Ik ben Jozef, en gebruik soms ook wel de schuilnaam cheverrant1.
Ik ben een man en woon in Antipolo City (Filipijnen) en mijn beroep is internetverkoper van boeken, cd`s, video`s, dvd`s.
Ik ben geboren op 20/01/1957 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, films, muziek, strips.
Zoeken met Google
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
De regeringsvorming in Belgie (of het gebrek eraan) nu zienderogen
een jaar na de laatste verkiezingen, spreekt boekdelen of
internetpagina's... Komt er ooit nog een nieuwe, volwaardige regering ?
Of gaat Belgie, als dusdanig, ophouden te bestaan ? Als het ophoudt te
bestaan, zal het gebeuren zonder bloedige burgeroorlog (in tegenstelling
met Joegoslavie, dat ophield te bestaan vanaf 2003 en daarna verder
afbrokkelde in allerlei onafhankelijke staten). Veel zal dan moeten herschikt
worden en dat betekent alleen maar nieuwe administratieve rompslomp voor
voormalige Belgische staatsburgers. Alle ambassades van het Koninkrijk Belgie overal ter wereld zullen moeten herdoopt
worden in ambassades van Vlaanderen, van Wallonie, van Brussel... Voor
Europa zal het op zichzelf geen ramp zijn: ofwel worden er 2 of 3 nieuwe
staten gevormd (Vlaanderen, Wallonie en Brussel) in plaats van 1
(Belgie), ofwel gaan Vlaanderen samen met Nederland en Wallonie samen
met Frankrijk en blijft Brussel bestaan als een mini-staat; maar ik denk
dat samengaan met andere landen niet zo vlug zal gebeuren. Waarschijnlijker is het dat
er 2 of 3 kompleet nieuwe staten zullen gevormd worden. Wat met het
koningshuis ? Gaat wellicht verloren en in de plaats zullen er 2 of 3 nieuwe
republieken ontstaan. Toekomstmuziek ? Ongetwijfeld. Een niet zo verre
toekomst. Premier Yves Leterme kan wellicht de
geschiedenisboekjes ingaan als de laatste premier van het koninkrijk
Belgie. Het einde van de wereld ? Neen. Maar het betekent toch wel wat
voor ons, Belgen, niet dan ?
En zelfs als er toch nog, buiten
alle verwachting, een regeringskoalitie kan tot stand gebracht worden,
hoelang gaat die het volhouden ? En wat gebeurt er nadat die koalitie er
opnieuw de brui aan geeft ? Men praat thans alleen maar over
Griekenland en Portugal omdat die in ekonomische moeilijkheden verkeren
en de rest van E.E.G. moet bijspringen om hen volwaardig lid te laten
blijven. Ik heb het nou niet over Jan-met-de Pet die nillens-willens
belasting betaalt en weinig begrijpt van al die subtitliteiten en er ten
lange leste evenmin van wakker ligt; ik heb het evenmin over al de
al meer universitair onderlegde Jannen-met-de Petten die doen alsof zij
het allemaal begrijpen maar ook eigenlijk geen flauw benul hebben en
maar verdergaan met doen-alsof.
In
Duitsland viel de Berlijnse muur reeds in 1989; vandaag de dag
bestaan er nog steeds ekonomische verschillen tussen west-Duitsland en
het voormalige oost-Duitsland, maar stelselmatig worden die verschillen
bij- en weggewerkt. Ondanks internationale ekonomische achteruitgangen.
In het Verenigd Koninkrijk (dat slechts 'bij wijze van spreken' lid is van de
E.E.G. want het aanvaardde nooit het Europese monetaire stelsel als
substituut voor het Britse pond en het ontvangt liever allerlei Europese subsidies dan het er aan bijdraagt...) gaat de ekonomie niet helemaal zoals
het in een wereldstaat zou behoren te gaan, maar gaat nog altijd
beter dan in kleine landjes zoals Belgie... In de Filipijnen ligt men daar allemaal niet van wakker, hebben de meesten er zelfs geen flauw benul van (tenzij wellicht OFW's oftewel Overseas Filipino Workers die er verblijven omdat zij er werken). Je kunt het hen niet kwalijk nemen, want het omgekeerde is evenzeer waar: ligt er iemand in Europa wakker van hoe het er in de Filipijnen aan toegaat ? Ligt er iemand uberhaupt wakker van hoe het er in de wereld aan toegaat ? "The entire universe is a projection of consciousness. We experience the universe as a projection through us, because each of us is a center of consciousness." Dat is nog altijd een nobele omschrijving. Men kan dezelfde gedachte ook omschrijven zoals Aldous Huxley (auteur van Brave New World, 1932) deed: "The center of the universe is here, not anywhere else." en dan klinkt het natuurlijk helemaal anders.
Een bericht op MSN van 20 mei 2011: "Alweer minder honden verkocht in ons land"
"Voor het derde opeenvolgende jaar zijn er in België minder honden verkocht. In 2010 werden 156.336 nieuwe honden geregistreerd. In 2009 waren dat er nog 162.420. Dat blijkt uit cijfers van de Belgische Vereniging voor Identificatie en Registratie van Honden (BVIRH) die vrijdag in De Morgen en La Dernière Heure staan.
De populairste hond blijft de chihuahua, die vorig jaar door 13.487 mensen in ons land gekocht werd. De op één na vaakst verkochte hond is de Jack Russell terriër (9.426 stuks). Het podium wordt vervolledigd door de Yorkshire terriër (5.661). Volgens het BVIRH valt het op dat kleinere honden erg in trek zijn, ten nadele van de Duitse en Mechelse herder. De Duitse herder staat op plek 11, de Mechelse herder valt zelfs buiten de top 20. In 2004 waren die herdershonden nog het populairst."
De populairste zou de Chihuahua zijn ? Waar zie je die ergens ? Op televisieshows en -interviews, waar alreeds oudere aktrices/zangeressen of oudere, enigszins verwijfde akteurs/zangers zo,n beestje op de arm hebben en erover kwijlen: dit is mijn beste vriend ? Ik zie Jan Decleir of Frank Aendenboom nog niet zo direkt met een dergelijk beestje rondlopen. Ik heb niets tegen Chihuahua-hondjes. Maar laat hen dan ook geen symbool worden van alles waartegen de wereld frustaties koestert. Laat geen enkele hond een symbool worden van enige frustratie. De Duitse herdershonden en Mechelse herders zijn niet erg populair meer in Belgie... Ook geen wonder: Belgische eigenaars van zo'n honden durven nog amper buiten hun woningen of appartementen te komen met die huisdieren zonder uitgemaakt te worden voor "racisten" door buren van Belgische nationaliteit maar niet noodzakelijk van Belgische origine. Ja natuurlijk: Chihuahua-hondjes zijn klein en kunnen met een niet eens zo harde trap om het leven gebracht worden; Duitse en Mechelse herders zijn niet zo klein en bijten wel van zich af. Honden hebben te overleven in de Belgische maatschappij, net zoals mensen: kleine mensen (die niet van zich af durven of kunnen bijten) gaan ten onder, mensen met wat meer lef houden zich staande, mensen met een grote bek verdienen vaak veel geld... In de Filipijnen zie ik ik eigenlijk weinig of geen huisdierhonden die door hun eigenaars overal mee naartoe worden gesleept. Ik zie vaak arme, hongerige, schurftige honden langs de straten kuieren, soms met tumoren aan 1 of andere kant van hun lichamen hangend. Zij zoeken geen kontakt met mensen want zij weten dat zij paria's zijn. Zij verwachten weinig of niets en krijgen nog minder dan zij verwachten. Zelfs geen beetje water want water is kostbaar om het zweet van menselijke lichamen af te spoelen en daarna te verspillen in goten. Ik veronderstel dat lokale honden zelfs met water, vervuild door menselijk wassen, genoegen nemen om van te drinken. Hoe minder velen hebben, hoe gretiger er gebruik gemaakt wordt van opportuniteiten.
<!-- BEGIN van de zanox-afilliate HTML-code --> <!-- ( De HTML-code mag niet gewijzigd worden.) --> <img src="http://ad.zanox.com/ppv/?18702543C43220889" align="bottom" width="1" height="1" border="0" hspace="1"><a href="http://ad.zanox.com/ppc/?18702543C43220889T">Rechtstreekse vluchten vanuit Brussels Airport naar Noord Amerika, het Midden Oosten en Azië</a> <!-- EINDE van de zanox-affiliate HTML-code -->
Categorie:leven in een ander continent
20-05-2011, 00:00 geschreven door cheverrant1
18-05-2011
Eten, verhongeren, corruptie
Een bericht in The Inquirer (Philippines) van 18 mei 2011: "Huge rice imports and a policy of buying high, selling low and
storing long have resulted in the National Food Authority (NFA) losing
more than P100 billion in a span of 10 years, the Commission on Audit
(COA) said.
In a 2009 report on the NFA, which was released recently, the COA
said the agencys massive losses happened despite government subsidies.
The audit agency said proceeds from the NFAs sale of rice and
collection of fees were not enough for its operations, prompting it to
resort to borrowings to finance operations and pay obligations.
The COA wondered how the NFA could continue to operate without any support from the government.
With NFAs increasing liabilities and big losses, we doubt the
capability of NFA to pay its debts and continue its operation without
intervention from the national government, it said."
Een ander bericht, op allerlei websites, over politikus Romulo Neri, op 12 mei 2011 na eerdere berichten over mogelijk frauduleuze belastingaanfiten door Neri waarmee die mogelijk wel voor 15 miljoen PHP wou ontduiken:
"The Bureau of Internal Revenue (BIR) said they were vindicated by the Department of Justices (DoJ) decision to file a tax evasion case against former SSS President Romulo Neri.
BIR Commissioner Kim Jacinto-Henares said, We have always said that
we will not file any case unless we are certain that the person is
guilty we are happy because our work has been vindicated.
Henares also said that partly they were sad because we have to reach this stage.
Since the people try to evade taxes, we have no choice but to do this every week [filing of tax evasion cases], Henares said.
BIR will be the happiest when we cannot file any more cases because people take their tax obligation seriously, Henares said."
Romulo Neri is een van die oudgedienden in de politiek. Zijn naam werd alreeds in vele dubieuze gevallen genoemd (o.a. het fameuze, alreeds jarenoude ZTE-NBN-schandaal betreffende een overheidsdeal tussen de Filipijnen en China om een broadband-systeem te realiseren voor televisie dat nooit echt van levensbelang was voor jan modaal) maar totnutoe kon hij zich alrtijd redden, net als vele andere politici die het klappen van de zweep kennen. Hij is een van de weinig overblijvende vertrouwelingen van voormalig presidente Gloria Macapagal Arroyo en daarom natuurlijk niet erg populair bij de huidige Filipijnse overheid onder leiding van president Benigno Aquino.
Twee onderwerpen die te maken hebben met corruptie. Zoals altijd, over de hoofden heen van jan modaal. Het eerste heeft te maken met het dagelijkse eten van jan modaal. Het tweede is een voorbeeld, onder vele anderen, van hoe corruptie het jan modaal niet makkelijker maakt om aan eten te geraken.
Persoonlijk voelde ik mij ook wel betrokken bij de rampen van
bijvoorbeeld de orkanen Pepeng en Ondoy hier in de Filipijnen op het einde van 2009. Op
kleinere schaal weet ik ook wel dat wanneer een ouder van mijn Filipijnse vriendin
zal sterven (haar ouders zijn allebei in hun late zestiger jaren) wij
naar de begrafenis zullen gaan en dat waarschijnlijk ook ik daar moeite
zal hebben om mijn tranen te bedwingen zelfs al heb ik die mensen
maar enkele keren ontmoet toch zijn zij mij dierbaar geworden. De ouders
van mijn vriendin leven in een klein dorpje dicht bij Ormoc City in
Leyte.Met een binnenlandse vlucht ben je daar per vliegtuig vanuit
Manila op een goed uur, met de bus en ferry duurt de tocht meer dan een
dag. Hoedanook,
reeds voorheen in Belgie voelde ik mij vaak hulpeloos en neerslachtig
wanneer de resultaten van rampen en oorlogsgeweld getoond werden in
televisiebeelden en dokumentaires over Afrika, het Midden-Oosten, Azie
enz. ook al woonde ik er niet en kende ik er geen hond. Als iemand zich
een beetje betrokken voelt bij wat er in de wereld gebeurt, wordt men
bijna dagelijks getroffen door de ellende overal. Als je ergens woont in
een ander land, en er mensen kent en er gebeurt wat met hen, is het uiteraard nog schrijnender. Onlangs keek ik naar het nieuws van ABS-CBN (een van de meest populaire
zenders hier in Metro-Manila en omstreken); het eerste halfuur was
vrijwel geheel gewijd aan de aardbeving en daaropvolgende tsunami in Japan. Daarna toonde men een kort interview
met een aktrice, Ai Ai delas Alas (bijgenaamd de Queen of Comedy); zij vertelde een beetje over
haar succesvolle showbizleven en merkte op dat 'Life beautiful is and so
very good to me". Een beetje meer
ingetogenheid was wel op zijn plaats geweest, dacht ik, als er relatief
"close" een natuurramp met mogelijke kernrampgevolgen plaatsgevonden
heeft en -vindt. Goed, showbizmensen hebben natuurlijk een ego zo
groot als Hollywood en liefst nog groter. Vooralsnog gaan slechts weinig
Filipijnse showbizmensen naar Hollywood of, als zij daar al eens
heengaan, komen zij vlug terug met hangende pootjes. Hier ter plaatse is
een ego zo groot als Manila al voldoende... In geografische oppervlakte
zal Manila wel een flink stuk groter zijn dan Hollywood, maar in
showbiz-termen zeker niet. Voor de rest is het allemaal cynisme wat de klok slaat: -
in Vlaanderen (bijvoorbeeld op www.politics.be) praat men over niets
anders dan over het vreemdelingenprobleem in Belgie en wordt elk
mogelijk topic aangewend om nog meer daarover te kankeren; - op
www.msn.com heeft men de mogelijkheid tot kommentaar leveren op
nieuwsberichten al sinds maanden afgeschaft, precies om
die reden; zelfs topics als de geboorte van een vogel of een diertje
oorspronkelijk levend in het midden-oosten, maar geboren in de Zoo van
Antwerpen of Planckendael werd aangewend om kritiek te spuien over
"vreemdelingen"; - president Barack Obama van de USA heeft
aangekondigd dat de USA "naast" het volk van Japan staat in deze barre
tijden; aan de linker- of aan de rechterkant ? Of er achteraan ? Niet zo
duidelijk. Maar het is weer mooi om de slinkende populariteit van de
Noord-Amerikanen wat op te krikken; - sociale en maatschappelijke onrust in Egypte, Libie, Algerie, Tunesie... -
oorlogen in Pakistan, Afghanistan, Irak gaan verder... de USA wil wel
graag laten geloven dat het spelletje in Irak gewonnen is, maar is dat
ook zo ? - hier in de Filipijnen is nog maar eens een andere bank
bankroet: Banco Filipino. Gelukkig had ik daar geen rekeningen. Mensen
die dat wel hadden staan voor gesloten deuren en gesloten
automaten... Enzovoorts. Er is zoveel waarmee men zich betrokken kan voelen, zoveel ellende overal dat men zich uiteindelijk nergens meer bij betrokken voelt, behalve bij kleine, persoonlijke aangelegenheden.
Foto: Fukushima Nuclear Power Plant in Japan
Categorie:leven in een ander continent
17-05-2011, 15:42 geschreven door cheverrant1
16-05-2011
Filosofie en begrip
In de familie van mijn Filipijnse vriendin komen nogal wat ongeschoolde mensen
voor. Het ongeschoold-zijn varieert nogal: van mensen die echt van niks
weten en zich nergens zorgen over maken behalve over de prijs van de
dagelijkse bigas (rijst) tot mensen waarvan ik af en toe toch wel
verbaasd ben over hun levenswijsheid en inzicht. Net zoals ik dat
voorheen was in Belgie. Sommige goeie vrienden daar waren gewezen
metselaars of staalarbeiders en vaak in gesprekken formuleerden zij een
bepaalde filisofie die niet tot het huis-, tuin- en keukengenre
behoorde. Jammer genoeg zijn die mensen in
Belgie nu allemaal al overleden. In de Filipijnen leven er nog veel
(familieleden van mijn vriendin bedoel ik dan) en na genoeg vertrouwen
te hebben opgebouwd (na de eerste plichtplegingen van bescheidenheid)
komen we nu soms tot gesprekken die mij tot nadenken stemmen. Ik spreek
wat woordjes Tagalog en laat dat af en toe merken gewoon om te laten
zien dat ik niet weigerachtig sta om deze taal te spreken en te proberen te begrijpen, en zij spreken
wat Engels en soms moet men moeite doen om elkaar te verstaan, maar die
moeite loont ook wel. Niet alleen omwille van de taal, maar vooral
omwille van het elkaar proberen te begrijpen. Niet zoals vele
universitairen praten deze oudere mensen over Nietsche of Schoppenhauer
(waarvan zij evenmin ooit gehoord hebben als ik gehoord heb van
Aziatische filosofen), maar zij bezitten wel een levenservaring die
onschatbaar is. Zij weten uit overlevering heel wat van bijvoorbeeld de
Japanse bezetting van de Filipijnen in 1944-1945, vaak uit
eerste hand van de moeilijke tijden onder het Marcos-regime (van 1965 tot 1986) en vele
andere dingen die je nergens anders kunt te weten komen. Filosofie is
deels het beschouwen van geschiedenis en, net zoals ik al vaker zei
tegenover vrienden of mensen die het horen wilden: alles maakt deel uit
van alles. Sommigen van mijn vriendin's familieleden zijn jonger en
hebben gestudeerd en na aanvankelijk wat moeizame kontakten omdat zij
wel graag laten blijken dat zij niet stom zijn en degelijk gestudeerd
hebben, kwam ook daar meestal wel een vertrouwen tot stand om over vele
zaken van mening te wisselen en/of erover te kommuniceren. Het is goed
om met verschillende generaties te kunnen praten: dan voorkomt men het
voor de hand liggende kommentaar van ouderen "in mijnen tijd was alles
anders en beter..." zowel als het negativisme van jongeren "alles gaat
slecht: het onderwijs, het werk, het loon..." onvoldoende te kunnen
scheiden. Uiteindelijk merk ik hier toch wel weer
hetzelfde op als voorheen in Belgie: de mensen overal zijn niet echt tevreden.
In Belgie berust men of publiceert men nog maar eens een kommentaar vol
frustraties op een of andere website, in de Filipijnen gaat men zingen
en probeert alsnog een prettige avond op te bouwen. Vaak worden het hier ook
prettige avonden. Maar ik had voordien ook prettige avonden met vrienden
in Belgie. Ik mis die avonden in Belgie soms wel, niet omdat het in
Belgie was, maar omdat de vrienden in kwestie meestal overleden zijn;
evengoed zou ik de avonden hier missen als ik door omstandigheden zou
verplicht worden om terug naar Belgie te keren. Je mist altijd wat
verloren ging of eerder: waarvan je geen deel meer uitmaakt, waar je ook
bent.
Foto: Ferdianand Marcos
Categorie:leven in een ander continent
16-05-2011, 15:38 geschreven door cheverrant1
10-05-2011
Kultuur en gebrek
In Belgie, Europa en het westen wordt vaak gedacht en beweerd dat er geen of wenig kultuur is. Er wordt vaak gedacht en beweerd dat er geen of nauwelijks boeken gekocht worden, dat er niemand naar musea gaat noch naar opera of -balletvoorstellingen. Dat is natuurlijk onzin. Jaarlijks worden er miljoenen boeken verkocht (alleen al in Belgie en Nederland, in het Nederlands); hoeveel miljoenen er verkocht worden over het Europese continent zal wel duizelingwekkende cijfers opleveren. Zijn dat allemaal kookboeken en resigidsen ? Neen, natuurlijk niet. Kookboeken en reisgidsen mogen dan wel erg populair zijn en een flinke bron van inkomsten betekenen voor hun auteurs, andere boeken worden ook wel verkocht. Hangt "serieuze" literatuur ergens aan het staartje ? Vaak wel, want niet iedereen is geneigd om turven van boeken (vier-, vijfhonderd pagina's dik) aan te kopen en te lezen wanneer de inhoud van die boeken voornamelijk over navelstaarderij van de auteurs gaat. Het publiek dat toch dat soort van boeken koopt, is beperkt. Het publiek dat kookboeken en reisgidsen koopt is uitgebreid. Waarom ? Mensen koken graag en willen recepten, dus kopen zij kookboeken; mensen reizen graag dus kopen zij reisgidsen. Op reis willen mensen wel eens graag wat ontspanningslektuur lezen, dus kopen zij misdaadromans. Waar leidt dit allemaal toe ? Vaak nergens heen. De mensen die vandaag kookboeken en reisgidsen en misdaadliektuur aankopen, zullen dat volgend jaar opnieuw doen. Toch zal er ook een aantal zijn dat, door kookboeken, reisgidsen en misdaadlektuur te lezen, verleid zal worden om een "ander" soort van boek te gaan exploreren. Umberto Eco's boeken (De naam van de roos, De slinger van Foucault, Het eiland van de volgende dag) waren allemaal bestsellers; niet omdat het bepaald "gemakkelijke" lektuur was, maar omdat er voldoende promotie rond gemaakt werd. De verfilming van "De naam van de roos" door Jean-Jacques Annaud in 1986 met Sean Connery, deed ook een duit in het zakje om geinteresseerd filmpubliek over te halen het boek te kopen. Promotie is belangrijk en wordt alsmaar belangrijker. Als mensen die deskundig zijn in het maken van promotie daarvoor betaald worden is dat niet afkeurenswaardig maar terecht. Diegenen die een film zien die hen bevalt zijn vaak geneigd om het boek voorafgaand aan de film te kopen en vice-versa. Diegenen die graag populaire muziek horen zijn vaak geneigd om de inspiratiebronnen van die muziek te raadplegen en te beluisteren, wat dan weer kan leiden tot het beluisteren van klassiek, opera, balletmuziek. Diegenen die stripverhalen lezen worden vaak geneigd om de inspiratiebronnen van die stripverhalen te raadplagen en dat kan van alles zijn: misdaadlektuur, science fiction-verhalen, horror-verhalen, literatuur, toneel, schilderkunst, beeldhouwkunst, architektuur enz. Het een leidt tot het ander. Als men ervoor wil openstaan en als men er tijd voor heeft. Tijd hebben voor iets is belangrijk. Meer en meer klagen zogenaamde intellektuelen over de teloorgang van allerlei kultuur en over het gebrekkige onderwijs. Dezelfde (of andere) intellektuelen klagen zelden of nooit over de inspanningen die modale mensen moeten doen om hun dagelijkse brood te verdienen en dan weleens graag op vakantie gaan om zich te kunnen ontspannen met het lezen van een leuk, maar niet al te inspannend, boek of met een reeks van bezoeken aan allerlei bezienswaardigheden die men na ze gezien te hebben ook vlug vergeet.
In de Filipijnen worden ogenschijnlijk weinig boeken gelezen. Soms zie ik een andere passagier in het openbaar transport-systeem die een boek aan het lezen is; soms maar meestal niet. Toch zijn er ook hier overal boekwinkels aan te treffen: nieuwe boekwinkels zoals de keten van National Bookstore en tweedehands-boekwinkels. De boeken daar zijn overwegend Amerikaanse en Britse uitgaven. Af en toe vindt je er Engelse vertalingen van Nederlandse boeken, zoals "Siegfried" van Harry Mulish. Als er geen lezers en dus geen kopers waren, zouden die winkels niet eens bestaan. Ketens zoals Fnac of De Slegte bestaan hier niet. Ik merk ook zelden massa's nieuwsgierigen en kooplustigen op in die winkels. Maar er zijn altijd wel enkelen. Ook in de Filipijnen gaan mensen naar toneelvoorstellingen, gaan naar de film, bezoeken musea, opera- en balletvoorstellingen. Niet noodzakelijk minder dan in Belgie, in Europa of in het westen in het algemeen. Mensen die een toegangsbewijs kunnen betalen en een beetje tijd hebben en geinteresseerd zijn. Tijd is overal kostbaar, een toegangsbewijs kunnen betalen is niet zo evident hier als het is in het westen, geinteresseerd zijn is overal hetzelfde, voor om het even welk soort van kultuur.
Categorie:leven in een ander continent
10-05-2011, 13:11 geschreven door cheverrant1
Voedsel en smaak a la Pinoy...
Voedsel in de Filipijnen bestaat, zoals velen ongetwijfeld weten of geraden hebben, uit rijst als basisingredient. De gekookte rijst wordt meestal niet al te warm opgediend en vergezeld van kip, varkensvlees, vis, saus, groenten. De saus en de groenten worden meestal in afzonderlijke kommetjes opgediend, terwijl de rijst op een individueel bord wordt aangeboden of op een grote schaal waarvan iedereen rond de tafel zijn deel kan nemen, hetzij met vork en lepel, hetzij met vingers. Filipino's houden van lichamelijk kontakt met hun eten, dus vaak vermijden zij het gebruik van vorken, lepels en messen en graaien met hun handen in het aangeboden voedsel. Het klinkt primitief maar als men het enkele keren gedaan heeft, raakt ook een westerling er wel mee bekend. Er mee bekend worden betekent niet noodzakelijk dat een westerling er ook mee vertrouwd wordt en er de voorkeur aan geeft om op die manier te eten. Persoonlijk leef ik hier nu zowat vier jaar, ik ben bekend met de gewoonte en ik heb enkele keren met mijn vingers gegeten, maar het geniet mijn voorkeur niet. Ik hou ervan om met vork en mes te eten, een mes om te snijden en een vork om het gesneden voedsel op te pikken en naar mijn mond te brengen. Ik hou ervan om met lepels te eten als het om soep en mogelijk om dessert gaat. Filipino's maken niet vaak gebruik van messen bij het eten. Gewoonlijk eten zij met vork en lepel die zij enerzijds gebruiken om het voedsel op te scheppen en naar hun mond te brengen en anderzijds om grote stukken (kip, vlees, vis, groenten) door te snijden in plaats van door gebruik van messen. Goed, dat went wel. Iets anders is de voorkeur van Filipino's naar voedsel. Zij eten graag van alles wat zoet is of met kaas wordt bereid. Een voorbeeld van een dessert; ijscreme met kaassmaak. Een voorbeeld van een dessert maar dan als koekje: een kleine cake (de zogenaamde cupcake) met kaassmaak en zelfs met kaas-toppings (kaasschilfertjes uitgestrooid over de cake). Een voorbeeld van een fruitsalade: allerlei soorten fruit (appels, druiven, kersen, mango's, ananas, bananen, sinaasappels enz.) op smaak gebracht met mayonnaise. Een ander voorbeeld van een fruitsalade: allerlei soorten fruit (zie hierboven) op smaak gebracht met gekondenseerde melk en kaasstukjes. Spaghetti: traditionale spaghetti met tomatensaus, gehakt en kaas, maar met een heleboel suiker om het zoeter te maken. Dat wordt Spaghetti Pinoy Style genoemd en waarschijnlijk schreeuwen Italiaanse koks over heiligschennis bij de gedachte eraan. Brood: in plaatselijke bakkerijtjes vindt men ofwel pan de sal (een soort van pistolets) met zachte korst en zoeterig smakend; een kompleet voorgesneden brood is "op zijn Amerikaans" m.a.w. "a loaf": dikkere sneden dan we in Europa gewend zijn, met zachte korst en enigszins zoeterig smakend. Wil iemand brood dat niet al te zoeterig smaakt, dan heeft men de keuze tussen het kopen van brood voor diabeten (suikervrij maar nog altijd met zachte korst) of naar een supermarkt/shoppingmall rijden waar men meestal wel een zogenaamde bakkerij aantreft waar men brood a la Francaise verkoopt: brood, pistolets, sandwiches, baguetten die niet direkt zoeterig smaken, vaak (maar niet altijd) een hardere korst hebben en nogal duur zijn in vergelijking met lokale broodvarieteiten en in vergelijking met broodprijzen in Belgie en Europa. Soms vindt men wel witte en donkere broodsoorten onder deze zogenaamde Franse specialiteiten. Uien (witte) vindt men gemakkelijk en overal maar Filipino's geven de voorkeur aan de rode uiensoort (die alweer zoeter is dan de witte), alhoewel de rode meestal duurder zijn dan de witte. Friet (French Fries geheten natuurlijk, zoals in de USA) wordt als een snack gegeten, niet als basisingredient, en met wat ketchup als begeleidende saus, niet met mayonnaise (herinner U de fameuze dialoog tussen John Travolta en Samuel L. Jackson in Quentin Tarantino's film Pulp Fiction (1994) over hoe Nederlanders friet eten: "met mayonnaise, niet met ketchup", waarop zij beiden zowat moeten overgeven bij de gedachte alleen! Rundsvlees (een goeie steak of biefstuk) kan men kopen in een lokale slagerij met let wel op hoe men die afsnijdt van de homp: vaak wordt dat versneden als zogenaamd ontbijtvlees "breakfast steak" in flinterdunne schijfjes... Als de slager een brok van de homp afsnijdt dient men wel instrukties te geven over hoe men die brok verder wil versneden zien: als biefstuk, als rosbief, in stukjes voor stoofvlees of wat dan ook. Het went allemaal wel: na enige tijd weet men precies wat te kopen en wat te vermijden, weet men precies welke instrukties er moeten gegeven worden om een resultaat te verkrijgen dat men prefereert. Maar het is niet vanzelfsprekend. Men moet er wel wat energie in steken.
Een bericht in The Inquirer (Philippines) van 18 mei 2011:
Persoonlijk voelde ik mij ook wel betrokken bij de rampen van
bijvoorbeeld de orkanen Pepeng en Ondoy hier in de Filipijnen op het einde van 2009. Op
kleinere schaal weet ik ook wel dat wanneer een ouder van mijn Filipijnse vriendin
zal sterven (haar ouders zijn allebei in hun late zestiger jaren) wij
naar de begrafenis zullen gaan en dat waarschijnlijk ook ik daar moeite
zal hebben om mijn tranen te bedwingen zelfs al heb ik die mensen
maar enkele keren ontmoet toch zijn zij mij dierbaar geworden. De ouders
van mijn vriendin leven in een klein dorpje dicht bij Ormoc City in
Leyte.Met een binnenlandse vlucht ben je daar per vliegtuig vanuit
Manila op een goed uur, met de bus en ferry duurt de tocht meer dan een
dag.
In Belgie, Europa en het westen wordt vaak gedacht en beweerd dat er geen of wenig kultuur is. Er wordt vaak gedacht en beweerd dat er geen of nauwelijks boeken gekocht worden, dat er niemand naar musea gaat noch naar opera of -balletvoorstellingen. Dat is natuurlijk onzin. Jaarlijks worden er miljoenen boeken verkocht (alleen al in Belgie en Nederland, in het Nederlands); hoeveel miljoenen er verkocht worden over het Europese continent zal wel duizelingwekkende cijfers opleveren. Zijn dat allemaal kookboeken en resigidsen ? Neen, natuurlijk niet. Kookboeken en reisgidsen mogen dan wel erg populair zijn en een flinke bron van inkomsten betekenen voor hun auteurs, andere boeken worden ook wel verkocht. Hangt "serieuze" literatuur ergens aan het staartje ? Vaak wel, want niet iedereen is geneigd om turven van boeken (vier-, vijfhonderd pagina's dik) aan te kopen en te lezen wanneer de inhoud van die boeken voornamelijk over navelstaarderij van de auteurs gaat. Het publiek dat toch dat soort van boeken koopt, is beperkt. Het publiek dat kookboeken en reisgidsen koopt is uitgebreid. Waarom ? Mensen koken graag en willen recepten, dus kopen zij kookboeken; mensen reizen graag dus kopen zij reisgidsen. Op reis willen mensen wel eens graag wat ontspanningslektuur lezen, dus kopen zij misdaadromans. Waar leidt dit allemaal toe ? Vaak nergens heen. De mensen die vandaag kookboeken en reisgidsen en misdaadliektuur aankopen, zullen dat volgend jaar opnieuw doen. Toch zal er ook een aantal zijn dat, door kookboeken, reisgidsen en misdaadlektuur te lezen, verleid zal worden om een "ander" soort van boek te gaan exploreren. Umberto Eco's boeken (De naam van de roos, De slinger van Foucault, Het eiland van de volgende dag) waren allemaal bestsellers; niet omdat het bepaald "gemakkelijke" lektuur was, maar omdat er voldoende promotie rond gemaakt werd. De verfilming van "De naam van de roos" door Jean-Jacques Annaud in 1986 met Sean Connery, deed ook een duit in het zakje om geinteresseerd filmpubliek over te halen het boek te kopen. Promotie is belangrijk en wordt alsmaar belangrijker. Als mensen die deskundig zijn in het maken van promotie daarvoor betaald worden is dat niet afkeurenswaardig maar terecht.
