Ik ben Jozef, en gebruik soms ook wel de schuilnaam cheverrant1.
Ik ben een man en woon in Antipolo City (Filipijnen) en mijn beroep is internetverkoper van boeken, cd`s, video`s, dvd`s.
Ik ben geboren op 20/01/1957 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, films, muziek, strips.
Zoeken met Google
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
2011 is alweer voorbij, 2012 is begonnen. Al het feestgedruis van Kerstmis en Nieuwjaar waren hier pas over, toen er alweer een verjaardagspartijtje aanbrak; ditmaal van een vrouw van een huurder. Zoals gebruikelijk op verjaardagspartijtjes hier, huurde men een videokemachine en ging men vele uren na elkaar aan het zingen. Vele uren ? Jawel: meer dan tien uren onafgebroken op de dag van de verjaardag en de volgende dag, omdat men de machine niet meteen kwam ophalen, nog eens meer dan vijf uren. Dus eigenlijk werd er op minder dan vierentwintig uur langer dan vijftien uur gezongen door mensen die nauwelijks toon kunnen houden. Het toon houden is eigenlijk niet belangrijk hier; zingen is een nationaal tijdverdrijf, belangrijker dan enig ander tijdverdrijf en men zingt hier tot men te vermoeid is om door te gaan, men neemt dan enkele uren slaap en herbegint weer. Men zingt hier liever zelf dan dat men luistert naar de liedjes van professionele zangers, zangeressen of groepen die daarvoor meer dan uitstekend betaald worden.. Het is een tijdverdrijf zoals andere, maar het klinkt meestal erg vals en het maakt veel lawaai en het brengt niets op. Daarnaast natuurlijk: in westerse landen worden professionele zangers, zangeressen of groepen uitermate wel betaald en het kost allemaal veel geld aan de consumenten die cd's willen aankopen. Ongetwijfeld wordt er thans meer van het internet gedownload dan dat men nog cd's aankoopt. Dat zal vroeger of later ook wel veranderen van zodra er iets op wordt gevonden om downloaden te belasten, te beperken of te verbieden. Intussen zingt men hier lustig verder (of het nu vals klinkt of niet) en het zal moeilijk zijn om dat te belasten, te beperken of te verbieden...
Categorie:leven in een ander continent
10-01-2012, 00:00 geschreven door cheverrant1
26-12-2011
Sendong/Washi
Onder de internationale naam Washi en de locale naam Sendong ging waarschijnlijk de laatste tyfoon van 2011 van kracht in de Filipijnen en maakte (als voorlopig cijfer) minstens 1.500 dodelijke slachtoffers. Het cijfer verandert dagelijks. Pagasa (het Filipijnse equivalent van het Belgische KMI) had het blijkbaar niet zien aankomen en er werden dan ook geen waarschuwingssignalen uitgezonden... Wetenschappelijk te verklaren (rekening houdend met de beperkte middelen waarover Pagasa mag beschikken) of gewoon een soort van wraakactie vanwege de overheid ? Nog maar enkele weken geleden werden er zowat twintig militairen in Mindanao in een hinderlaag door moslimrebellen om het leven gebracht... De president getuigde openlijk van zijn ongenoegen hieromtrent. De orkaan Washi/Sendong trof de Filipijnen thans precies in Mindanao... Kwam er om die reden vooraf geen waarschuwingssignaal ? De natuur is uiteindelijk nog altijd onvoorspelbaar. Maar zag men dit niet degelijk vooraf aankomen en werden er bewust geen alarmsignalen gegeven ? Het valt moeilijk te beoordelen. Het is niet ondenkbaar...
Vaker en vaker ontvang ik reacties vanwege westerlingen (Belgen) op deze blog. Omdat zij het enigszins interessant vinden en omdat zij er ook wel aan denken om ooit nog eens naar een Aziatisch land te verhuizen waar zij een vriendin of een gezin hebben. Meestal gaat het om vijftigers, jawel. Mensen die al een dertigjarige of langere loopbaan achter de rug hebben, meestal gescheiden zijn (want wie is dat niet als men vijftig-plusser is ?) en nog eens een andere draai aan hun leven willen geven vooraleer het allemaal voorbij is. Somtijds ontvang ik ook wel eens reacties van dertigers die dat allemaal nogal sarcastisch beschouwen en vaak gaan schelden over "jullie losers", zonder hoegenaamd te willen beseffen dat zij op hun beurt ook wel eens de kaap van de vijftig zullen passeren en misschien maar al te graag bereid zullen zijn om nog een laatste draai aan hun leven te geven vooraleer de verveling of de falende gezondheid er een einde aan maken. Soms reageren mensen omdat zij het beter menen te weten. Dat kan zo zijn, als die hier wonen en enige ervaring hebben ter plaatse. Ik ben hier al bijna vijf jaren onafgebroken en bericht over dingen die ik ervaar ZOALS ik ze ervaar. Ik ben geen ontwikkelingshelper die hier meestal voor een of twee jaar verblijft, maar iemand die hier permanent leeft en dagelijks het leven waarneemt, enigszins via berichtgeving door radio en televisie en internet maar vooral toch nog door persoonlijke ervaring. Zonder te beweren dat ik het allemaal wel door heb, want dat heb je nooit zelfs niet in je eigen land van herkomst, kan ik toch wel enige commentaren geven voor wat die waard zijn. Ik woon hier in de Filipijnen al bijna vijf jaar. Ik ben geen ontwikkelingshelper. Ik maak geen deel uit van de Verenigde Naties. Desondanks heb ik hier een huis aangekocht, heb verbouwingen laten doen aan dat huis, koop dagelijkse benodigdheden in zoals voedsel enz. De Filipijnse mensen die het huis aan mij verkochten, de Filipijnse aannemers die de verbouwingen uitvoerden en de Filipijnse winkeliers die mij hun producten verkopen varen er allemaal wel bij. Het kan weinig lijken, maar misschien is het wel even belangrijk dan al de zogenaamde financiele hulp vanwege de Verenigde Naties aan de Filipijnen wanneer er weer eens een tyfoon langsgetrokken heeft en zelfs misschien belangrijker want de financiele steun vanwege de Verenigde Naties (of vanwege andere donatoren) komt zelden terecht op de juiste plaats. Corruptie is hier een alomverspreid fenomeen, maar dat is het is eigenlijk ook om het even waar, of niet soms ? Wat ik hier betaalde en betaal gaat regelrecht naar de betrokken personen. Wat levert het mij op ? Uiteraard goedkoper leven dan in Europa. De ongemakken neem ik er graag bij, en vergeleken met Europa zijn die wel overkoombaar.
Categorie:leven in een ander continent
05-12-2011, 00:00 geschreven door cheverrant1
01-12-2011
officiele vakantiedagen
Het is alweer de eerste dag van de laatste maand van dit jaar (2011). Naar goeie gewoonte heeft de overheid nu reeds de kalender bekend gemaakt van de dagen waarin er niet moet gewerkt worden in 2012:
"President Benigno Aquino III has declared a total
of 16 official holidays for 2012, Malacañang announced Thursday. Aquino signed Proclamation 95, which designated 10 regular holidays
next year, five special non-working days and one special holiday.The proclamation was in accordance with Republic Act 9492, known as the Holiday Economics, which was made into law in 2007.
Following are next years holidays:
A. Regular Holidays
New Years Day: January 1 (Sunday)
Maundy Thursday: April 5
Good Friday: April 6
Araw ng Kagitingan: April 9 (Monday)
Labor Day: May 1 (Tuesday)
Independence Day: June 12 (Tuesday)
National Heroes Day: August 27 (Last Monday of August)
Bonifacio Day: November 30 (Friday)
Christmas Day: December 25 (Tuesday)
Rizal Day: December 30 (Sunday)
B. Special (Non-Working) Days
Chinese New Year: January 23 (Monday)
Ninoy Aquino Day: August 21 (Tuesday) All Saints Day: November 1 (Thursday)
Additional special (non-working) day: November 2 (Friday)
Last Day of the Year: December 31 (Monday
C. Special Holiday (for all schools)
EDSA Revolution Anniversary: February 25 (Saturday)
Chinese New Year, which will fall on January 23, 2012, may be
declared as a special non-working day without detriment to public
interest, the proclamation said.The Chinese New Year is one of the most revered and festive events
celebrated not only in China but also in the Philippines by both Chinese
Filipinos and ordinary Filipinos as well; and the joint celebration is a
manifestation of our solidarity with our Chinese Filipino brethren who
have been part of our lives in many respects as a country and as a
people, it added.
November 2, 2012 will be declared as a special non-working day to
give full opportunity to our people to properly observe All Saints Day
with all its religious fervor which invariably requires them to travel
to and from different regions in the country.
Traditionally, only November 1 (All Saints Day) is declared a holiday.
Meanwhile, the proclamations declaring national holidays for the
observance of Eidl Fitr and Eidl Adha will be issued after it is
determined in accordance with the Islamic calendar, the proclamation
read.
The National Commission on Muslim Filipinos will issue the dates when will the Islamic holidays fall, it added."
Voor alle duidelijkheid: deze feestdagen gelden voornamelijk voor staatsambtenaren en banken. De meeste andere mensen werken, ook tijdens feestdagen.
24 november 2011. Kerstmis komt er alweer zienderogen aan. In shoppingmalls zijn de Kerstbomen nog maar eens vanonder het stof gehaald en ten toon gesteld; in supermarkten prijken al allerlei Kerstversieringen en de achtergrond-muzak is nu voornamelijk Holy Night, Silent Night en dergelijke. In de buurt waar ik woon zijn de buren nog wat traag in het uithangen van Kerstversieringen (en -lampjes). De electriciteitsrekeningen waren nogal hoog gedurende de afgelopen maanden en waarschijnlijk zijn weinigen geneigd om hun eerstvolgende maandelijkse facturen alweer te laten oplopen omwille van energie-verslindende Kerstverlichtingen. Beter om maar weer eens goed te eten, te drinken en te zingen op Kerstavond dan om onnodige energie-facturen te moeten betalen. Het zijn allemaal tradities die, omwille van het budget in de portemonnee, enigszins teloor gaan. Vooral in armere buurten. Natuurlijk wordt er ongebreideld electriciteit verspild in Makati City, het zakenhart van de Filipijnen, waar reusachtige Kerstbomen tussen de wolkenkrabbers hun lichten verspreiden, al was het alleen maar om aan te tonen dat de economie floreert in het land. Na Nieuwjaar zal het wel weer als vanouds op radio en televisie weerklinken dat er moet bespaard worden en dat de natuurlijke omgeving moet worden gered van pollutie. Zoals vanouds kunnen we stellen dat de gemiddelde arbeider, kantoorbediende, zelfstandige of gewoon werkloze hier nooit om gevraagd hebben. Het enige voor de hand liggende wat ze vragen is een loon naar werken (voor diegenen die werk hebben), zodat ze hun rekeningen kunnen betalen en dagelijks producten volgens hun levensbehoeften kunnen aankopen. Of de leden van raden ven bestuur van multinationals al dan niet vette Kerstbonussen op hun bankrekeningen krijgen uitbetaald en of de politici maar blijven mekkeren over internationale geschillen, zal de meesten worst wezen... Voor velen (de armsten dan) staat er niet eens worst op het menu met Kerstavond...
Eindelijk, na lang zoeken, heb ik dan eindelijk een antwoord gevonden op een al reeds lange geleden gestelde vraag (sinds maart 2010 eigenlijk in een eerder bericht op deze blog): wat doet men hier met oude spaarlampen, lege batterijen van transistorradio's, en./of afstandsbediendingen enz. Een bepaalde keten van shoppingmalls (met name SM) organiseert de eerste vrijdag en zaterdag van elke maand een inzamelingsactie van die overbodige dingen. Men kan ze daar dus kwijt als men toevallig op de eerste vrijdag of zaterdag van een maand langsgaat. Ik heb dat wel persoonlijk ter plaatse moeten leren, want op internet was er weinig of niets over te vinden.
Hier in Antipolo City (waar ik woon) is er sinds 1 november een verordening van kracht dat winkeliers geen plastieken draagtassen meer mogen aanbieden aan hun klanten. Men wil het plastiek dat onvermijdelijk op de vuilnisbelten terechtkomt terugdringen. In de plaats van plastieken draagtassen worden er thans papieren zakken en draagtassen aangeboden, ofwel worden de aankopen (wanneer die nogal volumineus zijn) in kartonnen dozen ingepakt, ofwel kunnen klanten ecologisch verantwoorde draagtassen aankopen (gemaakt van recycleerbare materialen).
De papieren zakken en draagtassen zijn niet echt practisch want flinterdun en scheuren gemakkelijk. Bovendien is het hier minstens zes maanden per jaar regenachtig en bij contact met vocht vallen die papieren zakken gewoon uit elkaar. Kartonnen dozen met een stevig koord errond is dus beter, maar het duurt wel langer aan de kassa vooraleer alles ingepakt en ingesnoerd is. Draagtassen gemaakt van recycleerbare materialen zullen in theorie wel het beste zijn; in de praktijk kosten die dingen natuurlijk geld (de klanten moeten er alweer voor betalen) en de praktijk zal ook moeten uitwijzen hoelang die dingen gemiddeld meegaan.
Vele leveranciers (van internet, electriciteit, water enz) proberen intussen hun klanten aan te sporen om het ontvangen van maandelijkse papieren facturen te vervangen door het online raadplegen van hun openstaande rekeningen en deze via electronisch bankieren te regelen, met als motief dat er zodoende papier kan bespaard en dus bomen gered kunnen worden. Of er nu veel bomen gaan gered worden door enerzijds papieren facturen uit te sparen maar anderzijds papieren zakken in supermarkten en andere winkels aan te bieden, lijkt nog maar de vraag. Het zal wel vooral een kwestie zijn van multinationals die kosten willen besparen door geen papieren facturen meer te hoeven opsturen...
Als men hier een zakje snoepgoed aankoopt, blijkt elke afzonderlijke toffee of snoepgoedje verpakt in een eigen wikkeltje. Daar zou men ook weleens op kunnen bezuinigen... Maar goed, alle beetjes helpen zullen we maar denken...
Een bericht van 09/09/2011 op de website van deredactie.be: "Nog nooit zijn zoveel mensen
met pensioen gegaan als vorig jaar. Dat blijkt uit het jaarrapport van
de Rijksdienst voor Pensioenen (RVP) voor 2010. In totaal zijn zo'n
107.000 mensen gestopt met werken en met pensioen gegaan.
De Rijksdienst voor Pensioenen die de
pensioenen van werknemers en zelfstandigen uitbetaalt, noteerde 82.681
nieuwe pensioengerechtigden, een record. Daarbij kwamen vorig jaar nog
25.000 nieuw gepensioneerde ambtenaren die door de pensioendienst van de
overheidssector worden betaald.
In totaal dus zo'n 107.000 nieuwe pensioengerechtigden, volgens de
RVP zal dat aantal nooit meer overstegen worden de komende jaren, maar
de cijfers zullen wel in dezelfde buurt liggen tot 2025. Ook de komende
jaren zal het aantal nieuwe pensioengerechtigden bij de RVP rond de
80.000 liggen.
De stijging is een gevolg van de
babyboomgeneratie na de Tweede Wereldoorlog. Na de oorlog lag het
geboortecijfer heel hoog in ons land, tot in 1964 toen de
anticonceptiepil gemeengoed werd. Al sinds 2004 ligt het aantal nieuw
gepensioneerden gevoelig hoger, gemiddeld 20.000 meer dan in de vorige
decennia: het zogenoemde opaboomeffect op de pensioenen.
Maar niet alleen dit effect verklaart de hoge cijfers, bij de nieuw
gepensioneerden zijn er ook steeds meer vrouwen die lang genoeg gewerkt
hebben om een eigen pensioen te krijgen. Vroeger hadden vrouwen vaak
niet lang genoeg gewerkt en kreeg hun man een verhoogd gezinspensioen
voor de jaren dat zijn vrouw had gewerkt.
"Er zijn inderdaad meer vrouwen die een activiteit aanvatten, meer
dan vroeger het geval was", zegt Marc De Block van de Rijksdienst voor
Pensioenen. "Daardoor wordt in veel gevallen uiteindelijk de som van de
twee opgetelde alleenstaande pensioenen belangrijker dan het
gezinspensioen van één."
In totaal waren er eind vorig jaar 1.791.529 personen die een eigen
pensioen kregen. De komende jaren zal dat aantal enkel stijgen door de
verhoogde toestroom van de babyboomgeneratie en door de lagere uitstroom
omdat mensen steeds langer leven."
Dit allemaal voor Belgie.
So what ? Hebben al die mensen niet het recht om op pensioen te gaan ? Als zij lang genoeg gewerkt hebben hebben zij ook recht op enige rust en financiele compensatie. Daar hebben zij ook voor afgedragen gedurende hun loopbaan. Dit lijkt mij zo'n typisch artikel vol nauwelijks verhulde verontwaardiging over mensen die met pensioen gaan en daarbovenop ook nog een uitkering krijgen.... Schande... Of wat ? Is de schrijver van het artikel voorstander om te blijven werken tot 70 ? Ga je gang. Hij zal niet veel leeftijdgenoten overhouden die er hetzelfde over denken, tenzij die gedwongen worden...
Van alle kanten worden oudere werknemers maar bestookt met slogans zoals: "U bent nog niet afgeschreven op 65", "U kunt best doorgaan."
Hebben die 65ers ooit beweerd dat zij zich afgeschreven voelen wanneer zij 65 zijn ? Moeten de vervoegd op pensioen gegane werknemers veroordeeld worden omdat zij, door omstandigheden, vervroegd op pensioen konden ? Ik ken maar weinig mensen die geen gebruik maakten van vervroegde oppensioenstelling als het financieel enigszins haalbaar was. Vergeet niet: ook als de pensioentoelage minder bedraagt dan het loon: men moet er ook niets voor doen. DAT was de originele gedachte, toch ?
In de Filipijnen is de pensioenleeftijd vastgesteld op 60 jaar, zowel voor mannen als vrouwen (zonder discriminatie). De pensioenuitkering is heel laag (zo'n 20 EUR per maand). Dit is een ander continent, jawel. Werknemers mogen al blij zijn als ze een pensioen krijgen... Maar ook die werknemers hebben afgedragen gedurende hun loopbaan. Hopelijk (waarschijnlijk) verhoogt hun pensioen wel stelselmatig in de toekomst. De natuurlijke ouderdom ligt er vooralsnog wat lager dan in eerste wereldlande, omdat er harder moet gewerkt worden door diegenen die werk hebben en omdat de klimaat- en levensomstandigheden er enigszins zwaarder te verduren zijn gedurende de arbeidsuren...
In Europa bouwt men af (omdat overheden het niet langer kunnen of wensen te betalen)...Men trekt pensioenleeftijden op zodat men er zeker van kan zijn dat pensioengerechtigden weldra zullen sneuvelen... Geen cynisme daar ?
"A senior Catholic prelate on Thursday found fault with President
Benigno Aquino IIIs belated announcement of his position on the issue
of a heros burial for the late dictator Ferdinand Marcos.He has no clear or definite stand. Before that announcement, he was
rather vague. He was neither here nor there. All of a sudden when the
foreign correspondents interviewed him his true conviction came out,
that he was 100 percent certain that burial at the Libingan ng mga
Bayani was out of the question, said retired Lingayen-Dagupan
Archbishop Oscar Cruz.After earlier declining to decide on the issue despite promising
during his presidential campaign that there would be no state honors for
the late dictator, Mr. Aquino told a Foreign Correspondents Association
of the Philippines (Focap) forum on Wednesday that he would not
sanction a heros burial for Marcos.He failed to act presidential because he chose to announce it to
foreign journalists. I dont feel that [should be] for foreign media
consumption, said Cruz.If that has been his stand from the very beginning, how come he
allowed Vice President Jejomar Binay to talk to the family in order to
reach [a deal on the] burial issue, he added.Last February, after the Marcos family and their allies revived calls
for a Libingan burial, Mr. Aquino ordered Binay to study the proposal.
The latter launched a survey by text and e-mail and subsequently
recommended that Marcos be buried in his native Ilocos Norte with full
military honors.Cruz recalled that Binay even spoke with the Marcos family which
later withdrew their insistence that Marcos be buried at the Libingan
and agreed on an Ilocos burial with state honors.The prelate said he was leaving it to the next leaders of the country to decide how to settle the Marcos burial issue. Im certain that in due time, after he [Mr. Aquino] leaves office,
there will be another president that might allow the burial to take
place, he said.
No closure
Though it came a bit late for them, Marcos rights abuse victims
hailed Mr. Aquinos decision, saying it was a crucial step to putting
closure on the issue.He should have made that position much earlier and avoided
perception of hemming and hawing. But for us, martial law victims, its
still welcome, said Satur Ocampo, a former party-list House member who
was detained during martial law.Finally, he has spoken. Personally, what the President is saying
sounds pretty good to victims of martial law like us, said Marie
Hilao-Enriquez, chairperson of the human rights group Karapatan and a
rights abuse victim.Commission on Human Rights chairperson Loretta Ann Rosales, another
human rights victim, said the Presidents decision hammered the last
nail on a debate that has raged for over 20 years.His decision reflects his position on the truth of history against
the lies of the Marcos years. This is for a common good. Its not only
for human rights victims. Even the young generation will benefit from
the truth on the history of the Marcos years, and that is what counts,
Rosales said in a message from South Korea.Commenting on Senator Ferdinand Marcos Jr.s angry remark that Mr.
Aquino lost an opportunity to unify the country, Ocampo said the
countrys unification would come from the Marcoses acknowledgement of
their crimes against the Filipino people.Hes implying that the Marcoses have a large constituency. Thats off-key, he said. House Speaker Feliciano Belmonte Jr. on Thursday urged the people to just respect the Presidents decision. At the end of the day, hes the one who will decide that and he has made his decision, Belmonte said. He said the President merely wanted to consider other alternatives
when he asked Binay to assess the sentiment of the people on the Marcos
burial issue.Party-list Representative Teodoro Casiño (Bayan Muna) praised Mr. Aquinos stand.It would indeed be a travesty of justice if Marcos is buried with
honors while thousands of his victims are still reeling from the damage
he wrought on their lives, Casiño said.They [the Marcos family] have yet to apologize to the nation and indemnify the victims of martial law, he said.Malacañang, meanwhile, said the Marcos family should acknowledge the
human rights abuses of the Marcos regime, saying it was one of the
considerations that the President took when he made the decision.The Marcos family to this day refuses to apologize and to this day
they claim that there were no human rights violations, said
Presidential spokesperson Edwin Lacierda."
Een commentaar van iemand die zich politburo5 noemt, gepubliceerd op 14/10/2011: "think about our status now, is there any difference between marcos era
and today? is there something good happen after marcos regime? edsa1,
edsa2 or 3? cory? ramos? estrada and arroyo? and where are we now? still
excited about boxing? hoping for FIBA to qualify for olympics? still
cheering for azkals and volcanos? and not to mention the quality of our
education? too much politics and media competition? is this the outcome
of selfish politicians around us? where are we heading now? too much
disaster and too many are still poor? is this our story to tell to our
next generation? is this the history of our beloved country? help us oh
GOD!"
Zoals meestal in de Filipijnen zijn deze artikels nogal lang. Niet geheel ten onrechte. Want er zijn zovele politieke en religieuze partijen (als spreekvoerders van verschillende politieke partijen zowel als de Rooms-Katholieke kerk die er zich mee bemoeien) dat het wel nodig is om in lange artikels iedereen aan bod te laten komen.
Waarover gaat het hier ? Simpelweg over een staats- of zelfs heldenbegrafenis van voormalig president (en dictator) Ferdinand Marcos (overleden in 1989) waartegen de huidige preisdent bezwaren heeft . Tijdens de laatste jaren van zijn regime, met name in 1983, werd Benigno Aquino Jr, de vader van de huidige president, Benigno Aquino III, echtgenoot van voormalig presidente Corazon Aquino en opposant van het Marcos-regime neergeschoten door nog steeds onbekende sluipschutters op het vliegveld in Manila na terugkeer uit de USA waar hij gedurende enige tijd in ballingschap had verbleven. Geen wonder natuurlijk dat de huidige president niet geneigd is om eer te bewijzen aan zijn voorganger die waarschijnlijk de opdrachtgever was om zijn vader om te laten brengen. Politici en kerkelijke bestuurders hebben natuurlijk commentaar want velen genoten talrijke voordelen onder het Marcos-regime die zij thans niet meer genieten en daarnaast zijn er vele schandalen over corruptie en sexuele misdrijven die beter uit de publieke opinie blijven en waarmee kunnen allerlei schandalen uit de publieke aandacht gehouden worden: door oude vetes op te rakelen en die op te blazen tot nieuwe hoofdpunten.Dat is een stokoude werkwijze hier die nog altijd effectief is, reden waarom men er dan ook te pas en te onpas gebruik van maakt. Voor voor- en tegenstanders: laat de doden met rust. Al die energie zou beter kunnen gebruikt worden voor doeltreffendere politieke beslissingen, betere educatie en betere economie.
Foto: voormalig president Ferdinand Marcos na zijn dood.
Op 4 september 2011 plaatste iemand met het alias 'corse' volgend bericht op www.politics.be: "1. Wie creatief is schept werkloosheid en meer vrije tijd, dit door automatisering, technologische vooruitgang en innovatie.
2. De overblijvende arbeid (vooral in de dienstensector) kan eventueel
via een beurtrol evenredig verdeeld worden, deze moet tevens zo snel
mogelijk geautomatiseerd worden indien en waar mogelijk.
3. Werkloosheid is geen kanker maar simpelweg de vrucht van deze
creativiteit, wie iets van economie kent weet dat, Marx is dus deels
verouderd.
4. Hoge lonen geven de impuls aan bedrijven om te automatiseren en te
moderniseren wat hun sterk maakt om te concurreren, verhuizen naar
lage-loonlanden is daardoor niet noodzakelijk en is schadelijk voor de
samenleving.
5. Hoge lonen hebben immers voor bedrijven altijd de drang naar
automatisering en modernisering bevorderd, wat voor onze totale
samenleving een zeer goede zaak is!
6. De huidige samenleving die steeds meer geautomatiseerd geraakt, is
als een machine die steeds meer werklozen, armoede en vensterkijkers
produceert, dit is vals, een tegenstelling die zal moeten veranderen hoe
dan ook.
7. Machines, automatisering en innovatie moet mensen vrij maken, vroeger
op rust kunnen gaan en minder uren werken, niet het verhuizen van
bedrijven naar lageloonlanden, of enkel handel met lageloonlanden en
daardoor sociale kerkhoven achterlaten en volksverhuizingen die racisme
uitlokken.
8. Handel met lageloonlanden moet zwaar belast of verboden worden, zodat
onze prachtige KMO bedrijven levend blijven en zich enkel aan onze meer
gevorderde levenstandaard moeten aanpassen om te kunnen concurreren,
niet met lageloonlanden, dat is ridicuul.
9. De eigenaars van de private geautomatiseerde economie, die 24u op 24u
consumptiemiddelen produceren zonder werkkrachten, deze zullen de
vruchten van deze automatisering moeten delen, hoe dan ook, er is geen
andere oplossing!
10. Deze technologische automatisering is verkregen door: educatie in
scholen, hogescholen en universiteiten, door samenwerking van
wetenschappers en arbeiders is ons systeem dus verbeterd, deze moet
alsook tenvoordele van de totale samenleving worden gezien.
Het individu groeit immers naar een steeds omvattender zienswijze
waardoor ook zn medemens wordt gezien als een gelijkwaardig individu en
niet als een vijand, slaaf of onderdaan, als deze basiskennis
ontbreekt, dan zal de symbiose tussen meerdere individus niet gezien
worden en is het ieder voor zich, het zogenoemde doorgeschoten
individualisme, economie is een middel en geen doel op zich."
Met punt 1, 2, 4 en 5 kan ik het grotendeels eens zijn. Met punt 3 ben ik het oneens: als werkloosheid de vrucht is van creativiteit dan is de creativiteit ontoereikend of gebaseerd op drogprincipes. De ideeen van Karl Marx zullen wel deels verouderd zijn vooral wat het utopistische karakter erven betreft, niet noodzakelijk het realistische karakter ervan. Met punt 6 kan ik het eveneens grotendeels eens zijn, op zichzelf, maar punt 6 is wel in complete tegenspraak met punt 1. Met punt 7 en 8 ben ik het oneens, want als men punt 9 doordrijft (het delen van de vruchten van de automatisering) waarom zou dit dan niet gedeeld kunnen worden precies met lageloonlanden, aangehaald in punt 7 en 8 ? Punt 10 tenslotte bevestigt gedeeltelijk punt 9 (wat er zou kunnen en moeten gebeuren). In lageloonlanden is er ook ontwikkeling aan de gang (neem China en India als voorbeelden van Aziatische lageloonlanden...). De ontwikkeling daar komt er weliswaar zowat een eeuw later dan in Europa en in het Westen in het algemeen, maar dat is het effect van verschillende snelheden, een effect dat mede door het Westen gecreeerd en aangewakkerd werd om imperialistische redenen. Als men in het Westen een eeuw geleden al iets had gedaan om de WERELD-economie te stimuleren (in plaats van enkel de Westerse economie) zou de wereld er vandaag helemaal anders uitzien. Men kan dat zelfs uitbreiden tot het climate-change fenomeen: enerzijds kan men stellen dat indien men een eeuw geleden al grotere inspanningen had gedaan ter bevordering van de wereld-economie de vervuiling zoals we die nu kennen veel groter zou zijn; anderzijds kan men ook stellen dat als iedereen beter economisch evenwichtiger zou zijn, er ook meer middelen zouden zijn om vervuiling te bestrijden en er misschien al veel eerder middelen waren gevonden en toegepast om vervuiling en klimaatverandering te bestrijden.. Wat we nu kennen is een strijd tussen het Westen en de rest van de wereld (of een soort van ouderwetse kruistocht met hypermoderne middelen); het doel van de kruistocht is vrijwel hetzelfde als 1000 jaar geleden; toen was het het vrijwaren van het kristelijk geloof (min of meer gesymboliseerd in de zoektocht naar de heilige graal), nu gaat het om het vrijwaren van 'de democratische vrijheid' (een begrip dat ook wel de heilige graal kan vervangen) met als doel: wereldheerschappij. Als men dat allemaal beschouwt waarin verschilt het nu dan van pakweg 1000 jaar geleden of, nog niet zolang, van Duitsland in de periode 1933-1945 ? Men stuurt mensen niet meer naar vernietigingskampen zoals in laatstgenoemde periode, men vernietigt ze economisch maar niet trager of minder doelbewust... Intussen blijven de ziekelijke grapjes in het westen wel bestaan over die arme Afrikaantjes en Aziaatjes: die zijn nou eenmaal te lui om te werken en liggen liever de hele dag op hun krent. Japan (ook in Azie) was in de eerste decennia na de tweede wereldoorlog de grote economische motor in de Aziatische regio. Nu is China de motor. India volgt op een voordelige tweede plaats wat ontwikkeling betreft. De Filipijnen bengelen nog ergens aan een staartje want hangen nog te veel af van de USA. Het is niet noodzakelijk verkeerd om een rolmodel te hebben; het is wel verkeerd om een rolmodel te blijven imiteren als het rolmodel in kwestie faalt. Landen zoals de Filipijnen zullen niet gauw toegeven dat een rolmodel zoals de USA afgedaan heeft omdat de politici in die landen (maar niet de arbeiders) nog altijd goed verdienen aan de slaafsheid. Maar de realiteit verandert ook in de Filipijnen. Het is een kwestie van tijd. En tijd is anders in Azie dan in het Westen.
Een artikel uit The Economist van 31 maart 2011: "Strict regulation and the success of anti-smoking campaigns continue
to hit tobacco firms revenues in rich countries. In the biggest
developing countriesChina and Indiagovernments are keen to protect
local firms from Western cigarette-makers. That leaves Big Tobacco with
few large markets that have growth potential and a relative lack of
regulation. And of these, South-East Asia looks the most promising over
the coming decade.
Within this region, Indonesia (population 238m) and the Philippines
(about 96m) are the golden geese. Indonesia, one of the worlds least
regulated markets, is one of few Asian countries not to have ratified
the World Health Organisations treaty on tobacco control. Cigarette
advertising is rampant. One in four children aged 13-15 smokes.
Growing and selling tobacco contributes perhaps 10% of the Indonesian
governments revenues and provides millions of jobs. Roger Quarles,
president of the International Tobacco Growers Association, points out
that one of the governments main goals is that those people stay
employed, even if its at low education levels, in part to avoid public
disorder. So, Mr Quarles reckons, a crackdown on the industry is highly
unlikely in Indonesia.
The biggest Western firms are diving in. Philip Morris International
(PMI) bought Indonesias Sampoerna for $5 billion in 2005, and now
controls 30% of the market. British American Tobacco bought an 85% stake in
Bentoel for nearly $500m in 2009. Both companies saw sales volumes
increase in Indonesia last yearmainly for kretek clove
cigarettes, which account for over 90% of the Indonesian market. A
data-analysis firm in Jakarta says, on condition of anonymity for itself
and its client, that a tobacco giant hired it to identify and approach
Indonesian influencers on Facebook, Twitter and other social media, so
they could be offered incentives to plug its brands.
The Philippines also combines growth with light regulation. Last year
PMI, already a big investor in the country, formed a joint venture with
Fortune Tobacco, which makes cigarettes for low- to middle-income
Filipinos. The two companies now have 90% of a $1.7 billion market, in
what local news media termed a kiss of death to Filipinos.
Tobacco firms see growth potential in the regions low rate of women
smokers (see chart). Across South-East Asia fewer than one in ten women
smoke, compared with about 40-70% of men. This is a much bigger gap than
in Africa and Latin America, says Vikram Pathania of the London School
of Economics. A 2009 study across seven countries, by the South-East
Asia Tobacco Control Alliance, found that smoking rates were rising
significantly among under-16 girls in the Philippines, Malaysia,
Indonesia and Vietnam.
Countries struggling with widespread poverty and unemployment can be
reluctant to clamp down on an industry that provides so much revenue and
so many jobs. However, they are also, slowly, coming to recognise the
health-care costs associated with smoking, and the human suffering from
tobacco-related disease. In many parts of the world the argument is
swinging decisively in favour of the anti-smokers. So far, such lobby
groups are relatively weak in South-East Asia, whereas Big Tobacco still
has lots of friends."
Uit de toon van het artikel kan men al horen dat de auteur geen voorstander is van roken. Goed, dat is zijn opinie en die van velen (al dan niet geforceerd door groene lobbyisten) en dat is een goed recht.
Wat mij altijd stoort aan dit soort van artikels is het uitgestoken betweterige wijsvingertje dat veroordeelt maar geen alternatieven biedt. Iedereen weet wel dat roken de gezondheid kan schaden en dat men ervan kan sterven. Dat kan men ook van honger. Als er miljoenen mensen zijn in Zuid-Oost Azie die werk hebben in tabaksfabrieken en daarmee een loon verdienen, waar moeten die dan terecht als de tabaksfabrieken hun deuren sluiten ? Naar de werkloosheidsvergoeding ? Dat bestaat hier in de Filipijnen niet eens, en ik betwijfel of dat in Indonesie bestaat. Men spreekt in die artikels van de toenemende ongerustheid vanwege overheden over de stijgende kosten voor gezondheidszorg; welke gezondheidszorg ? Er zijn geen mutualiteitsorganisaties in de Filipijnen waarbij het verplicht aansluiten is zoals in Belgie, er bestaan enkel wat private verzekeraars die tegen betaling van premies tussenkomen in basisverzorging- en hospitalisatie. Met basisverzorging en -hospitalisatie wordt dan bedoeld dat de meeste langdurige zorgen worden uitgesloten. Het merendeel van de Filipijnen hebben niet zo'n particuliere verzekering want kunnen de premies toch niet betalen. Als zij roken en er schade van ondervinden of eraan doodgaan, dan doen zij dat voor eigen rekening. Als zij doodgaan en niemand de begrafeniskosten kan betalen, zal de overheid wel zorgen voor een goedkope teraardebestelling. Klinkt dit cynisch ? Misschien wel. Maar de toon van artikels (alhoewel waarschijnlijk wel goedbedoeld) zoals hogervermelde is dat ook, zolang er geen alternatieve werkgelegenheid gesuggereerd wordt en er geen mutualiteiten zijn noch andere opvangnetten. Het zijn artikels geschreven door universitairen met bepaalde overtuigingen die vaak zelden uit hun rookvrij studeervertrek komen en wanneer zij dat toch doen zich ergeren aan de wereld erbuiten. Zij hanteren nog steeds (of meer dan ooit) de maatstaven van de westerse wereld om de rest van de wereld te be- en veroordelen en vooral de grote producenten (in dit geval tabaksproducenten) die uiteraard veel geld verdienen maar ook werkgelegenheid scheppen.Wanneer zal er ooit eens een degelijk, wetenschappelijk gefundeerd, artikel geschreven worden over de oorlogsindustrie (die ook voor werkgelegenheid zorgt natuurlijk..), wapens blijft produceren om oorlogvoerende landen van voldoende voorraad te blijven voorzien en daardoor fortuinen verdient die de oorlogvoerende landen beter zouden kunnen besteden aan vredelievende economie (met inbegrip van ziekte- en hospitalisatieverzekering) ? Dat is dan plotseling naief...
Een bericht van MPE op msn.be van vandaag 9 oktober 2011: 'Bij de twee tyfoons die onlangs de Filipijnen geteisterd hebben, zijn
minstens 101 mensen om het leven gekomen. Tienduizenden anderen kunnen
voorlopig niet terugkeren naar hun huizen wegens overstromingen. Dat
melden de autoriteiten zondag. Verschillende steden op het eiland Luzon liepen onder water na de
doortocht van tyfoon Pedring (Nesat) op 27 september. Vijf dagen later volgde de
storm Quiel (Nalgae). Nesat eiste 82 mensenlevens en Nalgae 19, zo blijkt uit de
laatste cijfers van de bevoegde instanties. Een vorige balans sprak van
82 doden. Ook zijn 25 mensen nog steeds vermist. Meer dan 67.000
inwoners van Luzon kunnen voorlopig nog niet terugkeren naar hun
woningen, en verblijven momenteel in opvangcentra. Volgens de
meteorologische diensten ging het om de gewelddadigste tyfoons van dit
jaar. Jaarlijks wordt het land getroffen door zo'n 19 stormen. De
laatste twee, Nock-ten en Muifa, eisten 70 mensenlevens in juli.'
Tot dusver is 2011 een ongewoon 'nat' jaar, zelfs voor Filipijnse maatstaven. Omdat ik hier al meer dan vier jaar woon, kan ik het als dusdanig omschrijven. 2010 was ongewoon droog volgens Filipijnse normen; 2011 is meer dan nat; tot en met vandaag regent het wel elke dag, niet onafgebroken, maar althans voor meerdere uren elke dag of nacht. Uiteraard komt dat de algemene dienstverlening niet ten goede: er zijn vaak onderbrekingen in de bevoorrading van electriciteit en internet, omdat er regelmatig schade is aan kabels en masten door de regen of door de wind. De laatste tyfoon (Quiel) was alfabetisch alreeds de zeventiende. Misschien (waarschijnlijk) nog twee meer te verduren dit jaar. 2011 loopt zienderogen naar zijn einde. Nog 83 dagen en 2012 komt eraan.
Het regent hier nog altijd na. Het ergste schijnt evenwel voorbij voor zover het de tyfoons Pedring (internationale naam: Nesat) en Quiel (internationale naam: Nalgae). Tijd dus voor enkele statistieken.
Een bericht in de Inquirer van 6 oktober 2011: "MANILA, Philippines Weeks after Typhoons Pedring and Quiel
battered the northern part of Luzon, six more bodies were recovered by
rescuers, the National Disaster Risk Reduction and Management
Council (NDRRMC) said Thursday.
Five of the six bodies were victims of Pedring while the last was Quiels.
All died from drowning, the NDRRMC said.
With the latest discovery, the death toll from the two typhoons is now at 71, it said."
Schade aan wegen en andere infrastructuur is onoverzienbaar. Schade aan landbouwoogsten loopt op tot in miljarden PHP. De prijzen van dagelijkse verbruiksgoederen zoals rijst, groenten, fruit, vis, vlees en kip lopen op. Omdat de natuur vele oogsten beschadigde of vernietigde en omdat er vele wegen tussen landbouwgronden en verkoopplaatsen ontoegankelijk zijn geworden; tranport moet dan over alternatieve wegen gebeuren en alles wat alternatief is kost meer tijd en dus ook meer geld. Over enkele maanden zal het alweer Kerstmis zijn en traditioneel lopen de prijzen (zelfs zonder tyfoons) op gewoon vanwege die gebeurtenis.
Voor velen zal het het alweer een harde noot om te kraken worden: vooral voor de 'man met de pet'. Voor politieke verantwoordelijken zal het weer een gespijsde Kerstmis zijn want vragen voor economische hulp zijn al ingediend bij de VN, en van zodra de miljoenen USD toegekend worden, blijken vele Zwitserse en andere bankrekeningen op naam van al dan niet anomieme Filipijnse individuelen of firma's weer belangrijker te worden...
Volgende maand (november) vindt de tradtionele 11.11.11-actie plaats in Belgie. Dit jaar zal men wel voor records willen gaan want het jaar is 2011, dus betekent dat iets symbolisch...Er zullen extra vele miljoenen EUR worden ingezameld... Als er niets georganiseerd wordt, gebeurt er ook niets. Dat besef ik ook wel. Als er iets georganiseerd wordt, loont het dan wel de moeite ? Laat ons hopen dat enkele van de ingezamelde miljoenen ergens op terechte plaatsen komen... Voor al diegenen die altijd weer opnieuw over Belgie kankeren: is het ergens anders enigszins verschillend ? Als ik ergens over kanker, waarin verschilt het van waarover anderen kankeren ? Wanneer gaat iemand nog eens iets positiefs kunnen vertellen ? Niet alleen iets positiefs om positief te klinken, maar iets positiefs dat werkelijk gebeurde en positieve resultaten opleverde ?
Foto: de ambassade van de USA in Manila, overstroomd.
De voorbije dagen was het weer alle hens aan dek, want tyfoon Pedring (internationale naam: Nesat) trok over de Filipijnen. We weten het weer: er zijn weer overal overstromingen en totnutoe zo'n 20 tot 35 dodelijke slachtoffers (afhankelijk van verschillende bronnen). De wind gierde rond mijn huis hier als een fantoom uit een griezelfilm, maar de schade in mijn tuin bleef beperkt want op voorhand hadden we al extra-muurverankeringen voor bepaalde bomen en planten aangelegd en die bleken effektief. Zoals in het geval van zowat elke tyfoon werden alweer scholen gesloten en moesten de leerlingen niet naar hun klassen. In de volgende dagen kunnen we alweer berichten opvangen op televisie over de scholen in het algemeen die achteruit lopen op hun leerprogramma's door al de tijdelijke sluitingen en onderbrekingen omwille van tyfoons. Het nieuwe schooljaar (2011-2012) begon in juni 2011 (na de traditionele zomervakantie hier tussen begin april en begin juni) en werd alreeds vele malen onderbroken door tyfoons. Dit jaar (2011) is erg nat en rijk aan tyfoons en dus zijn de schoolonderbrekingen niet uit de lucht. Het is allemaal erg, maar in sommige streken is het erger dan in andere. Men gaat hier nogal vlug over tot het uitroepen van calamiteiten en dus tot sluiting van scholen en openbare diensten; in Belgie en Europa gaat men gewoon door met onderwijs en werkgelegenheid. Hebben mensen wat moeilijkheden om ter plaatse te geraken, dan zal men daar al dan niet begrip voor hebben. Als werknemers en schoolgaande kinderen tenminste een poging doen om 'er te geraken' zal men dat ook wel apprecieren; hier zegt men gewoon: doe geen moeite en blijf thuis, want in vele gevallen zijn er toch geen opzichters of schoolonderwijzers aanwezig want die doen evenmin moeite om ter plaatse te geraken. Goed, een tyfoon is niet iets wat men in Belgie en Europa gewend is; het is niet helemaal hetzelfde als streng winterweer wanneer het vele graden onder nul gebleven is en het hard gesneeuwd heeft en de wegen moeilijk berijdbaar zijn. In de Filipijnen komt er geen sneeuw voor, wel tyfoons en harde regen. Omdat er zoveel wegen in erbarmelijke staat bijliggen zijn velen niet in de mogelijkheid om over die wegen te reizen bij noodweer. In Belgie en Europa klaagt men al vlug wanneer er eens een autostrade niet behoorlijk onderhouden bijligt... Hier klaagt men niet over het onderhoud van wegen en autostrades; men blijft gewoon thuis omdat de regering gemakkelijk toelating gaf om thuis te blijven. Toelating daarvoor geven schijnt makkelijker te zijn dan om kosten uit te trekken om wegen en autostrades beter te onderhouden... De electriciteitsleverancier (Meralco) heeft totnutoe goed werk verricht want de typische onderbrekingen van de electriciteitstoevoer zijn tot een mimimum beperkt gebleven. Twee dagen geleden hadden we hier nog eens een onderbreking die enkele uren duurde (in de voormiddag) en vroeg in de namiddag was de toevoer alweer hersteld. De waterleveranciers die vorig jaar (2010) nog klaagden over een ongewoon droog jaar hebben in 2011 geen probleem: de stuwmeren zitten vol en aan voorraad is er geen gebrek. Internet-connectie loopt vooralsnog ook op rolletjes. Laten we voorlopig aannemen dat het allemaal dankzij betere voorzorgsmaatregelen vanwege al die leveranciers komt (en in geval van het water ook door de generositeit van de natuur). Wat de regeringsverantwoordelijkheid aangaat: daar moet nog veel worden bijgestuurd.Maar dat zal niet voor onmiddellijk zijn (is het dat ooit ?).
Als men hier toevallig eens wat later opblijft 's avonds in de leefkamer, en er geen televisie noch radio opstaat, hoor je de geluiden vanuit de buurhuizen. De huizen hier in de Filipijnen zijn niet geisoleerd (waarom zouden ze ook ? het is hier altijd warm), maar daardoor zijn ze ook erg geluiddoorlatend. Aan mijn linkerzijde woont een broer van mijn vriendin, met zijn vrouw en dochtertje van vijf. Op enkele blokken afstand woont een zuster van mijn vriendin, met haar man en twee dochtertjes, een van acht en een van twee. Die laatsten hoor ik niet want 'enkele blokken afstand' is te ver om geluiden op te vangen, zelfs door niet geisoleerde gebouwen. Geluiden vanuit het huis waar de broer van mijn vriendin woont kan ik wel opvangen. Zijn dochtertje is vijf jaar oud, men had bezoek van het nichtje van acht jaar oud van enkele blokken verder en zij speelden of maakten alleszins lawaai. Maar het was alreeds negen uur 's avonds. Dat is hier heel gewoon. Men laat kinderen spelen binnenshuis en vooral buitenshuis tot zowat negen uur 's avonds en daarna moeten ze gaan slapen. De kinderen in de omgeving gaan allemaal, voor zover ik weet, naar school. De lokale school voor lager onderwijs hier, amper twee straten ver, werkt in shiften omdat er zoveel lokale kinderen zijn. Er zijn klassen die beginnen om zes uur 's morgens (het wordt amper licht rond die tijd) en het gaat door tot zes uur 's avonds (wanneer het donker wordt). Het hele jaar door komt de zon hier op rond zes uur 's morgens en gaat onder rond zes uur 's avonds. Twaalf uren licht en twaalf uren duisternis. Het is gemakkelijk. Het dagelijkse lawaai is een ander verhaal natuurlijk: 's morgens valt het nogal mee, rond twaalf uur 's middags is er gewoonlijk heel wat herrie buiten want dan loopt er een school-shift af; tussen een en vier uur 's namiddags is het meestal buitengewoon rustig want dan nemen velen tijd voor een siesta (kinderen zowel als volwassenen) omdat het vaak de warmste uren van de dag zijn; vanaf vier uur 's namiddags komen de kinderen weer op straat, gaan vele buurtwinkeltjes weer open na de siesta-tijd en herbegint het straatlawaai. Dat gaat dan door tot zowat negen uur 's avonds, waarna de rust meestal weerkeert. Kleine kinderen zouden al voor negen uur 's avonds in bed moeten liggen, maar omdat er hier een siesta-tijd is voor enkele uren in de namiddag kan men dat wellicht pardoneren. Persoonlijk heb ik er weinig of geen problemen mee: iedereen doet maar met hun kinderen wat ze willen en wanneer het een locaal gebruik is om ze tot negen uur 's avonds op straat te laten spelen, wie ben ik, als buitenlander, om daarover commentaar te geven ? Ik hoor wel vaak van familieleden en vrienden dat hun kleine kinderen het niet 'zo goed' doen op school . Misschien zullen zij het ook nooit erg goed doen na de lagere school, of zelfs nog slechter in het middelbaar onderwijs want dan blijven die jongeren vaak halve nachten op, zingend, dansend en drinkend omdat er wel elk weekend een verjaardagspartijtje, doopsel, begrafenisplechtigheid, of gewoon een gezellig samenzijn is waarbij velen zingen, dansen en drinken en onder die velen laten jongeren zich uiteraard niet onbetuigd. Dat zijn factoren waardoor kinderen en jongeren slecht studeren. Zij blijven te laat op en wanneer zij naar school moeten, zijn ze moe en ongemotiveerd. Vele van die jongeren halen dan ook nooit een drempel naar de universiteit, hetgeen belangrijk zou kunnen zijn om een toekomstige beter betaalde job uit te oefenen, en velen leren ook nauwelijks behoorlijk een andere taal spreken (zoals Engels) dan Tagalog of een of ander dialect dat zij gewend zijn om te spreken, te schrijven en te verstaan. Let wel: de Filipijnen is een derdewereldland; politici en verantwoordelijken hebben altijd de mond vol over 'kansen creeren' voor jongeren om de werkgelegneheid aan te zwengelen en het volk een betere toekomst te geven. Maar locale gebruiken en tradities zijn hier al sinds eeuwen aanwezig en veranderen niet vlug. Meisjes maken er zich overwegend niet al te druk over want vooraleer zij twintig worden, zijn zij meestal reeds moeder, waarna hun rol die van huisvrouw wordt. Jongens maken zich misschien weleens zorgen (vooral diegenen die verantwoordelijkheid willen nemen). maar proberen ofwel werk te vinden in het buitenland (als zogenaamde OFW oftewel Overseas Filipino Worker) ofwel nemen zij een voorbeeld aan hun ouders en grootouders die altijd arm waren en bleven. Ambitie bij jongeren ontbreekt hier vaak, tradities zijn alomtegenwoordig.
De Filipijnse universiteiten zijn uit een internationale top 300 gevallen: een fragment van een bericht in de Inquirer van 6 september:
"Top Philippine universities fared poorly in this years world
university rankings by a respected London-based agencyan underwhelming
rating linked by Filipino experts in higher education to declining government support.None of the countrys elite schools made it to the top 300 in the
latest rankings for 2011-12 released on Monday by the London-based
Quacquarelli Symonds (QS), a company specializing in education and study abroad.While still the top Filipino school on the list, the University of
the Philippines was ranked 332, falling 18 spots from the 314th place
last year. Ateneo de Manila University placed 360th, down from 307th
place last year. Two other universities slipped farther down the list, with De La
Salle University dropping from the 451-500 bracket last year to the
551-600 bracket this year. The University of Santo Tomas was out of the
top 600 list, down to the 601+ bracket from the 551-600 bracket last
year. QS assesses world schools based on academic performance and employer
feedback. The company surveyed 32,000 academics and 16,000 employers
this year, describing the initiative as the largest of its kind ever
conducted."
Dit soort van enquetes zijn altijd wel de grootste die er ooit hebben plaatsgevonden.... Dat terzijde gelaten, enkele jaren geleden alreeds had ik enkele gesprekken met Filipijnse jonge dertigers die wel degelijk een universiteitsopleiding genoten; zij kloegen toen al over de voor hen zichtbare achteruitgang van het onderwijs in het algemeen in de Filipijnen. Alhoewel geen expert terzake stel ik zelf ook wel enkele dingen vast:
- deze jonge dertigers, met universitaire opleiding (TEW) vonden een arbeidsbetrekking in callcenters (eigenlijk als telefonisten...); ondanks vele positieve berichten in de media over de stijgende populariteit van dit soort bedrijven en over de outsourcing door vele internationale bedrijven van dit soort diensten aan Filipijnse callcenters, werden hun lonen in de loop van de voorbije jaren ongeveer gehalveerd...
- terwijl door vele buitenlanders wordt aangenomen dat Filipino's vloeiend Engels spreken (en door regering en media voortdurend benadrukt wordt dat Engels eigenlijk de tweede taal is in de Filipijnen) stel ik vast dat de kennis van het Engels bij velen van een bedroevend niveau is; wat is bedroevend ? dat het misschien wel min of meer begrepen wordt wanneer gesproken door een buitenlander die hier vertoeft maar dat men het nauwelijks kan beantwoorden in het Engels;
- dat er hoe langer hoe minder televisieprogramma's in het Engels zijn; de meeste films, teleivisieseries en documentaires worden in Tagalog gedubd...
- dat er hoe langer hoe meer schoolgaande kinderen bijkomen en dat vooral de basisscholen hun klasuren verminderen (gemiddelde duurtijd van een schooldag in een basisschool is tussen 2 en 4 uur) omdat men met 'shiften' werkt om toch zoveel mogelijk schoolgaande kinderen wat basisonderwijs aan te bieden.
- dat het stijgende nationalisme (o.a. dubbing van buitenlandse films en televisieprogramma's ) en de toenemende verslaving van videospelletjes in internetcafees en de achteruitgang van de boekenverkoop de leergierigheid van schoolgaande kinderen niet bevordert.
Vanuit Malacanyang (het presidentiele paleis) klinken er vaak stemmen dat de huidige regering (onder leiding van Benigno Aquino, zoon van oud-presidente Corazon Aquino) vooral werk zal maken van het creeren van nieuwe jobs. Hoe gaan zij die nieuwe jobs eigenlijk creeren als het onderwijs te wensen overlaat ? Vooral als het basisonderwijs al te wensen overlaat ? 1 op 3 Filipijnen moet rondkomen met ongeveer 1 USD per dag... De prijzen van levensmiddelen en diensten stijgen want vooral de internationale olieprijzen stijgen. Honderdduizenden Filipijnen trekken jaarlijks naar het buitenland omdat zij daar beter betaald werk krijgen, maar traditioneel worden zij vooral aangeworven in landen van het Midden-Oosten. Irak, Lybie, Jemen, Algerije zijn al geen trekpleisters meer en diegenen die er werken staan te springen om terug te keren naar de Filipijnen. Velen die in het buitenland werken zijn daar vaak tewerkgesteld als schoonmaakpersoneel, kelners, dienstknechten en -meiden.
Als het basisonderwijs blijft achteruitgaan (hetgeen kan verondersteld worden als de bevolkingsaangroei blijft toenemen) zullen er minder en minder geschikte kandidaten zijn om aangeworven te worden in het buitenland. Als de internationale onrust in het Midden-Oosten aanhoudt, zullen er minder en minder Filipijnse kandidaten zijn om in die regio tewerkgesteld te worden. Als het basisonderwijs gebrekkig is, zijn er minder en minder kandidaten om middelbaar onderwijs te volgen; als er minder en minder kandidaten zijn die middelbaar onderwijs volgen zijn er ook minder en minder universiteitskandidaten; als de universiteiten te wensen overlaten, zijn er ook minder afgestudeerden die aan een degelijk betaalde job kunnen raken (om het even of dat nu in binnen- of buitenland is).
Wat zou dus de eerste vereiste moeten zijn van de regering ? Degelijk onderwijs creeren in plaats van het te laten verwateren. Met degelijk onderwijs kan men afgestudeerden aan degelijke banen helpen. Met degelijke banen kunnen die mensen de armoede in hun land helpen bestrijden. Hoe dat allemaal te doen ? Wel, daarom zijn er politici en regeringen om daaraan oplossingen te bieden, nietwaar ? Zij dienen afspraken te maken met reeds aanwezige economische investeerders en nieuwe investeerders aan te trekken. Niet door wild om zich heen te slaan en paniekmaatregelen te creeren zoals geboortebeperking wat als principe niet slecht is maar op tegenstand van de bevolking stuit (zowel Rooms-Katholieken als Muslims), niet door potentiele akkoorden met andere landen af te slaan (o.a. over de Spratly-eilanden waar er mogelijk enorme gas- en olievoorraden zouden kunnen geexploiteerd worden), niet door zich onnodig bezig te houden met het aan de kaak stellen van corruptie gepleegd door vorige regeringen... Anders maakt het weinig uit of men in een zogenaamde democratie leeft waar armoede heerst of in een anarchie waarin er niets anders bestaat dan armoede.
foto: president Benigno Aquino (bij zijn beediging).
Onnodig dispuut en dialoog die niet ergens toe leidt
Sinds geruime tijd is er veel te doen over de Spratly-eilanden (een eilandengroep in de Zuid-Chinese zee) waarvan het territorium wordt opgeeist door de Filipijnen, China, Vietnam, Maleisie en waarschijnlijk nog wel enkele andere landen in de omgeving. Ogenschijnlijke reden: men betwist elkaar het eigendomsrecht over deze eilanden; werkelijke reden:er zijn potentieel rijke gas- en olievoorraden onder zee aanwezig. Vanzelfsprekend hebben de Filipijnen niet het kapitaal noch de technische ondervinding om ernaar te boren, boven te halen en te exploiteren. China heeft alleszins genoeg kapitaal, de technische knowhow kan nog altijd van ergens anders komen, als er maar een deal gevonden wordt. Dat is precies wat vooralsnog niet kan gevonden worden. Waarom sluiten de politici van verschillende geinteresseerde landen niet een deal die kan leiden tot boren en ontginnen van de olievoorraden ? Iedereen in de regio kan er beter van worden. Nu blijft het dispuut draaien rond wie er nou feitelijk het territoriumrecht kan claimen en er gebeurt niets. Een fragment van een bericht in de Inquirer van vandaag: Philippine Defense Secretary Voltaire Gazmin is optimistic that tension between
the Philippines and China has gone down following President Benigno
Aquinos five-day state visit to the socialist state last week. Aquino and Chinese President Hu Jintao issued a joint statement Thursday
stressing their commitment to a peaceful dialogue to address the West Philippine Sea (South China Sea) territorial dispute.With that statement, the tension has gone down, Gazmin said in a chance interview in Camp Aguinaldo Tuesday. Ahead of the trip, Manila had accused Beijing of incursions in areas claimed by the Philippines, firing on Filipino fishermen, laying buoys and markers, and hounding an oil vessel. Asked if there could still be Chinese intrusions in the
Philippine-claimed territories in the West Philippine Sea, Gazmin said,
With the goodwill that was shown and demonstrated by the president and
the reciprocal statements of the Chinese, I dont think that would be
We hope.
Er is altijd hoop, maar er komen nooit akkoorden... Het doet, op een bepaalde manier, denken aan de politieke situatie in Belgie...
Een tweetal weken geleden was ik thuis aan het werk op mijn desktop toen er aangebeld werd. Het bleek een oom van mijn vriendin te zijn die ons uitnodigde om het gezelschap te vervoegen dat in de buurt aan het zingen en drinken was. Ik vroeg wat de oorzaak was van de gebeurtenis en hij antwoordde iets van "veertig dagen sinds dit of dat"; zijn Engels is niet al te best en ik begreep het niet. Maar goed, het was weer eens een gelegenheid om samen te komen met familie en vrienden, er was een videoke-machine voorzien dus kon iedereen zingen naar hartelust, er was drank (de onvermijdelijke Emperador (een locale cognac) en pulutan voorradig. Pulutan is een locale uitdrukking voor snacks die men kan nuttigen tijdens het drinken: het bestaat niet uit nootjes en chips zoals in Belgie, maar uit bereide kip, bereid varkensvlees of bereide vis, in allerlei sausjes. Niet noodzakelijk sterk van specerijen voorzien, want het Filipijnse voedsel is, in tegenstelling tot voedsel in sommige andere Aziatische landen niet bijzonder hevig gekruid. Je vindt hier wel sterk gespijsd voedsel zoals bijvoorbeeld Bicol Express (een specialiteit uit de Bicol-provincie), en als je dat als westerling eet dan neem je daarna de express-trein naar de dichtstbijgelegen WC waar je nog meer lawaai maakt dan de zangers buiten omdat het erg effektief is op je darmstelsel... Hoedanook, de aanleiding tot de gebeurtenis, zo vertelde mijn vriendin mij achteraf, was dat een jonge neef van haar oom veertig dagen daarvoor was doodgeschoten door de politie tijdens een overval in Caloocan (een stad op een aantal kilometers afstand van Antipolo City). Ik hoorde niemand praten over die gebeurtenis. Er was alleen maar zingen, drinken, eten en lachen. Waarom ook niet ? Het is een andere levensmentaliteit hier dan in Belgie of in het Westen. Jacques Brel zong het in Le Moribond: J'veux qu'on rie, j'veux qu'on danse J'veux qu'on s'amuse comme des fous. J'veux qu'on rie, j'veux qu'on danse Quand c'est qu'on m'metra dans l'trou.
Onlangs hoorde ik van iemand in Belgie waarmee ik regelmatig correspondeer via e-mail het volgende:
"Zaterdag
naar een Belgisch-Filipijnse BBQ geweest, en langdurig gepraat met twee
vrienden die net terug waren van de Filipijnen (beiden waren er twee
maanden). De ene
was (en is altijd ) zeer positief, de andere eerder negatief (en over
sommige aspecten zeer negatief). Marcel , 55,(de eerste) heeft een
huis gebouwd op een eilandje zon 50 km ten noorden van Tagbilaran en is
van plan om over drie jaar definitief naar
de Filipjnen te verhuizen. Je kan best zeggen dat hij bezeten is van
de Filipijnen ; het glas is atlijd half vol. Hij heeft veel van het
werk aan zijn huis en tuin zelf gedaan, dus van verveling geen sprake.
Eric (60) (de tweede) is al een tweetal jaar
met pensioen, en overwoog tot voor kort ook om naar de Filipijnen te
verkassen. Maar zijn laatste bezoek (misschien ook echt laatste ??)
heeft hem van gedacht doen veranderen. Toen hij er in de jaren 90 de
eerste keer was, vond hij dat de Filipijnen
zon 50 jaar achterop was vergeken met België, nu, meer dan tien jaar
later, vindt hij dat ze er nauwelijks op vooruit zijn gegaan ; ze
verbleven ook een tijdje bij familie in het binnenland van Mindanao ,
waar de mensen niet leven, maar overleven ; zeer
armoedige omstandigheden daar dus (volgens hem natuurlijk) ; hij had
ook van alles op te merken over de gezondheidszorg, dat Filipijnse
steden niet veel te bieden hebben en dat de Filipinos (vooral de mannen
eigenlijk) vuile mensen zijn ; overal rommel, en
plastic, veel pastic, zwerfvuil. Blijkbaar ligt Manila Bay er vol van
!! Ook zag hij er geen toekomst voor zijn twee tiener-kinderen !
De waarheid zal altijd wel ergens in het midden liggen, maar wat denk jij van dit alles ?" Het is een interessante kwestie opgeworpen tussen twee nogal verschillende mensen. Ik antwoordde als volgt:
Tagbilaran
City (ook lokaal bekend als The City of Friendship) is volgens hun
eigen bronnen een van de acht droomsteden in de Filipijnen, een van de
twintig meest competitieve steden in
de Filipijnen, en de eerste stad qua levenskwaliteit in de
Filipijnen... Tot zover de promotie. Alles wat errond ligt zal wel van
hetzelfde laken zijn.
Men
krijgt hier soms echt de indruk dat er plaatsen zijn waar het goed
vertoeven moet wezen, en gedeeltelijk zal dat ook wel zo zijn
(gedeeltelijk omdat sommige steden en provincies meer
kunnen en willen doen dan andere), voor het overige is men natuurlijk
zelf verantwoordelijk voor een aangenaam leven.
Mindanao
is inderdaad een van de armste streken in de Filipijnen (overwegend
Moslim-gezind en bijgevolg door de opeenvolgende vooral Rooms-Katholieke
regeringen bewust achteruit gesteld).
Het is overwegend een streek waar je als westerling beter niet
heengaat, want Moslim-rebellen zijn daar erg aktief en meer dan soms
worden daar westerlingen ontvoerd en worden en losgelden geeist
vooraleer vrijlating kan overworgen worden. Afhankelijk
van het fanatisme van de ontvoerders, komt er soms een vrijlating
gewoon na onderhandelingen (zonder betaling van losgeld), soms een
vrijlating na betaling van losgeld, en soms wordt een ontvoerde om het
leven gebracht of er nu losgeld betaald werd of niet.
Omdat het een achtergestelde streek is, is de armoede en de vuiligheid
uiteraard prominent zichtbaar. De uitdrukking 'arm maar proper' was
misschien vele decennia geleden van toepassing in Belgie en Europa (maar
tegenwoordig ook al minder), en in streken zoals
Mindanao is die uitdrukking nog niet bekend...Als
de Filipijnen worden aangeduid als een derdewereldland, worden er
meestal voorbeelden getoond uit Mindanao (opzettelijk); de regering weet
ook wel dat mensenrechtenorganisaties beter
weten over het hele land, maar het levert nog altijd hulp op van
Amnesty International en subsidies van de Verenigde Naties. Er heerst
inderdaad een ouderwetse mentaliteit te vergelijken met 50 of meer jaar
geleden in Belgie;. Ik sprak al eerder over de Nonkel Bob-mentaliteit... Was die zo slecht ?Het
was een andere tijd toen. En de tijd in de Filipijnen is NU. Men kent
nonkel Bob hier niet. Wie kende nonkel Bob nog in Belgie toen Bob
Davidse overleed behalve wat overlevenden van
oudere generaties ?
Mijn
besluit: overschat het niet (zoals in het geval van Tagbilaran City)
maar onderschat het evenmin (zoals in het geval van Mindanao). Als men
gewoon in Belgie woont in bijvoorbeeld Sint-Martens-Latem,
zal het leven wel heel aangenaam zijn want alles is er proper; als men
in Antwerpen-Noord woont zal het leven heel wat minder aangenaam zijn
want alles is er vuil. Het verschil tussen proper en vuil wordt
grotendeels veroorzaakt door de mensen die er wonen:
in Sint-Martens-Latem zullen dat waarschijnlijk wel overwegend
welgestelde Vlaamse burgers zijn, in Antwerpen-Noord zijn dat overwegend
vreemdelingen die een ghetto creeren en wat achtergebleven, oudergeworden Vlamingen die nergens anders meer heen kunnen.
Er zijn verschillen, maar ook overeenkomsten tussen al deze gebieden in Belgie en de Filipijnen.
De
verschillen zowel als de overeenkomsten zijn er ook onderling en ik
denk zelfs tot op zeker hoogte verwisselbaar. Waarmee ik bedoel: in een
stad of streek waar de welvaart alreeds ingeburgerd
is, gaat het erop achteruit; in streken waar armoede heerst kan het er
alleen maar op vooruit gaan want het is ondenkbaar dieper te zakken dan
het diepste punt.
Critici beweren vaak en niet zonder sarcasme: gaat het slecht ? Het kan nog veel slechter...Meestal
zijn dat critici die eigenlijk geen persoonlijke ervaring hebben met
het onderwerp waarover ze praten en behaaglijk in hun studeerkamer een
tekstje uittijpen op hun laptop, bij
de genoeglijkheid van de centrale verwarming en onder het drinken van
hun gin-tonic...Ik heb geen adviezen te verstrekken, maar indien nodig:
in
het eerste geval: kom hierheen, leef hier enkele jaren en zie met eigen
ogen hoe het eraan toe gaat; als het uiteindelijk niet bevalt kan het eventueel aangekochte huis nog altijd verkocht
worden en kan men ergens anders heen;
in
het tweede geval: probeer het ofwel in een andere streek in de Filipijnen
maar probeer het beter helemaal geen tweede keer; als de eerste
indruk niet bevalt, zal een tweede wellicht evenmin
bevallen... Beter om naar Spanje te trekken als men dan toch zonodig
een ander land en een warm klimaat wil opzoeken. Let
wel: ik doe niet minachtend over Spanje; het is wellicht een van de mooiste
landen ter wereld met genoeg plekjes ver weg van de alledaagse toeristen
om te leven als men ver weg van toeristen
wil leven, niet zo ver van Belgie vandaan en bovendien in Europa gelegen
dus met dezelfde munteenheid en makkelijk bankverkeer enz.
Een
levensavontuur is niet hetzelfde als toerisme voor enkele weken; het is een te nemen
beslissing voor de rest van je leven. Als je niet bereid bent om zo'n
beslissing te nemen (en er zullen dan altijd
wel motieven gevonden worden betreffende om het even welk land), doe
het dan niet.
Zelfs hier, in de Filipijnen, hoorde ik over de dramatische omstandigheden op Pukkelpop in Belgie (via radio Deutsche Welle) ! Internationale berichtgeving is dus toch geen loze kreet.
Wat
de Belgische regeringsonderhandelingen betreft, denk ik hoe langer hoe meer dat er
eigenlijk niet meer onderhandeld wordt en dat er alleen nog gezocht
wordt naar een compromis om het voor Belgen aanvaardbaar te maken dat er
geen Belgische staat meer zal zijn over korte tijd.
Het
enige wat daaraan opmerkelijk zou zijn is dat Belgie dan het eerste
Europese koninkrijk is dat ontbonden wordt sinds eeuwen. Er waren al
eerder ontbindingen van Europese landen en staten in de laatste eeuw
(denk aan Joegoslavie, Tsjechoslovakije...) maar dat waren
republieken.
Daarnaast: het gaat het niet goed
op de wereldmarkt. In Europa kwam Griekenland eerst aan bod als
kandidaat voor het nationale faillissement, daarna Portugal, nu spreekt
men zelfs al van Frankrijk en Italie... Waar is het elan gebleven
waarmee Europese politici de Europese eenmaking aanbeveelden op het
einde van de twintigste eeuw ? Waar is al het belastingsgeld van Europese belastingsbetalers naartoe gegaan ?
De USA kon recent nipt een financieel faillissement vermijden, maar ook daar is de toestand niet rooskleurig.
Wanneer
ik praat met Filipino's hier merk ik dat zij er nauwelijks weet van
hebben of er in elk geval niet van wakker liggen; armoede heerst hier al
sinds eeuwen. Niemand schijnt hier echt te beseffen dat als financiele
grootmachten als Europa en USA zouden ten onder gaan, dit ook
katastrofale gevolgen zal hebben voor derdewereldlanden...
Japan ligt voorlopig ook al op zijn gat (na de aardbeving, tsunami en daaropvolgende katastrofe met de 'nuclear plants' in Fukushima). Het zal wel enige tijd kosten vooraleer Japan terug helemaal op orde raakt. Dan zijn er natuurlijk China en India, hier in Azie. Samen hebben die twee landen zowat de helft van de wereldbevolking. Ik vermeld dat alleen maar om te zeggen dat ze groot zijn. Niet alleen groot maar economisch ook erg vooruitstrevend. Die kunnen zichzelf en de rest van Azie wel een tijdje op de been houden. Armoede ? Natuurlijk, vooral in India. In China heet dat waarschijnlijk een gestructureerd minder inkomen... Maar hoe het ook genoemd wordt, als de USA en steeds meer landen in Europa onderuit dreigen te gaan, dan kunnen de Chinezen en de Indiers wel eens een glimlachje vertonen. Zolang zij tenminste een plan B hebben, mochten de USA en Europa helemaal kopje onder gaan.
De wereld waarin we leven is natuurlijk de enige wereld die
we hebben. Althans vooraleer we sterven; wat er daarna is (als er iets
is, zullen we dan wel ervaren).
Het maakt ook mij
soms triest; een titel van een roman zoals 'De ondraaglijke lichtheid
van het bestaan' is dan weer perfect. Ik heb die roman van Milan Kundera
nog altijd niet gelezen en soms vraag ik mij af of ik dat boek wel moet
lezen, waarmee ik bedoel: die titel is alreeds zo volmaakt en
veelzeggend dat het verhaal dat na de titel volgt eigenlijk overbodig
is. Gelukkig voor lezers (en schrijvers) dient er wel een verhaal te
volgen na de titel. Op een dag zal ik het weleens lezen.
Sinds
enkele maanden e-mail ik met een jonge Amerikaanse vrouw die ergens in
een godvergeten
plaats in Minnesota woont. Ongetrouwd, maar zij heeft een vriend;
zonder werk en dus niet direct welgesteld; zij is een
ex-drugsverslaafde (een van de redenen waarom zij werkloos is) maar zij
is afgekickt; een jonge vrouw met literaire ambities en heel
interessant om mee te dialogeren. Zij heeft nog niets gepubliceerd maar
probeert dat wel te doen. Zij heeft geen computer thuis, maar gaat elke
dag naar de openbare bibliotheek, waar zij kosteloos (of althans voor
een minimaal bedrag) een computer kan gebruiken. Zij is een film- en
boekenliefhebster.
Van tijd tot tijd vertel ik
mijn (Filipijnse) vriendin over haar; in het begin kon mijn vriendin
nauwelijks begrijpen dat 'zoiets' mogelijk is in de USA. Want Filipino's
hebben de bijna onwrikbare overtuiging dat iedereen in de USA en in het
Westen rijk en gelukkig is. Iedereen verdient daar geld als slijk
en entertainment is alomtegenwoordig. Het ideaal van elke
Filipino.
Mijn vriendin begint na enkele jaren
samenleven met mij haar mening over de Westerse wereld te herzien. Net
zoals ik mijn mening over derdewereldlanden moest aanpassen na permanent
te gaan wonen in een dito land. Vanzelfsprekend zijn er wel eens dagen
waarop ik denk: zie je wel ? Enkele dagen geleden waren we nog maar eens
aan het winkelen in een shopping-area in de buurt (Gate 2, genaamd,
hetgeen een hele buurt is van kleine en middelgrote winkels en enkele
supermarkten). We kwamen daar aan rond 1.30 uur in de namiddag en wat
kon ik bemerken: overal slapend personeel: slapend aan toonbanken, in de
laadruimten van vrachtwagens, achter het stuur van geparkeerde
tricycles, bedelaars en andere werklozen slapend op de grond of op
trappen leidend naar winkels, enz.
Als je dat
ziet, dan denk je natuurlijk: dat is een van de redenen waarom dit een
derdewereldland is. Het was niet eens buitengewoon warm
dus er was geen atmosferische aanleiding om te slapen voor die mensen.
Behalve uit gewoonte. Velen doen een dutje na het middagmaal en dat
loopt al snel uit tot 3 of 4 uur 's namiddags. Daarna worden zij wakker
en doen iets (als zij iets te doen hebben) tot 9 uur 's avonds of langer
(soms de hele nacht want vele winkeltjes zijn 24 uur op 24 open)...
Als
je dat vergelijkt met Belgie: de meeste winkels gaan pas open om 9 of
10 uur 's morgens (supermarkten soms al om 8 uur, enkele dagbladwinkels
en bakkerijtjes al om 6 of 7 uur), nemen een half uur of een uur
lunchpauze tussen 12 en 1 uur en openen weer hun deuren tussen 1 en 5 of
6 uur (sommige supermarkten blijven open tot 8 of 9 uur).
De uitbaters verdienen vaak goed geld, maar wanneer zij dan
hun maandelijkse rekeningen krijgen (elektriciteit, verwarming, enz) en
wanneer zij hun belastingsfakturen krijgen, slaan zij groen
uit.
Hier betalen velen gewoon nooit belasting
omdat de belastingsdiensten onderbemand zijn (of prefereren te slapen in
plaats van te werken) en niet over aangepaste computersystemen
beschikken om alles te beheren.
Daar komen de
clichees over derdewereldlanden vandaan en ongetwijfeld steekt er (zoals
gewoonlijk) wel authenticiteit achter die clichees. De clichees van de
westerse wereld (altijd maar werken om veel te verdienen en dan veel
belastingen betalen) zijn evengoed authentiek. Daar komen dan weer de
clichees van zwartwerk vandaan in de westerse wereld....
Het is goed om vele van die dingen in een perspektief te kunnen plaatsen.
Maar dingen in perspektief plaatsen, kan ook triest maken...
2011 is alweer voorbij, 2012 is begonnen. 
Onder de internationale naam Washi en de locale naam Sendong ging waarschijnlijk de laatste tyfoon van 2011 van kracht in de Filipijnen en maakte (als voorlopig cijfer) minstens 1.500 dodelijke slachtoffers. Het cijfer verandert dagelijks.
Vaker en vaker ontvang ik reacties vanwege westerlingen (Belgen) op deze blog.
Op 4 september 2011 plaatste iemand met het alias 'corse' volgend bericht op www.politics.be:
