Als je altijd een voorkeursbehandeling gekregen hebt, en op een gegeven ogenblik moet je je gedacht zeggen over iemand die zogezegd aan jouw kant staat, maar eigenlijk niet, dan ga je twee keer nadenken of je dat wel zou zeggen of niet, en dan zal je dat niet zeggen. Maar als je altijd zogezegd een voorkeursbehandeling gekregen hebt, maar eigenlijk helemaal niet, en op een mooie dag moet je op de nationale zender je gedacht zeggen over je baas, de paus, of de koning, dan ga je dat toch zeggen ze. Het verschil tussen degene die niet zegt wat hij wil, en degene die wel zegt wat hij wil, is dat ze aan de oppervlakte allebei een voorkeursbehandeling gekregen hebben, maar onder de oppervlakte heeft degene die zegt wat hij wil geen voorkeursbehandeling gekregen, en degene die niet zegt wat hij wil wel. Op het hoogste voetstuk komt de verborgenheid, pas op het tweede voetstuk komt de machtsstrijd. Het goud is voor de verborgenheid, het zilver is voor de machtsstrijd. Je bent vrij om te zeggen wat je wil, 't is te zeggen, ik word niet als een leider beschouwd, en dat wil zeggen dat ik eigenlijk niet mag zeggen wat ik wil. Ik moet andere mensen volgen, en ik moet ook de meningen van andere mensen volgen. Als men mij, of ons iets vraagt, dan stijgt de spanning ten top, en dan moet men proberen niet te liegen, dus dan moet men iets zeggen dat geen leugen is, maar men moet de waarheid wel weglaten. Meer dan dat kan men zich niet permitteren. De foute overleveringen worden ongehinderd overgebracht van generatie op generatie. Oorzaak: de bevestiging van de dwalingen. Ja, dat begrijpen we allemaal, zo dom zijn we niet. Dictators doen dat ook zo: eerst verbieden ze alle kritiek, en daarna verkondigen ze heel luid dat er geen kritiek is, dus dan moet zijn beleid wel goed zijn. Als er verkiezingen zijn, dan moet je gaan stemmen, en als je in het kiesbureau niet vrij bent om de keuze te maken die je zelf zou willen maken, dat is hetzelfde principe. Je mag nog een advocaat onder de arm nemen, dat blijft hetzelfde. Als je hem zegt waar het op staat, antwoordt je advocaat je dat je dat aan de rechter niet mag zeggen. Als je het hem dan nog eens durft te herhalen, is dat een schande. In het Frans kunnen ze dat mooi zeggen: "réduire au silence". Dat betekent: tot stilte herleiden. De maatschappij is 1 grote maffia, en ze willen dat ik niemand blijf, en ik zal altijd niemand blijven, want ze krijgen altijd hun zin. Ze hebben het recht om dat te eisen. Als ik iets bereik word ik teruggeroepen en moet ik mijn medaille inleveren. Als u mij helpt om iets te bereiken, wordt u teruggeroepen en moet u uw medaille inleveren, ook al bent u mijn advocaat. Geen wonder dat niemand mij nog wil helpen. Neen, uiteraard hebben zij het recht, dat recht hoeft niet gemotiveerd te worden zoals een pleidooi. Pleidooien moeten gemotiveerd worden, een recht niet. Ik ben niemand, gewoon op grond van het feit dat ik een achterlijk probleemkind/nietsnut ben. Of vraagt dat soms om een toelichting? Neen hè. Het gaat niet om een rechtszaak. Het gaat gewoon om het onderdompelen van 1 ziel, in een doemwereld waar niemand uit terugkeert. Het gaat maar om 1 persoon. Het is niet het moment om alarm te slaan. Als een belangrijke persoon sterft, dan heb je een reden om alarm te slaan, maar niet voor Ambrosius, neen. "Ambrosius zal wel goed terechtkomen, neen, om hem hoeft u zich geen zorgen te maken. Maar mocht u zich toch met zijn welzijn willen bemoeien, dan breken we uw rug wel op een waterrad. Nadat we uw beide ogen eruit gehaald hebben met een lepel. Want we krijgen altijd onze zin. Want we hebben het recht om dat te eisen. Want hij is onze eigendom, en onze eigendom is onaantastbaar. En berust in vrede." Hoe hoogmoedig kan je zijn. I belong to you and you belong to me. Dan zegt Jezus Christus: "You belong to me." Dat is een soort peetvader van de maffia. "You belong to me..." Yes, Father. Nothing is simple. I can always try to merge with the house where I was born. My own blood, that's crazy shit. That's sick. Bob Marley wanted to thank the Lord all the time. Yes, thank you for all the hate and the violence that crossed my path. Oh no, that's not good. Okay then, sorry for all the hate and the violence that crossed my path. But who put it there? One can only assume that it was me. Right there on the spot. Hit the target. Make me feel it.

We zitten aan tafel en ik zeg aan heel het gezin: "Ik heb mijn nieuw manuscript op internet gepubliceerd. Ik heb er weer zeven jaar aan gewerkt. Aan de vorige heb ik ook zeven jaar gewerkt, en aan deze ook." Mijn stem wordt steeds stiller. Aan tafel heerst een drukkende stilte. Ik buig mijn hoofd. Vandaag krijgen we omelet à l'omerta voorgeschoteld. De maffia wil niet dat ik mijn geest open naar de wereld toe. Ze wil dat ik mijn geest sluit. Bovendien, als ik de keuze heb, verkies ik een peetvader die mij aankleedt boven een die mij uitkleedt.

In mijn blogs schrijf ik in de taal van God. Voor het volk van Radu Radu is de taal van God de taal van de duivel. Het volk van Radu Radu hanteert altijd uitgangspunten die uitgaan van de stelling: Als je iets zegt, bewijs dan eerst dat wat je zegt waar is, want indien je niet kan bewijzen dat wat je zegt waar is, moeten we er wel van uitgaan dat het niet waar is. Maar dat wat de profeten gezegd hebben de taal van God is kan ik niet bewijzen hoor, ik ben maar een eenvoudige mens. Alleen de duivel kan zichzelf zo in de schaduw verduisteren, en niet in gebreke gesteld worden. Niemand krijgt de schuld toegewezen, maar mijn geweten is zuiver. Radu Radu staat aan het hoofd van Radu Radu, het volk. Radu Radu is de leider, en het volk ligt aan de voeten van de leider, en het volk is vernoemd naar de leider. Wie de waarheid ziet, weet dat het de waarheid is. Het is zoals een ongelooflijke fontein, een vat dat overloopt. Er is nooit gebrek aan geweest, en er zal nooit gebrek aan zijn. Maar...