Mijn 3 favoriete heksen werden vandaag herenigd in Gent. Wim is met Rienske op bezoek gegaan bij Douwke en Krisje. Krisje heeft aan de de dokters gevraagd of Rienske niet binnen mocht bij Douwke maar de dokters waren streng: een dikke Njet. Dus Rienske moest vanachter de raam van de kamer haar zus voor het eerst bezoeken. Met haar grote empathie begon ze spontaan te proberen haar zus op te monteren.
We hebbenslingers en een film mee gebracht voor Douwke ( en een heksenneus!) om haar toch nog een beetje in de feeststemming te brengen.
Wim is bij Douwke gebleven en Krisje is met Rienske een stapje in Gent gaan maken..
Hopelijk is het eind van de isolatie stilaan in zicht, we draaien op dit ogenblik als een gebroken gezin. Het is ongeveer een maand geleden dat we samen aan tafel hebben gezeten voor een maaltijd. ( Nooit gedacht dat ik dit belangrijk zou vinden)
En mocht u tijd hebben vanavond : een welgemeende Abracadabra voor ons Douwke zou door ons allemaal ten zeerste geaprecieërd worden!!
Zoek de oorsprong van de spreuk eens op!
De man die geen bezem heeft, maar vergeet vooral niet dat deze dochter kunstmatig in leven wordt gehouden door bloedtransfusies, een horde antibiotica tegen infectie en vooral :
TLC Tender Loving Care
Dus stevige linker voor alle mensen, (en lichtwezens, het is toch Halloween ) die ons Douwke willen beter maken!!
Bednetten lukt niet helemaal, de internetverbinding is niet zo goed, maar de blog aanvullen lijkt wel te werken... De situatie in Gent dus: Douwke's beenmerg begint langzaam aan te werken al is het nog veel te pril om te besluiten dat de therapie ook daadwerkelijk gelukt is... toch zijn we vol moed want er worden al meer witte bloedcelletjes gemaakt dan in de afgelopen drie maanden. Douwke is ondertussen ook niet meer ziek, da's goed. Maar de verveling slaagt wel volle bak toe, da's minder goed. Hoe dan ook, het ziet er naar uit dat we goed bezig zijn. De vooruitzichten zijn dat we een drietal maanden na het beëindigen van de kuur een evaluatie krijgen om te zien of Douwke's beenmerg niet/weinig of volledig reageert. Afhankelijk van die evaluatie kan Douwke dan al dan niet terug haar "oude" leventje opnemen. We hopen natuurlijk op 't beste! Aan alle Vanderauwera's: vééééél plezier in Turkije! We zullen veel aan jullie denken. Lieve groetjes, Kris
Hallo, hier ben ik, Douwke! Sorry dat ik een tijdje niets van mij heb laten horen. Ik mis jullie allemaal heel erg. Hopelijk gaan de laatste drie maanden vlugger voorbij dan we denken. Groetjes, Douwke
Krisje is opnieuw naar Gent om Opa af te lossen. Douwke reageert volgens de dokters goed op de therapie, dus duimen dat alles een beetje aan het rollen gaat. Ze klinkt opgewekt aan de telefoon.
Krisje was van maandag tot donderdag naar huis gekomen en heeft Rienske eens goed verwend.
Het is dus afwachten en hopen dat er een beetje verandering in de situatie komt.
Voor de rest nemen we de woorden van Erich Maria Remarque in de mond: Van het westelijk front geen nieuws.
Ik ben enkele dagen thuis voor het regelen van de papier-, was en plastoestanden die helaas ook aan deze situatie verbonden zijn. Maar vooral wil ik ons Rienske extra aandacht geven (hoewel ze al behoorlijk verwend werd door anderen...). Opa Ciska neemt ondertussen de honeurs waar. Geen gemakkelijke opgave want er komt ongeloofelijk veel kijken bij zo'n A-isolatie. En dan is er natuurlijk Douwke die met al haar pijntjes en ongemakken veel steun nodig heeft. Afgelopen week "beperkte" zich dat "gelukkig" tot misselijkhied, koorts en ontstekingen en aftjes in haar mond. De meest vervelende therapie is al voorbij: konijneneiwitten (ATG) en een dagelijkse subcutane injectie. Op die laatste reageerde Douwke niet al te best (Douwke heeft écht véél schrik van spuitjes...), dus hebben ze die injectie maar omgezet in een intraveneuze toediening, veel gemakkelijker aangezien ze al een blijfcatheder heeft. Mijn dank aan de dokter die deze beslissing nam en aan de verpleegsters die de eerste dagen onze kleine leeuwin met fluwelen handschoentjes probeerden aan te pakken. Het ergste voor Douwke is echter de eenzame opsluiting, elke avond heeft ze serieus last van de "isolatie-blues". Eerlijk gezegd, ik heb er ook wel eens last van, en ik mag dan nog af en toe eens uit die glazen kooi (de luxe-suite, zoals een verpleger het noemde). Willen jullie een briefje, tekening of een kaartje sturen, dat kan naar dit adres: Douwke Marckx, 3K6 UZ Gent, De Pintelaan 185, 9000 Gent. Weet wel dat de kaarten enz. zelf niet mee binnen mogen op haar kamertje (besmettingsgevaar), tenzij ik ze in een volledig ontsmet plastiek hoesje kan stoppen... Net als Wim wil ik ook nog eens graag iedereen bedanken die ons helpt, ons steunt of gewoon al aan ons denkt. En natuurlijk mag een woordje van dank aan de dokters en verplegers/verpleegsters van 3K6 niet ontbreken: merci! Daarnaast wens ik onze "lotgenoten" allemaal veel sterkte en wil ik jullie meegeven dat ik ondanks de angst ook al veel mooie dingen in deze ziekte heb gevonden.
Bewogen week, Krisje probeert zo goed en zo kwaadals ze kan aan de isolatie van Douwke te wennen en probeert er vooral voor haar te zijn. Maar Douwke voelt zich ziek :de bijwerkingen van de medicijnen en het gebrek aan privacy beginnen hun tol te eisen op het gebied van de moraal en gebrek aan comfort.
Toch eventjes een paar mensen in de bloemetjes te zetten: Krisje voor haar onverzettelijke moed om Douwke te ondersteunen ( het prototype van een mama, mijn sjouke) ; Opa en Oma, een rots in de branding en dat weten jullie hopelijk wel ook al zeg ik het soms verkeerd; Katrindie het als volwassen mens al eens heeft meegemaakt (ne stevige Linker Maske, ik besef nu pas waar je bent doorheengegaan!!!) En dan is er JufSarah, voor al haar inzet, Douwkeheeft geprobeerd om de lessen te volgen maar als je je zo ziek voelt als zij dan is het leven niet zo simpel.
En laatst maar zekerniet de laatsteElien :onsDouwkevindt u geweldig !!!!
En met deze noot sturen wij u de wijde wereld in met de woorden van Neil Young : Keep on rocking inthe free world .
Post scriptum : de heren Ruben "The Huricane" Carter en Max Ferdinand Perutz zijn geadopteerd door de lieve mevrouw die hen is komen bezoeken. Ze maakten al deel uit van ons "huishouden" en zullen gemist worden. Ik wens ze een stokoud leven toe, lekkere lange luie dagen en veel slomerige dutjes toe, vaya con Dios hombres!
Krisje en Douwke zijn in Gent aangekomen, Opa Ciska is samen met hen naar het UZG gegaan. Het was een lange dag voor hen, er werd aan douwke uitgelegd wat er gaat gebeuren, dus hier kwam Bob Dylan met zijn gitaar....
Het gezin is een beetje uit zijn haak getrokken. We worden fantastisch ondersteund dooriedereen maar deze dagen lijken op zn zachtst gezegd chaotisch. Rienske voelt zich een beetje een lappepop die van hier naar daar wordt gebracht ondanks de in de watten leggende zorgen die ze krijgt ( Opa en Oma:merciekes voor jullie begrip en nestwarmte voor ons allemaal). Douwke is in de war en Krisje probeert mentaal het hoofd boven water te houden. (We zijn al sinds juli als een kip zonder kop aan het rondlopen, weet u!)
Goed, diep inademen en tot 10 tellen zoals Inge ,de collega van Wim, al eens placht te zeggen.
U hoort nog van ons, maar t is effekes wennen hier!
Post Scriptum : gisteren zijn er een mama en 2 kinderen Max en Ruben komen bezoeken en ze gaan beide broertjes adopteren.
Stevige linker vanwege Wimwant ze worden niet gescheiden!!
Gemengde gevoelens maar toch een zekere opluchting en hoop. Het verdict is gevallen. De eerste diagnose wordt opnieuw bevestigd door de artsen in Gent, dus geen vorm van leukemie of een voorstadium ervan. Het gaat dus om stilgevallen beenmerg dat geen bloedcellen meer produceert. Je fabriekje is stilgevallen hebben de artsen aan ons Douwke verteld.
Krisje heeft telefonisch contact gehad met de haemato-oncologe in Gent en maandag begint de behandeling. Dat wordt dus weer een logistieke uitdaging: opvang van Rienske, het nodige inpakken voor een verblijf van een maand in Gent, afspraken voor volgende week afbellen of verzetten en de andere nodige dingen waar we nu nog aan vergeten te denken.
Vooruit met de geit dus, of in dit geval geen geit maar je teerbeminde dochter! Tegenvallers? Wel ja, Rienske komt niet in aanmerking als beenmergdonor en das niet zo leuk voor het geval ( maar dat is zeer klein, vertelde de slimme dokter in Gent) dat Douwke slecht of niet reageert op de behandeling en er toch een aan een transplantatie moet gedacht worden.
Douwke zal een maand in het ziekenhuis moeten verblijven, in strikte isolatie, dus in een kamertje van een paar vierkante meter waar ze niet uit mag. Een gevangenisstraf komt aardig dicht in de buurt. En danzullen er natuurlijk de bijwerkingen zijn... Nadien zal ze nog andere medicijnen moeten verder nemen en dat is toch ook weer geen snoepgoed als het op bijwerkingen aankomt. De behandeling wordt zo voorzichtig mogelijk aan Douwke uitgelegd, het begint bij haar door te dringen dat er zware dagen zitten aan te komen.
Maar dat zullen we later wel weer zien.
En Max en Ruben? Zij zoeken nog steeds lieve baasjes. Het poezennetwerk heeft ondertussen contact opgenomen en zit met plaatsgebrek.
Wim neemt ze ondertussen mee naar de praktijk zodat ze de mensen kunnen entertainen, iedereen vindt ze ontzettend schattig en zou wel willen maar kan toch juist om één of andere reden ze niet adopteren. Veel gehoorde opmerking: Maar als dierenarts heb u zeker zelf toch wel plaats voor 2 poezen meer!
Hoe dacht u dan dat Krisje en Wim aan hun 5 feliene en één caniene rejects zijn gekomen en wanneer is het moreel gerechtvaardigd om te zeggen dat je geen plaats meer hebt: 6 of 9 of hoeveel?
En zo sturen wij u de wijde wereld in met de woorden van een bekende Rederijker die dichtte t Kan verkeren! (Bredero)
Voor oma en opa Bonheiden nog deze fotos: Douwke aan het werk in haar eigen klasje met de PC van Bednet en Douwke in de kantine tijdens de mliddagpauze.
Liefste oma en opa, we vinden het echt heel erg dat we niet meekunnen naar Turkije. Wat hadden we graag met jullie in de zon aan het zwembad gelegen
Geniet er toch maar héél véél van, samen met de anderen van de Vanderauweras.
Hier zijn we weer! Een logeerpartijtje van Elien en een plaatjes- en rode bloedcel-transfusie verder... Douwke is ondertussen ook al weer geroutineerd in het Bednet gebeuren, ze heeft er echt plezier in! Hartelijk dank nog aan juf sarah en de Bednetters! Wat de kittens betreft, de heren van het "poezennetwerk" lijken hun antwoordapparaat maar niet af te zetten...haha en wij dachten dat we vlot van die schattige schavuiten zouden afgeraken... Ondertussen gaan ze tijdens de spreekuren met Wim mee naar de praktijk met een opschrift op hun kooi dat ze een baasje zoeken. Hopelijk passeren er enkele poezeliefhebbers die nood hebben aan een extra bundeltje affectie. Verder wachten we met spanning donderdag af. Dan hopen we eindelijk te weten hoe de behandeling er zal uitzien... Groetjes!
Every day is Christmas and every night is New Years Eveâ¦( Sade Adu)
Drukke dag voor Krisje, er valt van alles te regelen en dat kost tijd en geduld!
De mevrouwen van Bednet hebben de computer gebracht en alles is operationeel.
Om 13u30 heeft Douwke les gevolgd. Onze oprechte dank aan juf Sarah en een stevige linker aan 4b zoals ze in het 10de Orion plachten te zeggen!!
Max heeft Netje ( ons hondje) een ferme tik op haar neus gegeven, ook al wou ze gewoon even komen kijken. (Netje ongeveer 20kg en Max 0,570kg) en het moet gezegd: ze zijn klein maar dapper, die poesjes! Ons Netje droop piepend af.
Onze dames waren wildenthousiast met de komst van Elien en deze vrijdagavond was het voluit party, party, party people!
Elien en onze dames hebben er een ferme lap op gegeven en hangen op deze moment met zn allen en samen met Krisje moe in onze zetel naar een film te kijken.
En bij deze wensen wij u een zachte nachtrust en aangename dromen!
Mogen wij u voorstellen aan de heren : Ruben The Huricane Carter (links) en Max Ferdinand Perutz (rechts), ongeveer vijf à zes weken oud.
De heren werden door Krisje van straat geplukt terwijl ze een verwoede poging ondernamen om een verkeersongeluk te veroorzaken. In een deelgemeente moest Krisje plots flink op de remmen gaan staan. Iemand stond op straat met zijn armen te zwaaien en toen Krisje ging kijken zag ze Ruben onbevreesd vanonder een auto waggelen. Krisje zag toen nog een tweede kitten in de struiken vluchten. De beste man dook toen in de struiken om Max eruit te peuteren ( vol met doornen .auw,auw!) en stapte toen verder met 2 kittens in zijn armen maar zonder plan wat ermee aan te vangen...
Krisje besloot de heren mee te nemen : Zo'n bengels kan je toch niet op straat laten rondlopen ! dixit Krisje. Ze logeren ondertussen in een bench bij ons thuis en werden door Douwke en Rienske prompt gedoopt met de bovenvermelde namen (Ruben en Max).
Wel een probleempje: Douwke heeft neutropenie. Dus een ernstig tekort aan een bepaald type witte bloedcellen en laat het nu juist deze cellen zijn die de boze toverfeetjes (volgens dokter Pier van Hagar de Verschrikkelijke ) wegjagen in ons Douwke haar lichaam. Wij noemen de feetjes tegenwoordig bacteriën.
Traantjes bij Douwke want de poesjes knuffelen en vastnemen kan dus zeker niet. Alarmfase rood ook voor het hygiënisch protocol en besmettingsgevaar, ik vermoed dat ze in het UZG stijgeren als ze lezen dat we kittens in huis hebben.
Wim heeft het poezennetwerk gecontacteerd (Google en lees, een bewonderenswaardig initiatief en onze steun en vermelding dus meer dan waardig!!) en de heren zouden daar kunnen opgevangen worden
De man van Belgacom is de aansluitingin orde komen brengen en morgen komt Bednet de pc etc. brengen en zou Douwke een les kunnen volgen!
Morgen komt Elien logeren en Douwke is in de wolken.
En zo komt er elke dag wel iets onverwachts maar daar gaan we stilaan wel aan wennen.
So: try to live your life in just one day! ( Howard Jones)
We zijn weer maar eens terug van Gent. Ditmaal "logeerden" we met z'n tweeën in een kamertje van ongeveer 6 m². Dat is niet zo goed voor de onderlinge verstandhouding... Afin, we zijn blij weer terug thuis te zijn. De botboring verliep voorspoedig, al had de dokter volgens Douwke, véél te vééééél pleisters op de wonde geplakt. Die moesten er natuurlijk ook weer af en dat doet zéér. Volgende week donderdag weten we of de aanvankelijke diagnose bevestigd kan worden en wordt er eindelijk al een tipje van sluier opgelicht wat de therapie betreft. Maar eerst komen de mensen van Belgacom en Bednet nog langs! Als alles goed gaat kan Douwke vanaf volgende maandag les volgen via de PC en de webcam. We kijken er samen met de overige leerlingen van 4b naar uit! Hopelijk kan het Douwke wat motiveren in het maken van haar schooltaken... Lieve groeten aan iedereen,
Bedankt voor je warme reactie, we voelen met je mee. In Groot Brittnanië gaat het gezegde : " Keep up the stiff upper lip" wat evenveel betekent als op je tanden bijten. Mail ons als je wil en dan proberen we contact te houden.
We begrijpen je bezorgdheid, wij hebben niet over dezelfde zoogdieren geleerd maar als dierenartsen begrijpen we wel degelijk de ernst van de situatie.
Hang in there dude!!
P.S Als toekomstig arts, probeer eens de serie MASH 4077 te pakken te krijgen, de humor is stichtend!!
Met de nieuwe biopsie in zicht proberen we allemaal nog even tot rust te komen voor we weer in de hamstermolen gaan draaien. Maica is zaterdag Douwke komen bezoeken.Krisje gaat vandaageen museum bezoeken (ze is gek op moderne kunst, vooral schilderwerken en trekt naar Antwerpen) en Rienske is de gas opnieuw gaan doen branden bij de gidsen. Douwke heeft voor een hangweekend gekozen. Prachtig weer en onze poezen zitten achter de vliegjes in de tuin, dus toch wel genieten.
Nog een vrij absurde anekdote met Wim. Vol solidariteit met Douwke en vervuld van burgerzin trekt hij naar het UZA om er in het bloedtransfusiecentrum zich aan te melden als donor. De gegevens van Wim worden teruggevonden in de databank want hij heeft vroeger al een milde bijdrage geleverd aan het Rode Kruis in cellulaire vorm. Na het invullen van een vragenlijst komt de mogelijke donor bij de selectiearts om deze te controleren. Op de vraag of Wim gedurende langere tijd in Groot Brittanië heeft verbleven tussen 1980 en 1996 antwoordt hij plichtsbewust ja, want van november 1993 tot augustus 1994 heeft Wim in Limavady Northern Ireland gewerkt en zich soms erg verbonden gevoeld met Dr. Vlimmen.
Reactie selectiearts: Tja, dan vrees ik dat uw donorcarrière hier eindigt, Creutzfelfdt-Jacob ziet u! The mad cow's disease werd ze ginder destijds genoemd, bij ons beter bekend als de Dolle Koeienziekte
Het nobele initiatief heeft ongeveer 20 minuten geleefd. Maar ja, soms zou je graag hebben dat de zaken anders lopen.
En om dan in de sfeer te blijven vindt u hier een strofe van Muirsheen Durkin, speciaal voor Stijn die het Groene Eiland onlangs heeft bezocht. De Ierlandvaarders onder u zou ik willen plagen en vragen wat "praties" zijn. Reageer gerust !
And it's goodbye, Muirshin Durkin, I'm sick and tired of workin' I'll no more dig the praties, I'll no longer be a fool As sure as me name is Carney, I'll go off to California And instead of digging praties, I'll be digging lumps of gold
Vandaag hadden we weer een transfusiedagje in het ziekenhuis. Het valt tegen om zo'n dagen aangenaam en nuttig te vullen. Je vervalt al snel in lethargisch hangen en zappen. Douwke probeert nu elke dag minstens één schooltaak te maken (met lange tanden). Daarnaast zijn we begonnen aan een gehaakte-bedsprei-project. Het valt ons wel tegen om vierkante vierkantjes te haken. Aanvankelijk waren ze achtkantig, tegenwoordig "nog slechts" zeskantig... we komen er nog! Maandagavond vertrekken we weer naar Gent voor een tweede botboring. We hopen dat die de diagnose van de eerste boring kan bevestigen en we snel aan een therapie kunnen beginnen. Het wachten begint ons ondertussen danig de voeten uit te hangen... Vooral ons Rienske heeft het moeilijk. De overgang van kleuter naar lagere school plus een zieke zus thuis is een beetje te veel voor een hoogsensitief persoontje... Afin, het weer zit al mee, hopelijk wordt het een gezellig weekend, voor ons en voor jullie!
Wij zijn de vrouwen die de gas doen branden⦠(vrije interpretatie van Urbanus)
Een leuk weekend waarin we het rustig aan proberen te doen. Douwke , Krisje en Wim zijn Rienske op school gaan afhalen en rustig gaan winkelen. Zaterdag is Maica de ganse dag op bezoek geweest en ze hebben het er deftig van genomen! Rienske heeft tegenwoordig veel last van nachtmerries en dwaalt soms s nachts alleen door het huis rond. Krisje en Wim vermoeden dat de situatie met Douwke en het eerste leerjaar voor haar erg belastend zijn ( en als je dan nog hoogsensitief bent, zoals onze twee dames, tja ) Als de zussen bij elkaar slapen gaat het voor Rienske beter.
Zondag klaagt Douwke dat ze zich erg moe voelt (van het spelen of is er iets anders? Je houdt er een achterdochtige levensstijl op na! En zoals Al Pacino zei Any given Sunday .)
Voor Rienske is het eindelijk zover : de Gidsen. Uitgedost in uniform vertrekt ze met Wim. Het moraal van de troepen ligt hoog en ze kan amper wachten, ze heeft al een paar uur haar uniform aan. Krisje pikt haar s avonds op en wordt aangesproken door de leiding hoe het nu met Douwke is. Een buur die enkele huizen verder woont en haar dochter ook naar de gidsen brengt vraagt ook bezorgd hoe het gaat. Rienske is moe maar praat honderd uit over haar avonturen. Maar ja de Gidsen zit er voor Douwke niet direct in , ze heeft immers niet alleen en tekort aan rode bloedcellen en plaatjes maar ook aan witte bloedcellen en kan dus een infectie niet van zich afvechten.
Maandagochtend lijkt normaal te beginnen maar Douwke zegt dat ze nog steeds erg moe is.
Krisje besluit de pediater in Lier te contacteren en u raadt het misschien al, enkle uren en een bloedstaal verder luidt het verdict: rode bloedcel transfusie. De nodige telefoontjes worden gemaakt en opa en oma Ciska gaan Rienske aan school afhalen want Krisje en Douwke brengen de dag doorin het ziekenhuis.
En toch: wij zijn de vrouwen die de gas doen branden, de klinken repareren en de mannen ambeteren!!
Gegroet lezers, we hebben weer enkele bewogen dagen achter de rug. Vandaag heeft Krisje telefonisch contact gehad met de arts van het U.Z.G. voor een voorlopige uitslag. Er begint terug een beetje licht aan het eind van de tunnel te schijnen ook al zal die lang zijn. Uit de botboring kon men afleiden dat het niet om een mogelijk voorstadium van leukemie gaat. De aplastische anemie zou waarschijnlijk met alleen chemo (of immunosupressiva)kunnen behandeld worden zonder dat men een beenmergtransplantatie hoeft uit te voeren.
Om honderd procent zeker te zijn wordt een tweede boring uitgevoerd binnen 2 weken. Hopelijk wijst die hetzelfde uit!
Woensdag was een hospitaaldag voor Douwke en Krisje : na een bezoekje aan de kinderpsychologe kreeg Douwke een zak plaatjes en werd de Hickman (de centrale veneuse catheter) verzorgd.
Ten slotte willen we ook alle leerlingen van 4B en natuurlijk de jufbedanken voor de steun en de leuke verrassing!
't Is weer eventjes geleden dat ik ook nog eens iets aan Douwke's blog toevoegde(behalve dan de hulp aan Douwke bij het toevoegen van een fotootje). 't Is dan ook GIGA-druk: ziekenhuisbezoeken met de nodige ruggesteun aan Douwke, opvang voor Rienske regelen, huishouden, papierwerk en betalingen, quality-time met de kids, jubeleeumfeest van oma en opa Bonheiden (nogmaals gefeliciteerd en 't was trouwens erg leuk) ... Ik verlies er mijn hoofd wel eens bij en ik durf wel eens te vroeg of te laat op een afspraak komen... Hoe dan ook, het bednet-project is van start gegaan (danku aan juf Sarah die het helemaal ziet zitten!), de centraal veneuze cartheder zit erin (een akelig wit slangetje van 30 cm dat nu uit Douwke's borstje hangt), de typering van Rienske's beenmerg is begonnen (duurt ongeveer een maand voordat we weten of 't overeenkomt). Aan iedereen die mij de afgelopen week vruchtenloos probeerde te contacteren: mijn excuses, 't was niet van niet willen maar van niet kunnen. Daarnaast nog nen dikke merci aan iedereen die ons helpt, 't zijn er te veel om op te noemen, en zeker aan Maica en de leerlingen van 4B die ons Douwke bestoken met berichtjes. Voor alle volledigheid voeg ik nog een "sfeerbeeld" toe. Deze foto is enkele weken geleden genomen tijdens een spontaan "dansmoment" op de geweldig aanstekelijke muziek van mijn eigen favoriet (Jamiroquai).
Dankjewel voor al jullie berichten. Zeker Elsa en Tiemen. Het was een spannend weekend, zeker de operatie. Het is wel allemaal goed verlopen. Ze hebben een blijfcatheder gestoken en een stukje uit mijn bot geboord. Een blijfcatheder kan je gebruiken als je lang ziek bent om bloed en medicijnen te geven. Ik heb er alleen een beetje last van als ik stap. Groetjes van Douwke
Hallo allemaal!
en wij dachten dat we vlot van die schattige schavuiten zouden afgeraken...
