Ik ben Jozef, en gebruik soms ook wel de schuilnaam cheverrant1.
Ik ben een man en woon in Antipolo City (Filipijnen) en mijn beroep is internetverkoper van boeken, cd`s, video`s, dvd`s.
Ik ben geboren op 20/01/1957 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, films, muziek, strips.
Zoeken met Google
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Als men dezer dagen even verdwaalt of gewoon per ongeluk op de webiste van Vandemoortele Mayonnaise (uit Belgie) belandt, kan men daar lezen: "Vandemoortele mayonnaise kopen betekent bomen planten". Het artikel gaat door als volgt: "Vandemoortele zal in 2012 10.000 bomen planten op de Filipijnen, meer bepaald in de provincie Sarangani, gelegen in het zuiden van de Filipijnen. Dit was ooit een van de bosrijkste gebieden van de Filipijnen en zal in de komende 3 jaar volledig worden heraangeplant".
Ik woon zelf in de Filipijnen maar ver weg vandaar. Ver weg vandaan wonen betekent vaak er niet bekommerd om te hoeven zijn. En toch... Als ik even op een website kijk, ontdek ik het volgende:
Sarangani is part of the South Cotabato-Sultan Kudarat-Sarangani-Gen.
Santos City (Soccsksargen) development cluster, and is linked by paved
roads to the international airport and world-class fish port of Gen.
Santos City. Good roads and regular flights through Gen. Santos City
allow the province easy access to Manila, Cebu, Davao City, as well as
the rest of the Soccsksargen areas. Gen. Santos Citys airport has one
of the countrys longest runways.
The province is situated as the countrys major gateway to the
Brunei-Indonesia-Malaysia-the Philippines - East Asean Growth Area. With
its proximity to its regional counterparts, Sarangani is in a unique
position to marshal its resources, entice tourists and investors, and
compete in an international market under a borderless trade regime.
Strategically located at the southernmost tip of Mindanao, the
province is protected by the resource-rich Sarangani Bay. Beyond this is
the Celebes Sea, which is the provinces access to the rest of the
world.
Bordered by over 230 km of unspoiled coastline, Sarangani offers more than 4,400 km2. of typhoon-free land and marine resources, largely untapped tourism potentials, and vast investment possibilities."
Afgaande op het Engelse voorgaande, lijkt het mij niet alsof er daar veel bomen dienen geplant te worden. Buitenlanders (en met name Belgen) die wel de Belgische mayonnaise prefereren boven de Filipijnse varianten die allemaal met suiker bereid worden omdat de locale smaak op zoetigheden is afgestemd, kunnen geen Vandemoortele mayonnaise volgens Belgisch recept vinden in de Filipijnen (tenzij misschien ergens in gespecialiseerde winkels die op buitenlandse klandizie gefocust zijn en bijgevolg duurdere prijzen hanteren voor hun producten dan in de landen van herkomst, met andere woorden wellicht in Makati, het financiele en economische hart van het land, de hoofdstad binnen de eigenlijke hoofdstad Manila), maar de producent kondigt welaan bomen te zullen planten in een land waar er niet meteen een tekort is aan bomen. Als emmertjes water dragen naar de zee, nietwaar ?
Als producenten van waar dan ook iets willen doen ter bevordering van een land (waar dan ook, maar zonder twijfel hier) is het de agricultuur stimuleren door fondsen beschikbaar te stellen. De natuur is overvloedig in de Filipijnen en bomen en planten groeien er in overvloed; de natuur op zichzelf dient niet "geholpen te worden"; de natuur trekt zichzelf wel uit de slag; de vruchten van de agricultuur zijn echter vaak schaars en klein in omvang omdat de landbouwers niet voldoende middelen hebben om hun velden te bewerken. Voorbeeld: een dagdagelijkse bloemkool is in Belgie bijna zo groot als een mensenhoofd; in de Filipijnen is een bloemkooltje amper een kinderhandpalmtje groot. De prijs is zowat dezelfde in Belgie als in de Filipijnen... Er bestaan geen of nauwelijks subsidies voor de landbouw hier en vele landbouwers bewerken hun velden nog met prehistorische werktuigen aangetrokken door carabao (een soort van locale buffels). Zolang daar geen mouw wordt aan gepast, zal het aanbod van de locale landbouwsector nooit aan de vraag van de consumenten beantwoorden. Wel eens tijd voor internationale producenten (of die nu uit Belgie of elders vandaan komen) om daarbij stil te staan en vooral om er iets aan te doen!
Categorie:leven in een ander continent
26-06-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
21-06-2012
Seniliteit of niet
Zowat een jaar geleden deelde mijn vriendin mij mee dat er een oudere man in de buurt woont, een weduwnaar. Hij dwaalt langs de straten in de omgeving. Soms, wanneer hij het niet meer kan ophouden, piest en kakt hij waar hij zich bevindt, bij voorkeur ergens in de planten aan de voorkant van huizen in de straten. Aan de voorkant van ons huis bevinden er zich planten, levensgrote zelfs. Mijn vriendin beweerde dat de oude man in kwestie op een morgen zijn behoefte had gedaan in onze planten. Sommige buren hadden dat gezien. Gisteren sprak ik met een oudere man in de straat, eerder toevallig, en later zei mijn vriendin dat het om dezelfde ouderling gaat als die welke eerder in de planten had gekakt. De ouderling vertelde mij dat hij drieentachtig jaar oud is en weduwnaar sinds vele jaren. Hij sprak Engels tegen mij, sprak Tagalog tegenover andere Filipijnen in de buurt en sprak zelfs wat Spaans tegenover mij maar echt tegenover niemand in het bijzonder, alleen maar om te laten horen dat hij Spaans kon spreken. Uiteraard weet ik niet hoe groot zijn kennis van het Spaans is. Ik kon dat moeilijk doorgronden gedurende onze korte conversatie door de enkele korte zinnetjes die hij in het Spaans ten beste gaf.. Ik weet niet hoe seniel hij is of verondersteld wordt te zijn; hij leek helder van geest gedurende onze ontmoeting. Misschien is hij het grootste gedeelte van de tijd helder en slechts seniel bij momenten, of vice versa. Moeilijk om uit te maken. Wat mij vooral opvalt is: deze oude man is al bijna zeventig jaren uit de schoolbanken. Toch kan hij nog altijd Engels en zelfs wat Spaans praten. Waarom kunnen jongeren dat niet? Is de kwaliteit van het onderwijs in de Filipijnen dan inderdaad zodanig gezakt als vele critici beweren of doen er nog weinige studenten enige moete? Misschien hebben oudere mensen wel onthouden wat zij ooit leerden omdat zij er belangstelling voor hadden en het wilden onthouden, of zij daar ooit een broodwinning mee konden verdienen of niet. Misschien onthouden jongere mensen zelden of nooit wat zij leren omdat zij er geen enkele belangstelling voor hebben en het niet willen onthouden omdat zij er waarschijnlijk geen broodwinning mee kunnen verdienen. Daar zijn we beland, waarschijnlijk. In de jaren volgend op de eerste wereldoorlog, dus na 1918, kwam er een bepaalde vorm van literatuur die men later indeelde als geproduceerd door '"the lost generation" met werken van Gertrude Stein, Ernest Hemingway, John Dos Passos en Francis Scott Fitzgerald. In de jaren volgend op de tweede wereldoorlog werd er een zekere vorm van literatuur gepubliceerd, door schrijvers als Jack Kerouac, Allen Ginsberg, Neal Cassady en natuurlijk William S. Burroughs die men de schrijvers van de "beat generation" noemt. Beat ? Beaten ? Wat noemt men het nu ? Wat noemt men de mensen van nu, lezers van boeken of niet ?
Foto: bejaarde Filipino.
Categorie:leven in een ander continent
21-06-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
20-06-2012
Zoetigheden (3) muziek niet zo zoet
Alhoewel vele (de meeste ?) Filipijnen een boonthe hebben voor zoeterige liedjes die zij graag meekwelen op de radio en zelfs schreeuwerig overstemmen met behulp van een videoke-machine (of zonder, gewoon omdat zij hard kunnen en willen schreeuwen), zijn er ook andere muziekgenres te beluisteren. Popmuziek betekent vooral Sarah Geronimo (bijgenaamd The Princess of Pop). Zij is erg actief op televisie (ABS-CBN oftewel kanaal 2) en radio. Presentatrices zoals Kris Aquino (bijgenaamd The Queen of All Media) en zuster van de huidige president Benigno Aquino III alsook dochter van voormalig presidente Cory Aquino kondigen haar graag aan. Ik vermeldde het al eerder: men schuwt hier geen superlatieven... Populair bijvoorbeeld in rock muziek zijn bands als Kamikazee en Sponge Cola en alternative rock bands zoals Bamboo. Rap-muziek is eveneens "in" want wat "in" is in de USA is "in" de Filipijnen.
Vaak is het onduidelijk in welke catgegorie van muziek een bepaalde band thuishoort. Ringo Starr (drummer van the ex-Beatles) zei het al eens: "Toen wij jong waren waren en zo'n 6-tal verschillende nuziekvormen". Waarschijnlijk bedoelde hij klassiek, jazz, rock and roll, pop, rhythm and blues en ballads. "Tegenwoordig zijn er 30 of meer verschillende muziekvormen en eigelijk weet niemand welk nummer in welke categorie thuishoort..." De Black Eyed Peas is een voorbeeld: het heet nu een dance-popgroep, was aanvankelijk een alternatieve hiphop groep, en hebben R&B-, pop-, dance-, trance- electro- en techno-invloeden ondergaan en opgenomen in hun muziek (althans volgens muziekkenners)... Als men niet weet waar de soort muziek van 1 bepaalde band echt thuishoort, dan hoort het in tenminste 10 verschillende soorten thuis... Een van de leden van Black Eyed Peas Allan Pineda Lindo, Jr. beter bekend als apl.de.ap is een philam oftwel Filipijnse Amerikaan die regelmatig eens langskomt in de Filipijnen en daar wat geld aan allerlei goede doelen bsteedt, als hij tenminste niet te stoned is door het gebruik van cocaine en andere gelijkaardige producten die de ondraaglijke lichtheid van het bestaan helpen overkomen. De rock bands en de rappers en wat al niet maken evenveel lawaai als de anderen hier. De Filipijnen zijn schreeuwerig, houden van schreeuwerige muziek en houden slechts even op met schreeuwen wanneer zij een siesta nemen. Ik kan daar allemaal wel mee leven, zolang als er mij enkele uren per dag vergund worden om mijn eigen muziek of zelfs helemaal geen muziek te spelen. De ogenblikken van rust en stilte zijn zeldzaam en dus kostbaar. De lichtheid zowel als de zwaarte van het bestaan zijn dan even draaglijk.
Foto: Kamikazee.
Categorie:leven in een ander continent
20-06-2012, 16:16 geschreven door cheverrant1
04-06-2012
Stad en dorp
Antipolo City, waar ik woon en leef, ligt niet zo ver van de hoofdstad Manila. Op enkele uren kan ik met behulp van een vervoermiddel dat over een motor beschikt van mijn woonplaats tot in hartje Manila geraken. Enkele uren lijken lang als je dat vergelijkt met een treinreisje van bijvoorbeeld Antwerpen naar Brussel (pakweg 45 minuten), maar de afstanden zijn langer in de Filipijnen en het verkeer is er drukker. Naar Manila reizen doe ik bovendien enkel maar wanneer ik ertoe verplicht ben, als ik er persoonlijk iets af te handelen heb. Verder blijf ik er weg, want de aanwezigheid van zowat 20 miljoen inwoners, de stank, de vuiligheid, het lawaai, sporen niet aan om er vaak een bezoek te brengen. Antipolo City is, zoals de naam al zegt, een stad, maar lijkt in vele opzichten op een uitgestrekt dorp. De stadskern ligt op zowat 30 tot 40 minuten afstand van mijn woonplaats (alweer met behulp van een transportmiddel dat motorisch wordt aangedreven). De straten liggen er daar relatief proper bij. Het verkeer is er druk maar een stuk minder druk dan in hoofdstad Manila. De voetgangers zijn uiteraard alom tegenwoordig want met een populatie-aangroei van zowat 2 miljoen inwoners per jaar (over heel de Filipijnen maar zich uiteraard vooral concentrerend in de steden) kan men moeilijk verwachten eens een stil straatje door te wandelen. De stadskern citueert zich rond Antipolo Church, het stadhuis en de kantoren van de belastingen. De kerk, de overheid en het gewin van en over het plebs Waar ik woon en leef gaat het er een stuk plattelandser aan toe: hanen kraaien, varkens knorren, duiven koeren, honden blaffen of huilen, katten miauwen. Daarnaast schreeuwen mensen. Zij schreeuwen wanneer zij door de straten marcheren en hun handelswaar aan de man proberen te brengen: zoals softdrinks-, plastiek, brood- en andere verkopers. Zij schreeuwen wanneer zij zingen (en zij zingen zowat de hele tijd). De gemotoriseerde voertuigen zoals motorfietsen, auto's, tricycles, jeepney's rijden rumoerig en hevig toeterend voorbij om de vele kinderen die op straat spelen uit de weg te doen gaan. De dierengeluiden zijn plattelands, de motor- en menselijke geluiden zijn eerder "van het stad". Velen ontwaken al rond vier uur 's morgens, wanneer het nog donker is. Velen hebben geen stromend water of, als zij al stromend water hebben, hebben zij niet noodzakelijk een badkamer. Zij wassen zich dus "op de koer", een soort van binnenplaats die meestal aan de voorkant van de woning ligt, maar zich ook achteraan of links of rechts van het huis kan bevinden. Als mensen zich daar wassen behouden zij toch graag een zekere vorm van privacy, zij willen niet in hun blootje gezien worden door de buren, dus wassen zij zich in het donker. Daarna wordt het al vlug licht en gaan de kinderen naar school. De eerste shift begint al om zes uur 's morgens. Die duurt vier uren, tot tien uur 's morgens, waarna de volgende shift aanvangt van tien uur 's morgens tot twee uur 's namiddags en dan komt er nog een derde shift van twee uur 's namiddags tot zes uur 's avonds. Gewoon omdat er zoveel kinderen schoollopen en men probeert om die allemaal wat lesuren te geven. De werkende mens vertrekt ook al vroeg van huis want zelfs met gemotoriseerde transportmiddelen duurt het een hele tijd vooraleer men op de werkvloer geraakt. De werkloze mens doet wat onderhoudswerkzaamheden in huis en besteedt de resterende uren van de dag met het passerende verkeer in de straat gade te slaan en met slapen (meestal tussen 1 en 3 uur 's namiddags) wanneer de zon op het hoogtepunt staat en het gewoon te heet is om zich naar buiten te begeven. De schoolkinderen wier shift afliep om twee uur 's namiddags moeten zich wel door de blakende zon huiswaarts begeven en de werkende mens wiens shift misschien al om zes uur 's morgens begon dient hetzelfde te doen rond twee uur 's namiddags nadat de shift er opzit. Er is minstens 1 kind hier in de straat die geestelijk onderontwikkeld is; het is fysiek geen mongooltje maar het is psychisch achterlijk. Hij loopt de hele dag op straat, luidkeels schreeuwend en spelend; hij wordt soms begroet met een high five door achterlijke volwassenen die ook wel eens door de straat voorbij kuieren en soortgenoten van om het even welke leeftijd herkennen. Waarschijnlijk gaat hij nooit naar school, want hij dient dan naar een school te gaan waar men dit soort van kinderen kan opvangen en dat is dan weer onbetaalbaar voor ouders met beperkte middelen. Aan land- en tuinbouwkunde wordt niet veel gedaan, want het is niet werkelijk een platteland. Men onderhoudt de tuin een beetje, als men er een heeft. Na drie uur 's namiddags, wanneer de zon alweer over het hoogtepunt heen is, ontwaakt men uit de namiddagslaap en begint men weer volop lawaai te maken, de radio's en de stereoketens op te zetten en schreeuwerig te zingen. De hanen kraaien lustig mee, de honden blaffen paniekerig wanneer het menselijke lawaai weer losbarst, de vogels houden zich op de vlakte en de varkens houden zich stil want weten dat zij wel eens zouden kunnen gekeeld worden om voedsel te verschaffen voor allerlei feestjes die de wakkergeworden mensen voorbereiden. Ik hou mij meestal op een afstand van allerlei feestjes, gewoon omdat ik er niet van hou. De buren zijn vriendelijk en laten mij met rust. Buren zijn heel gemakkelijk hier in de omgang. Zij tolereren zowat alles (voornamelijk lawaai zowel tijdens de dag als 's nachts), zij dringen zich niet op aan vreemdelingen maar als vreemdelingen zich opdringen aan hen staan zij daar joviaal voor open. Het is een complete mengelmoes van stads- en dorpsmentaliteit die zowat vierentwintig uur per etmaal doorgaat.
Zowat een jaar geleden deelde mijn vriendin mij mee dat er een oudere man in de buurt woont, een weduwnaar. Hij dwaalt langs de straten in de omgeving. Soms, wanneer hij het niet meer kan ophouden, piest en kakt hij waar hij zich bevindt, bij voorkeur ergens in de planten aan de voorkant van huizen in de straten. Aan de voorkant van ons huis bevinden er zich planten, levensgrote zelfs. Mijn vriendin beweerde dat de oude man in kwestie op een morgen zijn behoefte had gedaan in onze planten. Sommige buren hadden dat gezien.
Antipolo City, waar ik woon en leef, ligt niet zo ver van de hoofdstad Manila. Op enkele uren kan ik met behulp van een vervoermiddel dat over een motor beschikt van mijn woonplaats tot in hartje Manila geraken. Enkele uren lijken lang als je dat vergelijkt met een treinreisje van bijvoorbeeld Antwerpen naar Brussel (pakweg 45 minuten), maar de afstanden zijn langer in de Filipijnen en het verkeer is er drukker.
