Ik ben Jozef, en gebruik soms ook wel de schuilnaam cheverrant1.
Ik ben een man en woon in Antipolo City (Filipijnen) en mijn beroep is internetverkoper van boeken, cd`s, video`s, dvd`s.
Ik ben geboren op 20/01/1957 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, films, muziek, strips.
Zoeken met Google
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Muziek stemt tot rust, kalmt de gemoederen. Althans zo willen het de gemeenplaatsen. Gewoon larie want als dat zo was, waarom bestaan er dan militaire marsen die de soldaten aanwakkeren om ten strijde te trekken ? Hier in de Filipijnen is muziek al vaak net zo zoeterig als vele gerechten. Er zijn tienduizenden liedjes in Tagalog (de officiele taal) en in dialecten (zoals het Visaya of het Cebuano enz). Vele liedjes gaan over pag-ibig (love, liefde), mahal na mahal kita (I love you, ik hou van jou), Miss kita (I miss you, ik mis jou).Miss kita talaga (I miss you very much, ik mis jou zo zeer)... Het is hetzelfde als in Vlaanderen waar zangers en zangeressen als Paul Severs, Willy Sommers, Helmut Lotti, Dana Winner de ene schlager na de andere uitbrachten en daarmee een carriere tot stand brachten. Hetzelfde als in Nederland met De zangeres zonder naam, Johnny Jordaan, Corry Konings. Hetzelfde in Frankrijk met Michel Delpech, Daniel Gerard, Julien Clerc. Hetzelfde in Duitsland/Oostenrijk met Rex Gildo, Heino, Roy Black. Hetzelfde in Engeland met Tom Jones, Englebert Humperdinck, Matt Monro. Dan wil ik het nog niet hebben over de USA, want dan kan ik blijven namen noemen. Goed, 3 dan: John Denver, Johnny Mathis, Lionel Ritchie. Soms, heel soms, brachten deze zangers wel eens een liedje uit van 'betere' kwaliteit. We kunnen stellen dat de Franse taal zich leent voor een mengeling van nostalgie naar onschuldiger jaren zowel als naar sexueel verlangen, de Duitse taal zich leent voor een soort van heimat-verlangen, de Engelse taal zich leent voor een zelfgenoegzaamheid in de Britse sixties en naar een dito gevoel in de Amerikaanse om-het-even-welke periode, de Nederlandse taal zich vooral leent tot een behoefte aan 'meestampers' zoals Mien waar is mijn feestneus ? van Toon Hermans, De liefde van de man gaat door de maag van Ria Valk, Het is moeilijk bescheiden te blijven van Peter Blanker en andere carnavalhits. Wie ervan houdt maakt mij niets uit. Ik hou er ook wel eens van om lekker mee te stampen, vooral wanneer de alcohol rijkelijk gevloeid heeft en "in de man" is... In de Filipijnen is een populaire muziek nog altijd van het genre romantische liedjes die, als ik dat vergelijk met muziek uit Belgie, eigenlijk thuishoort in de stijl van "De tijd van toen", een televisie- en radioprogramma dat gepresenteerd werd door o.a. wijlen Jan Theys en bestond uit liedjes 'uit vervlogen jaren" zoals die van Bob Benny, Romain Deconinck, Jean Walter, Jo Leemans, Marc Dex en anderen. De mensen hier dromen graag weg van prinsen, prinsessen, snijbonen en andere Sneeuwwitjes. Populaire artiesten zijn: Richard Poon (spreek uit Poen, en dat zal hij wel verdienen...). K.C. Conception, Sharon Cuneta (toevallig of niet ook de moeder van K.C. Conception...), Regine Velasquez, Jed Madela, Martin Nievera, Gary Valenciano. Aan superlatieven heeft men in de Filipijnen geen gebrek: Sharon Cuneta is de Megastar, Regine Velasquez is de Philippine Nightingale, Gary Valenciano is Mister Pure Energy, Sarah Geronimo is de Princess of Pop enz. Het soort van muziek dat zij uitbrengen is meestal een kleverige brij die onderling verwisselbaar is voor al deze artiesten. Hetzelfde geldt voor de muziek van hogervermelde Europese en Amerikaanse zangers en zangeressen. De Filipijnen zingen dat soort liedjes graag en veel en om de haverklap, vooral tijdens allerlei bijeenkomsten waarbij zij dan ook nog zoeterige gerechten eten en zoeterige dranken drinken. Het is wel wat veel van het zoete... Het enige niet zo zoeterige detail aan dit geheel is dat Filipijnen nog liever schreeuwen dan zingen. Dan hebben de liedjes vaak een heel ander effect. Maar het geheel wordt er zelden beter door. Als men een soort van liedjes niet graag hoort wanneer die op de radio weerklinken, is de oplossing simpel: verander van kanaal of zet de radio af. Hier evenwel kan men het geschreeuw niet afzetten, want het is niet op de radio...
Categorie:leven in een ander continent
30-05-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
27-05-2012
zoetigheden
Iets wat vele westerlingen tegen de borst zal stoten wanneer zij voor langere tijd in de Filipijnen verblijven is de zoetheid van vele gerechten en/of van vele ingredienten in gerechten. Brood is verkijgbaar in allerlei soorten en vormen: wellicht de twee meest voorkomende soorten zijn huishoudbrood in dikgesneden plakken (Amerikaanse stijl) en pan de sal (een soort van pistoletje). Het is altijd slap en heeft een zachte korst en het is zoet. Voor diabeten is er suikervrij brood (enkel in gespecialiseerde winkels verkrijgbaar) maar heeft nog altijd een slappe korst. Men kan de korst wat harder krijgen door het brood thuis in de oven te steken en wat te laten verharden. Ik geef de voorkeur aan Frans stokbrood, hetgeen men enkel maar kan vinden in supermarkten en shoppingmalls. Dat is zoetvrij en de korst is niet te slap. Enkele jaren geleden kostte dat nog 80 PHP per stuk, thans kan men al voor 100 PHP drie stuks kopen. Het schijnt dus wel aan te slaan. Spaghetti-saus wordt bereid met suiker en daarom noemt men de pasta met deze saus spaghetti Pinoy style. In plaats van gehakt voegt men er meestal in stukjes gesneden zoete hotdogs aan toe Zowel kinderen (vooral bij verjaardagspartijtjes) als volwassenen lusten het en toegegeven, voor een keer kan het ermee door. Als je dat meer dan 1 keer eet, verlang je als westerling wel gauw terug naar spagehtti Italian style... Het is niet zo gemakkelijk om de nodige kruiden en specerijen te vinden om een degelijke saus op Italiaanse wijze te kruiden, maar met wat moeite lukt het wel. Mosterd kan men hier vinden in supermarkten, van verschillende merken en met verschillende kenmerken: al dan niet pittig, soms verwijst men op het label zelfs naar Dijon., maar meestal worden al die mosterds uitgebracht onder Amerikaanse, Australische of Nieuwzeelandse licenties, plaatselijk in de Filipijnen gefabriceerd en dus afgestemd op de binnenlandse voorkeur: met andere woorden, er wordt suiker aan toegevoegd. Mosterd met suiker is niet lekker. Totnutoe heb ik amper 1 merk aangetroffen dat ermee door kon: yellow mustard van Heinz. Die is genietbaar en smaakt alleszins niet zoeterig. Mayonnaise kan men hier eveneens vinden in supermarkten en zelfs in kleine locale voedingswinkeltjes. Een ongelooflijk aantal verschillende merken, van Kraft, Best Foods, Pure Foods, Clara Ole, Lady's Choice enz, varierend van regular over pittig naar light... De pittige variant noemt men dan soms Dijonnaise (waarmee men waarschijnlijk wil bedoelen dat er wat Dijon-mosterd werd aan toegevoegd), maar in de praktijk smaken al die mayonnaises zoet en wansmakelijk. Er wordt suiker aan toegevoegd. Er zijn mayonnaises voor diabetici verkrijgbaar, dat zijn dan varianten die eveneens zoet smaken want in plaats van suiker wordt er dan een zoet-surrogaat aan toegevoegd dat misschien wel heilzaam is voor diabeten maar de smaak ervan niet verbetert voor westerlingen. De mayonnaises zijn zo zoet hier dat die vaak gebruikt worden in dessertbereidingen met cocktailfruit (vooral bij Noche Buena, de feestavond voorafgaand aan Pasko (Kerstmis). Men maakt dit ook klaar met kondensada (gecondenseerde melk) in plaats van mayonnaise; ook die gecondenseerde melk is extra zoet. De soort van mayonnaises hier zijn dus compleet ongeschikt voor salades en friet en boterhammen. Ik herinner mij dat familieleden enkele jaren geleden, in mijn huis overnachtend na een lange Noche Buena, de volgende morgen een ontbijt voor mij gereedmaakten bestaande uit twee dikke sneden zoet brood aangesmeerd met zoete mayonnaise en daartussen een dikke plak zoete ham. Ik wou hen niet teleurstellen over hun bereidwilligheid om een ontbijt voor mij klaar te maken en at het op maar ik heb er langer over gedaan dan over welke boterham ooit voordien. Thans maak ik zelf mayonnaise zonder suiker en dat lukt aardig (wat eitjes, wat olie, wat specerijen, wat kalamansi-sap wat eigenlijk het sap is van een kleine locale variant van een citroen), een beetje kloppen en mixen et voila. Relish kan van alles zijn. Meest gangbaar: een mix van rauwe witte of groene kool met komkommer, fijn maar niet al te fijn gesneden, en dat doet het goed in combinatie met hotdogs. Hotdog: kan ook alweer van alles zijn. Het is een worstje dat kan gemaakt zijn van varkensvlees, rundsvlees, kippenvlees, of van een combinatie van verschillende soorten van dierlijk vlees. Het wordt gekookt in water of gefrituurd. Het wordt opgediend in een broodje of tussen twee sneden brood en op smaak gebracht met mayonnaise, mosterd, ketchup, relish enz. Hotdogs zijn populair in de Filipijnen, maar (of want) smaken zoet, althans hier. Het vlees ervan is ook alweer bereid met suiker. Als je dus een broodje met hotdog koopt, betekent dat: een zoet broodje met zoet vlees ertussen en met allerlei zoete sauzen en/of zoete relish. Het smaakt uiteraard zoet maar allesbehalve lekker. Gebak eet ik slechts zelden (altijd maar zelden gedaan), maar als je hier een taart koopt in een patisserie dan is die meestal ongelooflijk zoet. Zo zoet dat je mond ervan samentrekt ! Fruittaarten kent men hier nauwelijks, de beschikbare taarten zijn meestal van de chocolade- of botercreme soorten. Goldilocks en Red Ribbons zijn twee fameuze namen van verkopende patissiers (met winkels over het hele land) en toegegeven: de prijzen van hun producten zijn belachelijk in vergelijking met die in Belgie en de taarten zien er wel overheerlijk uit. Voor zoetebekken zullen zij ook wel overheerlijk smaken. Voor mij is de zoetigheid ervan te extreem. Dan maar proberen zelf eens een taart te bereiden, thuis...
Foto: mayonnaise.
Categorie:leven in een ander continent
27-05-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
16-05-2012
Corruptie, oplichting, moord en andere schandalen
Zowat elk jaar opnieuw komt er een ander schandaal in de publieke belangstelling in de Filipijnen. Het kan een bankschandaal zijn (Banco Paranaque in 2007), het kan een business-schandaal zijn (ZTE in 2008), een Chinese telecommuncatiegigant die een grote deal kon afsluiten met de Filipijnen ware het niet van allerlei corruptieen omkoping van belangrijke Filipijnse politici beschuldigd...), het kan een corruptie-schandaal zijn (zowat alle jaren), voormalig FG oftewel First Gentleman Mike Arroyo of met andere woorden de echtgenoot van voormalig presidente Gloria Macapagal die in zowat elk corruptie-schandaal in de Filipijnen vermeld wordt sinds mensenheugenis...), het kan een politiek moordschandaal zijn (Ampatuan in 2009) waarin een konvooi van politici en reporters op weg naar een conferentie ergens in de provincie Maguindanao in een hinderlaag werd gelokt en uitgemoord door een team van betaalde moordenaars in opdracht van een invloedrijke politieke familie*genaamd Ampatuan) in de regio; er werden zomaar eventjes 57 lijken aangetroffen op de plaats van de hinderlaag, het kan een moord-schandaal zijn (senator Panfilo Lacson in 2010) die beschuldigd werd van enkele politieke moordaanslagen, ongestoord het land kon verlaten vooraleer er daadwerkelijke beschuldigingen werden gesteld en daarna ongestoord terugkwam in het land, waarna hij onschuldig werd bevonden van aantijgingen en zijn senatorstoel terug kon bekleden...), het kan een combinatie zijn van allerlei schandalen zoals thans (2012) het Renato Corona-schandaal: Renato Corona was de grote baas van de PNP oftewel Philippine National Police, aangesteld in 2010 door voormalig presidente Gloria Macapagal;-Arroyo er werd beschuldigd van corruptie, moord, toedekking van allerlei politieke en financiele wandaden die voormalig presidente Glorie Macapagal-Arroya en/of haar echtgenoot, voormalig FG oftwel first gentleman Mike Arroyo hebben of konden hebben gepleegd. Het staat allemaal gedurende weken en maanden in de kijker. Er worden grote rechtszaken van gemaakt waarvan de hoorzittingen (zogenaamd) live op televisie worden vertoond. Na weken of maanden pietert het uit en hoort men er niets meer van. Worden er ooit uitspraken gedaan in die rechtzaken ? Soms wel. Of wordt het allemaal afgehandeld als "zonder veroordeling bij gebrek aan bewijzen" ? Niet allemaal... De schaamteloosheid waarmee een en ander juridisch afgedaan wordt grenst vaak aan het ongelooflijke of tenminste aan het absurde. Ofwel schiet de jurisdictie hier in de Filipijnen overal tekort, ofwel weten de beschuldigden gronden hun sporen uit te wissen. Soms worden er verdicten gedaan zoals enkele dagen geleden in het geval van Renato Corona die schuldig bevonden werd aan de aanteigingen; dat zal dan weer een politieke afrekening zijn beinvloed door huidig president Benigno Aquino III die wil afrekenen met de voormalige regering van Gloria Macapagal-Arroyo... Senator Panfilo Lacson (zie eerder hierboven) inmiddels in ere hersteld kon nu als 1 van de verantwoordelijke senatoren het vonnis van schuldighied over Renato Corona stemmen... Het stemt allemaal tot nadenken.
Foto: lijken op de plaats van hinderlaag ivm het Ampatuan-schandaal.
Categorie:leven in een ander continent
16-05-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
15-05-2012
BBC-documentaire
Onlangs nodigde iemand uit mijn Belgische kennissenkring mij uit om een BBC-documentaire op Youtube te bekijken: http://www.youtube.com/watch?v=e_Ht_19N8Uw over een zwarte Londense buschauffeur die tien dagen de tijd krijgt om in Manila met een jeepney rond te rijden tijdens het spitsuur. Een jeepney is een populair en goedkoop openbaar transportmiddel hier, een soort van bus; vele ervan zijn regelrechte overblijfsels uit de tweede wereldoorlog toen de Amerikanen de Japanners verslagen hadden en terugdreven naar Japan uit de Filipijnen en na hun eigen vertrek tuinduizenden wrakken van jeeps achterlieten die achteraf weer werden opgekalefaterd door Filipijnen en omgebouwd werden tot openbare transportmiddelen. Tegenwoordig worden nieuwe jeepneys ontworpen met hetzelfde doel maar op modernere leest geschoeid. Ik had die documentaire nog niet eerder gezien en bekeek hem dus. Ik moet zeggen dat ik er met gemengde gevoelens naar gekeken
heb. De documentaire is erg goed gemaakt, geen twijfel daarover. In
minder dan 60 minuten wordt er een beeld geschept van Manila dat erg
realistisch is. Zonder dat er uitdrukkelijke oordelen worden geveld voor
noch tegen de dingen zoals die zich hier
voordoen, worden er beelden getoond van de samenleving.
"Als contraceptie niet meer algemeen wordt, zal de bevolking in zowat 30 jaar met 50 % toenemen..."
"De grote tegenstander van contraceptie is de Katholieke kerk..."
"Hoeveel
ik ook verdien, mijn bestaan gaat niet vooruit. Ik blijf ter plaatse
trappelen..." zegt de Filipijnse jeepney-driver op een bepaald moment.
Misschien niet helemaal terecht want hoe klein zijn huis ook is, hij
heeft tenminste een eigen huis en vergeleken met vele andere huizen
niets eens van slechte kwaliteit; hij heeft een eigen jeepney en dus een
inkomen. Hij kan niet op vakantie gaan want als hij een dag niets
verdient betekent dat ook een dag zonder dagelijks inkomen. Hij heeft
een hartkwaal en het gezin kan zich amper 2/3 van het nodige bedrag
aan dagelijkse medicijnen veroorloven, maar het kon natuurlijk erger zijn... "Als ik ook maar 1 uur per dag werk, verdien ik meer dan de Filipijnse jeepneychauffeur op een hele dag (12 uren-shift)", merkt de zwarte Londense buschauffeur ergens op...
Er
wordt een (nog jonge) vrouw naar een
bevallingskliniek gebracht (waar dagelijks meer dan 100 babies geboren
worden) en we leren dat zij 27 is, al dertien kinderen heeft en al reeds
voor het eerst zwanger werd toen zij 14 was. Een dokter in de materniteit leert haar over "gezinsplanning", een hot topic heden ten dage in de Filipijnen maar nauwelijks toepasselijk voor de vrouw in kwestie want zij heeft al dertien kinderen. ..
Wellicht
het schokkendst is de scene waar een achterbuurt bezocht wordt waar men
de afvalbakken van de locale restaurants plundert op etensresten die
gesorteerd en daarna opnieuw klaargemaakt worden als voedsel in een
kleine eatery zoals er hier tienduizenden zijn.
Het
contrast tussen de Londense bus (met een waarde van 350.000 Britse
ponden) en de jeepney van de Filipijn is duizelingwekkend.
Misschien
wordt er te weinig aandacht besteed aan de joie de vivre die de
Filipino's eigen schijnt. Men lacht en zingt en feest hier veel, dingen
die gelukkige mensen doen. Is men hier echt gelukkig ? Zingt, lacht en
feest men hier om de dagelijkse zorgen te vergeten of althans even naar
de achtergrond te verdringen ? Is men hier
gelukkiger met het weinige dat men heeft dan in geindustrialiseerde
landen waar mijn ogenschijnlijk alles heeft, of is het allemaal maar
schijn zowel hier als daar ?
Als men alles al heeft, waarnaar
moet men dan nog streven ? Als men weinig of niets heeft maar men
realiseert zich dat men nooit iets meer dan dat zal hebben, waarnaar
moet men dan streven ?
Wat mij persoonlijk
betreft, moet ik zeggen dat ik niet zo emotioneel aangedaan was op mijn
eerste en tweede bezoek hier als de zwarte Londense buschauffeur tijdens zijn eerste en enige bezoek.
Natuurlijk kwam ik hier geprivilegieerd: ik verbleef telkens in een
hotel (niet het meest luxueuze, maar ook niet het meest armzalige); ik
zag wel hoe de familie van mijn vriendin hier leefde (in wat voor
huizen, onder wat voor omstandigheden); ik zag dingen en tegelijkertijd
zag ik ze niet. De algemene smerigheid viel mij niet zo meteen op; die
zag ik pas later, toen ik hier definitief kwam wonen en ik er dagelijks mee geconfronteerd werd. De toestand
van onontkoombaarheid aan het heden en de hopeloosheid van de
toekomst, leerde ik hier pas kennen na gesprekken met mensen (niet
alleen oudere, maar ook en vooral jongere). Anderzijds was de Londense buschauffeur ook geprivilegieerd: hij kwam aan in de Filipijnen met een team van BBC-reporters en -techniekers en ging weer weg met dezelfde groep; op het einde van de documentaire kan men zien hoe hij in een geblindeerd busje stapt (geen Londense tweedekker-bus maar ook geen jeepney) dat iedereen weer terugbrengt naar de luchthaven.
Gaat
de wereld definitief naar de kl... en gaat men zich in het westen te
buiten aan overmatig koopgedrag (nog maar eens een nieuwe auto, een
nieuwe wasmachine, een nieuwe stereoketen...) en gaat men zich hier te
buiten aan overdadig feesten, want er is toch niets te veranderen aan de
dingen zoals ze zijn ?
Onlangs nog las ik een gezegde
dat uit Italie schijnt te komen: "de dingen moeten veranderen, zodat de
dingen hetzelfde kunnen blijven..."
De documentaire is redelijk goed gemaakt, maar niet omdat het over een Britse buschauffeur gaat die weleens wil zien hoe het is om met een jeepney in Manila rond te rijden. Het is goed gemaakt omdat er een realistisch beeld getoond wordt van de samenleving in een immens grote stad in Zuid-Oost Azie. Mijn Filipijnse vriendin hield er niet van want zoals vele Filipijnen is zij bekend met allerlei westerse liedjes om Afrika te steuren waar het allemaal zo armoedig is (zoals het recente Waka Waka van Shakira en het niet zo recente We are the World van Michael Jackson) en wanneer een zwarte naar de Filipijnen komt en er wordt een documentaire gedraaid over de armoedigheid in de Filipijnen dan stemt dat haar niet direct tevreden. Het is als twee extreem armen die argumenteren over wie het armst is of het rijkst.... Filipijnen houden niet van kritiek op hun manier van leven, vooral niet als die kritiek vanuit het buitenland komt.
Muziek stemt tot rust, kalmt de gemoederen. Althans zo willen het de gemeenplaatsen. Gewoon larie want als dat zo was, waarom bestaan er dan militaire marsen die de soldaten aanwakkeren om ten strijde te trekken ?
Zowat elk jaar opnieuw komt er een ander schandaal in de publieke belangstelling in de Filipijnen. 
Onlangs nodigde iemand uit mijn Belgische kennissenkring mij uit om een BBC-documentaire op Youtube te bekijken: http://www.youtube.com/watch?v=e_Ht_19N8Uw over een zwarte Londense buschauffeur die tien dagen de tijd krijgt om in Manila met een jeepney rond te rijden tijdens het spitsuur. Een jeepney is een populair en goedkoop openbaar transportmiddel hier, een soort van bus; vele ervan zijn regelrechte overblijfsels uit de tweede wereldoorlog toen de Amerikanen de Japanners verslagen hadden en terugdreven naar Japan uit de Filipijnen en na hun eigen vertrek tuinduizenden wrakken van jeeps achterlieten die achteraf weer werden opgekalefaterd door Filipijnen en omgebouwd werden tot openbare transportmiddelen. Tegenwoordig worden nieuwe jeepneys ontworpen met hetzelfde doel maar op modernere leest geschoeid.
