Ik ben Jozef, en gebruik soms ook wel de schuilnaam cheverrant1.
Ik ben een man en woon in Antipolo City (Filipijnen) en mijn beroep is internetverkoper van boeken, cd`s, video`s, dvd`s.
Ik ben geboren op 20/01/1957 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: literatuur, films, muziek, strips.
Zoeken met Google
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Vandaag, 07 maart 2011, zijn de brandstofpijzen aan de normale tankstations in de Filipijnen ongeveer als volgt: Regular unleaded gasoline = P 60 per liter (of ongeveer 1 EUR); Diesel fuel = P 51 per liter (of ongeveer 75 EUROcent). In Europa klaagt men altijd. In de USA klaagt men evenzeer. Als het niet over het weer is, dan klaagt men over de brandstofpijzen. In Europa worden er aanzienlijke taksen geheven op brandstof. In de USA zijn die taksen al beduidend minder. In de Filipijnen heft de overheid ook wel een beetje taks op brandstof, maar die taks is eigenlijk te verwaarlozen. Men klaagt hoedanook. In rijkere landen klaagt men omdat elke prijsverhoging (bovenop de alreeds aanzienlijke taks) onwelkom is (vooral in Europa dat over weinig of geen eigen brandstof beschikt); de USA pompt wel eigen brandstof naar boven maar niet genoeg om aan het dagelijkse verbruik te kunnen voldoen; de Filipijnen voeren brandstof in vanuit het midden-oosten en klagen dus evenzeer wanneer de dagprijzen de hoogte ingaan; er wordt verondersteld dat er wel enige plaatsen in de Filipijnen of in de onmiddellijke omgeving zijn waar men petroleum zou kunnen winnen maar het proces om dat te doen is zo kostbaar dat het resultaat twijfelachig blijft. Grote petroleummaatschappijen stellen zich kandidaat om te gaan boren maar hangen er wel een prijskaartje aan vast dat het budget van de Filipijnen vooralsnog te boven gaat. Misschien moeten de Filipijnen een "joint venture" aangaan met andere Aziatische landen zoals Zuid-Korea, Vietnam, Japan, China, Maleisie enz om de grote petroleummaatschappijen te betalen voor hun diensten. Tot dusver is niemand echt bereid om zich aan zo'n avontuur te wagen. Als de onrust in het midden-oosten, hetgeen begon in Egypte, overwaaide naar Libie en nu alreeds Tunesie heeft bereikt doorgaat, zullen brandstofpijzen wekdra ongekende hoogten ingaan. In Europa zal iedereen klagen. In de USA ook. Het wordt tijd voor Azie om te kiezen tussen blijven betalen voor brandstof uit het midden-oosten of voor een wel degelijk kostbare investering maar met aanzienlijke prospektieven op eigen grondgebied. .
Categorie:leven in een ander continent
07-03-2011, 11:38 geschreven door cheverrant1
27-02-2011
Taal (Tagalog , Engels)
Zoals al eerder vermeld in vroegere artikels op dit blog is de officiele taal van de Filipijnen het Tagalog. Er zijn zowat 150 verschillende dialekten, maar daar ga ik nu niet op verder borduren. Engels wordt door de Filipijnse overheid gepropagandeerd als zogenaamde tweede taal. De propaganda klinkt leuk en kan mogelijk wel wat internationale investeerders die Engels spreken hierheen lokken. Misschien ook niet, want de officiele overheid is nogal stroef (om het zacht uit te drukken) en niet geneigd om snel werk van iets te maken, met name bouwvergunningen en arbeidstoelatingen om maar twee voorbeelden te geven van wat mogelijke investeerders uit de aard der zaak graag snel zien manifesteren. Terug naar de taal dan. Heel wat Filipijnen spreken een mondjevol Engels, genoeg om toeristen te woord te staan. Het onderwijs van Engels is miniem (in het beste geval enkele uurtjes per week voor lagere school- en middelbare schoolstudenten). Enkel college- of universiteitsstudenten krijgen meer Engels onderwijs. Toen ik hier voor het eerst kwam in 2005 als toerist leek al dat Engels best aangenaam. Ook op televisie waren er nogal wat Engelstalige programma's te zien (zelfs Britse feuilletons zoals Midsummer Murders met John Nettles !). Dat was wel op kabeltelevisie in het hotel... Maar ook standaard Filipijnse zenders (die men gewoon via een antenne kan ontvangen op televisietoestellen in huiskamers van gewone Filipijnse inwoners) hadden nogal wat Amerikaanse programma's. In 2007 toen ik hier permanent kwam wonen, was dat nog altijd zo. Thans, in 2011, blijken de programma's op de standaard Filipijnse zenders (die men dus gewoon via een antenne kan ontvangen) nogal veranderd te zijn. Thans zie je bijna uitsluitend programma's in Tagalog en heel wat Amerikaanse films worden in Tagalog gedubde versies uitgezonden (1992's Batman Returns van Tim Burton, 1980's Superman van Richard Donner enz). Zelfs aankondigingen van programma's die in de volgende minuten zullen te zien zijn (ook al betreft het episodes van Amerikaanse series die gelukkig nog wel in originele versie worden vertoond) worden in Tagalog gegeven. Nieuwsuitzendingen die voorheen op sommige zenders in het Engels waren, worden nu in Tagalog aaneen gepraat. Alleen commercials worden nog vaak in het Engels gegeven, waarschijnlijk omdat het goedkoper is om Amerikaanse commercials van goedverkopende produkten in de Filipijnen uit te zenden dan om nieuwe commercials in Tagalog te maken voor dezelfde artikelen. In de bioskopen is het aanbod van Amerikaanse en Filipijnse films nog altijd evenwichtig, maar zijn de Filipijnse films (dus in Tagalog gesproken) wel kenmerkend meer succesrijk. Muziek is enorm belangrijk hier. Elke Filipijn pretendeert wel zelf te kunnen zingen en doet dit ook bij elke gelegenheid. De muziek echter komt ook meer en meer uit eigen land en steeds minder uit Amerika of Groot-Brittannie. Zomerhits komen vaak uit Korea (weliswaar in een Engels gezongen versie) maar worden snel gekopieerd door Filipijnse entertainers die het uitbrengen in Tagalog. Dit zijn meestal rampestampers van het slag van VTM-Tien om te zien....
Alhoewel er sinds juni 2010 een nieuwe president is (Benigno Aquino III) die liberaal is, alsook een nieuwe regering die ook min of meer liberaal verondersteld wordt te zijn, en die allemaal buitenlandse en dus Engels-sprekende investeerders willen aantrekken, schijnt het Engels als tweede taal steeds meer naar de achtergrond te verdwijnen. Is dit toeval ? Of is er werkelijk iets aan de gang om het Engels steeds meer uit het oor te verbannen ? Uiteraard wil ik hier geen pleidooi houden voor Amerikaanse of Europese imperialisten. Maar als men investeerders vanuit die continenten hier wil aantrekken omdat men hun dollars of euro's best kan gebruiken, lijkt het minimaliseren van het Engels wel erg tegensprekelijk.
Foto: portret van William Shakespeare
Categorie:leven in een ander continent
27-02-2011, 00:00 geschreven door cheverrant1
26-02-2011
Internationale onrust
Sinds enkele weken is er weer veel internationaal nieuws: eerst was er onrust in Egypte hetgeen leidde tot het ontslag van president Hosni Moubarak. Nu is er onrust in Lybie (buurland van Egypte), hetgeen waarschijnlijk zal leiden tot de afzetting van president Momar Kahdafi. Hosni Moubarak trad af als president zonder veel bloedvergieten; als Momar Kadhafi verplicht wordt om af te treden zal dit ongetwijfeld met veel bloedvergieten gepaard gaan. Daarna zal hem ongetwijfeld asiel worden aangeboden in landen als Zwitserland of Monaco waar hij fabelachtige bankrekeningen heeft. Er is onrust in Algerije en in Marokko (hetgeen Europese staatshoofden nog wel wat kopzorgen gaat bezorgen want in de voorbije vijftig jaren werden Marokkaanse en Algerijnse staatsburgers zoveel privileges verleent om zich in Europa te vestigen en werd het hen zo makkelijk gemaakt om zich zonder noemenswaardige visa aan te bieden gewoon omdat er zoveel diplomatieke en ekonomische belangen waren tussen Europa en het Midden-Oosten waardoor het nu moeilijk wordt om de klok om te draaien). Ook Arabische mensen begrijpen wel dat de wereld er anders zou kunnen uitzien dan die eruit ziet. Zij begrijpen ook wel dat armoede en honger niet noodzakelijk zijn wanneer zovele andere landen baden in weelde (ook andere landen uit het Midden-Oosten !). Haat kan in vele richtingen gaan. Uiteindelijk gaat het natuurlijk in 1 richting: het westen dat afhankelijk is van oliebevoorrading vanuit het midden-oosten. Olieprijzen swingen de pan uit, de Amerikaanse dollar waarmee internationale olieprijzen nog steeds berekend en geevauleerd worden gaat weer omhoog na een scherpe diepgang in de afgelopen 2 jaren. De Amerikaanse C.I.A. is waarschijnlijk nog maar eens aan een grootscheeps offensief begonnen om de Amerikaanse dollar terug op te krikken en om slaven te maken van enkele landen die al voordien slavenlanden waren maar die thans een doorn in hun oog zijn. Dit alles leidt alweer tot hogere internationale olieprijzen waardoor mensen in andere continenten (Afrika, Azie, maar ook Europa enz.) getroffen worden. Niet onmiddellijk, want voor Europa komt de lente er al aan en daarna de zomer en zijn de verwarmingskosten laag; de prijzen aan de pomp om voertuigen bij te tanken zullen het echter weldra uitwijzen. De verwarmingskosten voor huizen zullen het ook wel uitwijzen, maar waarschijnlijk pas over enkele maanden wanneer de Europeanen zich weer beginnen te bevoorraden voor de komende winter 2011-2012. In de Filipijnen (deel van Azie) is verwarming uiteraard geen probleem. Het is hier altijd wel warm (althans in de meeste gedeelten van het land). Brandstofprijzen voor auto's en andere gemotoriseerde vehikels (inclusief deze voor publiek transport) gaan alweer de hoogte in en de dagelijkse stroom van werknemers die 's morgens van huis naar werkvloer gaat en 's avonds van werkvloer naar huis terugkeert gaat dat ondervinden. Voedselprijzen gaan dan ook de hoogte in want als leveranciers hogere brandstofpijzen moeten betalen, rekenen zij dat door aan de konsumenten. In landen waar het inkomen laag blijft, is elke prijsverhoging onaangenaam. Misschien is dat ook wel onderdeel van de strategie van de Amerikaanse C.I.A. om Aziatische landen te onderdrukken. Laat geen komplot-theorie onbenut blijven als er gebruik van kan gemaakt worden. Kan iemand zich een betere komplot-theorie inbeelden dan een komplot waarmee niemand nog wil meegaan maar toch onderhevig aan is ?
Categorie:leven in een ander continent
26-02-2011, 00:00 geschreven door cheverrant1
19-02-2011
Plaatsen bezoeken in de Filipijnen
Hier nog een blog-artikel van iemand die Siep Busink heet en uit Nederland komt (gedateerd 17/02/2011) en in de Filipijnen verblijft: "Jullie hebben waarschijnlijk wel gemerkt dat ik de laatste tijd niet zo heel veel berichtjes heb achtergelaten.. Ik doe hier momenteel niet zo heel veel bijzonders en ben heel druk bezig met mn divemaster. Vind het een beetje saai om alle details van die opleiding op een blog te zetten.. Maar ik ben nu bijna klaar met mn divemaster en heb het gevoel dat hier pas echt heb leren duiken... Voordat ik hierkwam was het een beetje ronddobberen en leuke visjes kijken op een paar fun duikjes per jaar. Hier is het duiken met slates, flessen, boeien, koraallijnen en meetlinten. Terwijl je alles uitrolt, opschrijft, vastbindt en vult met water of lucht moet je onder koralen kijken en zoeken naar alle kleine dingetjes in alle kleine hoekjes.. En als je fouten maakt moet het allemaal overnieuw.. Dus in plaats van recht vooruit kan ik nu ondersteboven, binnestebuiten en van achter naar voren duiken.. Ben nu ruim over 150 duiken heen maar haal de 200 helaas niet voordat ik wegga.. 3 weekjes nog, wat voor mn gevoel waarschijnlijk morgen is want de tijd vliegt nogsteeds voorbij.
Ik heb naast het feit dat ik hier best wat langer zou willen blijven ook best wel zin om naar huis te komen. Een warme douche zou wel lekker zijn en een maaltijd zonder rijst zou ook wel lekker zijn. Desondanks dat het eten hierzo heel goed is en ik eigenlijk niet mag klagen. Verder heb ik hier als ik mijn divemaster heb gehaald alles bereikt. Alle interne opleidingen heb ik gehaald en ik weet een hele hoop van alle visjes en andere levende dingen onder water. Ik heb ook een hele hoop fotos gemaakt en zal de beste online zetten zodra ik een normale internetverbinding heb.
Voordat ik naar huis ga probeer ik nog een weekendje naar een resort te gaan, lekker eten, warme douche en er is daar blijkbaar een pier waar een van de mooiste nachtduiken van het land kan worden gedaan.. Moet dus nog ff gedaan worden. Verder gaan we zondag naar Maasin om een soort natuurpark te gaan bekijken. Daar heb ik erg veel zin in.. De vier uur in het krakkemikkige busje en de vier uur terug wat minder maar goed, de ouwe sjago tang die hier al 3 maanden ronddwaald en iedereen het leven zuur maakt gaat vervroegt naar huis dus de laatste weekjes worden vast leuk en gezellig.
Verder heb ik niet zoveel te vertellen dus ga ik proberen nog wat fotos online te zetten. Tot de volgende. Siep"
Vroeger hielden mensen een dagboek bij waarin zij dit soort van kommentaren konden neerpennen. Tegenwoordig publiceert men dit op een blog waar iedereen het kan lezen (als men dit wenst en er, meestal bij toeval, op stoot) wanneer men op het internet aan het surfen is. Typische toeristenverslagen die alleen maar een idee geven van hoe het in de Filipijnen is of kan zijn als je daar toerist bent of denkt er als toerist heen te gaan. Als je "Filipijnen" door "Spanje" verandert en een lokale stad of dorpje door "Costa del Sol", kan men een vrijwel identiek bericht lezen. Ik leef al een kleine 4 jaren in de Filipijnen nu en ik moet eerlijk zeggen dat ik niet zoveel plaatsen bezoek. Van tijd tot tijd, jawel. Maar ik maak er echt geen gewoonte van. Als toerist wil men veel "zien" en "veel fotograferen" om later op facebook te plaatsen of te ontwikkelen en in foto-albums te plakken. Als vaste bewoner probeert men gewoon dagelijks te overleven en somtijds iets te zien dat de moeite waard kan zijn gewoon omdat men hier is en de reisonkosten dus niet onoverkomelijk. Men kan Mount Pinatubo bezoeken (een legendarische vulkaan hier in de Filipijnen waarin nu een meer is) en helemaal tot aan de rand van de top klimmen en foto's nemen. Oscar Wilde (de fameuze Ierse schrijver) bezocht ooit de USA en specifiek de Niagara Falls. Men vertelde hem dat de Niagara Falls een favoriete plek was voor jonggehuwden die daarheen trokken op hun huwelijksreis. Wilde's kommentaar was: "Dit moet dan nog een ontgoocheling geweest zijn na hun huwelijksnacht"...
Categorie:leven in een ander continent
19-02-2011, 00:00 geschreven door cheverrant1
18-02-2011
Komen wonen in de Filipijnen
Een vraag die ik vaak lees op allerlei blogsites van Belgen en Nederlanders die geinteresseerd zijn om te gaan wonen in de Filipijnen is: hoe ga ik daarheen en, als het daar niet lukt of het mij niet aanstaat, hoe ga ik terug naar Belgie of Nederland ? Op zichzelf is het antwoord daarop eenvoudig: met een vliegtuig.. Men kan het ook wel per schip proberen, maar dat neemt algauw enkele weken in beslag. Met een vliegtuig reist men van Belgie of Nederland in minder dan 24 uren naar de Filipijnen (zelfs als er wat oponthoud is in internationale luchthavens). Natuurlijk beslist men niet zomaar om te gaan wonen in een ander continent. Bijgevolg komen vragen als "hoe kom ik daar en hoe kan ik eventueel terug ?" mij nogal lichtzinnig over. Iemand die in de Filipijnen wil komen wonen, neemt vooraf inlichtingen. Er zijn Filipijnse ambassades en Belgie en in Nederland; de adressen daarvan zijn te vinden op internet. Dus gaat men daarheen en neemt inlichtingen. Het meest voor de hand liggende is om gewoon even "langs te komen als toerist". Men heeft geen enkel speciaal visum nodig om hierheen te komen, een internationaal reispaspoort volstaat. Men kan hier 21 dagen (oftwel 3 weken) verblijven. Als je hier langer wilt verblijven dien je wel naar de Filipijnse ambassade in Belgie of Nederland te gaan, en men zal je vlot een visum verschaffen voor 59 dagen (dus bijna twee maanden). Men dient daarvoor administratieve onkosten te betalen en men dient certifikaten voor te leggen dat men blanco strafblad heeft en dat de dienst "buitenlandse zaken" van eigen land geen bezwaren maakt tegenover het vertrek. Op enkele uurtjes tijd kan men dit meestal wel in orde brengen. Het kan geen kwaad om eerst eens even poolshoogte te komen nemen. Om te zien hoe de samenleving hier is, hoe de temperaturen zijn, of men hier wel zal kunnen aarden. Uiteraard maakt het een verschil uit of je een relatie hebt met een Filipina of Filipino en of je hier met familie van dezen in kontakt kunt treden. Of met vrienden van dezen. Zoniet, vergeet het best, tenzij men erg avontuurlijk en onafhankelijk is. En dan op eigen risiko. Zoniet is het erg moeilijk om een voet aan de grond te krijgen. De lokale bevolking komt wel gastvrij over maar steelt vaak de schoenen van je voeten als je niet opmerkzaam bent en het maakt niet uit of je die schoenen nog aan hebt of niet. Voor mensen die eerst een als toerist hierheen komen en daarna besluiten dat er "toekomt inzit", zijn er verschillende ekonomische of relationale mogelijkheden. Als men in Belgie of Nederland wettelijk gehuwd is met een Filipijn(se), is het uiteraard het makkelijkst. Wat voor legale problemen er zich ook mogen voordoen, het huwelijk met een Filipijnse staatsburger vereenvoudigt vele zaken in de Filipijnen. Als men niet wettelijk gehuwd is met een Filipijn(se), gaan vele dingen al wat stroever, maar nog altijd met behulp van Filipijnse vrienden of vriendinnen (en met hun familie) raakt men er nog wel uit. Komt men hier zomaar op goed geluk heen en in de overtuiging dat alles wel zal loslopen omdat men soms al jaren overal heenreist en dus op zogenaamde ervaring in Aziatische landen kan bogen, vergeet het. de Filipijnen is een probleemland om te gaan wonen, om een zaak te beginnen, om te overleven. Alleen als men, als Belg of Nederlander, over veel geld beschikt, is het makkelijk om iedereen wat cash toe te schuiven en dingen te versieren, maar als men zoveel cash heeft: waarom dan niet gewoon in Belgie of Nederland blijven ? Het gras lijkt altijd groener aan de overkant. Hier is het gras net zo groen als overal elders. En het rot ook net zo makkelijk, net als overal elders.
Categorie:leven in een ander continent
18-02-2011, 00:00 geschreven door cheverrant1
16-02-2011
Lawaai
Waarschijnlijk het meest vooruitspringende element dat me hier stoort is het lawaai. Deze morgen was het vrij rustig (in de voormiddag) maar in de namiddag, wanneer velen een siesta houden, begon men in de omgeving te hameren en te kloppen en het gaat nog steeds door. Twee nachten geleden was er ergens in de omgeving een heftige ruzie, werd er veel over en weer geschreeuwd en wat glas gebroken, allemaal in het midden van de nacht. De zomer komt eraan hier, de dagtemperaturen stijgen en de nachttemperaturen zijn al niet meer zo koel als enkele weken geleden en dat wakkert de emoties aan. Later in de namiddag begint men meestal luidruchtige muziek te spelen, meestal vanaf 4 uur of daaromtrent en dat gaat dan door tot 8 uur of daaromtrent. De buren aan weerskanten van mijn huis worden meestal stil na 8 uur 's avonds, maar dan gaan overburen aan het werk... Schuins aan de overkant van de straat, op enkele tientallen meters afstand van mijn huis, hebben de overburen zelf een videokemachine en bovendien een grote ruimte vooraan hun huis. Regelmatig worden daar luidruchtige feestjes georganiseerd (verjaardagspartijtjes, Valentijn, Kerstmis, Nieuwjaar...) en wordt de videokemachine benut door zangers en zangeressen uit de buurt die al dan niet kunnen zingen. Als die kunnen zingen, valt het nog wel mee. Als die niet kunnen zingen is het resultaat alleen maar lawaai. Iedereen amuseert zich rot de hele avond en halve nacht en denkt geen moment aan anderen die 's anderendaags misschien moeten gaan werken, aan kinderen die vroeg naar school moeten, aan babies en ouderen die wel een gezonde nachtrust kunnen waarderen. 's Anderendaags dan, als de muzikaliteit of wat daarvoor moet doorgaan enigszins is verstomd, begint men ergens anders in de buurt weer te timmeren, te kloppen, te hameren, te zagen of te boren. Mensen werken voortdurend aan aan huizen maar als ik er passeer zie ik nooit in het oog springende verbeteringen. Ik mag veronderstellen dat zij verbeteringen aanbrengen want ik kan mij niet voorstellen dat zij alleen maar timmeren, kloppen, hameren, zagen en boren omdat zij dat lawaai zo graag horen... Af en toe zie ik ook wel eens iemand schilderen: de gevel van zijn huis ofzo. Zonder lawaai, en het resultaat is vrijwel meteen al zichtbaar. Als er al wat rustige momenten zijn in de vroege namiddag, komen er wel wat jeepney's langsgereden (publieke transportmiddelen die enigszins te vergelijken zijn met bussen) meestal terugkerend van dienst of ernaartoe rijdend want de straat waarin ik woon heeft geen stopplaatsen voor deze voertuigen, ofwel erg luidruchtige motorfietsen ofwel erg luidruchtige bestelvoertuigen die een lading komen afzetten bij een plaatselijke kruidenierswinkel (sari sari store, heet dat hier). Rust komt er alleen als men dood gaat, veronderstel ik.
Categorie:leven in een ander continent
16-02-2011, 10:24 geschreven door cheverrant1
Westerse naieve kijk op de Filipijnen
Een bericht van een Nederlandse blogger dat ik onlangs las op internet: "Eerst even de feiten: ik ben ervaren Azie reiziger: heb 3 jaar gebackpackt in alles wat Azie is. Heb erg low budget overnacht, gereisd. Veel van het Aziatische leven gezien dmv allerlei vrijwilligerswerk in kindertehuizen, basisscholen. Nooit in een ***hotel overnacht, veel de "ongebaande paden" genomen. Gereisd per openbaar vervoer, geleefd tussen de lokale mensen vaak.
OK. Dan de Filippijnen. Ik ben hier nu een jaar (in en uit) en kan zeggen dat ik niet alles weet, maar een "aardige indruk" heb opgedaan van hoe de mensen hier de "foreigner" zien. Ik was erg sceptisch een jaar geleden tegenover al die negatieve, klagende, zeurberichten overal. Sprak toen buitenlanders die de hele avond verhalen afstaken van alles wat misgegaan was in dit land, hoe de gemiddelde Filippino misschien niet zo'n hoog IQ heeft, maar uitstekend weet een buitenlander zijn geld afhandig te maken en toen dacht ik: hou op..zeur niet.. benader de mensen eerlijk en je zult eerlijkheid terugkrijgen, zoals bijna overal in Azie.
Nu, een jaartje Filippijnen later is er eelt op mijn ziel en ik vertrouw helemaal NIEMAND meer. Dit land heeft me veranderd. Het is hier jatten wat je jatten kunt, lenen en niet teruggeven, belazeren wie je kunt. Ik ben na een jaar Filippijnen mijn "open blik" kwijt, ben wantrouwend geworden, het heeft me bitter en zuur gemaakt, soms.
Enkele concrete feitjes dan maar: -Mijn eerste keer hier werd ik afgehaald door familie van het meisje dat ik kende. gevraagd: benzinevergoeding van 500 peso. Een dag later bleek een taxi 300 te kosten. -Een tante (familie dus) wilde ons helpen en bleek als "tussenpersoon" de prijs van iets dat we wilden kopen bijna te verdubbelen: zonder haar "hulp" was de prijs met bijna de helft gezakt. -Lenen: ik heb 6 mensen, die ik allemaal dacht goed te kennen, een (klein) bedrag geleend: ik heb van geen enkel ook maar 1 peso teruggehad. -Als ik mijn neus laat zien stijgen prijzen met 50-100%. Als ik verscholen blijf en een Filipino maakt een prijsafspraak, gebeurt dat niet. -Zus van mijn Filipina vriendin deed een handeltje met ons: wij verdienden wat, zij verdiende wat. Toen we "ons aandeel" kwamen ophalen bleek dit uit de kas gejat en gespendeerd. Ze vroeg vrolijk aan haar zus om "ons" aandeel even te lenen, zodat ze het "ons kon geven". -Dagelijks ontvangen we verzoeken om hulp van tantes, ooms, neven en nichten die we niet kennen, maar die weten dat ik een witneus ben.
En het lullige is: ik kan het allemaal begrijpen! In de ogen van degemiddelde Filipino zijn westerlingen rijk en dus een melkkoe. Maar zo onbeschaamd, zo bot als hier om geld gevraagd wordt, je "genaaid" wordt.. nee: zoiets heb ik in geen enkel ander Aziatisch land meegemaakt...." Persoonlijk heb ik geen of weinig ervaring met andere Aziatische landen behalve dan met de Filipijnen. Ik kom uit Belgie en heb daarom wel veel ervaring met Belgen (en ook met andere Europeanen). Het resultaat is hetzelfde: vetrouw niemand zelfs geen familie of zogenaamde vrienden. Enkele uitzonderingen daargelaten. Voor het overige zijn mensen overal hetzelfde, zelfs daar waar "westerlingen onderling niet noodzakelijk als rijk worden bestempeld maar waar iedereen wel een potentiele melkkoe is".
Categorie:leven in een ander continent
16-02-2011, 09:37 geschreven door cheverrant1
13-02-2011
Kriminaliteit
Hier in de Filipijnen hoor je regelmatig over ofwel kidnappingen voor losgeld (meestal door moslim-fundamentalisten) en van overvallen op banken, financiele instellingen en supermarkten (bij voorkeur wanneer een geldtransport-truck langskomt om de dagelijke inkomsten in te laden). Net als in Belgie en de rest van Europa zijn dit gepantserde voertuigen, maar eenmaal stilstaand en met de deuren open om de geldkoffers in te laden zijn zij natuurlijk kwetsbaar. Diegenen die al een of meerdere keren hier waren als toerist en een bankkantoor binnenstapten, moet het bekend zijn dat er bijna onvermijdelijk veiligheidsagenten binnen en buiten staan, gewapend met grote machinegeweren. Het lijkt weinig indruk te maken op overvallers. Soms blijkt achteraf dat veiligheidsagenten zelf betrokken waren bij overvallen, maar niet meer dan uitzonderlijk. Supermarkten hebben, behalve veiligheidsagenten, weinig of geen bescherming, net zomin als in Belgie: de kassiersters zitten kwetsbaar achter hun elektronische kasregisters. Overvallen hier hebben echter vooral plaats in banken en op geldtransporten. Bankkantoren hebben geen enkele bescherming binnenin: geen kogelvrij glas voor de toonbanken waarachter de kassiers zitten, geen sasdeuren waarlangs bezoekers binnenkomen... Zoals in Belgie vele decennia geleden... Geldtransporttrucks worden niet of zelden tot stoppen gebracht ergens onderweg; men wacht tot deze gearriveerd zijn op de plaats waar het geld moet worden ingeladen en slaat dan zijn slag. De kriminelen zijn geen vreemdelingen, maar Filipino's. Vele decennia geleden in Belgie waren de kriminelen ook meestal Belgen, geen vreemdelingen. Als er nu meer huisdiefstallen gebeuren in Belgie en vreemdelingen verantwoordelijk zijn, komt dat omdat partikuliere huizen nog zowat het enige doelwit is waar gelegenheidskriminelen zonder veel problemen binnen kunnen geraken en vreemdelingen al vlug tevreden zijn als ze wat dan ook kunnen buit maken; Belgische kriminelen doen daarvoor nog nauwelijk de moeite. Zij gaan in de politiek als zij grote slagen willen slaan... Een juwelierszaak in Belgie van tijd tot tijd; ongeacht de veiligheidsmaatregelen in die zaken is het nog steeds mogelijk... Ik kom uit het verzekeringswereldje. Juwelierszaken hebben meestal wel een prima-antidiefstalverzekering. Dus juweliers maken zich niet zoveel zorgen omtrent diefstal van hun koopwaren. Banken maken zich helemaal geen zorgen: stuk voor stuk hebben zij een prima-anti-diefstalverzekering, anti-fraudeverzekering enz. zelfs of in de eerste plaats gepleegd door personeel... De jaarlijkse verzekeringspremie is uiteraard niet gering, maar dan weer: lang niet zoveel als slachtoffer zijn van een diefstal zonder verzekering zoals hier en daar nog een juwelier. Banken betalen heus geen enorme sommen aan verzekeringspremies: zij onderhandelen met verzekeringsfirma's vooraf en komen aandraven met honderden fillialen en vragen een globale prijs voor alles. Banken maken nooit verlies noch betalen ooit te veel. Enkele uitzonderingen in tijden van krisis mogelijk buiten beschouwing gelaten, maar zelfs dan betwijfel ik of er enige andere verlieslatenden zijn buiten de klanten... Als er slachtoffers vallen is dat uiteraard tragisch voor de nabestaanden en (ben ik vrijwel zeker) iets wat niemand inclusief de overvallers per se gewild heeft, maar waarover zij zich evenmin veel zorgen maken wanneer het gebeurt. Shit happens en als er slachtoffers vallen is dat collateral damage...
Categorie:leven in een ander continent
13-02-2011, 09:32 geschreven door cheverrant1
12-02-2011
Sexualiteit en sex in de Filipijnen (5)
Als een middel om de verveling te verdrijven, is sex erg belangrijk. In de Filipijnen en overal elders. De Filipijnen zetten een kroon op het werk door het belangrijkste land ter wereld te worden dat gebruik maakt van het internet. De Filipijnen bezaten al langer de kroon van het belangrijkste land ter wereld waar het om tekst-boodschappen ging. Om het even of de Filipijnen een arm land is (zijn ?), menigen hebben altijd geld veil voor tekst-berichtjes sturen op hun (vaak goedkope) mobiele telefoon en hebben nog wat extra-geld om naar een internet-cafe te trekken en daar nog een uurtje te surfen op het internet... Vele vormen van sex zijn illegaal in de Filipijnen: porno-films kun je enkel "onder de toonbank" verkrijgen, alhoewel dat nu ook weer niet zo letterlijk dient genomen te worden; op vele plaatsen kun je porno-films op dvd kopen alsof het de gewoonste zaak in de wereld is. In de Filipijnen bestaat geen echt net van prostitutie, maar het is wel daar: met prostituees, bars, hotels en alles wat daarmee gepaard gaat. Je dient alleen te weten waarheen, als je je in die cirkel wilt begeven. Veel is illegaal in de Filipijnen, maar alles bestaat er net zoals in andere plaatsen in de wereld. Cyber-sex is een onderdeel van het hele gebeuren. Het is hier, uiteraard, illegaal. Maar vele Filipina's en Filipino's wagen zich eraan om toch wat Amerikaanse dollars te kunnen verdienen. De webistes in kwestie zijn dan ook vrijwel uitsluitend van Amerikaanse origine. Zoals met vele dingen op internet kunnen politie-en onderzoeksdiensten zelden of weinig optreden want het lokaliseren van individuele personen omwille van internet-aktiviteiten is erg moeilijk. Van tijd tot tijd gebeuren er politionele invallen en gebeuren en arrestaties, maar deze zijn meestal het gevolg van tips van informanten, eerder dan door geduldig onderzoek. Hoedanook, er bestaat een krimineel milieu dat mensenhandel aanwendt om geld te verdienen, net zoals dat in Antwerpen, Amsterdam, Parijs, Londen, New York en zowat elke andere stad in de wereld bestaat. Misschien zouden Filipijnse politiediensten het beter laten voor wat het is, net zoals Europese en Amerikaanse politiediensten het laten voor wat het is. In vele landen is prostutie illegaal, maar de meeste politiediensten knijpen een oogje dicht om de dingen niet erger te laten worden. In de Filipijnen knijpt men ook wel eens een oogje dicht, als dat oogje betaald wordt om dichtgeknepen te worden. In vele landen worden oogjes betaald om dichtgeknepen te worden, maar dan vooral wanneer het om drugs- en wapenhandel gaat... prostitutie is allang geen belangrijk onderdeel meer. De wereld gaat vooruit, maar levert ook wat in...
Categorie:leven in een ander continent
12-02-2011, 10:55 geschreven door cheverrant1
09-02-2011
Openstaan voor andere manieren van leven
Hierna een kommentaar van iemand uit Belgie met wie ik regelmatig korrespondeer via het internet en mijn antwoord... Berichty van korrespondent: "Bedankt voor je omstandige mails, die ik zeer op prijs stel. Het is voor mij altijd interessant om te lezen/horen hoe iemand die al langere tijd op de Filipijnen verblijft het leven daar ervaart. Ik was nu al voor de achtste keer bij jullie, maar de eerste dag in Manila was voor mij toch weer een cultuurschok : het was verstikkend warm ; het leek of er geen zuurstof in de lucht zat ; zeer druk ; hier een daar een vuilnisbelt langs de weg, krottenwijken langs de rivier, mensen die onder een brug woonden. Ik weet wel Manila is de Filipijnen niet, en misschien als je er langer bent, zie je ook de mooie kanten van de stad. (Ik heb nu alleen het deel gezien rond de luchthavens, en rond de Mall of Asia ; het zuidwesten van de stad dus. . Ik ben er ook aan de praat geraakt met een Ier die al vijf maanden in Manila verbleef, en hij zei, it takes a month to hate it , a year to love it . Eerst zag hij dus al het lelijke en negatieve, en geleidelijk aan ook de andere kant. Heb jij ook zoiets meegemaakt ??
Hier is de zondvloed voorbij, en schijnt de zon . Hoera ."
Mijn antwoord: " 's mensen perspektieven schijnen nogal te verschillen. Het duurde bij mij geen maand om het leven hier te verafschuwen en dan weer een jaar om het te leren bewonderen. Eerlijk gezegd denk ik ook niet dat dit het geval was bij die Ier; als je voor de eerste keer ergens komt en het verafschuwt, kom je er geen tweede keer meer (tenzij je voor beroepsdoeleinden of wat dan ook daar wel moet verblijven)... De eerste keer dat ik hier kwam zag ik een kleine beetje van Manila, maar natuurlijk kwam ik hier om mijn vriendin persoonlijk te leren kennen. Dus die eerste keer was alles romantiek en is er nauwelijks aandacht voor de vuilnis, de smerigheid en de armoede. De laatste paar dagen van mijn eerste bezoek verbleven we in Leyte, in het dorp waar mijn vriendin vandaan komt. Zwemmen bij avond, vanuit het water uitzicht op de maan die het dorp en de palmbomen overscheen, het leek op een postkaart zoals je die vanuit een tropisch land naar vrienden thuis opstuurt. De tweede keer dat ik hier kwam zag ik al wat meer van de treurigheid en werd zelfs gekonfronteerd met een sterfgeval in de familie van mijn vriendin: een zoon van een oom van mijn vriendin was gestorven, amper in zijn vroege twintiger jaren, tengevolge van ik-weet-niet-wat-voor ziekte. Ondanks de somberheid van het gebeuren, trof mij toch de rust en aanvaarding waarmee de familie het hele gebeuren doormaakten. In 2007 kwam ik hier definitief wonen en heb het mij nog geen enkele dag beklaagd. Ondanks het feit dat men vaak gekonfronteerd wordt met gebrek aan energie en initiatief vanwege de lokale mensen, wordt men evenzeer gekonfronteerd met een jeugdige of eeuwige overlevingsdrang bij diezelfde mensen, een drang die je eigenlijk niet meer terugvindt in Belgie, Europa, het westen. Vreemd genoeg noemt men Europa "de oude wereld" in Noord-Amerika; Noord-Amerika lijkt zelf ook al oud zelfs enkel voor de periode sinds de westerlingen uit het oude Europa er zich vestigden; Azie is al duizenden jaren oud en desondanks toch vol levenskracht. Het hangt er allemaal vanaf hoe men de dingen ervaart en hoe men ervoor openstaat."
Ervaren van en openstaan voor dingen hangt natuurlijk ook af van je stemming. Als je een slechte dag hebt, sta je minder open voor dingen die dan triviaal aandoen of zelfs ronduit op je zenuwen werken. Op betere dagen denk je er weer heel wat positiever over. Dat geldt voor 'dingen" waar ook ter wereld.
Categorie:leven in een ander continent
09-02-2011, 00:00 geschreven door cheverrant1
07-02-2011
Zwangere buiken
Telkens wanneer ik mijn neus buiten de deur steek, om voedsel of andere dingen te gaan kopen, zie ik hier wel meerdere zwangere vrouwen passeren. Dat is normaal hier, want elke keer wanneer mensen sex hebben, komt daar een baby van voort, dus zwangerschap is een alledaags verschijnsel. Wanneer ik er een opmerking over maak tegenover mijn vriendin, vraagt zij: 'wat is je probleem ? Dat is normaal hier..." Natuurlijk is het normaal. De wereld moet doorgaan. Minder aangenaam is het feit dat zovelen zwanger gemaakt worden en na verloop van tijd bevallen en geen echtgenoot hebben om het kind te erkennen, laat staan een echtgenoot hebben die verantwoordelijkheid neemt, werk heeft en opbrengt voor vrouw en kind(eren). Als ik daarover een opmerking maakt merkt mijn vriendin verontwaardigd op: "wat maakt het jou uit ? Jij hoeft niet voor ze op te brengen..." Dat is juist. En gelukkig maar hoef ik niet voor ze op te brengen. Want het zijn er te veel. Anderzijds kom ik, wanneer ik uitga om voedsel of wat dan ook te kopen, bedelaars tegen, Vaak pasbevallen vrouwen die geen ander middel van bestaan hebben om eten te kopen voor hun babies dan door te bedelen. Ja, ik weet het wel: in Belgie en Europa is het al reeds jaren onderwerp van cynische gesprekken dat bedelaars eigenlijk erg rijk zijn, dagelijks wat bedelen en dan 's avonds huiswaarts keren en daar de vergaarde munststukjes tellen om die 's anderendaags naar de bank te brengen en op spaarrekeningen te deponeren. Soms, in erg zeldzame gevallen, zal dat wel eens zo zijn, veronderstel ik. Meestal bedelen mensen echter omdat zij absoluut geen andere bronnen van inkomsten hebben. In Belgie en Europa kan men vaak terugvallen op allerlei tegemoetkomingen vanwege de overheid. In de Filipijnen valt men op niets terug. Men wordt zwanger, men bevalt van een baby, men heeft geen inkomen, men heeft geen eten. Simpel, maar niet benijdenswaardig. De nieuwe regering hier (al niet ZO nieuw meer, want alreeds in funktie sinds juli 2009) stelt allerlei familie-programma's voor om de ongebreidelde voortplanting een halt toe te roepen, met de bedoeling om de bevolking wat gezond verstand bij te brengen. Of dat zal helpen, blijft af te wachten. Misschien op zeer lange termijn. Vooreerst moet afgerekend worden met de traditie van omngebreideld voortplanten. Daarnaast moet afgerekend worden met de idee dat hoe meer kinderen een familie heeft hoe beter het is voor de familie om te overleven (om de doodeenvoudige reden dat vele kinderen hebben niet garandeert dat die ook allemaal een steentje bijdragen in de financiele zorgen van de huishouding). Het gebruik van voorbehoedsmiddelen is hier nauwelijks bekend. Condooms zijn niet duur om aan te schaffen, maar andere middelen (spiraaltjes, anti-zwangerschapspillen enz.) zijn dat wel. Op korte termijn lijkt het dus voor de hand te liggen om sex te hebben, zwanger te raken en een baby voort te brengen. Op langere termijn lijkt het niet meer zo voor de hand liggend. Zolang mensen overtuigd blijven van het feit dat sex hebben gelijk staat met zwanger worden, zal het principe niet vlug veranderen.
Categorie:leven in een ander continent
07-02-2011, 08:57 geschreven door cheverrant1
03-02-2011
Brievenbussen
Een bericht op het MSN-nieuws van 03 februari 2011: "In 820 van de ongeveer 5,5 miljoen brievenbussen in België, komt momenteel geen post meer toe omdat de brievenbus niet voldoet aan de voorschriften. Dat zegt woordvoerder Fred Lens van bpost woensdag. In 469 gevallen wordt de briefwisseling zelfs onmiddellijk terug naar de afzender gestuurd.
Een goed jaar geleden waren er nog een tweeduizendtal adressen waarop geen post meer werd ontvangen wegens niet-conforme brievenbussen. "Dat betekent dat onze aanpak mensen ertoe heeft aangezet om hun brievenbus toch te laten aanpassen" aldus Lens. De woordvoerder benadrukt dat er niet onmiddellijk wordt overgegaan tot sancties, maar dat de betrokkenen verschillende malen aan het probleem herinnerd worden. "Maar wanneer reactie uitblijft, wordt er een aangetekende brief verstuurd waarin staat dat de post niet langer thuis zal worden bezorgd, maar in het postkantoor moet worden opgehaald", legt Lens uit. Momenteel is dat voor 351 adressen het geval. Als er twee weken daarna nog altijd geen reactie is, wordt de post zelfs niet meer bijgehouden in het postkantoor, maar onmiddellijk terug naar de afzender gestuurd. "Volgens de cijfers van eind januari was dat zo voor 469 adressen", zegt Lens. "Deze mensen kunnen hun post dus niet recupereren, tenzij bij de afzender." De procedure van bpost zet soms kwaad bloed bij de betrokkenen, zo moet Lens toegeven. "We werden al verschillende malen voor de rechtbank gedaagd door burgers die geen post meer ontvingen", zegt de woordvoerder, die geen cijfer van het aantal rechtszaken kon geven. "Maar we zijn telkens in het gelijk gesteld."
Waar is men mee bezig in Belgie ? Zijn er geen prangender problemen op te lossen dan het formaat en uitzicht van brievenbussen ? In de Filipijnen hebben de meeste huizen geen brievenbus. De postbode komt langs als die iets heeft af te geven en schreeuwt dan meestal op straat naar eventuele aanwezigen binnen in huis om kenbaar te maken dat hij daar is. Meestal hoopt hij de brief of wat hij ook bijheeft te kunnen afgeven in ruil voor een kleine financiele tegemoetkoming... En een "kleine" financiele tegemoetkoming betekent dan werkelijk klein: 5 PHP volstaan al. De metalen poort voor mijn huis bevat een brievenbus en soms wordt er ook wel wat ingestoken door de postbode (als er niemand thuis is om open te doen). Als er iemand thuis is, hoort men altijd geschreeuw van de postbode wanneer die iets heeft af te geven, ongeacht de aanwezigheid van de brievenbus. Niemand hier maakt zich druk laat staan zorgen over het formaat en het uitzicht ervan...
Categorie:leven in een ander continent
03-02-2011, 11:13 geschreven door cheverrant1
02-02-2011
Seksualiteit en sex in de Filipijnen (4)
Sex kan erg verslavend zijn. Gebruik maken van een computer (desk- of laptop) kan evenzeer erg verslavend zijn. Een kombinatie van de twee (sex beleven op een computer) kan zoveel betekenen als cocaine snuiven. Het is wellicht niet zo devastief voor iemands fysieke gezondheid, maar het is zeker slecht voor de inhoud van iemands portefeuille... De sex is virtueel maar verslavend. Niemand hoeft bang te zijn voor AIDS of andere sexueel overdraagbare aandoeningen zolang men zich beperkt tot virtuele sex. Velen mogen wel bang zijn voor hun inkomens, want virtuele sex is financieel erg dwingend. Hoe erger de verslaving, hoe dwingender het karakter ervan wordt en hoe meer belastend voor het inkomen. Meestal treden zogenaamde klanten in kontakt met gastvrouwen of -heren op sex-websites door ze te bezoeken op de kosteloze want vrije chat-ruimte. Vele bezoekers trachten de gastvrouwen en -heren te bewegen om het kontakt uit te breiden via Yahoo, MSN of andere populaire "messengers". De gastvrouwen en -heren geven daar vaak gehoor aan want aldaar kunnen zij ongestoord gegevens uitwisselen en verzoeken om cash geld over te maken via Western Union, LBC en andere favoriete internationale fiananciele instellingen, in ruil waarvoor zij dan graag bereid zijn om uit de kleren te gaan via de webcam verbonden aan Yahoo, MSN en dergelijke. Meestal blijft het natuurlijk bij zo'n ruil van cash geld voor een kwart-uur van virtuele sex. Heeft iemand zich ooit terdege afgevraagd waarom buitenlanders in de Filipijnen (of in enige ander exotisch land) zoveel drinken en roken ? Niet omwille van romantische denkbeelden alhoewel niet uitgesloten mag worden dat velen zich juist daarom ertoe aangetrokken worden. In de eerste plaats natuurlijk omdat het goedkoop is. Veel goedkoper dan in Belgie, Europa en de USA. Alcoholhoudende dranken en rookwaren worden nauwelijks belast in de Filipijnen en zijn gemakkelijk om te vinden en te kopen. In de tweede plaats omdat buitenlanders naar exotische landen trekken (wanneer zij het zich kunnen veroorloven) omdat zij denken daar "iets anders" te zullen aantreffen... Wat anders dan ? Er is niets anders. Uiteindelijk is het allemaal hetzelfde. Relaties en sex zijn hetzelfde.Het is niet omdat het land exotisch is dat het een paradijs is, en romantische ideeen zijn hier evenmin op hun plaats als in enig ander land. Romantische ideeen zijn alleen op hun plaats in de menselijke geest en in fantasie. Maar alcoholhoudende dranken en rookwaren zijn profijtelijker in de Filipijnen dan in vele andere landen dus is het nogal voor de hand liggend dat daarnaar gegrepen wordt. Alles wat de teleurstelling ietwat kan verlichten en bovendien goedkoop is, is welkom. Sex kan erg verslavend zijn omdat het de problemen een tijdje doet vergeten, net als alcoholhoudende dranken. Uiteindelijk komen de problemen terug aan de oppervlakte, omdat geen enkele verslaving ze geheel onder kontrole kan houden. Verslaafd aan allerlei, zijn de problemen nog moeilijker te bestrijden en te overwinnen telkens wanneer ze zich weer manifesteren.
Categorie:leven in een ander continent
02-02-2011, 00:00 geschreven door cheverrant1
30-01-2011
Muziek muzak
Het is nu ongeveer vier uur vijfenveertig in de namiddag hier op 30 januari 2011. In de buurt is men kleffe muziek beginnen spelen, van het soort John Denver, The Carpenters, The New Seekers... Luid genoeg om iedereen wakker te houden, uiteraard. En luid genoeg om velen te misnoegen. Velen ? Misschien niet. De Filipijnen die hier in de buurt leven zijn gewend aan dit soort muziek. De buitenlanders die hier in de buurt leven zoals een aantal Noord Amerikaanse mormonen in de straat misschien ook. Een buitenlander zoals ik went er nooit aan. Het enige wat ik kan doen is geduldig zijn tot het lawaai overgaat. Want lawaai is er wel, ook al is het oorspronkelijk kleffe muzak. Het is niet genoeg voor buurtbewoners dat zij dat soort van muziek spelen (en er bij voorkeur nog bij zingen ook met behulp van een videoke-machine), sommigen van hen spelen zogenaamde bijzondere edities af: kleffe muzak met een beat-deuntje ! Maar dan: zelfs Guns 'n Roses' Sweet Child O' Mine klinkt hier als muzak... ! Meestal weerklinken hier Tagalog-liedjes die niet beter of slechter zijn dan de Belgisch-gebruikelijke deuntjes van Luc Steeno, Wendy Van Wanten, Sam Gooris enz. Je kan het zo gek niet bedenken of het bestaat wel, en als het bestaat speelt men het hier af. Tenminste wat verkrijgbaar is op cd en bij voorkeur zelfs op piraat-cd's ! Ik heb deuren en ramen gesloten om zoveel mogelijk lawaai buiten te houden. Intussen speel ik wat klassieke muziek op mijn eigen stereoketen, iets van Schubert, Von Donany, Anton Bruckner... Omdat ik het prefereer. Het lawaai zal wel overwaaien later in de namiddag...
Categorie:leven in een ander continent
30-01-2011, 00:00 geschreven door cheverrant1
meest besproken en altijd aktueel: het weer
Het weer is erg genoeglijk hier de laatste weken. Overdag zo'n 25 graden celcius en 's nachts zo'n 20 graden. Overdag kan men dus leven zonder boven matig te moeten zweten; 's nachts kan men rustig slapen. Geen behoefte aan airconditioning of elektrische ventilatoren. Dat scheelt alweer een stuk op de maandelijkse elektriciteitsrekening. Gedurende de afgelopen maanden hebben de bomen en planten in de tuin aardig wat bladeren verloren, want ook al is er geen officiele herfst hier zoals men die in Europa kent, de natuur gehoorzaamt er wel een beetje aan. Nu herstelt het zich al en begint alles weer te groeien, maanden vooraleer het plantenrijk in Europa weer begint te ontwaken. Zowat 1 of 2 keer per week regent het thans wat, hetgeen goed is voor de planten in de tuin die minder moeten begoten worden met water van de kraan en dat scheelt dan alweer een stukje op de maandelijkse faktuur voor waterverbruik. Geen hevige tyfoons tot dusver. Einde 2010 begin 2011 is helemaal anders dan einde 2009 begin 2010. Einde 2009 begin 2010 waren in de Filipijnen enkele van de hevigste tyfoons van de laatste jaren waar te nemen; op andere plaatsen, zoals Antipolo City waar ik woon, regende het niet gedurende 5 maanden onafgebroken maar was er wel een sterke wind van tijd tot tijd. De dag- en nachttemperaturen waren onaangenaam warm, zelfs mits gebruik van airconditioning en elektrische ventilatoren. Over enkele weken begint de zomerperiode hier. Verleden jaar betekende dat dagtemperaturen van 37 graden celcius en meer, nachttemperaturen van meer dan 27 graden celcius. Afwachten wat het dit jaar wordt...
Categorie:leven in een ander continent
30-01-2011, 00:00 geschreven door cheverrant1
23-01-2011
liefde en overleven
Sinds enkele weken leeft een broer van mijn vriendin in het huis. Om precies te zijn: in een apart gedeelte van het huis, dat volledig afgescheiden is van het hoofdgebouw. Vooreerst vroeg mijn vriendin mij: "Stem je ermee in als mijn broer hier een tijd komt wonen ? Hij zal huur betalen". Ik stemde er maar mee in, ook al had ik mijn vooroordelen, want wat gebeurt er als ik "neen" zou zeggen ? Het zet kwaad bloed en gaat van ongenoegen naar wrok en dan naar erger. De broer kwam vanuit de provincie Leyte enkele dagen later al aan. Hij had eerder, jaren voordien, in Antipolo City gewoond, maar was teruggekeerd naar zijn ouders huis in Leyte om ekonomische redenen. Hij is getrouwd en heeft een dochtertje van nauwelijks 4 jaar oud. Thans van zijn vrouw in afzondering levend, stelde hij de vraag aan zijn zuster (mijn vriendin) of hij terug naar Antipolo City kon komen en het afzonderlijke vrijstaande gedeelte van ons huis kon huren terwijl hij de restanten van zijn leven terug bijeen sprokkelde en een nieuwe job vond. Hij ontmoet zijn vrouw nog steeds (die thans in Pasig City op een aantal kilometers afstand van Antipolo City woont bij haar familie) en zij delen het hoederecht over hun dochtertje (niet volgens legale rechterlijke beslissingen, maar in onderlinge verstandhouding). Zodus woont hij nu, alleen en soms in gezelschap van zijn dochtertje, in het voorheen vrijstaande gedeelte van het huis. Hij betaalt de maandelijkse huurprijs. Werk vinden is niet zo eenvoudig, want zoals velen in de Filipijnen, is hij ongeschoold. Waarmee bedoelt wordt: heeft lagere school en iets van secondaire school gevolgd, maar nooit enige specifieke opleiding. Zijn vrouw komt van een iets welgesteldere familie en dat "ietsje" welgestelder zijn heeft voor een aantal problemen gezorgd dat in hun separatie resulteerde. Armoede is iets waar men rekening mee houdt hier ter plaatse. Niet dat men er de hele tijd over praat. Men praat er meer over dan in Europa, USA en andere rijke landen waar armoede taboe is alhoewel manifest aanwezig. Men accepteert het als iets doodgewoons, wat het ook is, hier ter plaatse. Men hoopt ooit vooruitgang te boeken, vaak in sprookjesachtige ideeen die niet erg realistisch zijn. Ik doe wat ik kan om enkele mensen te helpen (familieleden van mijn vriendin dan), enkel en alleen wanneer het om mensen gaat die te goeder trouw zijn en een steuntje in de rug kunnen gebruiken. Niet wanneer het om mensen gaat wier enige bedoeling het is om te profiteren van een buitenlander die toevallig de vriend is van hun zuster. Het is allemaal erg delikaat. Ik balanceer voortdurend op een dun koord gespannen tussen mensen die misschien te vertrouwen zijn en mensen die helemaal niet te vertrouwen zijn. Na zowat vier jaren verblijf hier heb ik al mensen aan beide zijden van het koord leren kennen.
Categorie:leven in een ander continent Tags:
23-01-2011, 00:00 geschreven door cheverrant1
21-01-2011
Seksualiteit en sex in de Filipijnen (3)
Hoe vaak gebeurt het niet dat men gastvrouwen en -heren op al die zogenaamde sexy chatwebistes ziet geeuwen of verveeld kijken wanneer men aanlogt ? De gastvrouwen en -heren zouden levendig en entoesiast moeten kijken om kandidaat-klanten te interesseren langer dan enkele sekonden in hun individuele chatrooms te blijven. Gewoon om ekonomische redenen. Vaak ziet men echter hoe die gastvrouwen en -heren hun make-up bijwerken, aan het eten zijn, aan het drinken zijn, of in slaap gevallen zijn op de sofa of het bed waarop zij verondersteld worden hun diensten te verlenen. Soms blijven zogenaamde 'chatters" daar een wijl bij stilstaan en maken kommentaren. Als de gastvrouwen of -heren niet meteen wakker worden, beginnen die chatters met elkaar te kletsen. Uiteindelijk haken zij een voor een af. Ofwel omdat zij een gesprek begonnen met een andere chatter die wel bereid is om via yahoo, msn of wat dan ook verder te kletsen en mogelijk zelfs via webcam uit de kleren te gaan, ofwel omdat er gewoon niets gebeurt. Vaak, meestal zelfs, gebeurt er niets. Maagdelijke kandidaat-chatters (diegenen die daar voor een eerste keer langskomen) worden dikwijls zogenaamd verblind door de aantrekkelijkheid van de gastvrouwen en -heren. Na enkele keren leren zij ook wel dat de verblinding enkel oogverblinding is, met andere woorden: showbusiness). Na nog wat meer keren houden zij het ofwel voor bekeken ofwel zijn zij al verslaafd aan de website en blijven tegen beter weten in terugkeren. Als het terugkeren telkens in hoedanigheid van freechatter is, is het niet zo erg, want het kost niets. Als het een terugkeren in hoedanigheid van private chatter is, wordt het al vlug problematisch want dat betekent dat men credits moet aankopen via een kredietkaart of door overschrijving van geld van eigen bankrekening naar de bankrekening van de website en dat loopt snel aardig op. Filipijnse vrouwen, meisjes en jongens worden massaal ingelijfd in dergelijke websites. Omdat zij dat willen, niet omdat zij daartoe verplicht worden. Maar de klanten dienen wel te bedenken dat de Filipijnse vrouwen, meisjes en jongens die daar als gastvrouwen en -heren fungeren, een job uitoefenen. De websites in kwestie zijn geen dating-websites. Niets is wat het lijkt. En soms zouden menigen beter moeten weten dan te veronderstellen dat iets eigenlijk iets anders is, of dat iets anders eigenlijk dat is wat men zou willen dat het is.
Categorie:leven in een ander continent
21-01-2011, 00:00 geschreven door cheverrant1
Nog maar eens een verjaardagspartijtje in de omgeving
Nog maar eens een verjaardagspartijtje gaat door in de omgeving. Die partijtjes zijn altijd onmiskenbaar: veel muziek luid genoeg om iedereen in de straat wakker te maken als men nog wakker was en voor vele uren wakker te houden, veel gezang met behulp van een videoke-machine (wat in Europa karaoke genoemd wordt) en ook al is het beginnen regenen, niets zal het lawaai onderbreken... Tenzij er plotseling een tyfoon losbarst over de regio... De Kerstmis- en Nieuwjaarsfeesten liggen nog vers in het geheugen, maar alweer wordt er hier opnieuw gefeest. De Filipino's leven van het ene feest naar het andere. Zingen, drinken en eten. Het is vrijdagavond, in Europa komt het weekend eraan en wordt er op zaterdagen en zondagen meestal toch niet gewerkt dus maakt het weinig uit of men daar feestviert tot in de vroege uurtjes. Hier in de Filipijnen maakt het weinig uit of het vrijdagavond is of enige andere avond midden in de week, want velen hebben toch geen werk, dus dienen zij niet te slapen om uitgerust te zijn voor een volgende werkdag. Als zij werk hebben dienen zij meestal ook op zaterdagen en zondagen te werken, want zelfstandigen, werknemers in fabrieken, supermarkten en winkelcentra werken 7 dagen op 7. Ik veronderstel dat zij wel eens afwisselen met iemand anders, maar dat is niet erg duidelijk. Vaak gebeurt het, wanneer ik naar supermarkten, winkelcentra of winkels van zelfstandigen ga, dat ik de uitbaters of het personeel ter plekke zie slapen, vooral tussen 1 en 3 uur 's namiddags. De gebruikelijke siesta-tijd, misschien een overblijfsel van de Spaanse kolonisatie hier enige eeuwen geleden. Misschien gewoon een symptoom van het warme klimaat. Vele Filipino's houden er evenwel van om te eten, te drinken en te zingen tot in de vroege uurtjes van de morgen, ook wanneer er geen bepaald feest plaatsvindt. Als zij dan enig werk houden om onder normale werkuren uit te oefenen, zijn zij sowieso niet al te fris laat staan uitgerust en nemen een uurtje of meerdere uurtjes onderbreking om wat bij te slapen. Zij doen geen moeite om hun zaak te sluiten gedurende deze onderbreking. De meeste klanten besteden dezelfde tijd aan gelijkaardige onderbrekingen; als er dan toch al eens een klant opdaagt (zoals ikzelf) moet ik de uitbater of de aanwezige verantwoordelijke soms wakker maken om voortgeholpen te worden. Dat soort van gedrag is nauwelijks voorstelbaar in Europa. En helpt het land ekonomisch ook niet vooruit. Geen wonder dus dat zovelen hier geen werk hebben. Happy go lucky is een erg populaire slogan hier.
Categorie:leven in een ander continent Tags:
21-01-2011, 00:00 geschreven door cheverrant1
20-01-2011
Seksualiteit en sex in de Filipijnen (2)
Niet alleen de klanten op websites liegen alsof het gedrukt staat over hun eigen identiteit. De gastvrouwen en -heren liegen evenzeer: meestal doen zij zich voor als jong, niet verwikkeld in enige relatie en wachtend op vreemdelingen die een oplossing kunnen bieden voor hun financiele problemen. Vaak zijn die gastvrouwen en -heren zogenaamde studenten die op een "beetje" financiele hulp rekenen om hun studies te kunnen voortzetten en/of beeindigen. Want inschrijvingsgeld in univsiteiten is niet gering en meestal kunnen ouders dat niet bekostigen.... Of zijn het mensen die met veel moeite en tijd een eigen pc hebben kunnen bekostigen (terwijl zij gewoon werken voor iemand anders die pc's ter beschikking stelt in ruil voor een niet onaanzienlijk percantage van de inkomsten die gastvrouwen en -heren maken en daar dan weer gebruik van maken om de klanten te smeken geld over te maken omdat er een of ander defekt is aan de pc dat dringend moet hersteld worden). In werkelijkheid zijn de gastvrouwen en -heren meestal in hun late twintiger jaren, hebben een relatie of zijn getrouwd, niet studerend aan enige universiteit of waar dan ook, en hopen geld te kunnen verdienen door goedgelovige buitenlanders die fianciele steun wel zullen overmaken via Western Union of gelijkaardige instanties, te verleiden tot zogenaamd beloftevvolle gesprekken. Beloften die nooit of slechts zeer zelden ingelost worden. Als die beloften enigszins worden ingelost, is dat vaak alleen maar een impuls van naieve en eenzame klanten van die websites die wat geld kunnen missen en meestal vagelijk overwegen om eens als toerist naar de Filipijnen te reizen waar zij, in ruil voor hun zogenaamde overvloedige hulp, kunnen rekenen op wat sexuele ontspanning ter compensatie. De gastvrouwen en -heren spreken vaak niet behoorlijk Engels noch enige andere taal behalve Tagalog (de gebruikelijke Filipijnse taal), maar zij wensen dan ook niet in een diepgaande konversatie over William Shakespeare te gaan (noch andere zogenaamde elitaire onderwerpen waarbij een grondige taalkennis vereist is) en de klanten wensen dat evenmin. Uiteindelijk is het dus een wederzijdse manier van bedrog. Of wat had iemand dan ook kunnen verwachten van dit soort van aktiveiten ? Vaak maken de gastvrouwen en -heren gratis promotie door free chatters te verleiden lid te worden van een website, uiteraard in eerste plaats om hen te kunnen overtuigen om over te gaan tot private onderonsjes nadat zij eenmaal lid zijn geworden en zogenaamde "credits" hebben aangekocht zodat de gastvrouwen en -heren er iets aan zullen verdienen, maar uiteindelijk is dat vooral promotie voor de website zelf en verdient dit aan de gratis promotie. Meer en meer organisaties van websites verkeren in moeilijkheden, omwille van de financiele en vooral internationale juridische druk die erover wordt uitgeoefend. Organisaties van websites die samenwerken met creditcard-firma's zoals Visa, American Express en Mastercard staan onder steeds grotere druk om de samenwerking te verbreken. Het is illegaal, en alhoewel de meeste internationale overheden wel degelijk een oogje dichtknijpen over de toelaatbaarheid van illegale werkzaamheden, worden de website-aktiviteiten toch steeds meer gekontroleerd en geviseerd. Big Brother is steeds meer aanwezig, zelfs op internet. Als Big Brother een deel van de koek krijgt, zal hij zijn ogen wel ergens anders heen richten. Hoe groot moet zijn deel van de koek dan wel zijn, en is de koek dan nog wel groot genoeg om door anderen gegeten te worden ?
Categorie:leven in een ander continent Tags:
20-01-2011, 00:00 geschreven door cheverrant1
17-01-2011
Seksualiteit en sex in de Filipijnen
Wat is er nou met seksualiteit en sex in de Filipijnen ? Wat is er nou daarmee in een Zuid-aziatisch land ? Om te beginnen natuurlijk: de Filipijnen heeft een jaarlijkse bevolkingsaangroei van ongeveer 2 miljoen personen. Voor een bevolking die alreeds meer dan 90 miljoen personen betreft en binnen enkele jaren de grens van 100 miljoen zal overschrijden... Legale werkaanbiedingen liggen er niet voor het oprapen (waar nog wel ter wereld ?)... Vele miljoenen leven in extreme armoede en heeft vele kinderen, een aantal miljoenen leven in armoede maar kunnen het op een of andere manier nog wel redden ondanks het hebben van vele kinderen, de elite leeft in extreme rijkdom en beschikt over talloze miljoenen en heeft relatief weinig kinderen (relatief weining naar Filipijnse normen)...
De miljoenen die in extreme armoede leven proberen, uiteraard, om iets te verdienen. Sociale voorzieningen zoals werkloosheidsuitkering bestaan hier nog niet. Als men niets anders heeft om te verhandelen, verhandelt men zijn of haar lichaam. Tientallen jaren geleden betekende dat in de prostitutie gaan. Tegenwoordig is dat: gastvrouw of -heer worden op een of andere sex-website. Vele van deze websites komen uit Noord-Amerika of uit Europa, meer en meer komen uit de Filipijnen of vanuit andere Aziatische landen. Meestal is het illegaal. De lokale overheden beschouwen het als illegaal en treden er vaak hardhandig tegenaan. Arme mensen proberen wat geld te verdienen door hun eigen lichaam, zo veilig als mogelijk want virtueel en dus zonder gevaar voor overdraagbare ziekten, te verkopen of te verhuren voor wat schamele dollars of euro's. Lokale overheden bestempelen dit vaak als een probleem... Zonder eigenlijk in detail te treden over wat voor soort probleem dit dan eigenlijk wel schept. Het schept weinig of geen problemen, lijkt me. Politiediensten en overheden pakken aan en veroordelen streng wat aanpakbaar en veroordeelbaar is, om te verdoezelen dat zij geen initiatief hebben om grotere problemen, kriminelen en korruptie aan te pakken en die dus alleen maar voor de vorm veroordelen als verachtelijk. In extreme gevallen kunnen sex-webistes uiteraard leiden tot fysieke prostitutie en tot mensenhandel, maar in de regel betekent het niets anders dan wat praten en het tonen van lichamen via webcams. Tegen betaling vanwege de toeschouwer, uiteraard. Toeschouwers kunnen betalen als zij lid zijn van deze websites, zogenaamde "credits" aanschaffen wat voorafgaat aan een privaat onderonsje met een gastvrouw of -heer en bepalen hoeveel zij willen besteden aan een onderonsje. Zogenaamde "free chat" is, vanzelfsprekend, kosteloos maar in de regel nogal frustrerend omdat de gastvrouwen of -heren de free chatters voortdurend tot een privaat onderonsje proberen te verleiden en de free chatters vaak racisten en gekomplexeerden zijn die zich te buiten gaan aan scheldpartijtjes omdat het toch kwasi-anoniem blijft. Logisch dat de gastvrouwen en -heren proberen om free chatters te bewegen om private chatters te worden, want dat is hun werk; als zij toeschouwers (klanten) kunnen bewegen om geld te besteden aan private onderonsjes, verdienen zij er aan en de website nog meer. Van elke dollar of EUR die een klant besteedt, blijft er ongeveer 40 % over voor de gastvrouw of -heer en blijft ongeveer 60 % in kassa van de website voor algemene onkosten en uiteraard om winst te maken. Klanten kunnen betalen via creditcards (Visa, American Express, Mastercard en wat al niet) of zelfs door cash geld over te maken op rekeningen van deze websites. Meestal worden de overschrijvingen wel degelijk geraliseerd, want de websites hebben er alle belang bij om klanten te behagen en om hun twijfelachtige reputatie te verbeteren en daarna in stand te houden. Eenmaal een privaat onderonsje betaald is, kunnen klanten de gastvrouwen of -heren naakt zien en er zolang mee praten als de betaling geldt en ondertussen proberen om wat persoonlijker te worden, m.a.w. private informatie proberen te weten te komen. Gastvrouwen en -heren zijn nogal gul met het verstrekken van private informatie (onder voorwendsels dat zij arm zijn en een grote familie helpen onderhouden), om cash geld van klanten te kunnen verwerven via donaties over Western Union enzomeer. De gegevens die worden doorgespeeld vanwege gastvrouwen en-heren aan klanten zijn vaak gegevens van vrienden of familieleden zodat het uiteindelijk moeilijk wordt voor politie- en opsporingsdiensten om konkrete gegevens na te pluizen. Vaak treedt de politie in de Filipijnen pas op wanneer zij door iemand getipt wordt (door een ontslagen ex-medewerker, door iemand die een wrok koestert en van een adres of lokatie waar gastvrouwen of -heren daadwerkelijk aan computerschermen aktief zijn weet heeft...).
In tegenstelling tot Thailand hebben Europese (lees: Duitse) zakenlui nog geen oppurtuniteit gevonden om in de Filipijnen te investeren. In Thailand (vooral in de hoofdstad Bangkok en daarnaast in enkele andere belangrijke steden) zijn vele hotels, restaurants, bars, clubs enzomeer eigendom van Europese (lees: zoals hoger aangeduid...) zakenlui die veel geld verdienen via goedkope afbeid, goedkoop voedsel, goedkoop entertainment. Op zichzelf zijn die twee laatste ok. Goedkoop voedsel en goedkoop entertainment is uiteraard niet erg gezond, maar volwassenen hebben de vrije keuze om zich daaraan te buiten te gaan of niet. Prostitutie is evenmin gezond (vooral wanneer beoefend zonder condooms of andere beschermende middelen). Goedkope arbeid is niet zo ok, want dat houdt armoede in stand, maar zakenlui/werkgeveres denken daar uiteraard anders over en als de werknemer geen werk heeft verdient hij helemaal niets. Er zijn meerdere aspekten te bespreken over hetonderwerp sex op webistes. Als het om kinderen of onvolwassen teenagers gaat: laat ons het beter afkeuren. Als het om volwassenen gaat die er ook iets aan verdienen, kan het afgekeurd worden op morele gronden, maar als volwassenen iets kunnen verdienen dat ze op geen andere wijze kunnen verdienen om zichzelf en hun vele kinderen te voeden, waarom het, om louter ekonomische redenen, niet toelaten ? Als het, louter tussen volwassenen zelfs wanneer die eriets aan verdienen, gebeurt zonder veel idee over hygiene en beschermende middelen, is het wel af te keuren maar uiteindelijk nauwelijks te vermijden. Prostitutie wordt het oudste beroep ter wereld genoemd. Niet zonder reden. Als mensen niets anders hebben om te verhandelen (zoals al eerder hierboven aangehaald) verhandelen zij hun eigen lichaam om toch iets te verdienen. Is het moreel verwerpelijk ? Voor de ridders die morele principes beschermen ongetwijfeld. Voor anderen is het een kwestie van wat aanvaardbaar en toelaatbaar is, of niet. Regeringen van vele, rijkere landen, zien er blijkbaar geen probleem in en laten maar begaan. Zolang internet niet voldoende of afdoende kontroleerbaar is, heeft het voor hen geen zin om veel te verbieden wat amper verbiedbaar is. Internationale politie- en overheidsdiensten speuren intensief naar pedofilienetwerken, niet onterecht natuurlijk, en besteden weinig of geen aandacht aan de "modale" chat-websites die eigenlijk geen gevaar opleveren en waarschijnlijk meer strafbaar zijn op fiskale dan op morele gronden. De Filipijnen is (nog) geen land waar fysiek sex-toerisme de pan uitswingt. Virtueel sex-toerisme is in opgang natuurlijk want niet voor niets wordt de Filipijnen genoemd als een kandidaat "virtual capital of the world" net als de Filipijnen voordien de "texting capital of the world" werd genoemd en die kandidatuur ook wel in de wacht sleepte... Het wordt niet als een "capital of virtue" genoemd en zal die kandidatuur, als er al zoiets mocht bestaan, nooit verdienen...
Sinds er een nieuw bewind is in de Filipijnen (01/07/2010) onder liberale president Benigno Aquino III, wordt er een family planning-programma voorgesteld waartegen, uiteraard niet onverwacht, hevige oppositie gevoerd wordt door de almachtige en alomtegenwoordige rooms-katholieke kerk in het land. De bevolking krijgt informatie over voorbehoedsmiddelen en wordt aangemoedigd om minder voort te planten want elke hongerige mond meer betekent meer lasten voor het gezin, meer behoefte aan rijst en dus meer druk op rijstplanters, meer kandidaten om uiteindelijk in een spiraal van armoede en werkloosheid te belanden waaruit ze nooit meer ontsnappen. Dit laatste sluit weer aan bij het begin van dit artikel. Een onderwerp dat niet in verband staat met de middenmoot ? Toch wel: meer mensen = meer sex; meer sex = meer kinderen; meer kinderen = meer werklozen; meer werklozen = meer gastvrouwen en -heren voor sex websites... Daarom is het een spiraal... Als er maar wat meer spiraaltjes waren om te beletten dat er een ongebreidelde populatie tot stand komt...
Categorie:leven in een ander continent Tags:a title="Vote the best IX11 blog" href="http://www.lexiophiles.com/english/voting-for-the-ix11-blog-competition-started">