Bijlagen:
DSC00190_1024x768.jpg (202.9 KB)   
DSC00191_1024x768.jpg (99 KB)   
DSC00194_576x768.jpg (88.3 KB)   

Krisje is opnieuw naar Gent om Opa af te lossen. Douwke reageert volgens de dokters goed op de therapie, dus duimen dat alles een beetje aan het rollen gaat. Ze klinkt opgewekt aan de telefoon.

Krisje was van maandag tot donderdag naar huis gekomen en heeft Rienske eens goed verwend.

Het is dus afwachten en hopen dat er een beetje verandering in de situatie komt.

Voor de rest nemen we de woorden van Erich Maria Remarque in de mond: “ Van het westelijk front geen nieuws.”

 Bewogen week, Krisje probeert zo goed en zo kwaad  als ze kan aan de “isolatie” van Douwke te wennen en probeert er vooral voor haar te zijn. Maar Douwke voelt zich ziek :  de bijwerkingen van de medicijnen en het gebrek aan privacy beginnen hun tol te eisen op het gebied van de moraal en gebrek aan comfort.

Toch eventjes een paar mensen in de bloemetjes te zetten: Krisje voor haar onverzettelijke moed om Douwke te ondersteunen ( het prototype van een mama, mijn sjouke) ; Opa en Oma, een rots in de branding en dat weten jullie hopelijk wel ook al zeg ik het soms verkeerd; Katrin  die het als volwassen mens al eens heeft meegemaakt (ne stevige Linker Maske, ik besef nu pas waar je bent doorheengegaan!!!) En dan is er Juf  Sarah, voor al haar inzet, Douwke  heeft geprobeerd om de lessen te volgen maar als je je zo ziek voelt als zij dan is het leven niet zo simpel.

En laatst maar zeker  niet de laatste  Elien :ons  Douwke  vindt u geweldig !!!!

En met deze noot sturen wij u de wijde wereld in met de woorden van Neil Young : Keep on rocking in  the free world .  

Post scriptum : de heren Ruben "The Huricane" Carter en Max Ferdinand Perutz zijn geadopteerd door de lieve mevrouw die hen is komen bezoeken. Ze maakten al deel uit van ons "huishouden" en zullen gemist worden. Ik wens ze een stokoud leven toe, lekkere lange luie dagen en veel slomerige dutjes toe, vaya con Dios hombres!

Bijlagen:
DSC00175_1024x768.jpg (125.9 KB)   

Krisje en Douwke zijn in Gent aangekomen, Opa Ciska is samen met hen naar het UZG gegaan. Het was een lange dag voor hen, er werd aan douwke uitgelegd wat er gaat gebeuren, dus hier kwam Bob Dylan met zijn gitaar....

Het gezin is een beetje uit zijn haak getrokken. We worden fantastisch ondersteund door  iedereen maar deze dagen lijken op z’n zachtst gezegd chaotisch. Rienske voelt zich een beetje een lappepop die van hier naar daar wordt gebracht ondanks de in de watten leggende zorgen die ze krijgt ( Opa en Oma:merciekes voor jullie begrip en nestwarmte voor ons allemaal). Douwke is in de war en Krisje probeert mentaal het hoofd boven water te houden. (We zijn al sinds juli als een kip zonder kop aan het rondlopen, weet u!)

Goed, diep inademen en tot 10 tellen zoals Inge ,de collega van Wim, al eens placht te zeggen.

U hoort nog van ons, maar ‘t is effekes wennen hier!

Post Scriptum : gisteren zijn er een mama en 2 kinderen Max en Ruben komen bezoeken en ze gaan beide broertjes adopteren.

Gemengde gevoelens maar toch een zekere opluchting en hoop. Het verdict is gevallen. De eerste diagnose wordt opnieuw bevestigd door de artsen in Gent, dus geen vorm van leukemie of een voorstadium ervan. Het gaat dus om stilgevallen beenmerg dat geen bloedcellen meer produceert. Je “fabriekje” is stilgevallen hebben de artsen aan ons Douwke verteld.

Krisje heeft telefonisch contact gehad met de haemato-oncologe in Gent en maandag begint de behandeling. Dat wordt dus weer een logistieke uitdaging: opvang van Rienske, het nodige inpakken voor een verblijf van een maand in Gent, afspraken voor volgende week afbellen of verzetten en de andere nodige dingen waar we nu nog aan vergeten te denken.

Vooruit met de geit dus, of in dit geval geen geit maar je teerbeminde dochter! Tegenvallers? Wel ja, Rienske komt niet in aanmerking als beenmergdonor en da’s niet zo leuk voor het geval ( maar dat is zeer klein, vertelde de slimme dokter in Gent) dat Douwke slecht of niet reageert op de behandeling en er toch een aan een transplantatie moet gedacht worden.

Douwke zal een maand in het ziekenhuis moeten verblijven, in strikte isolatie, dus in een kamertje van een paar vierkante meter waar ze niet uit mag. Een gevangenisstraf komt aardig dicht in de buurt.
En dan  zullen er natuurlijk de bijwerkingen zijn... Nadien zal ze nog andere medicijnen moeten verder nemen en dat is toch ook weer geen snoepgoed als het op bijwerkingen aankomt. De behandeling wordt zo voorzichtig mogelijk aan Douwke uitgelegd, het begint bij haar door te dringen dat er zware dagen zitten aan te komen.

Maar dat zullen we later wel weer zien.

En Max en Ruben? Zij zoeken nog steeds lieve baasjes. Het poezennetwerk heeft ondertussen contact opgenomen en zit met plaatsgebrek. 

Wim neemt ze ondertussen mee naar de praktijk zodat ze de mensen kunnen entertainen, iedereen vindt ze ontzettend schattig en zou wel willen maar kan toch juist om één of andere reden ze niet adopteren. Veel gehoorde opmerking: “Maar als dierenarts heb u zeker zelf toch wel plaats voor 2 poezen meer!”

Hoe dacht u dan dat Krisje en Wim aan hun 5 feliene en één caniene “rejects” zijn gekomen en wanneer is het moreel gerechtvaardigd om te zeggen dat je geen plaats meer hebt: 6 of 9 of hoeveel?

En zo sturen wij u de wijde wereld in met de woorden van een bekende Rederijker die dichtte “ ’t Kan verkeren!” (Bredero)

Voor oma en opa Bonheiden nog deze foto’s: Douwke aan het werk in haar eigen “klasje” met de PC van Bednet en Douwke in de “kantine” tijdens de mliddagpauze.

Liefste oma en opa, we vinden het echt heel erg dat we niet meekunnen naar Turkije. Wat hadden we graag met jullie in de zon aan het zwembad gelegen…

Geniet er toch maar héél véél van, samen met de anderen van de Vanderauwera’s.

Drukke dag voor Krisje, er valt van alles te regelen en dat kost tijd en… geduld!

De mevrouwen van Bednet hebben de computer gebracht en alles is “operationeel”.

Om 13u30 heeft Douwke les gevolgd. Onze oprechte dank aan juf Sarah en een stevige linker aan 4b zoals ze in het 10^de Orion plachten te zeggen!!

Max heeft Netje ( ons hondje) een ferme tik op haar neus gegeven, ook al wou ze gewoon even komen kijken. (Netje ongeveer 20kg en Max 0,570kg) en het moet gezegd: ze zijn klein maar dapper, die poesjes! Ons Netje droop piepend af.

Onze dames waren wildenthousiast met de komst van Elien en deze vrijdagavond was het voluit party, party, party people!

Elien en onze dames hebben er een “ferme lap” op gegeven en hangen op deze moment met z’n allen en samen met Krisje moe in onze zetel naar een film te kijken.

En bij deze wensen wij u een zachte nachtrust en aangename dromen!