Als kind ben ik vaak gepest, eens de kleuterklas voorbij was was ook mijn zorgeloze leventje op dat vlak voorbij. In het vierde leerjaar was het een pestvrij jaar om dan in het 5de en 6de tot een hoogtepunt van pesterijen te komen. Ik huiverde om naar het middelbaar te gaan maar vreemd genoeg betekende het middelbaar compleet de verlossing van pesten voor mij. Omdat ik jaren zwaar gepest ben is dat wel iets dat je onbewust meedraagt met je, wat terughoudender zijn bij nieuwe personen en situaties vooral in groep, dan ben ik toch wat op mijn hoede. Deze avond bedacht ik me opeens dat ik thuis met een pester zit, dat de situaties die hij creëert een grote gelijkenis hebben en hoe ik er mee omga ook. Lichamelijk als mentaal voel ik me hetzelfde als toen.
We zitten halfweg het weekend... oef... Het is begonnen met teleurstelling, mijn schoonma kon toch niet komen. Ik heb me doorheen de zaterdag geworsteld. Boodschappen gedaan en terwijl naar het kerkhof gegaan. Daar praat ik dan in gedachten met mijn ma, ik geloof niet in leven na de dood, maar dan hoop ik toch maar dat ze me zou horen, je weet toch maar nooit. Is eigenlijk begonnen toen ik iemand leerde kennen die enorm veel aanvoelt, zoveel dat ik vaak versteld ervan sta en die tevens ook gelooft en dan denk je daar wel af en toe aan. En ook al zegt mijn verstand dat er niets is na de dood, het doet me goed daar zitten mijmeren. Ik vind het kerkhof ook een zachtere plaats in de maatschappij, alsof het daar normaal is dat iedereen eens knikt of glimlacht naar je. Het is alsof het daar toegelaten is, als je daar loopt toch behoort tot de mensen met een hart en vanaf je weer de straat opkomt het drukke onpersoonlijke leven herbegint.
De nachten zijn echt zwaar, ik ben doodmoe en kan niet slapen omdat ik te veel pieker. Tegen dat de wekker gaat ben ik eindelijk vast in slaap en 's morgens sta ik dan ook doodmoe op. Als ik doodmoe ben dan zakt de moed mij in de schoenen. Het is terug het eerste weekend in weken dat ik niet ontzie omdat ik weet dat mijn schoonma hier zal logeren. Ik hoop dan ook dat ik gespaard blijf vandaag van de vrijdagse letterlijke walging eens ik naar huis moet vanavond.
Naast piekeren en angst heb ik toch ook al andere gevoelens, positieve gevoelens. Het gevoel dat ik beslissingen kan maken los van hem en gewoon doe wat mij juist lijkt ook al denkt hij daar anders over en dat geeft me een innerlijke rust. Het is precies alsof beetje bij beetje mijn capaciteit van denken voor mezelf terugkomt. De vervangster in het caw had me erop betrapt dat ik tot in de kleinste onschuldige beslissingen rekening met hem houdt en was me daar eigenlijk niet van bewust.
Ondertussen ben ik geschrokken terug over wat allemaal in het nieuws komt van zelfdoding. Zes zelfdodingen per dag in België, een paar dagen terug een moeder met haar twee volwassen dochters van in de 30 die samen zelfmoord plegen. Ik heb een beetje een fascinatie voor zelfmoord omdat ik al een paar keer zo diep gezeten heb, volledig geen uitweg meer wist en geen toekomst meer zag dat ik hieraan dacht in het verleden maar ik kon het gelukkig gewoon niet. Ondertussen weet ik ook dat niemand er volledig alleen voor staat, ik heb gelukkig veel mensen rondom mij die om mij geven en me helpen maar zelfs al heb je dat niet er bestaat echt een goed netwerk in België waar je terecht kan. Nu is mijn kijk op zelfmoord ook volledig veranderd en is het een soort onbegrip geworden omdat ik zo aan het vechten ben om naar een beter leven te gaan kan ik moeilijk begrijpen dat mensen hun leven gewoon weggooien.
Volgende week kan ik terug naar mijn vaste begeleider in het caw. Een maand niet bij hem kunnen gaan was toch moeilijk, ondertussen twee keer bij een super sympathieke mevrouw geweest met ook heel veel begrip en goede raad maar als je al maanden bij dezelfde persoon gaat dan is het gewoon heel fijn dat die weet waarover het gaat zonder eerst een hele uitleg te moeten geven.
Gisteren in de 'overal is beter om te zijn dan thuis-mood' eens gaan notebook kijken in een winkel. Ja dat zal mijn eerste aankoop zijn voor ik aan het sparen sla voor mijn eigen plekje, een notebook om toch wat contact te hebben met iedereen rondom mij. Mijn dagen zijn nu druk gevuld omdat alles op mijn schouders valt en als ik ergens zal zitten waar ik al niemand ken en niet zal gaan werken wat zal ik heel de dagen moeten doen?! Ik zit er niet mee in en kijk aan de éne kant echt uit naar rust en tijd voor mezelf maar aan de andere kant ben ik toch ook wel bang om in een gat te vallen. En ik wil het beste van dat vluchthuis maken, ik wil daar niet zielig op een kamertje gaan zitten, ik zal naar een budgetvriendelijke fitness in de buurt opzoek gaan en wil van de tijd ook gebruik maken om eens aan mijn conditie te gaan werken. Ik heb in het caw gehoord dat zoveel vrouwen naar een vluchthuis moeten de hel vinden, het volledige slachtoffer zijn..., maar eigenlijk beschouw ik het helemaal zo niet. Ik ontzie dat niet, zie het als een mengeling van een avontuur en een tot rust komen en een nieuwe start, in het engels is het ook 'halfway house' wat ik veel positiever vind dan het nederlandse vluchthuis. Misschien onderschat ik het wel maar dat zie ik dan wel...
In de maanden dat ik niet geblogd heb is de situatie eigenlijk hetzelfde gebleven misschien zelfs erger geworden. Geen rust vinden thuis, de momenten die ik voor mezelf heb die zijn er die gepaard gaan met frustratie van zijn kant dan omdat er dan geen aandacht voor hem is. Niets van hulp in het huishouden tot tegenwerken en me het lastiger maken. Aan begrippen die eigenlijk normaal zouden moeten zijn in een relatie durf ik niet eens te denken, je geborgen voelen, gesteund in bepaalde zaken, liefde krijgen,... Eigenlijk als ik aan die laatste zaken denk dan zie ik ook hem totaal niet meer in het plaatje, ik zie dan nog eerder mijn vriendinnen ook al is dat dan totaal op een andere manier dan in een relatie. Een vriendin die zegt 'wees voorzichtig', of oprechte zorg die ik voel, hij zegt ook 'wees voorzichtig' maar als ik eens een poging doen om voor mezelf te zorgen zoals als ik ziek ben en ik wel wat rusten dan komt hij ook moeilijk doen.
Ik verlang naar liefde en geborgenheid maar bovenal gewoon rust. Rust in mijn hoofd en in mijn lichaam. Eigenlijk ben ik een stuk uitgeput, ik ga maar door met mijn dagelijkse leven heb de zorg voor hem, een familielid en de momenten wanneer ik thuis ben en eigenlijk eens zou kunnen uitblazen verslind hij mijn energie met lastig doen tot ruzie maken of gewoon veeleisend zijn. Dit is al zo'n gewoonte geworden zelfs al laat hij me eens een uur gerust, ik sta telkens op 'stand-by' en kom niet tot rust.
Ik weet wat zulke situaties met een mens doen, heb het van dichtbij mogen beleven. Ik heb vele jaren mijn mama heel ongelukkig gezien, naar mij toe was ze de perfecte moeder die dat ook trachtte weg te steken maar toen de diagnose kanker een feit was en de traditionele manieren er uitzichtlozer begonnen uit te zien begon ze daarnaast haar genezing te zoeken in het alternatieve. Toen geraakte ze er meer en meer van overtuigd dat haar ziekte te maken had met haar lange jaren ongelukkig te leven. En nu volg ik haar in haar voetsporen, enkel nog erger, de manier van leven is erger en mijn levensstijl is dan nog eens ongezonder. Het beste van mijn situatie is dat het in mijn handen ligt om beide feiten een totale ommezwaai te geven.
Ik zit de woorden op het scherm te lezen, gechoqueerd. Ik kan het bijna niet vatten dat ikzelf dit nog maar een paar maand geleden geschreven heb, ik lees precies het verhaal van iemand anders en ben er gedegouteerd van... Hoe komt het dat alles zo ver lijkt, zoals het net mij niet overkomen is?! Ik denk dat het een onbewuste zelfbescherming is omdat je er anders onderdoor gaat... Ik ben er niet goed van!
Wanneer weet je dat het genoeg is?! Wanneer je om 1u40 's nachts bevend om adem zit te snakken. Dit kan zo niet meer verder, rustige dag en avond gehad maar een half uur voor we gingen slapen weer plotse ommezwaai.
Zoveel terug gebeurd de voorbije week. Zoals ik al een tijd voelde aankomen, hij is zijn werk kwijt. Eigenlijk was dit het enige die hier heel de situatie nog slechter kon maken, minder inkomen en vooral verveling en frustratie die zal toeslaan en de dierbare momenten dat ik alleen was ben ik ook kwijt. Hij heeft een job op het oog waar hij in ploegen zou moeten werken, hopelijk lukt het, want dat zou dan toch voor mijn situatie een verbetering zijn, ik kan er maar van dromen dat hij een week de nacht zou hebben en ik eens zou mogen proeven van rustige avonden.
Ik dacht dat hij net liever ging zijn omdat hij me nu nog meer nodig heeft met die werkloosheid, een paar dagen is het zo geweest maar dan is het terug omgeslegen. Gisteren was hij me doodgewoon aan het chanteren, toen ik dit zei gaf hij me gelijk, ik laat me niet chanteren en deed alsof het me koud liet, toen ik even in de badkamer alleen was kreeg ik weer een enorme huilbui. Hij wil me ook verplichten om hem graag te zien, heb de voorbije week de woorden uitgesproken dat ik hem niet graag meer zie. Na al die jaren voel ik nog iets hoor maar geen liefde meer zoals het zou moeten zijn en dat is ook iets wat niet meer terug kan komen, daarom is er te veel gebeurd. Je zou denken dat dit zijn gedrag zou veranderen maar hij probeert het op te lossen zoals hij alles wil oplossen met dominantie.
Maandag... Eindelijk maandag... Ik probeer er nu nog niet aan te denken dat het volgende weekend drie dagen zal duren...
Dit weekend met een vriendin gesproken die er in gelooft dat ik als alles weer in orde zou komen met die ex ik op een makkelijker manier hier zou weggeraken. Ik heb besloten om dit een kans te geven, wat zijn enkele maanden nog als het dit als resultaat zou hebben. Eén iets is zeker, blijven doe ik niet. Een mens geraakt afgestompt van zo te leven, ik word in alles beperkt, gewoon in mijn zijn, denken en doen.
Ik verlang naar mijn leven alleen. Ik zal er wel geraken heb geen twijfels daarrond.
'S morgens vroeg, ik doe mijn ogen open, moet plassen, kom recht in mijn bed en hoor de woorden 'naar waar ga je', het is alsof een hand mijn keel dicht nijpt en me alle adem afneemt.
Ik kan het niet begrijpen van mezelf dat ik op sommige momenten moeite heb met de voorbereidingen die ik maak om op zo'n manier te vertrekken. Gewoon omdat het niet hoort, omdat ik het een laffe manier vind. Maar in feite is het door hem dat het zo moet, en daarom zal ik me daar ook over moeten zetten. Gisterenavond terug ruzie om sex. Hij weet dat ik me zo slecht hier voel maar toch verwacht hij iemand die overloopt van de goesting, niets is minder waar... Hij begon al vlug zijn macht te gebruiken, probeerde me op alle manieren te manipuleren. En waarom heeft hij zoveel macht omdat hij toch denkt dat ik zijn bezit ben en hier nooit of te nimmer weg geraak. Ik ben zo gelukkig dat er toch een deftige hulpverlening hier bestaat want zonder zou ik het nooit aankunnen en dat ik mensen rondom mij heb die me zo steunen. Moest ik die twee factoren niet hebben dan zou ik hier ook nooit uit weg geraken.
Gisteren telefoontje gehad dat een boek die ik besteld heb 'gebroken prinsessen' over partnergeweld binnen is. Ik hoop er vandaag om te kunnen zodat ik nog kan beginnen lezen. Vandaag sta ik op het punt door de gebeurtenissen van gisterenavond om geen dag meer langer te blijven. Ik moet maken dat ik tegen de volgende keer dat ik me zo voel klaar ben met mijn voorbereidingen en dat ik dan effectief de stap kan zetten.
Ik verdien het niet om hier op zo'n manier te leven en behandeld te worden. Ik verdien respect en geluk, maar daar moet ik zelf voor zorgen, jammer dat hij niet in zo'n leven in het plaatje past, maar dat is nu eenmaal zo. Energie steek ik er niet meer in, ik kan dan beter energie in mijn voorbereiding steken. Ik ben tenminste al blij dat ik dit door heb.
Het gesprek met de dokter heeft me deugd gedaan, was mijn huisarts niet en kende ik maar oppervlakkig maar ik heb er meer steun gekregen dan bij mijn huisarts. Ik kreeg er te horen wat ik eigenlijk al zo lang eens wou horen in de hulpverlening dat hij al zoveel bange vrouwen net zoals ik voor hem gehad heeft maar dat het met niemand verkeerd is afgelopen. Hij zal me ook helpen, heeft een dossier opgemaakt en toen ik na het gesprek de consultatie wou betalen stond hij er op dat ik niets moest betalen. Ik ging naar buiten en de tranen liepen over mijn wangen, enerzijds omdat ik ontroerd was en me zo geholpen voelde en anderzijds omdat ik me 10 man sterk voelde.
Ondertussen is dat gevoel jammer genoeg verdwenen. Veel samen zijn met hem stompt me af en probeer ik zoveel mogelijk te vermijden ook maar soms lukt het niet anders. Sinds het doktersbezoek heb ik wel het gevoel dat het maar in 1 iemands handen ligt en dat zijn de mijne. Daarom zal ik me nu volledig concentreren op de verdere praktische zaken, gerief van mij uit huis halen en papieren in orde brengen die zeker in orde moeten zijn zodat ik me daar niet meer mee moet bezighouden. Daarna kan ik me concentreren op de emotionele zaak en eens nadenken hoe ik een datum zal bepalen, gewoon zomaar praktisch of aan de hand van een gebeurtenis.
Ben zo'n beetje verloren aan het lopen... Het is lastig niet moeten gaan werken maar hij is thuis dus toch zogezegd gaan werken om even rust te kunnen vinden. De volgende dagen zijn we heel veel samen en ik ontzie het al dus vandaag is dan nog zo'n beetje een verademing.
Gisteren naar het caw geweest en heb papieren meegekregen met kenmerken van een narcist en een narcistische relatie. Heel erg herkenbaar.
Gisteren ook niet moeten werken en op zwier geweest, heel fijne dag gehad en dan kom je thuis en begint het terug, hij moest naar de dokter en kan dit niet zonder mij, dus twee uur daar aan moeten besteden. Weer betrapt op leugens, niet op gereageerd. Eindelijk zat ik in de zetel en dan begon hij weer lastig te worden, reactie van mij proberen uit te lokken, maar omdat ik weet dat dit zijn doel is doe ik mijn best om er niet op in te gaan, maar is heel moeilijk, zeker als hij op een bepaald moment gewoon letterlijk op je komt zitten (omdat hij dan denkt dat je volledig je geduld zal verliezen). Gisteren had ik dus heel veel geduld en kon ik heel de tijd faken dat het me allemaal niets deed, dan maar een andere truuk uit zijn doos... Hij vroeg of ik mee ging slapen, ik verlangde naar nog wat tijd voor mezelf en zei van niet, hij kon dit niet aanvaarden. Begon ruzie te maken dat ik niets meer voor hem over had, ik zei 'niets meer?! ik heb deze avond 2 uur met je in een wachtzaal bij de dokter gezeten', geen reactie, ik had gehoopt dat hij boos ging gaan slapen maar niet dus, hij heeft dan nog naast me zitten koppen tot mijn programma gedaan was, heel de tijd een ruzie proberen te beginnen.
Hoe meer en meer ik alles van een afstand begin te zien omdat ik me niet meer helemaal opgeslorpt van de misserie voel, hoe meer ik begin te denken dat hij toch psychologisch niet helemaal juist is.
De voorbije dagen waren toch wel een beetje dipdagen, weer paniek dat ik nooit zal weggeraken, overtuigd dat hij me effectief zal vermoorden. Vandaag gaat het al ietsje beter. Deze avond heb ik een afspraak met een dokter op aanraden van het caw, had dit ook al twee weken uitgesteld, ben blij dat ik eindelijk kan gaan.
Ik haat het als hij weer eens verkeerd heeft gedaan en dan veel te pushy is. Dat geforceerd willen goedmaken komt enkel maar uit zelfbelang ook, hij voelt zich op dat ogenblik slecht omdat ik stil en teruggetrokken, afstandig ben en wil daarom maar dat het terug in orde is, niet omdat ik me beter zou voelen want dan ging hij niet gedaan hebben wat hij deed in eerste instantie.
Naar het kerkhof geweest deze namiddag, had al heel de dag zo koud en daar was het warm, uit de wind de zon scheen. Ik ga niet graag naar het kerkhof omdat ik er zo triest word. Niet zozeer van de herinnering maar van al die graven te zien, te veel jonge mensen, mensen die jonger dan ik gestorven zijn. Doet me wel meer beseffen dat elke dag telt, nog meer dat elke dag dat ik bij hem blijf een quasi weggegooide dag uit mijn leven is op dit moment. Als ik tot dit besef kom dan weet ik dat het bijna tijd is, dat ik geen tijd meer mag verliezen met praktische regelingen uit te stellen. En ergens put ik er hoop uit maar toch is ook die angst er, dat ook daar zal terecht komen omdat hij me zal vermoorden en dat elke dag dat ik hier nog blijf een dag gegarandeerd leven is. Maar wat stelt die dag voor? Een dag in angst, als er geen angst is dan is er toch geen liefde, geen plezier, geen geluk. Geleefd worden is zeker ook niet leven.
Deze nacht terug een dieptepunt. Hij kan niets meer van me verdragen, mijn muziek niet, als ik even zou rusten, als ik even iets anders doe, hoe ik hier rondloop, mijn hoofd kan er niet bij dat hij me dan ook niet kan laten gaan. Wat me wel hoop geeft dat is dat hij hem terug superieur begint te voelen, merk ik aan zijn uitspraak en dat gevoel komt vanuit de hoop die hij heeft met die ex. Eens dit weer zoals vroeger zou zijn dan zal hij uitspraken beginnen doen zoals destijds dat ik maar moest gaan, maar terwijl hij het meent volgens mij. Want hij en zij zijn het en ik ben maar een loser, ik merk het genoeg.
Eigenlijk is het heel jammer dat hij zo denkt, maar ik leg me erbij neer. Als dit alles makkelijker zal doen gaan waarom me er tegen verzetten... Toch zal ik mijn grenzen moeten stellen want hoe meer ik bepaalde dingen aanhoren moet, hoe meer het knaagt aan mijn zelfvertrouwen. Maar ergens is het ook makkelijker voor mij, makkelijker om uiteindelijk de stap te gaan zetten. Omdat het gisteren zo hoog zat was het terug sterker dan mezelf en heb ik het gezegd tegen mijn schoonma die ondertussen beslist heeft om bij haar man te blijven wegens financiële redenen. Ze zei me dat ik gelijk had, dat ik nog een heel leven voor me heb, het voor haar toch al ongeveer te laat is. Ik heb gezegd dat ik het nog even tijd geef om op een gewone manier te gaan, en dat ik hoop dat hij ermee instemt want dat het ons beiden ten goede zal komen, lukt dit niet dan is het jammer maar ons huis is niet de reden waarvoor ik zal blijven, hoe het dan uiteindelijk allemaal zal lopen als ik verdwijn zie ik wel.
Vannacht was de reden om ruzie te maken, sex en mijn uiterlijk. Hij was boos omdat ik geen gevoel meer in sex leg, ik zei maar dat het heel normaal is als je heel de dagen moet horen dat hij me onaantrekkelijk vind. Voor mij geen probleem maar verwacht dan niet dat ik een inspanning doe in bed, ik ben dan heel duidelijk toch maar een voorwerp voor hem als je sext vanuit het standpunt dat je het kwijt moet maar je partner niet meer aantrekkelijk vind. En zo kwamen we bij uiterlijk. Het was moeilijk om het allemaal te aanhoren ook omdat hij door en door ging en weer helemaal zichzelf aan het verliezen was, de manier waarop hij tegen me spreekt, onvoorstelbaar, het doet me hem haten. Hoe langer ik hier blijf hoe moeilijker het aan het worden is en hoe meer ik verlang naar het moment dat ik weg ben op welke manier dan ook.
Vandaag moederdag, ik mis mijn mama zo, onvoorstelbaar. Kon zij nog maar in mijn leven zijn.
Ik zal ervoor gaan en het zal me lukken... Ik geef het nu nog wat tijd omdat ik volledig klaar ervoor wil zijn, en volledig klaar zal ik er misschien nooit voor zijn maar toch zal dat gevoel opeens de overhand hebben. Ik moet nu eerst nog door wat praktische zaken en al de rest zal op die weg wel voelen, mijn gevoel, de kracht die ik nodig heb. Ik weet dat ik die heb ergens voel ik me zo zwak omdat ik al die jaren me zo heb laten leven maar ergens weet ik ook dat ik sterk ben, toch sterk genoeg voor dit...
De voorbije dagen zijn weer een wervelwind van emoties geweest, het bevrijd voelen, een avondje weg, dit geeft me kracht omdat ik weet dat dit leven is. Ik herleef, ben 'ik' in plaats van diegene die hij wil die ik ben. Maar dan komt na middernacht weer een sms, de stemming slaat om ook al doe ik zo mijn best om dit niet toe te laten.
Het is rustig nu hier, omdat ik mezelf over zoveel zet om hem plezier te doen naar zijn gevoel, meer bepaald die ex terug in zijn leven gehaald. Hij gebruikt me nu nog des te meer, ik laat me gebruiken. Ik had verwacht om zo nu even rust te vinden maar dit was weer een illusie, deze nacht tot de vroege uurtjes met hem gepraat, deze ochtend vroeg op, deze namiddag stond ik bij die ex om met haar alleen te praten, ik was doodmoe in de vroege avond en ging in de zetel wat slapen. Hij gunde me het niet, kon terug niet aanvaarden dat ik geen aandacht aan hem gaf, ik moest opstaan en naar mijn bed, ik weigerde, hij ging constant door dat ik naar mijn bed moest toen ik uiteindelijk dacht dat ik zo van zijn gezaag af was mocht in niet naar mijn bed. Ik ging voor de pc zitten, stond hem ook niet aan. Maakt dit me kapot, ja, maakt dit me triest, neen, dit geeft me de kracht! Zijn geluk hangt af van anderen, ik zal hoe dan ook nooit mijn geluk met hem vinden, dit bewijst het weer maar eens.
Ergens hoop ik dat het in orde komt met die ex en denk ik ook dat er kans in zit, dit geeft me nu nog hoop om op een toch redelijk normale manier hier te vertrekken. Maar ondertussen doe ik voort met mijn stappen om hier te ontsnappen, heb ik het niet nodig des te beter, maar als alles me duidelijker lijkt dan heb ik dit al in handen. Ik laat mijn geluk niet afhangen van hoe het tussen hen zal lopen, daar zorg ik wel zelf voor.
Ik wil niet als vijftiger die stap opeens nemen en zoveel spijt hebben van alles. Ergens heb ik nu ook wel spijt maar neemt die spijt niet de overhand. Ik heb het een plaatsje gegeven, en ik heb niet veel goede dingen geleerd in mijn relatie maar heb wel geleerd hoe het niet moet, heb heel veel geleerd hoe sommige mensen zijn en hoe dit nooit meer zal veranderen. En door hetgeen ik meegemaakt heb zal ik des te meer van al het mooie die me toch te wachten staat kunnen genieten en dat is me heel veel waard.
Ik heb een heel wrang gevoel van wat er hier aan het gebeuren is maar ben ook zo gelukkig omdat ik nu al zoveel meer mooie momenten kan beleven wat vroeger niet kon. Ik ben gelukkig omdat de momenten waarvan ik denk 'ik geraak hier weg' ongeveer evenveel voorkomen als de momenten van 'ik geraak hier niet weg', vroeger was dit nog helemaal niet zo. Ik ben ook gelukkig omdat ik steun en vriendschap krijg van een aantal mensen met een gouden hart. Ik ben nu niet de ideale vriendin, ben dat ook nooit geweest en ik weet dat de 'ideale' niet bestaat maar als je maar telkens veel meer krijgt dan dat je kan geven dan klopt het niet, maar toch hebben die mensen er begrip voor en ik zie hun ook herademen als ik beetje bij beetje me loswring en dat doet deugd!
Elke dag naar het huis gaan waar een persoon zit die je eigenlijk niet meer kunt rond je verdragen is zwaar. Moest je dan nog elk je eigen weg kunnen gaan zou het al iets simpeler zijn. Maar hij aanvaard niet dat het niet meer gaat en wil dat mijn gedrag 'normaal' is, als het niet zo is dan doet hij maar moeilijker en moeilijker tot hij ontploft. Nu is hij poeslief omdat hij gelukkig is dat hij terug contact heeft met die ex. Toch zie ik achter de schijn van poeslief nog zijn frustraties die hij één voor één tracht te verstoppen. Ik huiver ervan, hij is een vat vol agressie.
Wat hij ook doet het interesseert me niet meer, na jaren mezelf deels verantwoordelijk te achten voor zijn daden weet ik nu dat maar 1 iemand verantwoordelijk is voor zijn daden en dat is hijzelf. Sinds ik dit besef sinds kort heb is er een grote last van mijn schouders gevallen.
Vanavond komt die ex, ik zal er niet bij zijn, zal wat van mijn tijdelijke vrijheid genieten, van op afstand hopen dat de vonk weer overslaat.
Ik lig maar te draaien in mijn bed, kan niet slapen en ben doodmoe. Hoe radeloos ik ben om hier weg te geraken... heel radeloos ook al krijg ik beetje bij beetje meer duidelijkheid. Geduld is niet mijn sterkste kant maar aan de andere kant hoe kan je nog van geduld spreken als je al lange jaren in deze situatie zit... Maar sinds ik voor mezelf heb uitgemaakt dat het zo is kan het eigenlijk niet snel genoeg gaan. Maar in de haast wil ik ook mezelf en anderen niet in een gevaarlijke situatie brengen daarvoor breng ik het geduld nog op nu.
De radeloosheid uit zich in de stappen die ik onderneem. Ik heb terug voor contact gezorgd met dat meisje met wie hij een affaire had, waar hij ook nog duidelijk enorm veel voor voelt. Zij wil terug contact ook maar is duidelijk, juist vrienden niets meer, hij heeft haar hart gebroken en wil zichzelf daarvoor beschermen. En ik wil het forceren...
Voor mij is het duidelijk, hij had voor haar moeten kiezen, heeft destijds de verkeerde keuze gemaakt, wat heeft het zin om bij elkaar te blijven als de liefde voorbij is. En als je elkaar dan nog wat geluk op andere vlakken gunt maar als dat ook al geen mogelijkheid meer is.
Ik zal het tijd moeten geven en er rustig bij blijven, ik zie het nu als mijn enige ontsnappingsmogelijkheid maar in feite is dit het niet. Als het zo kan dan zou het een droom zijn maar als het niet zo kan dan moet het op de harde manier en dan heb ik ook mijn ontsnappingsmogelijkheid.
Ik droom te veel, verlang te veel, in mijn hart ben ik al volledig los en dan is het zo moeilijk om toch nog zo vast te zitten aan hem...
Elke maandag ben ik blij dat het weekend weer achter de rug is. Vandaag is het niet minder. Ik ben behoorlijk hopeloos, dat komt door al maanden thuis geen rust meer te kunnen vinden, eigenlijk al jaren maar de laatste maanden is het op zijn hoogtepunt. Ik slinger heen en weer tussen hoop en wanhoop. Ik zou meer moeten slapen ook, heb mijn slaap echt nodig maar gisteren is hij maar na 23u naar bed gegaan en omdat dan maar de uren zijn dat ik een beetje rust kan vinden kan ik het niet opbrengen om dan ook al te gaan slapen met als gevolg dat ik maar laat in bed beland en hier nu nog eens doodmoe zit ook. Ik ben het zo moe dat alles in mijn leven rond hem draait, zelfs mijn slaap indirect en soms directer.
Moest ik maar eens weten dat ik hier zeker uit geraak, meer in mezelf geloven, op momenten dat ik vermoeid ben ben ik zo angstig dat het nooit zal lukken. Ergens diep van binnen weet ik wel dat het ik het uiteindelijk zal doen want leven zoals nu is geen leven. En dan heb ik weinig te verliezen naar mijn gevoel en van daaruit zal ik wel de kracht halen en het opeens aandurven.
Gelukkig heb ik mensen rondom mij waar ik om geef en die om mij geven. Waar ik bij terecht kan en ik de moed bij vind om door te gaan. Maar door mijn weinig zelfvertrouwen en doordat ik zo labiel ben voor het moment heb ik ook een enorme angst om die te verliezen.
Dit weekend was het weer de moeite, vorige week had ik mijn schoonma deels in vertrouwen genomen omdat ze in dezelfde situatie zit als ik. En tot mijn grote verbazing reageerde ze heel anders dan ik verwacht had, ze zei me dat ze 23 jaar geleden op het punt had gestaan om te scheiden en dit dan niet gedaan heeft en tot de dag van vandaag er nog spijt van heeft. Ze zei me dat als ik eens zou weggaan van hem ik zou moeten maken dat ik de eerste tijd onvindbaar ben en het daarna wel zou passeren, dat ze hem niet in staat ziet om mij te vermoorden. En dit heb ik nodig zulke uitspraken, omdat ik weet dat ik zoiezo lastig zal gevallen worden door hem maar daar geraak ik wel door, dat is mijn vrijheid wel waard, maar ik ben zo angstig dat hij alle controle verliest en mij effectief zou vermoorden, daarom zit ik hier nu nog op dit moment.
Dit weekend vroeg ze opeens hulp om te scheiden, ik schrok en heb haar gezegd dat ik haar zal helpen, ze zou bij ons komen wonen. Ze vertelde me dat niemand wist hoe het voelde om dag in dag uit in angst te moeten leven, geen rust te kunnen vinden tenzij je het zelf meemaakt en toen zei ze dat ik maar al te goed moest verstaan hoe het voelde, ik voelde me goed bij die uitspraak. Toen ze vroeg hoe het met mij ging zei ik dat het niet ging en dan draaide ze zoals de wind, zei ze me 'maar ja, van mij is het wel al 23 jaar hé, van jou nog niet...', het is al meer dan 1/3de van mijn leven, kan ook al tellen volgens mij hoor... Daarna zei ze me 'als ik bij jullie kom kunnen we alles samen aan en moet je het nog een kans geven'. En weg was mijn vertrouwen, weg was de gedachte dat zij me verstond. Ondertussen heb ik het al kunnen aanvaarden, het blijft zijn moeder en ik doe geen moeite meer, tussen haar en ik is het ieder voor zich. Ik zal haar wel nog helpen omdat ik denk dat het in mijn voordeel is dat ze bij ons komt, als zij hier is en ik vertrek kan zij de gemoederen bedaren en ergens hoop ik nog dat ik langs die weg overbodig word. Want waarvoor kan hij me niet laten gaan?! Voor zijn gemak en ergens ook voor sex. Zijn gemak kan zijn moeder voor zorgen, die doet toch al alles zoveel beter dan ik, en sex komt misschien ook op een andere manier in zijn leven. Toch laat ik alles niet rusten in de hoop dat het ooit zo ver komt maar doe ik rustig voort met de voorbereidingen.
