Alle mensen volgen hun eigen weg in het leven. Het boek The Alcove Hill is mijn leven. Het is geen echt boek dat gepubliceerd is in papiervorm, maar ik beschouw al de teksten die ik schrijf en geschreven heb, op het YouTube kanaal, en daarvoor op mijn twee blogs als al de teksten die samen één boek vormen, namelijk The Alcove Hill, het boek dat het verhaal van mijn leven vertelt. Wat interessant is aan de tekst met de titel : Een misstap on The Alcove Hill (memory), is het volgende: het verhaal van mijn leven is dus The Alcove Hill, maar stel dat het verhaal van mijn leven geen boek zou zijn, maar een schilderij, dan zou deze tekst het kader van dat schilderij zijn. Het is voor mij dus een heel speciale symbolische tekst.

Alle mensen volgen hun eigen weg, maar in mijn leven blijven de mensen beweren dat ik niet praat, dat ik niks goed doe, dat ik onnuttig ben, dat ik niks zeg. Dat is het grootste trauma, en alle mensen doen er alles aan om die situatie te blokkeren behalve ik, al de mensen doen er altijd alles aan om vooral geen oplossing te proberen vinden om die situatie te deblokkeren, behalve ik. Nu, dat ik niet praat of niks zeg, dat is voor mij niet een groot trauma, het grote trauma voor mij is de andere kant van het verhaal. Inderdaad, om te spreken moet je met twee zijn. Je mag dat aan de mensen in mijn omgeving vragen hoor, ze zullen u allemaal antwoorden: Vincent zegt niks, Vincent praat niet. Het is wel zo dat je om te praten met twee (of meer) moet zijn, en als je begint te praten en je wordt sowieso altijd onderbroken op het moment dat je zelfs nog niet halverwege je eerste zin bent, dan is direct duidelijk dat je woorden niet welkom zijn. O nee, dat is niet de reden, dat kan je zeggen, en dat is niet noodzakelijk de reden, inderdaad. De echte reden is dat iedereen heel goed weet, en zelfs al lang op voorhand, lang voordat je halverwege je eerste zin bent dat je woorden niet welkom zijn. Iedereen weet dat, iedereen voelt het aan als zijn woorden niet welkom zijn. Bij mij blijft het zo tot het einde van de weg hoor. Het echte trauma voor mij is dat ik geen antwoord krijg, je krijgt inderdaad geen antwoord als je nooit kan zeggen wat je wil, als je nooit mag zeggen wat je wil. Zo is dat met mensen die in mijn nabijheid zijn, maar vandaag gebeurt alles op afstand, maar op afstand krijg ik evenmin een antwoord. Eigenlijk is er geen enkel verschil op dat vlak, zowel in mijn nabijheid, als op afstand, krijg ik geen antwoord, omdat mijn woorden niet welkom zijn eigenlijk. Ik bedoel, het is exact hetzelfde. Dus het blijft zo tot het einde van de weg. Ik doe niks goed, ik praat niet, zeg niks, en ik ben onnuttig. Het blijft gewoon zo tot het einde van de weg!

O ja, we're a happy family, natuurlijk. Ik, mijn broer, en mijn moeder en mijn vader. Wat geeft u de energie om verder te leven? Uw familie natuurlijk. Ik heb mijn familie verlaten. Ik ben die mensen niet dankbaar, ik ben een dankbare persoon, maar ik ben die mensen niet dankbaar. Die mensen zouden willen dat ik hen dankbaar ben voor alles wat ze mij gegeven hebben. Ik heb niemand, ik moet alles alleen doen, niemand helpt mij. Het licht in mijn geest gaat uit hoor. Als je geen energie krijgt, van niemand energie krijgt, dan word je echt moe na een tijd. Soms word ik zo moe dat het licht in mijn geest uitgaat, dan denk ik: Hoe? Waar? Dan ben ik blind hè. Mijn ogen zijn niet blind, maar wanneer een blinde over de straat loopt, dan denkt hij voortdurend: Hoe? Waar? Dat denk ik ook als ik moe ben, voor mijn ogen is het niet zwart, maar in mijn geest wel hè. En wanneer een blinde over straat loopt, bevindt hij zich soms op bepaalde plaatsen op de openbare weg waar hij niet verondersteld is zich te bevinden, en soms veroorzaakt hij potentieel gevaarlijke situaties in het verkeer, soms loopt hij gewoon in de weg, en dan zijn er ook mensen die hem het verwijt geven voor die situaties die veroorzaakt zijn door zijn oogblindheid, en dan zijn er ook mensen die op hem boos zijn vanwege die situaties, dat zijn dingen die gebeuren. Ik ook hoor, als het licht in mijn geest uitgaat omdat ik moe ben, dan gebeurt het ook wel eens dat ik potentieel gevaarlijke situaties in het verkeer veroorzaak, door het verslappen van de aandacht, het concentratieverlies dat het gevolg is van de vermoeidheid. Dus de reden daarvoor weet je dan ook weer: We're a happy family? Nee, niet echt. Ze zeggen dat ik niets zeg, dat ik niet praat. En het blijft zo doorgaan tot het einde van de weg.