Hah, leuk weer hé? Ik heb gisteren geen tijd gehad om jullie te schrijven. De kindjes zijn gaan tennissen, in de namiddag hebben we wat opgeruimd en 's avonds lekker gekookt. Aspergesoep, om chemo Aspe nog wat in te dijken. Homemade appelmoes, frietjes en een lekker stukje mignonette. 's Avonds nog wat verder opruimen, Angela die de kindjes in bad stak, het was zo half twaalf. Nu ik in juni thuis ben, moet ik de consultatieruimte wat opruimen voor Sander. Sander is Huisarts in Opleiding en zal de komende weken dokter Kathleen bijstaan. Wij zijn hem daar heel erkentelijk voor net als voor zijn stageleiders die hem hebben outgesourcet... zeg maar uitgeleend. Vandaag met dit prachtige weer zijn we allen naar school gefietst. Dat ging goed. Terug thuis heb ik Sander wat diets moeten maken in het reilen en zeilen van onze praktijk. Sommige mensen verschoten me daar te zien met het mondmaskertje op. Ziek worden is nú geen optie natuurlijk. Vergeef me op voorhand als ik je geen hand geef, ook daar moet ik een beetje mee opletten. Ik ben echter zelf een echte handjesschudder... Zeep en alcoholgel kunnen al veel tegenhouden uiteraard.
In de namiddag hebben Angela en ik het toch aangedurfd om wat gras te maaien. Eigenlijk helpt het stappen goed tegen de dikke enkels en benen. Maar mijn rechterheup zei al snel: "Jongen toch, doet het nu eens kalmer aan." Daarom ben ik nu aan het bloggen in plaats van het joggen achter de grasmaaier. "Ach, het is ook maar gras." En toch wil je het in orde hebben. 't Is niet gemakkelijk om een evenwicht te vinden. He is nu half vijf en ik ga 'ns proberen Jeroen Meus' gnocchi, met Postelkaas, salie en bruin boter te maken. Ik laat je weten wat mijn disgenoten er van vonden. Tot straks.
Het is ondertussen half negen wanneer ik mijn blauwe handschoentjes uittrek. Het avondmaal? "Een katastroof!" Geen Jeroen Meus, geen SOS Piet, noch zender Njam waren heden mijn redding. Terwijl Angela de mannenkarweien in de tuin met veel bravoure aan het afwerken was, zat ik echt te klungelen à la Vlaanderen Leukste Homevideo's, nog net youtube waardig. Het deeg was te vochtig, de gnocchi werden plat gekookt, de botersaus was een vetbad. Kort gezegd: "Een ramp". Mijn geluk viel binnnen onder de vorm van mijn deus ex machina, Angela. Van het resterende deeg kon Angela nog wat redden. "Allé, wie gaat nu een Italiaans gerecht klaarmaken op zijn Vlaams?" "Kijk, zo doet ge dat." Met enkele vlotte handbewegingen en wat extra bloem rolden echte gnocchi uit Angela's handen. We flansten nog snel een tomatensausje ineen en tien minuten later aten de kindjes gnocchi met tomatensaus en Parmigiano Reggiano. Angela en ik aten het smakeloze afkooksel dat in de pan gegaard was met abundant veel boter, salie en een scheut citroensap, kappertjes en rucola, afgekruid met peper, en nog meer peper, en nog wat zout, ...
Koken wanneer je smaakorgaan door de chemo naar de vaantjes is gegaan, is niet verstandig. Ik heb dat niet goed ingeschat. Ik dacht, "chemo erin en klaar is Kees." Het is dus, Chemo erin en die blijft erin. Ook mijn vingertopjes beginnen wat te kriebelen, mijn onderbenen zwellen op, mijn zicht is troebel.
Vandaag moet ik dus alle eer aan mijn echtgenote Angela, heldin van de dag, met haar handen tot bloedens toe bewerkt voor man en kinderen. Tja, ik was blijkbaar toch niet de eerste die haar de hand vroeg omwille van haar kookkunsten... Nu kunnen we er al weer om lachen! Morgen aspergesoep?
In de sofa en Lucía die me vraagt wat ik op die computer doe. Ik zeg, "De mensen laten weten hoe het met me gaat". "Voor iedereen?", vraagt de schat. 'Voor iedereen die het wil weten,' antwoord ik. "Heel de wereld?" "Tja, heel de wereld." Gisterenavond, toen ik mijn vermoeide benen in bed stak kreeg ik voor het eerst het gevoel, "Ik ben thuis". Alles was zo vreemd. Het huis was netjes opgeruimd, voelde wat leeg aan. Het praktijkgedeelte was zo angstvallig stil, weinig commotie. Maar in bed, daar kwam ik tot rust. De eerste nacht was nog geen groot succes, maar toch al beter dan in het ziekenhuis. Vanochtend ben ik naar de bakker gewandeld. Ik wou weten hoe goed dat dat zou gaan... Wel ik zit in de sofa met een blokje ijs tegen mijn rechterheup. Overbelast. Ik zal toch echt het rustig aan moeten doen, niet makkelijk om aan toe te geven... Morgen zal ik met de fiets naar de bakker rijden of Angela sturen. Aan Angela heb ik een goede waakhond. Snel gaat er een vinger omhoog als ik weeral iets zit te versassen. Een bezoekje aan de Carrefour heb ik ook vervroegd moeten afbreken. Ik heb me in de auto gezet en een uiltje gevangen. Angela en Lucía hebben de boodschappen afgewerkt. Ik hoop elke dag een beetje sterker en fitter te worden.
Weet je nog? Ik zag het allemaal op me afkomen, de sprong in het diepe, de giant leap, de afstoot van Bob Beamon en Mike Powell. Wel, de voeten zijn in het zachte witte Balense zand geland. Na drie weken isolatie terug naar buiten, zonder infuusstaander. Onwennig voelt het. Blij dat ik op eigen benen kan. Maar het zijn maar 'elastieke' benen. Ik vermoed dat een astronout na een ruimtereis met het ISS zich ook zo moet voelen. Je zweeft, maar eigenlijk ben je slap. Een trap oplopen. Ongelooflijk hoe al je kracht op zo een korte tijd kan verdwijnen. Rusten, dat zal ik de eerste dagen toch moeten doen. Vooral eens een nachtje doorslapen zou fantastisch zijn! En toch zijn die drie weken omgevlogen. Ik durf zelfs zeggen, dat ik me geen moment verveeld heb. Het afscheid was emotioneel, ookal is het voor even. Dit was dus de inductie, laat ons zeggen, "ze hebben mijn bloed uitgekuist". Geen kanker in het bloed meer, wel nog ergens ver verstopt in het beenmerg, ook dat moet er nog uit. Dat is voor in juli, dan mag ik alles opnieuw gaan overdoen maar met andere medicatie, hun naampjes ken ik nog niet. Als ze even braaf zijn als deze chemo's dan ziet het er allemaal top uit. De professor heeft me echter al gewaarschuwd... Juni zal dus kalm zijn, enkele malen daghospitaal en een weekendje isolatie halverwege. Me goed verzorgen, medicatie correct innemen, niet inspannen, maar toch wat actiever worden. Ik zou je vandaag nog zoveel andere dingen kunnen vertellen, maar nu ben ik toch echt moe. De komende dagen vertel ik je meer: "Stay tuned"
Vannacht nog eens goed geslapen met een kalmeerpilletje. In dat hoofd blijft het onrustig. Niet van de problemen. Van al hetgeen dat ik nu wil gaan doen wanneer ik thuis ben. Lichamelijk versterken (zo een maand dagelijks 120mg Medrol is niet niks), fietsen op een echte fiets, naar de winkel en de bakker gaan, kindjes van school halen, koken voor Angela en de kindjes, zaakjes regelen en overleggen in de thuispraktijk, het stijldansen hervatten op donderdag en zaterdag, een middagkranske meepikken met de huisartscollega's van Balen... Opnieuw zoveel plannen, die door de zee van tijd, me deze komende maand juni gegund zullen worden. Vandaag zijn we dan al met de opruim begonnen. "De Hongerspelen" mogen naar huis. De hele collectie DVD's hebben de kast gevuld maar dat was het ook. Films kijken op de laptop is toch niet dát. De TV is maar van povere kwaliteit. Vanuit mijn bed ging dat niet comfortabel. Soit, ik heb het allemaal niet gemist. Meer plezier heb ik beleefd aan het vertellen van mijn relaas in dit blog. Voor jullie en achteraf voor mezelf ter herinnering. Hoe ziekte een mensenleven kan veranderen. Als arts denk je het te weten, als patiënt weet je het gewoon. De beenmergpunctie is uiterst vlot verlopen. De sympathieke professor Zachee, autoriteit in zijn vak, heeft me goed geholpen. Je moet geen angst hebben voor de punctie, even ontspannen en het is zo gebeurd. Het is heel geruststellend. Die jaren ervaring van trouwe verpleging, empathische dokters en professoren hier verenigd, nemen alle angst weg. Je voelt: "Hier weten ze met wat ze bezig zijn". Ook geruststellend is, dat dit nog allemaal mogelijk is. Blij in België te wonen, waar de gezondheidszorg "state of the art" is en de betaalbaarheid nog net kan. Ik zeg: "nog net" omdat het hier over tienduizenden euro's zal gaan. "Veel geld voor één persoon", denk ik dan. Nu tijdens dit schrijven krijg ik een spuitje Neupogen: kostprijs zeventig euro. Chemo Aspe, Chris en Doc vallen eigenlijk goed mee tussen de vijftien en vijftig euro per toediening. Meer kosten de ontelbare leidinkjes en infusen. Bovendien is recycleren hier uit den boze! Ik denk dat het duurste vooral de "handen aan het bed" zijn. Al die werkuren van dag- en nachtverpleging, erelonen dokters, diëtiste (zeer uitgebreide uitleg gekregen), sociaal assistente (uitgebreid gesprek meegevoerd), logistiek, restaurant doen de factuur oplopen. Je denkt: "Ben ik het waard?" Ik ben in ieder geval bereid na mijn ziekte de draad terug op te nemen en de maatschappij terug te geven waar ze mij mee geholpen heeft: "Hoop, hoop voor iedereen die het niet makkelijk heeft, hoop dat het leven steeds de moeite waard blijft", dat blijf ik eeuwig verschuldigd, nu al. En ik vind het niet erg. Morgen het resultaat van de beenmergpunctie en dan...
't Is zover. Vanmorgen lag het kussen vol met haar. De verpleegster heeft de tondeuze boven gehaald. Zo gebeurd. Een fris kopke voor de zomer vind ik best oké! Ik ben er zeker van dat Angela het sexy vindt. Benieuwd wat Nina, Anaïs en Lucía er van vinden. We zullen seffens zien. Overigens was de CT van buik en longen prima, geen gezwellen meer, de professor is content, ik ben content. Tot straks.
Angela vond het sexy. Lucía vond het grappig. Nina vond het goed. Anaïs was er onderste boven van. Ieder mens is anders. Morgen wacht mij nog de beenmergpunctie. Indien die goed is kan ik dit weekend naar huis! Dat wil zeggen dat ik ongeveer heel juni thuis ben, op enkele dagopnames en midden juni een kortverblijf van twee nachten na. De professor geeft me zelfs toelating om een weekje naar Barcelona te vliegen vooraleer ik aan de tweede chemokuur van vier weken mag beginnen. Ik kan het maar gehad hebben, met deze ziekte weet je maar nooit... Het spook van het levenseinde zit niet meer in mijn hoofd, maar soms sta je er toch even bij stil. Jullie wenskaartjes en reacties blijven in grote getale binnenstromen. Telkens opnieuw zeggen jullie mij, "kop op", "vooruit", "na regen komt zonneschijn". Het doet me goed, elk kaartje, elk berichtje. Die moeite die jullie nemen om me moed in te praten. Dit kan alleen maar goed gaan. Bedankt allemaal, duizend maal bedankt!
Zoals jullie zien, blijf ik in opperbeste stemming en daar heb ik verschillende redenen voor vandaag. Vooreerst wil ik jullie bedanken voor de vele berichtjes en gelukwensen voor mijn vrouwtje Angela. Dat heeft haar animo opgevijzeld, dat ik haar leeftijd erbij had gezegd, vond ze net iets minder leuk. Sorry schat. Maar jij blijft nog steeds dat lieve meisje van 27, dat ik in Sitges op de dijk tegenkwam... Het volgende goede nieuws kwam van de professor, die had ik al een tijdje niet meer gezien. Alles verloopt optimaal. Mijn lichaam verteert de chemo goed, de witte bloedcellen staan stabiel rond 200 (geen nul dus!), mijn suikerspiegel blijft goed, de bloedplaatjes staan stabiel, de bloedarmoede is niet dramatisch. Enkel plasma, heb ik om de tweetal dagen nodig. De planning dan. Chemo Aspe was gisteren de laatste keer. Morgen Chemo Chris. Overmorgen beenmergaspiratie en CT van de borstkas en als dat allemaal goed is mag ik wellicht na het weekend met ontslag! Dan zal ik in daghospitaal nog tweemaal Chemo Chris krijgen en tot half juni thuis zijn. Hierna word ik voor twee nachten opnieuw opgenomen in Leuven. De tweede chemokuur, drie weken later, is geënd op het schema Acute Myeloide Leukemie (AML, ik heb ALL) zal dan vier weken duren. Met wat geluk en toelating van de dokters zou er misschien nog een weekje vakantie in zitten, wie weet???
Angela is wat gaan eten, dus ik neem de tijd om jullie mijn berichtje te schrijven. Vannacht heb ik nog eens een slaapmiddeltje genomen. Half zeven werd ik uiteindelijk wakker. Probeer hier op twintig vierkante meter maar eens moe te worden... Na het ochtendplasje en eens door mijn gezicht gewreven te hebben, leg ik me op bed voor wat bedsport. Ik bedoel de knieën plooien, de rug- en buikspieren opspannen, wat lenigheidsoefeningetjes. 50 tinten bedsport dus Nee, de rest staat hier op een laag pitje hoor! Ik strijk door mijn haren. Mijn haren zijn gevoelig. Er kleven enkele haartjes aan mijn vingers. 't Gaat beginnen. Na het douchen merk ik ook wat meer losse haren in de handdoek. Twee, drie dagen zeggen de verpleegsters, dan gebruiken we de tondeuze. De voormiddag vliegt voorbij. Ik speel Wordfeud nu al tijdens het fietsen.
Een kippetje in de Provençaalse saus omringd met duizend vlokken rijst maakt me zo fris als de nieuwe Paus die naar het laurierblaadje wijst.
Na het middageten haal ik de computer boven en schrijf nog verder aan mijn papers. Tegen half drie komen Angela, Nina, Anaïs en Lucía binnen. Ze zijn goed geluimd en dat is altijd leuk. Toch moet ik wel een standje uitdelen. Probeer je kinderen maar 'ns een uur bezig te houden. Uiteindelijk tempert VTMKazoom de gemoederen. Mijn ogen vallen dicht. Even later bezoeken Johan en Sonja me met lectuur en een zelf gebakken cake. Van Lore krijg ik een mooie tekening en hang haar op mijn wit bord. Nog maar goed en wel is Angela terug van het avondeten of nonkels Patrick en André en tantes Inge en Carine met Thomas verrassen me met hun blitzbezoek. Helemaal uit het verre Limburg brengen ze wensen voor beterschap mee. Bedankt allemaal, ook voor lekkere cadeautjes! Nog eventjes en het is half acht. Angela vertrekt naar huis. Morgen verjaart ze!
Het is vandaag toch nog een mooie dag geworden, niet? Voor de communies en vormsels toch nog een meevaller, ondanks de voorspellingen van slecht weer. Het ochtendgloren boven Leuven zag er vochtig uit maar al snel verdampten de eerste zonnestralen de nevels tussen de bomen. De ochtendstond had goud in de mond. En geloof het maar, ook ik, hier binnen opgesloten, zie liever de zon stralen dan de pijpenstelen regen. Na mijn ochtendtoilet heb ik me gebogen over een wat serieuzer onderwerp. "visie en missie in de huisartsgeneeskunde nu en in de toekomst". Mijn vakgebied laat me niet los en voor mij is dit een maatstaf om mijn motivatie te kennen, de drang om opnieuw de stethoscoop te willen opnemen en iets te willen betekenen voor de -zieke- mens. Meer nog, in deze situatie leer ik wat het is om ziek te zijn, om medicatie te moeten nemen, om hinder te moeten uitstaan, om dipjes door te komen. Ik zal het allemaal meenemen de dag dat ik opnieuw kan huisarts zijn. Maar eerst genezen nu. Dankzij jullie steun van dichtbij als van heinde en verre gaat me dit lukken. Vanochtend inspecteerde ik mijn ogen: ze zijn niet geler geworden. De bloedresultaten zijn goed. Vandaag dus enkel wat plasma en een vochtafdrijver. Ik ben tevreden. Vandaag is papa zestig geworden! Ik ben blij dat ik hem persoonlijk heb kunnen feliciteren. Bedankt paps! Angela was net te laat, ik had haar nog kunnen waarschuwen om nog een dikke kus te geven maar had er spijtig genoeg niet meer aan gedacht. Ze vond het wel jammer. We hebben een uurtje lekker gepraat over soep koken en chocolade eten... (Ik krijg al weer het water in de mond ) Om half vier komt Angela binnen. Een dikke knuffel. Ze brengt weer een volle tas propere was voor me mee. Nu kan ik een week verder. We babbelen wat aan over de afgelopen dagen, de kinderen, hun school en vakanties die gaan komen. Er komt nog heel wat op ons af. Gelukkig springen veel mensen in om ons te helpen dat allemaal te organiseren, waarvoor onze oprechte dank. Na haar vertrek naar huis open ik de laptop om het laatste stukje van de avond te schrijven. Tot morgen.
Nu ik jullie schrijf heb ik Eurovisie opgezet. In een ander jaar zouden Angela en ik langs elkaar in de zetel zitten, commentaar gevend op de optredens. De commentaar zal ik dan nu maar voor mezelf houden zeker ... Vandaag is het een leuke dag geweest. Hoewel de nachtrust niet zo goed vlot. Ik weet ondertussen alles over ruimtereizen. Boekje dat ik lees wanneer ik om vijf uur 's morgens naar het plafond zit te staren. Na een half uurtje probeer ik het nog eens en nog eens, tot uiteindelijk de nachtverpleegster de nuchtere bloedname komt verrichten. Daarna doe ik nog een hazeslaapje tot half acht. Dan ben ik onverbiddelijk: "Eruit! Op die fiets." Op mijn gemakje maak ik me klaar, ook voor mij is het weekend! Ik ben nu langer bezig met mijn toilet dan een vrouw. Tegen elf uur stapt mijn dokter binnen. "Alles goed?" "Geen grote problemen," meld ik haar. Chemo Aspe en plasma vandaag. Mijn oogwit ziet een beetje geel en dat is van Aspe. Na vandaag zou ik die nog tweemaal moeten krijgen. 't Ziet er goed uit. Anderzijds had ik me een beetje misrekend op mijn mogelijke ontslagdatum. Eerst dacht ik einde mei. Het ziet er eerder uit dat dat half juni wordt, waarna ik dan een tiental dagen naar huis mag komen. Ik wacht nu af. In de voormiddag zet ik me nog aan de schrijftafel om wat te pennen. Interval op de fiets. Half twaalf, ik lees "De Hongerspelen" tot het dampende middageten komt. Twee borden courgettesoep, blinde vink met rijst en champignonroomsaus. De eetlust is nog honderd procent. Door papa en Greta ben ik ingewijd in het spelletje "Wordfeud." Als letter en scrabblefan is dit verslavend vanaf het eerste woord. In de late namiddag komen Angela en de kindjes langs. Ik lees Lucía voor uit het boekje "Grote Boom is Ziek". "Heeft ze het wat begrepen?" De analogie met mijn ziekte zal ze ontgaan zijn, maar ze weet dat er met papa toch iets aan de hand is. Angela heeft homemade lasagne en macaroni carbonara bij. Dat wordt smullen! Opnieuw brengt ze een heleboel kaartjes en wensen op beterschap. Ik dank jullie allemaal. Het sterkt mij in de overtuiging dat ik genezen zal, ik kan gewoon niets anders bedenken. Ook jullie reacties in mijn blog blijven mij diezelfde kracht geven.
't Is dus zover. Sinds gisteren mag ik de kamer niet meer af. Chemo Chris en Aspe hebben mijn witte bloedcellen klein gekregen (en dat was natuurlijk de bedoeling!). Gisteren 800 cellen per microliter, vandaag 230. Nu ben ik neutropeen en dat wil zeggen vatbaar voor vanalles. Dus mensen die een bezoekje willen brengen, mogen zelf niet ziek zijn. Vandaag geen chemokuur wel weer extra plasma en voor het eerst ook twee zakjes bloed. 't Ziet er wel een beetje eng uit. Een rode zak bloed die er in moet, maar ook dat zal wel wennen zeker? Ondanks de bloedarmoede lukt het me om vrolijk op de hometrainer te fietsen. Ik begin 's ochtends half acht stipt voor een twintig minuutjes. Tegen acht uur mijn ontbijt. Maar, "Waar is mijn omelet?" Elke dag krijg ik het keuze menu (jawel à la carte!) dat ik zelf kan samenstellen. Het ontbijt: wit brood, bruin brood, waldkornbrood, samen met een hele keus beleg, nog een papje of yoghurt. Ook 's middags kan ik kiezen uit een viertal hoofdgerechten met passende garnituren en desserts en extra desserts. 's Avonds van hetzelfde met dikwijls een vissalade of een groentesalade of spek met ei, of liever een keer macaroni kaas ham: geen probleem, als ik wil élke avond! Dus vanochtend geen omelet gekregen ondanks ik het juiste hokje had aangeduid op het aanvraagformulier. De dames van de logistiek regelden voor vanavond spek met ei en ja hoor, dit keer prijs. Dat kan afsmaken zie, samen met een halve liter Nesquik, lekker. Ge ziet, ik lig hier ondertussen in de bovenste schuif! Vanmiddag had Angela een nieuwe karrenvracht kaartjes bij. We hebben al een tweede lijn moeten spannen om alles op te hangen. Thuis de was drogen zal niet gaan, want de wasspelden hangen hier met al jullie kaartjes. Even later heb ik Tinne, mama van Lena, Stan, Warre en Dorien over de vloer gekregen met Leuvense Fonskes. Die ga ik in mijn mond laten smelten bij een goede film. Of misschien wel tijdens het lezen van de Hongerspelen: "Katniss stapt in de Arena, spannend." Zonet zijn mama, Jan en de kindjes gepasseerd. Die zakken bloed riepen enkele vragen op, die ik zo simpel mogelijk trachtte te beantwoorden. Afgelopen week heeft Jan ons wagenpark laten onderhouden, zodat Angela en ik weer met een gerust hart de baan op kunnen. Bovendien had ik een paar persoonlijke toetsen gegeven aan mijn moerasgroene Peugeot... Ik sluit hier weer een dagje Leuven af en kijk tevreden terug op het afgelegde traject, zover ben ik al.
Vanmiddag was het bezoekdag. Vrienden Gert en Evi zijn langs geweest, daarna papa en Greta, en daarna mijn peter Roland en Rosie, met de bomma en de bompa. Als afsluiter broer Bram. De bezoekjes volgden elkaar mooi op en waren heel onderhoudend. Vooral ons bomma eens goed vastpakken deed me even wel emotioneel wat trillen. Ons frêle bomma en toch zo sterk. Ik kwam vandaag van haar te weten dat ze tot haar 60ste bloedgeefster is geweest! Ook bompa zag er goed uit. 't Zijn kranige mannen, die Hielen. Tante Rosie en peter Roland die zijn altijd als R&R Papa en Greta waren net terug van hun weekje tangoexcursie in Playa de Aro. Ze straalden. Tof, dat zie ik mij en Angela ooit ook doen. Gert en Evi hadden op aanraden van Jef een heuse breinbreker en IQ-puzzel bij. Jullie slagen er goed in me bezig te houden. Heb zelfs nog geen tijd gehad om mijn leesboek vast te pakken, dat zal voor het slapengaan zijn. Gisteren heb ik me getrakteerd op een avondje film: "Skyfall met een vanilleijsje." Bij het slapengaan heb ik toch een klein kalmeerpilletje gevraagd,. Dit was na de derde slapeloze nacht. Het heeft goed geholpen. Vanochtend om zeven werd ik wakker en deed wat beenoefeningen in bed, een plasje en stapte op de weegschaal: 78,8kg. "Ziet er stabiel uit." Hierna de fiets op tot de dagelijkse bloedname en het ontbijt om acht uur. Vandaag opnieuw douchedag, "joepie!". Ik was mijn haar drie maal na mekaar, het blijft staan. Ik lijk er door geobsedeerd. "Wat ga ik nu nog doen?" Ik denk dat ik nog enkele foto's en filmpjes van Anais' turnfeest ga bekijken. Het nieuws op Eén. Nog een mailtje versturen, enkele kilometertjes fietsen en mijn leesboek ter hand nemen en dán, om half twaalf, gaan de lichten uit.
Eerst dit fotootje. Je ziet dochter Anaïs met een boekje vol met reuze mooie tekeningen van de leerlingen uit haar klas 4A. Erg bedankt jongens en meisjes. Mijn hart slaat over bij zoveel goede wensen. Met jullie steun zal ik nog beter genezen! Bedankt allemaal. Als jullie graag wat meer weten over mijn ziekte kanker, over behandelingen of met andere kankervragen zitten, volg de link voor een heel leerrijke site speciaal voor kinderen van verschillende leeftijdscategorieën: www.kankerspoken.nl. Een echte aanrader, voor iedereen trouwens.
Vandaag was het de beurt aan Chemo Chris. Dit waterachtig infuus was op tien minuten binnen en ik kan letterlijk zeggen: "Tussen de soep en patatten." Geen medelij hier. Nog een spoeling met gewoon wat zoutwater tijdens mijn mangoyoghurt. Dat was dat, zo simpel kan chemo krijgen zijn. Ik heb dus nog steeds geen vervelende nevenwerkingen. Ook mijn haar staat er nog steeds, hoewel het gevoel precies toch begint te veranderen wanneer ik mijn haren kam. Mijn borstel bevat nog verdacht weinig haartjes.
Ook vandaag heb ik heel wat bezoek gekregen. Natuurlijk eerst mijn vrouwtje Angela. Toch weer wat vermoeider, blij dat ze er is. We dalen af naar de cafetaria waar ze een ciabatta met zalm naar binnenspeelt. Zo te zien smaakt het broodje haar goed. Vandaag blijf ik dus van haar eten af. Weet je nog die frieten van gisteren? Later springt moeder en Jan binnen. Onze kindjes zijn meegekomen met Nele en haar drie kindjes. Die Zafira zat goed vol! Bedankt voor de moeite en jullie attenties. Vanavond passeerden nog Ann en Evelyne. De namiddag is voorbij gevlogen. Mijn oogjes worden wat moe, toch besluit ik nog eventjes te fietsen.
Zes uur 's avonds. Afspraakje met mijn blog. Radio Nostalgie speelt leuke eighties muziek. Ik overpeins de dag. Vandaag heb ik gevreten. Vanochtend acht boterhammen met smeerkaas, Petit Gervais, Nutella en als afsluiter een half blik ananas. Dat was er toch over. Het lagere ochtendgewicht vertelde me dat ik me eens mocht laten gaan. Vanochtend las het rijmpje:
Acht boterhammen zijn er naar binnen, kan je de dag nóg beter beginnen? Ik word hier bediend als 'n echte koning zoals in het land van melk en honing
Ook 's middags kreeg ik een tweede bord pompoensoep, een Gentse Waterzooi tot aan de randgevuld met natuurpatatjes en erwten en wortelen. Was dit nog niet genoeg? Een uur later at ik Angela's frieten in het bezoekersrestaurant op. En vanavond? Twee zalmsalades met groentjes en na die met vier boterhammen te hebben opgegeten: "nog ene mee kees." Als dessert de rest van de ananas. Nu sta ik echt wel rond. Vanmiddag ging mijn rijmpje:
Boef! Nu is mijn buik echt wel verzadigd, ik voel me zo rond als een ton. Jullie koks zijn geweldig begenadigd ik kwam bij hen in de leer, als ik kon.
Tot hier het Bachanale vertier, morgen opnieuw tijd voor strenge ascese, die lever blijft daar niet mee lachen!
Het overkomen van mijn ziekte heeft ook aangename nevenwerkingen. Ik zie in mijn nabije omgeving mensen die hun gezondheid met net dat tikkeltje meer motivatie ter harte nemen. Er wordt mee bewogen of gesport, er wordt minder gerookt, er wordt gezonder geleefd, er wordt bewuster gegeten. Dat stemt mij heel gelukkig. Vertrouw op jezelf, je kan het!
De professor waaide nog even binnen. Alles prima. Nog geen neutropenie (lage witte bloedcellen) en hoe langer dat dat zo is, des te beter. Ook Chemo Aspe ging vandaag zonder morren naar binnen. Morgen nog een keer Chemo Chris, laat maar komen!
Ik wil iedereen bedanken voor alle leuke kaartjes, berichtjes, cadeautjes, tekeningen, gelukshangertjes. Het verzacht mijn wachten op genezing. Ook speciaal aan iedereen die op het thuisfront ons Angela en de kindjes bijstaan, zonder jullie zijn we niets. Dank u allemaal. Duizend maal dank.
Vannacht weer minder goed geslapen door een bonzend hart en hoge bloeddruk. Tel maar eens uit: 2 liter infuus, een liter plasma, een liter water, 4 kopjes thee of koffie, soep, je zit in een etmaal al snel aan vijf liter vocht. Als je dat niet uitplast dan heb je geheid problemen. Dus vandaag heeft de verpleegster na het litertje plasma een vochtafdrijver (Lasix) ingespoten met effect kan ik al zeggen. In mijn heldhaftigheid riskeerde ik nog de kamer uit te gaan om Angela en Carmen aan de uitgang van het ziekenhuis uit te wuiven. De terugrit naar mijn kamer op het zesde verdiep werd een race tegen de tijd. Blaaskrampen waren even weer mijn deel... en dan oef. Vanavond vliegt Carmen terug naar Barcelona. Helaas staakt het bagagepersoneel van Swissport. Hopelijk verloopt alles vlot. Het is maandag en ik heb het geweten. Na mijn ochtendtoilet ben ik de papieren geschoten. Ettelijke telefoontjes naar het sociaal kantoor, de sociale kas, de dienst voor preventie op het werk, de praktijk, de belastingen, gaven mij het gevoel van een heuse secretaris te zijn en ik voel me er goed bij! Stilaan krijg ik het administratieve kluwen ontward. Tweede maal oef. Om het middaguur te kunnen halen zonder mijn nagels op te eten van de honger, besluit ik de fiets nog even af te matten. De cortisone begint nu toch wel een groot hongergevoel op te wekken, net nu ik mijn tanden in "De Hongerspelen" van Suzanne Collins heb gezet. O ironie! Ook vandaag heb ik weer een meevaller van formaat. Masseuse Gwen van het Bianca Centrum komt even langs. Ik had mijn plaatsje van vandaag afgestaan aan een andere patiënt die nog geen massage had genoten. Helaas was die te ziek geworden voor een ontspannende massage. Een verkwikkende veertig minutenlange rugmassage werd mijn deel. Heerlijk! Om zes uur viel de professor nog even binnen. Het gaat goed. De witte bloedcellen beginnen nu echt wel te zakken: 1700. De goede tolerantie op alle medicatie stemt hem gunstig. Maar nu zal het gaan beginnen. Eens onder de 1000 witte bloedcellen per microliter (dit noemen we "neutropeen") zal mijn eetlust verminderen, zal ik vermoeider worden, kunnen infecties zich ontwikkelen met of zonder koorts. Ik ben verwittigd. Zo luitjes, het is acht uur, ik ga nog wat achteroverleunen en relaxen. Tot morgen.
Deze drie lachende gezichtjes vertellen je dat het nog steeds goed met me gaat. Gisteren was het een rustdag, enkel een liter plasma om mijn bloed wat stolbaarder te maken. Chemo Aspe begint op me in te werken. De bloedarmoede neemt verder toe. De witte bloedcellen staan nog goed, dus ook vandaag mag ik uit de cel om een wandelinkje te maken. Was het door die extra liter in mijn bloedbaan? Mijn bloeddruk schoot de hoogte in. Met een bonzend hart verliep de nacht met horten en stoten. Iedereen zal wel eens met gejaagdheid of piekeren zijn bed zijn ingedoken. Daarna is de slaap moeilijk te vatten door dat pompende hart dat niet wil kalmeren. Lastig. Om vijf uur moest ik echt eruit en las nog wat artikeltjes uit de bijlage Sabato van de krant "De Tijd." Om zes uur slaagde ik nog een zoete droom te vangen met een zuiderse schone... Vandaag is het moederkesdag, aan alle lezertjes, denk even aan haar, haar oogjes zullen oplichten. In de kiosk aan de ingang van het ziekenhuis heb ik een wit roosje voor Carmen en Angela gekocht. Karrend met de infuusstaander keerde ik fier met 2 roosjes terug naar boven. Chemo Aspe had ik in de voormiddag al gehad na mijn vierdagelijkse douchemoment. Nu werd het opnieuw tijd voor nog een litertje plasma, blijkbaar was dat van gisteren al verteerd. Als dat zo doorgaat, gaan ze hier een bank met donoren voor mijn deur moeten zetten. Kandidaten? Angela, Carmen en de kindjes vallen omstreeks half vier binnen. Ondanks het late turnfeest gisteren voelt en ziet Angela er vandaag stralend en bruisend uit. Het roosje doet daar nog een schepje bij op: "Voltreffer." Vooral het roosje voor Carmen brengt een traantje naar boven. Net tachtig geworden en tien dagen gescheiden van haar echtgenoot Italo, vader van Angela. Naar het schijnt trekt hij zich goed uit de slag, een echte Italiaan. "Hij mist mij enkel aan tafel, hij zwijgt geen seconde", zegt yaya Carmen. En iedereen die Italo kent weet dat dat zo is: een spraakwaterval. Morgen worden ze terug herenigd. We missen haar nu al. Wat later valt nog vriendenbezoek binnen en collega Kathleen als laatste van de dag. De nacht valt, ik schrijf jullie en bel nog even naar huis. Allen goed thuis gekomen na hun buikjes te hebben volgestoken in de bistro van Arcade. De laatste woordjes nog speciaal voor één persoon: "Mama,ik houd van jou."
In deze zee van tijd heb ik gisterenavond nog een oud spelletje op mijn laptop gevonden: "SimCity 2000". Nu ga ik tijd te kort hebben! Lege momenten bestaan niet meer. Of ik fiets, of ik lees, of ik luister (goede) muziek, of ik speel, of ik eet, of ik zit op de plee. Het is zes uur 's avonds, dit uurtje houd ik voor jullie om mijn blog nog wat te updaten. Vandaag bracht Angela opnieuw een hele lading wenskaartjes mee. Mijn eerste wasdraad hangt al vol. Myriam en Kathleen hebben een kartonnen doos in de praktijk gezet waar mensen een klein woordje in kunnen steken. Al die mensen met al hun steunende woorden, het werd me daarnet even wat te veel. Angela viel net binnen tijdens mijn middageten. Een lekkere stevige groentesoep in een veel te klein kommetje, zodat ik even later Angela's groentesoep in de personeelscafetaria ook nog naar binnensloeg. Een kalkoenlapje, bloemkool in bechamel, natuurpatatjes en een Piedboef. Njam. Nee, mij hoor je hier niet klagen. Hoewel het een betrokken dag is geweest, liepen we nog een keer naar de drie vijvertjes waar zowaar een koppeltje siereenden net twee kuikens had uitgebroed. Aandoenelijk. Ook een koppel waterkiekens (of wat ze moge wezen) zwom vrolijk met de jongste telgjes tussen het riet. Op een droog bankje in de zon knuffelden we wat aan. Een licht briesje waar je van opkikkert, zonder dat je het koud krijgt, waaide langs ons heen. Ontspannen ademden we hoofd tegen hoofd. Terug op de kamer lieten we onze leden rusten, zij in de relax, ik in bed. Ze had het nodig, de stakker, helemaal op, slecht geslapen, wat keelpijn, in een woord: "oververmoeid". Toen eventjes later mijn moeder kwam aflossen, vertrok ze met een glimlach. Klaar voor het turnfeest van Anaïs vanavond in "Den Uyt" in Mol. Dit viel allemaal te regelen dankzij de onvoorwaardelijke steun van de mama's en papa's die voor vervoer zorgden, kaarten kochten, inschrijvingen deden, en nog zoveel meer. Buren en collega's die om en rond ons helpen. Om niemand te vergeten schrijf ik geen namen, maar wij en jullie weten wat dit voor ons betekent. Duizend maal dank.
Denk je ook wel eens: "Die collectie CD's die ik heb verzameld door de jaren heen, ik doe ze eigenlijk weinig eer aan." Wel weet dan, dat ze ooit van pas komt. Wanneer je routine wordt weggevaagd en plaats maakt voor een leegte die je mordicus wil opvullen. Ik ben begonnen met mijn oudste schijfjes. Mijn eerste aankoop, nog vinylplaat, Blaze Of Glory, van Bon Jovi. Ik ken de teksten nog en zing luidkeels mee. (De muren zijn hier goed geïsoleerd, weet je nog 'isolatiekamer' ) Zingen doet goed, ook al is het zo vals als een kat. Ongelooflijk welk een energie uit die oude liedjes straalt. Op mijn hometrainer rijd ik tegen de miezerende regen in met de hard rock ritmes in mijn benen. Opgelet voor die pols! 150 per minuut. Het bloed gonst door mijn hoofd. Tijd om gas terug te nemen. Wat duizelig stap ik af en zet me even op de rand van het bed. Ik voel me leven.
Elke keer voor ik begin te bloggen, lees ik jullie nieuwe berichtjes. Het doet me werkelijk goed, jullie steunende commentaar en te vernemen dat jullie ook denken aan bloedgeven. (dank je Myriam!). Klik gerust eens op een link die ik in mijn blog heb opgenomen. Maar bovenal blijf lezen en commentaar geven! Bedankt allemaal, daar in de buitenwereld.
Vandaag minder last van misselijkheid. Het volgende syndroom zijn de vier muren. De muren die op me afkomen. Tegen beter weten in kruip ik op de fiets voor een intervaltraininkje met Madonna's "Confessions On The Dancefloor" in mijn oren. Wanneer Angela in de voormiddag binnenkomt, gaan we de gang op. We kuieren, of sleffen zoals je wil, op en neer, de infuusstaander als trouwe stille getuige. Door het raam zien we de heliport van Gasthuisberg. Knap. Ik zet me op het vensterbank en rek me evenuit. We praten over koetjes en kalfjes. Het helpt, de monotonie is doorbroken. De wondverzorging is vandaag wat problematisch geweest. De hechting mocht verwijderd worden. Geen probleem ware het niet dat het niet duidelijk was of dat nu een resorbeerbaar draadje was of niet. Angst om me pijn te doen, maakte dat de verpleegster haar collega verpleger er bijhaalde. Gepruts en getrek, "Dat zit precies toch vast..." Eén knopje werd weggeknipt, "Straks zal het cathederteam nog een keer komen kijken." zei ze wat onzeker. Uiteindelijk was het dat maar. Na de zorg viel de professor binnen. Hij had alleen maar goed nieuws. Het bloed is blastenvrij (geen kankercellen). De bloedplaatjes nemen paradoxaal genoeg opnieuw toe, en dat zou zijn door dat mijn beenmerg opnieuw meer plaats heeft gekregen om die bloedplaatjes te maken. Ferm. De bloedarmoede neemt stilletjes toe, maar dat kan liggen aan de dagelijkse bloednames die gebeuren en de chemo die begint te werken. Het beste nieuws is dat mijn witte bloedcellen nog 4000 bedragen, meer dan 1000, dus ik mag van de kamer! Na mijn middageten komen Carmen en de kindjes langs, die zelf de bus vanuit het centrum van Leuven naar Gasthuisberg hebben genomen. Wat een zelfstandigheid van die Nina! Ik ben fier op haar. We gaan naar beneden en zoeken de personeelscafetaria op, de enige die op deze 'lage activiteitendag' open is. Elk hun schoteltje frietjes of puree, vis of pensen. Ik krijg zowaar opnieuw trek en bezondig me aan enkele vette frieten met mayonaise, "wah lekker." Nog een ommetje maken zit er niet meer in. Chemo Aspe staat te wachten en nog een tweede infuus uit een studie waarvoor ik me heb ingeschreven. Eens aangekoppeld zet ik me op de fiets, die chemo doet me niets. Na dat fietsen moet ik even strijk op bed. Tot dat de doktersassistente me nog eventjes komt interpelleren en onderzoeken. Ook dat ziet er allemaal goed uit. Het wordt al snel vijf uur. Het afscheid van mijn familie is onvermijdelijk maar erg hartelijk. Knuffels en kussen langs alle kanten. Met een lach keren ze huiswaarts. "Tot morgen Angela, tot zondag kindjes en Carmen."
Nee, de rest staat hier op een laag pitje hoor!
)
