|
Barmhartigheid, daar ben ik naar op zoek, en daar zal ik de rest van mijn leven naar op zoek blijven. Met aandacht, de juiste vorm van aandacht, en bondgenoten, zou de mensheid al een heel grote stap vooruit zetten wat mij betreft. Wat je zelf in de hand hebt is elke dag terug overeind kruipen, elke dag bang zijn van God, en elke dag dankbaar zijn omdat je toestand veel erger zou kunnen zijn dan hij is. Ik wil mijn huidige leven niet ruilen met het leven dat ik had toen ik jong was. Het leven dat ik had toen ik jong was werd met quite a lot of troubles bemoeilijkt, maar dat is het verleden, dus ik hou van u, en ik heb geen zorgen. Begrijp je? Maar ik maak mij zorgen in mijn hart. Er is een rotte plek in mijn hart. Ik ben opgegroeid in een gevangenis, en mijn brein is wijs geworden, maar er blijft een rotte plek in mijn hart. En het hart blijft het middelpunt van het bestaan hè. Ja de rotte plek is er wel degelijk, het is de enige weg langs waar ik vaste voet aan de grond gekregen heb. De denkbeeldige draad die mij met vrouwen verbindt loopt recht door de rotte plek in mijn hart. Luister maar naar Disassociative van Marilyn Manson. Dat gaat over de maatschappij waarin jongens opgroeien, de gevangenis waarin jongens opgroeien. De wereld heeft een harde kop, en de maatschappij is een ander woord voor muren. Is dat liedje te veel? Nee hoor, ik luister daar naar zoals jij een koekje bij je koffie eet. Waarom? Het is gewoon dagelijkse kost.
Mensen die geloven dat God leeft, begrijpen dat God leeft. Alles heeft één God gemeenschappelijk. God is de Schepper, en God is de Vader, en God is de heerser. De mens is naar het beeld van God geschapen, en gelovigen begrijpen dat God over de natuur en over de wereld heerst, in alle eeuwigheid, omdat het beeld van de schepping in hun hersenen genoeg concreet, reëel, en zichtbaar is om dat te begrijpen. Want God is zichtbaar in zijn schepping en in de natuur, en daar maken wij deel van uit, en een geest waar God over heerst, is een geest waar het licht over heerst. Maar de natuur die door God verlaten is, daar heerst God niet over, maar de duisternis. In het leven van een baby zien we dat God over de wereld heerst. Er is leven in de baby, en hij of zij is de trotse bezitter van zijn of haar lichaam, en God heerst over zijn schepping, en is ook trots. We willen niet dat God ophoudt met over de schepping te heersen, en we willen niet dat de baby ophoudt met zijn lichaam te bezitten... Maar wat indien dat toch nodig blijkt? Er zijn natuurlijk altijd mensen die ons op alle mogelijke manieren willen tegenwerken. Ja, de wereld zijn machten en heerschappijen die elkaar bekampen hè. Als er machten en heerschappijen zijn die er alles aan doen om mij tegen te werken, en er zijn geen machten en heerschappijen die daar iets tegen doen, dan winnen de machten en heerschappijen die mij willen tegenwerken natuurlijk. Hierom ben ik dankbaar: Dat God de angel van het beest uit mijn buik gehaald heeft. Zonder hoogmoed: er is erg weinig in het leven dat erger is dan zich niet kunnen losmaken van de angel van het beest. Als je van de angel verlost bent denk je: "Dag hel, dag duivel, dag stuk ongeluk, bye bye en tot nooit meer. En dank u God. " Maar dat stuk ongeluk is er nog altijd natuurlijk, maar hij kan mij niet meer verkrachten, laten we het zo zeggen. Wat opvallend is, is dat onze geliefde maatschappij dat noch als verkrachting, noch als geweld erkent. Wie de angel overleeft vreest de klauwen niet meer.
Ge weet niet welke schuld er mij aangewreven wordt? Oei oei manneke. De zonde die opgesplitst wordt in alle zonden van de geschiedenis van de mensheid, dat is wat mij aangewreven wordt. Het verhaal van de tuin van Eden heb ik nooit goed gesnapt, maar ik weet wel heel goed wat het is! Ik stond vandaag in de lift met mijn onderbuurvrouw, en ik bleef met mijn rug naar haar toe staan, en ik dacht: "Slaag mij maar! Ja, met een stok! Slaag maar op mijn rug en op mijn gat! Daar is mijn gat! Slaag maar! " Dat gaat vanzelf. Het is toch allemaal mijn schuld.
Ik fantaseer graag over dat mijn hart de wereld is, en mijn hart gaat scheuren, dus de wereld gaat scheuren, en dan zullen de mensen zeggen: "Oei! Dat allemaal omdat..." Maar ik zal zeggen: "HELLFIRE! HELLFIRE! " Liefde daar mag ik nog niet aan denken. Liefde daar mag ik nog niet op hopen. Mannen en vrouwen leven samen, maar ik sta nog niet zo ver op de evolutieladder. Het uiterlijk is het enige dat telt. Kijk naar de mooie mensen, zij zijn de kinderen van God. Zij kunnen aandacht krijgen. Zij hebben world wide power. De lelijke mensen kunnen stokslagen krijgen.
Hoop is geloven dat alles goed zal komen, dat is iets algemeen. Als je geen hoop hebt zie je niks, dan zie je alleen maar duisternis. Dan blijf je achter met heel veel angst dat niemand van je zal houden. En dat is ook zo: Als je van een kind niet houdt, is de kans groot dat in zijn latere leven niemand van hem zal houden, omdat het gewoon niet leuk is om van iemand te houden die als kind de verkeerde vorm van aandacht gekregen heeft. En ik weet waarom dat niet leuk is. Als je zo een man aandacht geeft, en je laat hem spreken, en je luistert op een onbevooroordeelde manier, en je neemt aan hem geen aanstoot, dan staat hij altijd te popelen om te zeggen wat op zijn lever ligt. In zijn hart zit het kind, en dat is een lastig kind.
Er zijn verschillende decennia van stilte geweest, en daarna heb ik alles neergeschreven, en publiek gemaakt, en niemand leest het. Moet ik dat dan interpreteren als het doorbreken van de stilte, alleen omdat ik het opgeschreven heb? Nee, rond mijn manuscript is het zo stil als op een kerkhof. Er zijn verschillende decennia zonder liefde geweest, en daarna ben ik beginnen te masturberen als een konijn, om toch maar iets te voelen. Moet ik dat dan als liefde interpreteren? Nee, masturbatie is cinema, fictie. Ik wil dat er iets gebeurt. Ik hou er niet van dat er niets gebeurt. Gaan de mensen mij op een troon zetten, en een kroon op mijn hoofd zetten? Nee. Moeten de mensen mijn zogezegde geest, als ik dood ben, op een troon zetten, en op mijn zogezegde geest, als ik dood ben, een kroon zetten? Waarom zouden ze dat doen? Omdat ze dan van mij af zijn! Ik ben deze persoon, die toch nog altijd in leven is, en ik ben niet die zogezegde geest, als ik dood ben. Ik moet zo snel open gaan, maar ik zou niet zo snel open moeten gaan. Maar ik moet wel zo snel open gaan, omdat de wereld gek is, en de wereld mijn binnenste, en mijn hart, en mijn kloten, opeist. Omdat de wereld gek is, en omdat de wereld geen eerbied, en geen respect kan opbrengen. Buiten de cirkel is niet binnen de cirkel, en binnen de cirkel is niet buiten de cirkel.
Een man zonder vrouw is natuurlijk een oorlogsprojectiel. Het is de vrouw die de man ontmantelt. Stel dat een man zonder vrouw zo braaf is als een musje, dat kan, maar dan moet hij er wel rekening mee houden, dat dat musje op de mensen dezelfde uitwerking heeft, als de uitwerking van een rode doek die een toreador voor een stier houdt. Een man zonder vrouw komt onvermijdelijk in een stierengevecht terecht, een corrida, met tienduizend juichende Spanjaarden rond hem. Dat is de natuur. Niemand gooit een man met een vrouw in een arena, ook niet zonder zijn vrouw. Dus een vrouw is belangrijk als ze een man kan ontmantelen, en als ze het ook doet. Maar vrouwen laten mij niet zeggen wat ik wil, ze hebben op voorhand een oordeel over mij klaarliggen, en ze willen altijd zo snel mogelijk van mij af zijn, want... De reden kennen we, dat is geen mysterie. De reden is HET!
|
