Ik ben Jozef, en gebruik soms ook wel de schuilnaam cheverrant1.
Ik ben een man en woon in Antipolo City (Filipijnen) en mijn beroep is internetverkoper van boeken, cd`s, video`s, dvd`s.
Ik ben geboren op 20/01/1957 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, films, muziek, strips.
Zoeken met Google
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Zelfs hier, in de Filipijnen, hoorde ik over de dramatische omstandigheden op Pukkelpop in Belgie (via radio Deutsche Welle) ! Internationale berichtgeving is dus toch geen loze kreet.
Wat
de Belgische regeringsonderhandelingen betreft, denk ik hoe langer hoe meer dat er
eigenlijk niet meer onderhandeld wordt en dat er alleen nog gezocht
wordt naar een compromis om het voor Belgen aanvaardbaar te maken dat er
geen Belgische staat meer zal zijn over korte tijd.
Het
enige wat daaraan opmerkelijk zou zijn is dat Belgie dan het eerste
Europese koninkrijk is dat ontbonden wordt sinds eeuwen. Er waren al
eerder ontbindingen van Europese landen en staten in de laatste eeuw
(denk aan Joegoslavie, Tsjechoslovakije...) maar dat waren
republieken.
Daarnaast: het gaat het niet goed
op de wereldmarkt. In Europa kwam Griekenland eerst aan bod als
kandidaat voor het nationale faillissement, daarna Portugal, nu spreekt
men zelfs al van Frankrijk en Italie... Waar is het elan gebleven
waarmee Europese politici de Europese eenmaking aanbeveelden op het
einde van de twintigste eeuw ? Waar is al het belastingsgeld van Europese belastingsbetalers naartoe gegaan ?
De USA kon recent nipt een financieel faillissement vermijden, maar ook daar is de toestand niet rooskleurig.
Wanneer
ik praat met Filipino's hier merk ik dat zij er nauwelijks weet van
hebben of er in elk geval niet van wakker liggen; armoede heerst hier al
sinds eeuwen. Niemand schijnt hier echt te beseffen dat als financiele
grootmachten als Europa en USA zouden ten onder gaan, dit ook
katastrofale gevolgen zal hebben voor derdewereldlanden...
Japan ligt voorlopig ook al op zijn gat (na de aardbeving, tsunami en daaropvolgende katastrofe met de 'nuclear plants' in Fukushima). Het zal wel enige tijd kosten vooraleer Japan terug helemaal op orde raakt. Dan zijn er natuurlijk China en India, hier in Azie. Samen hebben die twee landen zowat de helft van de wereldbevolking. Ik vermeld dat alleen maar om te zeggen dat ze groot zijn. Niet alleen groot maar economisch ook erg vooruitstrevend. Die kunnen zichzelf en de rest van Azie wel een tijdje op de been houden. Armoede ? Natuurlijk, vooral in India. In China heet dat waarschijnlijk een gestructureerd minder inkomen... Maar hoe het ook genoemd wordt, als de USA en steeds meer landen in Europa onderuit dreigen te gaan, dan kunnen de Chinezen en de Indiers wel eens een glimlachje vertonen. Zolang zij tenminste een plan B hebben, mochten de USA en Europa helemaal kopje onder gaan.
De wereld waarin we leven is natuurlijk de enige wereld die
we hebben. Althans vooraleer we sterven; wat er daarna is (als er iets
is, zullen we dan wel ervaren).
Het maakt ook mij
soms triest; een titel van een roman zoals 'De ondraaglijke lichtheid
van het bestaan' is dan weer perfect. Ik heb die roman van Milan Kundera
nog altijd niet gelezen en soms vraag ik mij af of ik dat boek wel moet
lezen, waarmee ik bedoel: die titel is alreeds zo volmaakt en
veelzeggend dat het verhaal dat na de titel volgt eigenlijk overbodig
is. Gelukkig voor lezers (en schrijvers) dient er wel een verhaal te
volgen na de titel. Op een dag zal ik het weleens lezen.
Sinds
enkele maanden e-mail ik met een jonge Amerikaanse vrouw die ergens in
een godvergeten
plaats in Minnesota woont. Ongetrouwd, maar zij heeft een vriend;
zonder werk en dus niet direct welgesteld; zij is een
ex-drugsverslaafde (een van de redenen waarom zij werkloos is) maar zij
is afgekickt; een jonge vrouw met literaire ambities en heel
interessant om mee te dialogeren. Zij heeft nog niets gepubliceerd maar
probeert dat wel te doen. Zij heeft geen computer thuis, maar gaat elke
dag naar de openbare bibliotheek, waar zij kosteloos (of althans voor
een minimaal bedrag) een computer kan gebruiken. Zij is een film- en
boekenliefhebster.
Van tijd tot tijd vertel ik
mijn (Filipijnse) vriendin over haar; in het begin kon mijn vriendin
nauwelijks begrijpen dat 'zoiets' mogelijk is in de USA. Want Filipino's
hebben de bijna onwrikbare overtuiging dat iedereen in de USA en in het
Westen rijk en gelukkig is. Iedereen verdient daar geld als slijk
en entertainment is alomtegenwoordig. Het ideaal van elke
Filipino.
Mijn vriendin begint na enkele jaren
samenleven met mij haar mening over de Westerse wereld te herzien. Net
zoals ik mijn mening over derdewereldlanden moest aanpassen na permanent
te gaan wonen in een dito land. Vanzelfsprekend zijn er wel eens dagen
waarop ik denk: zie je wel ? Enkele dagen geleden waren we nog maar eens
aan het winkelen in een shopping-area in de buurt (Gate 2, genaamd,
hetgeen een hele buurt is van kleine en middelgrote winkels en enkele
supermarkten). We kwamen daar aan rond 1.30 uur in de namiddag en wat
kon ik bemerken: overal slapend personeel: slapend aan toonbanken, in de
laadruimten van vrachtwagens, achter het stuur van geparkeerde
tricycles, bedelaars en andere werklozen slapend op de grond of op
trappen leidend naar winkels, enz.
Als je dat
ziet, dan denk je natuurlijk: dat is een van de redenen waarom dit een
derdewereldland is. Het was niet eens buitengewoon warm
dus er was geen atmosferische aanleiding om te slapen voor die mensen.
Behalve uit gewoonte. Velen doen een dutje na het middagmaal en dat
loopt al snel uit tot 3 of 4 uur 's namiddags. Daarna worden zij wakker
en doen iets (als zij iets te doen hebben) tot 9 uur 's avonds of langer
(soms de hele nacht want vele winkeltjes zijn 24 uur op 24 open)...
Als
je dat vergelijkt met Belgie: de meeste winkels gaan pas open om 9 of
10 uur 's morgens (supermarkten soms al om 8 uur, enkele dagbladwinkels
en bakkerijtjes al om 6 of 7 uur), nemen een half uur of een uur
lunchpauze tussen 12 en 1 uur en openen weer hun deuren tussen 1 en 5 of
6 uur (sommige supermarkten blijven open tot 8 of 9 uur).
De uitbaters verdienen vaak goed geld, maar wanneer zij dan
hun maandelijkse rekeningen krijgen (elektriciteit, verwarming, enz) en
wanneer zij hun belastingsfakturen krijgen, slaan zij groen
uit.
Hier betalen velen gewoon nooit belasting
omdat de belastingsdiensten onderbemand zijn (of prefereren te slapen in
plaats van te werken) en niet over aangepaste computersystemen
beschikken om alles te beheren.
Daar komen de
clichees over derdewereldlanden vandaan en ongetwijfeld steekt er (zoals
gewoonlijk) wel authenticiteit achter die clichees. De clichees van de
westerse wereld (altijd maar werken om veel te verdienen en dan veel
belastingen betalen) zijn evengoed authentiek. Daar komen dan weer de
clichees van zwartwerk vandaan in de westerse wereld....
Het is goed om vele van die dingen in een perspektief te kunnen plaatsen.
Maar dingen in perspektief plaatsen, kan ook triest maken...
Entertainment is overal nadrukkelijk aanwezig, in de USA, in Europa, in de Filipijnen, in Japan, Korea enz. Commercials bijgevolg evenzeer. Ook al zou er niet zo direkt een noodzaak zijn voor entertainment, dan
wordt dat door de internationale televisiezenders in de strot van het
publiek geduwd en die zullen er de commercials dan wel moeten bijnemen of stikken.
Hier in de Filipijnen is het
allemaal nog een beetje begrijpelijk: het land is arm, de mensen zijn
overwegend arm, ze willen wat licht amusement op televisie en als er
iemand kan deelnemen
aan een populaire show verdienen ze algauw 5000 PHP (oftwel iets meer dan 100
USD of iets minder dan 100 EUR). Het wordt graag meegenomen...
Louis-Paul
Boon wou met zijn boeken de mensen een geweten schoppen. Maar de mensen
willen alleen maar een beetje amusement en een klein beetje geld
verdienen door eraan deel te nemen. Elke dag zijn er ook enkelen die
zomaar eventjes 50.000 PHP winnen, gewoon door een liedje te kwelen, wat
rond te rennen en een balletje door een hoepel te mikken. Dat zijn geen
heus geen uitzonderingen hier: de shows gaan elke dag door van maandag
tot en met zaterdag, elke dag zijn er verschillende kandidaten en meestal lukt het wel. Als de kandidaten gehandicapt zijn krijgen zij
extra-kansen of worden gewoon beloond voor hun medewerking want de
televisiezenders willen graag hun kijkcijfers behouden en verhogen door
"humanitair" en liefdadig over te komen.
Enkele dagen geleden waren
mijn vriendin en ik in
een Bayad Center om wat rekeningen te betalen voor water- en
electricteitsverbruik. Een Bayad-centern is
een lokale financiele ruimte (meestal deel uitmakend van een bank) waar
men zijn maandelijkse rekeningen kan gaan betalen met cash geld.
Gedurende het wachten keek ik even in enkele lokale newspapers die daar
toch maar lagen te liggen en een ervan had het over Angelina Jolie en
Brad Pitt die samen in de UK waren geweest, op een bepaald moment van
Londen (Engeland) naar Glasgow (Schotland) reisden en daarvoor een
complete trein charterden alleen voor henzelf en hun geadopteerde
kinderen.
Een complete trein ???
Wat kostte dat ? En was dat ergens voor nodig ?
Het
zou me niet verwonderen om te vernemen dat de dagelijkse
treinpendelaars die zelfde morgen weer eens te laat op hun werk kwamen
door een of andere werkonderbreking van British Railways... of
's avonds later thuiskwamen dan gewoonlijk om dezelfde reden...
Alle
mensen zijn gelijk, maar sommigen zijn gelijker dan anderen... Het is
niet zomaar een cliche; het is zo geworden door de extravaganties van
celebriteiten. Maak van de extravaganties dagelijkse kost en de mensen
zeggen: dat zijn clichees... Als zij maar dagelijks wat uurtjes
kijkgenot hebben op de buis met allerlei shows en spelprogramma's, loopt
het wel los...
Toen ik aanvankelijk aankwam in de Filipijnen en wat later een appartement huurde om te leven. bleek het dat internetconnectie onmogelijk was: ofwel waren alle mogelijke konnekties (van PLDT) alreeds bezet door anderen, ofwel kon er geen signaal tot stand gebracht worden tussen andere netwerken en de omgeving, ofwel waren er nog geen aansluitingen met andere netwerken en de omgeving enz. Na zowat een half jaar kochten mijn vriendin en ik een huis aan in Antipolo City, waar we thans nog steeds wonen. We probeerden verschillende internetproviders uit sindsdien en degene die we nu hebben is niet direct de goedkoopste noch de meest efficiente, maar goed: overwegend werkt het wel en in vergelijking met sommige andere providers is het 'te doen'. Ik zal niet nalaten om mezelf te blijven informeren over andere providers die een bepaalde service kunnen aanbieden voor eenzelfde prijs of zelfs goedkoper. De Filipijnen is een land in ontwikkeling. Ook telecommunicatie is in ontwikkeling. Zowat iedereen in de Filipijnen beschikt over een cellphone: van volwassenen tot kleine kinderen. Wat die daar allemaal mee doen, is niet echt belangrijk. Het is een consumptie-artikel bij aankoop, het is nog een groter consumptie-artikel wanneer je het toestelletje oplaadt met "tijd' om te telefoneren, texten enz. De uitvinder ervan zou moeten beloond worden met de Nobel-prijs voor economie (vanuit financieel economisch standpunt) of bestraft moeten worden omwille van het uitvinden van het meest overbodige communicatiemiddel van de laatste eeuw (vanuit practisch standpunt).
Enkele dagen geleden waren mijn vriendin en ik nog eens aankopen aan het doen in een grote supermarkt hier in de buurt: Cherry Foodorama, gelegen aan de Marcos Highway in Antipolo. Niet dat iemand buiten Antipolo City of buiten de Filipijnen veel boodschap heeft aan de geografische ligging. Wij komen daar 1 of 2 keer per maand, telkens om een grote voorraad aan voedsel en drank in te slaan. Ik stond daar op een gegeven moment wat rond te draaien aan de diepvriesvis-afdeling, onzeker wat soorten van vis ik zou kopen. Een jonge vrouw verscheen aan mijn rechterkant en pikte een pakje vis uit het aanbod; terwijl zij dat deed sprak zij tegen haar mannelijke begeleider die een eindje verder stond te wachten met het supermarkt-karretje. Mijn vriendin zei achteraf tegen me: dat was een Japanese. Zag je dat: haar huid was veel witter dan de jouwe... Ik had dat niet opgemerkt, want ondanks 4 jaar permanent verblijf hier in de Filipijnen, kan ik nog steeds niet definieren waar al die verschillende Aziaten precies vandaan komen. Voor Filipina's zoals mijn vriendin schijnt het natuurlijk te zijn om verschillende Aziatische identiteiten op zicht te kunnen definieren: Japans, Koreaans, Chinees, Vietnamees, Maleisisch enz. Ja natuurlijk: ze verschillen allemaal een beetje: in haarkleur of de wijze waarop het haar gekapt is, in teint (mijn vriendin zei me dat ik alreeds een bruinere huid heb dan die Japanse vrouw, door 4 jaar verblijf in een heet tropisch land als de Filipijnen; in de vorm van hun ogen: niet elke Aziaat heeft die cliche-matige schuine ogen zoals Europeanen die menen te kennen uit populaire boekjes van weleer zoals de Fu-Manchu-reeks of uit populaire films van tegenwoordig zoals de Jackie Chan- en Jet-Li aktie-spektakels.. Ook ik begin alreeds dat onderscheid te maken, wanneer ik tijd genoeg heb om te observeren. Na vier jaar verblijf in de Filipijnen is mijn eigen huid al heel wat bruiner dan de "bleke Lena"-kleur van daarvoor... (met dank aan Raymond van het Groenewoud voor die titel). Het zal nog heel wat jaren vergen, veronderstel ik, vooraleer ik gewoon afgaand op loutere aanblik, kan konkluderen van welk land bepaalde Aziaten afkomstig zijn of kunnen zijn. Hetzelfde geldt natuurlijk voor Europeanen: sommigen zijn blondharig en blauwogig (zijn het dus Duitsers of zijn het Skandinaven ?), sommigen zijn zwartharig met donkere ogen en een enigszins gebruinde huid (zijn het dus Spanjaarden, Italianen, Grieken of Fransen uit het zuiden van Frankrijk ?); sommigen zijn blondharig en hebben een grote stoere lichaamslengte (zijn het dus Nederlanders ?). Sommigen hebben geen specifieke kenmerken (zijn het dus Belgen ?). Het is leuk, als tijdverdrijf in een supermarkt, om te proberen te ontdekken tot welke nationaliteit andere klanten behoren. In supermarkten is er niet veel anders te doen dan te winkelen, produkten in het karretje te laden, te luisteren naar de muzak op de achtergrond. Proberen te raden tot wat voor nationaliteiten andere klanten behoren, is ook al een optie. Zolang het maar tijd verdrijft...
Mijn vriendin vertelde mij enkele dagen geleden dat zij een auditie gaat doen voor een populaire televisie-namiddagshow hier: Wil Time Big Time. De presentator, Willy Revillame, is te vergelijken met Jan Theys op de BRT lang geleden (herinnert zich iemand nog Spel zonder grenzen ?) en met Luc Appermont (VRT, Rad van Fortuin e.d.). De show is simpel: die wordt dagelijks uitgezonden gedurende 6 dagen per week (van maandag tot en met zaterdag); elke dag worden er (meestal arme) mensen uitgenodigd als kandidaten voor allerlei spelletjes waarmee enkele duizenden pesos te verdienen zijn (gewoon al als vergoeding voor deelname) en misschien wel enkele tienduizenden pesos voor een kandidaat die de eindronde haalt. De kandidaten moeten een beetje kunnen zingen of dansen. Bij afloop van het programma moet de eindwinnaar de televisiezender en de sponsors bedanken voor de kansen die hem of haar vergund werden. De presentator verdient ongeveer 1 miljoen pesos per aflevering... Ik heb een grondige hekel aan de show, maar mijn vriendin is eraan verslaafd, net zoals ontelbare televisiekijkers hier in de Filipijnen. Het programma is lawaaierig, iedereen schreeuwt de hele tijd: het publiek uit entoesiasme en de presentator en zijn co-presentatoren en -presentatrices om het publiek op te zwepen. Ik heb tegen mijn vriendin gezegd dat, als haar auditie goed verloopt en zij geselekteerd wordt voor deelname, ik wel aanwezig wil zijn tussen het studiopubliek om haar moreel te ondersteunen en aan te moedigen. Klinkt dat weeral neerkijkend op haar prestatie, zoals westerlingen gewoonlijk doen op de prestaties van Aziatische en Afrikaanse mensen die deelnemen aan een of andere televisieshow ? Zonder twijfel klinkt dat zo. Maar er is meer aan de hand, zoals gewoonlijk, in een relatie. Als men om mekaar geeft, dan zal men ook wel vrijwillig de moeite doen om er voor elkaar te zijn. Waarmee ik bedoel dat ik niet even uit mijn ivoren toren ga afdalen om aanwezig te zijn bij een televisieshow waaraan mijn vriendin eventueel deelneemt, ook al zou de kwaliteit van die televisieshow eigenlijk beneden mijn waardigheid zijn. Daaraan denk je gewoon niet, als je iets om je vriendin geeft. Je ondersteunt haar in haar pogingen om deel te nemen aan een televisieprogramma, en als zij geselekteerd wordt om deel te nemen zal je aanwezig zijn tussen het publiek op de dag van de opname. Je moet al echt een rotzak zijn, als je die moeite niet kunt of wilt opbrengen. Het zal mijn mening over de kwaliteit van het programma op zich niet veranderen. Maar ik ben ook blij als mijn vriendin er is wanneer ik haar nodig heb.
Soms, als ik mij verveel en niets beters te doen heb, lees ik wel eens de commentaren op politics.be. Niet bepaald leuke lectuur. Hierna enkele recente voorbeelden: "Ofwel laat men de 'gezonde kritische kijk' over iedereen toe (joden,Vlamingen,moslims) ofwel bestraft men.Ik weet zeker dat als je het woordje joden vervangt door moslims je een klacht van het centrum aan je been hebt..." "Helemaal niet. Tenzij. Tenzij je natuurlijk tot de verkeerde groep
behoort. Dan kan eender welke klacht tegen jou gebruikt worden. Want dat
is nu net de opzet van de CGKR: het is geen organisatie die de gelijke
kansen en rechten van groepen nastreeft, het is een organisatie die als
inquisitie-apparaat is opgezet om een bepaalde groep mensen hun rechten
op vrije meningsuiting en deelname aan het politieke debat te ontnemen.
CGKR hanteert geen dubbele moraal ten opzichte van de klagende partijen,
zij hanteert een dubbele moraal ten opzichte van de aangeklaagde.
Zolang het geen Vlaams-nationalist is, is alles goed. Anders: kop eraf." "Dat is heel de hypocrisie van links en hun multikulti gezever - de
allochtonen mogen respect en uitzonderingen opeisen voor hun cultuur,
maar ho, als een autochtoon hetzelfde doet, is hij een vuile fascist. Ge
moet nu geen theoretische kernfysicus zijn om door te hebben dat dat in
tranen eindigt. (Zie Noorwegen)." Ik laat het copyright graag aan de verantwoordelijken... Noorwegen staat nu plotseling helemaal in het middelpunt van de internationale belangstelling, omdat er een dodelijke bomaanslag plaatsvond waarvan de verantwoordelijkheid werd opgeeist door of toegekend werd aan een of andere extreem-Islamitische groepering. Mijn indruk: als een extreme groepering, van welke origine dan ook, een aanslag wil plegen in Europa, waarom dan Noorwegen uitkiezen ? De aanslag was zeer effektief en er waren vele tientallen doden (waarom ? omdat de veiligheidsmaatregelen onafdoende waren ?). Waarschijnlijk waren die onafdoende, omdat niemand in Noorwegen verwacht een aanslag vanwege extreme groeperingen te zullen ondergaan. Waarom geen aanslag in Londen, Parijs, Brussel, Madrid, Rome, Berlijn ? Waarom Oslo ? Zijn daar extreme Islamieten aanwezig ? Het zullen er toch weinigen zijn, want Noorwegen is nogal koud voor Arabische migranten in het algemeen. Kwam er plotseling een team van Arabische explosievenexperten aan, enkele dagen of weken voor de aanslag ? Dan zou dat och wel opgevallen zijn, zeker ? Niet omdat zij zichtbaar explosieven met zich meesleurden, maar gewoon omdat migranten of toeristen van Arabische origine niet zo vaak naar Noorwegen afzakken... Soms, als ik mij verveel, lees ik wel eens wat berichten uit Belgie en uit de rest van Europa. Ik lees heel wat depressief-makende berichten en zelden konstruktieve. Hier in de Filipijnen leeft de overwegend Rooms-Katholieke meerderheid van de bevolking (meer dan 95 %) ook niet op goeie voet met de Moslim-bevolking (minder dan 5 %). Er worden wel eens aanslagen gepleegd door Moslims. Er wordt aan kindnappingen gedaan (vooral van Westerlingen) door Moslims in ruil voor losgeld.Misschien ook wel eens door de veiligheidsdiensten in opdracht van de regering, om daarmee Moslim-bewegingen verdacht te maken... Er is tenminste een motief voor dit alles: het Moslim-gedeelte van het land probeert territoriale onafhankelijkheid te verkrijgen van het overwegend Rooms-Katholieke gedeelte. Een fragment van een artikel op internet van Mr. Victor uit 2005: "Racially,
Christian Filipinos and Muslim Moros
in the Philippines are one people. The cultural and
economic, differences that have created so much enmity and misunderstanding as
to cause Christians and Muslims to regard themselves as separate peoples have
their roots in our colonial history
The
Christian-Muslim conflicts in the Philippines could be traced in
the history of colonization which begun in the 16th century when
Spanish colonizers arrived in 1521. At the time of, Spanish conquest, the
Muslims of Mindanao and Sulu had already attained a higher level of social
organization than the small, scattered communities of Visayas and Luzon. For this reason, it
was relatively easy for the Spaniards to subdue and Christianize the inhabitants
of Luzon and Visayas. The
defeated of Rajah Solayman by Spanish conquistadors sent by Legaspi in the
Battle of Bangkusay (Tondo) on June 3, 1571 marked the end of the
Islamic influence in Luzon and the Visayas. Whereas the
Moros if Mindanaocontinued to defy
the Spanish Conquistadores.
In
the four (4) centuries that followed, the Spanish colonizers successfully
stopped the influence of Islam in the Northern and Central parts of the
archipelago. Culturally, pacification was abetted by the Christianization of
the islands to oppose to the continued influence of Islam. The Spanish
colonizers molded the minds and hearts of the natives or indios into their own
image as part of their pacification campaign. Thus a good native or indio is a good Hispanized Catholic.
Ideologically the natives began to internalize the biases of the Spanish
colonizers against the Muslims such as that Moros are traitors, dirty, enemies
of the Church, etc."
Het is al eeuwenlang aan de gang en het zal nog wel enkele eeuwen meer duren, denk ik.In de Filipijnen heeft men tijd om over dit alles na te denken en er niet al te veel commentaren aan te besteden (tenminste niet op internet). Er lopen niet zoveel gefrustreerde commentatoren rond, denk ik, als in Belgie.
Het blijft hier maar regenen, met bakken. De hele afgelopen nacht en het grootste deel van de dag alweer. Gedurende de vier jaren dat ik hier nu woon is dit wel het natste jaar. Waarschijnlijk ter compansatie van een ongewoon droog jaar in 2010. Een fragment van een bericht van het nieuwblad The Inquirer van vandaag, 02 augustus (gezien het tijdsverschil tussen Europa en de Filipijnen is dat eigenlijk al 03 augustus): "MANILA, PhilippinesWaist-deep floods have swamped the streets in
Metro Manila after a night of monsoon rains closed down schools and
government offices. Authorities mobilized emergency personnel Tuesday to ready
evacuations of areas near rivers and canals where floodwaters are
rising. Marikina River was placed on Alert Level 2 as its water lever reached
16.1 meters above sea level as of 1 p.m. A total of 113 families
living along the Marikina River trooped to different evacuation centers. In Quezon City, residents of flood-prone areas were urged to leave as
the citys Disaster Risk Reduction and Management Council hoisted alert
level 1, where voluntary evacuation is in effect."
Verschillende factoren spelen natuurlijk een rol: vooreerst is er het regenseizoen (van mei tot en met oktober) met de gebruikelijke Aziatische monsoonregens vanuit het zuidwesten (men noemt dat hier 'habagat " als tegenstelling tot 'amihan", droge noodoostelijke winden gedurende november tot en met april) ); daarnaast spelen ook tyfoons hun rol. Elk jaar opnieuw zijn er een twintigtal hevige tot zeer hevige tyfoons die over het land trekken (ook meestal tussen mei en oktober, maar het kan wel eens uitlopen tot november en december). Thans is er een successie van twee opeenvolgende tyfoons: Juaning (lokale naam) oftewel Nock-Ten (internationale naam) heeft meer dan een week huisgehouden en wordt nu gevolg door Kabayan (lokale naam) oftewel Muifa (internationale naam).
De reddingsdiensten staan gereed, maar kunnen uiteraard niet veel anders doen dan toekijken. Zij bieden hulp waar nodig en waar mogelijk en de mensen doen echt wel hun best. Zij kunnen uiteindelijk niet meer doen dan de natuur laten uitrazen, mensen evakueren (meestal in scholen en overdekte sportcomplexen) en van voedsel en drinkbaar water voorzien. Daarna worden de statistieken opgemaakt... van het aantal doden, gewonden, vermisten, van schade aan infrastruktuur en landbouwgewassen... Er bestaan geen landbouwsubsidies hier voor boeren. Ofwel worden zij achteraf wat financieel geholpen door de lokale overheid ofwel door federale steun, ofwel door hulp vanuit het buitenland. Maar geld vanuit het buitenland (Verenigde Naties e.d.) komt zelden op de getroffen plaatsen en bij schadelijdende boeren terecht. Het verdwijnt meestal op bankrekeningen van politici die daar nooit meer iets over loslaten, tenzij zij daadwerkelijk vervolgd worden wegens frauduleuze praktijken en dan nog duurt het meestal vele jaren vooraleer het justitiele systeem daar uitspraken over doet. Gedurende die vele jaren wordt het land en dus de bevolking (waaronder boeren) vele malen opnieuw getroffen door tyfoons en kalamiteiten.De ellende houdt dus nooit op.
