Ik ben Jozef, en gebruik soms ook wel de schuilnaam cheverrant1.
Ik ben een man en woon in Antipolo City (Filipijnen) en mijn beroep is internetverkoper van boeken, cd`s, video`s, dvd`s.
Ik ben geboren op 20/01/1957 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, films, muziek, strips.
Zoeken met Google
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Als men hier toevallig eens wat later opblijft 's avonds in de leefkamer, en er geen televisie noch radio opstaat, hoor je de geluiden vanuit de buurhuizen. De huizen hier in de Filipijnen zijn niet geisoleerd (waarom zouden ze ook ? het is hier altijd warm), maar daardoor zijn ze ook erg geluiddoorlatend. Aan mijn linkerzijde woont een broer van mijn vriendin, met zijn vrouw en dochtertje van vijf. Op enkele blokken afstand woont een zuster van mijn vriendin, met haar man en twee dochtertjes, een van acht en een van twee. Die laatsten hoor ik niet want 'enkele blokken afstand' is te ver om geluiden op te vangen, zelfs door niet geisoleerde gebouwen. Geluiden vanuit het huis waar de broer van mijn vriendin woont kan ik wel opvangen. Zijn dochtertje is vijf jaar oud, men had bezoek van het nichtje van acht jaar oud van enkele blokken verder en zij speelden of maakten alleszins lawaai. Maar het was alreeds negen uur 's avonds. Dat is hier heel gewoon. Men laat kinderen spelen binnenshuis en vooral buitenshuis tot zowat negen uur 's avonds en daarna moeten ze gaan slapen. De kinderen in de omgeving gaan allemaal, voor zover ik weet, naar school. De lokale school voor lager onderwijs hier, amper twee straten ver, werkt in shiften omdat er zoveel lokale kinderen zijn. Er zijn klassen die beginnen om zes uur 's morgens (het wordt amper licht rond die tijd) en het gaat door tot zes uur 's avonds (wanneer het donker wordt). Het hele jaar door komt de zon hier op rond zes uur 's morgens en gaat onder rond zes uur 's avonds. Twaalf uren licht en twaalf uren duisternis. Het is gemakkelijk. Het dagelijkse lawaai is een ander verhaal natuurlijk: 's morgens valt het nogal mee, rond twaalf uur 's middags is er gewoonlijk heel wat herrie buiten want dan loopt er een school-shift af; tussen een en vier uur 's namiddags is het meestal buitengewoon rustig want dan nemen velen tijd voor een siesta (kinderen zowel als volwassenen) omdat het vaak de warmste uren van de dag zijn; vanaf vier uur 's namiddags komen de kinderen weer op straat, gaan vele buurtwinkeltjes weer open na de siesta-tijd en herbegint het straatlawaai. Dat gaat dan door tot zowat negen uur 's avonds, waarna de rust meestal weerkeert. Kleine kinderen zouden al voor negen uur 's avonds in bed moeten liggen, maar omdat er hier een siesta-tijd is voor enkele uren in de namiddag kan men dat wellicht pardoneren. Persoonlijk heb ik er weinig of geen problemen mee: iedereen doet maar met hun kinderen wat ze willen en wanneer het een locaal gebruik is om ze tot negen uur 's avonds op straat te laten spelen, wie ben ik, als buitenlander, om daarover commentaar te geven ? Ik hoor wel vaak van familieleden en vrienden dat hun kleine kinderen het niet 'zo goed' doen op school . Misschien zullen zij het ook nooit erg goed doen na de lagere school, of zelfs nog slechter in het middelbaar onderwijs want dan blijven die jongeren vaak halve nachten op, zingend, dansend en drinkend omdat er wel elk weekend een verjaardagspartijtje, doopsel, begrafenisplechtigheid, of gewoon een gezellig samenzijn is waarbij velen zingen, dansen en drinken en onder die velen laten jongeren zich uiteraard niet onbetuigd. Dat zijn factoren waardoor kinderen en jongeren slecht studeren. Zij blijven te laat op en wanneer zij naar school moeten, zijn ze moe en ongemotiveerd. Vele van die jongeren halen dan ook nooit een drempel naar de universiteit, hetgeen belangrijk zou kunnen zijn om een toekomstige beter betaalde job uit te oefenen, en velen leren ook nauwelijks behoorlijk een andere taal spreken (zoals Engels) dan Tagalog of een of ander dialect dat zij gewend zijn om te spreken, te schrijven en te verstaan. Let wel: de Filipijnen is een derdewereldland; politici en verantwoordelijken hebben altijd de mond vol over 'kansen creeren' voor jongeren om de werkgelegneheid aan te zwengelen en het volk een betere toekomst te geven. Maar locale gebruiken en tradities zijn hier al sinds eeuwen aanwezig en veranderen niet vlug. Meisjes maken er zich overwegend niet al te druk over want vooraleer zij twintig worden, zijn zij meestal reeds moeder, waarna hun rol die van huisvrouw wordt. Jongens maken zich misschien weleens zorgen (vooral diegenen die verantwoordelijkheid willen nemen). maar proberen ofwel werk te vinden in het buitenland (als zogenaamde OFW oftewel Overseas Filipino Worker) ofwel nemen zij een voorbeeld aan hun ouders en grootouders die altijd arm waren en bleven. Ambitie bij jongeren ontbreekt hier vaak, tradities zijn alomtegenwoordig.
De Filipijnse universiteiten zijn uit een internationale top 300 gevallen: een fragment van een bericht in de Inquirer van 6 september:
"Top Philippine universities fared poorly in this years world
university rankings by a respected London-based agencyan underwhelming
rating linked by Filipino experts in higher education to declining government support.None of the countrys elite schools made it to the top 300 in the
latest rankings for 2011-12 released on Monday by the London-based
Quacquarelli Symonds (QS), a company specializing in education and study abroad.While still the top Filipino school on the list, the University of
the Philippines was ranked 332, falling 18 spots from the 314th place
last year. Ateneo de Manila University placed 360th, down from 307th
place last year. Two other universities slipped farther down the list, with De La
Salle University dropping from the 451-500 bracket last year to the
551-600 bracket this year. The University of Santo Tomas was out of the
top 600 list, down to the 601+ bracket from the 551-600 bracket last
year. QS assesses world schools based on academic performance and employer
feedback. The company surveyed 32,000 academics and 16,000 employers
this year, describing the initiative as the largest of its kind ever
conducted."
Dit soort van enquetes zijn altijd wel de grootste die er ooit hebben plaatsgevonden.... Dat terzijde gelaten, enkele jaren geleden alreeds had ik enkele gesprekken met Filipijnse jonge dertigers die wel degelijk een universiteitsopleiding genoten; zij kloegen toen al over de voor hen zichtbare achteruitgang van het onderwijs in het algemeen in de Filipijnen. Alhoewel geen expert terzake stel ik zelf ook wel enkele dingen vast:
- deze jonge dertigers, met universitaire opleiding (TEW) vonden een arbeidsbetrekking in callcenters (eigenlijk als telefonisten...); ondanks vele positieve berichten in de media over de stijgende populariteit van dit soort bedrijven en over de outsourcing door vele internationale bedrijven van dit soort diensten aan Filipijnse callcenters, werden hun lonen in de loop van de voorbije jaren ongeveer gehalveerd...
- terwijl door vele buitenlanders wordt aangenomen dat Filipino's vloeiend Engels spreken (en door regering en media voortdurend benadrukt wordt dat Engels eigenlijk de tweede taal is in de Filipijnen) stel ik vast dat de kennis van het Engels bij velen van een bedroevend niveau is; wat is bedroevend ? dat het misschien wel min of meer begrepen wordt wanneer gesproken door een buitenlander die hier vertoeft maar dat men het nauwelijks kan beantwoorden in het Engels;
- dat er hoe langer hoe minder televisieprogramma's in het Engels zijn; de meeste films, teleivisieseries en documentaires worden in Tagalog gedubd...
- dat er hoe langer hoe meer schoolgaande kinderen bijkomen en dat vooral de basisscholen hun klasuren verminderen (gemiddelde duurtijd van een schooldag in een basisschool is tussen 2 en 4 uur) omdat men met 'shiften' werkt om toch zoveel mogelijk schoolgaande kinderen wat basisonderwijs aan te bieden.
- dat het stijgende nationalisme (o.a. dubbing van buitenlandse films en televisieprogramma's ) en de toenemende verslaving van videospelletjes in internetcafees en de achteruitgang van de boekenverkoop de leergierigheid van schoolgaande kinderen niet bevordert.
Vanuit Malacanyang (het presidentiele paleis) klinken er vaak stemmen dat de huidige regering (onder leiding van Benigno Aquino, zoon van oud-presidente Corazon Aquino) vooral werk zal maken van het creeren van nieuwe jobs. Hoe gaan zij die nieuwe jobs eigenlijk creeren als het onderwijs te wensen overlaat ? Vooral als het basisonderwijs al te wensen overlaat ? 1 op 3 Filipijnen moet rondkomen met ongeveer 1 USD per dag... De prijzen van levensmiddelen en diensten stijgen want vooral de internationale olieprijzen stijgen. Honderdduizenden Filipijnen trekken jaarlijks naar het buitenland omdat zij daar beter betaald werk krijgen, maar traditioneel worden zij vooral aangeworven in landen van het Midden-Oosten. Irak, Lybie, Jemen, Algerije zijn al geen trekpleisters meer en diegenen die er werken staan te springen om terug te keren naar de Filipijnen. Velen die in het buitenland werken zijn daar vaak tewerkgesteld als schoonmaakpersoneel, kelners, dienstknechten en -meiden.
Als het basisonderwijs blijft achteruitgaan (hetgeen kan verondersteld worden als de bevolkingsaangroei blijft toenemen) zullen er minder en minder geschikte kandidaten zijn om aangeworven te worden in het buitenland. Als de internationale onrust in het Midden-Oosten aanhoudt, zullen er minder en minder Filipijnse kandidaten zijn om in die regio tewerkgesteld te worden. Als het basisonderwijs gebrekkig is, zijn er minder en minder kandidaten om middelbaar onderwijs te volgen; als er minder en minder kandidaten zijn die middelbaar onderwijs volgen zijn er ook minder en minder universiteitskandidaten; als de universiteiten te wensen overlaten, zijn er ook minder afgestudeerden die aan een degelijk betaalde job kunnen raken (om het even of dat nu in binnen- of buitenland is).
Wat zou dus de eerste vereiste moeten zijn van de regering ? Degelijk onderwijs creeren in plaats van het te laten verwateren. Met degelijk onderwijs kan men afgestudeerden aan degelijke banen helpen. Met degelijke banen kunnen die mensen de armoede in hun land helpen bestrijden. Hoe dat allemaal te doen ? Wel, daarom zijn er politici en regeringen om daaraan oplossingen te bieden, nietwaar ? Zij dienen afspraken te maken met reeds aanwezige economische investeerders en nieuwe investeerders aan te trekken. Niet door wild om zich heen te slaan en paniekmaatregelen te creeren zoals geboortebeperking wat als principe niet slecht is maar op tegenstand van de bevolking stuit (zowel Rooms-Katholieken als Muslims), niet door potentiele akkoorden met andere landen af te slaan (o.a. over de Spratly-eilanden waar er mogelijk enorme gas- en olievoorraden zouden kunnen geexploiteerd worden), niet door zich onnodig bezig te houden met het aan de kaak stellen van corruptie gepleegd door vorige regeringen... Anders maakt het weinig uit of men in een zogenaamde democratie leeft waar armoede heerst of in een anarchie waarin er niets anders bestaat dan armoede.
foto: president Benigno Aquino (bij zijn beediging).
Onnodig dispuut en dialoog die niet ergens toe leidt
Sinds geruime tijd is er veel te doen over de Spratly-eilanden (een eilandengroep in de Zuid-Chinese zee) waarvan het territorium wordt opgeeist door de Filipijnen, China, Vietnam, Maleisie en waarschijnlijk nog wel enkele andere landen in de omgeving. Ogenschijnlijke reden: men betwist elkaar het eigendomsrecht over deze eilanden; werkelijke reden:er zijn potentieel rijke gas- en olievoorraden onder zee aanwezig. Vanzelfsprekend hebben de Filipijnen niet het kapitaal noch de technische ondervinding om ernaar te boren, boven te halen en te exploiteren. China heeft alleszins genoeg kapitaal, de technische knowhow kan nog altijd van ergens anders komen, als er maar een deal gevonden wordt. Dat is precies wat vooralsnog niet kan gevonden worden. Waarom sluiten de politici van verschillende geinteresseerde landen niet een deal die kan leiden tot boren en ontginnen van de olievoorraden ? Iedereen in de regio kan er beter van worden. Nu blijft het dispuut draaien rond wie er nou feitelijk het territoriumrecht kan claimen en er gebeurt niets. Een fragment van een bericht in de Inquirer van vandaag: Philippine Defense Secretary Voltaire Gazmin is optimistic that tension between
the Philippines and China has gone down following President Benigno
Aquinos five-day state visit to the socialist state last week. Aquino and Chinese President Hu Jintao issued a joint statement Thursday
stressing their commitment to a peaceful dialogue to address the West Philippine Sea (South China Sea) territorial dispute.With that statement, the tension has gone down, Gazmin said in a chance interview in Camp Aguinaldo Tuesday. Ahead of the trip, Manila had accused Beijing of incursions in areas claimed by the Philippines, firing on Filipino fishermen, laying buoys and markers, and hounding an oil vessel. Asked if there could still be Chinese intrusions in the
Philippine-claimed territories in the West Philippine Sea, Gazmin said,
With the goodwill that was shown and demonstrated by the president and
the reciprocal statements of the Chinese, I dont think that would be
We hope.
Er is altijd hoop, maar er komen nooit akkoorden... Het doet, op een bepaalde manier, denken aan de politieke situatie in Belgie...
Een tweetal weken geleden was ik thuis aan het werk op mijn desktop toen er aangebeld werd. Het bleek een oom van mijn vriendin te zijn die ons uitnodigde om het gezelschap te vervoegen dat in de buurt aan het zingen en drinken was. Ik vroeg wat de oorzaak was van de gebeurtenis en hij antwoordde iets van "veertig dagen sinds dit of dat"; zijn Engels is niet al te best en ik begreep het niet. Maar goed, het was weer eens een gelegenheid om samen te komen met familie en vrienden, er was een videoke-machine voorzien dus kon iedereen zingen naar hartelust, er was drank (de onvermijdelijke Emperador (een locale cognac) en pulutan voorradig. Pulutan is een locale uitdrukking voor snacks die men kan nuttigen tijdens het drinken: het bestaat niet uit nootjes en chips zoals in Belgie, maar uit bereide kip, bereid varkensvlees of bereide vis, in allerlei sausjes. Niet noodzakelijk sterk van specerijen voorzien, want het Filipijnse voedsel is, in tegenstelling tot voedsel in sommige andere Aziatische landen niet bijzonder hevig gekruid. Je vindt hier wel sterk gespijsd voedsel zoals bijvoorbeeld Bicol Express (een specialiteit uit de Bicol-provincie), en als je dat als westerling eet dan neem je daarna de express-trein naar de dichtstbijgelegen WC waar je nog meer lawaai maakt dan de zangers buiten omdat het erg effektief is op je darmstelsel... Hoedanook, de aanleiding tot de gebeurtenis, zo vertelde mijn vriendin mij achteraf, was dat een jonge neef van haar oom veertig dagen daarvoor was doodgeschoten door de politie tijdens een overval in Caloocan (een stad op een aantal kilometers afstand van Antipolo City). Ik hoorde niemand praten over die gebeurtenis. Er was alleen maar zingen, drinken, eten en lachen. Waarom ook niet ? Het is een andere levensmentaliteit hier dan in Belgie of in het Westen. Jacques Brel zong het in Le Moribond: J'veux qu'on rie, j'veux qu'on danse J'veux qu'on s'amuse comme des fous. J'veux qu'on rie, j'veux qu'on danse Quand c'est qu'on m'metra dans l'trou.
Onlangs hoorde ik van iemand in Belgie waarmee ik regelmatig correspondeer via e-mail het volgende:
"Zaterdag
naar een Belgisch-Filipijnse BBQ geweest, en langdurig gepraat met twee
vrienden die net terug waren van de Filipijnen (beiden waren er twee
maanden). De ene
was (en is altijd ) zeer positief, de andere eerder negatief (en over
sommige aspecten zeer negatief). Marcel , 55,(de eerste) heeft een
huis gebouwd op een eilandje zon 50 km ten noorden van Tagbilaran en is
van plan om over drie jaar definitief naar
de Filipjnen te verhuizen. Je kan best zeggen dat hij bezeten is van
de Filipijnen ; het glas is atlijd half vol. Hij heeft veel van het
werk aan zijn huis en tuin zelf gedaan, dus van verveling geen sprake.
Eric (60) (de tweede) is al een tweetal jaar
met pensioen, en overwoog tot voor kort ook om naar de Filipijnen te
verkassen. Maar zijn laatste bezoek (misschien ook echt laatste ??)
heeft hem van gedacht doen veranderen. Toen hij er in de jaren 90 de
eerste keer was, vond hij dat de Filipijnen
zon 50 jaar achterop was vergeken met België, nu, meer dan tien jaar
later, vindt hij dat ze er nauwelijks op vooruit zijn gegaan ; ze
verbleven ook een tijdje bij familie in het binnenland van Mindanao ,
waar de mensen niet leven, maar overleven ; zeer
armoedige omstandigheden daar dus (volgens hem natuurlijk) ; hij had
ook van alles op te merken over de gezondheidszorg, dat Filipijnse
steden niet veel te bieden hebben en dat de Filipinos (vooral de mannen
eigenlijk) vuile mensen zijn ; overal rommel, en
plastic, veel pastic, zwerfvuil. Blijkbaar ligt Manila Bay er vol van
!! Ook zag hij er geen toekomst voor zijn twee tiener-kinderen !
De waarheid zal altijd wel ergens in het midden liggen, maar wat denk jij van dit alles ?" Het is een interessante kwestie opgeworpen tussen twee nogal verschillende mensen. Ik antwoordde als volgt:
Tagbilaran
City (ook lokaal bekend als The City of Friendship) is volgens hun
eigen bronnen een van de acht droomsteden in de Filipijnen, een van de
twintig meest competitieve steden in
de Filipijnen, en de eerste stad qua levenskwaliteit in de
Filipijnen... Tot zover de promotie. Alles wat errond ligt zal wel van
hetzelfde laken zijn.
Men
krijgt hier soms echt de indruk dat er plaatsen zijn waar het goed
vertoeven moet wezen, en gedeeltelijk zal dat ook wel zo zijn
(gedeeltelijk omdat sommige steden en provincies meer
kunnen en willen doen dan andere), voor het overige is men natuurlijk
zelf verantwoordelijk voor een aangenaam leven.
Mindanao
is inderdaad een van de armste streken in de Filipijnen (overwegend
Moslim-gezind en bijgevolg door de opeenvolgende vooral Rooms-Katholieke
regeringen bewust achteruit gesteld).
Het is overwegend een streek waar je als westerling beter niet
heengaat, want Moslim-rebellen zijn daar erg aktief en meer dan soms
worden daar westerlingen ontvoerd en worden en losgelden geeist
vooraleer vrijlating kan overworgen worden. Afhankelijk
van het fanatisme van de ontvoerders, komt er soms een vrijlating
gewoon na onderhandelingen (zonder betaling van losgeld), soms een
vrijlating na betaling van losgeld, en soms wordt een ontvoerde om het
leven gebracht of er nu losgeld betaald werd of niet.
Omdat het een achtergestelde streek is, is de armoede en de vuiligheid
uiteraard prominent zichtbaar. De uitdrukking 'arm maar proper' was
misschien vele decennia geleden van toepassing in Belgie en Europa (maar
tegenwoordig ook al minder), en in streken zoals
Mindanao is die uitdrukking nog niet bekend...Als
de Filipijnen worden aangeduid als een derdewereldland, worden er
meestal voorbeelden getoond uit Mindanao (opzettelijk); de regering weet
ook wel dat mensenrechtenorganisaties beter
weten over het hele land, maar het levert nog altijd hulp op van
Amnesty International en subsidies van de Verenigde Naties. Er heerst
inderdaad een ouderwetse mentaliteit te vergelijken met 50 of meer jaar
geleden in Belgie;. Ik sprak al eerder over de Nonkel Bob-mentaliteit... Was die zo slecht ?Het
was een andere tijd toen. En de tijd in de Filipijnen is NU. Men kent
nonkel Bob hier niet. Wie kende nonkel Bob nog in Belgie toen Bob
Davidse overleed behalve wat overlevenden van
oudere generaties ?
Mijn
besluit: overschat het niet (zoals in het geval van Tagbilaran City)
maar onderschat het evenmin (zoals in het geval van Mindanao). Als men
gewoon in Belgie woont in bijvoorbeeld Sint-Martens-Latem,
zal het leven wel heel aangenaam zijn want alles is er proper; als men
in Antwerpen-Noord woont zal het leven heel wat minder aangenaam zijn
want alles is er vuil. Het verschil tussen proper en vuil wordt
grotendeels veroorzaakt door de mensen die er wonen:
in Sint-Martens-Latem zullen dat waarschijnlijk wel overwegend
welgestelde Vlaamse burgers zijn, in Antwerpen-Noord zijn dat overwegend
vreemdelingen die een ghetto creeren en wat achtergebleven, oudergeworden Vlamingen die nergens anders meer heen kunnen.
Er zijn verschillen, maar ook overeenkomsten tussen al deze gebieden in Belgie en de Filipijnen.
De
verschillen zowel als de overeenkomsten zijn er ook onderling en ik
denk zelfs tot op zeker hoogte verwisselbaar. Waarmee ik bedoel: in een
stad of streek waar de welvaart alreeds ingeburgerd
is, gaat het erop achteruit; in streken waar armoede heerst kan het er
alleen maar op vooruit gaan want het is ondenkbaar dieper te zakken dan
het diepste punt.
Critici beweren vaak en niet zonder sarcasme: gaat het slecht ? Het kan nog veel slechter...Meestal
zijn dat critici die eigenlijk geen persoonlijke ervaring hebben met
het onderwerp waarover ze praten en behaaglijk in hun studeerkamer een
tekstje uittijpen op hun laptop, bij
de genoeglijkheid van de centrale verwarming en onder het drinken van
hun gin-tonic...Ik heb geen adviezen te verstrekken, maar indien nodig:
in
het eerste geval: kom hierheen, leef hier enkele jaren en zie met eigen
ogen hoe het eraan toe gaat; als het uiteindelijk niet bevalt kan het eventueel aangekochte huis nog altijd verkocht
worden en kan men ergens anders heen;
in
het tweede geval: probeer het ofwel in een andere streek in de Filipijnen
maar probeer het beter helemaal geen tweede keer; als de eerste
indruk niet bevalt, zal een tweede wellicht evenmin
bevallen... Beter om naar Spanje te trekken als men dan toch zonodig
een ander land en een warm klimaat wil opzoeken. Let
wel: ik doe niet minachtend over Spanje; het is wellicht een van de mooiste
landen ter wereld met genoeg plekjes ver weg van de alledaagse toeristen
om te leven als men ver weg van toeristen
wil leven, niet zo ver van Belgie vandaan en bovendien in Europa gelegen
dus met dezelfde munteenheid en makkelijk bankverkeer enz.
Een
levensavontuur is niet hetzelfde als toerisme voor enkele weken; het is een te nemen
beslissing voor de rest van je leven. Als je niet bereid bent om zo'n
beslissing te nemen (en er zullen dan altijd
wel motieven gevonden worden betreffende om het even welk land), doe
het dan niet.
Zelfs hier, in de Filipijnen, hoorde ik over de dramatische omstandigheden op Pukkelpop in Belgie (via radio Deutsche Welle) ! Internationale berichtgeving is dus toch geen loze kreet.
Wat
de Belgische regeringsonderhandelingen betreft, denk ik hoe langer hoe meer dat er
eigenlijk niet meer onderhandeld wordt en dat er alleen nog gezocht
wordt naar een compromis om het voor Belgen aanvaardbaar te maken dat er
geen Belgische staat meer zal zijn over korte tijd.
Het
enige wat daaraan opmerkelijk zou zijn is dat Belgie dan het eerste
Europese koninkrijk is dat ontbonden wordt sinds eeuwen. Er waren al
eerder ontbindingen van Europese landen en staten in de laatste eeuw
(denk aan Joegoslavie, Tsjechoslovakije...) maar dat waren
republieken.
Daarnaast: het gaat het niet goed
op de wereldmarkt. In Europa kwam Griekenland eerst aan bod als
kandidaat voor het nationale faillissement, daarna Portugal, nu spreekt
men zelfs al van Frankrijk en Italie... Waar is het elan gebleven
waarmee Europese politici de Europese eenmaking aanbeveelden op het
einde van de twintigste eeuw ? Waar is al het belastingsgeld van Europese belastingsbetalers naartoe gegaan ?
De USA kon recent nipt een financieel faillissement vermijden, maar ook daar is de toestand niet rooskleurig.
Wanneer
ik praat met Filipino's hier merk ik dat zij er nauwelijks weet van
hebben of er in elk geval niet van wakker liggen; armoede heerst hier al
sinds eeuwen. Niemand schijnt hier echt te beseffen dat als financiele
grootmachten als Europa en USA zouden ten onder gaan, dit ook
katastrofale gevolgen zal hebben voor derdewereldlanden...
Japan ligt voorlopig ook al op zijn gat (na de aardbeving, tsunami en daaropvolgende katastrofe met de 'nuclear plants' in Fukushima). Het zal wel enige tijd kosten vooraleer Japan terug helemaal op orde raakt. Dan zijn er natuurlijk China en India, hier in Azie. Samen hebben die twee landen zowat de helft van de wereldbevolking. Ik vermeld dat alleen maar om te zeggen dat ze groot zijn. Niet alleen groot maar economisch ook erg vooruitstrevend. Die kunnen zichzelf en de rest van Azie wel een tijdje op de been houden. Armoede ? Natuurlijk, vooral in India. In China heet dat waarschijnlijk een gestructureerd minder inkomen... Maar hoe het ook genoemd wordt, als de USA en steeds meer landen in Europa onderuit dreigen te gaan, dan kunnen de Chinezen en de Indiers wel eens een glimlachje vertonen. Zolang zij tenminste een plan B hebben, mochten de USA en Europa helemaal kopje onder gaan.
De wereld waarin we leven is natuurlijk de enige wereld die
we hebben. Althans vooraleer we sterven; wat er daarna is (als er iets
is, zullen we dan wel ervaren).
Het maakt ook mij
soms triest; een titel van een roman zoals 'De ondraaglijke lichtheid
van het bestaan' is dan weer perfect. Ik heb die roman van Milan Kundera
nog altijd niet gelezen en soms vraag ik mij af of ik dat boek wel moet
lezen, waarmee ik bedoel: die titel is alreeds zo volmaakt en
veelzeggend dat het verhaal dat na de titel volgt eigenlijk overbodig
is. Gelukkig voor lezers (en schrijvers) dient er wel een verhaal te
volgen na de titel. Op een dag zal ik het weleens lezen.
Sinds
enkele maanden e-mail ik met een jonge Amerikaanse vrouw die ergens in
een godvergeten
plaats in Minnesota woont. Ongetrouwd, maar zij heeft een vriend;
zonder werk en dus niet direct welgesteld; zij is een
ex-drugsverslaafde (een van de redenen waarom zij werkloos is) maar zij
is afgekickt; een jonge vrouw met literaire ambities en heel
interessant om mee te dialogeren. Zij heeft nog niets gepubliceerd maar
probeert dat wel te doen. Zij heeft geen computer thuis, maar gaat elke
dag naar de openbare bibliotheek, waar zij kosteloos (of althans voor
een minimaal bedrag) een computer kan gebruiken. Zij is een film- en
boekenliefhebster.
Van tijd tot tijd vertel ik
mijn (Filipijnse) vriendin over haar; in het begin kon mijn vriendin
nauwelijks begrijpen dat 'zoiets' mogelijk is in de USA. Want Filipino's
hebben de bijna onwrikbare overtuiging dat iedereen in de USA en in het
Westen rijk en gelukkig is. Iedereen verdient daar geld als slijk
en entertainment is alomtegenwoordig. Het ideaal van elke
Filipino.
Mijn vriendin begint na enkele jaren
samenleven met mij haar mening over de Westerse wereld te herzien. Net
zoals ik mijn mening over derdewereldlanden moest aanpassen na permanent
te gaan wonen in een dito land. Vanzelfsprekend zijn er wel eens dagen
waarop ik denk: zie je wel ? Enkele dagen geleden waren we nog maar eens
aan het winkelen in een shopping-area in de buurt (Gate 2, genaamd,
hetgeen een hele buurt is van kleine en middelgrote winkels en enkele
supermarkten). We kwamen daar aan rond 1.30 uur in de namiddag en wat
kon ik bemerken: overal slapend personeel: slapend aan toonbanken, in de
laadruimten van vrachtwagens, achter het stuur van geparkeerde
tricycles, bedelaars en andere werklozen slapend op de grond of op
trappen leidend naar winkels, enz.
Als je dat
ziet, dan denk je natuurlijk: dat is een van de redenen waarom dit een
derdewereldland is. Het was niet eens buitengewoon warm
dus er was geen atmosferische aanleiding om te slapen voor die mensen.
Behalve uit gewoonte. Velen doen een dutje na het middagmaal en dat
loopt al snel uit tot 3 of 4 uur 's namiddags. Daarna worden zij wakker
en doen iets (als zij iets te doen hebben) tot 9 uur 's avonds of langer
(soms de hele nacht want vele winkeltjes zijn 24 uur op 24 open)...
Als
je dat vergelijkt met Belgie: de meeste winkels gaan pas open om 9 of
10 uur 's morgens (supermarkten soms al om 8 uur, enkele dagbladwinkels
en bakkerijtjes al om 6 of 7 uur), nemen een half uur of een uur
lunchpauze tussen 12 en 1 uur en openen weer hun deuren tussen 1 en 5 of
6 uur (sommige supermarkten blijven open tot 8 of 9 uur).
De uitbaters verdienen vaak goed geld, maar wanneer zij dan
hun maandelijkse rekeningen krijgen (elektriciteit, verwarming, enz) en
wanneer zij hun belastingsfakturen krijgen, slaan zij groen
uit.
Hier betalen velen gewoon nooit belasting
omdat de belastingsdiensten onderbemand zijn (of prefereren te slapen in
plaats van te werken) en niet over aangepaste computersystemen
beschikken om alles te beheren.
Daar komen de
clichees over derdewereldlanden vandaan en ongetwijfeld steekt er (zoals
gewoonlijk) wel authenticiteit achter die clichees. De clichees van de
westerse wereld (altijd maar werken om veel te verdienen en dan veel
belastingen betalen) zijn evengoed authentiek. Daar komen dan weer de
clichees van zwartwerk vandaan in de westerse wereld....
Het is goed om vele van die dingen in een perspektief te kunnen plaatsen.
Maar dingen in perspektief plaatsen, kan ook triest maken...
Entertainment is overal nadrukkelijk aanwezig, in de USA, in Europa, in de Filipijnen, in Japan, Korea enz. Commercials bijgevolg evenzeer. Ook al zou er niet zo direkt een noodzaak zijn voor entertainment, dan
wordt dat door de internationale televisiezenders in de strot van het
publiek geduwd en die zullen er de commercials dan wel moeten bijnemen of stikken.
Hier in de Filipijnen is het
allemaal nog een beetje begrijpelijk: het land is arm, de mensen zijn
overwegend arm, ze willen wat licht amusement op televisie en als er
iemand kan deelnemen
aan een populaire show verdienen ze algauw 5000 PHP (oftwel iets meer dan 100
USD of iets minder dan 100 EUR). Het wordt graag meegenomen...
Louis-Paul
Boon wou met zijn boeken de mensen een geweten schoppen. Maar de mensen
willen alleen maar een beetje amusement en een klein beetje geld
verdienen door eraan deel te nemen. Elke dag zijn er ook enkelen die
zomaar eventjes 50.000 PHP winnen, gewoon door een liedje te kwelen, wat
rond te rennen en een balletje door een hoepel te mikken. Dat zijn geen
heus geen uitzonderingen hier: de shows gaan elke dag door van maandag
tot en met zaterdag, elke dag zijn er verschillende kandidaten en meestal lukt het wel. Als de kandidaten gehandicapt zijn krijgen zij
extra-kansen of worden gewoon beloond voor hun medewerking want de
televisiezenders willen graag hun kijkcijfers behouden en verhogen door
"humanitair" en liefdadig over te komen.
Enkele dagen geleden waren
mijn vriendin en ik in
een Bayad Center om wat rekeningen te betalen voor water- en
electricteitsverbruik. Een Bayad-centern is
een lokale financiele ruimte (meestal deel uitmakend van een bank) waar
men zijn maandelijkse rekeningen kan gaan betalen met cash geld.
Gedurende het wachten keek ik even in enkele lokale newspapers die daar
toch maar lagen te liggen en een ervan had het over Angelina Jolie en
Brad Pitt die samen in de UK waren geweest, op een bepaald moment van
Londen (Engeland) naar Glasgow (Schotland) reisden en daarvoor een
complete trein charterden alleen voor henzelf en hun geadopteerde
kinderen.
Een complete trein ???
Wat kostte dat ? En was dat ergens voor nodig ?
Het
zou me niet verwonderen om te vernemen dat de dagelijkse
treinpendelaars die zelfde morgen weer eens te laat op hun werk kwamen
door een of andere werkonderbreking van British Railways... of
's avonds later thuiskwamen dan gewoonlijk om dezelfde reden...
Alle
mensen zijn gelijk, maar sommigen zijn gelijker dan anderen... Het is
niet zomaar een cliche; het is zo geworden door de extravaganties van
celebriteiten. Maak van de extravaganties dagelijkse kost en de mensen
zeggen: dat zijn clichees... Als zij maar dagelijks wat uurtjes
kijkgenot hebben op de buis met allerlei shows en spelprogramma's, loopt
het wel los...
Toen ik aanvankelijk aankwam in de Filipijnen en wat later een appartement huurde om te leven. bleek het dat internetconnectie onmogelijk was: ofwel waren alle mogelijke konnekties (van PLDT) alreeds bezet door anderen, ofwel kon er geen signaal tot stand gebracht worden tussen andere netwerken en de omgeving, ofwel waren er nog geen aansluitingen met andere netwerken en de omgeving enz. Na zowat een half jaar kochten mijn vriendin en ik een huis aan in Antipolo City, waar we thans nog steeds wonen. We probeerden verschillende internetproviders uit sindsdien en degene die we nu hebben is niet direct de goedkoopste noch de meest efficiente, maar goed: overwegend werkt het wel en in vergelijking met sommige andere providers is het 'te doen'. Ik zal niet nalaten om mezelf te blijven informeren over andere providers die een bepaalde service kunnen aanbieden voor eenzelfde prijs of zelfs goedkoper. De Filipijnen is een land in ontwikkeling. Ook telecommunicatie is in ontwikkeling. Zowat iedereen in de Filipijnen beschikt over een cellphone: van volwassenen tot kleine kinderen. Wat die daar allemaal mee doen, is niet echt belangrijk. Het is een consumptie-artikel bij aankoop, het is nog een groter consumptie-artikel wanneer je het toestelletje oplaadt met "tijd' om te telefoneren, texten enz. De uitvinder ervan zou moeten beloond worden met de Nobel-prijs voor economie (vanuit financieel economisch standpunt) of bestraft moeten worden omwille van het uitvinden van het meest overbodige communicatiemiddel van de laatste eeuw (vanuit practisch standpunt).
Enkele dagen geleden waren mijn vriendin en ik nog eens aankopen aan het doen in een grote supermarkt hier in de buurt: Cherry Foodorama, gelegen aan de Marcos Highway in Antipolo. Niet dat iemand buiten Antipolo City of buiten de Filipijnen veel boodschap heeft aan de geografische ligging. Wij komen daar 1 of 2 keer per maand, telkens om een grote voorraad aan voedsel en drank in te slaan. Ik stond daar op een gegeven moment wat rond te draaien aan de diepvriesvis-afdeling, onzeker wat soorten van vis ik zou kopen. Een jonge vrouw verscheen aan mijn rechterkant en pikte een pakje vis uit het aanbod; terwijl zij dat deed sprak zij tegen haar mannelijke begeleider die een eindje verder stond te wachten met het supermarkt-karretje. Mijn vriendin zei achteraf tegen me: dat was een Japanese. Zag je dat: haar huid was veel witter dan de jouwe... Ik had dat niet opgemerkt, want ondanks 4 jaar permanent verblijf hier in de Filipijnen, kan ik nog steeds niet definieren waar al die verschillende Aziaten precies vandaan komen. Voor Filipina's zoals mijn vriendin schijnt het natuurlijk te zijn om verschillende Aziatische identiteiten op zicht te kunnen definieren: Japans, Koreaans, Chinees, Vietnamees, Maleisisch enz. Ja natuurlijk: ze verschillen allemaal een beetje: in haarkleur of de wijze waarop het haar gekapt is, in teint (mijn vriendin zei me dat ik alreeds een bruinere huid heb dan die Japanse vrouw, door 4 jaar verblijf in een heet tropisch land als de Filipijnen; in de vorm van hun ogen: niet elke Aziaat heeft die cliche-matige schuine ogen zoals Europeanen die menen te kennen uit populaire boekjes van weleer zoals de Fu-Manchu-reeks of uit populaire films van tegenwoordig zoals de Jackie Chan- en Jet-Li aktie-spektakels.. Ook ik begin alreeds dat onderscheid te maken, wanneer ik tijd genoeg heb om te observeren. Na vier jaar verblijf in de Filipijnen is mijn eigen huid al heel wat bruiner dan de "bleke Lena"-kleur van daarvoor... (met dank aan Raymond van het Groenewoud voor die titel). Het zal nog heel wat jaren vergen, veronderstel ik, vooraleer ik gewoon afgaand op loutere aanblik, kan konkluderen van welk land bepaalde Aziaten afkomstig zijn of kunnen zijn. Hetzelfde geldt natuurlijk voor Europeanen: sommigen zijn blondharig en blauwogig (zijn het dus Duitsers of zijn het Skandinaven ?), sommigen zijn zwartharig met donkere ogen en een enigszins gebruinde huid (zijn het dus Spanjaarden, Italianen, Grieken of Fransen uit het zuiden van Frankrijk ?); sommigen zijn blondharig en hebben een grote stoere lichaamslengte (zijn het dus Nederlanders ?). Sommigen hebben geen specifieke kenmerken (zijn het dus Belgen ?). Het is leuk, als tijdverdrijf in een supermarkt, om te proberen te ontdekken tot welke nationaliteit andere klanten behoren. In supermarkten is er niet veel anders te doen dan te winkelen, produkten in het karretje te laden, te luisteren naar de muzak op de achtergrond. Proberen te raden tot wat voor nationaliteiten andere klanten behoren, is ook al een optie. Zolang het maar tijd verdrijft...
Mijn vriendin vertelde mij enkele dagen geleden dat zij een auditie gaat doen voor een populaire televisie-namiddagshow hier: Wil Time Big Time. De presentator, Willy Revillame, is te vergelijken met Jan Theys op de BRT lang geleden (herinnert zich iemand nog Spel zonder grenzen ?) en met Luc Appermont (VRT, Rad van Fortuin e.d.). De show is simpel: die wordt dagelijks uitgezonden gedurende 6 dagen per week (van maandag tot en met zaterdag); elke dag worden er (meestal arme) mensen uitgenodigd als kandidaten voor allerlei spelletjes waarmee enkele duizenden pesos te verdienen zijn (gewoon al als vergoeding voor deelname) en misschien wel enkele tienduizenden pesos voor een kandidaat die de eindronde haalt. De kandidaten moeten een beetje kunnen zingen of dansen. Bij afloop van het programma moet de eindwinnaar de televisiezender en de sponsors bedanken voor de kansen die hem of haar vergund werden. De presentator verdient ongeveer 1 miljoen pesos per aflevering... Ik heb een grondige hekel aan de show, maar mijn vriendin is eraan verslaafd, net zoals ontelbare televisiekijkers hier in de Filipijnen. Het programma is lawaaierig, iedereen schreeuwt de hele tijd: het publiek uit entoesiasme en de presentator en zijn co-presentatoren en -presentatrices om het publiek op te zwepen. Ik heb tegen mijn vriendin gezegd dat, als haar auditie goed verloopt en zij geselekteerd wordt voor deelname, ik wel aanwezig wil zijn tussen het studiopubliek om haar moreel te ondersteunen en aan te moedigen. Klinkt dat weeral neerkijkend op haar prestatie, zoals westerlingen gewoonlijk doen op de prestaties van Aziatische en Afrikaanse mensen die deelnemen aan een of andere televisieshow ? Zonder twijfel klinkt dat zo. Maar er is meer aan de hand, zoals gewoonlijk, in een relatie. Als men om mekaar geeft, dan zal men ook wel vrijwillig de moeite doen om er voor elkaar te zijn. Waarmee ik bedoel dat ik niet even uit mijn ivoren toren ga afdalen om aanwezig te zijn bij een televisieshow waaraan mijn vriendin eventueel deelneemt, ook al zou de kwaliteit van die televisieshow eigenlijk beneden mijn waardigheid zijn. Daaraan denk je gewoon niet, als je iets om je vriendin geeft. Je ondersteunt haar in haar pogingen om deel te nemen aan een televisieprogramma, en als zij geselekteerd wordt om deel te nemen zal je aanwezig zijn tussen het publiek op de dag van de opname. Je moet al echt een rotzak zijn, als je die moeite niet kunt of wilt opbrengen. Het zal mijn mening over de kwaliteit van het programma op zich niet veranderen. Maar ik ben ook blij als mijn vriendin er is wanneer ik haar nodig heb.
Soms, als ik mij verveel en niets beters te doen heb, lees ik wel eens de commentaren op politics.be. Niet bepaald leuke lectuur. Hierna enkele recente voorbeelden: "Ofwel laat men de 'gezonde kritische kijk' over iedereen toe (joden,Vlamingen,moslims) ofwel bestraft men.Ik weet zeker dat als je het woordje joden vervangt door moslims je een klacht van het centrum aan je been hebt..." "Helemaal niet. Tenzij. Tenzij je natuurlijk tot de verkeerde groep
behoort. Dan kan eender welke klacht tegen jou gebruikt worden. Want dat
is nu net de opzet van de CGKR: het is geen organisatie die de gelijke
kansen en rechten van groepen nastreeft, het is een organisatie die als
inquisitie-apparaat is opgezet om een bepaalde groep mensen hun rechten
op vrije meningsuiting en deelname aan het politieke debat te ontnemen.
CGKR hanteert geen dubbele moraal ten opzichte van de klagende partijen,
zij hanteert een dubbele moraal ten opzichte van de aangeklaagde.
Zolang het geen Vlaams-nationalist is, is alles goed. Anders: kop eraf." "Dat is heel de hypocrisie van links en hun multikulti gezever - de
allochtonen mogen respect en uitzonderingen opeisen voor hun cultuur,
maar ho, als een autochtoon hetzelfde doet, is hij een vuile fascist. Ge
moet nu geen theoretische kernfysicus zijn om door te hebben dat dat in
tranen eindigt. (Zie Noorwegen)." Ik laat het copyright graag aan de verantwoordelijken... Noorwegen staat nu plotseling helemaal in het middelpunt van de internationale belangstelling, omdat er een dodelijke bomaanslag plaatsvond waarvan de verantwoordelijkheid werd opgeeist door of toegekend werd aan een of andere extreem-Islamitische groepering. Mijn indruk: als een extreme groepering, van welke origine dan ook, een aanslag wil plegen in Europa, waarom dan Noorwegen uitkiezen ? De aanslag was zeer effektief en er waren vele tientallen doden (waarom ? omdat de veiligheidsmaatregelen onafdoende waren ?). Waarschijnlijk waren die onafdoende, omdat niemand in Noorwegen verwacht een aanslag vanwege extreme groeperingen te zullen ondergaan. Waarom geen aanslag in Londen, Parijs, Brussel, Madrid, Rome, Berlijn ? Waarom Oslo ? Zijn daar extreme Islamieten aanwezig ? Het zullen er toch weinigen zijn, want Noorwegen is nogal koud voor Arabische migranten in het algemeen. Kwam er plotseling een team van Arabische explosievenexperten aan, enkele dagen of weken voor de aanslag ? Dan zou dat och wel opgevallen zijn, zeker ? Niet omdat zij zichtbaar explosieven met zich meesleurden, maar gewoon omdat migranten of toeristen van Arabische origine niet zo vaak naar Noorwegen afzakken... Soms, als ik mij verveel, lees ik wel eens wat berichten uit Belgie en uit de rest van Europa. Ik lees heel wat depressief-makende berichten en zelden konstruktieve. Hier in de Filipijnen leeft de overwegend Rooms-Katholieke meerderheid van de bevolking (meer dan 95 %) ook niet op goeie voet met de Moslim-bevolking (minder dan 5 %). Er worden wel eens aanslagen gepleegd door Moslims. Er wordt aan kindnappingen gedaan (vooral van Westerlingen) door Moslims in ruil voor losgeld.Misschien ook wel eens door de veiligheidsdiensten in opdracht van de regering, om daarmee Moslim-bewegingen verdacht te maken... Er is tenminste een motief voor dit alles: het Moslim-gedeelte van het land probeert territoriale onafhankelijkheid te verkrijgen van het overwegend Rooms-Katholieke gedeelte. Een fragment van een artikel op internet van Mr. Victor uit 2005: "Racially,
Christian Filipinos and Muslim Moros
in the Philippines are one people. The cultural and
economic, differences that have created so much enmity and misunderstanding as
to cause Christians and Muslims to regard themselves as separate peoples have
their roots in our colonial history
The
Christian-Muslim conflicts in the Philippines could be traced in
the history of colonization which begun in the 16th century when
Spanish colonizers arrived in 1521. At the time of, Spanish conquest, the
Muslims of Mindanao and Sulu had already attained a higher level of social
organization than the small, scattered communities of Visayas and Luzon. For this reason, it
was relatively easy for the Spaniards to subdue and Christianize the inhabitants
of Luzon and Visayas. The
defeated of Rajah Solayman by Spanish conquistadors sent by Legaspi in the
Battle of Bangkusay (Tondo) on June 3, 1571 marked the end of the
Islamic influence in Luzon and the Visayas. Whereas the
Moros if Mindanaocontinued to defy
the Spanish Conquistadores.
In
the four (4) centuries that followed, the Spanish colonizers successfully
stopped the influence of Islam in the Northern and Central parts of the
archipelago. Culturally, pacification was abetted by the Christianization of
the islands to oppose to the continued influence of Islam. The Spanish
colonizers molded the minds and hearts of the natives or indios into their own
image as part of their pacification campaign. Thus a good native or indio is a good Hispanized Catholic.
Ideologically the natives began to internalize the biases of the Spanish
colonizers against the Muslims such as that Moros are traitors, dirty, enemies
of the Church, etc."
Het is al eeuwenlang aan de gang en het zal nog wel enkele eeuwen meer duren, denk ik.In de Filipijnen heeft men tijd om over dit alles na te denken en er niet al te veel commentaren aan te besteden (tenminste niet op internet). Er lopen niet zoveel gefrustreerde commentatoren rond, denk ik, als in Belgie.
Het blijft hier maar regenen, met bakken. De hele afgelopen nacht en het grootste deel van de dag alweer. Gedurende de vier jaren dat ik hier nu woon is dit wel het natste jaar. Waarschijnlijk ter compansatie van een ongewoon droog jaar in 2010. Een fragment van een bericht van het nieuwblad The Inquirer van vandaag, 02 augustus (gezien het tijdsverschil tussen Europa en de Filipijnen is dat eigenlijk al 03 augustus): "MANILA, PhilippinesWaist-deep floods have swamped the streets in
Metro Manila after a night of monsoon rains closed down schools and
government offices. Authorities mobilized emergency personnel Tuesday to ready
evacuations of areas near rivers and canals where floodwaters are
rising. Marikina River was placed on Alert Level 2 as its water lever reached
16.1 meters above sea level as of 1 p.m. A total of 113 families
living along the Marikina River trooped to different evacuation centers. In Quezon City, residents of flood-prone areas were urged to leave as
the citys Disaster Risk Reduction and Management Council hoisted alert
level 1, where voluntary evacuation is in effect."
Verschillende factoren spelen natuurlijk een rol: vooreerst is er het regenseizoen (van mei tot en met oktober) met de gebruikelijke Aziatische monsoonregens vanuit het zuidwesten (men noemt dat hier 'habagat " als tegenstelling tot 'amihan", droge noodoostelijke winden gedurende november tot en met april) ); daarnaast spelen ook tyfoons hun rol. Elk jaar opnieuw zijn er een twintigtal hevige tot zeer hevige tyfoons die over het land trekken (ook meestal tussen mei en oktober, maar het kan wel eens uitlopen tot november en december). Thans is er een successie van twee opeenvolgende tyfoons: Juaning (lokale naam) oftewel Nock-Ten (internationale naam) heeft meer dan een week huisgehouden en wordt nu gevolg door Kabayan (lokale naam) oftewel Muifa (internationale naam).
De reddingsdiensten staan gereed, maar kunnen uiteraard niet veel anders doen dan toekijken. Zij bieden hulp waar nodig en waar mogelijk en de mensen doen echt wel hun best. Zij kunnen uiteindelijk niet meer doen dan de natuur laten uitrazen, mensen evakueren (meestal in scholen en overdekte sportcomplexen) en van voedsel en drinkbaar water voorzien. Daarna worden de statistieken opgemaakt... van het aantal doden, gewonden, vermisten, van schade aan infrastruktuur en landbouwgewassen... Er bestaan geen landbouwsubsidies hier voor boeren. Ofwel worden zij achteraf wat financieel geholpen door de lokale overheid ofwel door federale steun, ofwel door hulp vanuit het buitenland. Maar geld vanuit het buitenland (Verenigde Naties e.d.) komt zelden op de getroffen plaatsen en bij schadelijdende boeren terecht. Het verdwijnt meestal op bankrekeningen van politici die daar nooit meer iets over loslaten, tenzij zij daadwerkelijk vervolgd worden wegens frauduleuze praktijken en dan nog duurt het meestal vele jaren vooraleer het justitiele systeem daar uitspraken over doet. Gedurende die vele jaren wordt het land en dus de bevolking (waaronder boeren) vele malen opnieuw getroffen door tyfoons en kalamiteiten.De ellende houdt dus nooit op.
Sinds 2007 leef ik in de Filipijnen, met andere woorden sinds vier jaar. Nog altijd hou ik mij op de hoogte van het reilen en zeilen in Belgie en Nederland. Eigenlijk hou ik mijzelf op de hoogte van het hele wereldgebeuren, door middel van internet, waarover weinig of geen informatie verstrekt wordt door de Filipijnse nieuwsberichten op televisie. Alles draait om het Filipijnse reilen en zeilen (en een heel klein beetje om het Noord-Amerikaanse). Als er dagelijks vijftig dodelijke slachtoffers vallen bij bomaanslagen in Irak, Pakistan, Afghanistan, Lybie en er dagelijks tienduizenden mensen van honger en dorst omkomen in Somalie en Ethiopie, blijft dat meestal ombesproken in de Filipijnse nieuwsberichten. Enerzijds heeft men hier zelf genoeg lokale problemen en tijd tekort om het ook nog eens over problemen elders in de wereld te hebben, anderzijds ontbreekt het hier niet aan nationalisme oftewel eigen volk eerst en dan de rest van de wereld. Niet zonder reden, vermoed ik, vroeg mij men hier al voordien of Belgie in Londen gesitueerd is, nadat ik de stereotiepe vraag van mijn herkomst beantwoordde met Belgium. Sommigen gaan gewoon niet verder met een gesprek aanknopen omdat zij absoluut geen notie hebben waar Belgie ergens ter wereld kan gelegen zijn; anderen stellen idiote vragen (zoals is Belgie in Londen gelegen ?) en een klein aantal schijnt het misschien wel te kunnen situeren maar is te bescheiden om op het onderwerp door te gaan. Voorzover het niveau van de edukatie hier. Elke laatste maandag van de maand augustus is het hier National Heroes Day oftewel Araw ng mga Bayani (een officiele feestdag); vele helden worden herdacht, zoals o.a. Jose Rizal (1861-1896). Als ik mijn vriendin vraag wat deze Jose Rizal dan wel gedaan heeft om heldenstatus te verwerven, antwoordt zij dat hij een vrijheidsstrijder was, enkele boeken geschreven heeft en buitengewoon intelligent was. Ik zal het zelf op internet moeten uitzoeken wat hij precies gepresteerd heeft gedurende zijn korte leven. Ook weer een voorbeeld van de edukatie hier.
Sinds de vier jaar dat ik hier leef, zijn in Belgie en Nederland al vele bekenden gestorven: - Hugo Claus (2008); - Simon Vinkenoog (2009); - Ramses Shaffy (2009); - Yasmine (2009); - Bob Davidse (2010); - Harry Mulisch (2010); - Bobbejaan Schoepen (2010) en waarschijnlijk nog wel wat anderen. Yasmine was weliswaar "alleen maar" een televisiepresentatrice en daarnaast zangeres; zij pleegde zelfmoord, anders was haar dood vrijwel onopgemerkt voorbij gegaan. Toch was zij wel een hele "madame". Claus, Vinkenoog en Mulisch waren prominente literaire schrijvers. Davidse, Schoepen en Shaffy waren entertainers en ik durf er mijn hand voor in een vuur steken dat meer mensen getroffen waren door hun overlijdens dan door die van de anderen. Shaffy was ontegensprekelijk wel meer dan louter een entertainer, eigenlijk een dichter. Bob Davidse was ook meer dan een entertainer, op een andere manier: hij was een televisie-vaderfiguur voor ontelbare Vlaamse kinderen in de jaren zestig die waarschijnlijk gebrek hadden aan de aanwezigheid van hun eigen vaders die altijd aan het werk waren voor meer inkomen. Wat ook de talenten en tekortkomingen waren van Davidse en Shaffy, zij zijn niet voor niets bekend geworden.
Hoedanook, sinds de vier jaren dat ik in de Filipijnen woon, zijn er al vele min of meer celebriteiten heengegaan in Belgie en Nederland. Jan Theys (bekende Belgische televisiepresentator), ook al overleden sinds 1996, zong het reeds :" ...de tijd van toen, leuke liedjes, melodietjes, uit vervlogen tijd..." Op enkele jaren tijd zijn er vele "oude glories" gestorven in het thuisland en in Nederland.
Heeft dat nu iets te maken met edukatie ? In het geval van Claus, Mulisch en Vinkenoog ongetwijfeld wel, omdat zij belangrijke Nederlandstalige schrijvers waren. In het geval van de anderen ook, omdat zij deel uitmaakten van een bepaalde kultuur. Voor zover ik weet zijn er gedurende de vier jaren dat ik hier woon nog geen belangrijke schrijvers of entertainers van Filipijnse origine gestorven. Ik moet dus nog afwachten of het enige impakt zal hebben onder de mensen wanneer dat gebeurt.
Tyfoon Juaning (internationale naam: Nock-Ten) trok afgelopen week over de Filipijnen en richtte heel wat schade aan. Voor zowat 200 miljoen PHP (oftewel zowat 3,3 miljoen EUR) aan landbouwoogsten en gewassen, ongeveer 40 dodelijke slachtoffers (volgens sommige bronnen zouden het er al meer dan 60 kunnen zijn), honderden gewonden enz. Juaning is inmiddels overgetrokken. De wonden worden gelikt. Nu maakt een nieuwe tyfoon zich klaar: Kabayan (internationale naam: Muifa). Voor het eerst sinds ik hier woon (nu zowat ongeveer 4 jaar) trok een tyfoon (Juaning, in dit geval) over de streek en veroorzaakte merkelijk hevige regenval en was zelfs oorzaak voor het afkondigen van storm-signaal nr. 2 in de omgeving. Voor alle duidelijkheid: er zijn 3 stormsignalen; nr. 1 betekent: wees op je hoede, maar er is nog niets ergs aan de hand; nr. 2 betekent: blijf zoveel mogelijk binnenshuis, schoolklassen worden opgeschort; nr. 3 betekent: bid tot God en bereid je voor op het ergste. Dat is het in een notendop. Internet-connectie viel hier alweer voor zowat een hele week uit, maar de elektriciteitstoevoer bleef ononderbroken. De internet-connectie is intussen alweer hersteld. Scholen werden gesloten (voornamelijk voor lagere klassen met leerlingen jonger dan 12 jaar), alreeds voor de derde maal sinds het nieuwe schooljaar 2011-2012 van start ging begin juni. Schoolvakanties gaan hier namelijk door in de maanden april en mei (hoogzomerseizoen).
De recente pageant (schoonheidswedstrijd) waaraan een nichtje van mijn vriendin meedeed, is inmiddels afgelopen. Het nichtje werd geen winnaar. Zij raakte tot in de kategorie van de laatste 6 deelneemsters, maar moest daarna afhaken. Klaarblijkelijk was haar kennis van de Engelse taal onvoldoende om helder en duidelijk te kunnen antwoorden op de vraag van een jurylid: 'Why do you want to be loved ?". Een vraag die men natuurlijk op allerlei wijzen kan interpreteren. In plaats van de vraag zo eenvoudig mogelijk te interpreteren en er bijgevolg een zo eenvoudig mogelijk antwoord op te geven, werd het meisje erdoor verward.Waarschijnlijk eerder door verwarring door de vraag dan door feitelijke kennis (of onkunde) van de Engelse taal, werd zij naar huis gestuurd. Wie beweerde ooit dat slagen in showbusiness gemakkelijk is ? Maar dan: het meisje in kwestie is amper 18 jaar oud. Dit was haar eerste deelname aan een schoonheidswedstrijd. Als zij er iets van opgestoken heeft, kan zij dit meedragen naar een volgende wedstrijd. Is dit allemaal belangrijk ? Ogenschijnlijk niet. Het hangt ervan af waarmee je het vergelijkt en wat de maatstaf van belangrijkheid is. Als je het belang van een lokale (of zelfs een internationale) schoonheidswedstrijd vrgelijkt met de internationale problemen in de wereld, dan heeft een schoonheidswedstrijd niets te betekenen. Als er dagelijks miljoenen mensen, overal ter wereld, omkomen van honger en ontbering, dan is een schoonheidswedstrijd eigenlijk een vorm van dekadentie. Anderzijds is een schoonheidswedstrijd ook een middel om de wereld bewust te maken dat er wel degelijk in elk land schoonheid aanwezig is en de winnaressen zijn dan ook voorbestemd om als ambassadrices te fungeren voor hun landen. Velen zullen opmerken dat het allemaal nogal triviaal is. Hoedanook, dit meisje in kwestie deed geen gooi naar een internationale titel. Het was alleen maar een lokale gebeurtenis. Als zij er iets van opgestoken heeft, goed voor haar. Ook dwergen zijn klein begonnen...
Enkele dagen geleden vernam ik van mijn vriendin dat een dochter van een van haar zusters volgende week deelneemt aan een beauty-pageant (oftwel schoonheidswedstrijd). Het meisje in kwestie is zowat achttien jaar oud en erg aantrekkelijk.Zij bezit een natuurlijke schoonheid, kleedt zich meestal niet al te opvallend en weet hoe zich op te maken: evenzeer niet al te opvallend maar effektief. Uiteraard is het dus weer een drukte van jewelste, want er moet kledij gevonden worden die zij kan dragen gedurende de verschillende onderdelen van de wedstrijd: een cocktailjurk, een inheemse klederdracht, sportieve kledij, een zwempak of bikini enz. Beauty Pageants zijn erg populair hier in de Filipijnen en gaan om de haverklap wel ergens door georganiseerd door scholen, gemeenten (barangay's), private sponsors en wat al niet. Ik heb wel eens horen beweren dat er hier zowat elke week een beauty pageant doorgaat. Over het hele land land genomen wil ik dat graag aannemen. Ik betwijfel of er inderdaad elke week in deze barangay een schoonheidswedtrijd georganiseerd wordt. Hoe dan ook, vrouwelijke schoonheid is erg belangrijk in de Filipijnen. De makers van reklamespots hebben dat al lang geleden ontdekt en dagelijks kan men dan ook commercials van gezichtscremes, shampoos, haarprodukten, zepen, op televisie zien en op radio beluisteren. Het zijn alweer produkten die de massa van armen zich niet echt kan veroorloven. Uiteraard zijn er alternatieven. Bijvoorbeeld; in plaats van het gelaat met allerlei dure merkprodukten in te smeren om acne en andere weinig geliefde huid-onregelmatigheden te verwijderen, kan men dit ook doen met kalamansi-sap; kalamansi is een soort van citrusvrucht, kleiner dan de citroenen die men in Belgie kent , het heeft de omvang van een kerstomaat en is groen. Het heeft een heleboel pitjes binnenin en het sap is heel zuur, maar smakelijk in thee of longdrinks. Het wordt dus ook gebruikt als gezichtsreiniger en vermoedelijk is het wel effektief. De meisjes en vrouwen krijgen er niet noodzakelijk een wittere huid van (hetgeen hier een van de obsessies is onder meisjes en vrouwen), maar dat krijgen zij evenmin van dure merkprodukten... Laten we hopen dat dit meisje (een nichtje van mijn vriendin dus) een goeie beurt maakt bij de schoonheidswedstrijd.
Alweer een maand voorbij waarin niet minder dan drie tyfoons plaatsvonden. Die kwamen en gingen weer weg. Het leven gaat verder. Enkele weken geleden was er in mijn huis een kortsluiting omwille van een oud stopkontakt in een kamer op de eerste verdieping, waarin wat regenwater was binnengelopen. Via een raam dat zich op korte afstand van het stopkontakt bevindt en ingevolge de windrichting en de hevigheid van de regen, kwam er wat regenwater binnen... Nadat mijn vriendin en ik dit huis aankochten enkele jaren geleden lieten we een schakelbord met automatische zekeringen aanbrengen. De automatische zekering voor de kamer waarin de kortsluiting zich voordeed, sloeg effektief automatisch af en voorkwam erger. Daarna kwam er een elektrieker langs om het bepaalde stopkontakt te herstellen. Voor een ongelooflijk zacht prijsje van 120 PHP (of minder dan 3 EUR)... De maandelijkse elektriciteitsrekening kwam er alweer aan en plotseling is de rekening met zo'n 2.000 PHP verminderd.... Heeft dat iets te maken met het kapotte stopkontakt dat nu hersteld is en bijgevolg geen stroomverlies meer oplevert ? Misschien wel. Ik wacht af tot volgende maand om na te gaan of de maandelijkse elektriciteitsfaktuur opnieuw laag zal uitvallen. Intussen is het leven goed hier, zoals ik al eerder opmerkte.
Vanaf oktober 2011 zal het in de Filipijnen niet meer toegelaten zijn aan winkeliers, openbare en supermarkten om aangekochte goederen in gratis plastieken zakken mee te geven aan de koper. Ofwel brengt de koper herbruikbare draagtassen mee, ofwel kan de winkelier de aangekochte goederen in kartonnen dozen inpakken en meegeven. Tom Lanoye, de titel van die roman was dan toch van helderziende kwaliteit... Men wil het gebruik van plastiekzakken beperken en hergebruik aanmoedigen. Hoe doet men dat hier ? Simpel: door het gebruik van plastiek zakken te verbieden en zelfs boetes op te leggen wanneer je ermee betrapt wordt. Dat is allemaal erg goed nieuws voor de groene jongens overal ter wereld die het gebruik van plastiekzakken afkeuren. Zij schijnen zich er evenwel niet van bewust te zijn dat o.a. de Filipijnen een ontwikkelingsland is. Vele mensen hier, met weinig geld, gaan toch elke dag opnieuw wat voedsel aankopen als zij dat kunnen en dat voedsel wordt traditioneel in plastieken zakken ingeladen. Makkelijk transporteerbaar, zonder extra-gewicht en men kan het snel, zonder tijdverlies en zonder andere reizigers te storen meenemen in een jeepney op weg terug naar huis. Dat gaat dus veranderen. In de plaats gaat men ofwel herbruikbare plastieken tassen moeten aankopen in winkels, supermarkten en openbare markten (en elke aankoop, hoe gering in kostprijs ook. is een extra belasting voor het alledaagse budget), ofwel gaat men zelf zakken of tassen moeten meebrengen die men kan hergebruiken, ofwel kunnen de kopers hun aangekochte goederen laten inpakken in kartonnen dozen ofwel gaat men boetes moeten betalen als men betrapt wordt op het transporteren van aangekochte goederen in nieuwe plastieken zakken. Voor wat dat laatste aangaat: wie gaat dat allemaal kontroleren ? En zelfs bij kontrole wie gaat er beoordelen of een bepaalde plastiekzak helemaal nieuw is en dus herbruikbaar, of alreeds meerdere keren gebruikt, en indien alreeds enkele keren hergebruikt is dat een bewijs van goed gedrag voor wat betreft het hergebruik van plastieken boodschappentassen en -zakken. Dit lijkt mij alweer een maatregel voor niets. Weinige of geen kontroleurs zijn op de baan om al die dingen te kontroleren, want de inspektiediensten hebben toch al te weinig personeel, en de overheid vaardigt weliswaar allerlei verordeningen uit maar werft geen extra-personeel aan om de goede werking ervan te kontroleren. Jaren geleden al merkte ik een gelijkaardig fenomeen op met betrekking tot piraat-dvd's. Vele kleine winkeliers hier verkopen dvd's (met soms 16 langspeelfilms op 1 schijf...) en meestal hebben de covers wel een thema: action movies, horror movies, SF-movies enz. Soms gaat dat zelfs meer gedetailleerder: Chuck Norris Action Movies, Jackie Chan Action Movies, International Cannibal Movies, Slasher Movies, Drama Movies, Romantic Comedy Movies... Men kan het zo gek niet bedenken of het bestaat hier. Als de inmiddels wereldwijd bekende Filipijnse bokser Manny Pacquiao een bokswedstrijd 'doet', dan ligt de piraat-dvd van die wedstrijd de volgende morgen al in de winkels. Als de Filipijnse zangeres Charice (bekend geworden door een optreden in de Oprah Winfrey-show en daarna in de Amerikaanse mucialserie Glee) ergens een optreden doet, dan ligt de dvd van dat optreden de volgende morgen ook al ter 'display' in vele winkels. Allemaal illegale dingen. De overheid treedt er dan ook tegen op. Wegens schending of ontduiking van copyrights. Meestal gebeuren die overheidsoptredens in grote steden: Manila, Cebu, Davao enz. En halen daardoor de nieuwsberichten. Iedereen is weer tevreden (nationaal zowel als internationaal) want de Filipijnen houden zich daarmee aan internationale akkoorden. In realiteit vinden er weinig overheidsoptredens plaatsin grote steden en helemaal niet in kleinere steden (of misschien eens toevallig). Let wel: vele mensen hier hebben geen of weinig geld om legale dvd's aan te kopen die toch al gauw enkele honderden peso's kosten per stuk, en kopen liever piraat-dvd's die amper 75 of minder peso's per stuk kosten (ook al is de beeld- en geluidskwaliteit niet altijd optimaal). Wat is het beste: een volk met weinig geld onthouden van allerlei vormen van kultuur (en dus stom houden) of dat volk verplichten om alleen maar legale dingen te kopen die het zich niet kan veroorloven (en dus evenzeer stom houden) ? In zekere zin gaat het dezelfde richting uit met het verbieden van het gebruik van plastiekzakken bij aankoop van goederen in plaatselijke winkels en supermarkten en wil men het volk dus milieubewust maken. Als men dat hardnekkig gaat doen, zullen er uiteindelijk minder klanten opdagen in die winkels en supermarkten. Als men systemen uitbouwt zoals GB en Delhaize en andere supermarkten in Belgie en Europa al jaren doen, en klanten belonen door toekennen van punten op hun klantenkaarten bij hergebruik van herbruikbare plastiektassen en -zakken, dan zal dit op termijn wel iets opleveren en meer bewustzijn kreeren bij eenvoudige klanten. Zoniet, is het alweer een maat voor niets. Zovele dingen (voornamelijk met betrekking tot het milieu) komen nu te laat, Men dient mensen te belonen, niet te bestraffen. Want uiteindelijk zijn het niet de mensen (eenvoudige konsumenten) die ooit om plastiekzakken vroegen om hun aangekochte goederen mee te transporteren; de plastiekzakken werden gedurende vele jaren gratis en voor niets ter beschikking gesteld. Iedereen is daaraan na vele jaren gewend geraakt en gewoonten afbouwen is altijd moeilijker dan nieuwe gewoonten aankweken... En intussen gaan anderen, die zich vele dingen zoniet alle, kunnen permitteren, door met verkwisten van tijd, geld, materialen en milieu...
Er wonen Mormonen hier in de straat waar ik woon. Sommigen van hen zijn Amerikaans van origine, sommigen zijn Filipijns. Persoonlijk geef ik er niet om waar zij vandaan komen; als ik hen op straat passeer groet ik hen en zij groeten terug en daar blijft het bij. Soms wisselen wij een paar meer woorden uit dan alleen maar een groet, gewoon omdat sommigen onder hen Westerlingen zijn en wel eens een kort gesprekje over het weer of over iets anders met een andere Westerling willen uitwisselen. Het leven kan soms eenzaam zijn voor Westerlingen in andere continenten... Uiteraard ben ik mij ervan bewust dat wanneer ik meer interesse zou vertonen zij wellicht zouden proberen om mij tot hun religie te bekeren, Zij lijken niet erg agressief om dat te doen. Op wikipedia: 'Mormons have developed a unique culture and cohesive communitarianism
apart from the rest of American society. This culture includes a health code that eschews alcoholic beverages, tobacco, coffee, and tea. Other distinctive practices include active proselyting, participation in weekly worship services, obedience to a strict law of chastity,
and opposition to same-sex marriage. For religious reasons, Mormons
tend to be very family-oriented, and have strong connections across
generations and with extended family' Ik hou van alkoholhoudende dranken, van tabak, van koffie en tee; ik ben geen voorstander van het bijwonen van wekelijkse kerk- of gebedsdiensten, ik ben geen voorstander van kuisheid (zonder daarom over enige schreef te gaan) en ik ben geen tegenstander van relaties of huwelijken tussen mensen van hetzelfde geslacht. De familie-orientatie en de nauwe banden tussen familieleden gelden in de Filipijnen evenzeer, ook zonder Mormonisme. Enkele dagen geleden pas gingen mijn vriendin en ik uit en op weg naar een jeepney-halte passeerden we een duo van mormonen, een Westerling en een Filipijn (goed herkenbaar omwille van hun kledij:een soort van wit-blauwe uniformen en omdat ik hen al enkele keren voordien had zien passeren in de straat waar ik woon); ik groette hen en zij groetten terug. Mijn vriendin vroeg waarom ik hen had gegroet. Waarom dan niet ? Mensen kunnen andere mensen ontmoeten of alleen maar passeren op straat en een groet uitwisselen, zonder enige voorwaarde of verbintenis. Er zijn vele aanhangers van verschillende Christelijke geloofsovertuigingen hier in de Filipijnen: Mormonen, Jehova-getuigen, Iglesia di Christo-aanhangers enz. Er zijn ook aanhangers van andere religies aanwezig hier. Laat hen hier zijn en doen wat zij denken te moeten doen. Persoonlijk ben ik Rooms-Katholiek en dat zal wellicht nooit meer veranderen. Waarom zou het ook ? Maar dat betekent niet dat ik geen mensen van andere religieuze overtuigingen kan groeten op straat of waar dan ook. Niet alleen omdat somnmigen van hen Westers of Amerikaans zijn. Dat maakt mij geen ene moer uit. Het is goed dat mensen met verschillende overtuigingen elkaar toch een simpele groet kunnen uitbrengen.
Alweer een maand voorbij waarin niet minder dan drie tyfoons plaatsvonden.
Er wonen Mormonen hier in de straat waar ik woon. Sommigen van hen zijn Amerikaans van origine, sommigen zijn Filipijns. Persoonlijk geef ik er niet om waar zij vandaan komen; als ik hen op straat passeer groet ik hen en zij groeten terug en daar blijft het bij. Soms wisselen wij een paar meer woorden uit dan alleen maar een groet, gewoon omdat sommigen onder hen Westerlingen zijn en wel eens een kort gesprekje over het weer of over iets anders met een andere Westerling willen uitwisselen. Het leven kan soms eenzaam zijn voor Westerlingen in andere continenten... 
