We moeten gans ons leven kwellingen ondergaan. We zijn niet dom, we zijn alleen zwak en machteloos. We kunnen de waarheid kennen. We kunnen de kennis kennen. De waarheid en de kennis, dat is het licht niet. De waarheid en de kennis, dat is duisternis. Radu Radu heeft de legende rond mij geweven dat ik onschadelijk en gevoelig zou zijn. Ondertussen wijd ik mijn leven aan het schrijven van wraakgrieven, om de woede die mij vanbinnen verteert te behe(e)r(s)en, met wisselend succes. En al val ik in herhaling: ik ben nog niet uitgeschreven. Na 88 teksten. Je bent nog niet van me af. Ik ben niet dom, ik ben alleen zwak en machteloos. Ik ben geen slechte mens, ik ben een goede mens. Het zijn niet de slechte mensen die de kwellingen moeten ondergaan. Het zijn de goede mensen die de kwellingen moeten ondergaan. Ik moet het allemaal ondergaan en mijn mond houden. Het loont niet als ik praat, en men praat niet graag als het niet loont. Men praat graag als het loont.

Filosofische theorieën die, als puntje bij paaltje komt, dienen om afstandelijk en gevoelloos te worden, en van emoties los te komen, dat zijn ideeën die volgens mij volledig achterhaald zijn. Die gebieden betreed ik liever niet. Ik denk dat de meeste filosofen bij één eerlijk pleidooi dat op gevoelens gestoeld is helemaal in het niet vallen. En als ik gelijk heb, heb ik gelijk hè. A nee nee nee. Het is niet omdat ik gelijk heb dat ik gelijk heb. Gelijk hebben en gelijk hebben zijn twee totaal verschillende dingen. Gelijk hebben hangt niet af van wat je zegt, en of wat je zegt waar is of niet, maar gelijk hebben hangt af van wie het zegt. Sinds uw geboorte luisteren de mensen naar u, of luisteren de mensen niet naar u. Niet sinds uw geboorte, maar toch een paar jaar later. Dat zijn cruciale jaren. Probeer nu alles eens tot geboorterecht te herleiden. Stop, ik hou u onmiddellijk tegen, ik denk te weten wat u denkt, namelijk: Ge wilt de verantwoordelijkheid voor uw eigen daden niet op u nemen. Tja, wie wel? De acteurs en actrices die op het podium staan hebben ook al in de zaal gezeten hè. Waarom zeg ik dat? Zij die in een theaterzaal zo een slechte plaats werden toegewezen dat ze alles moesten raden, bij manier van spreken, slaan de nagel op de kop wanneer er hen naar een verslag van het toneelstuk gevraagd wordt. Maar de mensen die op de eerste rij zaten zijn blij dat ze alles vergeten zijn, daarmee moeten ze niks mee-delen. De denkfout die de mensen die een schuun plochke hadden gekregen maken, is denken dat als aan een persoon in de zaal achteraf een verslag van het toneelstuk zou gevraagd worden, de kans veel groter is dat die persoon, aan wie dat gevraagd wordt, iemand anders is dan henzelf. Die andere persoon, dat zal den Toon wel zijn. Daarmee heb ik de Toon ook aangegeven. Nee, de Toon aangeven is niet zo simpel als het lijkt. Hij heeft zijn naam mee hè. Toon is de fictieve persoon die in uw plaats getuigt. Als ik in de spiegel Toon zou zien, dan zou Toon heel erg op mij lijken, maar in de spiegel zie ik nog altijd mijzelf, en in Toon zie ik eerder mijn aartsvijand. Er is in gans de zaal geen enkele Toon te bespeuren, en toch blijft Toon er in slagen om de toon te blijven aangeven. O, dat was een wonder...

En dan doet ge uw ogen open, en wat ge ziet is niets dan slijk. En dus doet ge uw ogen maar direct terug dicht om ze nooit meer open te doen, en ge hebt groot gelijk, en iedereen zal u gelijk geven. Maar ge zijt wel nen dooie: ge ligt in uw kist onder de grond. Ofwel doet ge uw ogen open voor eens en voor altijd, en uw gelijk ligt in het slijk. Ge moogt het oprapen. Maar het is wel de enige mogelijkheid om op te staan zoals Jezus Christus. Doe uw ogen open! Het gelach hoort altijd uit het slijk te komen, en de grieven horen altijd uit de handen van belangrijke mensen te komen. Onfortuinlijke mensen moeten lachen om hun miserie te vergeten; als ze andere mensen blij kunnen maken zijn ze tevreden. Fortuinlijke mensen halen veel vaker hun blijdschap uit het onschuldig en banaal doen lijken van de vernedering van andere mensen, want als ze mensen pijn kunnen doen, betekent dat dat ze macht hebben, en als ze macht hebben moeten ze wel gelukkig zijn. Ik verklaar. Fortuin en bescherming zijn familie van elkaar, en bescherming en gevoelloosheid zijn close friends. Doordat ze het gewoon zijn dat ze beschermd zijn worden ze gevoelloos, en denken ze dat die vernederingen niet zo erg zijn. Doordat ze beschermd zijn zijn ze niet kwetsbaar, en denken ze dat de andere mensen ook niet kwetsbaar zijn. Niet alleen denken ze dat de onfortuinlijke mensen niet kwetsbaar zijn, ze kijken ook op die mensen neer door te denken dat ze gevoelloos zijn. Af en toe bestempelen ze gevoeligheid nog eens als een bewonderenswaardige eigenschap, maar die mensen hebben SIMPELWEG HET RECHT NIET GEVOELIG TE ZIJN. Hoe zou dat komen? Wel daar antwoord ik het volgende op: Gevoeligheid hoort niet uit het slijk te komen, maar uit de hand van belangrijke mensen. Kan dat veranderen? Want het gevoel dat ik momenteel heb, is dat alleen nog maar de gedachte dat te denken te kunnen veranderen, onbestaand is. Wat heel duidelijk is, is dat als iemand mij zegt dat ik gevoelig ben, dat een heel duidelijke vernedering is, en dat ook heel duidelijk als een vernedering bedoeld is. In welk tijdperk is gevoelig zijn geen kwaliteit? In dit tijdperk!!