Tot hiertoe, behalve dan op dag één, werden we getrakteerd op zalig zomerweer, atypisch voor de Vogezen.

Voor deze dag voorspelt meteo France pure storm: plensregen en onweer bij een herfsttemperatuur.

Maar we zijn voorzien en trekken naar een stad waar ze voldoende musea herbergen om ons er een week in te kunnen verstoppen…mocht het nodig zijn. Dat is het gelukkig niet, meteo France kan er ook wel eens compleet naast zitten blijkbaar.

We landen in een Franse oksel tussen Duitsland en Zwitserland en dat merk je, aan de Zwitserse vlaggen, de kazen, Duitse straatnaamborden, pittoresk beschilderde huizen die als getekend zijn. Deze stad is zo onfrans.

Mulhouse.

Het eigenlijke doel van deze trip is het ‘Cité de l’Automobile’.

In principe interesseren auto’s me evenveel als pakweg een doordeweekse keukenmixer, stofzuiger of fietsbel.

In principe.

Hier maak zelfs ik een uitzondering en dat wil wat zeggen.

Ten eerste, omdat dit het grootste museum in zijn soort is in de wereld. Ik neem er alvast een zoutvat bij want Fransen zijn gekend om hun chauvinisme. ‘Par contre’, het aantal verzamelde voertuigen is absoluut indrukwekkend. (Het zijn er volgens de brochure meer dan 400) Het grootste deel van de auto’s uit lang vervlogen verleden, werd verzameld door de familie Schulmpf, eigenaars van een imperium in textiel.

Ten tweede, het kader waarin de voertuigen zijn gezet boeit me. Buitengewoon prachtig staan ze tussen straatlantaarns zoals die op de bruggen van het oude Parijs. Op de achtergrond zien we oude buitenbeelden; foto’s uit Parijs in de vorige eeuw, mensen in de passende klederdracht, buishoeden, ruisende rokken, kanten paraplu’s. Genoeg om me terug te flitsen naar het leven op straat van een eeuw geleden. Deze auto’s zouden heel wat te vertellen hebben mochten ze kunnen brommen, wie weet welke geheimen dragen ze met zich mee.

Er is ook een ten derde, ik wil voor een keer wel eens Piet Huysentruyt volgen. We gaan zo op in het verleden met het blinkend koetswerk en wandelen doorheen de gangen langs de decennia gemotoriseerde voertuigen. Het fototoestel doet overuren. Net als we bijna overwegen om eens onder een ‘hier-niet-verder-gaan-koord’ te glippen om een foto van dichterbij te nemen, komt iemand met grote passen op ons af. Doelbewust beent ze onze richting uit. Meteen ben ik op mijn hoede.

De dame begint in het Spaans tegen ons. Zien we er zo uit dan? In het buitenland worden we wel eens aangewezen als Zweden of inwoners uit een ander Scandinavisch land, we steken ons West-Vlaams dan ook voor geen meter weg. Maar niemand zag ons tot hiertoe aan als Spanjaarden. De dame volhardt en na een verwarrend gesprek in het Spaans gemixt met Frans, begrijpen we dan toch wat ze van ons wil. We mogen, als we daar zin in hebben, (en anders ook, er lijkt geen ontkomen aan), in een visàvis plaatsnemen met ons vieren. De Spaanse zal foto’s nemen met ons toestel. Er loopt behoorlijk wat volk rond maar het koord wordt voor ons alleen geopend. We krijgen nog een stel hoofddeksels aangemeten en wat richtlijnen over hoe we moeten zwaaien en zitten. Heel vreemd en ook onnozel allemaal, maar we besluiten mee te spelen en stappen even lijfelijk over in de vorige eeuw.

Nadien sluit de Spaanse alles weer af en vertrekt, even snel als ze gekomen was zonder verder nog een woord te wisselen. Ze laat ons beduusd achter. We hebben wel mooi een eerste foto van een voltallig gezin.

’s Avonds trekken we voor een afscheid naar Gerardmer. We hadden er goeie redenen voor. De kinderen hadden met ons gewed over de aanleg van een bloemperkje ;-) Het zat zo. Bij ons vorige bezoek waren tuinmannen bezig een perkje aan te planten. Zoals het een ‘Ville Fleurie’ waardig is, worden die bloempleinen aangelegd in een bepaald patroon. De kinderen zagen er toen al het dorp van Asterix en Obelix in en verdienen daarmee een vakantie-ijsje.

Daarnaast kwamen we terug uit pure nostalgie. Vijftien jaar geleden logeerden we ook al in deze stad. Toen stond er op het marktplein een carrousel. Al die jaren later staat die hier nog. Onze oudste dochter kreeg hier, toen ze nog een peuter was, de liefde voor de carrousel te pakken. Daar zijn fotogenieke bewijzen van. Vanavond maken we op net dezelfde plek, in dezelfde zitjes opnieuw foto’s van een jongedame deze keer. Ik ben super benieuwd om thuis de oude en nieuwe foto’s naast elkaar te zien. 

08-07-2012, 22:07 geschreven door Annemie Dufromont  

08-07-2012, 21:39 geschreven door Annemie Dufromont  

Hoi,

De Vogezen zijn in principe gekend en toch blijkt ons geheugen ons parmantig in de steek te laten. Dat heeft ook zo zijn voordelen, alles wat we zien lijkt nieuw te zijn, en is dat toch ook weer niet.

Maandag zijn we goed toegekomen op ons ski-oord ‘Les Grandes Feignes’. Alleen de sneeuw ontbreekt, en de eerste dag ook de zon. En dat allemaal terwijl de kalender zegt dat het zomer is, en onze valies het daar volledig mee eens is.

Onze flat is supergezellig, ruikt naar hout, heeft 2 badkamers (voor wie dat wil weten) We zitten hier dan ook met z’n vieren in een stekje voor 8 mensen. Alles is helemaal in orde, we kunnen prima koken en het ziet er net echt uit…dat is het natuurlijk ook. Dus goed uitgekozen door de zoekers naar vakantiegelegenheden van dienst.

Dinsdag

De wolken dekken de toppen van de groene bergen af. We hebben inkijk op de skiliften en kunnen ons zo een winterlandschap voorstellen. Vandaag zoeken we Gerardmer op, alleszins geen onbekende voor ons, al lijkt het toch voor we er het eerst komen, verrassend. We herkennen echter wel de carrousel waar Marjolein als kleine kleuter haar eerste liefde voor de draaimolen haalde. De stad ligt er verdacht stil bij op de cirkelzagen na die we op verschillende plaatsen horen. Algauw merken we ook hoe dat komt. De stad likt zijn wonden. De bedenneboomde bergflanken rond het meer dragen de sporen van een mini tornado die de afgelopen zaterdag duidelijk ook rotzooide in deze stad. Ooit prachtig aangelegde parken herbergen compleet ontwortelde bomen die kraters nalaten. De groendienst doet overuren om alles voor het echt hoogseizoen nog toonbaar te krijgen. Overal zijn cirkelzagen te horen, vrachtwagens rijden af en aan met boomstammen. Bij een brasserie worden de ramen hersteld. Zelfs bloemperkjes liggen er geknakt bij.

Rookpluimen stijgen op tussen de bomen op de bergflanken, alsof stammen indianen mekaar boodschappen nalaten. Het ruikt wel lekker naar verbrande takken en bladeren.

‘s namiddag ontdekken we de zo typische en bloemrijke natuur in de bossen rondom ons ski-oord. We maken uiteraard van de gelegenheid gebruik om de keuken van deze streek te herontdekken.

Woensdag

We maken er een stedentocht van maar gaan eerst nog eens op bezoek bij onze grote vriend ‘Le Honneck’. Met z’n ongeveer 1400 meter bezorgt hij ons een subliem uitzicht over de omgeving. Een stevige stap zetten tussen alle kleuren die de natuur voor ons weet te schilderen, zorgt voor die rust waarvan we kunnen smullen na het schooljaar.

Kaysersberg is onze volgende halte, mini, afgelegen en zo helemaal Vogezen. Zoals alle dorpen hier, de een al meer afgelegen dan de ander, lijkt ook dit dorp de wasco’s te hebben bovengehaald om de gevels van de huizen in te kleuren. Een kleurboek lijkt het wel, maar absoluut zeer charmant en sprookjesachtig.

Riquewir ligt even verderop en ontvangt alle toeristen met open etalages. De ene bretzel naast de andere macarons, Elzas wijn en bijpassende glazen, massa’s ooievaars. De echte zitten op de schoorstenen, de pluchen in de rekken. Ook dit stadje is bijzonder hartelijk in kleur en heeft nog niets van zijn originele glans verloren. Hier worden nog steeds verhalen gebakken onder vorm van mannetjes koeken. De kerstsfeer lijkt in de gevels mee geschilderd te zijn.

We hebben nog tijd over voor een blits bezoek aan Colmar. We ontdekken er petite Venise, de oude stad, vol in bloei. De foto’s die bij deze bezoeken horen zijn lieflijk, en krijgen jullie later nog te goed.

Donderdag

Ik ben intussen al helemaal versleten van niets doen. En dat mag ;-) Mijn valies met boeken mag ook wel eens geroerd worden. De mannen hadden nog een verzetje nodig. Ze stapten de berg op langs de skipiste, een route die sporters in de winter comfortabel in de lift afleggen, blijft in de zomer toch een stukje meer inspanning te vragen. Maar het uitzicht tot bij ‘Le Honneck’ moet indrukwekkend geweest zijn en de koeien met bellen kregen ze er voor niets bij.

vakantie groeten
Annemie

05-07-2012, 21:35 geschreven door Annemie Dufromont