De Zwitser Carl Gustav Jung vroeg zich op een bepaald moment in zijn leven af of sommige dingen in zijn leven niet meer dan gewoon toevallig leken te zijn. Hij gaf er een naam aan en noemde het synchroniciteit.

Zondag werd Rienske gedoopt en de dag ervoor, na de nodige voorbereidingen, ging de Bende even uitblazen op het terras van een plaatselijke taverne aan het drie-rivieren-punt. Er net naast bevindt zich ook een speelplein zodat Rienske na haar ijsje even wat energie kwijt kon en de speeltuin instoof.

Terwijl Krisje en Wim op het terras zaten en de voorbereidingen nog even overliepen, kwam een gezin met kinderen op het volle terras. Krisje herkende de mama en één van de kindjes. Krisje was verwonderd en een beetje verbaasd. Ze had de mama en haar zoontje  verscheidene  malen ontmoet op 3K6. De laatste keer dat ze het jongetje had gezien had hij geen haren meer.

Gezien de oppervlakte van België en de vele plaatsen vanwaar de patiënten op de afdeling kinderoncologie terechtkomen kwam deze familie op hetzelfde moment, op dezelfde plaats en in het dorp waar de Bende woont even pauzeren.  

Nu liep het jongetje  vrolijk rond met een flinke haardos en genoot samen met zijn mama en papa en broers en zus van  het warme zonnetje en de lekkere zoete dingen die op de tafel verschenen.

Het was hartverwarmend om te zien dat na de zware en beproevende  behandeling dat zo’n kindje moet doorstaan, en met alle bijwerkingen van dien, dit kleine mensje er met volle teugen van  genoot om te kunnen spelen en genieten van de dingen waar je als doorsnee mens niet bij stil staat en als heel gewoon beschouwt.

Maar wat doe je dan? Ga je hallo zeggen, wetende dat het misschien voor beide partijen nogal ongemakkelijk zou kunnen zijn, als je je eigen dochter bent verloren of laat je het zo?

De conclusie was om gewoon mee te genieten van het moment zonder het te verstoren met woorden, een beetje zoals stilzwijgend genieten op een vroege zomerdag van de opkomende zon die een warme dag belooft en de overhangende mist boven onze rivier.

Ik heb gevraagd en ik heb wild gebeden,

Nu wil ik rustig zijn en dankbaar om het licht,

En om de lente en om dit korte leven

(Anton van Wilderode)

En gisteren, op een stralende dag werd ons Rienske gedoopt.

 Het is maar een klein zinnetje in gans dit stukje maar het was een diepe en intense ervaring voor alle aanwezigen.

 Omdat we niet graag zouden hebben dat mensen een verkeerd beeld krijgen over aplastische anemie en de behandeling  ervan, plaatsen we een reactie die ons werd toegestuurd nog even extra in de kijker.

Reactie van Ritchie:

Vind het verschrikkelijk te lezen dan Douwke is overleden ik denk iets meer dan een jaar geleden had ik deze website gevonden omdat ik aan de zelfde ziekte lijd. Heb ook een zeer ernstige aplastische anemie waarvoor ik nu een stamceltransplantatie achter de rug hebt. Bij mij is het gelukkig geslaagd. En mag binnenkort terug gaan werken denk ik. Ik vind het zo verschrikkelijk nu te lezen dat ze er niet meer is en dat het jammer genoeg grave versus host te hoog was. Ben er even niet goed van. Ik ga proberen er te zijn voor die fietstocht. Veel sterkte van me toegewenst.

PS  Ons Rienske vierde gisteren haar 8^ste verjaardag!!

De klasknuffel, die een weekje bij de Bende komt logeren, geniet vandaag van een dagje welgekomen rust  na een namiddag  met een horde gillende  dametjes te hebben doorgebracht .