|
Dag 15, 17 augustus : Avontuur in Bryce Canyon
We spelen een spel vandaag J
En we hebben nodig : een nationaal natuurpark, een
fototoestel en een koppel goeie ogen
Check, het natuurpark is vandaag Bryce Canyon, fototoestel en
een koppel lenzen zijn in de aanslag (Marjolein is vaak de fotograaf van ons
gezelschap) en de ogen hebben we ook niet in onze zakken.
Ik geef de opdracht om minstens zeven wilde dieren te
vinden. Dat moet haalbaar zijn, want er zitten Arenden, Prairiehonden en bergleeuwen in dit park. Iedereen bijt zicht vast in de uitdaging. Terwijl
Bryce Canyon zelf natuurlijk ook een bijou is. Maar er hangt onweer in de lucht
en we hopen dat we toch nog een stuk in de Canyon kunnen zien.
We trekken eerst een stuk met de auto tot op het einde van
de Canyon en blijven onderweg hangen voor de verzichten. Bij de natuurlijke
boog, gilt iedereen spontaan wow. De volledige Canyon is van bovenuit
indrukwekkend. De terracotta kleuren gaan over van donker oranje, naar
zalmroze, over lichtgeel en wit. De gesteenten zijn uitgesleten in lagen en wat
overblijft zijn kunstwerken die alleen moeder natuur kan bouwen (merk je het
dat ik al een beetje onder invloed ben van de indianengemeenschap waarin we
terecht zijn gekomen?);
Het valt ook op dat haast iedereen beroert wordt door wat ze zien. Jonge koppels vallen mekaar van pure emotie spontaan in de armen en beginnen te zoenen. Dat zag ik ook al in Death Valley gebeuren. Of hoe een brok onversneden natuur een mens zo van zijn sokken kan blazen.
Er hangt nog steeds onweer in de lucht. Die begint ineens los
te barsten. Regen, hagel, bliksem, donder. Het is echt te gevaarlijk om nog op
een hoog punt de canyon te bewonderen. Dus nemen we eerst onze picnic (min of meer beschut) en hopen
dat de zon weer zal stralen daarna. Maar dat is niet zo.
Het mooie van de canyon kunnen we echt niet laten liggen,
dus trekken we trui en regenjas aan (even een zoektocht in de valiezen) en
kiezen we even later toch voor een tocht naar beneden in de Canyon. We gaan
zelfs voor de Navajoloop die omschreven staat als toch-iets-lastiger. De
doortocht fascineert ons zodanig dat we er even niet aan willen denken dat er ook
nog een klim volgt. De fotos volgen elkaar op in hetzelfde tempo als de
wisselende beelden die we tegenkomen. Op onze weg valt meteen op hoe broos de
gesteenten wel zijn. Zelfs met de hand kunnen we stukken afbrokkelen. Het lijkt
een beetje op klei die bijna droog is. Terwijl we blijven dalen en kronkelen
door de canyon, blijft het regenen, donderen en bliksemen. Als extra animatie
kan dat wel tellen. We moeten zelfs heel even schuilen als er teveel water naar
beneden komt.
De regen verandert ook het pad, merken we ineens aan de
wandelaars die uit de andere richting komen. Een aantal mannen hebben met de
kleigrond, die nu zacht is geworden, oranje strepen op hun gezicht
gezet, als Indianen. Hun voeten hebben een modderig oranje rand.
Het duurt niet echt lang eer onze voeten er net zo modderig
uitzien. Het pad gaat intussen terug naar boven en we stapglijden onze weg
kleverig verder. Een sportieve uitdaging die we allemaal heel erg tof vonden. Bryce
Canyon krijgt van ons allemaal een sterretje.
s Avonds gaan we eten bij een Mexicaan (tja, waarom ook
niet) in het stadje Kanab. Een verassend Hollywoodstadje waar het thema cowboy
en Indiaan breed uitgesmeerd wordt.
Onze eindbestemming ligt in Page, waar we ontdekken dat de
supermarkt hier dag en nacht open is. Om iets van alcohol te mogen kopen moest
iedereen onder de leeftijd van 40 jaar zijn paspoort tonen. Filiep hoopt
alleszins nog dat de kassière zijn
paspoort zal vragen. Ze twijfelt wel even , maar doet het niet ;-).
|
