Trip van Marigot in St Lucia naar Le Marin in Martinique
Je mag met menigeen zeiler praten, die zal je bevestigen dat als je gaat zeilen en je wil een bepaald traject afleggen, dan ga je minstens 30% van het traject op motor varen door gebrek aan wind of door wind die uit een verkeerde richting komt.Nu zijn wij op 14 januari vertrokken, hebben ondertussen al een stuk meer dan 3000 mijl gevaren en onze motor die heeft enkel gedraaid om in en uit de haven te komen, verder hebben we alles op zeil kunnen doen, vandaag was een zeiltocht waar iedere zeiler van droomt, aan de wind met een 20 knopen wind en een snelheid van gemiddeld 8,4 knopen, met pieken van 9,8. Een tocht van 30 mijl, met een mooie aankomst, weliswaar in de striemende regen, in de haven van Le Marin, laveren tussen een reeks boeien brengt je meteen in een Franse sfeer, Martinique is 100% Frans. We zijn hoofdzakelijk de haven binnen gevaren om toch wat werken uit te voeren aan de boot. We kampen nog steeds met problemen met de batterijen, en zijn op zoek naar onderdelen voor de generator, verder pruttelt onze buitenboordmotor van de dinghi ook. Morgenochtend zullen zeker croissants op het ontbijtmenu staan. Dit moet in de sfeer van La Douce France. Verder zoeken we ook uit wat het eiland ons te bieden heeft.Wordt vervolgd.
We zijn een beetje op de sukkel met onze energie aan boord. Zelf ben ik vrij technisch aangelegd maar soms gaat de techniek mijn petje te boven. Voor de meer technische mensen onder de lezers van deze blog toch een beetje uitleg hoe wij onze energie opwekken aan boord.Aan de bron hebben we 11 batterijen aan boord met een totaal van 1250 ampère. Het grootste gedeelte aan boord werkt op 24 volt, alleen de electronica werkt op 12 volt. En dan onze huishoudtoestellen zoals wasmachine, flatscreen, micro wave werken op 220V.De batterijen kunnen geladen worden via: de alternatoren gemonteerd op de motor, een van 12V, een van 24V, in de haven laad een batterijlader de batterijen, die batterijlader kan ook worden gebruikt als de generator draait, verder hebben we zonnepanelen die tot 20 amp per uur leveren en een windgenerator die tot 10 amp opwekt.We verbruiken gemiddeld tussen 8 a 14 map per uur als we zeilen en ongeveer 8 map als we voor anker liggen.Dus eigenlijk als het weer even meezit kunnen we teren op onze alternatieve en schone energie.Water, water kunnen we zelf maken via onze watermaker, die zeewater ontzilt. Deze werkt op 220V en wordt dus gevoed via onze generator. De watermaker produceert 120l per uur.Wel duur water als je weet dat onze generator 2,5 liter mazout verbruit om een uur te draaien, maar ok water is onmisbaar.
We zijn nu een 10 tal dagen verder na onze oversteek. Tijd om even alles op een rijtje te zetten. Wat doet zo'n tocht met een mens, meer dan je denkt. Met ons vier zijn we samen dertig kilo vermagerd. De mannen elk 10, en de dames elk 5. Wat kunnen we daar uit afleiden, . Gezonde stress, en die was er, de wind was een meevaller, de golven zwaar, belemmerden onze slaap, een verstoorde deftig onze eetpatronen. We waren verplicht elkaar op de vingers te tikken om voldoende te drinken, eten en slapen. Ik heb over de 17 dagen gemiddeld 4 uur per 24 geslapen, geloof me dat sloopt je lichaam en je gaat risico's nemen in gevallen van urgentie, zeilwissels, enz . Ook het risico op luiheid, er was een checklist op papier van zaken die moesten gecheckt worden iedere dag en om de drie dagen. Ik heb mezelf erop betrapt twee keer de lijst niet te hebben afgewerkt. Verder was er niet een moment dat de boot een keer rustig lag, behalve de laatste 50 mijl, om een keer op positieven te komen, om een keer te poetsen, enz, .Een douche nemen is een stukje acrobatie. Wat een gevoel hou je daarbij over???? Voldoening, overwinning, jou droom waar maken, . een reuze gevoel. Voor herhaling vatbaar? Uiteindelijk is het onze tweede keer, dus, . Iedere tocht is uniek, hmm waarom niet, een volgende tocht is er misschien eentje waar je je zorgen maakt over tekort aan mazout, door te weinig wind, dus, . Wordt vervolgd,...
Toch wel een woordje over het weer. We lezen in allerlei gespecialiseerde boeken wanneer het beste moment is om dergelijke reis te ondernemen. Op basis van wat je leest ga je jou organiseren en uiteraard de trip plannen op het beste moment van het jaar. Daarom verkozen we midden januari als vertrekdatum. Verder lees je dan alles over klimaatverandering, opwarming van de aarde. Merken we daar iets van, antwoord is JA. We zijn echt op een uniek moment vertrokken, voor die periode was het weer op de oceaan volledig ontregeld door de ene depressie na de andere, die het noorden van de Atlantishe oceaan teisterden. Net na ons vertrek begonnen de storingen elkaar weer op te volgen. De tocht zelf bracht ons vrij zwaar weer, met gedurende de 17 dagen constant een wind tussen de 25 a 35 knopen, met versnellingen tot meer dan 40 knopen, meer dan 8 bft. Dit geeft een zee die echt wel al heftige golven met zich meebrengt. Verder hier op de Caribbean is het weer ook helemaal niet het gewone. Heel veel regen, weliswaar met heel aangename temperaturen, maar dan nog, . Met kerstmis is hier nog een zware storm gepasseerd die vele, vele doden heeft meegebracht. Een volledig dorp is met mensen en al in zee gespoeld, niemand overleefde deze grondverschuiving in St Lucia. We bezochten de plek, daar wordt je helemaal stil van. Voor ons is het dus opportuun de weerberichten van heel dichtbij te vormen. Voordeel met vroeger is dat de voorspellingen heel betrouwbaar zijn. We hadden dan ook voor de oversteek een profesioneel weerman van het KMI die ons dagelijks berichten doorstuurden ivm de best te volgen route. Het resultaat was dat we ongeveer 300 mijl meer hebben gevaren dan gepland, enkel door regelmatig onze koers te verleggen voor de meest rustige zones op de oceaan te vinden, maar soms kan je niet anders dan door een zware zone te varen. Ook de squalls, plaatselijke zware onweersbuien, waren dit jaar overvloedig, tot 10 per nacht, gewoon niet normaal. Dit is het gevaar om brokken te maken, want die winden komen plots op en kunnen jou zeilen aan flarden scheuren. Wel kunnen we die opsporen via de radar, wat je de kans geeft je voor te bereiden. Al bij al hebben we het goed gedaan. Bij de ARC, de fameuze rally zijn talloze gieken gebroken, en zeilen gescheurd, eentje verloor zelfs zijn mast. Maar goed dit is part van het avontuur. Maar we gaan niet klagen, het weer is en blijft hier een voltreffer, wanneer ik dit nu schrijf is het s'avonds 11 uur en ziet in zwembroek buiten met een pintje, hmmmm sorry maar dit is geen straf. Donsdekens zijn helemaal verdwenen uit het decor van de Saybia.
Korte tripjes nu zeker in vergelijking met de laatste lange reis.17 mijl, ongeveer 30 km naar de Pitons.Hoofdzakelijk mooie zijwind van een 20 a 25 knopen.Pitonbay is een pittoresk plaatsje waar het rustig vertoeven is, een nachtje overnacht, s'morgens terug anker op en naar Marigot Bay.Waw wat een baai, heel diep en beschermd. wat een paradijs, geniet van de foto's die we hierbij meesturen.We liggen op nog geen 10 meter van de Mangroves, de Saybia echt gemaneuvreerd tussen andere jachten heel dicht tegen de Mangroves.Onze boot ligt afgemeerd op een 10 meter ook van een gezonken en verlaten zeilboot.Dit geeft ons nu de voldoening van al onze jarenlange voorbereidingen, dit is het echt, voor anker in een baai met een parel van de natuur rondom ons.We beslissen direct om hier een nacht langer te vertoeven.Andere kant van de medaille, de veiligheid en de criminaliteit, onze dinghi gaat iedere dag uit het water en wordt veilig aan boord gebonden, we slapen met gesloten deuren en vensters.we nemen onze voorbereidingen. Maar goed een voorbereid man is er twee waard.Vandaag toch een trieste mail gekregen van goede vrienden die met de ARC, de rally die boten in groep over de oceaan brengt, de overtocht hebben gedaan, en hier dan al enkele weken hebben rondgevaren, die beslist hebben een punt achter hun reis te zetten en hun boot te koop te zetten. Reden, teveel problemen met de boot, een te zware overtocht, en teveel slecht weer, zeg maar teveel wind. Lees ook ons artikel over het weer voor wereldzeilers, .
We vertrekken morgenochtend een 18 mijl zuid, naar de Pitons, de 3 spitse kegelvormige bergen van om en bij de 2800 meter hoog. Een tochtje van een 3 tal uren. Daar gaan we voor anker voor een nacht. Op zaterdag varen we terug noordwaarts en stoppen in Marigot Bay, om de dag nadien dan verder te varen naar Martinique, een Frans eiland, waar we terug een haven zullen aandoen om onderdelen voor onze generator te zoeken. Het zal pas dan zijn dat we terug op internet kunnen en onze blog terug zullen bijwerken.
