|
|
|
Woorden kunnen alles |
Wil jij deze blog graag volgen? Tik dan eenvoudig jouw mailadres in de mailinglijst (rechts). Ik hou je op de hoogte van nieuwe berichten.
Zomerse groeten,
Annemie. |
|
12-08-2013 |
Go west : Dag 9 - 11 augustus, eerste echte tocht door het, niet meer zo, wilde Westen |
Vandaag voor het eerst neemt de wagen het werk over van onze
voeten en daar hebben we echt niets op tegen.
Als je er sfeer met geluid bij wil, zet dan born to be wild
op terwijl je leest, want ze rijden vandaag over highway 1. Europeanen kunnen
deze snelweg kennen, omdat ze hier testen doen met electrische autos
(California is één van de voorbeeldstaten qua mileubewustzijn). Tijdens Top Gear worden daarom ook vaak beelden gebruikt uit deze streek.
We ontbijten eerst
met Amerikaanse pannenkoeken die ik nu eens vers zie klaarmaken door Caroline.
Carl holt nog snel om Mapple sirop (esdoorn siroop) die overbekend is hier,
maar eigenlijk vanuit Canada komt. Ach ja, alles ligt niet zo ver uiteen.
We geven Caroline en Carl bij vertrek zowel een Amerikaanse
hug als een Europese zoen. Het zal weer tot december duren eer we mekaar
ontmoeten, maar de menu blijkt nu al vastgelegd voor de volgende date.
Santa Rosa (waar we logeerden) ligt even ten Noorden boven
San Francisco, dus we nemen de weg van gisteren terug om verder door te trekken
naar Monterey dat zuidelijker ligt. Maar eerst houden we halt voor een picnic ter hoogte van de
golden Gate Bridge. We merken constant dat het weer per aantal km heel fel
verandert, afhankelijk van het vocht dat van over zee komt. Dus nu trekken we
een trui aan (muts en sjaal waren ook welkom geweest) om met zicht op de
Pacific een hap te eten.
Ewout zorgt voor animatie als hij zijn beroemde
eetsamenstellingen aan de man brengt. Hij maakt een kuiltje over de
volledige lengte van zijn banaan, vult dat op met nutella en geniet zo van een
banana split zonder ijs (iets fris hebben we echt niet nodig). Voorbijgangers
wijzen naar hem en zo leren ze ook alweer een goeie combinatie kennen.
Bij de baai van Santa Cruz (net voor Monterey) is het dan weer gezellig
warm, we gooien een hoop lagen af en vergapen ons aan de Board Walk, dat niet
meer maar ook niets minder blijkt te zijn dan een pretpark aan de kust over de
lengte van het strand. Een aantal attracties krijgen een sterretje, de Carrousel
die in 1920 in de staat New York is gebouwd en nog steeds rondjes draait en de Giant
Dipper een houten roetsbaan die origineel gebouwd is in 1894.
Daarna trekken we verder naar Montery, nog een uurtje
zuidelijker, maar ineens is de mist daar weer en hebben we opnieuw een trui
nodig. We gaan eten op een plek dat me nog het meest doet denken aan de
interieurs van de sprookjesverhalen van de Efteling. Het zou me helemaal niet
verbazen als ineens de wolf van de 7 geitjes kwam opdagen.
Vaak heb ik het gevoel een figurant te zijn in een film
die zich hier toevallig afspeelt, een mooi verhaal trouwens, en we kunnen
absoluut nog heel veel leren van de mensen hier. We krijgen intussen het
gevoel dat we al een maand of zo van thuis weg zijn. Toch hebben we nog een
hele tijd in het westen tegeoed. Gegroet en machtig veel zomerse groeten
God bless ye,
Annemie
|
|
|
|
|
Go west : Dag 8 - 10 augustus, stokoude generaals onderweg |
Vandaag laten we San Francisco achter ons omdat we in Mill
Valley een afspraak hebben. Eindelijk ontmoeten we familie die ons heel wat
tips gaf voor deze Amerika reis. Maar we vertrekken niet zonder een picnictas
te laten vullen bij Boudin. In deze bakkerij zie je de bakkers aan de
etalages bezig de broodfiguren te vormen van o.a. trams en schildpadden. Tip voor
wie deze kant uitkomt, boek een hotel zonder ontbijt en kom de eerste maaltijd
van de dag her samenstellen. Het is gewoon te lekker om deze bakkerij links te
laten liggen.
De mist is weer opgetrokken als we de Golden Gate bridge
overrijden. En buiten de stad doet het decor nog veel meer aan Amerika denken :
de Amerikaanse vlaggen die aan gebouwen als waaiers zijn gevouwen, de houten
huizen met verandas voor de deur, het dorre gras. Omdat het hier maar een
aantal maanden per jaar regent liggen de heuvels er het grootste deel van het
jaar goudgeel bij.
In Mill Valley ontmoeten we Caroline en Carl, en we kunnen
meteen samen met hen de picnic verorberen, een heerlijk rustig en bijpraat
moment. Voor het bijpraten hebben we trouwens de hele verdere dag de tijd, want
we trekken een stukje verder naar het noorden om er de stille oceaan (the Pacific
Ociaan) te zien kletsen tegen de zwarte
rotsen die met hun voeten in het water staan. Het beeld lijkt heel erg op dat
van Big Sur, dat verder naar het zuiden ligt onder Monterey. Filiep heeft
ontzettend veel trek om zijn tenen in het water krijgen. Het hete zand waar we
onze voeten in woelen en het helderblauwe water die het zand opgerolt lijkt nog
meer Amerikaans door de surfers die zich hier op de golven wagen.
Carl merkt op dat waar ook ter wereld er formidabele
gelijkenissen zijn. Overal op het strand bouwen kinderen zandkastelen en
animeren de papas en de mamas hun kroost ongeveer op dezelfde manier. Wat wel
anders is, is dat er hier heel veel Aziatische mensen rondlopen, die naar hier
gekomen zijn als gastarbeiders voor het bouwen van de houten huizen. En. Het
water is diepblauw, de wind is van de partij zodat er allerlei vliegers in de
lucht hangen.
In het groene park achter het strand ontdekken we de zo
typische Amerikaanse Barbecue die door verschillende mensen warm wordt
gehouden. De feestjes zitten eraan te komen.
Nog dichter bij Santa Rosa en iets minder bekend bij toeristen
(velen gaan naar Muir woods, vast ook mooi ook maar druk) ligt Redwoods National
park. Ik had al fotos gezien van die hoge naaldbomen (sequoia bomen), maar het
is overweldigend (weeral) om ze hier in het echt te zien. Niet alleen omdat ze zo hoog
zijn, maar vooral omdat ze al zo lang in dit woud staan. We komen onder andere
Generaal Armstrong tegen die 1400 levensjaren telt. Dat mag al eens gevierd
worden. Het idee dat een boom er al stond in het jaar 600, die heeft toch al
eens iets te vertellen, mocht dat eens kunnen. Sommige bomen hebben inderdaad
gaten waarin een groep volwassenen kunnen staan. Misschien heb je de foto al
wel gezien van een volkswagenbusje die door een gat in de stam rijdt van een
sequoia. Daarover gaat het dus.
Omdat we, in tegenstelling met alle vorige dagen, hier
ongeveer alleen kuieren, horen we ook de raven roepen. Het is er dus rustig en
we kikken even af van het stadsgeweld van de afgelopen dagen.
s Avonds zijn we te gast bij Caroline en Carl thuis. Er
ligt vers gedraaide pasta klaar en eigen gekweekte groenten. De zelf gevangen zalm
gaat op de BBQ terwijl wij nippen van een glas ook zelf gebrouwen cider.
Een heerlijke avond, een mooie ontmoeting en dat is net wat
vakantie is, niet-moeten, ont-moeten.
|
|
|
|
10-08-2013 |
Go west dag 7 - 9 augustus : When you are going to San Francisco, draag dan bloemen in je haar |
Ik ben alvast in tenue met bloemen op mijn schoenen en in
mijn haar.
Meteen na het ontbijt springen we de fiets op. New York
heeft ons geleerd dat we niet alles te voet hoeven te doen en op de fiets komen
we ook de stad bovengronds tegen. Het lijkt ons een goed idee zo, we zijn
zeker niet de enigste toeristen die zo de stad bezoeken. Op het eerste stuk van
onze tocht beseffen we nog niet welke krachttoer het tweede deel zal kosten.
We rijden eerst Chinatowm in via de gate. Deze Oosterse
poort brengen ons al in de juiste sfeer samen met de lampionnen die in slingers
over de straten hangen, de eetstalletjes en winkels met draken.
De Fishermans Warf is een van de meest gegeerde stukken uit
de stad. Pier 39 trekt heel wat toeristen o.a. omwille van de restaurants met
krab.
Maar ik vind Cannery row mooier. De oude rode
fabrieksgebouwen, waar vroeger vis werd ingeblikt, worden nu opnieuw nuttig en
leuk ingevuld. Via Hyde street Pier
komen we bij driemasters en andere zeilschepen waarmee vroeger op Alaska werd
gevaren. De tijd wordt hier even teruggedraaid naar 1860 toen het Balchuda
schip de zee trotseerde. Het kost me geen moeite om de stoere zeebonken de vis
te zien vervoeren naar de Cannery Row.
We fietsen verder langs de baai van San Francisco. De stad
doet me qua vorm denken aan een omgekeerde komma, waar bij het smalle deel de
baai aan de ene kant en de Stille Oceaan aan de andere kant ligt. Ter hoogte
van Ford Maçon kijken, in zachte tinten geschilderde huizen uit op de inham van
de baai en haven. De Victoriaanse stijl van de woningen valt met geen andere te vergelijken.
Voor ons overheerst de Golden Gate Bridge als een statige dame, met een aandachtige blik over de stad. Net onder de brug,
worden we in het fort nog eens terugkatapulteerd naar 1866 via buskruit
en kogels, ik verwacht haast een leger blauwbloezen maar in plaats daarvan
repeteren er acteurs voor Mac Beth.
Na de Golden Gate Bridge raken we af en toe het spoor
bijster qua fietsrichting, ondanks een aantal verschillende plannen en een Iphone.
We voelen al gauw onze benen gloeien als we onderweg zijn naar het golden gate
park, nochtans probeer ik op gewone dagen te werken aan mijn conditie,
maar met niet overdreven veel effect, zo blijkt. Het fietsen op de steile hellingen in de stad is echt niet te onderschatten.
Op een bepaald moment beslissen de dames (Marjolein en ik)
om alvast een stukje vooruit te stappen met de fiets aan de hand (dat is een
stuk haalbaarder) de mannen bekijken intussen de kaart (van vrouwen is geweten
dat ze niet kunnen kaartlezen, al doe ik soms wel verwoede pogingen). Een dame
achter ons spreekt heel erg bezorgd de mannen aan, met de boodschap dat ze er
toch vooral moeten voor zorgen dat er af en toe gerust werd en dat we ook af en
toe stopten om te eten, want volgens haar zagen we er niet echt gelukkig uit. Die
bezorgdheid om mekaar, zo mooi.
Het was behoorlijk lastig maar het uitzicht op de
Victoriaanse huizen was meer dan de moeite. De Painted ladies, een groepje
gelijke huizen die verschillend geschilderd zijn, blijken heel bekend, maar in
de wijken waar wij in de loop van de dag door fietsten zagen we heel wat pareltjes van woningen.
Marjolein blijft de fotograaf van dienst die al dat moois vastlegt en ik val in herhaling, ook hier zou Ewout graag wonen.
We komen heel bijzondere mensen tegen. Ineens werd alle
verkeer tegengehouden door een aantal politiemannen op de motor. Ze
escorteerden een geblindeerde wagen waarin volgens iedereen van ons gezelschap
Elton John zat.
We liepen ook Jean-Claude Van Damme tegen, maar we geloofden
de man die dat beweerde niet echt. Hij zag eruit als een zwarte rapper, op
fluoschoenen. Bij de trappen aan de bloemrijke paviljoenen in het Golden Gate
park, begon hij te schreeuwen. Eerst dachten we nog dat hij in zijn eentje aan de
Lion King wou beginnen, maar hij bleek vooral te willen praten met voor ons
onzichtbare mensen. Vreemde dialogen gaf dat. Er waren wel meer mensen die
vanuit het niets tegen niemand aan het babbelen en roepen waren. Iemand op een voetpad schreeuwde naar ons dat hij in een volgend leven terugkeert als meisjesfiets. Wat ze gegeten , gesnoven of gedronken hadden, weet ik niet zo goed, maar het levert wel
aardige taferelen op. In elk geval, deze plek is ook gekend om zijn flower
power in bepaalde stukken in de stad. Hier en daar valt dat inderdaad op.
We sloten de
dag af met zeehonden die languit uitrusten aan de pier om daarna nog Lombard street te vinden. Een stuk weg
die zo stijl is dat ze de rijbaan zigzag gelegd hebben tussen de huizen. De
overgebleven driehoeken tussenin zijn mooi bebloemd, wat deze straat een van de
meest bijzondere maakt. We wandelen Lombard street naar boven, puffend.
Bij het terugbrengen van onze fiets, vroeg de man van waar we
kwamen en of we Nederlands of Frans of Duits spraken. Ik vondhet behoorlijk
sterk, dat hij België zelfs op deze manier kende.
San Francisco is echt de meest golvende stad die ik ken. De
wegen stijgen en dalen hier zo sterk dat we zelfs te voet onze spieren voelen.
De film mss Doubtfire is hier opgenomen en in die film vallen die
hoogteverschillen heel fel op.
IK kan alleen maar mateloze bewondering hebben voor Richard
Hammond die hier voor Top Gear rondreed met een fiets waarop een bierton was
gemonteerd.
Slaap zacht als je daar aan toe bent, Groeten van de
enigsten Kortrijkzaan die nu nog wakker is.
Morgen mogen we familie ontmoeten.
|
|
|
|
09-08-2013 |
Go West, dag 6 - 8augustus: te voet van Canada naar Amerika |
De laatste ochtend in Ontario, we genieten lang genoeg van
het bijzondere ontbijt, haute cuisine
vroeg op de dag en er is ook chocomelk met marsmellows. Onze gastheer
bakt elke dag verse muffins, telkens met een andere smaak. We hebben intussen
al geleerd dat de ontbijten hier zwaar zijn en nemen het gebakje mee voor
onderweg.
Ons plan is om alle valiezen eerst te voet tot aan de
bushalte te sleuren, daarna naar de rainbowbridge te rijden en daarna terug te voet
de grens over te steken.
Onderweg stopt er plots een dame in de auto. Op een toon die
de hoogte ingaat alsof ze ons wil tegenhouden om de Niagara rivier over te
zwemmen, gilt ze :
Oh My God, you guys! Ik zag jullie lopen met die bagage, Oh
My God! Ik dacht, die mensen moet ik meteen gaan helpen, OMG moeten jullie nog
te voet tot aan het bushokje? OMG, die valiezen zullen echt wel heel zwaar zijn,
OMG ik wil jullie graag helpen hoor, als jullie een lift nodig hebben. OMG!'
Dit bovenste is zo goed als letterlijk geciteerd en werd een
aantal keer herhaald. Het duurde echt even voor we haar gerust konden stellen dat het allemaal wel meeviel,
en we verder konden naar de Rainbowbridge. Die brug en de rivier vormen ook de grens tussen
de twee staten. De grens overwandelen is
een gekke bedoening, maar we hebben vanop de brug een prachtig beeld van de
watervallen, iets wat we vanuit de taxi bij het doorgaan moesten missen.
Om terug aan de USA kant te raken kostte het ons bloed (de
valiezen rijden wel eens over iemands teen), zweet (onze reusachtige valiezen
de trappen op en af sleuren) en tranen. Vandaag kregen we het intrieste nieuws
dat onze vriend en buurman de keuze maakte om uit het leven te stappen. Een
bericht die ons allemaal heel erg raakt en ons laat voelen dat we zorg mogen
dragen voor elkaar.
Jullie krijgen daarom allemaal een valies vol genegenheid,
en liefs. We denken echt aan jullie en proberen onze indrukken mee te geven en
mee te nemen voor thuis.
Annemie en C°
|
|
|
|
|
Go west, dag 5 - 7 augustus De Niagara Falls |
Ach, zalig om wakker te worden in Cuba
.dat dacht Ewout deze
morgen toen hij wakker werd. Nog maar net onderweg en toch al een beetje
gedesoriënteerd.
Vandaag komt het water van alle kanten merken we. De Niagara
falls hebben alles om je er een tijdje zoet mee te houden. We werden
gewaarschuwd dat het er zeer druk zou zijn, zeker aan de Canadese kant, maar
wij vonden het best meevallen voor het grootste deel van de dag. (het drukke
kermisdeel mijden we).
Bij elk stuk van het programma krijgen we een plastic
regenjas, we spelen dus afwisselend voor blauwe PMD zak en gele
kledij-ophaalzak. Die kledij is verder absoluut nuttig. Niet zozeer bij de
Niagara fury, een 4D film waarin we op een vochtige manier konden ontdekken hoe
de watervallen ontstonden, maar zeker wel bij de wandeling achter de
watervallen. Via tunnels worden we achter het watergordijn geloodst en ontdekken we wat de kracht van water is bij de voet van de waterval. Meteen
krijgen we een douche cadeau (dju shampoo vergeten). Op de Niagara rivier vaart
ook the maid of mist of zoals de naam het zegt, vaart deze tot zo dicht
mogelijk bij de watervallen, waardoor de passagiers in een mist van water komen
te zitten. Het water valt ongeveer 100 meter naar beneden maar boven de
watervallen is constant een wolk van water te zien. Wie in de buurt een
wandeling maakt, voelt steeds de waterdruppels. Daarom veranderen we ons plan
om ook met de boot mee te gaan, we zijn ervan overtuigd dat het zicht bij de
voet van de waterval het mooiste punt is om de waterwereld te bekijken.
De watervallen slijten nu nog steeds uit (30 cm per 10 jaar)
en per dag valt 1 miljard badkuipen (niet de kuipen, wel het water) naar
beneden. PER DAG, 1 MILJARD BADKUIPEN ! s Nachts wordt een deel van deze
waterkracht gebruikt voor elektriciteit.
De mensen zijn hier niet alleen vriendelijk, maar ook
geïnteresseerd.
'Hi guys, how are you doing? Where are you from?'
Heel snel raak je in gesprek en altijd is er iemand die het
ziet als je hulp nodig hebt.
Vanaf valavond verzamelen de kijkers zich weer massaal rond
het water. De watervallen worden in zachte tinten verlicht tot een feeëriek
spektakel. Een heel sterke ervaring en een once-in-a-lifetime experience.
Voor morgen hebben we een plan, we maken het onszelf eens
lastiger dan nodig.
|
|
|
|
|
Go west, dag 4, in de wolken |
Onze laatste ochtend in New York is er eentje om ergens nog
een restje programma te kiezen.
Min of meer unaniem gaan we voor FAQ Schwarts, een
speelgoedwinkel waar Tom Hanks in de film BIG over een reuzenpiano danst. We
blijven ons kind voelen in Dylans Candy shop, de snoepwinkel als in Zweinveld
en we blijven net iets te lang hangen zodat het fietsen door Central Park net
niet meer lukt.
Tegen de middag reizen we verder via Buffalo naar Ontario,
de Canadese kant van de Niagara Falls. Marjolein en Ewout vinden er de skitles
(tongkleurende snoepjes) die we kennen vanuit de film (13 going on 30).
En dan hangen we voor de korte vlucht ineens in de wolken.
We blijven ook in de wolken als we onze slaapstek hebben
bereikt s avonds. Ik koos voor een B&B die afgelegen ligt van het drukkere deel vlakbij de watervallen. We logeren in een Canadese laan waar
alle huizen open verandas hebben. Ik ben gigantisch fan van zo een open
overdekt terras aan de voordeur, die we vaak zien in films. De tuin brengt ons
meteen een beetje op rust en binnen doet het denken aan het interieur van een
kasteel aan de Loire. We doen de schoenen af voor het parket.
s Avonds gaan we de Texaanse toer op. De man bij de ingang
blijkt niet als attractie mensen binnen te lokken (iets wat we wel in New York
zagen). Helemaal in cowboytenu, inclusief het rode sjaaltje om zijn nek en
lange puntschoenen, komt hij hier gewoon eten. Hij past in het decor, ze
draaien Western Line muziek.
De ober lijkt op de struise versie van Jamie Olliver, Hi
honey wat would you like, Hi Guys, everythings ok?
We merken ineens dat we behalve Bruce Cockburn en Justin
Bieber (dacht dat die laatste ook Canadees was) eigenlijk weinig weten van het
land. Die avond komen we er ineens achter dat Canada nog steeds een kolonie is
van Engeland (met Queen Elisabeth op de Canadese dollars) en ze zijn er niet zo
trots op.
Ewout stelt voor om hier gewoon te blijven, hij heeft er
geen moeite mee om in Amerika of Canada naar school te gaan en ik heb zeker
genoeg werk. Marjolein is vooral blij om de rustpauze die we ervaren (een
beetje afwisseling is wel ok) en ze is van plan om gedurende de reis alle
smaken te proeven van de ijsmilkshakes in starbucks.
|
|
|
|
07-08-2013 |
Go west : Dag 3 - 5 augustus : downtown New York |
Zolang het naar chinees ruikt in onze kamer is het nog
midden in de nacht (de stad slaapt nooit, remember). Nu geurt het naar
pannenkoeken, het is 6u30. Door het raam zie ik de zon opkomen boven New York. De
zonnestralen glijden door de lanen en
werpen lichtstrepen op de hoogbouw voor ons.
Mochten we vooraf geweten hebben hoe afgepeigerd we zouden
zijn van deze dag, dan namen we vast wel vaker de metro.
We starten dus met een stukje programma van gisteren, de
bib. Daar loopt een hele knappe tentoonstelling over waarom kinderboeken
belangrijk zijn. Leuk dat die net nu loopt. In tegenstelling met de rest van de
stad is de tentoonstelling niet hoog, breed of lang, maar een fijne samenstelling van veel
originele stukken uit kinderboeken. Manuscripten (oa. Mary Poppins) originele tekeningen (o.a.
van rupsje nooitgenoeg). Alles zit in een sprookjesdecor van Alice in Wonderland.
We blijven dus graag hangen om even terug kind te zijn. Deze bib was trouwens
het decor van een film (the day after tomorrow) waarin de aarde helemaal onder
het ijs zit en enkele dappere jongeren zich in de bib proberen warm te houden bij
een haard, met boeken als stookmiddel.
Als we daarna naar de pier stappen om de boot te nemen naar
Brooklyn, komen we nog het centraal station tegen, hier kan je op het gemak al
een goed wat tijd rondhangen, toch doen we dat niet. Het plafond is beschilderd
met sterrenbeelden via duizenden sterren.
Tijdens de boottocht naar Brooklyn valt ons nog de schade op
die Sandy hier teweegbracht. We hebben een zicht op de skyline van Manhatten.
Een zicht dat we kennen van allerlei films, maar zo onwerkelijk is als je er
met je neus opzit. Het One World center, zo een slordige 540 meter en daarmee voorlopig
nog het derde hoogste gebouw ter wereld, steekt alleen met kop en schouders uit
boven de rest. Maar het volledige financiële district met zijn hoogbouw staat
als een struise groep reuze bewakingsagenten daarrond in glimmende pakken. Hier
zou de Eiffeltoren helemaal niet meer te zien zijn tussen al de rest. Alles is
hier zo buiten proportie, alsof ja als lillyputter in de stad van de reuzen
terechtkomt.
Onze boottocht brengt ons intussen naar de Brooklyn Heights met
weer een heel andere sfeer. Het doet me nog het meeste denken aan Notting Hill
in Londen. Statige gebouwen met trapjes naar de voordeur, schuine brandladders
op de zijkant en een hoeveelheid groen, dat net voldoende speelse schaduw
brengt (ha, daar ruiken we weer af en toe een vleug van bloemen). We lunchen
hier en laven ons aan de rust die we elders iets minder vinden. Rust? Alhoewel.
Er staat een groep mensen te demonstreren. Ken je dat? Een man of drie die
cirkels wandelen terwijl ze roepen bij grote beschreven borden. Het lijken marktkramers die fruit
aan de man proberen te brengen, maar het gaat over kinderrechten. Ernaast
flankeren politieagenten, om meteen te kunnen ingrijpen.
Trouwens, de politie strijdmacht staat overal in New York zo
aanwezig op iedere straathoek (dat is echt niet overdreven) dat ze meteen als
fruitvliegjes kunnen uitrukken als er ergens ook maar de minste strubbelingen
zijn.
Hoe dan ook, als we in Kortrijk naar de Winkel van Brooklyn
gaan, zal dat nooit meer hetzelfde zijn.
Na Brooklyn sporen we terug naar Manhatten naar het One World
center, al ben ik iets minder fan van de ganse herdenking als ze hier misschien
wel zouden willen. We zagen ook de kogelgaten in het keizerlijk paleis in Hué
(Vietnam) en dat leek me op zijn manier ook een heel belangrijk
herdenkingsmonument, aan de andere kant van de wereld dan. Maar alle respect voor iedereen
die ergens, waar ook ter wereld onschuldig het leven laat. Het doet trouwens
iets om door te straten te wandelen waar zo veel mensen toen door renden voor
hun leven, in een wolk van stof. Er is trouwens heel wat meer politiemacht dan
anders omdat er betrouwbare berichten zijn van een mogelijke aanslag. Ik ben
al een keer gefouilleerd geweest en ze hielden we bij controle van mijn handtas
bijna tegen, omdat ze dachten dat er een geweer in zat. Boven het financiële
district patrouilleren constant helicopters.
Vanuit het financiële district komen we ineens in een park
waar oudere Aziaten aan tafeltjes rond bordspelen zitten. Wat ze zeggen is Chinees
voor ons, we zitten aan het begin van de Chinese wijk, waar de geuren van
gember, rijst, noedels door de straten wandelen en de gelakte eenden met kop en
al in de etalages hangen. Een aantal
straten verder belanden we in Little Italy. Weer een andere sfeer, gevels
geschilderd in de Italiaanse kleuren en pizza en dergelijke is te verkrijgen om
de vijf stappen die we zetten.
Ons doel is om in PDT te geraken (Please dont tell) Een
gezellig eethuis waar je alleen binnen kan via een soort ruwe snackbar met een
telefooncel. Daar draai je een nummer (PDT dus dat doen we ook niet ;-) en via
een verborgen deur geraak je binnen in de verscholen restaurant. We kennen het
etablissement via het TV programma ist nog ver? maar we zullen toch nog vijf jaar moeten wachten om er binnen te
geraken. Kids zijn niet toegelaten onder de 21 omdat er ook alcohol geschonken
wordt. (Ik zou het fijn vinden mochten ze bij ticket verkoop ook de norm van 21
aanhouden).
Net dan belt Lieve, of we geen zin hebben om bij haar te komen eten. Helemaal prima natuurlijk, en meteen kunnen we de koekjes
van Anna meenemen die we nog steeds vergaten te bezorgen.
Met een Yellow cab (een droom van Marjolein om daar eens in te zitten) zetten we
vanuit het hotel koers naar Roosevelt eiland. Ons ondertussen vergapend aan het
zicht op Manhattan waar de hoogbouw met feestelijke verlichting (Empire State
building en Chrystler building) mooi aftekent tegen de turkooise achtergrond
met zalmroze pluksels van wolken.
Tof om eens gewoon in een chique woonappartement, weg van de
stadsdrukte terecht te komen. We keren op advies van Lieve terug via de kabelbaan over
een stuk van de stad. Net als peter Pan hebben we zicht op de avondverlichte
gebouwen. Een lichtstad die de allure heeft van een sterrenhemel lager bij de
grond.
|
|
|
|
|
Go west : Dag 2, 4/08 : eerste volle dag in New york |
We starten voorzichtig met een Parijs ontbijt (vooraf hoorden we gigantische verhalen over de ontbijten) om daarna opgeladen de stad in te trekken.
Ewout heeft tot nu alleen de binnenkant van zijn slaapkamer gezien (hij
is meteen bij aankomst aan het hotel in slaap gevallen) dus wijken we even van
ons plan af en trekken we toch nog Central Park in. En eigenlijk, wij kunnen
het ook niet laten, het is er te gezellig. Er blijft een beetje een pretpark
gevoel, waarbij de attractie vooral het groen is. Ik vermoed dat NY in de
herfst ook bijzonder moet zijn met alle verschillende tinten in de kruinen van de bomen.
Daarna kiezen we voor vandaag the Fifth Avenue. Een laan die
al 100 jaar gekend staat als sjopping laan (laat dat nu net de hobby van de NYkers
zijn). Maar we zitten ook vlakbij een hele rij must-see gebouwen.
Allereerst gaan we Audrey Hepburn achterna in (breakfast @)
Tiffanys. Het blijkt tot s avonds te duren eer Ewout doorheeft dat er in deze
locatie niks geen ontbijt te vinden is. De glinsterende juwelen dragen er geen
prijskaartje en eigenlijk hoeven we die getallen ook helemaal niet te kennen.
De grootste gele diamant van ver en omstreken die er te vinden is, hangt er als
collecters Item. Het doet me denken aan het halssnoer uit de Tittanic.
Next is de Trumph toren met zijn lobby volledig in oranje
marmer, gouden roltrappen en water dat langs het marmer naar beneden spat. Ik
voel de drang opkomen om even Astrid in Wonderland te citeren. Amazing.
Te voet New York ontdekken onder een deugddoende zomerzon is
zalig. Op iedere hoek van de Avenue met een straat hebben we een nieuw beeld.
Deze stad valt ook met geen andere te vergelijken, al zit er wel iets van
overal in de city. De grote pretzels die we kennen uit de Vogezen liggen hier
in kraampjes. De mensen komen van overal en spreken ook te meest uiteenlopende
talen. De kledij had ik hier net nog iets extravaganter verwacht, de
uitschieter bleek een man die met zijn haar de piek van de Empire State
Building nabootste.
Elk flatgebouw tracht op zijn manier uniek te zijn, wat een
wonderlijk samenspel van gebouwen oplevert, en alles is zo onmogelijk hoog. Om
een idee te geven, de Eiffeltoren is 310 meter. Chrysler building ongeveer 380
m. De Empire State building is 380 m (de cijfers zijn verschillend met of
zonder de piek, maar ik vind de piek een beetje zeuren). Beide gebouwen zijn
dus toch een flink pak hoger dan de op een na hoogste toren in Europa. Ze
zouden in principe oriëntatiepunten moeten. Maar eerlijk. Tussen alle andere
gebouwen lijken ze niet eens zo gek veel uit te steken. Om maar te zeggen dat
het niet vreemd is als we onze nek voelen na een tijdje van staren.
Marjolein vindt nochtans ook een pareltje terug een pak lager. Op de grond staat I
love Anna er geschreven in het asfalt. Schattig.
Halfweg vertrekt Ewout met Filiep terug naar het hotel, met
barstende koppijn, een beetje rust op het hotel zal hem goed doen. Filiep keert
terug met een fiets (dat is echt wel het snelste vervoermiddel hier en ook te
huur op iedere straathoek). Hij weet zich perfect te camoufleren blijkbaar. Als
hij even later in een shirt van de NYPD, met pet van de Yankees en zonnebril
over Broadway crost, wordt hij zelfs aangesproken door een dame met Officer.
Mocht hij nu eens het spel meespelen en afstappen. Yes maam, whats up. God
Bless ye'.
De New York Library blijkt toch gesloten, tegen mijn
voorbereidingsgegevens in. Maar het steegje tegenover de bib bevat hele mooie
spreuken in het voetpad. Ze probeerden om stukken uit de waardevolle literatuur
en citaten te vatten.
Het Bryant park achter de bib is alleszins een knusse plaats
om een middagpauze te houden.
Onze route gaat verder langs Madison square, waar de
eekhoorntjes aan de tenen komen bedelen om eten. Ze zien er pluimig uit, maar
kunnen toch gevaarlijk bijten, vertelt een oudere dame me die net probeert een knaagdier van haar been af te krijgen door erop te staan mopperen.
Washingtons square is een heel levendig park met
straatartiesten, rappers op een podium, een pianist midden in een laantje (en
gek genoeg, stoort de ene muzikant de andere niet). in de fonteinen zoekt groot
en klein verfrissing.
Op Union square zit de school of film. (Scholen zitten hier verscholen tussen de rest
en zijn echt niet zo groot). Er is op het plein net een actie aan de gang van
Turken die protesteren tegen de Turkse dictator die een kebalist is.
Ter hoogte van de Empire State building groeit ons
gezelschap. Ewout is uit de hotelkamer geraakt en Lieve met Anna gaan ook voor
het eerst naar boven. Glimmende vloeren (goud, koper
.) een arsenaal gidsen die
ons enerzijds de weg wijzen en anderzijds ook hard hun best doen om extra munt
te slaan uit de trip (een foto, koptelefoons met uitleg).
86 verdiepingen hoog gaan we, 80 met de lift (de cijfers
verspringen er per 10) en 6 met de trap. Lieve draagt Anna achterop. Samen met
duizend anderen kozen we een topmoment om New York vanuit dit hoge
punt te zien. De zon begint zijn avondgloed te etaleren en zet de gevels in
pasteltinten. Het is zeer indrukwekkend om het dambord patroon van hieruit te
bewonderen, de tuinen op de daken te ontdekken, beneden de gele taxis als
kevers te zien krioelen.
Het valt niet helemaal eenvoudig om de stad te bevatten in
wat we zien, een stad heeft ook een gevoel. Dat van NY is er een van een stad
waarin zoveel kleuren en smaken van mensen samenleven. Dat blijkt ook niet
altijd even vlot te verlopen. Toch tracht iedereen met een hardnekkig
enthousiasme vriendelijk tegenover mekaar.
I hope to see you again. Please come Back.
s Avonds vullen we in een Koreaans restaurant met allerlei
schotels onze wandelenergie aan. (Het eten met stokjes hebben we nog niet
verleerd uit Vietnam). Daarna trekken we nog richting Time square. Een mooie
kopie van het plein in Londen maar dan nog eens in een overtreffende trap.
Iedereen kent deze plek trouwens van de lichtbol die naar beneden valt met
oudejaarsavond. Hier ontdekken we dat de stad inderdaad nooit slaapt. Toyrus,
speelgoedwinkel met een reuzenrad binnenin, is nog open tot 23u. en de MM
store tot 24u. De portiers voelen net als ons tegen middernacht een geeuwke
opborrelen. Als we helemaal overdonderd ons hotel binnenwandelen is ons ticket
voor de dag helemaal opgebruikt, inclusief de bisnummers.
|
|
|
|
|
Go west : Dag 1, 3 aug, op weg met Anna |
Hello, How are you today?
Everything's fine?
Bye Bye,Have a nice day
and Night.
God Bless je. And God Bless America.
Onze eerste voet aan wal op het Amerikaanse Continent.
We worden bij het vliegveld opgepikt door Kerakalos
(inderdaad, een Griek.) die spontaan een foto album bovenhaalt om trots zijn
kleinkinderen te laten zien(tijdens het rijden!), ondertussen zijn collegas uitschelt (you stupig
Indian) ook als gids vertelt over van alles (er is een superlotto trekking die
avond, weten we nu ook). We komen via Queens Manhatten binnen.
Ineens duikt voor ons de skyline van New York op, in pasteltint alsof ze zich niet te fel wil opdringen. En zo voelen we in elke
vezel dat we er echt geraakt zijn. De USA. Na maanden voorbereiding groet de
Empire state building ons al van ver.
Meteen na het inchekken (ons hotel draagt de vakantiesfeer
van een tropisch regenwoud) zetten we meteen koers naar Central Park. Ik zou
alleen daarvoor naar hier zijn gekomen. Er hangt een sfeer van een rustig pretpark
tussen de bomen. In die korte tijd die ons nog rest van de dag, spelen we supporter bij het
honkbalteam, laveren we tussen sportievelingen die fietsend en lopend hun
conditie op peil houden (het lijkt of er een massaloop-fiets wedstrijd aan de gang is) en we vergapen ons aan alle
verschillende mensen die allerlei aan het doen zijn. Op de plaatsen waar
geschilderd wordt, doet het denken aan Place du tertre. Kinderen vinden een
speeltuin, een snoepkleurig pretpark en carroussel om zich mee te amuseren. De
stoerdere bezoekers beklimmen de rotspartijen, er wordt gemediteerd, in het
gras in de zon gelegen (is eigenlijk nog het leukst), gelezen (NYers lezen best
wel veel en ook op de meest onmogelijke plaatsten), muziek gespeeld (alle
soorten instrumenten, inclusief de Chinese), er zijn optredens, stalletjes met
hapjes uit alle culturen, riksjas en paard en kar (de laatste een beetje
kitcherig aangekleed). We kwamen het allemaal tegen in een uurtje. En toch is
het er rustig. De eekhoorns hollen tussen de bomen door als in Hyde park
(Londen).
s Avonds spreken we met Lieve af op het dak van ons hotel. De
platte daken van de buildings worden nuttig gebruikt door er groene plekken van
te maken. Bij ons heeft het terras invloeden van Griekenland met stenen ronde
tafels, ligzetels, hangmaten en potplanten. Ik vind dat er een sfeer hangt van Pluk van
de Petteflet. Het dakterras heeft alles om te loungen en dat doen we ook,
terwijl we voor het eerst van bovenuit de rechtlijnige vorm van de stad begapen
en de eerste lichten in de gebouwen zien oplichten tegen de avondlucht.
We weten nu al dat de tijd in New York te kort zal zijn.
|
|
|
|
30-07-2013 |
Go west 4 : De bollekes op de landkaart |
Wil je op de hoogte blijven van waar we zitten en wat we zien, laat dan gerust je mailadres na, rechtsboven en je zit meteen mee op de eerste rij. Groetjes en tot binnenkort
X
|
|
|
|
|
Go west 3 : Nog thuis....Anna bakt koekjes voor... |
We gaan op vakantie en
nemen mee
Dromen en genoeg dagen
Zorgvuldig
uitgestippelde reisroutes
Een valies vol voor
verschillende weertypes en locaties : stadskledij in stijl, warmere stukken voor
de koelere Californische kust, luchtige dingetjes voor de Far West en wat
sportiefs.
We nemen ook een tof
zesjarig meisje mee in de bijna zekerheid dat wij, als begeleiders, met haar vlot
de grens over geraken. Alle stempels en handtekeningen zijn alleszins op de
juiste formulieren gezet. Anna moet wel in New York geraken, want ze neemt
helemaal zelfgebakken koekjes meer voor mama Lieve. Duimen!
Vooraf ben ik massas
uren helemaal verdwenen in de reisboeken, het deed me vaak denken aan
vijfjarige jongetjes die tegen mekaar op, de sterkste, de felste en strafste
willen zijn want deze reis lijkt bezaaid te zijn met superlatieven.
Onderweg komen we deze
merkwaardigheden tegen :
Het grootste gebouw in
Amerika en het derde grootste ter wereld - One World trade center, New York.
De oudste wouden,
woonplaats van de grootste bomen op aarde Redwoods, net boven San Francisco.
Hele lange en bekende
bruggen Golden gate Bridge San Francisco, Brooklyn Bridge New York.
De warmste plek ooit
op aarde gemeten Death Valley, ook het diepste punt op aarde.
Één van de 25 mooiste
bibliotheken ter wereld New York public library
De grootste natuurlijk
gevormde brug op aarde Rainbow bridge nabij Page
Een van de hoogste toppen
op het Amerikaanse continent Mount Whitney, Californië
Neonstad met 18 van de
20 grootste hotels (met de meeste kamers) ter wereld Las Vegas
Als het kan staan deze
avonturen ook op de menu:
Via een brug wandelen van
het Amerikaanse continent naar Canada met zicht op de Niagara Falls,
Ons weer kind voelen in
het mafste snoepjeswinkeltje van New York (neen, niet de M&Ms store),
Wie weet rijden we ook
te paard in Monument Valley,
Wiegen we in een
schommelstoel in een typische veranda,
Rijden, wandelen we in
echte filmdecors,
Ontdekken we een
spookstad van vervlogen goudzoekers Bodie,
Uiteraard dragen we
bloemen in ons haar in San Francisco,
Ontmoeten daar ook
familie om samen een stukje van Californië te ontdekken.
We blazen uit in
typische hotels (eentje met een veranda vooraan zoals in de films), B&Bs,
hier en daar een motel, een ranch, een keer in een tipi, een cowboy cabin en
een piramide.
Alle plannen zijn nu netjes
opgevouwen, de GPS heeft de route in zijn hoofd, de reistips van globetrotters
zijn verweven (super bedankt).
Alleen nog Ewout zien
terug keren van zijn machtigste 12 dagen van het jaar.
Genieten van zijn
straffe chirokampverhalen terwijl de wasmachine overuren draait.
Dan vliegen we uit. Om
3/08 om 10u45 hangen we in de lucht richting the Big Apple en om 25/08 keren we
uit Las Vegas terug.
Geniet je mee ?
|
|
|
|
29-07-2013 |
Go West 2 : Nog thuis.... de eerste plannen |
Een dik jaar geleden begonnen we ervan te dromen om nog eens samen echt ver te
reizen.
Net 5 jaar geleden trokken we naar Vietnam, nu was Amerika aan de
beurt.
De vraag Waar gaan we precies naar toe? bleef toch wel lang op de
livingtafel liggen, bovenop de kaart van Noord-Amerika die als een tafelkleed
precies op die tafel past. Amerika is groot nietwaar.
De start van het reisverhaal stond wel meteen al vast.
New York.
Zo onbereikbaar leek het toen. En heel erg indrukwekkend. Lieve woont er, dus planden we een
bezoek in de hoop niet helemaal lost te geraken in de metropool.
Verhalen over het wilde Westen, of zijn het wilde verhalen over het
Westen, belandden ook op onze tafel. In al onze overmoed wilden we ook nog naar
de Niagara Falls en de Everglades in Miami. Met die plannen sloegen we de dame
van het reisbureau van haar stoel. Toegegeven, het is niet zo een formidabel
idee om net in het orkaanseizoen naar de Everglades te trekken, daar een stapel muggenbeten te verzamelen en vol bobbels New York binnen te vallen.
Zoals we in een restaurant ook niet alle gerechten na elkaar genieten, kozen
we dus uit de rijkelijke menukaart en organiseerden de volledige trip verder
helemaal zelf.
Als je trek hebt, kan je ons avontuur meevolgen in de nieuwe wereld.
Vakantie is niet moeten. Ont-moeten. We zijn ook heel benieuwd
naar jullie verhalen, fotos, avonturen waar dan ook.
|
|
|
|
|
Go West 1 : de volledige reisroute |
Zaterdag 3 Augustus Vertrek : Brussel New York
JFK
Bezoek Lieve
Central Park
Loungen op het hotel terras
Zondag : 4 augustus : Route Fifth Avenue
-
Breakfast at Tiffanys
-
Trump Tower
-
Museum of modern art /
artshop in MOMA
-
St. Patricks cathedral
-
Grand Central Station
-
Chrysler building
-
New York public library + Bryant park
-
Empire state building
-
Madison
Square
-
Union square
-
Flatiron
Building
-
Time square
Zondag : 4 augustus : Route
Brooklyn bridge
- Brooklyn Heights
- City Hall Park
- One world Trade Center
- Battery Gardens
-
Washington square
- Please
dont tell
- St.
Marks place
Dinsdag 6 augustus
The
High line : Het spoorwegviaduct
Dylans
Candy bar
Vlucht
naar Buffalo
Woensdag 7 augustus : Niagara
falls
-
maid
of mist : vanuit prospect park
-
Aan
de Amerikaanse kant : Niagara Falls State Park : prospect point Observation
Tower
-
Lift
: Cave of the winds: aan de voet van de waterval
-
Bezoek
Niagara Falls by night (met verlichting)
Donderdag 8 augustus : Vlucht
naar San Francisco
Vrijdag 9 augustus :Bezoek San Francisco
Golden gate bridge
Haas
Lillienthal House
Fort
point
Alamo
square + painted ladies
Ocean
Beach
Golden gate park
Fishermans Wharf
Zaterdag 10 aug onderweg naar Caroline Lapere
Sausolito
Mill
valley
Muir
woods national Monument
Redwood
national Park
Zondag 11 Augustus : naar Monterey
Santa Cruz
-
Hippie town / rastafari
-
Whale watching and fishing
-
Santa Cruz Beach Boardwalk
Maandag : 12 augustus : Dag
Monterey
Monterey bay aquarium
Monterey
state historic park
Pacific
house museum
Fishermans
warf
Whale
watching : blue and hupmback whales (bultrug walvis)
Pacific
Grove
Point
Pinos Lighthouse
dinsdag : 13 augustus : Yosemite
Glacier
point
Upper
en lower Falls
Tuolumme
Meadows
Mariposa
grove : 500 sequia bomen
woensdag 14 augustus
rest Bezoek Yosemite
Bodie
Mono lake
Donderdag 15 augustus
mount
Withney
Kort
bezoek Death valley :
-
Badwater
(lowest point)
-
Zabriskis point
-
Furnace creek oase
Las
Vegas
vrijdag 16 augustus : Zion park
zaterdag 17 augustus : Bryce
Canyon
zondag 18 Augustus
Bezoek Antelope Canyon / bezoek
onder begeleiding
Boottocht
naar Rainbow bridge
Page
maandag : 19 augustus
Bezoek Monument Valley
Mesa Verde
Canyon de Chelly
Dinsdag 20 augustus :
Terugrit route naar Grand Canyon
Kayenta
Tuba city
Betatakin'. Dit park wordt ook
beheerd door de Navajo's
Painted Desert
Resten
van dinos
woensdag 21 augustus :
Bezoek Grand Canyon
Grand Canyon Higlights
South rim
Uitkijk posten Cameron en Tusayan
Dessert Vieuw
Shuttle bus naar de mooiste uitkijk.
Parallel met de weg 19 km lang
wandelpad langs de canyon
donderdag 22 augustus
: rustdag Grand Canyon,
op de ranch
vrijdag 23 augustus
Hoover Dam
Las Vegas
Zaterdag 24 augustus : Vlucht
naar huis
|
|
|
|
15-05-2013 |
Nu |
NU
Een sterk woord
Voor dit moment
Het draagt herinneringen mee
Morgen
bestaat nog niet
De zon is nog niet opgestaan
Morgen
De uren nog niet weggetikt
Intussen is er volop
Nu
De bomen waaien
Het versgemaaide gras geurt
De bloesems kleuren
Nu dus
Tijd voor genegenheid
Van iedereen die koestert
Je bent er
Nu
Dat telt
|
|
|
|
11-05-2013 |
specialleke voor de mama's |
Moeder worden
Het beste uit jezelf toveren
Daar veel genegenheid aan toevoegen
Koesteren, hopen, dromen
Openbreken
Moeders
Strijken
Plooien in
het leven glad
Rennen
tegen de
tijd en zichzelf
Houden
iedereen als
een mobiel in balans
Proberen
zelf niet uit
evenwicht te raken
voelen
een beetje
voor alle beroepen
worden af en
toe eens moe
En meer moe,
nog moeder
Gaan toch steeds
weer verder
Elke moeder krijgt graag
een droomdoos met een
breinaald voor enkele gemiste
steken
vergeet-me-nietje
dichtgeknepen oog ach het is goed zo
knipoog
knuffel arm om de schouder
Zoen zomaar
|
|
|
|
21-03-2013 |
een madelief voor twee |
Vandaag
Twee
omslagen vallen in de bus
een wit, de
ander zwart
De witte
door de papa bezorgd
de zwarte
met vlinderzegel
Twee
verhalen
over
loslaten en in de armen sluiten
de
jongedame zucht de wereld uit
een
broertje begint zijn toekomst
Straks
zoenen om
te troosten
kussen
om leven te delen.
In een
glaasje
een madeliefje voor beiden
|
|
|
|
14-02-2013 |
Boeket woorden voor Valentijn |
Leven is
even
genieten van
wat was en nog
komt
Samenleven
lijkt
een
dubbeltje (op zn kant)
jouw arm om
mijn schouder
onze ogen
en handen
boeien mekaar
vier voeten
ontdekken,
verwarmen
Als er dan
meer is
vertellen we
dan weer eens
een ander
verhaal
|
|
|
|
25-01-2013 |
Kalligrafie |
Letters
sierlijk
aaneengeregen
tot vriendelijke
woorden
en gevoelige
zinnen
vinden via pennenstreken
op papier hun
weg
naar een kunstig
geschenk
(klik op de foto om het beeld groter te maken)
|
|
|
|
06-12-2012 |
meet me in London... part 7/7 : Notting Hill |
Whoops a daisies
Notting Hill
straten spiegelen
zich in de film
nu staan decors er
verloren.
Ooit werden hier
film romances geboren
zoals op het groene
buitenterras
Waar een verliefd
paar
zaterdags stipt
om drie uur
de earl grey nipt.
Wij kunnen alleen
raden
welke woorden
spelen
tussen zijn hart en
het hare.
|
|
|
|
|
Meet me in London... part 6/7 : Hyde park boys |
Drie ridders zonder
horse
poseren in het
heden
stoer tegenover het
verleden
stikjaloers of course.
Want zo dapper
willen ze wel wezen
als de bronzen
ridder op zijn paard.
Ze hebben hun ganse
toekomst nog uit te lezen
dus zijn de knapen
nog veel meer waard.
|
|
|
|
|
|
Mailinglijst |
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
|
Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|