Ik kan geen zin maken waar het woord affectie in voorkomt. Vanaf het moment dat ik de deur achter mij dichtgeslagen heb, denkt iedereen dat ik ruzie heb met mijn vader. Mijn moeder heeft mij zogezegd altijd de meest intieme affectie gegeven, maar daar is niks van waar. Dat is de beleving van mijn moeder, dat is de manier waarop ze mij mentaal verkracht, dat is in haar ogen iets dat haar een gevoel geeft van heel intieme affectie. Dat is de breuklijn tussen mij en mijn moeder, dat is de grens tussen de hemel en de hel, dat is het conflict, dat is een conflict dat veel verder gaat, dat is een conflict tussen honderden families in Vlaanderen, een conflict dat teruggaat tot de WOII en zelfs de WOI en misschien (waarschijnlijk) zelfs nog vroeger.

Ze zeggen gewoon dat het niet waar is hè, het heeft geen betekenis, het is boze geesten, ga weg, trap het af, het is gedaan met u, die! Punt.

Hemelse Vader, volgens mij zijn het niet de middelen of de antwoorden die ontbreken maar de wil, en ik denk dat de mensen geen angst hebben voor een moordenaar maar voor mentale verkrachting, want de mensen die mij met zeer sterke aandrang lijken te vragen wat precies mijn geslacht is en wat precies mijn identiteit is, aan hen moet ik het antwoord geven: hoe zoudt ge mijn identiteit kunnen kennen, gij die het niet wil kennen?

Het woord affectie never meant anything good in my whole life. Ik heb het wel gezien wat het is, het probleem. De mensen denken: een duivel, dat is slecht, dat is geen liefde, en dat geeft geen affectie. Maar ik heb wel gezien wat het is, het is een affectieve duivel, een duivel die affectie geeft. Maar ja, als een duivel u affectie geeft heb je meer het gevoel dat je verkracht wordt.

Ik heb wel het idee dat ik met mensen verbonden ben, maar daarvoor moeten andere mensen ook een stap zetten. Zoniet blijft dat idee enkel in mijn hoofd bestaan, en niet in de wereld.