Ik heb geen dergelijke houvast nodig zoals jullie. Dus jullie denken: "Hij is het noorden kwijt." Mijn houvast is door zware beproevingen geleidelijk aan gefilterd en tot zijn essentie teruggebracht. Dus mijn referenties raken volgens jullie kant noch wal. Het zijn wortels, en wortels steken onder de grond, dus jullie herkennen ze niet, wat jullie wel zouden doen als jullie gelijkaardige wortels zouden hebben, namelijk de wortels van het evangelie van de Heer. Het resultaat is dat ik op een andere planeet leef dan jullie: planet lunatic. Dat zegt veel over de criteria die de mensen hanteren om te oordelen. Ze bouwen op verkeerde fundamenten, en dat leidt hen er toe om compleet de mist in te gaan. De dag komt spoedig dat de mensen zonder de wortels van het evangelie al hun comfort zullen kwijtspelen. En dan zullen ze de dieperik in schuiven. But the plot thickens. Radu-Radu onderwierp mij en maakte mij tot haar dienaar, maar toen ik dat niet meer was, werd de grond onder haar voeten onstabiel. Kan ze dan niet; mij niet onderwerpen en toch zelfstandig zijn? Want terwijl mijn grond thans standhoudt als een rots, bleek de grond van haar dominantie in het verleden: de dominantie an sich. M.a.w. haar rijk was in de realiteit mijn rijk. Haar dominantie was "zo groot" dat ze mij kon onderwerpen, maar als ze dat niet meer kan, blijkt de grond van haar dominantie louter op mijn onderwerping gestoeld. De wortels van mijn planet lunatic houden stand, doch Radu-Radu valt nog niet, maar er is wel al verdeeldheid in de rangen geconstateerd. Het grote meesterwerk van de Heer is nu al zichtbaar.

Omdat de situatie omslaat zeggen de mensen: "O, hier klopt iets niet." Ik heb het tanen van hun macht veroorzaakt, maar dat is mijn schuld niet, dat is hun eigen schuld. De onderwerping van Ambrosius is een zonde, en geen basis om zijn macht op te vestigen. En waar zonde is, is schuld, dus zoeken de mensen iemand om met de schuld op te zadelen. En dus... komen ze weer bij mij terecht. Natuurlijk... waarom niet? Want Radu-Radu, die springt gretig op de kar: Het kwaad speelt zich niet in de wereld af, maar in het curieuze hoofd van Ambrosius. Het is Ambrosius die niet klopt! En de schuld van de mensen wordt kwijtgescholden, en ze zijn tevreden. Maar Radu-Radu kan hun schuld niet kwijtschelden, alleen de Heer kan dat. Het maakt de mensen niet uit dat de schuld op iemands hoofd terechtkomt - mijn hoofd dus, maar dat zou ook iemand anders kunnen zijn - alleen maar omdat de advocaat van die persoon verstek heeft gegeven. Mij goed hoor, maar ten eerste: ik ben niet schuldig. Ten tweede: het zijn zij zelf die niet kloppen. En ten derde: they had it coming: ik heb het slachtoffer niet gekozen, het slachtoffer heeft mij gekozen. Radu-Radu moet Ambrosius hebben. Dat is een oud verhaal. Mijn woorden vrezen het licht niet, maar Radu-Radu vreest wel dat mijn woorden het licht zien, want ze werkt in het donker, en haar werken schuwen het licht. Want de grond van mijn pleidooi, dat de situatie doet kantelen, is de grond van het evangelie. Maar als Radu-Radu verklaart dat het evangelie waarachtig is, en tegelijkertijd de grond ervan zo verdraait, dat er geen letter meer van overblijft dat nog tot uitvoering kan worden gebracht, dan blijft er van dat zogenaamde "evangelie" niets meer over hè. Dan komt ze met een geënsceneerd verzinsel aandraven waarmee ze haar onschuld kan blijven volhouden. Want het is een verzinsel dat maakt dat ik, noch mijn woorden, nog serieus kunnen worden genomen. Geheel in de lijn van de voorspelling. Want de dag dat de spons over de smet van mijn waanzin zal worden gehaald, zal Radu-Radu vallen, want dan zal de grond van mijn aantijgingen rechtsgeldig blijken. Dus steekt ze een stok tussen de wielen. Ze snijdt de stem van Jezus af, ten gunste van haar eigen duivels programma, en ze doet de mensen er een plezier mee. Because your city lies in dust when you can 't fuck me anymore. But what I actually came to tell you is: you overlooked the fact that you don't own me, and neither does your city. Station Kortenberg is not my destination.

Ter herinnering zal ik het duivels programma van Radu-Radu nog eens oprakelen. Er zijn slechte geesten die de zielen van de mensen naar de hel sleuren, maar die zijn gesluierd, dus het valt niet mee het hoe en waarom uit te leggen. Radu-Radu is een soort opperheks, en ze treft alle voorbereidingen die nodig zijn om het afrollen van het kwaad onvermijdelijk te maken. Maar het eigenlijke verrichten van het kwaad laat ze aan anderen over, om haar naam zuiver te houden. Ze neemt het succes bij de vertegenwoordigers van het leven weg, en geeft het door aan de vertegenwoordigers van de dood. En wat doen de mensen die onder de verlokking van Radu-Radu vallen? Ze pikken een graantje van haar succes mee, en daarmee zien ze hun kans schoon om zichzelf in te dekken tegen de slechte geesten. En de andere mensen laten ze stikken. Dat is een belangrijk punt van het programma van Radu-Radu: door middel van comfort mensen omkopen en afkopen. Dat noemen ze: recupereren van overlopers die een potentieel gevaar vormen voor de stabiliteit van het territorium Radu-Radu. De gekochte zielen genieten wel mee van het succes, maar pakken het probleem niet bij de basis aan, integendeel, ze maken de weg vrij voor het gedijen van het probleem. Zij zijn de bovenstaande "anderen" die het eigenlijke kwaad verrichten, en zodoende de naam Radu-Radu zuiver houden. En ze blijft buiten schot. Ik blijf niet buiten schot: ze stuurt haar lasteraars uit om alle beledigingen van de wereld naar mijn hoofd te slingeren.

• Zoals ik al zei: Het rijk van Radu-Radu was in de realiteit mijn rijk: het koninkrijk der hemelen. Een rijk waar ze voor alles wat ze doen niet alle getuigen systematisch onschadelijk maken. Een rijk waar ze de vuile werkjes die hun naam kunnen schaden niet door anderen laten opknappen; waardoor noch wie de opdracht geeft, noch wie de opdracht aanvaardt nog kan vervolgd worden. Nee, een rijk waar de overtuiging die we nastreven ook de overtuiging is die we zeggen na te streven.
   

• Zoals ik al zei: Alleen de Heer kan onze schulden kwijtschelden. De opperheks zal het niet lang meer uitzingen, en haar donkere wolken die boven de aarde hangen en ons het licht ontnemen, ja, haar mistroostige wolken, zullen moeten wijken voor het zonlicht, naarmate de sluiers van haar geesten van de dood meer en meer van haar aangezicht zullen prijsgeven. Gescheiden zijn, dat is zo erg niet ze. Maar de vriendschap bewaren die vol is van leugens en bedrog, dat is erg. Daar komen donderwolken van. Daar komen donkere wolken van. Als ge de stront uit uw ogen zou halen, zoud ge 't wel zien, dat de prijs van de vriendschap veel te hoog is. En als ge dan zou opkijken, zoud ge 't wel zien, het zonlicht. Maar daarvoor moet ge eerst de stront uit uw ogen halen.