Eindelijk heb ik gevonden hoe de foto's recht te zetten op de blog. Hoe werkt het allemaal? Teksten maak ik op in PAGES op mijn Apple. Via mail worden die naar de blog verstuurd. Met foto's gebeurt hetzelfde, ik kies een foto uit het album en stuur die via mail naar de blog, uiteraard RECHT. Nu controleer ik natuurlijk via mijn iPAd of alles er goed op staat, en daar staan de foto's altijd netjes recht. Nu heel toevallig open ik onze blog met onze pc en zie al die foto's op hun kop staan, hoe kon dat nu???? Een tip van Christel, een Belgische zeil collega, die me vertelde dat ik voor dat ik de foto op het net plaats, hem eerst een keer 360 graden moet draaien. Dus de blog komt er een stukje mooier voor in de toekomst. Niemand had mij er daarvoor attent op gemaakt. Sorry daarvoor. Vanaf nu moet je niet meer op je kop gaan staan.
DeshaiseOntwaken in een baai is op zich al uniek, maar als je dan met een slaapkop nog wordt verwelkomt door een partij dolfijnen is iets wat jou levenslang bijblijft.Ik had gisteren al verteld aan Cindy dat ik eventjes het gevoel had op de Middellandse zee te zijn in de omgeving van Corsica, heel raar. En nu deze morgen bij het zien van deze dolfijnen werd de herinnering aan Corsica nog versterkt, daar het van dan geleden was dat we nog dolfijnen hadden gespot terwijl we voor anker liggen.We vergeten het ontbijt en plonzen meteen de dinghi in t'water en gewapend met snorkelgerief en camera mengen ons tussen het spektakel van een 10 tal dolfijnen, waaronder een babydolfijn die heel trouw met zijn moeder zwemt.Uren en uren zwemmen deze super mooie dieren rondom ons, uit meer dan 150 foto's die we maken zijn er uiteindelijk een paar goeie, het is zo moeilijk om dit te fotograferen.Heel wat mensen van omliggende boten zwemmen met snorkel tussen de dieren. Sommigen duiken naar beneden en raken de dolfijnen aan.Dit is nu een van de redenen waarom we deze niet alledaagse manier hebben we gekozen om te reizen.
Terug gaan zeilen, Antigua was zeker de moeite. We zijn er dan ook een langere periode gebleven, wat het steeds moeilijker maakt om te vertrekken, je maakt vrienden en afscheid nemen is een minder leuk moment op onze reis.
We leerden ook Christel en Andy kennen, een koppel uit Mechelen, zij gaan verder noord, dus ook van hen een afscheid, en hopelijk komen we elkaar nog ergens tegen. Andy en Christel hebben ons geholpen onze pc en IPad een keer op punt te zetten, vele Apps helpen ons aan nog meer info over zeilroutes, navigatie, enz,...
Soms verplichten de weerberichten om te vertrekken, die geven de komende dagen een mooie bries uit het Oosten, net wat we willen.
Een trip van 43 mijl vandaag, wind 13 knopen, en voor het eerst deze reis zetten we volle zeilen op. Bijna 170 m2 brengen ons naar Deshaye, waar we voor anker gaan in een niet al te grote baai. Het zeilen is een zalf voor onszelf, we lopen nog steeds 7 knopen bij dit briesje, de oceaan houdt zich rustig, bijna geen golven.
Terug Euro's in de geldbeugel en alles veel duurder betalen. Onderweg maken we water aan met onze watermaker en zorgen dat onze tanks goed vol zitten. De komende dagen nog geen haven in t verschiet dus we zijn nog steeds afhankelijk van generator, zonnepanelen en watermaker.
Het is nu meer dan 2 maanden dat onze Saybia bengelt achter zijn ankerketting. Geen havens geen buren, heerlijk en altijd een zwembad om je heen.
Nog een anekdote, het uitklaren gisteren in Antigua was bijna een dagtaak, eerst naar de Port Autorties, dan naar de douane, vervolgens naar de emigratie om met die papieren terug naar de douane te gaan. Bij de voorlaatste stap liep het mis, Alain moest persoonlijk komen om een handtekening te plaatsen, dus terug een half uur lopen, de dinghi in en terug, net geteld drie uur administratie. We zijn 110 US $ armer voor de administratie en een paar stempels rijker in onze paspoorten.
Invasie van Belgen. Naar jaarlijkse gewoonten hadden wij in november vorig jaar onze diensten aangeboden aan de organisatie van de ARC, een regatta die ongeveer 250 boten in flottielje van las Palmas in Gran Canaria naar Saint Lucia in de Caribbean brengt. Cindy verzorgt er de receptie en de inschrijvingen van de boten en Alain is er Safety inspector en doet de controle op veiligheid op de boten. Een heel interessante job, vooral als je dan een paar weken na die ralley dezelfde reis maakt. We doen zo een pak ervaring op, en hier tussen de eilanden komen we regelmatig Boten tegen, die we leerden kennen tijdens de ARC.Vandaag een invasie van Belgische boten rondom ons, allemaal gelijk gestemden die heel wat te vertellen hebben over hun voorbije avonturen. Iedereen heeft zijn verhalen. Nu ook komen de feiten naar boven, als je bij de inschrijving van de ARC aan de mensen vraagt wat hun plannen zijn na de oversteek, dan negentig procent geeft hetzelfde antwoord: we hangen wat rond tussen de eilanden en dan einde van het seizoen weten we het nog niet, geen verdere plannen. Nu moet iedereen echt planning maken. Het seizoen loopt hier eind mei op zijn einde, dat heeft alles te maken met het aankomende Hurricane Seizoen, dat loopt van begin juni tot eind september. Dus iedereen moet hier weg. Sommigen varen terug, wat niet de makkelijkste overtocht is door zijn wisselende winden, anderen gooien er een smak geld tegen, en zetten de boot op een cargo die de boot terug vaart naar de Middellandse Zee, een andere gelukkig mindere groep zet een punt achter het avontuur en zet de boot te koop, en een vierde optie is de stormzone uitvaren en dan vaar je richting zuid naar Grenada, Trinidad, een optie die wij nemen. Dus genoeg stof onder zeilers om gedachten uit te wisselen. Het zijn gezellige avonden die worden doorgebracht aan boord of in een of andere sailers bar.
Drie maanden hebben we samen gezeild, bijna 4000 mijl. Je deelt lief en leed op zo' n avontuur, er zijn super leuke momenten, er zijn hardere momenten waar je elkaar steunt en elkaar nodig hebt. De 53 ft van de Saybia zijn nu voor ons twee, het zeilen wordt harder.
Voorbeeld je bent midden op de oceaan, je batterijen leveren maar half werk, s' nachts ben je dan afhankelijk van je generator, maar bij het starten laat hij het afweten, buiten hebben we meer dan 35 knopen, met aangepaste golven. Alle ogen waren dan op mij gericht,...... Komt dit goed, krijgen we genoeg stroom voor onze automatische piloot?....
Het leuke is dat de taken worden verdeeld, je gaat elkaar opmonteren, we feesten samen, genieten van het zeilen.
Het moment van afscheid is gekomen, er wordt gepakt, gepoetst.
Met de dinghi varen we op en af met de vele bagage die we aan wall zetten, de taxi haalt onze vrienden op. Nog een paar foto's als herinnering,....
We varen terug naar onze Saybia, die leeg aanvoelt, rustig, wachten op een nieuw hoofdstuk.
Het is een schiereiland van Antugua, dat een beetje verloren ligt, maar in plaatselijke folders gelezen dat het toch bezoeken waard is. In het midden van het eiland heb je het dorpje met dezelfde naam.
Daar wordt je toch nog even stil. Antigua is toch een vrij goed ontwikkeld eiland, en dan plots zie je een levensstijl van honderd jaar terug. Een groot gedeelte van bet dorp in eigenlijk een bedon-ville, zonder rioleringen, het afvalwater loopt via kanaaltjes door de straten.
Aan de andere kant, aan de rand is het eiland bezaait met prachtige git witte stranden, waar natuurlijk een paar luxe hotels zijn gebouwd, contrasten.
Dit geeft niet altijd het bevredigende gevoel wat je verwacht als je op stap gaat.
We zitten hier in volle verkiezingsstrijd, en stoeten van de verschillende partijen verdringen elkaar, maart blijkbaar is de politiek hier niet bij machte iedereen een deftig bestaan te geven. Er is nog werk aan de winkel.
