|
De gedachte die mij tot het geloof beweegt is het gevoel - dat ik doorlopend heb - dat mijn huidige situatie niet klopt. Wat in u zit telt. Ik heb het gevoel dat vanaf ik geboren ben ik een bepaald iemand moest zijn, maar de mensen mij niet accepteerden zoals ik was. En ik vind dat de mensen mij niet respecteren zoals ze mij zouden moeten respecteren. Of iemand nu heilig is of niet, ik vind dat zolang iemand niets verkeerd doet je zijn persoon als heilig moet beschouwen. Ik ben het middelpunt van het universum totdat er een konijn langskomt en ik opeens van de aardbol verdwijn - en dat is mathematisch. Als je geen respect hebt voor iemands houding heb je geen respect voor zijn persoon, want de houding maakt de persoon. Ik ben wel dicht bij de mensen in mijn gedachten en in mijn dromen, maar ik ben niet écht dicht bij de mensen. Niemand heeft mij ooit het gevoel gegeven dat ik thuis was in deze wereld, niemand behalve God. Men zou het scepticisme kunnen noemen, of zijn vinger opsteken, maar in ieder geval klikt het niet tussen mij en de wereld, omdat dit een geslacht van ongelovigen is. En dit geslacht bedekt die houding niet met de mantel der liefde, en ik lijd daar onder. Aangezien ik mijn thuis niet kon vinden bij de mensen, heb ik dan maar gezegd: mijn thuis is bij God.
Ik heb het hart van een clochard. En de "behandeling" die de wereld mij gegeven heeft, is slechts een voorbeeld voor hoe het er aan toe gaat in de wereld. Er is één ding dat de mensen niet snappen, één ding: dus ik vul er een boek mee, met één ding: de werken van de bokken; misschien zullen de mensen het dan wel snappen, wat nog zeer de vraag is. En misschien zullen de mensen dan de motivatie kunnen opbrengen om het te snappen. Want wat is het enige dat de boosdoener moet doen om je iets te beletten? Je er het plezier van ontnemen! Ik neem de mensen niet voor kleine kinderen. Ik schrijf de harde realiteit, onverhuld. Mijn visie over de wereld, de mensen en mezelf is in mijn leven altijd naar de achtergrond geschoven geweest en dat wil ik met mijn boek rechtzetten. Ik mis iets. Ik mis het bestaan in de ogen van de anderen, het erkend worden, het "in geloofd worden". Allemaal dingen die ik ontbeerd heb in mijn kindertijd en waar ik nu naar verlang. Het schijnt mij toe dat dat voor mij de gelukzaligste dingen zijn. Voor mij zijn het die dingen die uitmaken of je een naam hebt of niet.
Wat betekent dat voor u, in God geloven? Ik bedoel, los van het feit, van in God te geloven in de zin van dat Hij zich barmhartig over u zal ontfermen, maar in de zin van dat Hij bestaat, dat Hij een levende God is. Betekent dat dan niks voor u? Bij de aanvang van dit werk, heb ik ontdékt wat het betekent in God te geloven. Ik ben depressíef geweest in mijn leven. Depressíef! Tot op de dag dat ik herboren ben. De wereld is zo ingeslapen, dat niemand het ooit gemerkt heeft, hoe depressief ik was. Maar wat wellicht nog erger is: niemand heeft ook nooit gemerkt dat ik ben herboren. En in die dagen heeft ook niemand mij ooit geholpen. Integendeel, het is de wereld die mij zo depressief gemáákt heeft. Zijn leven betreurt men omwille van zijn persoonlijkheid, d.w.z. voor het verlies dat de geestelijke armoede in iemands leven betekent voor zijn persoonlijkheid. Maar als je veel afgezien hebt in je leven is dat toch des te meer eer? En een depressie slijpt je karakter. En als ik het kwaad niet had doorleefd, had ik het ook niet kunnen beschrijven. En welke zonde was nu de ergste in mijn ogen? In mijn ogen was het feit niet in mij te geloven het ergste. Daarom vrees ik dat de Heer Jezus Christus weinig genade zal hebben met de mensen die niet geloven in de naam van de Vader, de Zoon en de heilige Geest. En ik weet dat mijn vrees gegrond is. Wegens mijn - niet zo gelukkig - verleden dus heb ik besloten mijn "brief van bloed" bij te voegen, omdat sommigen er misschien wat zullen aan hebben.
|
