stap voor stap proberen te ontsnappen uit een relatie met partnergeweld
22-08-2010
Als kind ben ik vaak gepest, eens de kleuterklas voorbij was was ook mijn zorgeloze leventje op dat vlak voorbij. In het vierde leerjaar was het een pestvrij jaar om dan in het 5de en 6de tot een hoogtepunt van pesterijen te komen. Ik huiverde om naar het middelbaar te gaan maar vreemd genoeg betekende het middelbaar compleet de verlossing van pesten voor mij. Omdat ik jaren zwaar gepest ben is dat wel iets dat je onbewust meedraagt met je, wat terughoudender zijn bij nieuwe personen en situaties vooral in groep, dan ben ik toch wat op mijn hoede. Deze avond bedacht ik me opeens dat ik thuis met een pester zit, dat de situaties die hij creëert een grote gelijkenis hebben en hoe ik er mee omga ook. Lichamelijk als mentaal voel ik me hetzelfde als toen.
We zitten halfweg het weekend... oef... Het is begonnen met teleurstelling, mijn schoonma kon toch niet komen. Ik heb me doorheen de zaterdag geworsteld. Boodschappen gedaan en terwijl naar het kerkhof gegaan. Daar praat ik dan in gedachten met mijn ma, ik geloof niet in leven na de dood, maar dan hoop ik toch maar dat ze me zou horen, je weet toch maar nooit. Is eigenlijk begonnen toen ik iemand leerde kennen die enorm veel aanvoelt, zoveel dat ik vaak versteld ervan sta en die tevens ook gelooft en dan denk je daar wel af en toe aan. En ook al zegt mijn verstand dat er niets is na de dood, het doet me goed daar zitten mijmeren. Ik vind het kerkhof ook een zachtere plaats in de maatschappij, alsof het daar normaal is dat iedereen eens knikt of glimlacht naar je. Het is alsof het daar toegelaten is, als je daar loopt toch behoort tot de mensen met een hart en vanaf je weer de straat opkomt het drukke onpersoonlijke leven herbegint.
De nachten zijn echt zwaar, ik ben doodmoe en kan niet slapen omdat ik te veel pieker. Tegen dat de wekker gaat ben ik eindelijk vast in slaap en 's morgens sta ik dan ook doodmoe op. Als ik doodmoe ben dan zakt de moed mij in de schoenen. Het is terug het eerste weekend in weken dat ik niet ontzie omdat ik weet dat mijn schoonma hier zal logeren. Ik hoop dan ook dat ik gespaard blijf vandaag van de vrijdagse letterlijke walging eens ik naar huis moet vanavond.
Naast piekeren en angst heb ik toch ook al andere gevoelens, positieve gevoelens. Het gevoel dat ik beslissingen kan maken los van hem en gewoon doe wat mij juist lijkt ook al denkt hij daar anders over en dat geeft me een innerlijke rust. Het is precies alsof beetje bij beetje mijn capaciteit van denken voor mezelf terugkomt. De vervangster in het caw had me erop betrapt dat ik tot in de kleinste onschuldige beslissingen rekening met hem houdt en was me daar eigenlijk niet van bewust.
Ondertussen ben ik geschrokken terug over wat allemaal in het nieuws komt van zelfdoding. Zes zelfdodingen per dag in België, een paar dagen terug een moeder met haar twee volwassen dochters van in de 30 die samen zelfmoord plegen. Ik heb een beetje een fascinatie voor zelfmoord omdat ik al een paar keer zo diep gezeten heb, volledig geen uitweg meer wist en geen toekomst meer zag dat ik hieraan dacht in het verleden maar ik kon het gelukkig gewoon niet. Ondertussen weet ik ook dat niemand er volledig alleen voor staat, ik heb gelukkig veel mensen rondom mij die om mij geven en me helpen maar zelfs al heb je dat niet er bestaat echt een goed netwerk in België waar je terecht kan. Nu is mijn kijk op zelfmoord ook volledig veranderd en is het een soort onbegrip geworden omdat ik zo aan het vechten ben om naar een beter leven te gaan kan ik moeilijk begrijpen dat mensen hun leven gewoon weggooien.
Volgende week kan ik terug naar mijn vaste begeleider in het caw. Een maand niet bij hem kunnen gaan was toch moeilijk, ondertussen twee keer bij een super sympathieke mevrouw geweest met ook heel veel begrip en goede raad maar als je al maanden bij dezelfde persoon gaat dan is het gewoon heel fijn dat die weet waarover het gaat zonder eerst een hele uitleg te moeten geven.
Gisteren in de 'overal is beter om te zijn dan thuis-mood' eens gaan notebook kijken in een winkel. Ja dat zal mijn eerste aankoop zijn voor ik aan het sparen sla voor mijn eigen plekje, een notebook om toch wat contact te hebben met iedereen rondom mij. Mijn dagen zijn nu druk gevuld omdat alles op mijn schouders valt en als ik ergens zal zitten waar ik al niemand ken en niet zal gaan werken wat zal ik heel de dagen moeten doen?! Ik zit er niet mee in en kijk aan de éne kant echt uit naar rust en tijd voor mezelf maar aan de andere kant ben ik toch ook wel bang om in een gat te vallen. En ik wil het beste van dat vluchthuis maken, ik wil daar niet zielig op een kamertje gaan zitten, ik zal naar een budgetvriendelijke fitness in de buurt opzoek gaan en wil van de tijd ook gebruik maken om eens aan mijn conditie te gaan werken. Ik heb in het caw gehoord dat zoveel vrouwen naar een vluchthuis moeten de hel vinden, het volledige slachtoffer zijn..., maar eigenlijk beschouw ik het helemaal zo niet. Ik ontzie dat niet, zie het als een mengeling van een avontuur en een tot rust komen en een nieuwe start, in het engels is het ook 'halfway house' wat ik veel positiever vind dan het nederlandse vluchthuis. Misschien onderschat ik het wel maar dat zie ik dan wel...
In de maanden dat ik niet geblogd heb is de situatie eigenlijk hetzelfde gebleven misschien zelfs erger geworden. Geen rust vinden thuis, de momenten die ik voor mezelf heb die zijn er die gepaard gaan met frustratie van zijn kant dan omdat er dan geen aandacht voor hem is. Niets van hulp in het huishouden tot tegenwerken en me het lastiger maken. Aan begrippen die eigenlijk normaal zouden moeten zijn in een relatie durf ik niet eens te denken, je geborgen voelen, gesteund in bepaalde zaken, liefde krijgen,... Eigenlijk als ik aan die laatste zaken denk dan zie ik ook hem totaal niet meer in het plaatje, ik zie dan nog eerder mijn vriendinnen ook al is dat dan totaal op een andere manier dan in een relatie. Een vriendin die zegt 'wees voorzichtig', of oprechte zorg die ik voel, hij zegt ook 'wees voorzichtig' maar als ik eens een poging doen om voor mezelf te zorgen zoals als ik ziek ben en ik wel wat rusten dan komt hij ook moeilijk doen.
Ik verlang naar liefde en geborgenheid maar bovenal gewoon rust. Rust in mijn hoofd en in mijn lichaam. Eigenlijk ben ik een stuk uitgeput, ik ga maar door met mijn dagelijkse leven heb de zorg voor hem, een familielid en de momenten wanneer ik thuis ben en eigenlijk eens zou kunnen uitblazen verslind hij mijn energie met lastig doen tot ruzie maken of gewoon veeleisend zijn. Dit is al zo'n gewoonte geworden zelfs al laat hij me eens een uur gerust, ik sta telkens op 'stand-by' en kom niet tot rust.
Ik weet wat zulke situaties met een mens doen, heb het van dichtbij mogen beleven. Ik heb vele jaren mijn mama heel ongelukkig gezien, naar mij toe was ze de perfecte moeder die dat ook trachtte weg te steken maar toen de diagnose kanker een feit was en de traditionele manieren er uitzichtlozer begonnen uit te zien begon ze daarnaast haar genezing te zoeken in het alternatieve. Toen geraakte ze er meer en meer van overtuigd dat haar ziekte te maken had met haar lange jaren ongelukkig te leven. En nu volg ik haar in haar voetsporen, enkel nog erger, de manier van leven is erger en mijn levensstijl is dan nog eens ongezonder. Het beste van mijn situatie is dat het in mijn handen ligt om beide feiten een totale ommezwaai te geven.
Ik zit de woorden op het scherm te lezen, gechoqueerd. Ik kan het bijna niet vatten dat ikzelf dit nog maar een paar maand geleden geschreven heb, ik lees precies het verhaal van iemand anders en ben er gedegouteerd van... Hoe komt het dat alles zo ver lijkt, zoals het net mij niet overkomen is?! Ik denk dat het een onbewuste zelfbescherming is omdat je er anders onderdoor gaat... Ik ben er niet goed van!
