|
Gisterenavond 22u30, ik vroeg mezelf af wat ik ging doen, besloot om nog een uurtje op te blijven, wat op mijn pc en wat tv kijken. Om 23u30 ging ik naar mijn bed. Ik kroop onder het donsdeken, en genoot van de rust, de stilte, mijn rust. En in een flits kwam het in mijn hoofd hoe het vroeger was.
De avonden stonden in functie van hem, we deden wat hij wou maar daar begon het probleem al, meestal wist hij zelf niet wat hij wilde. Niets was goed genoeg, met niets kon hij hem bezig houden. Hij had moeite om dit te aanvaarden en zorgde ervoor dat zijn probleem ook mijn probleem werd. Ik moest iets voorstellen, ik begon angstvallig: 'eens naar buiten gaan, wat tv kijken, iets klaarmaken, wat in de tuin, een gezelschapspel, een film bekijken, wat op de pc', steeds volgde de "nee". Hij werd zenuwachtiger en zenuwachtiger tot hij uitschoot 'voor jou is het gemakkelijk hé, jij kan je met alles bezighouden'. Bij zogenaamd gebrek aan andere dingen keken we toch tv, hij zapte van het éne programma naar het andere. Alles wat ik graag zag werd afgebroken, de mensen waren ofwel kinderachtig, ofwel waren de vrouwen hoeren enz enz.
Situatie 1 'we gaan naar bed'
Ik moest volgen. Klaarwakker ging ik mee naar bed. Protesteren kon uiteindelijk urenlang ruzie worden dus veel waagde ik het niet, ofwel zorgde hij dat ik volgde, als ik nog even tv wou kijken, op mijn gemak wou zijn maakte hij zodanig veel lawaai tot ik wel naar bed ging of trok hij gewoon de distributie uit. Ik lag daar soms was het nog maar 21 uur. Je voelt je niets meer waard, naar bed gestuurd zoals een kind. Stak ik mijn ipod in mijn oren om nog wat stiekem muziek te luisteren en hij zei opeens niet en ik hoorde het niet was het ruzie.
Soms ging ik terug naar beneden eens hij sliep, muisstil sloop ik naar beneden en keek ik nog wat tv, constant met de dreiging boven mijn hoofd, als hij naar beneden kwam ging razendsnel de tv uit en ging ik naar toilet, meestal lukte die uitvlucht.
Situatie 2 'de uitputtingsslag'
Hij sliep soms tot de middag of zelfs na de middag, op dat ogenblik zat er voor mij al een halve werkdag op, tegen 23u begon ik behoorlijk moe te worden (constant op je hoede zijn en bedienen is vermoeiend), slapen was ook een vlucht. Ik wou naar bed en ik mocht niet, ik zat te knikkebollen in de zetel om telkens ik indommelde wakker gemaakt te worden. Ik ging nu nog niet slapen, egoïste die ik was. Zo hield hij me soms uren nog wakker.
Ik ben een luide slaper, snurken of zuchten, vooral als ik heel moe ben ben ik lawaaierig. Als ik in slaap viel voor hij in slaap was gevallen en ik snurkte dan was er misserie. Telkens ik in slaap viel maakte hij me wakker om dan te dreigen 'als je nu nog 1 keer lawaai maakt krijg je kloppen' Meestal volgden de luidruchtige nachten op een nacht waar ik maar eens heel weinig slaap gehad had. Ik vocht om niet in te slapen. Maar dat lukte niet, ik werd terug wakker van een klap.
Niet mogen slapen als je doodmoe bent en keer op keer wakker gemaakt worden vind ik enorm wreed.
Op sommige momenten vloog ik uit bed en moest ik in de zetel slapen, ik maakte er wat toneel rond 'aub niet, ik ga niet goed slapen', hij had zijn slag thuis, en voelde waarschijnlijk voldoening. Ik ging al mopperend naar de woonkamer maar ik was zo gelukkig. Alleen liggen en geen scheldwoorden moeten horen, geen pijn, rust. Soms riep hij me dan jammergenoeg midden in de nacht terug naar bed 'waar mijn plaats was, naast hem'.
Als ik het nu allemaal hier typ besef ik nog maar hoe ziekelijk het is. Hoe ik ooit zo heb kunnen leven, ik weet het niet, echt niet...
Nu zou ik het niet meer kunnen verdragen, dat weet ik zeker!
Daarom geniet ik nog elke dag, dag na dag van de rust en de kalmte als ik in mijn bedje kruip en is dat me zoveel waard!
14-06-2011 om 18:21
geschreven door chann 
|
... Als ik geen zin heb om iets niet te doen die toch zou moeten gebeuren doe ik het niet en ik heb ook nieuwe schoenen gekocht. Jezelf verwennen is toch ook wel af en toe heel belangrijk!
