stap voor stap proberen te ontsnappen uit een relatie met partnergeweld
29-08-2010
Ik zou gewoon graag eens een week mezelf kunnen zijn zonder rekening te moeten houden met... Eens tot rust kunnen komen en doen wat ik graag doe. Niet constant naar die klok moeten kijken. Altijd een excuus klaar hebben als ik eens eventjes doe wat ik graag doe.
Het is niet gelukt om een datum vast te leggen in het caw, wel zal mijn begeleider tegen de volgende keer geinformeerd hebben of er nu plaats is of tegen wanneer bij de twee steden die mijn voorkeur hebben. Ik mocht ook een vluchthuis gaan bezoeken maar dit wou ik niet, het interesseert met niet hoe het eruit ziet of hoe het er aan toe gaat, het is een tussenstap en waar ik beland zie ik dan wel, erger dan nu kan toch niet.
Ik heb het momenteel énorm zwaar, het is echt verschrikkelijk, ben verward, ben gewoon op.
Thuis valt alles relatief goed mee hoor, geen agressie meer maar gewoon dat constante controlerende en de kleine subtiele pesterijen zorgen dat je steeds op je hoede bent en dat je nooit jezelf kan zijn.
En opeens was er de kinderwens... Het was niet een totale verrassing, het was alsof een griepje die al in je lijf broeit, je voelt je niet tip top maar je kan niet met zekerheid zeggen wat het is... En opeens stond ik daar op een ochtend in de living van die vriendin naar haar kleuter van 18 maand te kijken terwijl de tranen over mijn wangen rolden.
Ik ontwaak deze ochtend en het eerste dat door mijn hoofd gaat is dat ik niet eens weet hoe een 'normale' ruzie gaat tussen een koppel. Gisterenavond zat het me heel hoog, ons huis is momenteel een kruising van de flodders en de onslows en ik kan absoluut zo niet leven maar ik heb al verschillende pogingen gedaan om er iets aan te doen en ik kan het niet, alle energie ontbreekt me en als ik toch denk er wat te hebben dan is het verdwenen na een half uur, de hopeloze situatie, mijn inspanningen,... terwijl ik hem daar op een stoel zie zitten, het gaat niet.
Gisteren stonden we samen na de middag op, ja in zo'n huis kan je niet anders dan de marginaliteit in ere te houden en zeker niet voor de middag op te staan. We komen beneden en alles lijkt hem niets te doen, ik ontplof, onmiddellijk krijg ik 'onhandelbaar' opgeplakt. En zo is het de rest van de dag voort gegaan. Uiteindelijk heeft hij 'actie' ondernomen om de boel wat te beteren en zijn ma opgebeld die nu deze namiddag komt kuisen, ik schaam me dood (in zijn plaats)!
Hoe gaat een ruzie in een gewoon gezin? Is het niet dat de éne partner zijn frustraties uit en de andere partner dan ofwel gelijk geeft en samen een oplossing zoekt ofwel geen gelijk geeft en dan zijn of haar standpunt op een normale manier duidelijk maakt?!
Gisteren een leuk dagje gehad, gewoon genieten met een vriendin, museum gaan bezoeken wat ook al jaren geleden is en ik heel graag doe en daarna een terrasje. Vandaag gewoon thuis gebleven en mijn levenskwaliteit smelt als een ijsje in de zon. Het is gewoon leven aan de rand van de maatschappij op die dagen. Zo lang mogelijk slapen want al wat ik slaap passeert vlugger, dan opstaan in ellendigheid, het huis is een boeltje, er zijn boodschappen nodig maar er is nauwelijks geld, ik spreek dat ik niet op die manier kan leven en hij antwoord dat hij liever zou hebben dat ik op mijn werk zit en begint dan nog eens te dreigen.
Morgen en vrijdag zijn nog twee stiekeme verlofdagen, morgen caw en naar een vriendin, vrijdag heb ik met een vriend afgesproken, ik kijk er naar uit!
Ik ken de trucken, name it and I've done it... jammergenoeg... Aan de overkant van de tafel zit ze met een uitnodiging, ik heb haar al een maand voordien horen zeggen dat ze zeker zal gaan. Ik zie haar gezicht veranderen, ik meen nog even een laatste poging te zien om haarzelf te overtuigen, om wat moed samen te krijgen. De poging wordt gestaakt. En dan komt het de wanhoop dat ze toch niet zal 'kunnen' gaan, uitnodiging verdwijnt in een stapeltje brieven.
Een paar uur later zit ik opnieuw aan die tafel met mijn partner erbij, ze haalt terug de uitnodiging boven en begint erover te praten, de show is begonnen. Ze zal niet gaan want en de redens komen spectaculair van alle kanten. Trouwens ze kan zoveel gaan als ze wil, elke dag. Dat is waar maar ze is al zolang niet meer gegaan en ze zal ook zolang nog niet gaan, misschien wel wachten tot het te laat is.
Ik herken gewoon mezelf er zo in, gelukkig niet op dat vlak maar wel op zoveel andere vlakken. Alles wordt afgewogen qua fun en meestal maak ik aan de hand van die afweging mijn beslissing. Maar op sommige momenten heeft het niet willen missen en willen meemaken zelfs de doorslag en ontbrak me de moed, werd ik overspoeld van angst. En zo heb ik feestjes en etentjes en bioscoopbezoekjes en gaan winkelen, eens uitgaan, reisjes en noem maar op gemist allemaal met de glimlach op mijn gezicht en de truckendoos onder mijn arm. De laatste maanden sla ik niets meer af van uitgaan omdat dat echt wel mijn ding is en al vergt het inspanningen, ik geniet en ik ben telkens wel blij met mijn beslissing.
