De volgende ochtend werd Katrien (overigens volledig onkarakteristiek, mag ik daar wel aan toevoegen) wakker om 6.30 uur, en ze ging dan maar aan het strand zitten wachten tot ik ook op wa,s een drie kwartier later. Binnen de korste keren had ze een local aan de hand, Steve. (De meeste Culebrenses komen uit de VS natuurlijk, en zijn in feite meestal drugssmokkelaars). Steve was bijzonder opgetogen over Katrien, en bovendien, zo bleek na niet al te lang converseren, ook nog ladderzat van het feestje van de voorbije nacht. Beste quote van het gesprek: (achteroverleunend in het spierwitte koraalzand, met de ogen halfdicht tegen de opkomende zon) "ah, I hate my life !" Na mijn ontbijt besloten we dan maar te gaan wandelen, omdat ik geintrigeerd was door het volgende strand ten oosten van Flamenco beach. We hadden er de vorige avond over gedacht om te proberen over de rotsen op de kaap naar de andere kant te klimmen, maar Steve verzekerde ons dat dat niet zou kunnen, omdat de golven iets te woest waren en we waarschijnlijk een gruwelijke dood zouden sterven. Dat plan werd dus afgevoerd, omdat het niet kaderde in het verdere geplande verloop van de vakantie. Het probleem was dat er naar het "volgende strand" geen wegen op de kaart stonden. http://maps.google.com/?ie=UTF8&om=0&z=13&ll=18.3133,-65.290375&spn=0.078224,0.160675 Bovenaan de kaart is Flamenco beach uiterst links aan de inham, het volgende strand is Resaca beach, en tussen de twee stranden ligt een soort bergkam van een meter of 200. Het weggetje rechts van de inham loopt bovenop de berg, en dat leek ons de beste aanpak om op dat fameuze volgende strand te geraken. We zijn dus rond de lagune gewandeld en die weg ingeslagen, om dan na een meter of 500 op een bord te stoten dat zei dat dit privaat terrein was. Brave modelburgers als we zijn (allez, Katrien toch) draaiden we dan maar terug, en wandelden we verder naar Dewey (bevindt zich op de kaart onder het woord Culebra), waar we een supermarktje vonden dat goddank aftersun verkocht, straf spul, met menthol en lidocaine. Nog religieuzer gesmeerd/gespoten in het vervolg, wat souvenirs gekocht, en dan beginnen terugwandelen. De eerste straat rechts ingeslagen (het lege stuk linksboven de baai waaraan Dewey ligt is het vliegveld), en vervolgens recht naar boven gewandeld (ook letterlijk, het hoogteverschil is 150 meter) in de hoop dat de weg die daar loopt ons dichter bij het strand zou brengen. Na een hoop gehijg en gevloek namen we even een pauze omdat we bij een bord waren aangekomen (Peligro!) dat leek te suggereren dat er wat verder onontplofte bommen uit het wegdek staken. Vermits me dat nogal sterk leek, maar ik zodanig buiten adem was dat ik Katrien daar niet van kon overtuigen, hebben we daar efkes op een muurke gezeten, waarop we prompt voorbijgestoken werden door vier vette amerikanen in een jeep. Na daar nog tien minuten gezeten te hebben en ik Katrien had overtuigd dat het uitblijven van een gedempte ontploffing en rondvliegende stukjes jeep betekende dat het waarschijnlijk wel in orde zou zijn om verder te wandelen, kwam de jeep plots terug de weg afgereden. Toen moest ik natuurlijk eerst vragen wat er te zien was daarboven. Het ongeinteresseerde antwoord was "oh, more of the same..." (het leven is erg simpel als je amerikaan bent) "...but there's a path going down to some beach or something". Yay ! Dat was nu precies waar we naar op zoek waren. Verder geklommen dus maar, om inderdaad aan het einde van de weg aan te komen bij een bordje waarop stond dat het strand beneden was (150 meter dieper en een heleboel lage bosachtige begroeiing en stenen later uiteraard). De afdaling was erg steil en niet bepaald makkelijk, maar toen hadden we natuurlijk wel goeie hoop dat we het strand voor ons alleen zouden hebben. Na een laatste run door een verschrikkelijke hoop insecten die in de laatste 10 meter van het bos op de bladeren van de zon zaten te genieten, bleek die hoop inderdaad gegrond: we bevonden ons op een paradijselijk strand met mul koraalzand dat door de zeeschilpadden als nestplaats wordt gebruikt (maar het seizoen daarvoor is december/januari, dus nu was er geen gevaar voor het plattrappen van eieren), en goddank ook één palmboom voor schaduw. Daar hebben we ons dus genesteld om van de eenzaamheid, de zon, de zee en de kokosnoten te genieten, waar we onze lunch mee hebben aangevuld. (Kokosnoot op ambachtelijke wijze zelf uit de boom gegooid met een steen, omhulsel tot moes geslagen, kokosnoot gekraakt, erin geslaagd kokosmelk gedeeltelijk op te drinken, noot verder handmatig gepeld, het zand erafgewassen en opgegeten.) Verse kokosnoot is echt veel beter dan wat ge bij ons in de supermarkt koopt. Verder nog een beetje gezwommen en in de branding gespeeld, vooraleer de terugweg aan te vatten. Wat opvalt is dat zelfs in dit soort paradijselijke setting de locals er in slagen om een hele hoop afval achter te laten... Puerto Rico is een schoon, doch vies land.
De klim terug naar boven was natuurlijk even verschrikkelijk als op de heenweg, maar we hebben het overleefd. Terug bij het vliegveld aangekomen leek het me een opportuun moment om Willy op te bellen. Willy ? Willy is "el presidente" van Willy's jeep and publico service. Een local dus met twee busjes die mensen van Dewey naar het strand rijdt en terug. Vermits we de volgende ochtend vroeg wilden vertrekken, met name met de ferry van 6.30u, moesten we wel tegen uiterlijk 6 uur een taxi hebben. En ja hoor, Willy to the rescue : "for 12 dollars, we wake up." Deal gesloten, en dan maar voort gewandeld naar de camping. Een goeie 500 meter voor we terug bij de ingang waren kwam er een jeep met een local uit een zijstraat die vroeg of we een lift moesten. Vermits we pompaf waren en alles zeer deed, stemden we graag toe. Hij woonde al 11 jaar op Culebra, en rookte enthousiast weed terwijl hij met de auto reed. Ik durf me niet afvragen wat zijn beroep is ... maar de lift was in elk geval erg welkom. Weer avondeten met spam (ja, dat bestaat echt, en het is geen ongewenste email maar fun-food ...maar daar zal ik het later nog wel eens over hebben), toast, en koude ravioli uit blik, met de vork die ik de vorige avond met mijn tenen had opgegraven. Daarna nog even de visjes dag gaan zeggen op het rif, en dan alles weer ingepakt om de volgende ochtend erg, erg vroeg te vertrekken. Die nacht regende het, en de tent was verbazend waterdicht, maar uiteraard kletsnat tegen dat we hem in moesten pakken. Om kwart voor zes stonden we aan de ingang van de camping, in het donker, gepakt en gezakt, met onze natte tent ... Wat Was Willy's Woord Werkelijk Waard ? Je leest het in de volgende aflevering van ons epos ...
