stap voor stap proberen te ontsnappen uit een relatie met partnergeweld
07-01-2011
Alles komt goed...
... of dat hoop ik toch. Het huisje was echt niets en daar mocht mijn hondje ook niet binnen. Maar ondertussen in een andere stad een appartementje gezien waar ik (als alles goed gaat) woensdag het contract voor ga tekenen om 1 februari er te gaan wonen. Ik ben overtuigd dat het de juiste keuze is, ruim appartement voor iemand alleen, mijn hondje is toegelaten, en goede huurprijs. Welliswaar niet het appartement van mijn dromen, wat verouderd maar het is goed leefbaar.
Het is eng om in een stad te gaan wonen waar ik op 1 persoon na niemand ken, nooit eerder ben geweest en nergens mijn weg ken. Om ergens vanaf 0 te moeten beginnen zonder iets... Geen meubels maar ook geen kleine dingen zoals borden, potten, deken, niets... Ik heb spijt dat ik toch niet meer heb meegenomen nu, maar ja, ik heb al zo mijn best gedaan om het naar buiten te smokkelen wat me echt belangrijk is.
Het gevoel is zo heel dubbel, aan de éne kant angst, aan de andere kant verlangen en blijheid. Het is iets waar ik zoiezo door moet, ik ben wel enorm blij dat de lente en de zomer er aan zullen komen. Deze middag ben ik naar leenbakker en blokker gaan kijken en het was gewoon zalig, ook al kon ik nog niets kopen, ik kon bekijken wat ik het mooist vond, dromen over hoe ik het met de tijd zal inrichten, volledig mijn smaak. Wetende dat als ik iets koop het niet zal sneuvelen in het geweld thuis.
Nu zit ik alleen op de studio, in het vluchthuis is er ook een studio en daar zit er een vriendin van me in maar ze is nu nog weg en ik geniet eindeloos van het alleen zijn, het is hier donker, een leuk muziekje en gewoon mijn gedachten neertypen, morgen ga ik terug uit, ja ik geraak er wel.
Ik denk dat ik nu pas mijn 'krak' krijg. Ik heb enorme huilbuien waar ik nauwelijks nog uitgeraak. Ik kan alles precies niet meer aan. Heb gewoon zin om in mijn bed te liggen en er een week niet meer uit te komen maar dat is geen mogelijkheid, zoveel die geregeld moet worden, zoveel zorgen. Bovenop al mijn zorgen komt het leven hier nog eens erbij. Geen 'thuis' hebben is onbeschrijfelijk het is alsof er een deel van je nooit tot rust kan komen. En ik weet dat ik nu veel meer rust heb in mijn leven dan thuis toch is het nog iets dat ontbreekt en op me weegt. Had vandaag een zware dag gehad en ik kwam nog maar binnen deze avond en werd al aangesproken door de begeleiding dat ik nog moest poetsen. Als je zoveel aan je hoofd hebt en je nog maar het gebouw binnenkomt en ze al beginnen te zagen aan je oren over poetsen alsof het het belangrijkste uit is dan is het moeilijk om niet te ontploffen. En na ruim drie maanden hier ben ik ontploft. Heb beginnen roepen en had een huilbui en alles is eruit gevlogen tegen de begeleiding. Morgen ga ik naar het huisje gaan kijken en als het me aanstaat dan teken ik, met het risico dat ik de borg niet kan betalen en met het risico dat ik van begin tot eind februari geen euro heb om van te leven.
Ik ben verscheurd van verdriet, mijn lichaam doet pijn, ik ben doodmoe maar geraak niet in slaap. Ik ben gewoon kapot, op... Mijn voornemen voor het nieuwe jaar was om niets meer uit te stellen..., ik ben de eerste werkdag er direct ingevlogen en kan al niet meer. Ik vraag me af hoe lang een mens op deze manier nog kan doorgaan, de laatste twee weken is het terug heel moeilijk aan het worden. Ik heb wel veel om me aan op te trekken waar ik gelukkig om ben maar zoiezo moet ik erdoor.
Ruim drie maand verblijf ik nu in het vluchthuis en het vreet aan me. De mensen rondom me, de begeleiding die eigenlijk meer als oppas fungeert dan als begeleiding. Eigenlijk sta je zo goed als er alleen voor. Ik mis mijn begeleider van het caw van waar ik kwam. Hij steunde me zo goed. Soit, dit is de hulp waar ik het mee moet doen, het is nu eenmaal zo.
Nog geen moment heb ik spijt gehad van mijn beslissing maar het is heel hard om erdoor te geraken. Thuis wonen met het geweld was nog zwaarder maar ik had een thuis en minder zorgen, gewoon ondergaan. Nu heb ik geen thuis meer en ik haat het huis hier. De regels, de verantwoording die je moet afleggen, mijn medebewoners met een gemiddeld IQ van een appel.
Sinds vandaag staat mijn huis online om te verkopen. Ook al zou ik voor geen geld ter wereld er nog willen wonen zelfs al was het veilig, het doet verdomme pijn om het zo te koop te zien staan. Om de foto's van de binnenkant te zien. Het was mijn droomhuis, ik was super gelukkig toen we het kochten, ik had zoveel plannen. Beetje bij beetje is mijn droom zomaar aan diggelen geslegen. Ik weet dat het maar een kwestie van tijd meer is tegen dat ik een nieuwe thuis zal hebben, mijn thuis waar ik doe en laat wat ik wil waar niemand me controleert of domineert maar elke dag hier lijkt oneindig.
Ik ben ook zo bang om alleen te zijn, voor het eerst alleen in mijn leven. Ik haat het, waaraan heb ik dit verdiend? Ik wil niet alleen zijn!
