‘Het leven gaat door’  zegt het spreekwoord, maar er blijft een leegte en stilte die je elke dag diep in je binnenste meedraagt, alsof het achter elke hoek zit te loeren.

Een man die zijn vrouw verliest wordt een weduwnaar.
Een vrouw die haar man verliest wordt een weduwe.
Een kind dat zijn ouders verliest wordt een wees.

Voor ouders of grootouders die hun (klein)kind verliezen bestaat er geen naam.

Twee jaar en het voelt nog steeds alsof je ons nog maar net verlaten hebt. Je bent als ouder soms bang dat je iets gaat vergeten, herinneringen die vervagen. Met de rest van het gezin herinneringen ophalen doet dan goed, je krijgt weer toegang tot je “mentale archief”.

Als we er over nadenken is er toch iets dat we alle drie heel erg missen. Hoe hard we ook aan je denken, we kunnen je niet meer knuffelen, in onze armen nemen.
Hoe zou je er nu uitzien was je door die vreselijke ziekte doorgeraakt. Welke sporen had dat in je lichaam achter gelaten? We denken alle drie dat je in ieder geval er als een taaie tante zou uitgekomen zijn, die niet zomaar over zicht heen zou laten lopen.

En we zeggen het zoveel maar het is ook zo, God wat missen we je!
Hadden we je nog maar bij ons gehad, hoe je eruit gekomen zou zijn had ons eigenlijk niets kunnen schelen, Douwke.
Maar morgen wordt het weer licht ’s morgens, zoals het altijd al is geweest en is er die nieuwe dag, maar dan steeds zonder jou.

Tot de volgende keer mijn lieve schat…