Ik ben Jozef, en gebruik soms ook wel de schuilnaam cheverrant1.
Ik ben een man en woon in Antipolo City (Filipijnen) en mijn beroep is internetverkoper van boeken, cd`s, video`s, dvd`s.
Ik ben geboren op 20/01/1957 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, films, muziek, strips.
Zoeken met Google
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Het is al heel wat maanden overwegend droog hier in de Filipijnen (al sinds het begin van het jaar en althans in de omgeving waar ik woon) en weldra komt de zomer eraan. Dan wordt het pas echt droog en de temperaturen klimmen overdag op tot meer dan 35 graden celcius. Pasen wordt op zondag 31 maart gevierd dit jaar en daarom wordt het schooljaar 2012/2013 al afgesloten op 22 maart aanstaande. Goede Vrijdag valt op 29 maart en is evenzeer een officiele feestdag in de Filipijnen, zo belangrijk dat zelfs supermarkten en shopping malls gesloten zijn terwijl die normalerwijze 7 dagen op 7 geopend blijven. Het wordt een lange vakantie voor de schoolkinderen.
Verder raakt de zogenaamde Syn Tax al aardig ingeburgerd bij de bevolking. Dat is een overheidsbelasting op tabaks- en alcoholproducten die sinds 1 januari van kracht werd en een gevoelige aderlating is voor Filipijnen die graag drinken en roken. Vooral het roken is door de belasting flink duurder geworden: zowat 75 % duurder... Vanzelfsprekend beweert de regering dat de extra-belastingen zullen worden aangewend om meer medische faciliteiten ter beschikking te financieren; afwachten maar of dat ook inderdaad het geval zal zijn.
Categorie:leven in een ander continent
18-03-2013, 08:29 geschreven door cheverrant1
05-02-2013
OFW
Een broer van mijn vriendin heeft er al zowat tien jaar opzitten als OFW (Overseas Filipino Worker). Hij klopte die tien jaren in Qatar, in het midden-oosten, als kelner in een restaurant en zelfs als singing waiter (of zingende kelner) omdat hij een degelijke zangstem heeft. Wat doen zingende kelners? In de eerste plaats de bestellingen noteren van klanten die het restaurant bezoeken en in de tweede plaats wat liedjes zingen, hetzij omdat zij een uurtje daarvoor de tijd krijgen vanwege hun managers, hetzij omdat klanten, die specifiek met die bedoeling naar het betreffende restaurant kwamen, verzoeknummers vragen. Zowat een jaar geleden was er een conflict tussen die broer van mijn vriendin en zijn manager en werd hij geschorst; hij keerde terug naar de Filipijnen, bezocht allerlei familieleden en huurde een kamer in de omgeving, wachtend tot hij weer aan de slag kon gaan. Eerstdaags, op 8 februari, keert hij terug naar Qatar om er weer dezelfde job uit te oefenen. Miljoenen Filipino's werken in andere landen als OFW's, gewoon omdat het loon er beter is. Als zij een beter loon verdienen in een buitenland, kunnen zij ook wat geld overmaken aan hun voornamelijk arme familie in de Filipijnen. Hij gaat nu eerstdaags terug naar Qatar, maar hij heeft zich ook al kandidaat gesteld voor een gelijkaardige job in Canada, waar het loon nog beter is dan in Qatar. Hopelijk voor hem wordt zijn kandidatuur goedgekeurd. Hij is al in het begin van zijn veertiger jaren. Ongehuwd en kinderloos, met een vriendin die hem pas enkele weken geleden liet stikken voor een Amerikaan. Of hij ooit genoeg zal kunnen verdienen om iets voor zichzelf over te houden, is onzeker. Ik veronderstel dat hij teruggaat naar Qatar met gemengde gevoelens.
Categorie:leven in een ander continent
05-02-2013, 11:35 geschreven door cheverrant1
03-02-2013
Valentijn 2013
Valenstijnsdag 2013 komt er alweer aan. Het zou best romantisch kunnen zijn als er minder commercialiteit aan te pas kwam, die elk gebeuren en elke feestdag meer en meer ontsiert. Hier in de Filipijnen wordt je al drie of meer weken op voorhand geconfronteerd met reclame-boodschappen op radio, televisie en internet, met reuzegrote decors in grootwarenhuizen en in kleinere winkels...
Hierna fragmenten van een een conversatie die ik recentelijk had met een andere Belg: zijn commentaar: 'Haha, u lucky son of a gun ; inderdaad, Filipinos zijn er altijd
graag bij als er wat te vieren valt, én, er valt altijd wel wat te
vieren ; iedere
gelegenheid is er goed voor !!' mijn antwoord: 'in het algemeen hou ik het
nogal rustig voor mezelf: eens een party aandoen om de zoveel maanden.
Inderdaad valt er altijd wel iets te vieren en dat gebeurt dan ook, maar
ik laat mijn beurt ook eens graag enkele keren voorbijgaan. Pas
afgelopen zondag was ik aanwezig op een party tgv een doopsel; de
dinsdag daarna was er alweer een andere party (in de namiddag!) tgv van een doopsel,
ditmaal van een baby van buren van familie van mijn vriendin; mijn
vriendin ging er natuurlijk heen, maar ik sloeg de beurt over. Vandaag,
donderdag en opnieuw in de namiddag, was er alweer ergens een verjaardagsparty, ditmaal van een
familielid van de vrouw van een broer van mijn vriendin. Kun je
nog volgen? Opnieuw sloeg ik de beurt over. Als ik zou willen, kan ik
minstens drie keer per week naar een party gaan. ALS ik erheen ga,
amuseer ik mij wel altijd, daar niet van, maar ik amuseer mij omdat ik
slechts af en toe aan die feestelijkheden deelneem. Moderatie is een
goeie deugd... beweert men toch. Als men teveel feest wordt het net zo
routineus als iets anders...' Men kan dat natuurlijk droog noemen of ronduit saai. Maar hoedanook: ik hou niet van TEVEEL feesten en ik hou er nog minder van wanneer die gepaard gaan met hopen commercialiteit. Valentijnsdag 2013 zal gebeuren door mijn vriendin te tracteren op een etentje in een restaurant (misschien door een bioscoopje vooraf of wat dan ook) en wat daarna gebeurt zullen we wel zien. Als we er allebei van kunnen genieten (gewoon door elkaars aanwezigheid) hoeft het niet meer te zijn dan dat en dat is dan liefst heel wat voor ons beiden.
Categorie:leven in een ander continent
03-02-2013, 00:00 geschreven door cheverrant1
20-01-2013
Schrijven 4
Desondanks of dankzij de barre weersomstandigheden buiten, vind ik tijd genoeg om te schrijven. Lectuur of literatuur, het doet er weinig toe.
Enkele weken geleden zond ik een kort verhaal in naar het literaire tijdschrift Tirade, uitgegeven door Van Oorschot in Nederland. Dit was de reactie: "Hartelijk
dank voor het toesturen van kopij. Wij ontvangen wekelijks steeds meer
ongevraagde bijdragen, die allemaal gelezen en beoordeeld moeten worden.
Inmiddels vragen we ons af of de stijging van het aantal inzendingen
evenredig oploopt met de daling van het aantal nummers dat we verkopen.
Het beeld dringt zich op van een groeiende menigte achter de coulissen,
terwijl het in de zaal opvallend leeg blijft. Omdat we willen zorgen dat
Tirade meer gelezen wordt, en het dus ook voor u interessanter
wordt om op het podium te gaan staan, verzoeken we u om via onze
website, www.tirade.nu,
het laatst verschenen nummer te bestellen of het ons te melden wanneer u
abonnee bent. U krijgt dan van ons ongeveer vier weken later een
reactie op uw inzending. Die reactie zal, anders dan voorheen, vergezeld
worden van een beknopte motivering van ons besluit. Met deze nieuwe aanpak doen we een beroep op uw klaarblijkelijke overtuiging dat Tirade een mooi en waardevol literair tijdschrift is. Wij weten vanaf nu zeker dat onze schrijvers ook onze lezers zijn." Tja, als de literaire tijdschriften in Nederland ook al niet meer zo lekker lopen... Het zijn mijns inziens niet de schrijvers die voor meer abonnementen of voor meer los verkopende nummers moeten betalen, maar promotie-campagnes vanwege de uitgever. Als men er niet zeker van is wie wat leest, tja, dan waarom er mee doorgaan?
Dat
men wekelijks steeds meer zogenaamde ongevraagde kopij ontvangt, mag
geen verrassend nieuws zijn. Hoe anders kunnen schrijvers beginnen dan
door "ongevraagde" kopij in te leveren? Als een schrijver onbekend is,
vraagt niemand hem om kopij...
Het
fenomeen van "abonneer u op ons tijdschrift en dan zullen wij uw
"ongevraagde" kopij wellicht gunstig beoordelen voor publicatie",
herinner ik mij van dertig jaar geleden toen ik regelmatig publiceerde
in Vlaamse literaire tijdschriften. Vaak hadden die tijdschriften maar
enkele tientallen abonnees en kregen weinig of geen subsidies van de
overheid. Het fenomeen schijnt zich ook al verplaatst te hebben naar
Nederland, waarschijnlijk omdat er zelfs daar weinig abonnees komen
opduiken en niettegenstaande de overheidssubsidies die toch wel uitgedeeld worden.... Een jaarabonnement op een literair tijdschrift
kostte dertig jaar geleden iets tussen tweehonderd en vierhonderd
Belgische franken (de EURO was nog niet uitgevonden). Het waren
tijdschriften met namen zoals Creare, 't Kofschip, Kruispunt, Schuim,
Dimensie, Noodrem... Die zijn allemaal allang van de literaire bodem
verdwenen. Enkele tijdschriften uit die tijd bestaan nog altijd: Yang,
Deus Ex Machina, Dietsche Warande en Belfort oftwel DWB, Vlaanderen...
Een jaarabonnement op laatstgnoemde tijdschriften kostte dertig jaar
geleden al minstens vijfhonderd Belgische franken, alhoewel zij met het
leeuwenaandeel van de overheidssubsidies aan de haal gingen. Reden
waarschijnlijk waarom zij nog altijd bestaan. Een jaarabonnement op een
van laatstgenoemde nemen kost thans al vlug twintig, vijfentwintig of
meer EUR.
Hugo Claus, naar men vaak beweert, hoopte de Nobelprijs voor Literatuur in de wacht te slepen. "Men" beweert dat, maar wie is "men"? Ik heb respect voor Hugo Claus als een der grootste schrijvers in het Nederlandstalig gebied, maar ik denk toch wel dat hij verstandig genoeg was om in te zien dat de Nobelprijs voor Literatuur vooral een politieke beslissing is vanwege de Nobelprijs-academie. Men keert elk jaar Nobelprijzen uit aan vooraanstaanden van allerlei wetenschappelijke richtingen; niemand, behalve specialisten in het genre, herinneren zich hen ooit; literatuur-nobelprijswinnaars evenwel worden onmiddellijk wereldberoemd als zij die prijs winnen, ook al waren zij nooit vooraf wereldbekend. De Nobel-prijzen die effectief worden toegekend, vooral dan voor literatuur, lijken altijd het gevolg van beslissingen door de jury die ingegeven worden door politieke ontwikkelingen die op zichzelf geen uitstaans hebben met literatuur maar waarmee een bepaald land en de literaire vertegenwoordiger ervan in de bloemetjes worden gezet. Het Belgenlandje, waarvan Claus dan de literaire vertegenwoordiger had kunnen zijn, heeft politiek beschouwd weinig opzienbarends gedaan en komt niet in aanmerking voor de eer.
In de maand november 2012 slaagde ik erin om een 20tal verhalen en 4 gedichten gepubliceerd te krijgen in Nederland, op een website die 120w heet. Het levert geen financieel voordeel op, misschien kan ik een boekenpakket winnen als alles meevalt... Maar dat is niet belangrijk; van belang is om mijn naam onder de aandacht te brengen. In de maand december 2012 publiceerde ik een kort verhaal op een Nederlandse website, genaamd ikvertel.nl. In januari 2013 publiceerde ik 4 verhalen op storees.net (een gelijkaardige website, maar dit keer van Belgie). In december 2012 ontving ik bericht van de Nederlandse website, genaamd 120w, dat een door mij ingezonden kort verhaal, getiteld Jacht de derde prijs won in de literaire competitie georganiseerd door die website. Ik won een boekenpakket. In januari 2013 ontving ik bericht van een Nederlandse website, genaamd Imazed.nl. dat een door mij ingezonden kort verhaal van 700 woorden, getiteld Het verhoor de eerste prijs won in de literaire competitie georganiseerd door die website. De prijs bedroeg 25 EUR.
De prijzen op zichzelf zijn niet belangrijk; het is vooral de erkenning die telt. Er zijn andere literaire competities, zowel in Belgie als in Nederland, waarbij de winnaars meer aanzienlijke prijzen kunnen winnen. Van I-Pads tot geldprijzen van 2.500 EUR en meer. Uiteraard ga ik door met deelnemen en inzenden van korte verhalen en gedichten aan allerlei wedstrijden in Nederland en Belgie alsook met het insturen van (ongevraagde) kopij naar allerlei tijdschriften.
Categorie:leven in een ander continent
20-01-2013, 00:00 geschreven door cheverrant1
02-01-2013
Oudejaarsavond
2013 is alweer gestart. Oudejaarsavond is achter de rug en het ging met een ongelooflijk lawaai gepaard! Het lawaai was oorverdovender dan in de voorbije vijf jaren sinds ik hier ben. Geknal van vuurwerk (zowel georganiseerd door de stad of gemeente als vanwege particulieren), geronk van opgefokte motorfietsen, getoeter van auto's, jeepney's en andere gemotoriseerde voertuigen, muziek luid schetterend uit stereoketens en vooral geschreeuw uit menselijke stemmen. Op 01 januari 2013 raadpleegde ik even de internationale nieuwsberichten op internet. In Belgie vermeldde men zelfs de Filipijnen (voornamelijk omdat er meer dan 400 gewonden vielen en enkele doden bij het gefeest: de Belgische nieuwsberichten staan altijd in de eerste rij om tragiek te rapporteren en laten het altijd klinken als heuglijke feiten...). Wat mij opviel was de vermelding (in het Nederlands) dat er op Oudejaarsavond zoveel lawaai gemaakt wordt in de Filipijnen enerzijds om het nieuwe jaar te verwelkomen en anderzijds om zogenaamde boze geesten te verdrijven. Ik raadpleegde daarna het locale (Filipijnse) nieuws op internet en las daar een gelijkaardig bericht (in het Engels). Blijkbaar was het Belgische Nederlandstalige bericht min of meer gecopieerd van het Filipijnse Engelstalige...
Gewoontegetrouw (want geintrigeerd) deed ik wat navraag bij Filipijnse familieleden van mijn vriendin over het geloof in boze geesten. Het blijkt best te bestaan. Traditiegetrouw en door overlevering van generatie op generatie. Evenzeer gewoontegetrouw maakte ik wat tegenopmerkingen over leven in de eenentwintigste eeuw, over het religieuze feit dat de Filipijnen toch een rooms-katholiek land is, over het maatschappelijke feit dat de Filipijnen een vooraanstaande plaats bekleden in Azie mbt het gebruik van GSM's en internet en dus technologisch geavanceerd zijn in het midden van ontwikkelingslanden. Ik vroeg dan ook hoe mensen dat allemaal met elkaar kunnen vermengen. De antwoorden bleven veelal vaag. Weinigen kunnen er een afdoende verklaring voor geven. De technologie van de twintigste en nu al eenentwintigste eeuw is er en wordt gretig gebruikt, het geloof in de rooms-katholieke kerk is alomtegenwoordig maar sluit het bijgeloof in primitieve boze geesten niet uit.
Ik zou kunnen besluiten met op te merken dat de tegenstellingen het land interessant maken, maar dat klinkt als een tekst op een toeristische brochure. Het verdient wat meer aandacht en meer diepgang. Ik ga proberen het wat intenser te onderzoeken.
Categorie:leven in een ander continent
02-01-2013, 11:24 geschreven door cheverrant1
28-11-2012
Dexia Delfius
Volgens berichtgevingen in de Belgische en internationale pers zou het weleens tot 2099 kunnen duren vooraleer de voormalige Dexia-bank (thans Delfius genaamd of is het Belfius? Ook al een doemteken wanneer zelfs de officiele naam van de instelling onduidelijk is) uit de moeilijkheden raakt, hetzij door blijvende ondersteuning door de Belgische en de Franse overheden, hetzij door bankroet. Ja, ook door bankroet raakt men natuurlijk uit de moeilijkheden, bij manier van spreken... Moet de doodstrijd nog voor de rest van de eeuw doorgaan? Wie wordt daarmee gebaat? Als men wel kan voorspellen dat de doodstrijd nog voor de rest van de eeuw zal doorgaan, waarom kan men niet gewoon met oplossingen voor de dag komen die op een termijn van enkele jaren kunnen gerealiseerd worden? Daarvoor worden al die managers en analytici, met vele jaren universiteitsstudies achter de rug, toch vet voor betaald? Voormalig Belgische eerste minister Jean-Luc Dehaene was bestuurder van Dexia gedurende wat jaren. Daarna verkondigde hij dat zijn opdracht als bestuurder van Dexia mislukt was. Tja, van hetzelfde laken een pak als bij zijn eerdere rol als eerste minister?
Waarom deze reactie? Nogal wiedes: omdat ik sinds 1976 klant was en nog steeds ben bij Dexia. In 1976 heette het Paribas. In de loop van tientallen jaren veranderde het regelmatig van naam, maar niemand die daarvan opkeek, want fusionering werd een vertrouwd gegeven... Gelukkig voor mij verhuisde ik in 2007 van Belgie naar de Filipijnen en transfereerde mijn (zuur) verdiende geld op spaar-, aandelen- en bankrekeningen bij Dexia naar andere banken in de Filipijnen. Ik hou voorlopig mijn rekeningen bij Delfius aan, omdat ik soms nog wel eens een transactie doe in Belgie of zelfs binnen Europa. Met gebruik van internet, een bankkaart en een bankkaartlezer kan dat zonder problemen gebeuren. Voor hoelang weet niemand. Wellicht tot 2099?
Categorie:leven in een ander continent
28-11-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
23-11-2012
Kerstmis en Nieuwjaar komen er alweer aan
Alweer loopt het jaar zienderogen naar zijn einde. Minder dan 40 dagen en 2013 is er al. De bevolking in de Filipijnen was al langer bezig om zich voor te bereiden, zoals die dat elk jaar doet, en staat er klaar voor. Wie niet? Hier zijn de komende feestelijkheden natuurlijk het hoogtepunt van het jaar. Vreemd eigenlijk, want pakweg elke week wordt er wel iets gevierd: een verjaardag, een geboorte, een doopsel enz. Familie en vrienden komen dan samen, praten, eten, drinken en zingen. Met Kerstmis en Nieuwjaar is het hetzelfde, alleen is er vuurwerk op Oudejaarsavond.
Over enkele dagen al geeft een broer van mijn vriendin zijn verjaardagsfeestje (in combinatie met zijn voorlopige afscheid, want hij vertrekt weldra als OFW (Overseas Filipino Worker) naar het midden-oosten. Hij werkte daar al eerder, gedurende vele jaren zelfs. Hij kwam voor een half jaar terug naar de Filipijnen, omwille van moeilijkheden met zijn werkgever in het midden-oosten, en keert nu terug naar hetzelfde land maar naar een andere werkgever. Na de feestvreugde van Kerstmis en Nieuwjaar, is er in het begin van januari 2013 een verjaardagspartijtje te verwachten van een oom van mijn vriendin en enkele weken later is het weer mijn beurt om aan verjaardagstrekken te komen. Het feesten houdt gewoon niet op. Iedereen wordt telkens wel een jaartje ouder. Laten we het maar allemaal vieren zolang we kunnen en zolang we bij ons verstand blijven om ervan te genieten.
Categorie:leven in een ander continent
23-11-2012, 17:34 geschreven door cheverrant1
21-10-2012
Gemeenteraadsverkiezingen Belgie 2012
Nog altijd volg ik het politieke nieuws in Belgie, ook al ben ik er al meer dan vijf jaar uit... Groen profileert zich (alweer) als een opportunistische partij. Bij de meest recente gemeenteraadsverkiezingen (op 14/10/12) behaalde de partij wat stemmen (alleen maar omdat er weer wat andere jongeren ter stembus gingen of omdat ouderen zich wilden afzetten tegenover de tratitionele partijen). Groen is een "andere partij", waarop kiezers stemmen die geen andere keuze vinden. Maar Groen zou in de eerste plaats bekommerd moeten zijn over het milieu (hetgeen niet direct onbelangrijk is) en over de leefomstandigheden van de modale burger. De leefomstandigheden worden door hen beoordeeld als best in orde voor de gemiddelde Belg. Dus concentreert de partij zich telkens weer (zoals blijkt bij de eerste verkennende gesprekken met de nieuwe burgemeester van Antwerpen, Bart De Wever van N-VA) op het afschaffen van het recentelijk verbod op het dragen van hoofddoeken door Moslimvrouwen. Ongetwijfeld hebben een heleboel moslims met stemrecht bij de recente gemeenteraadsverkiezingen op Groen gestemd, in plaats van op SP-A. Sterker nog: misschien wordt Groen wel daadwerkelijk financieel gesteund vanuit Islamitische hoek... Reden waarom de Islamitische belangen altijd vooraan in het agenda-boekje van de partij staan... VB heeft afgedaan. Dat kon wel verwacht worden na vele jaren en vele verkiezingen waarin die partij altijd won of tenminste een belangrijke rol speelde. Kiezers worden het moe om te stemmen voor een partij die toch nooit een politieke regeringsrol zal spelen. De traditionele partijen duwde het VB in een marginale positie door een sanitair cordon te creeeren. De stemmers die voorheen op het VB stemden vluchten nu naar het N-VA. Die partij heeft (vooralsnog) niet af te rekenen met sanitaire cordons. En kan deelnemen aan regeringsbeleid. Hoelang? Tot de stemmers het moe worden, vanzelfsprekend. Stemmers keren zich af van traditionele partijen die geen of weinig belang uitmaken en spelen eigenlijk in de kaart van de traditionelen. Na verloop van jaren gaan partijen met min of meer betwistbare bedoelingen verloren en keert men terug naar de traditie. Het heeft velejaren geduurd vooraleer het VB buiten spel werd gezet, maar men is er in geslaagd. Oefening baart kunst en geduld loont. Laat men mij niet verkeerd begrijpen: stemmen op het VB was nooit werkelijk een haalbare kaart voor iets wat "democratie" genoemd kan worden. Ik betwijfel evenwel of stemmen op N-VA een haalbare kaart zal blijken te zijn. Die partij behaalt thans een grote winst. En zal er waarschijnlijk nog wel enkele behalen bij toekomstige verkiezingen (parlementair of anderszins). Tot de kiezers het weer opnieuw moe worden dat die partij niets substantieels kan veranderen. Waarna er weer, en opnieuw, teruggekeerd wordt naar CD&V en SP-A. Een aantal jaren geduld uitoefenen en alles valt weer in de oude plooi...
Foto: Bart De Wever
Categorie:leven in een ander continent
21-10-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
20-09-2012
Politiek en schandaal
Jesus "Jesse" Manalastas Robredo, de Secretary from the Department of the Interior and Local Government (vergelijkbaar met de minister van binnenlandse zaken in Belgie), kwam om het leven bij een vliegtuigongeluk op 18 augustus 2012. Hierna een uitreksel uit een biografisch artikel dat enkele dagen na het overlijden gepubliceerd werd: "On August 18, 2012 (PHT), the Piper PA-34-200 Seneca I aircraft (registered RP-C4431) carrying Secretary Robredo crashed off the shore of Masbate City. He was scheduled to go home and watch his daughter's swimming competition in Naga City. The Philippine Department of Interior and Local Government
said that the pilot sent a distress call to the Masbate airport
requesting an emergency landing. The plane never made it to the airport
and crashed in the sea. His body was retrieved three days later, August 21, 800 meters from the shore and 180 feet below sea level."
Secretary Robredo had een undersecretary (oftewel een onder-minister), genaamd Rico E. Puno. Onmiddellijk na de berichtgeving van het verdwijnen van het vliegtuig waarin secretary Robredo werd vervoerd, werden er inbrekers betrapt die de kantoren en het appartement van de vermiste doorzochten. De inbrekers bleken in dienst te zijn van undersecretary Puno, maar waarnaar zij precies op zoek waren bleef aanvankelijk onopgehelderd. Het is nog altijd officieel onopgehelderd, maar er gingen steeds meer stemmen op om undersecretary Puno uit zijn ambt te ontslaan omdat hij in verband wordt gebracht met het aanvaarden van steekpenningen om een wapendeal goed te keuren (wapens bestemd voor de PNP oftwel de Filipijnse nationale politie) en omdat hij verdacht wordt van betrokkenheid bij "jueteng".
Volgens schattingen wordt er met "jueteng" (spreek uit: wetteng) zo'n vijftig miljoen Filipijnse pesos per dag verdiend. "Jueteng" is een soort van gokspel met cijfers, maar illegaal in de Filipijnen. Miljoenen inlanders doen er aan mee.
Verschillende scenario's zijn denkbaar: - Secretary Robredo deed onderzoek naar de omstreden wapendeal alsook naar de verantwoordelijken van en betrokkenen bij het illegale gokspel. Het is niet ondenkbaar dat het vliegtuig dat hem vervoerde gesaboteerd was en hij dus niet door een ongeval om het leven kwam maar omwille van een moordaanslag, zodat zijn onderzoeken, indien al niet definitief beeindigd door zijn voortijdig overleden, dan toch onderbroken en op de lange baan geschoven worden. Tijd winnen is altijd van belang voor mensen die zich bedreigd voelen en zich van bezwarend bewijsmateriaal willen ontdoen... - Undersecretary Puno was onpopulair bij vele andere politici. Hij blijft alle beschuldigingen ontkennen, maar heeft ondertussen wel ontslag genomen uit zijn functie "om de eer aan zich te houden" zoals dat heet. Misschien is hij de zondebok die gezocht en gevonden werd en kwam het ongeval van secretary Robredo daarbij van pas om allerlei verdachtmakingen (die nog altijd niet hard gemaakt werden) uitgebreider het land in te sturen en de carriere van undersecretary Puno onmogelijk verder te zetten maakte. - Manuel "Mar" Araneta Roxas II (geboren op 13 mei 1957) is een gewezen Senator of the Philippines. Hij is de zoon van voormalig Senator Gerry Roxas en de kleinzoon van ex- PresidentManuel Roxas. Op 7 juni 2011 werd hij door President Benigno Aquino III aangeduid als de nieuwe Secretary of Transportation and Communications. Onlangs, op 31 augustus 2012, droeg President Aquino hem voor als de nieuwe Secretary of Interior and Local Government, in vervanging van DILG Secretary. Jesse Robredo die bij een vliegtuigongeluk om het leven kwam. Mar Roxas is een goeie vriend van de huidige president; bij de laatste verkiezingen was hij kandidaat voor het vice-presidentschap maar verloor nipt. Het is geen geheim dat hij niet tevreden was met zijn functie als Secretary of Transportation and Communications en dat zijn aanstelling als Secretary for the Department of the Interior and Local Governmenteen belangrijke stap hoger is voor hem op de ladder van de politieke ambitie. Mar Roxas dweepte ook al niet met undersecretary Rico E.Puno (weliswaar een politicus van dezelfde partij maar een van de oude garde), zodat de dood van secretary Robledo aanleiding was om verschillende vliegen met een klap dood te meppen: een belangrijke politieke functie overnemen, een andere toch al als corrupt gedoodverfde politicus buiten gevecht stellen en (voor president Aquino III dan) een trouwe aanhanger op een verantwoordelijke post neerpoten.
Of er ooit enig licht over het al dan niet accidenteel overlijden van secretary Robredo zal schijnen en over de politieke gevolgen van diens verschijden, zal ofwel tijdens volgende presidentschappen aan bod komen, ofwel nooit. Het is niet opzienbarend genoeg om de wereld te verbazen. Het is wel een goed onderwerp om er een politieke thrillerroman over te schrijven. Het is Belgen en andere buitenlanders niet toegelaten om commentaren te schrijven op binnenlandse (Filipijnse) aangelegenheden, op straffe van repatriering wegens inmenging in de nationale politiek... Filipijnse inwoners hebben wel dat recht maar gebruiken het heel voorzichtig. Velen lijken nog altijd onder de indruk van het dictatoriale bestuur onder president Ferdinand Marcos, hetgeen toch al vijfentwintig jaar geleden ophield te bestaan. Vele Filipijnse schrijvers met wat verbeeldingskracht zouden een bestseller kunnen schrijven over het hoger aangehaalde onderwerp. Maar misschien laten zij de kans wel liggen want niemand leest nog papieren boeken... Althans niet in de Filipijnen...Waarschijnlijk ook hoe langer hoe minder buiten de Filipijnen. Misschien is het een gemiste kans, want fictieboeken kunnen bijdragen tot een beter begrip van wat er zoal allemaal gebeurt in de politiek en waar dan ook.
Foto: Mar Roxas
Categorie:leven in een ander continent
20-09-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
17-09-2012
Monsoen-regens
Het gaat maar door met regenen, gieten zelfs. Met bakken. Hierna een uitreksel uit een artikel dat vandaag verscheen in de Inquirer, een toonaangevend nieuwsblad dat zowel in papieren vorm te verkrijgen is als online te lezen via de website:
"The habagat (southwest monsoon) is not done yet with Metro Manila
and other parts of Luzon as it continues to bring rains, enhanced by
Typhoon Karen which has left the country and
moved on to the southern part of Japan. Forecasters warned of possible flash floods and landslides as a
result of intermittent moderate-to-heavy rains expected over the
Cordillera Administrative Region and the provinces of Quirino, Nueva
Ecija and Aurora.On Sunday night, the Philippine Atmospheric, Geophysical and
Astronomical Services Administration (Pagasa) warned residents in
low-lying areas in Metro Manila of heavy flooding.At 6:10 p.m., the weather bureau raised the orange rainfall
warning after heavy-to-intense rainfall (45 mm to 65 mm per hour, or up
to 65 liters collected in one square meter of container in an hour) was
observed over the cities of Manila, Pasay, Taguig, Pasig and Marikina
for the past two hours.The rainfall warning also covered the cities of San Juan,
Mandaluyong, Makati, Taguig, Pateros and the southern portion of Quezon
City.As of Sunday afternoon, at least three major roads in the
metropolis were flooded, the Metropolitan Manila Development Authority
(MMDA) said"
Vandaag, maandag 17 september, is het gedurende de dag droog gebleven maar na het invallen van het avonddonker klinken alweer opnieuw dondergeluiden in de verte en verschijnen er bliksemlichten aan het avondlijke zwerk. De twee voorbije dagen is er een heleboel water naar beneden gekomen. Het zogenaamde natte seizoen duurt nog verschillende maanden en wat tyfoons betreft hebben we nog maar de letter K (van Karen) bereikt, oftewel de elfde letter van het alfabet. De Filipijnen krijgen jaarlijks minstend negentien tyfoons te verwerken (gelukkig niet allemaal met catastrofale gevolgen), dus valt er nog wel wat te beleven vooraleer 2012 goed en wel kan worden afgerond.
Foto: overstroming in Taguig City.
Categorie:leven in een ander continent
17-09-2012, 16:33 geschreven door cheverrant1
03-09-2012
Witte stranden
Met 7.107 eilanden en een kuststrook die dubbel zo groot is als die
van de USA, kan men de Filippijnen de "strandhoofdstad
van Azië" noemen. Maar waar moet je nu echt langsgaan? De
mooiste stranden van de Filippijnen zijn de volgende:.
Boracay
Boracay Island, met stralend
witte stranden en azuurblauwe wateren, ligt in het noordwestelijke
puntje van Panay, West Visayas. Hoogtepunt van dit eiland is het 4 km
lange White Beach, dat bekend
staat als het mooiste strand ter wereld. Het water rondom het eiland is
ondiep, en het zand is helderder en fijner dan bij de meeste eilanden in
dit gebied.
Pagudpud
Met de machtige golven en harde wind doet dit strand in het noorden van de Filipijnen denken aan Hawaii.
Er worden hier voornamelijk wind- en golfsurf-activiteiten aangeboden
aan de bezoekers van het eiland. Tel daar nog de prachtige omgeving,
heldere blauwe wateren en witte stranden bij op en je hebt in Pagudpud
een waar paradijs.
Panglao
Panglao is ideaal voor een duik- en strandvakantie. Het is een klein eiland ten zuidwesten van het grotere eiland Bohol. Aan de zuidelijke kant vind je een aantal verschillende resorts aan het strand.
Camiguin
Camiguin
staat bekend als de Filippijnse tuin van Eden. De aanwezigheid
van indrukwekkende watervallen is slechts één van de vele attracties
op dit eiland. Met haar vele contrasten laat het eiland
haar bezoekers elke keer versteld staan.
Dakak
Dakak Beach Resort is gelegen op dit zonnig, wit strand
met uitzicht op de exotische, turquoise gekleurde Sulu zee. Het 750
meter lange privé-strand is bedekt met poederig wit zand. Natuurlijk
bronwater en stromende watervallen voeden de twee zwembaden van het
resort, maar het ultieme genot is wel de openlucht-jacuzzi en sauna waar
je kunt relaxen in een omgeving van zalige rust.
Honda Bay
Aan de ruwe, intrigerende kustlijn van de hoofdstad van Palawan,
Puerto Princesa City, ligt Honda Bay. De heldere blauwe wateren
liggen vol met kleine eilandjes waar men een geweldige
vakantie kan beleven: van snorkelen in het heldere water, lekker
avontuurlijk de eilandjes verkennen tot simpelweg een picknick in het fijne zand.
El Nido
Gedomineerd
door grote kliffen die een onderkomen verschaffen aan verschillende soorten
tropische vogels is El Nido. Hier vindt men een van de meest verrukkelijke
soepen die men kan vinden: de Nido-soep. Deze soep
bestaat voornamelijk uit de vogelnestjes uit het gebied. Maar El Nido
biedt meer: de mooiste stranden uit
de provincie Palawan, en wordt door haar schoonheid ook wel liefkozend het eiland van de goden genoemd.
Pearl Farm
Pearl Farm ligt in het zuiden van de Filippijnen,
op het Samal eiland bij de kust van Davao City. Het belangrijkste
resort, gelegen op het eiland Samal, was vroeger een
parelkwekerij. Vroeger werden hier duizenden oesters uit de Sulu zee
gevist en gebruikt voor hun roze, witte en gouden parels. Tegenwoordig
bezoeken toeristen dit vooraanstaande resort voor de tropische
omgeving en het witte zand.
Siargao
Siargao, gelegen in de provincie Surigao del Norte, is
bekend om haar rollende golven die drie tot vier meter hoog komen. Er
komen surfers van over de hele wereld naar dit eiland toe. Het eiland staat ook bekend om haar natuurlijke stranden en kalme, rurale charme.
Foto: Honda Bay
Categorie:leven in een ander continent
03-09-2012, 17:34 geschreven door cheverrant1
Een legende van Puting Bato
Hierna een legende afkomstig van Puting Bato op het eiland Samal:
"A story was once told.
Two friends went up to explore the Puting Bato (White Rock) at eight
in the morning. But they were not able to return home. Six native
island dwellers, four men and two women, were waiting for them to descend
from the mountain. Patiently and silently they sat on the slope since
ten in the morning to wait for the safe return of the two climbers. The
natives did not know the names of the two hikers they saw ascending and
grappling on the rocks towards the Puting Bato. Still, the six natives
persistently for the two hikers waited for hours.
Eight hours had passed. The hikers were still nowhere in sight. The
eldest of the natives frowned with concern. Though he had expected this
to happen, the incident confirmed one thing. The supernatural beings,
spirits known to inhabit this particular island peak, had taken other
victims again.
The natives remembered their elders telling them stories about a
similar pair who climbed the peak one evening in the middle of the
summer equinox thirty years ago. The pair was not able to return home.
After days of endless searches, the lost pair was already considered
dead by everyone.
Miraculously, after six years, the lost pair was seen again
descending from the mountain. They amazingly bore no signs of aging or
physical changes brought about by the six years of absence.
Unmindful of the biting cold of the night, the six natives still
patiently waited for a sign. The eldest of the six natives was worried
but hopeful. If the lost pair would not descend from the mountain, they
would go out and search the mountain to find the hikers. If their search would lead to nothing,
they were still hopeful to see the hikers again, six years later.
And they will still be around to meet them."
Categorie:leven in een ander continent
03-09-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
02-09-2012
September, Kerstmis nadert
Alreeds 2 september 2012. Over zowat twee weken zal de aftelling beginnen op televisie en radio van de laatste honderd dagen voor Kerstmis. Dat is een traditie hier in de Filipijnen. Dan hebben de mensen weer iets om naar uit te kijken. En zij kijken nergens zo naar uit dan naar Kerstmis. Waarom precies is mij nog steeds niet helemaal duidelijk. Deze maand, september, ben ik al vijf jaar hier permanent aanwezig. De Filipijnen is het Aziatische land met het grootste aantal katholieken. Zelfs daarmee rekening houdend: Kerstmis is een belangrijke feestdag voor katholieken, maar duurt uiteindelijk maar 1 dag: 25 december. Hier, eigenlijk net zoals in Belgie, begint het feesten op de avond van 24 december. Men noemt dat hier noche buena. Men gaat 's morgens naar de locale wet and dry market om vlees, vis en groenten in te slaan. Het is er steevast ongemeen druk op de morgen van 24 december, want zowat iedereen die in de omgeving woont is ter plaatse om inkopen te doen. De meesten hebben geen ijskast noch diepvriezer waarin eerder aangekochte voedingswaren kunnen bewaard worden, dus wacht men tot de laatste dag om tot aankopen over te gaan. Daarmee terug thuisgekomen begint men met behulp van de hele familie te koken. Hoe meer voedsel er ingekocht werd, hoe meer volk er behulpzaam kan, mag en moet zijn bij het bereiden ervan. Broers en zusters die in de omgeving wonen worden ingeschakeld om te helpen met het bereiden en koken en verwachten dus wel automatisch om 's avonds uitgenodigd te zijn en te kunnen blijven eten van het voedsel dat zij geholpen hebben te bereiden en te koken, te kunnen drinken van de talrijke liters San Miguel Beer (van light over regular ale naar allerlein soorten donkerder bier) en Emperador, Matador en andere locale merken van cognac die door de gastheren en-vrouwen zijn ingekocht en te kunnen zingen (de nationale hobby) tot in de vroege uurtjes van 25 december. Soms neemt men enkele late uren van de avond ter beschikking om naar de late avondmis ter kerke te trekken... Zelfs hier begint dat een langzaam uitstervende traditie te worden... Diegenen die ter kerke trekken komen daarna weer terug en feesten verder. Bij het ochtendkrieken van 25 december is het meestal rustig want iedereen is voor enkele uren gaan slapen. Pas rond het middaguur begint het leven opnieuw op gang te komen zonder een heleboel toevallige huisdieren want dan zijn de meeste katers wel definitief verjaagd. Ofwel eet men de overschotten die op noche buena niet soldaat gemaakt werden, ofwel begint men opnieuw te koken want het leger van hongerige magen is opnieuw paraat. 25 december is op zichzelf niet zo uitbundig als de avond van 24 december, maar men doet wat men kan of waartoe men in staat is. 26 december (in Belgie een officiele feestdag) gaat hier als een doodgewone werkdag voorbij (voor de werkende bevolking tenminste, voor de talrijke werklozen gaat die voorbij als alle andere). Dan is het weer even op adem komen en een aanloop nemen naar Oudejaarsavond, precies een week later dan noche buena.
Foto: sfeerbeeld Kerstmis (Pasko) in de Filipijnen
Categorie:leven in een ander continent
02-09-2012, 15:28 geschreven door cheverrant1
Feestdagen 2013
De feestdagen en verlengde weekends in 2013 werden reeds bekend gemaakt door de Filipijnse overheid. Hierna een artikeltje daaromtrent en de kalender: Pinoys can start planning their 2013 vacations, as Malacanang issued Saturday the list of holidays for 2013. Under Proclamation 459, the Philippines will only get three long weekends next year. These
include weekends preceding Feb. 25, (Monday) which has been declared a
special holiday for the EDSA Revolution Anniversary, and Dec. 30
(Monday), which is a regular holiday for Rizal Day. Holidays declared in observance of the Maundy Thursday and Good Friday (Mar. 28 and 29) also extend the weekend succeeding it. In 2012, Pinoys had a total of seven long weekends. The Chinese New Year, which was declared a holiday in 2012, was also not included in the list of holidays for next year. But Pinoys did not get one less holiday, and may in fact plan extended
Christmas trips, as the Palace has declared Dec. 24, 2013 (Tuesday) as a
holiday "in order to foster closer family ties and enable our
countrymen to observe Christmas more meaningfully.." (wat dat ook moge betekenen...) Nov. 2 (Saturday) may also be declared a special (non-working) day "without detriment to public interest," the Palace said. This
is "to give full opportunity to our people to properly observe All
Saints Day with all its religious fervor which invariably requires them
to travel to and from different regions in the country..." it added. As
for the observance of Islamic feasts Eid'l Fitr and Eidul Adha, the
Palace said it shall issue proclamations declaring national holidays
"after the approximate dates of the Islamic holidays have been
determined in accordance with the Islamic calendar (Hijra) or the lunar
calendar, or upon Islamic astronomical calculations, whichever is
possible or convenient." A. Regular Holidays New Years Day, Jan. 1 (Tuesday) Maundy Thursday, Mar. 28 Good Friday, Mar. 29 Araw ng Kagitingan, Apr. 9 (Tuesday) Labor Day, May 1 (Wednesday) Independence Day, June 12 (Wednesday) National Heroes Day, Aug. 26 (Last Monday of August) Bonifacio Day, Nov. 30 (Saturday) Christmas Day, Dec. 25 (Wednesday) Rizal Day, Dec. 30 (Monday) B. Special (Non-Working) Days Black Saturday, Mar. 30 Ninoy Aquino Day, Aug. 21 (Wednesday) All Saints Day, Nov. 1 (Friday) Additional special (non-working) days -Nov. 2 (Saturday) -Dec. 24 (Tuesday) Last Day of the Year, Dec. 31 (Tuesday) C. Special Holiday (for all schools) EDSA Revolution Anniversary, Feb. 25 (Monday)
Categorie:leven in een ander continent
02-09-2012, 15:21 geschreven door cheverrant1
Sexualiteit en sex in de Filipijnen (6)
Regelmatig lees ik blog-artikels van andere bloggers op het internet en uiteraard meer bepaald over hun ervaringen in de Filipijnen. Nogal wat Belgen en vooral Nederlanders schrijven daarover.Er wordt tot vervelens toe geschreven over de parelwitte stranden en de gastvrijheid van Filipino's. Dat laatste mag waar zijn. De parelwitte stranden vindt men enkel maar op enkele plaatsen; de meeste stranden zijn net zo grijs of bruinig als in Belgie en Nederland en gezien de toenemende pollutie zal dat wel niet verbeteren.
Veel en vaak wordt ook geschreven over sex die men als toerist in de Filipijnen kan beleven. Er zijn wel uitgaansbuurten hier maar niet direct zo uitgebreid zoals in Thailand, in Bangkok en Phuket en andere plaatsen waar zowat alles rond het sex-toerisme draait.
Als de modale westerling de internationale sexchat-websistes frequenteert, zal die meer dan regelmatig Filipijnse gastvrouwen en- heren aantreffen. Het land is arm, de bevolking is armer dan het land. Als men niets anders heeft om te verhandelen, verhandelt men het eigen lichaam. Sommige gasten bezoeken die websites om voorafgaandelijke contacten te leggen tegen de tijd dat zij de Filipijnen bezoeken als toeristen. Het mag toch wel geweten zijn dat de Filipijnse gastvrouwen en -heren op die websites ofwel professionelen zijn en er niet zullen voor terugschrikken om persoonlijk gasten (en dus toeristen) te ontmoeten gedurende de tijd dat die hier als toeristen verblijven, ofwel occasionelen die eigenlijk op zoek zijn naar een langdurige relatie om hen te helpen uit hun belabberde toestand te geraken. Het zijn geen poppetjes die daar vele uren aan een computerscherm zitten en er vrede mee nemen dat hun gasten wat beuzelen over de mogelijkheden om een persoonlijke ontmoeting te organiseren als die gasten ooit eens naar de Filipijnen zullen afzakken. De gastvrouwen en -heren doen hun werk en hebben niet veel tijd voor beuzelarij. Er wordt heel wat over en weer gelogen over leeftijden en beschikbaarheid (m.a.w. niet in een of andere relatie te zijn verwikkeld) zowel vanwege de kandidaat-toerist als vanwege de gastvrouw of -heer. Vaak zijn de partijen ouder dan zij willen bekennen en zijn getrouwd, hebben kinderen en een heleboel andere zorgen waarover zij zich moeten bekommeren. De economische crisis laat zich overal voelen en natuurlijk hebben chatwebsite-bezoekers steeds minder geld om een heleboel daarvan te besteden aan virtuele sex die zij eigenlijk liever in de realiteit zouden beleven en aan goedkopere tarieven. Dus sparen zij liever wat uit en gaan op vakantie in exotische landen. Slecht voor de chatwebsites maar goed voor het toerisme in derdewereldlanden. Die vakanties kosten wel wat, vooral in de Filipijnen want er bestaan niet zoveel goedkope mogelijkheden via reisagentschappen om hierheen te komen, maar de sex is best betaalbaar en bovendien veilig. AIDS is vanzelfsprekend niet onbestaand hier, maar toch eerder zeldzaam. Er wordt geneukt dat het een lust is, hetgeen het ook is, en vermits de meerderheid van de bevolking rooms-katholiek is wordt het bij voorkeur zonder condoom gedaan. Manila is uiteraard de meest bekende plaats in de Filipijnen voor toeristen en uiteraard kunnen die ter plaatse aan hun trekken komen. Quezon City is niet veraf van Manila en zal voor velen al wat gevaarlijker zijn om heen te gaan zonder voorbereiding. De typische toeristen-trekpleisters zoals Boracay, Baguio, Palawan enz. komen ook niet alleen aan bod om aan strandtoerisme en surfing te doen... De vakantiekosten kunnen tussen haakjes flink gereduceerd worden als men een aardig voorraadje sigaretten inkoopt. Een slof Marlboro kost ongeveer 310 pesos (+- 6 EUR); in Belgie kost zo'n slof het tienvoudige! Als men hier wat sloffen inkoopt en weer verkoopt aan vrienden en familieleden thuis aan pakweg de helft van de normale prijs daar, kan men een aardig sommetje versieren. Het weegt niet veel en het neemt niet ontzettend veel plaats in, dus is dat makkelijk mee terug genomen in een reiskoffer. Er is altijd wel wat te verdienen als men weet hoe en als men het aandurft.Aandurven is toch wel het grootste gedeelte van een avontuur, of niet?
Categorie:leven in een ander continent
02-09-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
31-08-2012
Showtime (3)
De oudere broer van mijn vriendin doet vandaag alweer auditie voor een ander showprogramma op televisie: It's Showtime (ABS-CBN). Iets over dat programma: "What began as a search for the countrys most entertaining acts two
years ago turned out to be a hit variety program that launched a
thousand trends for Filipinos here and abroad. The show has, in its own way, established itself as its own brand of
entertainment thriving on spontaneity and animated conversations. It is
more fun in Showtime as it keeps churning out popular catchphrases and
gimmicks, draws people and barangays together to showcase their
talents, and finds thrill and joy in the most mundane situations. It's Showtime will be hosted by Vhong Navarro, Anne Curtis, Billy
Crawford, Karylle, Kuya Kim Atienza, Teddy Corpuz, Jugs Jugueta and
Vice Ganda, whose camaraderie, spontaneity, talents, and shared sense of
humor have brought joy to kapamilyas. Joining them in "It's Showtime"
are dance master Jhong Hilario, and favorite "ex hurados" Ryan Bang, and
Coleen Garcia. Together, they will be bringing a new and more exciting show filled
with surprises and engaging segments that will make viewers experience more fun in showtime". Uiteraard is het programma min of meer van dezelfde kwaliteit als Wil Time Bigtime op TV5 waaraan de oudere broer van mijn vriendin al eerder meedeed. De spelletjes zijn enigszins anders, de reclamespots en de sponsors van het programma zijn wellicht iets minder expliciet tijdens de uitzendingen (maar niet minder gedurende de reclame-onderbrekingen die zowat om de tien minuten plaatsvinden...), de spelkandidaten zijn zoals altijd mensen uit het volk die een beetje kunnen zingen en/of dansen en uit hun dak gaan van bezieling omdat zij op televisie kunnen verschijnen. Het gekrijs van het publiek in de zaal (alsook de vooraf opgenomen klankgeluiden die te pas en te onpas ten gehore worden gebracht) is een pak heviger dan bij Wil Time Bigtime en doet denken aan het lawaai dat dieren in een jungle maken. Goed. Als de broer van mijn vriendin er alweer enkele duizenden pesos mee kan verdienen, is dat aardig meegenomen voor hem. Hij werkte voordien als een OFW (Overseas Filipino Worker) in Qatar, gedurende zowat tien jaar. Na een misverstand met zijn werkgevers aldaar werd hij terug naar de Filipijnen gezonden en probeert nu op alle mogelijke manieren wat te verdienen. Ik weet dat hij als kelner werkzaam was in een of ander restaurant/hotel in Qatar en niet alleen als kelner die eventjes het menu van de gasten komt noteren maar als zogenaamde "zingende" kelner; dat houdt in dat de kelner in kwestie over een goeie zangstem beschikt en gedurende vastgestelde uren wat willekeurige liedjes of verzoeknummers van klanten ten gehore kan brengen in de zaal. Ik weet niet waarover het misverstand ging tussen hem en zijn werkgevers hetgeen hem zijn baan kostte, en ik vermoed dat ik dat nooit te weten zal komen. Het doet er ook weinig of zelfs helemaal niets toe, voor mij. Hij logeert nu voorlopig bij een jongere broer van de familie in Antipolo City en probeert op televisie wat aan showprogramma's mee te doen. Hij heeft een behoorlijke zangstem en dus zijn de kansen dat hij geselcteerd wordt als kandidaat in showprogramma's reeel. Hij was reeds aanwezig bij Wil Time Bigtime op een andere zender en kan wel uitgekozen worden om aan andere showprogramma's deel te nemen. "Neen" heeft iedereen al, "ja" kan men krijgen en als "ja" dan ook nog vergezeld gaat van enkele duizenden pesos, waarom zou men het laten liggen?
De jongere zuster van mijn vriendin auditioneerde, maar helaas voor haar niet succesvol. Zij raakte tot in de reeks van de twintig laatste finalisten, maar viel toen af. Kennelijk waren er andere kandidaten die hogere stemmen hadden en/of harder konden schreeuwen. Geen wonder want schreeuwerig zingen is een geliefde hobby van meisjes en vrouwen alhier. Hoedanook, als troost kreeg zij een aantal toegangsbiljetten om toekomstige episodes van het showprogramma Wil Time Bigtime bij te wonen, zij het als publiek in de zaal. Zelfs voor dat soort toegangsbilejetten staan honderden mensen dagelijks in de rij aan de deuren van de televisiestudio waar het programma wordt opgenomen, in de hoop zo'n biljet te kunnen bemachtigen, binnen te geraken en een showprogramma levensecht te ervaren, misschien wel willekeurig uitgekozen te worden als deelnemer aan een of ander spelonderdeel en met wat duizenden pesos huiswaarts te kunnen keren. Andy Warhol zei al in 1968 dat "In the future, everyone will be world-famous for 15 minutes." Weinige Filipijnen zijn vertrouwd met de naam Andy Warhol. In Belgie zijn er wellicht meer mensen vertrouwd met de naam. In Belgie staan er minder mensen dagelijks aan de deuren van televisiestudios om een gratis toegangsbiljet te kunnen buitmaken voor een of ander showprogramma. Waarschijnlijk raken zij zelfs gemakkelijk binnen om in de zetels voor het publiek plaats te nemen, want er moeten toch mensen in beeld gebracht worden die lachen en applaudiseren wanneer een studioknecht buiten beeld met de bordjes "lachen" en "applaus" rondgaat... In de Filipijnen gaat het er allemaal wat meer rechtaan aan toe. Mensen willen op televisie of tenminste zo dicht mogelijk in de buurt van televisiecamera's komen als mogelijk. Zij zullen wel lachen en applaudiseren, op elk gewenst of ongewenst moment. Geen studioknechten nodig, alleen maar zwaargespierd veiligheidspersoneel om de boel wat in toom te houden. Wie zijn de mensen in dat publiek? Een legertje van werklozen en/of mensen die niets anders te doen hebben dan vanaf 's morgens al aan de deuren van televisiestudio's post te vatten om een toegangsbiljet te kunnen bemachtigen voor eigenlijk omhet even welk programma waarbij publiek is toegelaten.
Foto: de danseressen van het programma Wil Time Bigtime.
Categorie:leven in een ander continent
28-08-2012, 17:29 geschreven door cheverrant1
25-08-2012
Openbaar vervoer
Laat mij beginnen met enkele specificaties over het openbaar vervoer per metro in en rond Manila. Eerst de zogenaamde LRT:
"The Manila Light Rail Transit System, popularly known as the LRT, is a metropolitan rail system serving the Metro Manila area in the Philippines. Although referred to as a light rail system because it originally used light rail vehicles, it is more of a rapid transit
(metro) system, such as high passenger throughput, exclusive
right-of-way and later use of full metro rolling stock. The LRT is
operated by the Light Rail Transit Authority (LRTA), a government-owned and controlled corporation under the authority of the Department of Transportation and Communications (DOTC). Along with the Manila Metro Rail Transit System (MRT-3, also called the Blue Line), and the Philippine National Railways (PNR), the LRT is part of Metro Manila's rail transportation infrastructure known as the Strong Republic Transit System (SRTS). Quick and inexpensive to ride, the LRT serves 579,000 passengers each day. Its 31 stations along over 31 kilometers (19 mi) of mostly elevated track form two lines. LRT Line 1, also called the Yellow Line, opened in 1984 and travels a northsouth route. LRT Line 2, the Purple Line,
was completed in 2004 and runs eastwest. The original LRT Line 1 was
built as a no-frills means of public transport and lacks some features
and comforts, but the new LRT Line 2 has been built with additional
standards and criteria in mind like barrier-free
access. Security guards at each station conduct inspections and provide
assistance. A reusable plastic magnetic ticketing system has replaced
the previous token-based system, and the Flash Pass introduced as a step
towards a more integrated transportation system. Many passengers who ride the LRT also take various forms of road-based public transport, such as buses, to and from a LRT station to reach their intended destination. Although it aims to reduce traffic congestion
and travel times in the metropolis, the transportation system has only
been partially successful due to the rising number of motor vehicles and
rapid urbanization. The network's expansion is set on tackling this problem".
The line is located along the Epifanio de los Santos Avenue
(EDSA), one of Metro Manila's main thoroughfares. It has thirteen
stations along its 16.95 km track which passes through the cities of
Makati, Mandaluyong, Pasay and Quezon City. While originally intended to
decongest EDSA, the MRT-3 has been only partially successful in
decongesting EDSA, and congestion is further aggravated by the rising
number of motor vehicles.The expansion of the system to cover the entire stretch of EDSA is
expected to contribute to current attempts to decongest the thoroughfare
and to cut travel times.
Dit mag allemaal erg efficient en gebruiksvriendelijk klinken en eenmaal in een station aangekomen is het dat ook wel. Vooraleer men in een station aankomt om daar gebruik te maken van het systeem, is een andere zaak. Een voorbeeld vanuit eigen ervaring, reizend vanuit Antipolo City naar Makati: ik woon in Antipolo City, minder dan 23 kilometers verwijderd van het dichtstbijgelegen LRT-station Santolan. Het duurt bijna een uur om vanuit Antipolo City naar dat bepaalde station te rijden met een gemotoriseerd voertuig (jeepney, taxi met of zonder meter, eigen wagen, motorfiets) want het verkeer is druk, men is altijd wel ergens bezig met openbare werken langs de weg waardoor de baan versmald wordt en gedurende lange tijd is het stapvoets aanschuiven aan belangriijke kruispunten. Eenmaal aangekomen in het LRT-station Santolan gaat het vlug want reisbiljetten kunnen worden aangekocht aan automaten en zowat elke vijf tot zeven minuten komt er wel een voertuig voorbij. Vanuit Santolan dien ik over de stations Katipunan, Anonas te gaan en af te stappen in het volgende: Araneta Center- Cubao Station. De reistijd bedraagt amper enkele minuten. Van daaruit is het te voet door minstens twee shoppingmalls (Gateway Mall en Farmers Plaza) om het dichtstbijgelegen MRT-station te bereiken. Hier kan men geen resibiljetten kopen aan automaten maar dient aangeschoven te worden aan door personeel bediende loketten en de reizigers staan in lange rijen. Eenmaal aan de beurt geweest en een biljet bemachtigd blijkt het alweer vlug te gaan: om de vijf tot zeven minuten komt er wel een voertuig langs. Vandaaruit dien ik over de stations Satolan (een andere Santolan dan voorheen!), Ortigas, Shaw Boulevard, Boni, Guadalupe, Buendia te gaan om uiteindelijk af te stappen in Ayala. De reistijd over al die stations bedraagt al vlug tien tot vijftien minuten. Daarna hangt het er vanaf wat en waar je in Makati wil doen en hoeveel taxi's, jeepneys of tricycles je daar nodig hebt om ergens te geraken.
Bij afloop dien je ook weer terug te keren, op dezelfde manier (maar uiteraard in tegenovergestelde richting).
Foto: Araneta Center - Cubao Station.
Categorie:leven in een ander continent
25-08-2012, 17:40 geschreven door cheverrant1
24-08-2012
Showtime
Gisteren, 23 augustus 2012, was een oudere broer van mijn vriendin 1 van de kandidaten in een populaire show op de Filipijnse televisie. Het programma is genaamd Wil Time Bigtime, wordt uitgezonden op TV5 en bestaat uit een aantal onderdelen waarin spelkandidaten aan allerlei min of meer sportieve spelletjes dienen deel te nemen om wat duizenden pesos binnen te rijven en daarna uit een ander aantal onderdelen waarin spelkandidaten zichzelf dienen voor te stellen aan de wereld, een min of meer emotioneel toespraakje kunnen houden voor familieleden of geliefden, een liedje kunnen zingen en daarmee hun al dan niet aanwezige showtalent kunnen demonstreren en daarna weer een quizje mogen doen die hoofdzakelijk bestaat uit het herkennen van deuntjes van liedjes of het raden van de naam van de performers van die liedjes. Het klinkt simpel, maar het is niet neerbuigend bedoeld. Het is een spelprogramma als een ander. De kandidaten die eraan meedoen, na geselecteerd te zijn door middel van een voorafgaandelijke auditie, beleven hun vijftien minuten van faam op televisie en verdienen al gauw zo'n tienduizend pesos, wat een aanzienlijk bedrag is in de Filipijnen. Men kan meer winnen (tot 1 miljoen pesos in cash, een auto, een huis met grond). De oudere broer van mijn vriendin had vooraf geauditioneerd en was geselecteerd om deel te nemen. Hij won geen adembenemende dingen, maar ging toch naar huis met tienduizend pesos. Een andere broer die hem vergezelde en een kort toespraakje mocht houden kreeg tweeduizend pesos. Bovendien kreeg hij zendtijd bij een razend populair showprogramma, vertolkte een liedje (Delilah van Tom Jones) en kon huiswaarts keren na een bevredigende avond van kortstondige roem. Hij is een ex-OFW (Overseas Filipino Worker) en de geselecteerde kandidaten behoorden allemaal tot die categorie, want elke avond komt er een andere categorie geselecteerden aan bod. Tijdens de show deed hij overgeestdriftig zoals Filipijnen meestal doen wanneer zij op televisie komen, maar uiteindelijk viel het nogal mee. Vandaag doet een jongere zuster van mijn vriendin auditie voor hetzelfde showprogramma, ditmaal rond kandidaten die liedjes kunnen zingen met een erg hoge stem. Ook al een ongemeen populair thema bij Filipijnen: hoe hoger men kan zingen of schreeuwen, hoe beter. Hopelijk kan de jongere zuster van mijn vriendin haar keel wijd openzetten en wordt zij geselecteerd.
Foto: beelden van Wil Time Bigtime.
Categorie:leven in een ander continent
24-08-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
14-08-2012
Nog altijd de moessonregens en een nieuwe tyfoon in aantocht
Het regent hier vrijwel onafgebroken. Soms eens enkele luttele uren respijt, maar onvoldoende lang om de boel op te drogen. De balans van dodelijke slachtoffers na de voorbije weken (eerst was er tyfoon Gener op het einde van juli en begin augustus, daarna waren er de moessonregens) is opgelopen tot 85. Tyfoon Gener eiste lang niet zoveel slachtoffers op als de erop volgende regens... Daarna kondigde er zich alweer een nieuwe tyfoon aan: Helen (internationale naam: Kai-Tak).Die ging voorbij zonder noemenswaardige feiten. Nu is het weer de buert aan Igme (internationale naam: Tembun). Dit is nog maar tyfoon nummer 9 van 2012 en gemiddeld zijn er 19 per jaar. We hebben er dus nog heel wat voor de boeg vooraleer het 2013 wordt...
De slachtoffers van de laatste verwoestende tyfoon zijn alweer begraven, de balansen zijn opgemaakt door de overheid (mag ik veronderstellen). Voorlopig gaat het leven weer door. De armen laten de rijken hun eigen plan trekken en proberen iets van hun eigen verliezen te recuperen door middel van de rijken. En meer dan soms is het net het omgekeerde...
Foto: een momentopname van de gevolgen van tyfoon Gener.
Een broer van mijn vriendin heeft er al zowat tien jaar opzitten als OFW (Overseas Filipino Worker). Hij klopte die tien jaren in Qatar, in het midden-oosten, als kelner in een restaurant en zelfs als singing waiter (of zingende kelner) omdat hij een degelijke zangstem heeft. Wat doen zingende kelners?
Volgens berichtgevingen in de Belgische en internationale pers zou het weleens tot 2099 kunnen duren vooraleer de voormalige Dexia-bank (thans Delfius genaamd of is het Belfius? Ook al een doemteken wanneer zelfs de officiele naam van de instelling onduidelijk is) uit de moeilijkheden raakt, hetzij door blijvende ondersteuning door de Belgische en de Franse overheden, hetzij door bankroet. Ja, ook door bankroet raakt men natuurlijk uit de moeilijkheden, bij manier van spreken... Moet de doodstrijd nog voor de rest van de eeuw doorgaan? Wie wordt daarmee gebaat? Als men wel kan voorspellen dat de doodstrijd nog voor de rest van de eeuw zal doorgaan, waarom kan men niet gewoon met oplossingen voor de dag komen die op een termijn van enkele jaren kunnen gerealiseerd worden? Daarvoor worden al die managers en analytici, met vele jaren universiteitsstudies achter de rug, toch vet voor betaald? Voormalig Belgische eerste minister Jean-Luc Dehaene was bestuurder van Dexia gedurende wat jaren. Daarna verkondigde hij dat zijn opdracht als bestuurder van Dexia mislukt was. Tja, van hetzelfde laken een pak als bij zijn eerdere rol als eerste minister? 
Alweer loopt het jaar zienderogen naar zijn einde. 
Jesus "Jesse" Manalastas Robredo, de Secretary from the Department of the Interior and Local Government (vergelijkbaar met de minister van binnenlandse zaken in Belgie), kwam om het leven bij een vliegtuigongeluk op 18 augustus 2012. Hierna een uitreksel uit een biografisch artikel dat enkele dagen na het overlijden gepubliceerd werd:
Alreeds 2 september 2012. Over zowat twee weken zal de aftelling beginnen op televisie en radio van de laatste honderd dagen voor Kerstmis. Dat is een traditie hier in de Filipijnen. Dan hebben de mensen weer iets om naar uit te kijken. En zij kijken nergens zo naar uit dan naar Kerstmis. Waarom precies is mij nog steeds niet helemaal duidelijk. Deze maand, september, ben ik al vijf jaar hier permanent aanwezig. De Filipijnen is het Aziatische land met het grootste aantal katholieken. Zelfs daarmee rekening houdend: Kerstmis is een belangrijke feestdag voor katholieken, maar duurt uiteindelijk maar 1 dag: 25 december. Hier, eigenlijk net zoals in Belgie, begint het feesten op de avond van 24 december. Men noemt dat hier noche buena. Men gaat 's morgens naar de locale wet and dry market om vlees, vis en groenten in te slaan. Het is er steevast ongemeen druk op de morgen van 24 december, want zowat iedereen die in de omgeving woont is ter plaatse om inkopen te doen. De meesten hebben geen ijskast noch diepvriezer waarin eerder aangekochte voedingswaren kunnen bewaard worden, dus wacht men tot de laatste dag om tot aankopen over te gaan. Daarmee terug thuisgekomen begint men met behulp van de hele familie te koken. Hoe meer voedsel er ingekocht werd, hoe meer volk er behulpzaam kan, mag en moet zijn bij het bereiden ervan. Broers en zusters die in de omgeving wonen worden ingeschakeld om te helpen met het bereiden en koken en verwachten dus wel automatisch om 's avonds uitgenodigd te zijn en te kunnen blijven eten van het voedsel dat zij geholpen hebben te bereiden en te koken, te kunnen drinken van de talrijke liters San Miguel Beer (van light over regular ale naar allerlein soorten donkerder bier) en Emperador, Matador en andere locale merken van cognac die door de gastheren en-vrouwen zijn ingekocht en te kunnen zingen (de nationale hobby) tot in de vroege uurtjes van 25 december. Soms neemt men enkele late uren van de avond ter beschikking om naar de late avondmis ter kerke te trekken... Zelfs hier begint dat een langzaam uitstervende traditie te worden... Diegenen die ter kerke trekken komen daarna weer terug en feesten verder. Bij het ochtendkrieken van 25 december is het meestal rustig want iedereen is voor enkele uren gaan slapen. Pas rond het middaguur begint het leven opnieuw op gang te komen zonder een heleboel toevallige huisdieren want dan zijn de meeste katers wel definitief verjaagd. Ofwel eet men de overschotten die op noche buena niet soldaat gemaakt werden, ofwel begint men opnieuw te koken want het leger van hongerige magen is opnieuw paraat. 25 december is op zichzelf niet zo uitbundig als de avond van 24 december, maar men doet wat men kan of waartoe men in staat is. 26 december (in Belgie een officiele feestdag) gaat hier als een doodgewone werkdag voorbij (voor de werkende bevolking tenminste, voor de talrijke werklozen gaat die voorbij als alle andere).
De feestdagen en verlengde weekends in 2013 werden reeds bekend gemaakt door de Filipijnse overheid. Hierna een artikeltje daaromtrent en de kalender:
Regelmatig lees ik blog-artikels van andere bloggers op het internet en uiteraard meer bepaald over hun ervaringen in de Filipijnen. Nogal wat Belgen en vooral Nederlanders schrijven daarover.Er wordt tot vervelens toe geschreven over de parelwitte stranden en de gastvrijheid van Filipino's. Dat laatste mag waar zijn. De parelwitte stranden vindt men enkel maar op enkele plaatsen; de meeste stranden zijn net zo grijs of bruinig als in Belgie en Nederland en gezien de toenemende pollutie zal dat wel niet verbeteren. 
Het regent hier vrijwel onafgebroken. Soms eens enkele luttele uren respijt, maar onvoldoende lang om de boel op te drogen. De balans van dodelijke slachtoffers na de voorbije weken (eerst was er tyfoon Gener op het einde van juli en begin augustus, daarna waren er de moessonregens) is opgelopen tot 85. Tyfoon Gener eiste lang niet zoveel slachtoffers op als de erop volgende regens...
