Kennen jullie het raadsel van de man die alles over iedereen kent? Of anders gezegd, het raadsel van de man die alles over iedereen weet. Wel, niet alles over iedereen, maar bij manier van spreken... Wel, het raadsel over de man die alles over iedereen weet, is dat hij alles over iedereen weet, maar niemand weet iets over hem. Niemand weet iets over hem omdat iedereen er eigenlijk van uitgaat dat er waarschijnlijk meer dan genoeg mensen zijn die veel over hem weten, want de reden waarom die man alles over iedereen weet is waarschijnlijk het feit dat er genoeg mensen zijn die veel over hem weten. En dat is niet zo, want de man die alles over iedereen weet, is de man waar andere mensen niets over weten. De fout die de mensen maken is: ze vertrekken vanuit het verkeerde uitgangspunt: ze vertrekken vanuit het uitgangspunt dat die man alles over iedereen weet omdat die man al de andere mensen heeft leren kennen, en wanneer hij al die andere mensen heeft leren kennen, hebben die andere mensen hem ook leren kennen. En dat is niet zo. Die man heeft de andere mensen leren kennen omdat die man onbaatzuchtig is, uit interesse, omdat hij veel aandacht aan de andere mensen heeft besteed en ze op die manier heeft leren kennen. Dat is dus gewoon onbaatzuchtigheid, dat is helemaal geen egoïsme, dat is helemaal niet egoïstisch zijn. Maar de mensen die hij leert kennen daarentegen zijn wel egoïstisch en baatzuchtig, en zoeken in alle dingen altijd hun voordeel, en zijn altijd uit op winst. Dus die egoïstische mensen denken dat de wereld rond hen draait, en dus ze genieten heel erg van de aandacht die de mensen die in hun wereld komen aan hen besteden, zo erg zelfs dat ze niet bewust zijn dat ze terwijl ze genieten van de aandacht die deze mensen aan hen besteden, deze mensen hen leren kennen, en op den duur zelfs alles over hen weten, en zij zelf daarentegen, wanneer die mensen uit hun wereld verdwenen zijn, eigenlijk niks over die persoon die hen zoveel aandacht gegeven heeft weten. Maar de fout die die mensen maken is dat ze vanuit het verkeerde uitgangspunt vertrekken, en dus hebben ze een verkeerd perspectief. Je moet het bekijken vanuit het perspectief van de man die alles over iedereen weet, maar niemand weet iets over hem.

We gaan het bekijken vanuit het perspectief van de man die alles over iedereen weet, maar niemand weet iets over hem. Uiteindelijk kan die man zijn eenzaamheid niet sterker worden. Zijn eenzaamheid kan niet sterker worden omdat vanuit zijn perspectief de reden waarom hij alleen is, en eenzaam (hij is alleen, zonder vrienden, heeft niemand eigenlijk, niemand weet iets over hem), het feit is dat hij altijd aandacht aan de mensen gegeven heeft en altijd een reactie van de mensen teruggekregen heeft die gestoeld is op de redenering: O, die man geeft ons toch al zijn aandacht, wij hoeven die man niets terug te geven, want het feit dat hij van ons geen aandacht krijgt verandert niets aan het feit dat wij van hem aandacht blijven krijgen. Dus dat is de reden waarom zijn eenzaamheid niet sterker kan worden. Want mensen denken op deze manier: Als ik eenzaam ben, is dat geen probleem, dan ga ik aan andere mensen meer aandacht besteden, en dan zal ik van die mensen ook aandacht terugkrijgen, maar ik stel vast dat dat niet zo is, want al de aandacht die ik voor andere mensen heb, is aandacht waar ik niks voor terugkrijg, dus door voor andere mensen meer aandacht te hebben, word ik eigenlijk meer eenzaam. Het is eigenlijk het omgekeerde van wat ik verwacht. Ja, dat wij onbaatzuchtig moeten zijn en ons egoïsme moeten laten varen, en de reden waarom we dat moeten doen, is een raadsel die veel mensen niet kunnen ontraadselen. De reden is heel duidelijk: als iedereen altijd op winst uit is, is er geen winst meer, en dat is wat we vandaag in de wereld kunnen zien.