Ik ben Jozef, en gebruik soms ook wel de schuilnaam cheverrant1.
Ik ben een man en woon in Antipolo City (Filipijnen) en mijn beroep is internetverkoper van boeken, cd`s, video`s, dvd`s.
Ik ben geboren op 20/01/1957 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, films, muziek, strips.
Zoeken met Google
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Als men een huis te koop aantreft dat aardig lijkt om te kopen, is het vooreerst nodig om te weten of dit huis MET grond is of zonder. Indien zonder grond, dient men zich vooraf te informeren waarom de grond niet onmiddellijk te koop is, indien wel wie de eigenaar is (niet noodzakelijk de eigenaar van het huis op die grond), voor hoeveel de grond dan wel te koop mag zijn indien al te koop en of er al dan niet een titel van land-eigendom aan verbonden is. De NHA (National Housing Authority) kan hieromtrent uitsluitsel brengen. De hoofdzetel voor Metro Manila is gevestigd in Quezon City, maar er zijn plaatselijke kantoren in zowat elke gemeente. Let wel: deze plaatselijke kantoren staan NIET in computer-verbinding met de hoofdzetel ! Er zijn altijd wel enkele desktop-computers aanwezig in plaatselijke kantoren, maar wat precies daarop gedaan wordt, blijft mij na meer dan 2 jaar verblijf hier ter plaatse nog altijd onduidelijk. Hoedanook, De National Housing Authority zorgt voor de verwerking van aan- en verkoop. Na verloop van maanden krijgt de koper bericht dat de transactie werd goedgekeurd. Vervolgens dient de koper zich te begeven naar de Tax Adressors Office waar men een inspekteur gelast om het eigendom te komen schatten en opmeten. De inspekteur van dienst, na opmeting en schatting, maakt al onmiddellijk een ruwe kostprijs van wat de jaarlijkse eigendomsbelastingen zullen bedragen maar voegt eraan toe dat voor het eerste jaar er "wel iets te regelen valt". Daarna wordt een afspraak gemaakt met deze inspekteur in zijn kantoor van de Tax Adressors Office. Aanwezig op de afspraak, vertelt de inspekteur eigenlijk opnieuw hetzelfde als wat hij al vertelde bij de originele schatting en opmeting van het eigendom: de koper zal jaarlijks een bepaald bedrag betalen aan eigendomsbelastingen en voor de eerste keer is er wel wat te regelen, met name het bedrag dat hij al eerder vermeldde. Bij akkoord tussen koper en inspekteur en na betaling van het overeengekomen bedrag, worden onmiddellijk Tax Clearance-dokumenten opgemaakt. Deze dokumenten bewijzen dat er een bepaald bedrag aan belastingen werd betaald aan de daarvoor verantwoordelijke belastingsdiensten. Hoeveel geld er uiteindelijk naar de belastingsdienst gaat en hoveel ervan blijft kleven aan de inspekteurs handen is "anybody`s guess". Het doet er ook weinig toe, het betaalde bedrag is altijd kleiner dan het officieel verschuldigde bedrag dus het is altijd "een deal". Na de Tax Adressors Office dient men zich te begeven naar het kantoor van BIR (Bureau of Internal Revenue). Hier dienen slechts kleine bedragen betaald te worden, voornamelijk voor taxzegels die op allerlei dokumenten gekleefd worden. Het BIR registreert de aankoper van huis/grond als rechtmatige eigendomsbelastingbetaler voor de toekomst. Na bevestiging van BIR dient men zich te begeven naar het kantoor van de Registry of Deeds, alwaar men uiteindelijk het laatste en belangrijkste officiele dokument aflevert: namelijk dat van geregistreerde eigenaar van huis/grond. Dit alles neemt vele maanden in beslag. Maar met geduld komt men er wel.
Categorie:leven in een ander continent
24-09-2009, 00:00 geschreven door cheverrant1
22-09-2009
Huis en grond aankopen in de Filipijnen door een buitenlander
Als niet-Filipijnse buitenlander kan men een appartement (of condo in een appartementsgebouw) of huis aankopen, maar niet de grond. Volgens de Filipijnse wetten heeft een buitenlander niet het recht om grond (land) in de Filipijnen te verwerven. Men is eraan bezig om deze wetten te veranderen of aan te passen, maar niemand weet momenteel hoevele jaren dit gaat duren noch wat er precies zal veranderd worden (nu reeds wordt er vagelijk gesproken over het invoeren van minimum-prijzen voor grond te kopen door buitenlanders om het gras niet weg te maaien voor de voeten van Filipijnen die ook wel een lapje grond willen aankopen maar niet dezelfde middelen hebben als buitenlanders). Het klinkt logisch voor Filipijnse ingezetenen. Wil men als buitenlander toch grond verwerven in de Filipijnen, kan dit nu reeds op verschillende manieren. Als de buitenlander in kwestie lid of aandeelhouder is van een of andere erkende Filipijnse firma en de grond wordt aangekocht door de firma ten voordele van de buitenlander/aandeelhouder in kwestie: geen probleem. Als de buitenlander huwt met een Filipijnse vrouw en daardoor automatisch de Filipijnse nationaliteit verwerft: geen probleem. Als de buitenlander enkel samenwoont met een Filipijn(se) kan men ofwel de aangekochte grond op naam van de Filipijnse vriendin of vriend registreren en het huis op die grond op eigen naam, ofwel beide op naam van de Filipijnse vriend(in) registeren en een huurkontrakt voor lange duur opmaken (long term leasing-contract) op eigen naam. Deze kontrakten worden opgemaakt voor een duurtijd van tenminste 20 jaar en zijn verlengbaar voor tenminste 1 maal eenzelfde duurtijd. De kontrakten in kwestie bepalen dat de huurder alle financiele verplichtingen overneemt van de werkelijke eigenaar voor de duurtijd van de overeenkomst en bijgevolg ook de belastingen op grond en woonst in de toekomst zal betalen. Belastingen op grond in de Filipijnen zijn vergeleken met Europese normen, te verwaarlozen. Belastingen op de woonst zijn afhankelijk van een schatting uitgevoerd door een inspekteur van de NHA (National Housing Authority). Al met al is het financieel interessant, vooral wanneer men als buitenlander toch al zin heeft om in een land als de Filipijnen te gaan wonen, en vaak veel interessanter dan in Europa of de USA (zelfs rekening houdend met de real estate prijzen die in de USA als bakstenen gevallen zijn gedurende het afgelopen jaar).
Categorie:leven in een ander continent
22-09-2009, 00:00 geschreven door cheverrant1
21-09-2009
Commercials in de Filipijnen (2)
In tegenstelling tot Europa waar het politici verboden wordt om in commercials "op te treden", is dit schering en inslag in de Filipijnen. Het motto daar is: "hoe kunnen we het publiek inlichten zonder gebruik te maken van commercials ?" Het antwoord op die vraag lijkt nogal eenvoudig, dunkt mij: door middel van min of meer sociologische, kulturele of wetenschappelijke programma`s die geen gebruik hoeven te maken van bekende gezichten van politici (noch van minder bekende gezichten die alleen maar trachten beter elektoraal bekend te worden door op te treden in commercials) om hun boodschappen uit te dragen. Hoe dan ook, politici in de Filipijnen zoals Manno Villar, Mar Roxas, Ronnie V. Puno, Noli de Castro enz. maken gretig gebruik van het medium televisie en het merendeel van ongeschoolde kijkers slikt dit ook gretig. Een heleboel van deze politici komen uit een overwegend arm milieu en zijn rijk geworden (nouveaux riches, weet u wel), waarschijnlijk door ergens door iemand anders (een niet onbelangrijke zakenman of politicus) geholpen te zijn om in de politiek te stappen en daar carriere te maken. Sommigen van hen zijn biljonair thans (althans in Filipijnse Peso uitgedrukt, maar biljonair in Filipijnse Peso is genoeg om ook miljonair in Amerikaanse Dollar te zijn). Het "gemene volk" in de Filipijnen is arm en derdewerelds maar hun politici leven als koningen waar ook ter wereld, met Zwitserse bankrekeningen en eigendommen in USA en in Europese belastingsparadijzen. Het is een kunst op zichzelf om het "gemene volk" achter je te behouden om op je te stemmen en intussen je bankrekening almaar te zien uitbreiden...
Categorie:leven in een ander continent
21-09-2009, 00:00 geschreven door cheverrant1
11-09-2009
Kerstmis in de Filipijnen
Kerstmis (Pasko) wordt gevierd in de Filipijnen op dezelfde data als in Europa: 24 en 25 december. De Filipijnen is een overwegend Rooms-Katholiek land, dus Kerstmis wordt gevierd op dezelfde data als in Europa. De avond van de 24ste december wordt Noche Buena genoemd, en het is een avond waarop familieleden en vrienden samenkomen om te eten, te drinken en te zingen. Vaak gaan zij gezamenlijk naar de middernachtmis. De 25ste december is een dag waarop familieleden, soms na een laattijdig ontwaken, elkaar bezoeken, geschenken aanbieden, tijd met elkaar doorbrengen (quality-time is tegenwoordig een populaire uitdrukking in het Engels voor zoiets). Kortom, het is ongeveer hetzelfde als wat westerlingen doen met Kerstmis. Een verschil is evenwel dat de media (televisie, radio, dagbladen enz.) zo ongeveer vanaf half september dagelijks beginnen aftellen naar Kerstmis, te beginnen met 100 dagen tot Kerstmis. Elke dag gedurende die 100 dagen wordt men bestookt met commercials, documentaires, nieuwsberichten enz. die duidelijk maken, indien nodig, dat Kerstmis weer op handen is. Onafgezien van financiele mogelijkheden wordt het de strot van het publiek ingeramd dat Kerstmis dient gevierd te worden. Kerstmis zou een speciale datum moeten zijn en is het nog altijd, maar het is ook uitgegroeid tot een kommercieel gebeuren zonder ekwivalent. Sommige andere evenementen zoals Halloween, Valentijnsdag enz. zijn bezig tot ekwivalenten uit te groeien. Onafgezien van de religieuze of kulturele importantie van laatstvermelde evenementen, verworden ook deze tot iets wat alleen maar kommercieel belangrijk is. Heeft Big Brother plaatsgemaakt voor Commercial Buddy ? Het heeft er alle schijn naar.
Categorie:leven in een ander continent
11-09-2009, 00:00 geschreven door cheverrant1
02-09-2009
Overlijden in de Filipijnen
Doodgaan is nooit prettig. Diegene die doodgaat is alvast vrij van aardse zorgen. Misschien ervaart de dode andere zorgen in een ander leven, als er zoiets bestaat. De nabestaanden van de afgestorvene zijn uiteraard niet vrij van aardse zorgen. Zij dienen de begrafenis, de doodskist, de eventuele voorafgaande ziekenhuiskosten enz. te betalen. Vele mensen in de Filipijnen zijn niet of nauwelijks in staat om dat te betalen. Zelfs wanneer de afgestorvene al lange tijd ziek was vooraleer te sterven en nabestaanden verondersteld werden geld te sparen tegen wanneer het onvermijdelijke zou gebeuren, werd dit meestal genegeerd vooral omwille van financiele prioriteiten. Levenden dienen te eten; doden niet. Hoe dan ook, een overlijden gaat gepaard met traditie en ceremonie. Het lichaam wordt opgebaard in een doodskist met een glasraam en voor een aantal dagen tot een week kunnen familielieden, vrienden, buren enz. het lichaam een laatste groet komen brengen. Vaak wordt de doodskist onder een tent opgesteld in de omgeving van de woning van de overledene. Stoelen en tafels worden voorzien voor bezoekers die, na de laatste groet, nog niet meteen wensen te vertrekken. Er wordt bingo of kaart gespeeld, men kan iets eten en drinken. Zingen (de favoriete bezigheid van Filipijnen) gebeurt niet of wordt tot een minimum beperkt. Als er al gezongen wordt zijn de liederen aangepast aan de gebeurtenis. Dit gaat vaak de halve of hele nacht door tot in de vroege uren van de morgen. Bij de doodskist staat een collectebus opgesteld waarin de bezoekers een financiele contributie kunnen deponeren. De financiele contributie betekent zowel respekt voor de afgestorvene en nabestaanden als een hulp in de kosten van de ceremonie. Vaak ook gaan nabestaanden de straat op en gaan van huis tot huis in de onmiddellijke omgeving om een financiele contributie te vragen. Enkel en alleen omwille van benarde financiele omstandigheden van de nabestaanden in geval van een overlijden. Er worden geen doodsbrieven verzonden van nabestaanden aan familie, vrienden en buren; er worden geen rouwtelegrammen verstuurd door familie, vrienden en buren aan nabestaanden, althans niet in doorsnee. Natuurlijk doen rijkere nabestaanden dingen die meer vergelijkbaar zijn met Westerse tradities, niet alleen omdat zij het zich kunnen veroorloven maar vaak omdat zij ofwel gestudeerd hebben aan een Europese of Noord-Amerikaanse universiteit ofwel omdat zij meer vertrouwd zijn met Westerse gebruiken. Om het even, dit is een sociale gebeurtenis zoals we die ook kennen in de Westerse wereld; de details verschillen maar de geest is identiek.
Als men een huis te koop aantreft dat aardig lijkt om te kopen, is het vooreerst nodig om te weten of dit huis MET grond is of zonder. Indien zonder grond, dient men zich vooraf te informeren waarom de grond niet onmiddellijk te koop is, indien wel wie de eigenaar is (niet noodzakelijk de eigenaar van het huis op die grond), voor hoeveel de grond dan wel te koop mag zijn indien al te koop en of er al dan niet een titel van land-eigendom aan verbonden is.
Als niet-Filipijnse buitenlander kan men een appartement (of condo in een appartementsgebouw) of huis aankopen, maar niet de grond. Volgens de Filipijnse wetten heeft een buitenlander niet het recht om grond (land) in de Filipijnen te verwerven. Men is eraan bezig om deze wetten te veranderen of aan te passen, maar niemand weet momenteel hoevele jaren dit gaat duren noch wat er precies zal veranderd worden (nu reeds wordt er vagelijk gesproken over het invoeren van minimum-prijzen voor grond te kopen door buitenlanders om het gras niet weg te maaien voor de voeten van Filipijnen die ook wel een lapje grond willen aankopen maar niet dezelfde middelen hebben als buitenlanders). Het klinkt logisch voor Filipijnse ingezetenen.
In tegenstelling tot Europa waar het politici verboden wordt om in commercials "op te treden", is dit schering en inslag in de Filipijnen. Het motto daar is: "hoe kunnen we het publiek inlichten zonder gebruik te maken van commercials ?"
Kerstmis (Pasko) wordt gevierd in de Filipijnen op dezelfde data als in Europa: 24 en 25 december. De Filipijnen is een overwegend Rooms-Katholiek land, dus Kerstmis wordt gevierd op dezelfde data als in Europa. De avond van de 24ste december wordt Noche Buena genoemd, en het is een avond waarop familieleden en vrienden samenkomen om te eten, te drinken en te zingen. Vaak gaan zij gezamenlijk naar de middernachtmis. De 25ste december is een dag waarop familieleden, soms na een laattijdig ontwaken, elkaar bezoeken, geschenken aanbieden, tijd met elkaar doorbrengen (quality-time is tegenwoordig een populaire uitdrukking in het Engels voor zoiets). Kortom, het is ongeveer hetzelfde als wat westerlingen doen met Kerstmis.
Doodgaan is nooit prettig. 
