Eergisteren was de titel van de dag: "Formidable" omdat ik iets over Stromae's liedje wou schrijven. Nadien was ik toch wel vergeten, wát ik wou schrijven. Nu weet ik het weer: "Vous êtes formidables". Heerlijk! op eender welk moment krijg ik aansporingen en hartverwarmende wensen emailsgewijs, smsgewijs, blogsgewijs, telefoonsgewijs, postduifsgewijs, onder4ogensgewijs... Met de radio op de achtergrond met goed "foute muziek", het zweverige gevoel van de medicatie en een zonnestraal die door de dreigende wolken breekt, voel ik me in hogere sferen. Gisteren hebben de dokters het beenmerg laten onderzoeken. Het prikje was even op de tanden bijten, maar vandaag is het beurse gevoel bijna weggetrokken. Deze namiddag zal ik de professor zien, hopelijk met alleen maar goed nieuws. Voor hem heb ik goed nieuws. Tot op vandaag wordt Chemo Milan goed verdragen, ik zit dagelijks op de fiets voor een halfuurtje en ik ben aan Hosseini's boek "Duizend schitterende zonnen" begonnen. Wat een luilekker leven! No stress! Zo, nu ga ik even fietsen om daarna een douchke te nemen. Tot straks in Club Gasthuisberg .
Goed geslapen vannacht. De last van de catheder in mijn hals is aanvaardbaar geworden. De verpleegster heeft me tot acht uur laten slapen. Dat had ik nodig. Gisteren kon ik moeilijk in bed, het werd uiteindelijk kwart voor één, toen ik de lichten doofde. Ik hou me voor om voor middernacht de oogjes te sluiten. Ik ben benieuwd of ik dat kan waarmaken. Uitgeslapen aan de dag beginnen is van kapitaal belang, ook voor jou, lezer! Gisteren zag je me in de Naamsestraat staan voor bistro "Notre Dame & Quasimodo". Een rundsbrochette met frietjes voor mij en een pasta met scampi's voor Angela. Vandaag zie je me met onze drie bloedjes op het hospitaalbed. Woensdagnamiddag in het ziekenhuis, een uurtje in de wagen op en af, ze hebben er niet over geklaagd. Ze brachten zelfs met plezier hun boekentassen mee. We lazen samen op het bed. We rekenden samen het verschil uit tussen de prijzen van de salami van slager Spekbuik en de concurrentie. We overliepen de onderdelen en functies van een bloemplant... Een ouder wordt opnieuw slimmer na vijftien jaar geen schoolbank meer gezien te hebben, cool. Via de radio vernam ik dat het vandaag "Restart Heart Day" was. Er was dus aandacht voor het reanimeren van mensen met plotse hartstilstand in het openbaar. En om dat educatiever te maken, hebben ze er met een knipoog bij verteld aan welk ritme je op de borstkas moet duwen. Ja, niet minder dan aan het ritme van Beegees' "Ha - ha - ha - ha stayin' alive, stayin' alive." Geweldige humor toch?! Zo droog als Philippe Geubels, daar houd ik van. Morgenvroeg om zes uur krijg ik mijn eerste Chemo Milan, in de vorm van een capsule. Het hoeft niet altijd zo dramatisch te zijn als groen, blauwe of oranje chemo. Een capsule zo klein, maar wat een venijn! Ik neem sinds gisteren medicatie tegen epilepsie, de vallende ziekte, want dat is een van de nevenwerkingen van Chemo Milan. "Nu wordt het serieus", dacht ik. Geen nood, ze weten met wat ze hier bezig zijn, ik heb er het volste vertrouwen in. Morgenvroeg gaat die pil met de glimlach naar binnen.
Zicht op Heverlee. Ja, ik heb wederom sjans. Voor de vierde maal op de afdeling mag ik aan de "schone zonnekant" logeren. Dit ruikt toch een beetje naar voorkeursbehandeling... Ik ben er dankbaar om. Al vroeg (Stefaan 6u47!) in de ochtend begon ik berichtjes te krijgen om me sterkte toe te wensen. Bedankt allemaal, voor jullie onaflaatbare steun, maakt niet uit hoe. Het was stipt 11u toen Angela en ik ons aanmeldden op de isolatieafdeling. De kamer was nog niet beschikbaar. We mochten van verpleegster Christine iets gaan eten in het cafetaria. Dit was in extremis nog een ultieme kans om de bloemetjes buiten te zetten. Met de bus daalden we Gasthuisberg af naar het centrum van Leuven. Heerlijk! Tussen al die studenten wandelen. Twintig jaar geleden liep ik hier ook zo rond: zorgeloos, nonchalant als een vrijbuiter, op zoek naar een eigen weg. Quizvraag van de dag: "Op de foto sta ik voor de ingang van een Leuvens establisement, weet jij in welke straat ik sta, of in welke bistro Angela en ik een lekker middagmaal hebben gegeten?" Voldaan kuierden we nog even over de Oude Markt (met een groot scherm voor de wedstrijd van de Rode Duivels tegen Wales vanavond) via de Parijsstraat en de Brusselsestraat naar het bushokje. Drie bussen reden naar boven, alle drie afgeladen vol. Elke dag lopen dertigduizend personen rond in die grote fabriek Gasthuisberg. Ongelofelijk toch? Ook hier heb ik als student rondgelopen, niet meer als vrijbuiter, maar zeer bewust als dokter in spe Terug op de afdeling. Kamertje tien is nu een maandje voor mij. Het kamertje is aangenaam voorverwarmd. We laadden de koffers uit, vulden de frigo met lekkere dingen zoals koekjes en coca cola. Die voorraad is voor de moeilijke momenten, wanneer het ziekenhuis eten langs mijn oren naar buiten komt. Nog maar net geïnstalleerd mag ik al naar het eerste onderzoek. Een echografie van het hart. Eventjes kijken of mijn hart het allemaal aankan. Pffft, kinderspel denk ik dan. Mijn jong hart, daar kan nog niet veel mee mis zijn... En ja hoor de vriendelijke dokteres kan me geruststellen: "Meneer Hiel, 't is allemaal in orde, veeg die gel maar af." En ze scheurde een flink stuk van het onderzoekspapier af en duwde het in mijn handen. Stiekem hoopte ik dat ik Chris, collega en kotgenoot (20 jaar geleden!), hier zou aantreffen. Wanneer ik naar hem vraag, blijkt Chris elke maandagnamiddag daar te zijn. Net pech. Dus Chris, maandagavond na al die echo's spring je maar eens binnen op 467. Ik zet de Bokma koud. Om half vijf komen ze me opnieuw halen. Ditmaal voor het plaatsen van een diepe catheder. Ik zeg bewust "plaatsen". Hier en op veel andere plaatsen wordt er "geprikt" en "gestoken". Alleen al dat woordgebruik doet een mens beven en angstig worden. Ik verbaas me er iedere keer over dat verpleging en artsen daar geen oog voor hebben. Net zoals het bespreken van de vorige patiënten, terwijl jij daar op hun brits ligt te wachten voor dezelfde ingreep. Als je hoort dat er eentje niet zo vlot is verlopen, dan doe je stilletjes een schietgebedje. Zoals je begin september kon lezen, was ik mijn vorige catheder kwijtgespeeld door een infectie. Ik heb vier weken kunnen profiteren van de vrijheid zonder catheder. Nu krijg ik de rekening gepresenteerd. Enfin, de dokter heeft onder plaatselijke verdoving een catheder in de linkerhalsstreek geplaatst. Tegelijk palaverde ze met een collega die haar vanop een metertje superviseerde. Na de ingreep was ik wat angstig om mijn hoofd te draaien. Je moet er op vertrouwen dat alles goed zit. Je moet bewegen, anders zit je morgen met een stijve nek die zo vast zit als een vastgeroeste vijs. Om me op deze opname voor te bereiden, heb ik behandelingsprotocol tot aan de transplantatie gekregen. Vanaf overmorgen vier dagen Chemo Milan (Myleran) daarna twee dagen Chemo An. Chemo An waar ik op zes mei mee begonnen ben, zal het chemo verhaal ook mogen afsluiten. Straf spul, weet je nog? Plassen!!! Na nog een dagje rust zullen we rond vierentwintig oktober zijn en is de grote dag van transplantatie aangebroken. De dag dat de teller terug op nul wordt gezet.
Hou vol, jullie ook, mijn trouwe lezertjes Het kapoentje.
Na een paar opnames, weet je wat je mist of wil meenemen. Koekjes, coca cola, leesvoer, genoeg muziek, een TV-blad. Vanavond leg ik nog de laatste hand aan overschrijvingen doorvoeren, kleine huiskarwijtjes, nog wat huiswerkbegeleiding, dan staan ze er hier weer alleen voor. Nou ja, alleen. We weten dat we op jullie allemaal kunnen rekenen. En dat zullen we ook doen. Daarom vertrek ik met een gerust hart. Vanavond maakt Angela nog een van mijn lievelingsmaaltijden klaar: Pasta con Vongole. Nog een keer genieten, vooraleer het ziekenhuiseten mijn dagelijks brood wordt.
Zaterdagavond, Angela staat in de keuken pizza's te bakken. Een warme geur van gebakken deeg en tomaten vult de woonkamer. Ik neem even de tijd om wat te overpeinzen in dit blog. Donderdag jongstleden was er opnieuw goed nieuws. Alles blijft stabiel. De witte bloedcelletjes stijgen opnieuw. Het is nu tijd om aan het laatste luik van de behandeling tegen leukemie te beginnen. Dinsdag vijftien oktober, als er een bed vrij is, mag ik opnieuw binnen in Leuven. De vorige opnames liggen precies al wat verder in het geheugen. Ik zie er nu wel naar uit. Ten eerste om te genezen. Ten tweede om die lieve warmhartige verpleegsters weer terug te zien. Ik begrijp hoe dankbaar we deze mensen moeten zijn. Een lach, een woord, ze maken je verblijf al meteen een stuk aangenamer.
Zondagochtend half tien. Er liggen slierten nevel over de velden van Schoorheide. De zon prikt er doorheen. Het zal weer een mooie herfstzondag worden. We rijden naar broer Bram en schoonzus Sylvie in Leopoldsburg om Lucia naar haar tennisles te brengen in sporthal GT Keiheuvel. Met Nina in de Ardennen op stap met Renske en met Anaïs en Lucia bij hun nichtjes Maya en Lina in Leopoldsburg was het hier een merkwaardig stil ontbijt. Met de fiets ben ik naar de bakker gereden voor twee ovenverse croissants en enkele pistolets. Aan tafel met z'n tweetjes mis je al snel het hectisch gedoe van drie meiden. Straks zijn we opnieuw allemaal bijeen. We zien er naar uit.
Donderdag jongstleden ben ik op wekelijkse controle geweest bij de dokter. Ik heb nog een week uitstel gekregen voor opname. Ik vind dit best. Nog een weekje met de kindjes en Angela. Nog wat genieten van het aangename gevoel thuis te zijn. Ik voel me week na week sterker worden. Terwijl Lucia tennisles aan het volgen was, heb ik mijn stoute loopschoenen aangedaan voor een wandeling in het bos. Na vijf minuutjes wandelen kon ik het toch niet laten om in eerste versnelling wat jogingspasjes te zetten. Bijna viel ik over een boomwortel. "Rustig aan jongen, nu is het niet de moment om op je bek te gaan", dacht ik, mezelf vermanend voor zoveel overmoed. Het voelde goed. Wat schokkerig liep ik over de bospaadjes, die ik al zo vaak had betreed met Gert, een half jaar geleden. Het bos is prachtig. In elk seizoen is het bos prachtig. Paddenstoelen van vele verschillende soorten schieten uit de grond. De bladeren beginnen te verkleuren. Het mulle zand wordt wat steviger door de dauw. Hier verademen is heerlijk. Ik raad het iedereen aan.
Ondertussen beginnen de eerste snotvallingen rond me te verschijnen. Anaïs en Angela zijn al bezig. Ik zal best een beetje afstand bewaren. Het is misschien vreemd, nu ik me beter voel, heb ik het moeilijker me in te beelden dat ik ziek ben of zou worden door een of ander virus. Typisch jongens, zich onoverwinnelijk achten. Denken, "ik kan daar tegen". Ik zal die heldhaftige gedachten meenemen, de dag dat ik opnieuw opgenomen word. We zullen zien hoe groot mijn mond dan nog is... Dus beste familie en vrienden, ik zie het weer allemaal goed zitten. Ik ben klaar om er een lap op te geven. Bedankt voor jullie overdadige steun die ik blijf ontvangen, het helpt me erg.
14 dagen zijn er gepasseerd sinds mijn laatste berichtje aan mijn blog. De enige reden die ik kan verzinnen is dat het ziek zijn, het gevoel van een zieke te zijn, volledig weggeëbd is. Er was eventjes geen behoefte meer. Tot ik jullie berichtjes las. "Jongen, tijd om een teken van leven te geven." Ik heb de afgelopen twee weken een behoorlijk normaal leven kunnen leiden. Weinig stress. Samenleven met vrouw en kindjes. We zijn gisteren en vandaag naar Fiesta Mundial geweest. Een lekker zonnig september weekend, zoals ik me september altijd inbeeld. Warme Kempische zandgrond opgewarmd door een stralende zon, hooguit een klein briesje, ontspannend kuieren tussen de kraampjes van prullarijen en de podia met Afro-Latijnse ritmes. Een babbeltje hier, ne goede dag daar.
De twee laatste controles in Geel bij Dr De Samblanx waren goed. Ik had geen extra bloed of plaatjes nodig. De wonde waar de ontstoken catheder zat is genezen. Mijn eten smaakt weer beter. Ik droomde dat ik terug aan het werken was. En zo voel ik me ook. Nu zondagavond, reeds met mijn gedachten bij maandagmorgen. Het begin van een nieuwe werkweek. Het is zelfs zover dat die afgelopen vijf maanden precies maar een nachtmerrie geweest zijn. Wat ongeloof: "Heb ik dat nu werkelijk meegemaakt?" Ik kan het op dit moment nog moeilijk vatten... "Maarrrrrrrrrr....."
Deze week zal er heel waarschijnlijk een telefoontje uit Leuven komen: "Meneer Hiel, Ge moogt terug komen! Er staat hier een bed voor u klaar." Bij deze gedachten komen er opnieuw gemengde gevoelens naar boven. "Weeral vier weken opgesloten op vijftien vierkante meter, met eten dat ik ondertussen zo beu ben als koude pap" Maar ook een weerzien met de toffe verpleging, die ik de laatste opname heb moeten missen. De professor die me door het laatste proces gaat loodsen. Het licht op het einde van de tunnel is in zicht. En laat dit licht dan een mooi lentezonnetje zijn. Ik ben er klaar voor om me nog één keer over te geven aan de wetenschap. De wetenschap die er voor gezorgd heeft dat ik nu nog leef. Die wetenschap gaat er voor zorgen dat ik kan genezen, dat ik opnieuw het leven kan hervatten, sommige dingen zullen anders zijn, andere dingen zullen blijven zoals ze waren. Opnieuw is er wat onzekerheid, een zweem van angst. "Wat gaat die laatste chemo nog doen?" De transfusie van de stamcellen enkele dagen na die allesvernietigende chemo. Het wachten op recupereren. Het streng volgen van alle voorschriften. Maskertjes aan. Tanden poetsen en mond spoelen na elke maaltijd. Vaak handen wassen. Nu kan het maar beter nauw nemen met de voorschriften. Ondanks de gevoelige periode en een reëel risico op complicaties kan ik me enkel inbeelden dat alles goed zal verlopen, dat genezing nu nog een kwestie van geduld is. Ik sta er niet alleen voor. Zoveel hulp van naasten. Zoveel tekens van medeleven sterkt me. Graag lees ik jullie reacties en aanmoedigingen. Meer dan twee woorden hoeft niet. "Hou vol." Dan weet ik steeds opnieuw, wat me te doen staat wanneer het eens een keer wat minder gaat.
.
