Dit is een tekst die ik geschreven heb op kerstdag, in de maand december 2025.

Er was een moeder die Maria heette, en ze had drie kinderen, waarvan de jongste een nakomer was, en dat waren alle drie meisjes. En alle drie kregen ze op hun beurt kinderen, in totaal kregen deze drie vrouwen negen kinderen. Dus deze Maria had drie kinderen, en negen kleinkinderen, en nog veel meer achterkleinkinderen. Deze Maria was mijn grootmoeder, dus ik ben een kleinkind, en ik was het laatste kind van het laatste kind van mijn grootmoeder. Ik heb deze familie altijd, tot het moment dat er veel achterkleinkinderen waren, bekeken vanuit het perspectief van het jongste kind, want ik was het jongste kind van mijn mama, en mijn mama was de nakomer van Maria, dus ons gezin had van bij aanvang, in vergelijking met de twee andere gezinnen van de twee andere kinderen van Maria, al een achterstand van om en bij de tien jaar. Ik was dus de jongste, en ik was ook de kleinste van gestalte, op één persoon na, mijn grootvader, de man van Maria dus, met dit verschil dat vanaf het moment dat ik even groot was als hem hij overleden is, dus dan was ik nog steeds de kleinste natuurlijk. Ik hield heel veel van mijn grootvader, nog altijd, en ook heel veel van mijn grootmoeder. Mijn grootvader en mijn grootmoeder hebben veel geleden omdat er in onze familie zware conflicten waren. In onze familie waren er erg veel mensen die wrok tegen elkaar koesterden. Er waren in mijn familie erg veel leugenaars, en dat creëerde verwarring. Alle drie de kinderen van mijn grootmoeder, Maria, hadden kinderen die de spanningen in de familie op tenminste één van hun eigen ouders verhaalden, en dus de verdeeldheid was compleet. Er was in mijn familie een ernstig probleem met leugenaars, maar dan wel leugenaars die liegen om te nemen, om te stelen, geen materiële maar figuurlijke zaken, dus echt liegen om te stelen om vooraan in de rij te geraken, om macht te bekomen. Waarom waren de conflicten erg zwaar? Vooral door de combinatie van 3 factoren: De combinatie van dat liegen om te stelen om macht te bekomen, en de niet aflatende, diepe haat, en de diepe wrok, en al de verwarring die daar onvermijdelijk het gevolg van was. Het resultaat daarvan was dat, zoals ik zei, alle drie de kinderen van mijn grootmoeder kinderen hadden die de spanningen in de familie op tenminste één van hun eigen ouders verhaalden. Dat komt omdat de verwarring die door het herhaaldelijke liegen ontstond het gevolg had dat bij de kinderen onwetendheid bleef bestaan over hoe de zaken bij de andere gezinnen waren, omdat de contacten door deze onduidelijkheid die het gevolg van de leugens was tussen de gezinnen onderling een scherm vormden, zodat de kinderen nooit in staat waren om bewust te zijn van de boosheid die bij de twee andere gezinnen woedde, zodat alle kinderen eigenlijk bleven denken: O, die aanhoudende problemen zijn alleen bij ons, zijn alleen in ons gezin, en het is nergens zo erg als bij ons. Dus mijn familie, dat zijn de aanhoudende conflicten, de haat, de wrok, de onvermijdelijke verwarring, het liegen om te hebben, om macht te hebben, om vooraan te staan, en de verdeeldheid die dat met zich meebrengt natuurlijk. Deze aanhoudende wrok, conflicten en verdeeldheid zijn voor een grootmoeder heel zwaar, daarom vraag ik u ook of u de goedheid zou kunnen hebben om voor mijn grootmoeder en grootvader te bidden. Ik was de jongste, de kleinste van gestalte, ik stond er tijdens familiefeesten altijd bij als... ze hadden geen aandacht voor mij. Door al de conflicten in deze familie waren deze mensen natuurlijk altijd met zichzelf bezig, met zowel hun successen als hun problemen, maar wel altijd hun eigen successen en problemen, omdat deze conflictsituaties van die aard waren dat ze alleen nog voor hun eigen levens oog hadden, en alleen hun eigen levens, met alles erop en eraan, veel betekenis toekenden, en dus aan het leven van andere mensen nooit aandacht besteed hebben. Ze hebben eigenlijk altijd gedacht: Wij zijn ouder en wijzer, en geen enkel lid van deze familie heeft zich ooit afgevraagd of het eigenlijk mogelijk zou zijn dat het jongste kind een beter beeld en een betere oplossing voor deze conflicten zou kunnen hebben. Zij waren mensen die het heel goed konden uitleggen en heel goed konden discussiëren, en het is voor mij, het jongste kind, altijd onmogelijk geweest om daar ergens één woord tussen te krijgen, dus ik hield gewoon mijn mond. Zo'n soort van discussies zijn op zich alleen al voor God een enorme gruwel, dus dat is iets waar ik nooit aan begonnen ben. Zij dachten dat al wat zij deden voor mijn ogen verborgen was, omdat zij er altijd op aangedrongen hebben om vooraan in de rij te staan, omdat er altijd van mij verwacht werd dat ik achteraan in de rij bleef staan. Zij hebben altijd op mij neergekeken, en nooit verwacht dat God mij geroepen had om een leven op te bouwen dat betekenisvol is. Dit soort van familie-conflicten is een ontzettend excessieve vorm van hoogmoed, en ze dachten dat ik geen betere oplossing had voor deze conflicten, omdat zij niet wisten dat God mij altijd in staat gesteld heeft om te kunnen zien wat zij in de verborgenheid deden, en het resultaat is dat zij nu zelf de pijnlijke vaststelling moeten maken dat ze zelf altijd blind geweest zijn.