Het heeft een heel appart gevoel Kerstmis en nieuwjaar te vieren vanuit een zonnig paradijs. Toch vergeten we ons thuisfront niet om jullie allemaal het beste toe te wensen voor 2013. Een flinke gezondheid zodat we allemaal een spetterend jaar kunnen beleven. Wij gaan nog een Driegangen menu klaarstomen aan boord en lekker genieten van onze laatste uren hier in Barbados, morgen vertrekken we verder richting west naar onze eerste bestemming in de Grenadines, Bequia, een klein pittoresk eiland op een goede 100 mijlen zeilen van hier vandaan. Barbados was schitterend, het is nog niet echt Caraibisch, daar het eigenlijk nog volop in de Atlantische Oceaan ligt, maar super om je rustig aan te passen aan het fantastische klimaat. Het is een eiland met contrasten, de plaatselijke bevolking die een vrij eenvoudige levensstandaard hebben, en dan het mondaine gedeelte met zijn gigantische Million Dollars villa's, gigantische mondaine shoppingscenters, dure restaurants,..... Zeker niet wat we zoeken tijdens deze reis, maar goed om te zien dat zoiets ook samen kan. Verder heeft Barbados prachtige gele stranden, met de cocosbomen, zoals je ze ziet op postkaarten, een sprookje. Het kan zijn dat we even geen berichten doorsturen op de blog, daar we geen zekerheid hebben of we daar internet vinden, maar verslag komt zeker later dan.
Als je ergens aankomt buiten Europa moet je de boot en de hele crew inklaren, daarom moet je een gele vlag hijsen, als teken dat je de douane vraagt. Niemand mag voordien van boord. Inklaren is meesten een hele klus, 3 kantoren, stempels in je paspoort en een heleboel invulformulieren.
Dezelfde dag was alles in orde en konden we voet aan wal zetten, en wat dacht je de eerste Rumpunch was als een zalf.
Saint Charles is de eerste haven waar we aankwamen, meteen heel mondain en chique, we hebben hier de kleinste boot.
Terug gewone dagelijks dingen doen kan overheersend zijn, een douche, een toilet dat niet beweegt, zalig gewoon.
De boot ligt nu voor anker.
We gaan de komende dagen op verkenning hier, en daarna plannen we de tocht naar het volgende eiland.
Het gaat waarschijnlijk eerst in zuidelijke richting, Grenadines.
Als je ergens aankomt buiten Europa moet je de boot en de hele crew inklaren, daarom moet je een gele vlag hijsen, als teken dat je de douane vraagt. Niemand mag daarvoor van boord.Dezelfde dag was alles in orde en konden we voet aan wal zetten, en wat dacht je de eerste Rumpunch was als een zalf.Saint Charles is de eerste haven waar we aankwamen, meteen heel mondain en chique, we hebben hier de kleinste boot.Terug gewone dagelijks dingen doen kan overheersend zijn, een douche, een toilet dat niet beweegt, zalig gewoon.De boot ligt nu voor anker.We gaan de komende dagen op verkenning hier, en daarna plannen we de tocht naar het volgende eiland.Het gaat waarschijnlijk eerst in zuidelijke richting, Grenadines.
Hey Hey Hey, onze droom komt in vervulling, we zijn aan de overkant. Wat een gevoel van voldoening, jaren droomden we ervan, maanden hebben we dit voorbererid, en nu we zijn er in het tropische paradijs. Ik ben vooral fier op mijn vrouwke, die hard meewerkte aan deze tocht, die in zelfs zware weersomstandigheden toch zorgde dat er steeds een warme maaltijd was. In de keuken vlogen potten soms in het rond, maar toch,...nooit kregen 2 keer hetzelfde voorgeschoteld. Fantastisch.Cindy stond ook dag en nacht klaar om touwen te trekken bij zeilwissels.Na iets meer dan 2844 mijl deden we de tocht in minder dan 18dagen, om precies te zijn 17 dagen en 15 uren.Dat zijn 423 uren Dat zijn 25380 minuten.Een gemiddelde snelheid van 6,7 knopen, ongeveer 12 km/h.Meer dan 90% van de tijd hebben we gezeild, dus iets minder dan 42 uren hebben we op motor gevaren, die tijd heeft de motor aangestaan bij gebrek aan wind. Wel heeft de motor in totaal bijna 95 uren gedraaid om energie op te wekken en zo onze batterijen op te laden, meestal s'nachts, overdag deden de zonnepanelen heel goed hun werk.Iedere minuut die we zeilden was een genot, het een al meer dan het ander, maar het heeft bijgedragen aan onze gezondheid, nog een comfirmatie, ons leven hoort op zee. Ikzelf heb me in lang niet zo goed gevoeld.We zeilden uiteindelijk in totaal 2844 mijlen, een boot vaart nooit rechtdoor, dat heeft met de wind te maken. Tijdens de overtocht hebben we slechts 4 keer een schip gedetecteerd op de radar, waarvan 3 cargo's en 1 catamaran zeilboot, ongelofelijk hoe eenzaam de oceaan is.We verbruikten uiteindelijk 580 liter mazout, 850 liter water,...Wat we nu gaan doen, testen of onze zeebenen nog functioneren aan land en proberen nadat we zijn ingeklaard, of die benen ons naar het dichtste terrasje brengen voor nen goeien mojito, en t mag er ook meer dan enen zijn. Proost,....
We hadden dit niet meer verwacht, zeker niet na de laatste voorspellingen, maar de wind trekt stevig aan. Rond een uur of 4 s'morgens krijgen we een dikke 20 knopen te verwerken. Snelheidsgemiddelde gaat zo gauw boven de 7 knopen. Een prachtige zeildag op een sterk rollend schip.Dat maakt als we een beetje gaan rekenen onze ETA (uur van aankomst) kan toch binnen dag 18 vallen en nog belangrijker voor donker op die 18de dag de haven aanvaren.Dit is zeer goed nieuws dat zou ons een extra nacht op zee besparen en extra kosten bij het inklaren. Ook een haven aanvaren die je niet kent doe je beter bij daglicht.Maar goed we moeten de laatste goede honderd mijl ook nog veilig zien af te leggen. Om middernacht staat de teller nog op 111 mijl naar onze eerste stopplaats in Barbados.Onze voeten beginnen stilaan te jeuken om een keer vaste land te voelen, en terug een keer onder de mensen te komen, al zullen het zwartjes zijn.Barbados is het eerste eiland wat we dus aandoen, dit is het dichtste eiland bereikbaar als je van Europa komt aanzeilen. Het blijkt heel toeristisch te zijn met vele hotels. Hopelijk vinden ze toch een plaatsje in de haven om er een paar dagen door te brengen en even op plooi te komen.
We hebben onze reserve voorraad mazout aangeslagen om het grootste gedeelte van de dag door te varen, gelukkig rond de middag, op het heetst van de dag hebben we de spinnaker kunnen bijzetten. Met die hitte dit zeil zetten ga je al snel een kilootje afvallen. Een paar uur onder spi bracht ons een redelijke vooruitgang en bespaarde een paar litertjes. Het is wachten op s'avonds rond een uur of 8 dat de wind weer stevig aantrekt en we weer volop kunnen gaan zeilen. De nacht is er eentje om niet in slaap te vallen, de squalls, je weet wel die plotselinge onweders volgen elkaar op, de ene met soms zonder tropische plensbui..Net een mailtje gekregen van de haven waar we op afvaren met het verwachte nieuws dat er momenteel geen plaats is voor onze boot. We krijgen wel de gelegenheid om water en mazout in te slaan en in te "klaren". Dat wordt anker uitgooien.We varen nu buiten Europa, dat maakt dat ieder eilandje, dat een aparte staat i s, we boot en personen moeten inklaren bij de douane. Soms verloopt dat vlot, meestal is het geduld oefenen, betalen, enz,.... Bij vertrek de omgekeerde procedure.De teller draait door, nog ongeveer 270 mijl te gaan, we staan zelf versteld hoe snel dit gaat. Het leuke is dat je maar een gedeelte van de reis meemaakt, een gedeelte slaap je natuurlijk, maar de mijlen blijven aantikken.Eten wordt nu sterk fantaseren, vers is er niet meer, en blik staan we niet voor te springen. Cindy maakte s middag een pasta carbonara en s avonds maakte ikzelf een lekkere tortilla. Voor mijn nachtwacht stond er een toastje zalm klaar.De tijd vandaag ook nog een uurtje teruggedraaid, dat maakt dat wij nu 4 h vroeger zitten dan bij ons vertrek op de Canarische en 5 h vroeger met België. Overmorgen bij aankomst nog een laatste uurtje bijwerken.We ruiken nog geen land, maar iedereen wil wel voet aan wal zetten.
De hele garderobe aan zeilen is uitgehangen om toch maar te kunnen zeilen met te weinig wind en teveel aan golven, de meeste zeilers onderons kennen dit wel. Zeilen gaan liggen slaan door te weinig druk, heel frustrerend. Uiteindelijk om 5 h in de namiddag overgegaan op motor en dat bijna de hele nacht door om er toch maar de vaart in te houden.Vandaag terug een eerste school dolfijntjes op bezoek gekregen, een teken dat we terug wat land naderen, minder dan 450 mijl te gaan. In volle oceaan zitten eigenlijk minder vissen, naarmate men land nadert zal is de kans op visvangst groter..We maken stilaan plannen voor onze aankomst. Eerst en vooral een ligplaats trachten te bekomen. We namen al contact via email met de haven Port Saint Charles in Barbados maar tevergeefs geen ligplaats te bekomen, ja, het is hier ook hoogseizoen, kerst en nieuwjaar is niet het beste moment om hier aan te komen. Nochtans zijn basisbehoeften onze grootste verlangens, uitgebreid warm douchen, een vers croissanke, enz,...Een droom van lang komt stilaan in vervulling, een oceaan oversteken, jaren lazen we boeken van mensen die hun ervaringen neerschreven, we leerden op deze manier waar we op moesten letten, wat ons stond te wachten. Iedereen is ergens sterk maar heeft ook zijn zwakke kanten. Ikzelf ben technisch heel sterk, weet hoe een boot in elkaar zit, maar bij ons was er niemand aan boord die enige medische kennis bezat, gelukkig tot nu toe niet aan de orde geweest. Waar ik me ook druk in maakte waren weerberichten, nu eens vertrokken moet je het weer nemen zoals het komt, we hebben drie zware dagen gekend, maar ook dat gaat wennen. Belangrijk op zulke momenten is vertrouwen hebben in jou boot, weten dat alles in orde is, en er vanuit gaan dat een boot in welke weersomstandigheden ook blijft drijven.
