Met THE SAYBIA de horiZON achterna

Hoe kom je er toe om dergelijke uitdagingen, niet zonder risico aan te gaan?

De drijfveer om niet steeds de kortste en gemakkelijkste weg te kiezen in het leven.

Een droom van jaren, zeilen is onze hobby.

Heel veel mensen zoeken hun ontspanning in het zeilen en zijn tevreden met hun vakantie en weekends door te brengen met het uit oefenen van hun hobby.

Bij ons is het anders, onze hobby, nee passie is zeilen, onze motivatie om de dagelijkse sleur te ruilen voor het avontuurlijke zonder zekerheid. Daarboven komt die drang om de wereld te ontdekken, niet alleen vanuit boeken en TV programma's, maar aan de lijve.

Dit zit in je genen. Lang vroegen we ons af, waarom willen we dit, waarom zoeken we die onzekerheid op. De beste manier om daar een antwoord op te vinden is het te verdringen. Maar steeds kwam die drang terug om die droom te verwezenlijken.

Komt daar bij dat je de gepaste mensen ontmoet die je die laatste stoot geven om door te gaan.

Dit bleek nog de laatste struikel te zijn, een goed team, die het werk en het risico verlicht. Zo ontstond het Saybia team, 5 mensen die elk hun taak vervullen in dit project.

Hoever staan we nu? Een goede 10% van de uitdaging is geslaagd, 3.000 mijl van de 26.000 zitten erop. Voor mij en het hele team wel de moeilijkste. Vragen over de bedrijfszekerheid van ons schip, de verstandhouding in het team, dit waren prangende vragen bij dit eerste hoofdstuk.

Een vrij zware tocht, met zijn periodes van zware vermoeidheid, beslissingen nemen hebben we tot een goed einde gebracht.

Wat komt is kroon op onze jarenlange voorbereidingen van dit hele project. De ervaringen van duizenden mijlen zeilen, uren napraten in allerlei sailers bars over de hele wereld, hebben een parate kennis met zich meebracht waardoor we durven te stellen dat we rijp zijn voor de volgende 26.000 mijl.

Komen er crisis momenten, heel zeker, maar dit is net de uitdaging van dit project.

Zijn we alleen op deze wereld met dit gekke idee?

Nee, een paar cijfers, vanuit Las Palmas vertrekken ongeveer 400 boten per jaar richting west, naar de Caribbean, ongeveer 15% daarvan reist verder door Panama de Pacific op.

Grote vraag, die mij schrik inboezemd, wat daarna. Een dergelijk project vergt zoveel voorbereiding alsof dit het einde van de wereld is, maar wat daarna?

Heel graag openen wij een forum op de blog over dit thema, mensen die net die laatste stap moeten zetten,....laat iets van je horen.

Grijp de kans om een stukje met ons mee te varen, en aan de lijve te ondervinden hoe boeiend, helend, en bevredigend het is om dit met ons te ontdekken. In de periode van april tot september hebben we nog een paar weekjes vrij.

Reacties graag op de blog of via mail, cinal@mailasail.com

Een toer op het eiland leert ons snel dat St Lucia niet het eerste het beste eiland is.

Engels eiland dus onze taxi driver reed keurig links van de weg en bracht ons veilig richting zuid. Dit deel van het eiland heeft heel wat te bieden.

Regenwouden, watervallen, nog steeds rokende en dampende vulkaan, en boven alles Europees erfgoed, Pittons, 3 steile bergtoppen in de vorm van steile kegels, bijna 3000 m hoog. Het is een stukje natuur dat nog een tijdje blijft nazinderen. We zijn na een vermoeiende dag onder de indruk, de foto's laten zeker een goede indruk na.

Het zeilen op zich is iets wat ons aanspreekt, maar een eiland, een streek aandoen vanuit zee geeft steeds dat ietsje meerwaarde aan onze reis. Iedere plek heeft zijn herinneringen en maakt het altijd een beetje moeilijk om verder te varen. Morgen nog een dagje in de haven, nog wat voorbereidingen aan de boot en dan gooien weer los en gaan we hoofdzakelijk op anker en genieten van de mooie beschermde baaien.