Na 4 of 5 tyfoons in de Filipijnen op hoop en al 6 of 7 weken (resultaat: ongeveer 1000 rechtstreekse doden, ongeveer 200 doden tengevolge van ziekten opgelopen in besmet water (cijfer nog steeds oplopend), een verlies van honderden miljoenen aan landbouwoogsten en nog eens zoveel verlies door schade aan infrastruktuur, kondigde president Gloria Macapagal Arroyo een staat van calamiteit af. De Verenigde Naties kondigden aan dat zij voor een kleine tachtig miljoen USA-dollars aan steun zullen verlenen en overal ter wereld werden inzamelingsakties gehouden. Olie-maatschappijen trekken zich daarvan niets aan en voeren hun prijzen op alnaargelang de zogenaamde verhoudingen van olieprijzen op internationale markten. Mijns inziens zeer terecht kondigde de president van de Filipijnen af dat olieprijzen dienden bevroren te worden om de honderdduizenden slachtoffers van de verschillende tyfoons niet nog verder in de dieperik te duwen. Een terechte maatregel (ook al kan men argumenteren of deze al dan niet werd ingegeven door politieke motieven: in mei 2010 zullen er immers nieuwe presidentsverkiezingen plaatsvinden in de Filipijnen...). Ongeacht de terechtheid van of de politieke motieven achter het besluit, zijn er vele stemmen die negatief klinken, zoals bijvoorbeeld de Filipijnse journalist Ricky Carandang: "The Arroyo regime continues to force pump prices at levels below the market price, it will eventually lead to a shortage. And that’s what we’re begining to see. Gas stations may not call it that, but they are already rationing fuel and are now threatening to stop importing altogether.How then can one do business in the Philippines when the law says the Oil Industry is a deregulated market and government itself does another?Oil companies are under threat to be sued under economic sabotage. If there is anyone that needs to get sued, under economic sabotage it is Gloria Arroyo and this economic self destructive policy.What if Executive Order 839 isn’t about the price of oil or its supply?EO 839 is a populist move. It is easy enough to see that this is done under the guise of compassion, “to protect the poor” and victims of the recent typhoons from market forces. It is a false oasis. This road leads only to greater hardship down the road. It appeals to shortsightedness and reveal greater uncertainty in the market place. In fact, EO 839 only strengthens the perception that the Philippines is unstable and that the law is bendable at any given time. If the Philippines was at all serious about solving its energy problem, then it should accelerate plans to be less oil dependent. That is what a responsible economic manager ought to be pursuing.What if this has has little to do with the Price of Oil or about rebuilding the damage of the recent typhoons? What if this has nothing to do with improving the lives of Filipinos ravaged by typhoon and poverty? With Arroyo, by law, set to complete her term of office by June 2010, and her party’s candidate trailing surveys, is it a stretch to say that this is a scorch earth strategy to make it difficult for the next president to do anything at all".

Het is juist om te beweren dat een regering (waar ook ter wereld) moet proberen om onafhankelijk te worden van olie-producerende landen en eigen middelen van energie moet helpen kreeren. Dat is een probleem waar in theorie kleine landen een voorbeeld zouden kunnen leveren, maar waarover in praktijk grote landen nog steeds de dienst uitmaken.
Om nu te beweren dat dit enkel een populistische maatregel is (met het oog op de presidentsverkiezingen in 2010) is ongetwijfeld gedeeltelijk waar, maar het is evenzeer waar dat als men niets doet er ook niets gebeurt, tenzij de stijging van olieprijzen op internationale markten.

Wat gebeurt er thans, na de uitvoering van Order 839 ? De oliemaatschappijen in de Filipijnen kondigen gewoon aan dat er eerstdaags een tekort zal zijn van olie aan de pompen. Meerdere tankstations sluiten nu reeds hun toegang voor onbepaalde tijd omdat zij zogenaamd zonder voorraad verkeren. Terzelfdertijd drijven tientallen olietankers, tot de nok gevuld, rond op zeeen en oceanen tot het sein wordt gegeven dat zij de Filipijnen kunnen aandoen en leveren van zodra order 839 opgeheven zal worden en er weer voldoende winst kan gemaakt worden...  Intussen kunnen kleine barmhartige samaritanen doorgaan met het doneren van 5 of 10 EUR op 1 of andere bankrekening van liefdadigheidsinstellingen. Wel, niemand heeft ooit beweerd dat olieproducerende maatschappijen liefdadig waren en elke dag bewijzen zij dat opnieuw. Het is ook niet hun rol, natuurlijk.

Als dat ooit gebeurt, hier in de Filipijnen...
Dit is een deel van een bericht dat reeds gepubliceerd werd op internet in 2004. Sindsdien is er weinig of niets veranderd:
"If a major earthquake were to hit Metro Manila today, the devastation would be so big even disaster response authorities cannot simply cope with it. And it even looks like disaster preparedness occupies a low priority among officials down to the municipal level.  

With its current population of 10 million, Metropolitan Manila, which is composed of 13 cities and 4 municipalities, is densely populated with several clusters and districts having high-rise buildings close to each other. Investigations done by various disaster units and fire departments a few years ago found many buildings did not comply with construction standards and that these are prone not only to fires but also to damage by earthquakes of any scale."

Men schijnt gewoon niets te kunnen doen als er een "natuurlijk fenomeen" plaatsvindt. Enkel registreren. De orkaan Pepeng (internationale naam: Parma) scheen in de eerste week van oktober 2009 weinig schade aan te richten over de Filipijnen en raasde er grotendeels langszij. De orkaan keerde evenwel rechtomkeert over de Filipijnen (beinvloed door allerlei weersomstandigheden) en richtte een katastrofe aan. Niemand had dit zien aankomen en als er al iemand was die dit wel had gezien werd het doodgezwegen.
Wat zal er gebeuren als er een serieuze aardbeving plaatsvindt ?
Dit geldt niet alleen voor de Filipijnen; dit kan overal, elke dag, op elk willikeurig moment gebeuren, zowel in Europa, Amerika, Azie of waar dan ook.
Zolang Hollywood bestaat, kan er een film over gemaakt worden, veronderstel ik. Maar dat is een bijzonder cynisch standpunt. Waarom vermeld ik het dan ? Omdat het standpunt illustreert wat er gebeurt. Zolang men ergens leeft waar geen superstormen, aardbevingen, vulkaanuitbarstigen enz. plaatsgrijpen, is alles OK. Men zal wel enkele Euros storten op een of andere bankrekening van liefdadigheidsorganisaties...om het geweten te zuiveren of om wat voor reden dan ook.
Wat gebeurt er als "men" die gewoonlijk wel wat Euros stort op een of andere bankrekening van liefdadigheidsorganisaties  zelf getroffen zal worden door zoiets ?
Niemand schijnt het echt te weten. En nog minderen geven er ook maar een krimp over.
Thomas Stearns Eliot zei het al in het gedicht "The Hollow Men" gepubliceerd in de jaren twintig (van de vorige eeuw):

In het kader van dit blog bedoel ik vanzelfsprekend samenleven tussen een westerling en een aziatische persoon. Het kan een vrouw of een man zijn, het maakt niet uit. Er zijn problemen.
Vooral als je uit verschillende omgevingen komt. En vanzelfsprekend zijn de omgevingen (of achtergronden) verschillend tussen een westerling en een aziaat.
De aziaten die kennis maken met een westerling doen dat meestal over het internet (via Yahoo, MSN enz. of via sex-websites) en vice-versa.
In uitzonderlijke gevallen gebeurt de kennismaking via persoonlijk contact, omdat de westerling daar komt, op vakantie of voor zaken of wat dan ook. Meestal echter gaat een cyber-kennismaking vooraf aan een persoonlijke.
Wat daarvan te verwachten ?
Zoals gebruikelijk met cyber-kennismakingen blijft veel in het vage. Zelfs als je elkaar kunt zien dmv webcam is het moeilijk om je een aktueel beeld van de realiteit te vormen waarin andere mensen leven. Wat je ziet via webcam en wat men je vertelt over het dagelijkse bestaan is soms veelbetekenend maar fragmentarisch.
Je dient jezelf ervan te vergewissen hoe de mensen leven, ter plaatse, door voor 1 of 2 weken als toerist in de Filipijnen te verblijven. Zelfs die 1 of 2 weken zijn niet meer dan een moment-opname, maar als je een beetje bij de pinken bent, leer je hiervan wel.
Een beetje dokumentatie raadplegen in boeken of op internet vertelt wel wat maar niet echt veel.
Aan de ene kant is het niet vergelijkbaar met 1 of 2 weken verblijven in Spanje. Aan de andere kant is het natuurlijk vergelijkbaar met wat je wenst te vergelijken. Ik bedoel: als je in de Filipijnen wenst te gaan leven, vergelijk dingen dan niet zoals Europeanen die vergelijken in verschillende Europese landen.
De Filipijnen bevinden zich in Zuid-Oost Azie en het leven is erg verschillend van Europa. Hou je dan ook gereed voor een verschillend leven. Levensomstandigheden, klimaat, taal, wetten, voedsel, alles is anders in zekere zin. Een verblijf van 1 of 2 weken als toerist kan edukatief zijn.
Een tweede verblijf van 1 of 2 weken kan een beetje ervaring opleveren.
Ikzelf kwam hier 2 opeenvolgende jaren als toerist, telkens voor enkele weken, vooraleer ik besloot definitief te verhuizen van Belgie naar de Filipijnen. Klimaat speelt uiteraard een belangrijke rol voor je budget: in de Filipijnen is het dag en nacht van 20 tot 30 graden celcius warm, elke dag van het jaar. Je kan aardig wat besparen van je budget omdat je geen verwarmingskosten hebt. Enkele elektrische ventilatoren (1 in de leefkamer, 1 in de slaapkamer) volstaan om de temperatuur draaglijk te houden. De maandelijkse elektriciteitsrekening is goedkoop in vergelijking met de Belgische. Als men maandelijks ongeveer 30 EUR betaalt voor elektriciteitsverbruik in Belgie, betaalt men in de Filipijnen voor hetzelfde verbruik ongeveer de helft.
De maandelijkse waterrekening is in vergelijking met Belgie zelfs onvoorstelbaar: in Belgie betaalt men ongeveer 15 of 20 EUR per maand + 1 maal per jaar een fikse extra van 100 EUR of meer voor pollutie en gebruik van riolen enz. In de Filipijnen kost het maandelijks verbruik ongeveer 1,5 EUR (bv. voor verbruik van 6 of 7 kubieke meter water ) en er zijn geen extra`s te betalen voor pollutie, gebruik van riolen of wat dan ook.
Nog steeds leer ik vrijwel elke dag iets nieuws.
Wat relaties aangaan: net zoals in Belgie of ergens anders moet je die natuurlijk zelf waarmaken. Een relatie is altijd een complex geheel van geven en nemen, en wanneer je besluit in het buitenland (Filipijnen of waar dan ook) te gaan leven met iemand, moet je starten met een open geest en een heleboel aanvaarding. Filipijnen van hun kant aanvaarden veel van buitenlanders. Vanzelfsprekend dien je zelf ook veel te kunnen aanvaarden. Dingen zijn overal anders en als je strikt Belgisch konservatief bent in de meeste van je gewoonten, zal het moeilijk zijn om ergens anders te leven, waar dan ook, zelfs binnen Europa, laat staan in een ander continent.

Schoonheidsproducten zijn in de Filipijnen een echte gekte. Denkt u echt dat er alleen maar hype in de USA gemaakt wordt over allerlei dingen en produkten  ? Het is kinderspel vergeleken met de  Filipijnen... Elk meisje en vrouw wenst zijdezacht haar te hebben,  een zachte onbehaarde huid, perfecte vinger- en teennagels enz.
Commercials op radio, televisie en alle mogelijke affiches op reklameborden in de buurt van shopping-malls houden dit denkbeeld constant aktueel..
Als mannelijke westerlingen denken dat hun vriendinnen of echtgenotes te veel aandacht (en geld) besteden aan schoonheisidealen, kom dan eens een kijkje nemen in de Filipijnen. Elke vrouw en meisje lijkt daardoor geobsedeerd.
De natuurlijke huidskleur van een vrouw of meisje in de Filipijnen is lichtbruin. Natuurlijk niet geel. Een gele huidskleur bestaat helemaal niet, dat is een fantasie uit een overwegend racistisch verleden, net zoals "roodhuiden"... Mensen met een natuurlijke rode huidkleur bestaan niet, netzomin als mensen met een natuurlijke gele huidkleur. Er zijn enkel varierende tinten bruin. Sommige tinten lijken wat geler en sommige andere tinten wat roder, maar op het einde zijn het allemaal varianten van bruin.
Hoedanook, Filipijnse vrouwen en meisjes hebben een natuurlijk bruine huidkleur, varierend van licht- tot donkerbruin.
Allemaal willen zij blanker lijken dan zij zijn. Enigszins zoals Michael Jackson blanker wilde lijken dan hij was. Alleen scheen Michael Jackson te lijden aan een bepaalde huidziekte, Viltigo, hetgeen onregelmatige huidkleurverschillen veroorzaakt op aangezicht en lichaam. Filipijnse vrouwen en meisjes lijden niet aan deze ziekte maar wensen bijna alemaal blanker te zijn dan mogelijk.
Het is zowat het tegenovergestelde van Europese en Noord-Amerikaanse vrouwen en meisjes die allemaal bruiner wensen te zijn dan mogelijk.
Waarom ?
Het zou leuk zijn als zij dat allemaal wensten omdat zij zich daarbij beter in hun vel kunnen voelen. Als zij het alemaal maar willen doen om verleidelijk te zijn voor de mannen, dan roept dat heel wat vragen op: het rollenpatroon van vroiuwen en mannen weet u wel...zijn de seksen evenwaardig of niet ?
Als zij het allemaal maar willen doen omdat de commercials op radio, televisie en straataffiches hen daartoe bewegen, dan roept dat zelfs meer vragen op.
Hoe dan ook, Filipijnse vrouwen en meisjes zijn doorgaans sterk beinvloed door televisie. Bijgevolg ook door de commercials die op televisie vertoond worden. En de Filipijnse televisiezenders besteden behoorlijk wat aandacht en tijd aan comnmercials: ongeveer een blok van commercials van minstens 5 minuten tussen elk blok van andere programma`s van ongeveer 10 minuten.
Dacht u dat de hoeveelheid aan reklameblokken op de kommerciele zenders in Belgie aanstootgevend waren ? Kom eens kijken naar de televisiezenders in de Filipijnen... Het ritme is voornamelijk gekopieerd van Amerikaanse televiestations en even storend. Storend tot een punt waar het werkelijk de keel uitkomt. Intussentijd werken en beinvloeden de commercials echt wel en sporen de vrouwen en meisjes aan om zoveel mogelijk schoonheidsprodukten te kopen als mogelijk.
Echtgenoot of vriend betaalt, want meestal zijn het de mannen in de Filipijnen die enig werk hebben. De vrouwen doen het huishouden, zorgen voor hun talrijke kinderen, brengen soms wat inkomen aan met wat zij verdienen door ergens anders huishoudelijke klusjes te doen (maar dat vormt niet echt een grote help in het gezamelijke inkomen) en willen er toch mooi uitzien.
Een onderwerp voor een volgend hoodfdstuk. Een delikaat hoofdstuk wellicht omdat dat moet handelen over rollenpatronen, religie en samenleving zoals Belgen dat kenden meer dan 50 jaar geleden maar in de Filipijnen nog steeds dagelijkse realiteit is.