In mijn kindertijd: naar het kerkhof met heel de familie en daarna lekker gaan eten bij tante Lucienne... Tegenwoordig: naar het kerkhof en daarna thuis Douwke's blog lezen of door haar herinneringsdoos struinen (soms verdwalen), foto's vastpakken en terug wegleggen omdat het allemaal nog steeds moeilijk is... Verdergaan, zegt men... da's moeilijk wanneer de weg verlegd en ook het doel veranderd is. Een kind verliezen verandert iets heel fundamenteels in een ouder: je eigenbeeld, je toekomstbeeld en verwachtingen, je kijk op de maatschappij en de medemens, zelfs mijn muziekvoorkeur is veranderd... En toch moet je verdergaan... al hou ik ervan om af en toe stil te staan en achterom te kijken, hoe moeilijk het ook is.
Je vertelde me ooit eens dat, volgens jou, elke mens verschillende avonturen meemaakte in zijn leven. Je eigen grote avontuur verliep echter niet zoals gewenst... en het nam je uiteindelijk ver van ons weg. Hoewel ons afscheid nu meer dan drie jaar geleden is, weet ik nog steeds niet hoe ik ermee moet omgaan... in mijn gedachten lijkt geen enkele vorm van afscheid bevredigend het gat te kunnen dichten dat na je vertrek is achtergebleven. En dus, in deze stormachtige dagen: ik mis je, mijn liefste sneeuwstormvogel... mama
13 was je geworden... Wat een heerlijk feest hadden we kunnen bouwen, met lekker eten (bloemkool met worst, croissantjes, chocoladetaart,...) en toffe cadeaux, vrienden en vriendinnen, misschien een uitstap,...
Maar niet dus...
In de plaats: een stille wandeling langs het water en een bezoekje van tante Marleen, Sare, nonkel Koen en Tante Ana met hun twee spruiten. Er was wel chocoladetaart en de bloemkool met worst was zondag voor Pax en co. Hoewel je er toch ook een beetje bij was, misten we je vooral.
Veel liefs! Voor altijd, mama, papa en Rienske
PS Croissantjes met américain zijn toch meer iets voor u dan voor mij...
Het leven gaat doorzegt het
spreekwoord, maar er blijft een leegte en stilte die je elke dag diep in je
binnenste meedraagt, alsof het achter elke hoek zit te loeren.
Een man die zijn vrouw verliest wordt een weduwnaar.
Een vrouw die haar man verliest wordt een weduwe.
Een kind dat zijn ouders verliest wordt een wees.
Voor ouders of grootouders die hun (klein)kind verliezen
bestaat er geen naam.
Twee jaar en het voelt nog steeds alsof je ons nog maar net
verlaten hebt. Je bent als ouder soms bang dat je iets gaat vergeten,
herinneringen die vervagen. Met de rest van het gezin herinneringen ophalen
doet dan goed, je krijgt weer toegang tot je mentale archief.
Als we er over nadenken is er toch iets dat we alle drie
heel erg missen. Hoe hard we ook aan je denken, we kunnen je niet meer
knuffelen, in onze armen nemen.
Hoe zou je er nu uitzien was je door die vreselijke ziekte doorgeraakt. Welke
sporen had dat in je lichaam achter gelaten? We denken alle drie dat je in
ieder geval er als een taaie tante zou uitgekomen zijn, die niet zomaar over
zicht heen zou laten lopen.
En we zeggen het zoveel maar het is ook zo, God wat missen
we je!
Hadden we je nog maar bij ons gehad, hoe je eruit gekomen zou zijn had ons eigenlijk
niets kunnen schelen, Douwke.
Maar morgen wordt het weer licht s morgens, zoals het altijd al is geweest en
is er die nieuwe dag, maar dan steeds zonder jou.
Iâll be looking at the moon, but Iâll be seeing you
Ill be seeing you, in all
the old farmiliar places, zong Billie Holliday met haar zoetgevooisde stem. Op
Spotify vind je mooie versie die gebruikt werd voor de film The Notebook. Douwke zou dit jaar 12 jaar worden, ze
zou in haar laatste jaar van de lagere school zitten.
De leerlingen van het 6de
leerjaar van De Blokkendoos, klasgenootjes van Douwke, maakten samen met
superopa en Wim een fietstocht van de Blokkendoos naar het provinciaal domein
De Schorre, met ballonnen aan hun fiets. Het waren dezelfde ballonnen die haar
meter, tante Marleen, op haar tocht naar Santiago had meegenomen en op bepaalde
plaatsen had vastgemaakt. Het was voor hen een manier om afscheid te nemen van
Douwke, die ze de afgelopen schooljaren in hun hart hadden meegedragen. De dood
van Douwke schokte de kinderen en leerkrachten van de school in het diepst van
hun bestaan. De afgelopen jaren lag er steeds een schriftje in de klas waar de
leerlingen iets konden in neerschrijven. Het schriftje gaat mee met een
vriendinnetje van Douwke op het eind van het schooljaar.
Ook de juffen van het 6de ,de
vroegere directeur van de school en juf Sarah, de klasjuf van Douwke toen ze
ziek werd, fietsten mee.
Er waren emotionele momenten en enkele vriendinnetjes van Douwke hadden een
brief of fotos bij. Er vloeiden tranen en er werd geknuffeld.
En tussen deze jongeren dacht ik een gezicht te herkennen van een twaalfjarig
meisje met een brede glimlach, die genoot, van al deze mensen die zo begaan
waren met haar en om ze op deze plaats bij elkaar te zien.
We zullen je overal blijven tegenkomen, lieve schat.
I'll be seeing you
In all the old familiar places
That this heart of mine embraces
All day through.
In that small cafe;
The park across the way;
The children's carousel;
The chestnut trees;
The wishin' well.
I'll be seeing you
In every lovely summer's day;
In every thing that's light and gay.
I'll always think of you that way.
I'll find you
In the morning sun
And when the night is new.
I'll be looking at the moon,
But I'll be seeing you.
I'll be seeing you
In every lovely summer's day;
In every thing that's light and gay.
I'll always think of you that way.
I'll find you
In the morning sun
And when the night is new.
I'll be looking at the moon,
But I'll be seeing you.
Voor je staat een taart met twaalf kaarsjes Rond je staat iedereen waar je zo van houdt Leuke muziek en iedereen is blij erbij te kunnen zijn Je hebt die grote glimlach op je gezicht Dit is jouw dag Doe je oogjes maar open lieve schat want we zijn er echt, want waar jij nu bent zijn je dromen werkelijkheid
Best moeilijk! Douwkes vriendinnen vierden onlangs hun
communie en andere feesten, hun eerste okselhaartjes, puistjes en andere
puberale ongemakken. Hoe vaak vraag ik me niet af hoe zij het nu zou doen. Welke
studiekeuze zij gemaakt zou hebben, welke puberkuren zij zou vertonen
Tevergeefs! We zullen het nooit weten. Dat doet best pijn
Toch voor alle vrienden en vriendinnen, al dan niet met
puistjes: geniet ervan!!
Met wéér een "Douwke's-verjaardag" in 't verschiet graag even jullie aandacht voor dit: Op 12 april 2010 ontving Douwke haar "nieuwe" stamcellen. Een 18-jarige "gast" uit Duitsland was zo vriendelijk zijn cellen te delen met onze dochter om haar zo nog een laatste kans te geven ... Die dag hadden we véél hoop, en hoewel zo'n beenmergstransplantatie op zich niet veel om 't lijf heeft (de chemo is dan al voor 't grootste deel achter de rug), was het voor ons reuzespannend!!!
Het liep echter allemaal niet zo als gehoopt... toch blijft Douwke's wens diep in ons hart. Tante Marleen fietste vorig jaar helemaal naar Santiago de Compostella om geld in te zamelen voor de straatkinderen en de Mobile School...
Wegens het groeiende aantal straatkinderen over de hele wereld roepen verschillende organisaties op om van 12 april "een internationale dag voor straatkinderen" te maken. 12 april...laat het ook voor hen een bijzondere dag van hoop worden! Gewoonweg door dit initiatief te steunen.
We want April 12th as International Day for Street Children
We kregen afgelopen week naar aanleiding van dat verschrikkelijke busongeval nogal wat " mooie" reacties. Mercie daarvoor! Ondanks de niet aflatende informatiestroom die de getroffen ouders, broers en zussen het leven niet gemakkelijker maken, hebben wij vanuit onze nabije omgeving toch ook écht mooie en serene reacties gekregen. Ik kan me zelf niet helemaal voorstellen wat die ouders nu voelen. De omstandigheden zijn best wel verschillend... toch vrees ik dat ook zij de komende jaren door diezelfde molen van emoties (boosheid, ongeloof, tristesse, wanhoop,...) moeten. Ik wens hen veel sterkte, luisterende oren, een onverwachte glimlach op zware dagen en vooral stille troost vanuit hun omgeving toe! En ik hoop dat ze zich niet te veel zullen storen aan het feit dat voor de rest van de mensheid het leven na een tijdje "gewoon" weer doorgaat.
't Is weer lang geleden... best moeilijk ook, na zoveel tijd weer... Toch gaat er geen dag, zelfs zelden een uur, voorbij dat Douwke niet in mijn gedachten is. Vanmorgend stonden Rienske en ik onze tanden te poetsen in de badkamer toen Rienske plots begon te wenen, ze miste Douwke. Tja, vroeger was carnaval best een drukke bedoening bij ons thuis: verkleden en schminken, taart bakken, huis versieren, dansen, den aap uithangen,... maar vandaag begon het al direct in mineur. Gelukkig hadden we den "Arno" nog! Arno is een konijn (met enige gelijkenis op Arno Hintjes, maar dan zonder de garnaalkroketten) dat Koen enige dagen geleden in zijn tuin had aangetroffen (Hé kom eens kijken Pax, een konijntje! Huh, wat doet dat beest eigenlijk in onze hof?) en dat (uiteraard!) bij ons terecht is gekomen (want wij zijn vroeger toch nog dierenarts geweest nietwaar...alsof...). Afin, het beeste was geslachtofferd door enig gebrek aan verantwoordelijkheidszin van "den mens" en zo bij ons terechtgekomen...GELUKKIG!!!! Toen Wim daarstraks om te sfeer er terug in te brengen Arno's kot openzette, hupte de vrolijke schelm zonder veel schroom onze woonkamer binnen... en bleef vrolijk rondhuppen tot zowel Rienske (want dat huppen werkt aanstekelijk!) als hijzelf er moe van waren. Ik heb Rienske sinds lange tijd niet meer ze voluit horen schateren. En zo was het toch nog even carnaval... vooral toen Arno ongeveer één meter de lucht inging om bovenop de kast met Douwke's foto te landen en daar rustig bleef zitten. Ge zou al rare gadachten krijgen... Afin, ondertussen delen Ani en Joppe hunnen duplex dus met Arno (badroomsinger) en wij keken ernaar en zagen dat het goed was! En hopelijk denkt ons Douwke na zijn spontane begroeting er het zelfde over... De komende dagen trekken we voor Rienske's verjaardag naar Londen en Douwke gaat natuurlijk weer mee! Lieve groeten van de bende!
Als je mij nog iets wilt geven dan zou ik vragen: sterf niet met mij, omhels het leven.
Je mag bedroefd zijn maar wanhoop niet, verdrink niet in te groot verdriet.
Als je mij nog iets wilt schenken dan zou ik willen blijf toekomst zien, blijf hoopvol denken zodat je uitgroeit en voluit leeft het leven alle kansen geeft.
Het zijn zij die deze aarde zullen bevolken als wijzelfer niet meer zijn. Zo zou het althans toch moeten zijn
Wat op een zomerse vrijdagavond begon met een telefoontje vanuit een ziekenhuis in Bree zou het leven van de Bende ingrijpend veranderen en een jaar later tot het verlies van onze dochter Douwke leiden.
Haar dood veroorzaakte een deining rondom, bij de mensen die haar gekend hadden. Maar het stopte daar echter niet.
Wanneer je een dierbare persoon verliest word je gevloerd. Wanneer het gaat om je kind of je zus (in Rienske haar geval) dan houdt de wereld op met draaien en blijven alle klokken over de ganse wereld letterlijk voor je stilstaan.
Om het verlies een plaats te geven besloot de meter van Douwkeeen tocht te maken en hieraan een goed doel te koppelen. Er werd gekozen voor Mobile school, een organisatie die kinderen die op de straat leven hun eigenwaarde probeert terug te geven. Met mobiele schooltjes trekken ze de straat op in steden verdeeld over verschillende continenten.
Kinderen zijn de toekomst en dat mag niet vergeten worden!
De fietstocht die Marleen maakte leidde haar naar Santiago deCompostella, meer dan tweeduizend kilometer van haar huidige woonplaats: Lier. Toen dit alles begon had de Bende geen idee gehad waartoe dit zou leiden. Over de ganse tocht van België naar Santiago werden ballonnetjes gehangen met Douwke haar naam erop. Douwke reisde eigenlijk zo op deze manier ook mee.
Bij haar vertrek kwam een medewerker van Mobile School, Saskia, haar een voorspoedige reis wensen. Saskia zou zelf naar Albanië gaan om daar mee een mobiel schooltje op te starten. Ze volgde de reis via de blog van Marleen en wij volgden het nieuws vanuit Albanië op via de webstek van Mobile School.
De school van Douwke, de school waar Krisje les geeft, de gidsen van Rumst, vrienden van vrienden van... en zoveel mensen meer brachten een cent in het zakje en het resultaat liet iedereen stomverbaasd achter.
Gisteren op 30 september kwamen een dertigtal van deze mensen bij elkaar. Ze hadden het project mee gesteund en het een warm hart toegedragen.
Na een diavoorstelling over de reis en de lotgevallen van Marleen werd een cheque overhandigd aan Saskia.
De cheque die Fietsen voor en door Douwke mocht overhandigen aan Mobile School bedroeg 9500 euro.
Meer dan voldoende voor de oprichting van een mobiel schooltje!
Rond Fietsen voor en door Douwke hangt een aura van licht.
In het verdriet en verlies schijnt hier de inherente goedheid van de mens door. Het verlies van een mens en in dit geval een kind droeg er toe bij dat er ergens anders op deze wereld andere kinderen geholpen kunnen worden.
Probeer positieve oorzaken te scheppen die kunnen leiden naar gunstige gevolgen, wordt er in somige religieuze tradities gesteld.
Niets meer en niets minder, maar wel bijzonder krachtig.
Hier klinkt geen theatrale Yes, we can , hier klinkt de kracht van stilte en de gedachte: Onze kinderen zijn de toekomst
Betreffende het slotevent van "Fietsen voor en door Douwke".
Wat een jaar geleden begon als een vaag plan bij tante Marleen groeide dankzij jullie mee uit tot een geweldige ervaring. Ondertussen is de tocht gereden/geleden en zijn de meeste sponsorgelden geteld. Enkele projecten lopen nog... Vrijdag 30 september zouden we graag ons project officieel afsluiten. Dit willen we laten doorgaan in de Refuge te Lier (zelfde plek als bij de start, zondagochtend 22 mei). Deuren 19.30 uur, zaaltje 2de verdieping, start van fotoshow "the road to Santiago..." om 20 uur. Om het allemaal een beetje te kunnen plannen ware het leuk dat jullie je aanwezigheid zouden bevestigen via een mailtje aan deze box of aan fierensbert@telenet.be
Alvast nogmaals bedankt voor jullie steun en hopelijk tot in Lier,
Vandaag viert een heerlijk madammeke, klein in jaren maar groots in doorzettingsvermogen en levenskracht, tegen alle verwachtingen in, haar tweede verjaardag. Juliette was amper twee maanden oud toen ze ons kwam vervoegen in de 3K6. Nu, bijna twee jaar later, is ze genezen verklaard Wij zijn SUPERBLIJ voor haar en haar familie en we zijn zeker dat ons Douwke hierboven ook ergens loopt te glunderen Hoe vaak hebben we niet mee wakker gelegen in de zware chemonachten wanneer Juliette ziek was en haar mama Sophie haar met moeite kon troosten, hoe vaak hebben we niet spontaan meegelachen telkens we in de kamer naast ons haar gegiechel hoorden in die kostbare goede momenten! En er waren zeker ook momenten, volgens mama Sophie, dat wij een lach op hun gezicht mochten toveren, vooral wanneer ons Douwke mij weer eens zat af te troeven met één of ander gezelschapsspel (en daar behoorlijk van genoot). Lieve Juliette, gelukkige verjaardag, en nog véééééééééle jaren erbij!!!!!
Een jaar geleden schreef ik op mijn blog het volgende:
't Is weeral een tijdje geleden dat ik nog geblogd heb. What can I say? Time flies when your daughter is in a coma...
Dat Douwke mee naar huis mocht is het enige dat me overeind houdt op dit ogenblik. Thuis sterven was haar laatste wens (ze wilde de katten nog zien), die wens wordt nu verwezenlijkt. Ze is echter zo comateus dat er nauwelijks nog "contact" mogelijk is We houden haar (en vooral onszelf) aan de waggel met haar dagelijkse (soms nogal overbodige) verzorging, hierbij liefdevol bijgestaan door de verpleegsters van het wit-gele kruis. Je zit erbij en kijkt ernaar. Dit is allemaal zo wezenloos, zo onecht! Dit gebeurt bij anderen, niet bij ons! Op TV lukt het toch altijd? Hoe is dit toch allemaal zo kunnen lopen? Maar toch is het onze kat die zich op het ziekenhuisbed naast jou nestelt...
En het besef dat het leven jelichaam verlaat en je er als ouder niets meer aan kunt doen dan te zitten wachten tot het zover is. Tot de conclusie komen dat de volgende week je ergste vrees waarheid is geworden, je moet je eigen kind begraven. De kerkklokken die je hoort luiden voor een overledene zijn deze keer voor jou Douwke.
Afscheid nemen van jou was inderdaad het meest onwezenlijke dat we in onze voorbije 42 jaren hebben gedaan. En dat afscheid duurt maar voort. We hebben soms het gevoel dat er met jou een beetje van onze ziel mee is verdwenen.
En toch ..
Dit wensen we voor jou lieve schat,
Moge je volgend bestaan gelukkig vrij en vervuld zijn
Moge je geheeld worden en heel worden
Moge je hebben wat je nodig hebt en wenst
Moge je beschermd worden voor elke vorm van kwaad en angst
Op 10 juli stuurde Krisje smsjes en telefoneerde met haar zus om een ontmoetingsplaats af te spreken in het kuststadje Finisterre of Fisterra, gelegen aan de Atlantische kust. Het is het eindpunt voor de pelgrims die de Camino de Santiago hebben afgelegd.
In het haventje van het stadje vond de Bende Tante Marleen in goede staat terug. De bepakking en Het Ros dat haar naar dit eindpunt had gevoerd werden opgehaald aan de Albergue en meegenomen naar een appartementje aan het strand.
De eindplaats van de Camino bevindt zich op de Faro of vuurtoren een heel eind boven het stadje.Het geeft een wijds en indrukwekkend uitzicht op de oceaan.
Op zich kon er geen betere plek gekozen worden voor het einde van deze reis want Douwke was gefascineerd door de zee. De laatste reis voor ze ziek werd, maakte ze met Krisje en haar zus naar de kust van Bretagne.
De zussen brachten toen zakken vol schelpen mee die ze op het Bretoense strand hadden verzameld.
Het is ook een schelp die de meeste pelgrims als teken met zich meedragen op de Camino.
Tijdens de ganse reis was Douwke nooit ver uit de gedachten van de Bende. Ergens binnenin lag de vraag hoe het zou geweest zijn als ze er nog had geweest en naast ons stond bovenop deze rots bij de vuurtoren. Wat als
De Vlaamse bard Willem Vermanderen sprak in een interview in een populair weekblad over het verlies van Runeke ,zijn 13 maanden oude kleinzoon, aan de gevolgen van hersenvliesontsteking en de tekst die hij voor hem schreef: Ik schreef de tekst en ik zag Runeke overal, in de wolken, in het gras. Ze hebben hem uit de dood teruggehaald, er was al veel kapot aan dat manneke. Maar ja, hij is daar. Hij zit aan de overkant.
Op het strand van Fisterra werden door de Bende enkele zandkastelen nagelaten, een geliefkoosd tijdverdrijf van Douwke en Rienske wanneer ze aan zee waren. Een gepast einde vond de Bende, vooraleer ze met Douwkes meter en de beruchte fiets terug naar België keerden.
De Bende is onderweg om Tante Marleen te gaan oppikken. We ontmoeten elkaar in Finistera en keren danmet de bepakking en Tante Marleen weer naar huis.
De Bende reist met de wagen en kan alleen maar een diepe bewondering en respect opbrengen voor wat de meter van onze Douwkegepresteerd heeft, en dit op 2 wielen, met haar bepakking, enkel spierkracht en bovenal ook een potige dosis wilskracht en vastberadenheid.
De reis gaat in etappes en tijdens de stop in Bilbao werd in de Iglesia de santiago een kaars aangestoken voor Douwke,weliswaar met de nodige emoties.
Douwke is natuurlijk weer mee, we voelen ons nog het best met zijn vieren.
Ze wordt bij wijze van spreken opnieuw in haar handdoek verpaktwanneer we verkassen.
Nu het schooljaar op z'n laatste benen loopt wordt het tijd ónze tocht naar Santiago aan te vatten. In de hal groeit de hoop met reisspullen met de dag, de reisgidsen zijn binnenstebuiten gedraaid en de to do lijstjes worden afgestreept. Gezien het schooljaar nog niet helemaal ten einde is, valt er ook daar nog één en ander af te ronden. Best drukke dagen, dus. Deze drukte voorkomt echter niet dat er regelmatig flarden van herinneringen boven komen...dingen die zich een jaar geleden afspeelden in het UZ Gent, niet de meest leuke dingen. Dit was de periode dat er geen goed nieuws meer kwam na een onderzoek.Rond deze periode mocht Douwkevoor 2 dagen overdag naar huis. Het was een verademing voor haar. De ongemakken van de urineweginfectie en de uitputtinghadden hun tol geëist. Douwke kwam vrijdag naar huis om dan s avonds op nieuw naar Gent te gaan. Toen Wim Zaterdag ,nadat ze de nodige verzorginghad gekregen, met haar naar huis reed vertelde ze dat ze niet meer kon en dat de reis naar Rumst te zwaar was.
Tijdens de rit zei ze tegen Wim Ik denk dat ik niet meer beter ga worden hé papa.
Ze heeft de dagen dat ze thuis was er met volle teugen van genoten.
Ze zou eind juli voor de laatste keer naar huis komen. Tegen deze tijdwas ze bijna niet meer bij bewustzijn, haar hersenen waren beschadigd en virussen hadden haar hersenen verder aangetast, ze leed aan longontsteking, urineweginfectie, darminfectie, nierfalen en haar lever werkte niet meer.
We zagen onzeDouwke beetje bij beetje wegglijden.
Deze trip naar Santiago lijkt ook voor ons een echte camino te worden... Ondertussen trapt mijn zus haar laatste kilometers bij elkaar met een doorzettingsvermogen dat zij en Douwke wel gemeenschappelijk lijken te hebben. Afin, Santiago, here we come! De Bende
Dat de dessertjes in de Sint-Jozefschool lekker waren, was tijdens de dessertenweek goed te merken. Douwke zou het (zoetbekkie zijnde) zelf ook weten te smaken hebben! Ondertussen zijn de opbrengsten geteld en 't Is om achterover te vallen! 750 euro!!! Met dit geld erbij denk ik dat "Douwke's Mobiele School" een feit is! MERCI!!! aan allen die hiertoe hebben bijgedragen! Ondertussen zit tante Marleen te puffen in de Pyreneeën We wensen haar wind-in-de-rug en een heerlijk zonnetje! De Bende
't Is weer lang geleden... best moeilijk ook, na zoveel tijd weer... Toch gaat er geen dag, zelfs zelden een uur, voorbij dat Douwke niet in mijn gedachten is. Vanmorgend stonden Rienske en ik onze tanden te poetsen in de badkamer toen Rienske plots begon te wenen, ze miste Douwke. Tja, vroeger was carnaval best een drukke bedoening bij ons thuis: verkleden en schminken, taart bakken, huis versieren, dansen, den aap uithangen,... maar vandaag begon het al direct in mineur.
Ondertussen is de tocht gereden/geleden en zijn de meeste sponsorgelden geteld. Enkele projecten lopen nog... 
