Als je in de Caribs bent met een zeilboot dan heb je plots een hele verlanglijst aan plaatsen die je wilt gaan bezoeken. Je praat met andere zeilers die al naar gelang meer of mindere zeilervaring hebben in de streek waar je vaart. Je krijgt zo op korte tijd een zee van informatie. Ook de "pilots" geven je in detail aan waar en hoe je ergens binnenvaart. Prachtige baaien en ankerplaatsen liggen op een paar uur varen van elkaar.
Planning op korte termijn is het bezoeken van Mustique, een eiland volledig in privé handen. We gaan er op bezoek via Britania Bay. Dit eiland heeft enkel een 90 tal villa's ondermeer van een paar filmartiesten en 1 hotel.
Daarna gaat de reis verder zuid naar Canouan, een eiland in de Grenadines. Al deze eilanden liggen in de Windwards. De naam zegt het zelf, eilanden met veel wind. En we voelen het, we waren gisteren al van plan om door te varen naar Mustique maar Neptunus steekt er een stokje voor, een te harde wind, tot 30 knopen, houdt ons voorlopig nog in Bequia. Volgens de weersvoorspellingen zouden we pas over 4 dagen verder kunnen.
Dus herzien we onze plannen en gaan we morgen met een gammele overzet naar een eiland meer noord, nl St Vincent. Dit eiland waren we niet van plan om met de zeilboot te bezoeken, vandaar. De overtocht belooft al een belevenis op zich, de boten zien er uit, als uit de tijd van net na de stoomboten.
Hoe raar het ook klinkt, na bijna 18 dagen op zee, en een paar dagen hoppen in Barbados we toch al weer verlangen om verder te varen.
We vertrekken rond drie uur in de namiddag om een laatste stukje Atlantische oceaan af te werken van ongeveer 100 mijl.
De overtocht was in tegenstelling tot de weersvoorspellingen vrij onstuimig, wind tussen de 25 en 30 knopen, wat maakte hoe weinig zeil we ook voerden we gewoon verder vlogen en eigenlijk te vroeg zijn aangekomen en er zo nog geen daglicht was. Mooie anekdote, terwijl Alain de wacht liep van 12 tot 4 in de nacht werd hij plots uit zijn droom gewekt, iets glibberig kwam plots tussen zijn benen, een vliegende vis recht in zijn schoot,....even schrikken.
Bequai is een piepklein eilandje, we varen Admiral bay binnen, een baai die ons een goede bescherming biedt.
De tijd is hier blijven stil staan, bijna geen auto's zalig. Mooie stranden en alles wat een paradijs te bieden heeft. Dus redenen genoeg om hier een paar dagen te blijven.
We krijgen hier ook een verklaring waarom tijdens de overtocht een orka ons zolang heeft gevolgd, we varen een aluminium boot, dat blijkt een geluid te geven onder water die de orka's graag horen, daarom bleef hij uren met ons mee zwemmen. Wat minder leuk nieuws was is dat we te maken hadden met de fameuze killer whale, de enige orka die killende tanden heeft, het is ook de enige orka die een vin draagt op zijn rug, de vin die ons uren heeft gevolgd.
Het heeft een heel appart gevoel Kerstmis en nieuwjaar te vieren vanuit een zonnig paradijs. Toch vergeten we ons thuisfront niet om jullie allemaal het beste toe te wensen voor 2013. Een flinke gezondheid zodat we allemaal een spetterend jaar kunnen beleven. Wij gaan nog een Driegangen menu klaarstomen aan boord en lekker genieten van onze laatste uren hier in Barbados, morgen vertrekken we verder richting west naar onze eerste bestemming in de Grenadines, Bequia, een klein pittoresk eiland op een goede 100 mijlen zeilen van hier vandaan. Barbados was schitterend, het is nog niet echt Caraibisch, daar het eigenlijk nog volop in de Atlantische Oceaan ligt, maar super om je rustig aan te passen aan het fantastische klimaat. Het is een eiland met contrasten, de plaatselijke bevolking die een vrij eenvoudige levensstandaard hebben, en dan het mondaine gedeelte met zijn gigantische Million Dollars villa's, gigantische mondaine shoppingscenters, dure restaurants,..... Zeker niet wat we zoeken tijdens deze reis, maar goed om te zien dat zoiets ook samen kan. Verder heeft Barbados prachtige gele stranden, met de cocosbomen, zoals je ze ziet op postkaarten, een sprookje. Het kan zijn dat we even geen berichten doorsturen op de blog, daar we geen zekerheid hebben of we daar internet vinden, maar verslag komt zeker later dan.
Als je ergens aankomt buiten Europa moet je de boot en de hele crew inklaren, daarom moet je een gele vlag hijsen, als teken dat je de douane vraagt. Niemand mag voordien van boord. Inklaren is meesten een hele klus, 3 kantoren, stempels in je paspoort en een heleboel invulformulieren.
Dezelfde dag was alles in orde en konden we voet aan wal zetten, en wat dacht je de eerste Rumpunch was als een zalf.
Saint Charles is de eerste haven waar we aankwamen, meteen heel mondain en chique, we hebben hier de kleinste boot.
Terug gewone dagelijks dingen doen kan overheersend zijn, een douche, een toilet dat niet beweegt, zalig gewoon.
De boot ligt nu voor anker.
We gaan de komende dagen op verkenning hier, en daarna plannen we de tocht naar het volgende eiland.
Het gaat waarschijnlijk eerst in zuidelijke richting, Grenadines.
