Herman Van Veen ziet Antwerpen graag. Bij iedere nieuwe tournee kiest hij steevast voor de Arenberg Schouwburg. 

Net daarom is het zo bizar, dat ik nog nooit een voorstelling van hem zag. 

Gisteren kreeg ik door Concertnews de kans om dit als genodigde te doen. 

Als ik Kleine meid op je kinderfiets hoor, dan krijg ik het steeds warm en koud tegelijk. Dat lied pakt me iedere keer weer.

Ik zie de foto van het beeld dat hij beschrijft gewoon voor me. Keer op keer. 

Dus ja, ik was heel benieuwd wat deze Nederlander (leeftijdsgenoot van mijn pa) me zou brengen. 

De voorstelling begint en de rust die Herman uitstraalt, dwaalt als het ware door de zaal. Je voelt je veilig in je eigen cocon, die hij in alle eenvoud voor je ter beschikking stelt. Het afwisselen van zang, muziek en tekst is zo prachtig in mekaar gestoken dat het als een geheel aan je voorbij speelt. Je staat even buiten de wereld en laat je met alle gemak meevoeren in zijn fantasie. 

Een woordenkunstenaar, een acrobaat, een muzikant, een imitator en zoveel meer. Ik vraag me zeker af of ik in het verleden al zo'n complete artiest aan het werk zag. Er zijn flarden die sowieso blijven hangen. Woorden of zinspelingen die je mee naar huis neemt en die je niet meer loslaten. 

Het deel voor de pauze lag me meer dan het tweede deel. Dit is een persoonlijke voorkeur natuurlijk. Het geheel zit gewoon prima in mekaar. Zelfs van de presentatie van de bis nummers maakt hij iets bijzonder. Hoe creatief kan je zijn? Hoeveel talent kan je meegekregen hebben bij je geboorte? Het spoort me enkel aan om m'n eigen talenten weer intenser te gaan gebruiken. 

Hoed af voor Mijnheer Van Veen uit Utrecht. 

Ken je die mop van de vijf Vlaamse leeuwen en één Waalse haan? Flauw, ik weet het wel maar de perfecte voorzet voor een Waalse goalgetter als Czernia die zeker het punt zou verzilverd hebben. Zou hebben, nee hij deed het gewoon.

 Een Waalse avond, dat was het wel. En dan heb ik het niet enkel over eurosong. Mijn Waalse vriend Alex (niet verwarren met Axel) liet samen met zijn Vlaamse vriend Bob zijn eerste klasse voetbalploeg in een veilige haven binnenvaren. Dit klinkt als muziek in mijn oren. Ik ben al jaren fan van Alex en zal deze koppige Waal ook altijd in m’n hart blijven dragen. Wat de muziek betreft, daar gaat het zeker een andere kant op.

 Misschien ben ik niet echt objectief. Ik had al een boon voor Udo Mechels toen hij kandidaat was bij X-factor. Daarna kreeg ik de kans om hem een heel klein beetje beter te leren kennen. Een geweldig persoon en daarbovenop perfect tweetalig. Niet iemand die Frans spreekt zoals ikzelf en het overgrote deel van Vlaanderen maar iemand die twee van onze drie landstalen echt beheerst. En nog zijn we niet bij de muziek.

 Of jullie nog geduld moeten hebben tot het hoofdstuk muziek zich aanbied? Ik vrees van niet, want het gaat hier helemaal niet over muziek. Gisterenavond zagen we een staaltje van broedermoord. Als je het scenario aan Jan Verheyen gaf, zou je denken dat hij er een loopje mee nam, maar het is de echte realiteit. In een wedstrijd die alternerend door de Vlaamse en Waalse landshelft wordt georganiseerd werd gisteren onder het instemmend oog van mens en Vlaming een Waalse deelnemer tot koning gekroond. Vlaanderen op z’n best.

 Moeten de Vlaamse artiesten zich in vraag gaan stellen als een Waalse kandidaat zich voor de Vlaamse beurt als winnaar uitroept? Nee absoluut niet. Want dit was geen wedstrijd. Dit was een schertsvertoning avant la lettre. Een 100% van de vakjury, de meeste smsen van het publiek. Krijg je dit echt nog verkocht? Blijkbaar wel. Want we hebben waarschijnlijk massaal gekeken. Ja hoor, ook ik.

Het is een echte aanfluiting voor al de Vlaamse Artiesten die aan de weg timmeren om hun broodwinning te verzekeren. Begrijp me niet verkeerd, dit is geen verwijt naar onze Waalse vriend, maar wel aan alle zelfuitgeroepen muziekminnende experten die echt geen moer geven om een Vlaams Artiest.

Dit gaat niet enkel om onze vriend Mechels maar ook over de vier andere kandidaten die nooit een kans hadden. De wedstrijd wordt overbodig. Geef gewoon een leuke show op tv en geef eerlijk toe dat de winnaar reeds bekend is.

Gaat Axel potten breken in “Shopenhagen”? Wellicht niet en daar kan zijn dansende Isabelle geen punt aan veranderen. Alex deed dat wel, in Vlaanderen, waar hij al lang eentje van ons is. Dit gezegd zijnde , hoe ist? Alles goed! 

I’ve lost the friend that I needed  losing, found others on the way… (*)

Het gebeurt wel vaker dat mensen op een bepaald moment je pad kruisen ,  een tijdje met je meelopen en dat dan toch vrij snel de splitsing der wegen volgt en je elk een andere richting kiest. Soms komt het onverwacht, soms kondigt het zich al weken, maanden of reeds jaren aan.
Je deelt samen een bepaald gedachtegoed en op een bepaald moment houdt het gewoon op.
Het leven is kiezen en de hoofdzaak is dat je voor jezelf blijft kiezen.

Het is moeilijk om rechttoe/rechtaan te zeggen : het hoeft niet meer voor mij. Vaak blijft de vriendschap nog wat aansudderen of doormodderen.  De beslissing is al gevallen maar, god wat is het moeilijk om dit onder woorden te brengen. Mensen doen mekaar daardoor vaak meer ellende aan dan nodig is. Helemaal triest wordt het als er verwijten beginnen vallen.  Als de koek op is, is het tijd om afscheid te nemen en door te gaan.

Aan wie ligt het?  Dat is een moeilijke.  Mensen denken soms dat dingen vanzelfsprekend zijn en vaak liggen kleine ergernissen aan de basis. Wil ik zo wel verder in deze vriendschap?  Het is me een aantal keer overkomen dat ik een hele tijd de frustraties van vrienden aanhoor en met goede bedoelingen mijn adviezen voor het grijpen leg. Op een bepaald moment zijn de problemen aan de andere kant opgelost en daalt er een stilte over de vriendschap neer. Nu zou ik dit niet echt een vriendschap durven noemen. Mensen hebben een andere uitweg gevonden en de nood is niet meer aan de man (vrouw) om de aanhoorder ook even te bedanken en de vriendschap verder te laten groeien .  Hierin heb ik echt geleerd om voor mezelf te kiezen en afstand te nemen.  Vaak bloeit de vermeende vriendschap dan ook dood en blijft er enkel een verre kennis over.  Als je luisterend oor gewaardeerd wordt, heeft de vriendschap genoeg water en voedsel om dieper en sterker te groeien.

Maar ook zelf verander en groei je als mens zodat vriendschappen die al jaren meegaan, plots niet meer in je leefwereld passen . Tenslotte liegt ook onderstaande liedjestitel er ook niet om . Du kriagst immer nur die Freund, die du verdienst (**)

Het is triest maar vaak al te waar dat je goede bedoelingen misbruikt worden. Die vriend die jarenlang met je op citytrip ging, blijkt je gewoon al die tijd als makkelijk vervoersmiddel gebruikt te hebben. De vriendschapswortel zit totaal niet diep en je wordt te kijken gezet als een kleuter.  Klinkt je dit bekend in de oren? Dan geef ik je één goede raad : maak er niet te veel woorden aan vuil maar maak hier zo snel mogelijk een einde aan. Kies voor jezelf en maak plaats voor al die fijne mensen die het wel goed met je voorhebben. Schoon schip maken, toch?

(*)          Ronan Keating – Caledonia

(**)       Rainhard Fendrich – Die Freundschaft

Het jaar loopt weer op z’n einde en er zijn zoveel fijne dingen om op terug te kijken. Count your blessings, zeggen ze wel eens en sinds een paar jaar doe ik dat ook effectief. Dit jaar ging ik weer aan de slag. Ik kwam in een hele fijne groep mensen terecht, zo anders dan ik in het verleden gewoon was. Een kantoor vol met positieve mensen, het doet je echt enorm goed. De waardering was er weer. Ze vinden het gewoon fijn om mij in hun groep te hebben en dat geeft het zelfvertrouwen toch een boost. 

Ik heb er lang over gedaan, om de negativisme van de vorige werkgever los te laten. Maar goed, voorbij is voorbij en ik kan ondertussen ook alle contacten met die gezondheidsfirma loslaten. Het voelt als een bevrijding.

Een nieuwe titel mag ik onder m’n naam zetten : huisfotograaf. Het nieuwe album van David Vandyck bracht een aantal cd voorstellingen met zich mee en daar heb ik echt mijn hartje kunnen ophalen. Kaartjes volgeschoten en heel tevreden over m’n werk. Dit resulteerde in een samenwerking voor het nieuwe blad : magazine David 2 bevat heel veel van mijn hand, zowel fotowerk als schrijfwerk. Ik kreeg zijn vertrouwen om deze kans te grijpen en dat deed ik met beide handen. Het is mooi dat zowel hij als ik van onze hobby dat ietsje meer kunnen maken wat wil zeggen dat de inzet meer dan 100% is. We zitten op een rollercoaster in iets wat we vooraf niet voor mogelijk hebben gehouden. Zo zie je maar : what you believe is true.

Ook het afgelopen jaar stonden er weer wat internationale concertjes op het programma. Ik mocht Sting vanop een eerste maar strontnatte rij zien in Tienen en voor Ronan reden we net de grens over voor jawel, weer die eerste rij.
Boeken verslinden was er ook dit jaar weer bij. Iets meer dan 60 werken passeerden de revue met als uitschieter Zoveel Hemels Boven De Zevende, voor mij toch echt wel mijn boek van het jaar.

We kijken ook alvast even vooruit. Net na de jaarwisseling gaat het naar Michael Bublé. Volgende week reeds starten we met 3 x 50, een project waarbij 50 fotografen gedurende 50 weken met een 50 mm lens op pad gaan. Iedere week dus een foto inleveren wat wil zeggen dat de NIkon altijd paraat moet zijn.

Twee werkvakanties liggen alvast (wat een straf) eentje naar de zon en eentje naar de sneeuw. Privé ga ik een oud collega in Istanbul bezoeken en staat ook UK weer op het programma.

Ik ben een gelukkig mens, ik geef dat gewoon toe.

Als ik en m’n dierbaren gezond mogen blijven dan is er niks meer wat ik mezelf kan wensen. Enkel doorgaan op dit elan en vooral doen wat het hart me ingeeft.

Het is zo simpel en toch had ik daar bijna een halve eeuw voor nodig om dit te beseffen. Het is nooit te laat….