Waarom komt er iemand bij mij en zegt tegen mij: Sommige mensen zijn een open boek? Ga je dan achteraf zeggen: Je moet dat niet op een andere manier interpreteren, dat was niet tegen u bedoeld, ik heb niet gezegd: Jij bent geen open boek, ik heb gezegd: Sommige mensen zijn een open boek. Er is geen interpretatie, buiten de enige interpretatie die mogelijk is. Het eerste dat je altijd moet doen is alles in de juiste context plaatsen. De juiste context is dat je de verdediging wil opnemen van de mensen die een open boek zijn, omdat je dat goed keurt, omdat je dat goed vindt. Wel, ik ben een schrijver, ik heb een heel dik boek geschreven. Een boek dat niet open gemaakt wordt is nutteloos. Als een schrijver een boek schrijft dat niemand leest, of niemand open doet, dat is hetzelfde, dan had hij dat boek beter niet geschreven, dan heeft hij dat voor niks geschreven, want dan heeft dat boek geen nut. Maar mensen zoals hem (of haar) hebben liever dat mijn boek niet open gaat, nooit, ze vinden dat eigenlijk prima, omdat ze liever een verhaal rond mijn leven bedenken, en het verhaal (dat al lang bestaat) levend blijven houden, en blijven voeden (bij manier van spreken) met nieuwe verhaaltjes (nieuwe leugens eigenlijk), omdat ze liever de realiteit blijven behouden die ze rond mij gecreëerd hebben, omdat ze liever in de wereld die ze zelf bedacht hebben blijven leven, dan van mij te horen wat ik met mijn leven gedaan heb. Ze willen niet van mij horen wat de betekenis van mijn leven is, noch het doel van mijn leven, want in hun ogen betekent dat niets. Dat zijn de mensen die bij mij komen en zeggen dat ik een open boek moet zijn, zo moet je dat interpreteren, zelfs als ze het op een andere manier verwoorden. De mensen verbergen alles. Er is geen open boek. Waarom rolt de bal dan altijd in mijn kamp? Als jij mij niet hoort, of als ik u niet hoor, wat is het verschil? Er is geen verschil, dat is hetzelfde.