In mijn kindertijd: naar het kerkhof met heel de familie en daarna lekker gaan eten bij tante Lucienne... Tegenwoordig: naar het kerkhof en daarna thuis Douwke's blog lezen of door haar herinneringsdoos struinen (soms verdwalen), foto's vastpakken en terug wegleggen omdat het allemaal nog steeds moeilijk is... Verdergaan, zegt men... da's moeilijk wanneer de weg verlegd en ook het doel veranderd is. Een kind verliezen verandert iets heel fundamenteels in een ouder: je eigenbeeld, je toekomstbeeld en verwachtingen, je kijk op de maatschappij en de medemens, zelfs mijn muziekvoorkeur is veranderd... En toch moet je verdergaan... al hou ik ervan om af en toe stil te staan en achterom te kijken, hoe moeilijk het ook is.
