Ik ben Jozef, en gebruik soms ook wel de schuilnaam cheverrant1.
Ik ben een man en woon in Antipolo City (Filipijnen) en mijn beroep is internetverkoper van boeken, cd`s, video`s, dvd`s.
Ik ben geboren op 20/01/1957 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, films, muziek, strips.
Zoeken met Google
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Victorie ! Het is goed rusten na gedane arbeid in de Filipijnen
Vandaag, 11 februari 2010, is eindelijk een geen onbelangrijk iets tot een goed einde gebracht. In september 2007 arriveerde ik hier in de Filipijnen met de bedoeling er een huis en grond aan te kopen. In februari 2008 hadden mijn Filipijnse vriendin en ik voor het eerst kontakt met een verkoper van een huis dat aantrekkelijk leek. We kwamen tot een overeenkomst om het huis met grond aan te kopen voor 1.400.000 Peso (ongeveer 20.000 Euro). De procedure ging van start met een voorschot via de bank van 100.000 Peso. Daarna volgden definitieve betalingen voor het resterende bedrag (in verschillende keren) over volgende maanden. De verkoper (van Filipijns-Chinese afkomst) beloofde behulpzaam te zijn bij het verloop van de notariele beslommeringen. Min of meer was er wel wat hulp, maar het meeste administratieve gerompslomp hebben mijn vriendin en ik nog steeds zelf moeten doen. Uiteindelijk kwam alles tot een goed einde, in december 2009. Officiele dokumenten (landtitel) werden ter beschikking gesteld. Het eigendom is nu officieel het onze. Het heeft ongeveer anderhalf jaar geduurd ! Misschien kon het sneller afgehandeld worden als ik bereid was geweest om hier en daar iemand om te kopen (wat nog steeds een favoriete manier van handelen is hier ter plaatse), maar ik was daartoe niet bereid, dus het heeft lang geduurd. Waarom ik daartoe niet bereid was, ligt mogal voor de hand: omkoperij is ook hier in de Filipijnen illegaal en als omkoper kun je geen garantie verwachten dat er ook effektief iets zal gebeuren en kun je nergens terugvallen als je klachten hebt. Dus liet ik de dingen maar op hun beloop, volgde de vooruitgang op van tijd tot tijd, en kreeg uiteindelijk het gewenste resultaat. Goed, het resultaat liet anderhalf jaar op zich wachten... In Belgie duurt dit enkele weken. Maar als koper dien je wel 10 % van de aankoopprijs van het eigendom bovenop de aankoopprijs te betalen voor notariskosten. Voor de prijs van 1.400.000 Peso heb je in Belgie nauwelijks een studio. Hier heb je een volledig huis met 3 etages, tuin, verschillende terrassen enz. De onkosten voor registratie, belastingen enz. bedroegen zo ongeveer 25.000 Peso. In Belgie is dat onvoorstelbaar. Wat kwam er nu tot een goed einde vandaag, op 11 februari 2010 ? Ik kwam hier in de Filipijnen door "in te schrijven, zeg maar" in een programma van de Philippine Retirement Authority (PRA). Dit is een onderdeel van de Filipijnse regering die probeert om buitenlandse investeerders aan te trekken en te investeren in de aankoop van een woning of van beursaandelen enz. in ruil voor een permanente verblijfsvergunning. Als men als investeerder vijftig jaar oud is of ouder dient men 20.000 USD te deponeren op een door de PRA erkende bank hier in de Filipijnen en kan de investeerder die bankdeposit terugclaimen na daadwerkelijke investering. Dat gebeurde dus vandaag. Het is allemaal achter de rug nu en mijn vriendin en ik zijn niet enkel eigenaars van een aantrekkelijke woning met grond maar hebben ook de beschikking van het geinvesteerde deposit-bedrag om aan te wenden naar eigen goeddunken. Het duurt lang, maar het loont.
Categorie:leven in een ander continent
11-02-2010, 13:14 geschreven door cheverrant1
04-02-2010
Bedelaars
Bedelaars zijn geen fenomeen maar een algemeen voorkomend straatbeeld in vele zogenaamde armere landen en in zogenaamde rijkere landen ook. Hoe ga je daarmee om ? Het is de titel van verschillende artikels en blogs die je overal op internet kunt vinden. Hoe ga je daarmee om ? Ofwel komt er 1 bedelaar op je af, je geeft hem of haar iets en daar blijft het bij. Ofwel wordt je het volgende ogenblik omzwermd door een heel regiment van bedelaars die allemaal wel een kruimel lusten. Van vele kruimels kun je een heel brood kopen. In een stad als Manila zie je veel bedelaars. Ouderen komen zelden aan je lijf hangen. Kinderen wel. Zijn dat kinderen die inderdaad enkele pesos nodig hebben om wat rijst voor een maal te kunnen kopen ? Of worden zij door hun ouders de straat opgestuurd om te bedelen zodat die ouders een fles alkohol of een load voor hun zaktelefoon kunnen betalen ? Je weet het nooit. In Belgie doen vele verhalen de ronde over bedelaars. Zij maken deel uit van kriminele organisaties die 's morgens ergens worden afgezet en verondersteld worden om de hele dag te bedelen en 's avonds hun opbrengsten over te maken aan de organisatie. Misschien, maar dat komt mij eerder onwaarschijnlijk over. Er zijn lukratievere bezigheden voor kriminele organisaties om aan geld te komen... Zijn de bedelaars individuele komedianten die aan wat makkelijk geld proberen te komen ? Vaak wel. Ik heb bedelaars ontmoet met zogenaamd stervende kinderen op hun arm in Brussel. Mijn kind is stervend want heeft in geen dagen eten gehad ! Eerst en vooral: als je kind stervend is ga dan de eerste de beste winkel binnen en vraag om de hulpdiensten langs te sturen. Die komen zeer vlug en zorgen voor medische help en voedsel enz. Er worden niet onmiddellijk vragen gesteld over financiele middelen en kredietkaarten; humanitaire hulp komt nog steeds in de eerste plaats. Bedel je ergens met een kartonnen bordje waarop in drie talen vermeld wordt: - j'ai faim; - I am hungry; - ik heb honger; dan solliciteer je best bij een grote firma die tolken en vertalers kan gebruiken want als je op zijn minst drie talen kunt schrijven (en misschien ook spreken) kun je een behoorlijk salaris verdienen. Zijn er tenslotte bedelaars die, ongeacht waar ze vandaan komen, echt aan het einde van hun latijn zijn en van geen hout nog pijlen weten te maken ? Ook die zijn er ongetwijfeld. Niettegenstaande de vangnetten die in ons sociale stelsel zijn ingebouwd, er ziullen altijd gaten blijven bestaan waardoor sommigen heenvallen. In de Filipijnen maak ik niet noodzakelijk een gemakkelijke maar objektieve keuze: als het om bedelaars gaat met een zichtbare lichamelijke afwijking of tekortkoming (blindheid, misvormde ledematen, tekort aan ledematen enz.) zal ik vlugger geneigd zijn om iets te geven dan aan personen die aan de huisbel komen hangen en verzoeken om iets te doneren voor een goed doel. Zelfs bedelaars op straat met ogenschijnlijke disabiliteiten kunnen in werkelijkheid volkomen gezonde individuen zijn, maar goed, je weet het natuurlijk nooit zeker. In Belgie zag ik vaak Marokkanen bedelen op straat (Offerandestraat, Carnotstraat, De Keyserlei) die nooit iets aangeboden schenen te krijgen van andere voorbijwandelende Marokkanen maar steeds aangewezen waren op Belgen die hun hart maar eens moeten laten zien. Hier in de Filipijnen zie ik meestal hetzelfde: Filipijnen delen niet vaak aalmoezen uit aan hun landgenoten. Als er ergens een buitenlander rondloopt, zal die de klus wel klaren. Soms voel ik mij daar helemaal miet goed bij. Dien ik mij goed te voelen als ik een bedelaar iets geef ? Waarschijnlijk wel. Voel ik mij daarbij soms bedrogen ? Dat ook. Als ik een bedelaar niets geef en mij uit de voeten maak, ben ik dan een slecht mens ? Misschien wel. Zeer zeker wel als die bepaalde bedelaar inderdaad hulpbehoevend was en niets van mij gekregen heeft. Anderzijds hoor ik hier elk jaar op televisie dat de Verenigde Naties en andere organisaties tientallen miljoenen dollars uitkeren aan de Filipijnen voor hulp ingevolge orkanen, stormen, vulkaanuitbarstingenm of gewoon omdat de Verenigde Naties en andere organisaties een bepaalde som geld ter beschikking hebben om uit te delen. Waar blijft al dat geld ? Men gebruikt het zeker niet om bedelaars van de straat te krijgen hier. Men hoort wel vaak van politici die huizen aankopen in de Verenigde Staten of in Europese belastingparadijzen... Een gemakkelijk excuus om zelf niets te hoeven doen ? Inderdaad, als en wanneer men zelf nooit iets doet. Ik woon hier nu reeds twee en een half jaar, heb hier een huis gekocht, dit huis laten renoveren, betaal belastingen erop, heb meubilering gekocht, betaal mijn rekeningen aan elektriciteit, watervoorziening, telefoon- en internet enz. Dat geldt niet als hulp ? Ik betaal slechts omdat ik iets krijg ? Ja, maar als ik niets betaalde zou ik ook niets krijgen en van wat ik betaal door iets te krijgen help ik bedrijven en dus mensen die daar werken. Dat is ekonomie, nietwaar ? En hulp evenzeer.
Vandaag, 11 februari 2010, is eindelijk een geen onbelangrijk iets tot een goed einde gebracht. In september 2007 arriveerde ik hier in de Filipijnen met de bedoeling er een huis en grond aan te kopen. 
