Ik ben Jozef, en gebruik soms ook wel de schuilnaam cheverrant1.
Ik ben een man en woon in Antipolo City (Filipijnen) en mijn beroep is internetverkoper van boeken, cd`s, video`s, dvd`s.
Ik ben geboren op 20/01/1957 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, films, muziek, strips.
Zoeken met Google
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
De voorbije dagen was het weer alle hens aan dek, want tyfoon Pedring (internationale naam: Nesat) trok over de Filipijnen. We weten het weer: er zijn weer overal overstromingen en totnutoe zo'n 20 tot 35 dodelijke slachtoffers (afhankelijk van verschillende bronnen). De wind gierde rond mijn huis hier als een fantoom uit een griezelfilm, maar de schade in mijn tuin bleef beperkt want op voorhand hadden we al extra-muurverankeringen voor bepaalde bomen en planten aangelegd en die bleken effektief. Zoals in het geval van zowat elke tyfoon werden alweer scholen gesloten en moesten de leerlingen niet naar hun klassen. In de volgende dagen kunnen we alweer berichten opvangen op televisie over de scholen in het algemeen die achteruit lopen op hun leerprogramma's door al de tijdelijke sluitingen en onderbrekingen omwille van tyfoons. Het nieuwe schooljaar (2011-2012) begon in juni 2011 (na de traditionele zomervakantie hier tussen begin april en begin juni) en werd alreeds vele malen onderbroken door tyfoons. Dit jaar (2011) is erg nat en rijk aan tyfoons en dus zijn de schoolonderbrekingen niet uit de lucht. Het is allemaal erg, maar in sommige streken is het erger dan in andere. Men gaat hier nogal vlug over tot het uitroepen van calamiteiten en dus tot sluiting van scholen en openbare diensten; in Belgie en Europa gaat men gewoon door met onderwijs en werkgelegenheid. Hebben mensen wat moeilijkheden om ter plaatse te geraken, dan zal men daar al dan niet begrip voor hebben. Als werknemers en schoolgaande kinderen tenminste een poging doen om 'er te geraken' zal men dat ook wel apprecieren; hier zegt men gewoon: doe geen moeite en blijf thuis, want in vele gevallen zijn er toch geen opzichters of schoolonderwijzers aanwezig want die doen evenmin moeite om ter plaatse te geraken. Goed, een tyfoon is niet iets wat men in Belgie en Europa gewend is; het is niet helemaal hetzelfde als streng winterweer wanneer het vele graden onder nul gebleven is en het hard gesneeuwd heeft en de wegen moeilijk berijdbaar zijn. In de Filipijnen komt er geen sneeuw voor, wel tyfoons en harde regen. Omdat er zoveel wegen in erbarmelijke staat bijliggen zijn velen niet in de mogelijkheid om over die wegen te reizen bij noodweer. In Belgie en Europa klaagt men al vlug wanneer er eens een autostrade niet behoorlijk onderhouden bijligt... Hier klaagt men niet over het onderhoud van wegen en autostrades; men blijft gewoon thuis omdat de regering gemakkelijk toelating gaf om thuis te blijven. Toelating daarvoor geven schijnt makkelijker te zijn dan om kosten uit te trekken om wegen en autostrades beter te onderhouden... De electriciteitsleverancier (Meralco) heeft totnutoe goed werk verricht want de typische onderbrekingen van de electriciteitstoevoer zijn tot een mimimum beperkt gebleven. Twee dagen geleden hadden we hier nog eens een onderbreking die enkele uren duurde (in de voormiddag) en vroeg in de namiddag was de toevoer alweer hersteld. De waterleveranciers die vorig jaar (2010) nog klaagden over een ongewoon droog jaar hebben in 2011 geen probleem: de stuwmeren zitten vol en aan voorraad is er geen gebrek. Internet-connectie loopt vooralsnog ook op rolletjes. Laten we voorlopig aannemen dat het allemaal dankzij betere voorzorgsmaatregelen vanwege al die leveranciers komt (en in geval van het water ook door de generositeit van de natuur). Wat de regeringsverantwoordelijkheid aangaat: daar moet nog veel worden bijgestuurd.Maar dat zal niet voor onmiddellijk zijn (is het dat ooit ?).
Als men hier toevallig eens wat later opblijft 's avonds in de leefkamer, en er geen televisie noch radio opstaat, hoor je de geluiden vanuit de buurhuizen. De huizen hier in de Filipijnen zijn niet geisoleerd (waarom zouden ze ook ? het is hier altijd warm), maar daardoor zijn ze ook erg geluiddoorlatend. Aan mijn linkerzijde woont een broer van mijn vriendin, met zijn vrouw en dochtertje van vijf. Op enkele blokken afstand woont een zuster van mijn vriendin, met haar man en twee dochtertjes, een van acht en een van twee. Die laatsten hoor ik niet want 'enkele blokken afstand' is te ver om geluiden op te vangen, zelfs door niet geisoleerde gebouwen. Geluiden vanuit het huis waar de broer van mijn vriendin woont kan ik wel opvangen. Zijn dochtertje is vijf jaar oud, men had bezoek van het nichtje van acht jaar oud van enkele blokken verder en zij speelden of maakten alleszins lawaai. Maar het was alreeds negen uur 's avonds. Dat is hier heel gewoon. Men laat kinderen spelen binnenshuis en vooral buitenshuis tot zowat negen uur 's avonds en daarna moeten ze gaan slapen. De kinderen in de omgeving gaan allemaal, voor zover ik weet, naar school. De lokale school voor lager onderwijs hier, amper twee straten ver, werkt in shiften omdat er zoveel lokale kinderen zijn. Er zijn klassen die beginnen om zes uur 's morgens (het wordt amper licht rond die tijd) en het gaat door tot zes uur 's avonds (wanneer het donker wordt). Het hele jaar door komt de zon hier op rond zes uur 's morgens en gaat onder rond zes uur 's avonds. Twaalf uren licht en twaalf uren duisternis. Het is gemakkelijk. Het dagelijkse lawaai is een ander verhaal natuurlijk: 's morgens valt het nogal mee, rond twaalf uur 's middags is er gewoonlijk heel wat herrie buiten want dan loopt er een school-shift af; tussen een en vier uur 's namiddags is het meestal buitengewoon rustig want dan nemen velen tijd voor een siesta (kinderen zowel als volwassenen) omdat het vaak de warmste uren van de dag zijn; vanaf vier uur 's namiddags komen de kinderen weer op straat, gaan vele buurtwinkeltjes weer open na de siesta-tijd en herbegint het straatlawaai. Dat gaat dan door tot zowat negen uur 's avonds, waarna de rust meestal weerkeert. Kleine kinderen zouden al voor negen uur 's avonds in bed moeten liggen, maar omdat er hier een siesta-tijd is voor enkele uren in de namiddag kan men dat wellicht pardoneren. Persoonlijk heb ik er weinig of geen problemen mee: iedereen doet maar met hun kinderen wat ze willen en wanneer het een locaal gebruik is om ze tot negen uur 's avonds op straat te laten spelen, wie ben ik, als buitenlander, om daarover commentaar te geven ? Ik hoor wel vaak van familieleden en vrienden dat hun kleine kinderen het niet 'zo goed' doen op school . Misschien zullen zij het ook nooit erg goed doen na de lagere school, of zelfs nog slechter in het middelbaar onderwijs want dan blijven die jongeren vaak halve nachten op, zingend, dansend en drinkend omdat er wel elk weekend een verjaardagspartijtje, doopsel, begrafenisplechtigheid, of gewoon een gezellig samenzijn is waarbij velen zingen, dansen en drinken en onder die velen laten jongeren zich uiteraard niet onbetuigd. Dat zijn factoren waardoor kinderen en jongeren slecht studeren. Zij blijven te laat op en wanneer zij naar school moeten, zijn ze moe en ongemotiveerd. Vele van die jongeren halen dan ook nooit een drempel naar de universiteit, hetgeen belangrijk zou kunnen zijn om een toekomstige beter betaalde job uit te oefenen, en velen leren ook nauwelijks behoorlijk een andere taal spreken (zoals Engels) dan Tagalog of een of ander dialect dat zij gewend zijn om te spreken, te schrijven en te verstaan. Let wel: de Filipijnen is een derdewereldland; politici en verantwoordelijken hebben altijd de mond vol over 'kansen creeren' voor jongeren om de werkgelegneheid aan te zwengelen en het volk een betere toekomst te geven. Maar locale gebruiken en tradities zijn hier al sinds eeuwen aanwezig en veranderen niet vlug. Meisjes maken er zich overwegend niet al te druk over want vooraleer zij twintig worden, zijn zij meestal reeds moeder, waarna hun rol die van huisvrouw wordt. Jongens maken zich misschien weleens zorgen (vooral diegenen die verantwoordelijkheid willen nemen). maar proberen ofwel werk te vinden in het buitenland (als zogenaamde OFW oftewel Overseas Filipino Worker) ofwel nemen zij een voorbeeld aan hun ouders en grootouders die altijd arm waren en bleven. Ambitie bij jongeren ontbreekt hier vaak, tradities zijn alomtegenwoordig.
De Filipijnse universiteiten zijn uit een internationale top 300 gevallen: een fragment van een bericht in de Inquirer van 6 september:
"Top Philippine universities fared poorly in this years world
university rankings by a respected London-based agencyan underwhelming
rating linked by Filipino experts in higher education to declining government support.None of the countrys elite schools made it to the top 300 in the
latest rankings for 2011-12 released on Monday by the London-based
Quacquarelli Symonds (QS), a company specializing in education and study abroad.While still the top Filipino school on the list, the University of
the Philippines was ranked 332, falling 18 spots from the 314th place
last year. Ateneo de Manila University placed 360th, down from 307th
place last year. Two other universities slipped farther down the list, with De La
Salle University dropping from the 451-500 bracket last year to the
551-600 bracket this year. The University of Santo Tomas was out of the
top 600 list, down to the 601+ bracket from the 551-600 bracket last
year. QS assesses world schools based on academic performance and employer
feedback. The company surveyed 32,000 academics and 16,000 employers
this year, describing the initiative as the largest of its kind ever
conducted."
Dit soort van enquetes zijn altijd wel de grootste die er ooit hebben plaatsgevonden.... Dat terzijde gelaten, enkele jaren geleden alreeds had ik enkele gesprekken met Filipijnse jonge dertigers die wel degelijk een universiteitsopleiding genoten; zij kloegen toen al over de voor hen zichtbare achteruitgang van het onderwijs in het algemeen in de Filipijnen. Alhoewel geen expert terzake stel ik zelf ook wel enkele dingen vast:
- deze jonge dertigers, met universitaire opleiding (TEW) vonden een arbeidsbetrekking in callcenters (eigenlijk als telefonisten...); ondanks vele positieve berichten in de media over de stijgende populariteit van dit soort bedrijven en over de outsourcing door vele internationale bedrijven van dit soort diensten aan Filipijnse callcenters, werden hun lonen in de loop van de voorbije jaren ongeveer gehalveerd...
- terwijl door vele buitenlanders wordt aangenomen dat Filipino's vloeiend Engels spreken (en door regering en media voortdurend benadrukt wordt dat Engels eigenlijk de tweede taal is in de Filipijnen) stel ik vast dat de kennis van het Engels bij velen van een bedroevend niveau is; wat is bedroevend ? dat het misschien wel min of meer begrepen wordt wanneer gesproken door een buitenlander die hier vertoeft maar dat men het nauwelijks kan beantwoorden in het Engels;
- dat er hoe langer hoe minder televisieprogramma's in het Engels zijn; de meeste films, teleivisieseries en documentaires worden in Tagalog gedubd...
- dat er hoe langer hoe meer schoolgaande kinderen bijkomen en dat vooral de basisscholen hun klasuren verminderen (gemiddelde duurtijd van een schooldag in een basisschool is tussen 2 en 4 uur) omdat men met 'shiften' werkt om toch zoveel mogelijk schoolgaande kinderen wat basisonderwijs aan te bieden.
- dat het stijgende nationalisme (o.a. dubbing van buitenlandse films en televisieprogramma's ) en de toenemende verslaving van videospelletjes in internetcafees en de achteruitgang van de boekenverkoop de leergierigheid van schoolgaande kinderen niet bevordert.
Vanuit Malacanyang (het presidentiele paleis) klinken er vaak stemmen dat de huidige regering (onder leiding van Benigno Aquino, zoon van oud-presidente Corazon Aquino) vooral werk zal maken van het creeren van nieuwe jobs. Hoe gaan zij die nieuwe jobs eigenlijk creeren als het onderwijs te wensen overlaat ? Vooral als het basisonderwijs al te wensen overlaat ? 1 op 3 Filipijnen moet rondkomen met ongeveer 1 USD per dag... De prijzen van levensmiddelen en diensten stijgen want vooral de internationale olieprijzen stijgen. Honderdduizenden Filipijnen trekken jaarlijks naar het buitenland omdat zij daar beter betaald werk krijgen, maar traditioneel worden zij vooral aangeworven in landen van het Midden-Oosten. Irak, Lybie, Jemen, Algerije zijn al geen trekpleisters meer en diegenen die er werken staan te springen om terug te keren naar de Filipijnen. Velen die in het buitenland werken zijn daar vaak tewerkgesteld als schoonmaakpersoneel, kelners, dienstknechten en -meiden.
Als het basisonderwijs blijft achteruitgaan (hetgeen kan verondersteld worden als de bevolkingsaangroei blijft toenemen) zullen er minder en minder geschikte kandidaten zijn om aangeworven te worden in het buitenland. Als de internationale onrust in het Midden-Oosten aanhoudt, zullen er minder en minder Filipijnse kandidaten zijn om in die regio tewerkgesteld te worden. Als het basisonderwijs gebrekkig is, zijn er minder en minder kandidaten om middelbaar onderwijs te volgen; als er minder en minder kandidaten zijn die middelbaar onderwijs volgen zijn er ook minder en minder universiteitskandidaten; als de universiteiten te wensen overlaten, zijn er ook minder afgestudeerden die aan een degelijk betaalde job kunnen raken (om het even of dat nu in binnen- of buitenland is).
Wat zou dus de eerste vereiste moeten zijn van de regering ? Degelijk onderwijs creeren in plaats van het te laten verwateren. Met degelijk onderwijs kan men afgestudeerden aan degelijke banen helpen. Met degelijke banen kunnen die mensen de armoede in hun land helpen bestrijden. Hoe dat allemaal te doen ? Wel, daarom zijn er politici en regeringen om daaraan oplossingen te bieden, nietwaar ? Zij dienen afspraken te maken met reeds aanwezige economische investeerders en nieuwe investeerders aan te trekken. Niet door wild om zich heen te slaan en paniekmaatregelen te creeren zoals geboortebeperking wat als principe niet slecht is maar op tegenstand van de bevolking stuit (zowel Rooms-Katholieken als Muslims), niet door potentiele akkoorden met andere landen af te slaan (o.a. over de Spratly-eilanden waar er mogelijk enorme gas- en olievoorraden zouden kunnen geexploiteerd worden), niet door zich onnodig bezig te houden met het aan de kaak stellen van corruptie gepleegd door vorige regeringen... Anders maakt het weinig uit of men in een zogenaamde democratie leeft waar armoede heerst of in een anarchie waarin er niets anders bestaat dan armoede.
foto: president Benigno Aquino (bij zijn beediging).
Onnodig dispuut en dialoog die niet ergens toe leidt
Sinds geruime tijd is er veel te doen over de Spratly-eilanden (een eilandengroep in de Zuid-Chinese zee) waarvan het territorium wordt opgeeist door de Filipijnen, China, Vietnam, Maleisie en waarschijnlijk nog wel enkele andere landen in de omgeving. Ogenschijnlijke reden: men betwist elkaar het eigendomsrecht over deze eilanden; werkelijke reden:er zijn potentieel rijke gas- en olievoorraden onder zee aanwezig. Vanzelfsprekend hebben de Filipijnen niet het kapitaal noch de technische ondervinding om ernaar te boren, boven te halen en te exploiteren. China heeft alleszins genoeg kapitaal, de technische knowhow kan nog altijd van ergens anders komen, als er maar een deal gevonden wordt. Dat is precies wat vooralsnog niet kan gevonden worden. Waarom sluiten de politici van verschillende geinteresseerde landen niet een deal die kan leiden tot boren en ontginnen van de olievoorraden ? Iedereen in de regio kan er beter van worden. Nu blijft het dispuut draaien rond wie er nou feitelijk het territoriumrecht kan claimen en er gebeurt niets. Een fragment van een bericht in de Inquirer van vandaag: Philippine Defense Secretary Voltaire Gazmin is optimistic that tension between
the Philippines and China has gone down following President Benigno
Aquinos five-day state visit to the socialist state last week. Aquino and Chinese President Hu Jintao issued a joint statement Thursday
stressing their commitment to a peaceful dialogue to address the West Philippine Sea (South China Sea) territorial dispute.With that statement, the tension has gone down, Gazmin said in a chance interview in Camp Aguinaldo Tuesday. Ahead of the trip, Manila had accused Beijing of incursions in areas claimed by the Philippines, firing on Filipino fishermen, laying buoys and markers, and hounding an oil vessel. Asked if there could still be Chinese intrusions in the
Philippine-claimed territories in the West Philippine Sea, Gazmin said,
With the goodwill that was shown and demonstrated by the president and
the reciprocal statements of the Chinese, I dont think that would be
We hope.
Er is altijd hoop, maar er komen nooit akkoorden... Het doet, op een bepaalde manier, denken aan de politieke situatie in Belgie...
Een tweetal weken geleden was ik thuis aan het werk op mijn desktop toen er aangebeld werd. Het bleek een oom van mijn vriendin te zijn die ons uitnodigde om het gezelschap te vervoegen dat in de buurt aan het zingen en drinken was. Ik vroeg wat de oorzaak was van de gebeurtenis en hij antwoordde iets van "veertig dagen sinds dit of dat"; zijn Engels is niet al te best en ik begreep het niet. Maar goed, het was weer eens een gelegenheid om samen te komen met familie en vrienden, er was een videoke-machine voorzien dus kon iedereen zingen naar hartelust, er was drank (de onvermijdelijke Emperador (een locale cognac) en pulutan voorradig. Pulutan is een locale uitdrukking voor snacks die men kan nuttigen tijdens het drinken: het bestaat niet uit nootjes en chips zoals in Belgie, maar uit bereide kip, bereid varkensvlees of bereide vis, in allerlei sausjes. Niet noodzakelijk sterk van specerijen voorzien, want het Filipijnse voedsel is, in tegenstelling tot voedsel in sommige andere Aziatische landen niet bijzonder hevig gekruid. Je vindt hier wel sterk gespijsd voedsel zoals bijvoorbeeld Bicol Express (een specialiteit uit de Bicol-provincie), en als je dat als westerling eet dan neem je daarna de express-trein naar de dichtstbijgelegen WC waar je nog meer lawaai maakt dan de zangers buiten omdat het erg effektief is op je darmstelsel... Hoedanook, de aanleiding tot de gebeurtenis, zo vertelde mijn vriendin mij achteraf, was dat een jonge neef van haar oom veertig dagen daarvoor was doodgeschoten door de politie tijdens een overval in Caloocan (een stad op een aantal kilometers afstand van Antipolo City). Ik hoorde niemand praten over die gebeurtenis. Er was alleen maar zingen, drinken, eten en lachen. Waarom ook niet ? Het is een andere levensmentaliteit hier dan in Belgie of in het Westen. Jacques Brel zong het in Le Moribond: J'veux qu'on rie, j'veux qu'on danse J'veux qu'on s'amuse comme des fous. J'veux qu'on rie, j'veux qu'on danse Quand c'est qu'on m'metra dans l'trou.
Onlangs hoorde ik van iemand in Belgie waarmee ik regelmatig correspondeer via e-mail het volgende:
"Zaterdag
naar een Belgisch-Filipijnse BBQ geweest, en langdurig gepraat met twee
vrienden die net terug waren van de Filipijnen (beiden waren er twee
maanden). De ene
was (en is altijd ) zeer positief, de andere eerder negatief (en over
sommige aspecten zeer negatief). Marcel , 55,(de eerste) heeft een
huis gebouwd op een eilandje zon 50 km ten noorden van Tagbilaran en is
van plan om over drie jaar definitief naar
de Filipjnen te verhuizen. Je kan best zeggen dat hij bezeten is van
de Filipijnen ; het glas is atlijd half vol. Hij heeft veel van het
werk aan zijn huis en tuin zelf gedaan, dus van verveling geen sprake.
Eric (60) (de tweede) is al een tweetal jaar
met pensioen, en overwoog tot voor kort ook om naar de Filipijnen te
verkassen. Maar zijn laatste bezoek (misschien ook echt laatste ??)
heeft hem van gedacht doen veranderen. Toen hij er in de jaren 90 de
eerste keer was, vond hij dat de Filipijnen
zon 50 jaar achterop was vergeken met België, nu, meer dan tien jaar
later, vindt hij dat ze er nauwelijks op vooruit zijn gegaan ; ze
verbleven ook een tijdje bij familie in het binnenland van Mindanao ,
waar de mensen niet leven, maar overleven ; zeer
armoedige omstandigheden daar dus (volgens hem natuurlijk) ; hij had
ook van alles op te merken over de gezondheidszorg, dat Filipijnse
steden niet veel te bieden hebben en dat de Filipinos (vooral de mannen
eigenlijk) vuile mensen zijn ; overal rommel, en
plastic, veel pastic, zwerfvuil. Blijkbaar ligt Manila Bay er vol van
!! Ook zag hij er geen toekomst voor zijn twee tiener-kinderen !
De waarheid zal altijd wel ergens in het midden liggen, maar wat denk jij van dit alles ?" Het is een interessante kwestie opgeworpen tussen twee nogal verschillende mensen. Ik antwoordde als volgt:
Tagbilaran
City (ook lokaal bekend als The City of Friendship) is volgens hun
eigen bronnen een van de acht droomsteden in de Filipijnen, een van de
twintig meest competitieve steden in
de Filipijnen, en de eerste stad qua levenskwaliteit in de
Filipijnen... Tot zover de promotie. Alles wat errond ligt zal wel van
hetzelfde laken zijn.
Men
krijgt hier soms echt de indruk dat er plaatsen zijn waar het goed
vertoeven moet wezen, en gedeeltelijk zal dat ook wel zo zijn
(gedeeltelijk omdat sommige steden en provincies meer
kunnen en willen doen dan andere), voor het overige is men natuurlijk
zelf verantwoordelijk voor een aangenaam leven.
Mindanao
is inderdaad een van de armste streken in de Filipijnen (overwegend
Moslim-gezind en bijgevolg door de opeenvolgende vooral Rooms-Katholieke
regeringen bewust achteruit gesteld).
Het is overwegend een streek waar je als westerling beter niet
heengaat, want Moslim-rebellen zijn daar erg aktief en meer dan soms
worden daar westerlingen ontvoerd en worden en losgelden geeist
vooraleer vrijlating kan overworgen worden. Afhankelijk
van het fanatisme van de ontvoerders, komt er soms een vrijlating
gewoon na onderhandelingen (zonder betaling van losgeld), soms een
vrijlating na betaling van losgeld, en soms wordt een ontvoerde om het
leven gebracht of er nu losgeld betaald werd of niet.
Omdat het een achtergestelde streek is, is de armoede en de vuiligheid
uiteraard prominent zichtbaar. De uitdrukking 'arm maar proper' was
misschien vele decennia geleden van toepassing in Belgie en Europa (maar
tegenwoordig ook al minder), en in streken zoals
Mindanao is die uitdrukking nog niet bekend...Als
de Filipijnen worden aangeduid als een derdewereldland, worden er
meestal voorbeelden getoond uit Mindanao (opzettelijk); de regering weet
ook wel dat mensenrechtenorganisaties beter
weten over het hele land, maar het levert nog altijd hulp op van
Amnesty International en subsidies van de Verenigde Naties. Er heerst
inderdaad een ouderwetse mentaliteit te vergelijken met 50 of meer jaar
geleden in Belgie;. Ik sprak al eerder over de Nonkel Bob-mentaliteit... Was die zo slecht ?Het
was een andere tijd toen. En de tijd in de Filipijnen is NU. Men kent
nonkel Bob hier niet. Wie kende nonkel Bob nog in Belgie toen Bob
Davidse overleed behalve wat overlevenden van
oudere generaties ?
Mijn
besluit: overschat het niet (zoals in het geval van Tagbilaran City)
maar onderschat het evenmin (zoals in het geval van Mindanao). Als men
gewoon in Belgie woont in bijvoorbeeld Sint-Martens-Latem,
zal het leven wel heel aangenaam zijn want alles is er proper; als men
in Antwerpen-Noord woont zal het leven heel wat minder aangenaam zijn
want alles is er vuil. Het verschil tussen proper en vuil wordt
grotendeels veroorzaakt door de mensen die er wonen:
in Sint-Martens-Latem zullen dat waarschijnlijk wel overwegend
welgestelde Vlaamse burgers zijn, in Antwerpen-Noord zijn dat overwegend
vreemdelingen die een ghetto creeren en wat achtergebleven, oudergeworden Vlamingen die nergens anders meer heen kunnen.
Er zijn verschillen, maar ook overeenkomsten tussen al deze gebieden in Belgie en de Filipijnen.
De
verschillen zowel als de overeenkomsten zijn er ook onderling en ik
denk zelfs tot op zeker hoogte verwisselbaar. Waarmee ik bedoel: in een
stad of streek waar de welvaart alreeds ingeburgerd
is, gaat het erop achteruit; in streken waar armoede heerst kan het er
alleen maar op vooruit gaan want het is ondenkbaar dieper te zakken dan
het diepste punt.
Critici beweren vaak en niet zonder sarcasme: gaat het slecht ? Het kan nog veel slechter...Meestal
zijn dat critici die eigenlijk geen persoonlijke ervaring hebben met
het onderwerp waarover ze praten en behaaglijk in hun studeerkamer een
tekstje uittijpen op hun laptop, bij
de genoeglijkheid van de centrale verwarming en onder het drinken van
hun gin-tonic...Ik heb geen adviezen te verstrekken, maar indien nodig:
in
het eerste geval: kom hierheen, leef hier enkele jaren en zie met eigen
ogen hoe het eraan toe gaat; als het uiteindelijk niet bevalt kan het eventueel aangekochte huis nog altijd verkocht
worden en kan men ergens anders heen;
in
het tweede geval: probeer het ofwel in een andere streek in de Filipijnen
maar probeer het beter helemaal geen tweede keer; als de eerste
indruk niet bevalt, zal een tweede wellicht evenmin
bevallen... Beter om naar Spanje te trekken als men dan toch zonodig
een ander land en een warm klimaat wil opzoeken. Let
wel: ik doe niet minachtend over Spanje; het is wellicht een van de mooiste
landen ter wereld met genoeg plekjes ver weg van de alledaagse toeristen
om te leven als men ver weg van toeristen
wil leven, niet zo ver van Belgie vandaan en bovendien in Europa gelegen
dus met dezelfde munteenheid en makkelijk bankverkeer enz.
Een
levensavontuur is niet hetzelfde als toerisme voor enkele weken; het is een te nemen
beslissing voor de rest van je leven. Als je niet bereid bent om zo'n
beslissing te nemen (en er zullen dan altijd
wel motieven gevonden worden betreffende om het even welk land), doe
het dan niet.
