn, dat er daar mensen toekomen die niemand meer hebben. Ik ben elke dag gelukkig en dankbaar voor mijn vriendinnen, en elke dag dankje zeggen tegen hen is niet genoeg maar ik weet dat ik mijn dankbaarheid kan uitdrukken in het feit wat ik met de rest van mijn leven doe, gewoon er iets van maken en gelukkig worden.
Dan nog wat kleren enzo weggestopt maar wou niet te veel lawaai meer maken omdat er kindjes al sliepen en lag daar als een tiener op mijn buik in mijn bed, benen omhoog, te lezen, blij gewoon. De nacht is meegevallen, heel de nacht doorgeslapen, tegen 6 uur wel wakker. Ik had gevraagd of ik snachts op het binnenplein mag als ik niet kan slapen en daarop had de begeleidster gezegd 'natuurlijk, het is hier geen gevangenis, je gaat of staat waar je wil'. Een gevangenis zo kan ik mijn relatie samenvatten, heel mijn denken, doen en zijn beperkt. Nu pas begin ik beetje bij beetje te beseffen hoe erg het wel met me gesteld was, gewoon omdat ik nu beetje bij beetje op mijn plooi kom. Op mijn plooi komen is sterk overdreven, want daar is nog geen sprake van nu, maar ik kan al ademen.
Er zijn zware momenten geweest, bijvoorbeeld deze middag toen ik aan tafel moest eten voor de eerste keer en de mensen die ik al wat leren kennen had er niet waren en de rest van de vrouwen buitenlands waren en in het buitenlands aan het praten waren, toen voelde ik me alleen, maar een smsje naar een vriendin en ik voelde me al minder alleen.
Ik heb ook angst hoe het verder moet maar ik bekijk dag per dag momenteel, vorige week deze tijd kon ik me niet voorstellen dat ik vandaag weg ging zijn, dus niemand weet wat de toekomst brengt. Maar hoe moeilijk ik het ook heb elk moment van rust in mijn hoofd is alles dubbel en dik waard!
En zo zat ik deze ochtend om 6u30 te schommelen in de tuin om daarna op mijn gemak in bad te gaan en de dag te laten beginnen.
Ik ben vertrokken, deze ochtend, ik kan het bijna nog zelf niet geloven. Het is precies een film, een waas, heb zelfs een vakantiegevoel! Ik zit nu bij een vriendin en ben blij dat ik nog even bij haar kan zijn, mijn hondje is nog bij me. Het afscheid van hem zal me straks zwaar vallen maar het deed me deugd om hem daarjuist al met zijn staartje in de lucht in haar tuin te zien lopen. Hij ziet er gelukkig uit, ook precies alsof hij weet dat de zware dagen voorgoed voorbij zijn. Ook hij heeft al een zwaar verleden met zijn vijf jaartjes hondje zijn, niet veel mogen en ook in het geweld gedeeld. Nu komen voor hem de mooie hondjesdagen.
Ik zit in de zetel en de tv staat aan, ik weet niet wat er precies speelt maar ik geniet van het te zien, ben hiervan al vrolijk aan het worden, gewoon kunnen kijken. Rust in mijn hoofd en in mijn ziel.
Ik zit niet direct met het latere verloop van de dag in. Ik zie wel wat er komt, laat alles op me afkomen, dankbaar voor deze kans. De hulpverlening in België is schitterend, vanaf nu klaag ik niet meer als ik belastingen moet betalen, dit is alles meer dan waard!
Ze zeggen dat je pas vrienden in nood leert kennen maar dat is geen stom cliché dat is gewoon zo. Die vrienden hebben gemaakt dat ik hier nu zit, klaar om mijn nieuwe leven te beginnen. Zonder hen ging ik nog dag na dag mijn leven verder in een spiraal van geweld. Nu kan ik beginnen leven, klaar om elke dag te onwaken met mijn geschenk, een dag die geluk brengt. En ik weet dat er nog zware dagen zullen volgen, eenzame dagen maar ik weet ook dat deze niet zullen opwegen tegen wat ik grotendeels week in week uit heb meegemaakt.
En ik kan het toch niet laten om toch wel trots te zijn op mezelf hoor. Ik beschouwde me steeds als een zwakke vrouw. Ik wist wel ergens dat ik sterk was omdat ik toch ondanks alles wat ik meemaakte nog goed te zorgen voor..., steeds te gaan werken en grotendeels tamelijk door het leven te geraken. Maar hoe dichter ik bij vandaag kwam hoe zwaarder de stap zetten werd, ik wist dat het ongelofelijk zwaar ging zijn maar had het toch nog ergens onderschat, het was nog zwaarder dan ik dacht. En nu beschouw ik me als een sterke vrouw. En het beste is gewoon dat iedereen sterker is dan jezelf denkt.
Vandaag is de eerste dag, mooier kan het niet worden!
Het is vreemd hoe een blog een steun kan zijn. Het zegt niets terug maar het is er gewoon voor je, midden in de nacht kan je er je ding kwijt.
En eigenlijk heb ik weinig te zeggen. Heb het allemaal al eens gezegd. Heb net raar gedroomd, in mijn droom is de stap al gezet, dus het is maar een kwestie van herhaling (yeah right).
Zag vanavond op facebook dat een seut van mijn werk (en geloof me het is een seut en ik zeg dit niet vlug omdat ik denk dat iedereen iets interessants heeft (behalve haar dan)) een boek aan het schrijven is. Ik had zoiets van 'jij een boek?!'...
Het kan nu zijn dat ze onbekende talenten heeft en haar fantasieen recht tegenover hoe ze in t echt is staat maar ik heb toch erg m'n twijfels.
Misschien probeer ik het wel ooit. Meneer van caw heeft verschillende keren gezegd dat mijn verhalen alles slaan en ik het moet doen, maar daar heb ik geen zin in. Wel vind ik het jammer dat ik geen enkel boek over een nieuwe start via een vluchthuis kon vinden, wie weet someday...
