Liefste Douwke,

Een jaar geleden schreef ik op mijn blog het volgende:

't Is weeral een tijdje geleden dat ik nog geblogd heb.
What can I say? Time flies when your daughter is in a coma...

Dat Douwke mee naar huis mocht is het enige dat me overeind houdt op dit ogenblik. Thuis sterven was haar laatste wens (ze wilde de katten nog zien), die wens wordt nu verwezenlijkt.
Ze is echter zo comateus dat er nauwelijks nog "contact" mogelijk is… We houden haar (en vooral onszelf) aan de waggel met haar dagelijkse (soms nogal overbodige) verzorging, hierbij liefdevol bijgestaan door de verpleegsters van het wit-gele kruis.
Je zit erbij en kijkt ernaar. Dit is allemaal zo wezenloos, zo onecht! Dit gebeurt bij anderen, niet bij ons! Op TV lukt het toch altijd? Hoe is dit toch allemaal zo kunnen lopen?
Maar toch is het onze kat die zich op het ziekenhuisbed naast jou nestelt...

En het besef dat het leven je  lichaam verlaat en je er als ouder niets meer aan kunt doen dan te zitten wachten tot het zover is. Tot de conclusie komen dat de volgende week je ergste vrees waarheid is geworden, je moet je eigen kind begraven. De kerkklokken die je hoort luiden voor een overledene zijn deze keer voor jou Douwke.

Afscheid nemen van jou was inderdaad het meest onwezenlijke dat we in onze voorbije 42 jaren hebben gedaan. En dat afscheid duurt maar voort. We hebben soms het gevoel dat er met jou een beetje van onze ziel mee is verdwenen.  

En toch…..

Dit wensen we voor jou lieve schat,

Moge je volgend bestaan gelukkig vrij en vervuld zijn

Moge je geheeld worden en heel worden

Moge je hebben wat je nodig hebt en wenst

Moge je beschermd worden voor elke vorm van kwaad en angst

Moge je innerlijke vrede en welbehagen ervaren

Moge er vrede zijn rondom jou

We sturen je onze liefde,

Mama, papa en Rienske