Waar het hart van vol is, loopt de blog van over ...
Enfin, ik heb nogal een drukke week achter de rug, vandaar de infrequente updates. Een beetje adempauze kan ook geen kwaad nietwaar ? Voor de niet chemisten : er is, kort samengevat niks interessants gebeurd. Het is hier f*cking koud (0ºF, of -18ºC), en het sneeuwt veel te veel, waardoor ge iedere ochtend uw dag kunt beginnen met de oprit leeg te scheppen. Meestal weet ge al hoe laat het is (ook letterlijk) als buurman een tiental minuten lang probeert met loeiende motor en gierende banden de oprit te verlaten om 7 uur ... ze zijn hiernaast niet zo religieus in het sneeuwruimen als wij hier, maar wij geraken dan ook zonder problemen op straat met onze auto's ... Verder gaan we, na het ski-avontuur, nu vrijdag "tuben". Dat is ongeveer hetzelfde concept, alleen met de variatie dat ze geen latten onder uw voeten binden, maar u met uw achterwerk in een grote rubberen donut zetten, en dàn een berg afduwen. Dat belooft weer dolle pret te worden ... En dan tenslotte nog een tidbit die ik u niet wil onthouden: nu de temperaturen ver onder nul gezakt zijn, is het blijkbaar het seizoen om handcremes te verkopen via radioreclames. Vermits Amerikanen te stom zijn om naar de eigenlijke naam van een handcreme te luisteren, de concurrentie blijkbaar moordend is, en ge om te verkopen absoluut moet vermijden dat bovenvermelde Amerikaan aan de pharmacist in de supermarkt gaat vragen naar "een tube handcreme, allez, die van in die radiospot", zijn er in elke handcreme-commercial drie onderdelen nodig. Het eerste is het stuk waarin stellig wordt beweerd dat alle andere producten niet werken, maar (hier naam vermelden) wel, in het tweede gedeelte moeten minstens de vier adjectieven "moisturizing, thick, creamy en rich" voorkomen, en het laatste en meest hallucinante stuk is dat waarin de creatief gestylde tube wordt beschreven, zodanig dat gij aan de pharmacist kunt uitleggen aan welke handcreme ge precies uw geld wil spenderen. De oogst van vanmorgen (mannekes, ik vind dit niet uit he ...echt zo op de radio ...): "Koop 'Glycil'. Vraag uw apotheker naar de felgroene tube, met de hand erop !" en nog : "Koop de 'Udderly Smooth' uierzalf. Vraag uw apotheker naar de witte tube met de zwarte koevlekken !"
Voor de chemici heb ik wel een ander verhaal: Twee weken terug krijgt prof. C. een mail van iemand aan een andere universiteit, die zich afvraagt of er op zijn structuren (hij had drie complexen van verschillende metalen met een porfyrine-achtige ring als ligand) geen ladingsdichtheidsstudie kon gebeuren, want hij dacht een interessant (zg. agostisch) effect te zien in die dingen. Prof. C. laat zich dat nooit twee keer zeggen, en vraagt mij dus of ik de structuren eens kan bekijken. Ze zien er verschrikkelijk uit : niet gemodeld wanordelijk solvent, wanorde in de structuren zelf, gruwelijke thermische ellipsoiden, ... Een van de complexen, daar hadden we de hoop nog niet volledig voor opgegeven, dus we vertellen hem dat hij het maar moet opsturen. Er arriveert een potje waar een briefje bijzit waarin staat dat de kristallen onder Argon verpakt zijn en alleen in een drybox mogen geopend worden, want ze zijn *extreem* gevoelig aan zuurstof en vocht. Instructies dus mooi opgevolgd, netjes een kristal gemonteerd, en het diffractiepatroon eens bekeken. Dat trok ook al op niks, maar met de moed der wanhoop maar voort blijven zoeken naar een beter, (als ik er in slaag om voor maart een abstract te produceren stuurt prof. C me naar de ACA meeting in Salt Lake City) en dan plotseling, op zaterdagmiddag, jackpot ! Een klein kristalletje dat merkelijk verder en intenser diffracteerde dan de vijf vorige. Ik begin dus mijn meting te doen, en het model dat we gekregen hadden, met zijn gruwelijke hoeveelheid wanordelijke pyridines, verder en verder te tweaken. Naarmate er meer en meer data binnendruppelt, wordt het duidelijk dat we die pyridines inderdaad fatsoenlijk kunnen beschrijven als we de volledige beschikbare trukendoos opentrekken. Vervolgens ben ik een tweetal uur zoet met het staren naar Fourier-verschilmappen om te zien waar de grootste verschillen tussen de echte electronendichtheid en het model nog zitten ... en dan komt het moment waarop ik alle extra partiele solventatomen heb weggewerkt, en de Fouriermap featureless is, op twee pieken na ...die eigenlijk niks anders kunnen zijn dan extra waterstofatomen op het ligand, die in het oorspronkelijke model niet inzaten. Het is natuurlijk genant als ge iemand moet laten weten nadat hij/zij een kristal heeft binnengebracht dat het niet is wat hij/zij graag had gewild. Maar ik heb het nu eerlijk gezegd nog nooit meegemaakt dat iemand die *zelf ook* een kristalstructuur had bepaald nog op de vingers moest worden getikt vanwege een incorrecte beschrijving van de structuur. Alhoewel mijn collega ook een verhaal heeft over 's wereld's eerste stabiele Fe(I) complex met "perchloraat" als tegenion. Wat was er als de bron van het ijzer gebruikt ? Fe(II)sulfaat ... Goed, ik dus maar een mailke gestuurd of ze nu nog in hun ladingsdichtheidsstudie geïnteresseerd zijn ...
