|
|
|
Woorden kunnen alles |
Wil jij deze blog graag volgen? Tik dan eenvoudig jouw mailadres in de mailinglijst (rechts). Ik hou je op de hoogte van nieuwe berichten.
Zomerse groeten,
Annemie. |
|
05-07-2012 |
vakantiegroeten vanuit de Vogezen |
Hoi,
De Vogezen zijn in principe gekend en toch blijkt ons
geheugen ons parmantig in de steek te laten. Dat heeft ook zo zijn voordelen,
alles wat we zien lijkt nieuw te zijn, en is dat toch ook weer niet.
Maandag zijn we goed toegekomen op ons ski-oord Les Grandes
Feignes. Alleen de sneeuw ontbreekt, en de eerste dag ook de zon. En dat
allemaal terwijl de kalender zegt dat het zomer is, en onze valies het daar
volledig mee eens is.
Onze flat is supergezellig, ruikt naar hout, heeft 2
badkamers (voor wie dat wil weten) We zitten hier dan ook met zn vieren in een
stekje voor 8 mensen. Alles is helemaal in orde, we kunnen prima koken en het
ziet er net echt uit
dat is het natuurlijk ook. Dus goed uitgekozen door de
zoekers naar vakantiegelegenheden van dienst.
Dinsdag
De wolken dekken de toppen van de groene bergen af. We
hebben inkijk op de skiliften en kunnen ons zo een winterlandschap voorstellen.
Vandaag zoeken we Gerardmer op, alleszins geen onbekende voor ons, al lijkt het
toch voor we er het eerst komen, verrassend. We herkennen echter wel de carrousel
waar Marjolein als kleine kleuter haar eerste liefde voor de draaimolen haalde.
De stad ligt er verdacht stil bij op de cirkelzagen na die we op verschillende
plaatsen horen. Algauw merken we ook hoe dat komt. De stad likt zijn wonden. De
bedenneboomde bergflanken rond het meer dragen de sporen van een mini tornado
die de afgelopen zaterdag duidelijk ook rotzooide in deze stad. Ooit prachtig
aangelegde parken herbergen compleet ontwortelde bomen die kraters nalaten. De
groendienst doet overuren om alles voor het echt hoogseizoen nog toonbaar te
krijgen. Overal zijn cirkelzagen te horen, vrachtwagens rijden af en aan met
boomstammen. Bij een brasserie worden de ramen hersteld. Zelfs bloemperkjes
liggen er geknakt bij.
Rookpluimen stijgen op tussen de bomen op de bergflanken,
alsof stammen indianen mekaar boodschappen nalaten. Het ruikt wel lekker naar
verbrande takken en bladeren.
s namiddag ontdekken we de zo typische en bloemrijke natuur
in de bossen rondom ons ski-oord. We maken uiteraard van de gelegenheid gebruik
om de keuken van deze streek te herontdekken.
Woensdag
We maken er een stedentocht van maar gaan eerst nog eens op
bezoek bij onze grote vriend Le Honneck. Met zn ongeveer 1400 meter bezorgt
hij ons een subliem uitzicht over de omgeving. Een stevige stap zetten tussen
alle kleuren die de natuur voor ons weet te schilderen, zorgt voor die rust
waarvan we kunnen smullen na het schooljaar.
Kaysersberg is onze volgende halte, mini, afgelegen en zo
helemaal Vogezen. Zoals alle dorpen hier, de een al meer afgelegen dan de
ander, lijkt ook dit dorp de wascos te hebben bovengehaald om de gevels van de
huizen in te kleuren. Een kleurboek lijkt het wel, maar absoluut zeer charmant
en sprookjesachtig.
Riquewir ligt even verderop en ontvangt alle toeristen met
open etalages. De ene bretzel naast de andere macarons, Elzas wijn en
bijpassende glazen, massas ooievaars. De echte zitten op de schoorstenen, de
pluchen in de rekken. Ook dit stadje is bijzonder hartelijk in kleur en heeft
nog niets van zijn originele glans verloren. Hier worden nog steeds verhalen
gebakken onder vorm van mannetjes koeken. De kerstsfeer lijkt in de gevels mee geschilderd
te zijn.
We hebben nog tijd over voor een blits bezoek aan Colmar. We
ontdekken er petite Venise, de oude stad, vol in bloei. De fotos die bij deze
bezoeken horen zijn lieflijk, en krijgen jullie later nog te goed.
Donderdag
Ik ben intussen al helemaal versleten van niets doen. En dat
mag ;-) Mijn valies met boeken mag ook wel eens geroerd worden. De mannen
hadden nog een verzetje nodig. Ze stapten de berg op langs de skipiste, een
route die sporters in de winter comfortabel in de lift afleggen, blijft in de
zomer toch een stukje meer inspanning te vragen. Maar het uitzicht tot bij Le
Honneck moet indrukwekkend geweest zijn en de koeien met bellen kregen ze er
voor niets bij.
vakantie groeten Annemie
|
|
|
|
30-06-2012 |
Salut |
Vakantie
Valiezen pakken proeft al een beetje
naar vakantie
Er zijn zoveel boeiende dingen om
mijn koffer mee vol te proppen.
Lipglos om er de ganse dag glanzend
uit te zien,
Een niemendalletje dat de zonnebries
doorlaat,
Die decolleté voor de sfeer,
Een megadoos fun, want girls just
wanna have fun,
Dromenvangers en een sterrenkijker,
Binnenpretjes, en pretlichtjes
om in mijn ogen op te hangen
De zon hoef ik niet in te pakken,
die gaat gewoon spannend haar gang.
Ach, laat ik maar mijn gewone zelf
meenemen, de pure versie. Daar kan ik al een eind mee weg.
De geslaagde oogst genegenheid van dit ferme jaar wil
ik graag delen met je. We hebben die amitié samen gezaaid en zien groeien. Ik stop een portie in mijn tas en trakteer
jou een vol glas.
Liefs
Tot de volgende ontmoeting
|
|
|
|
22-06-2012 |
meisje op de fiets..... |
De
examenperiode is heerlijk, toch?
We zien weer
eens wat anders
Een
jongedame op de fiets
Ze had iets
schattigs
Haar korte rok
wilde de leerkracht teasen
En het
manteljasje compenseerde
Vol
examenstress reed ze me vooruit
Haar hoofd
bol van de herhalingen
Toch blij
dat ze later mocht opstaan
Voor het
mondelinge examen
Een
gigantisch voordeel
Opgelucht
ook dat alles snel voorbij zou zijn
Leerkrachten
probeerden haar te kneden
Ernstig,
zelfstandig, volwassen
Het was niet
helemaal gelukt
Ze liet het
kind in haar breed hangen
Vrolijk, speels,
guitig
Aan haar stuur
wimpelden linten
Glinsterend
en kleurig
lavendel paars,
snoepjes roze, suiker wit
Net als
kleuters aan hun eerste fiets
Lief
|
|
|
|
15-06-2012 |
Onze Valère |
Af en toe komt een bizarre vriend
langs bij ons langs, als we in de tuin zitten, bij zwoel lenteweer. We laten graag
onze voeten door het gras kietelen. Dan zien we de zon ondergaan en trekt onze
tuin zijn pyjama aan.
Op dat moment is Valère van de
partij. Hij drinkt nooit met ons mee, we hebben hem zelfs nog nooit iets
aangeboden, misschien niet zo beleefd van ons. Valère is ook niet zo een
spraakwaterval, hij luistert liever. Toch brengt zijn kwieke manier van doen
wat levendigheid in ons gesprek. Hij komt, weigert te bellen en gaat ook weer weg
zonder veel tamtam. Soms krijg ik zelfs de indruk dat hij onze aanwezigheid
maar matig apprecieert, dat hij onze tuin eerder ziet als zijn territorium,
waar wij toevallig als indringers zitten.
Eigenlijk lijkt hij nogal
boertig, maar we nemen hem zoals hij is: verrassend, klein en ontzettend actief.
Daarmee zorgt hij net voor dat extraatje in de tuin. Valère fladdert steeds
weer van hier naar daar, botst nergens tegenop, jaagt intussen wat rond en bezorgt
ons een bewegend beeld en wat spanning. Want stel dat hij eens in onze haren
blijft hangen, per vergissing, of stel dat de vampierentrillers toch niet
verzonnen zijn en er ineens twee gaatjes in onze nek blijken te zitten.
Maar ach, het is zo een schatje,
onze Valère, de vleermuis aan huis.
|
|
|
|
08-06-2012 |
Proficiat Papa's |
Jonge papa
overdonderd door het wonder van je
kind
geboren aan de voet van je zilveren wereld
vol overgave strelen de kindervingers
je buik
kneden je zacht tot reusachtig
als jouw kind paardje rijdt op je
rug
overstijg je jezelf
Gedreven
papa
je versleutelt
jullie huis tot
een gouden thuis
blijft
een superman
voor je dochter
modelleert
je zoon in
jouw spiegel
verstrooit
genegenheid onversneden
pittig
kruidig
bij de
stoofpot van het gezin
Knusse papa
jij groeit verder
met volwassenen om je heen
plant
fantasie voor kleinkinderen
ondersteunt
met zorg elk diamanten ogenblik
bijeen
Proficiat
papas van al die kinderen
koester
elke onbetaalbare
kinderlach als kunst
schenk
leven dat
in kinderen bloeit
klink
het glas op
het geluk
|
|
|
|
01-06-2012 |
Fijne ontmoeting |
Wachten
In de auto
Deze keer
zonder boek
Dat is geen
goed idee.
Mijn
gedachten zwieren dan
Vrij als in
een carrousel
Rond in
mijn hoofd
Boeiend
maar vermoeiend.
Iemand bonst
op het raam
Uitdagend.
Daar staat
ze
Stralend
Sproeterig
Net Pipi
Langkous
Alle leuks
van de dag
Zit zonnig
op haar mond.
Haar glimlach
vult de auto
En mijn
hoofd.
Uitbundig
zwaait ze naar me
En huppelt verder
Haar
paardenstaart danst vrolijk mee
Ze kijkt
nog om
Lacht
Zwaait
Allemaal
uitbundig.
Lief
Van mijn
metekind
Dag Lotte
|
|
|
|
25-05-2012 |
Brief uit de oude doos |
september
2009
Lieve Wout,
Ik moet van je weggaan maar mijn ogen willen je nog
even strelen. Het kan nog wel, alsof ik op dit moment de pauzeknop van de dag
indruk om nog wat geluk op te zuigen. Het licht van de driekwart volle maan en
van de gelige straatverlichting valt over je tengere schouders. Je armen liggen
zoals elke nacht ontbloot boven het donslaken, ze zijn nog steeds gebruind,
alsof er Spaans bloed door je genen loopt. Warrige stroblonde haren, die bij de
punten een beetje opveren, hangen half voor je ogen. Overdag twinkelen die
ogen, omdat er zoveel te genieten valt.
Ik ken je nu. Niets is vanzelfsprekend meer, elke dag
samen met jou is als een geschenk dat ik zorgvuldig en nieuwsgierig openmaak.
Zo graag wil ik bij je liggen, je omarmen en een
vluchtige zoen op je schouder geven. Ik wil je wang strelen waardoor je net een
beetje wakker wordt, even slaperig glimlacht en je handen als een kussen onder
je hoofd vouwt. Dolgraag zou ik naast je op bed zitten om alle onrustige
gedachten van je af te wuiven.
Dat doe ik niet, moet mezelf vermannen om terug naar
de deur te stappen. Ik kan hier niet blijven.
Morgen kus ik je wakker en wrijf even over je
schouders. Jij zal meteen je ogen opslaan om de ochtend te omhelzen, net zoals
de appelbomen in onze tuin elke lente hun witte en roze bloesems ontvouwen. Ik
kikker op van je ogen, grijs als de wolken op dagen waarop het misschien wel
zal regenen en misschien ook niet.
Met een enthousiasme dat me doet denken aan een
cheerleader vul je onze keuken. Je Eddy Murphy-lach omarmt me, je smeert zoveel
vrolijkheid tussen je boterham dat die er langs de zijkant uitdrupt. Ik geef je
geurige muntthee met versgeplukte blaadjes.
Nu, roept de maan me, zij is streng. Ik hang je coole
pet weer aan de stoel en draai je Harry-Potterkalender door van juni tot
september. Ron Wemel kijkt onthutst de kamer in. Mijn lieve zoon, mag ik hopen
dat deze genegenheid voor altijd is? Zelfs als? Ja, zelfs als.
Liefs
|
|
|
|
17-05-2012 |
Verwondering |
Nooit gedacht dat ik op
een doordeweekse, pakweg Hemelvaartsdag, Taliban jongeren in ons huis zou zien
rondlopen. Ze waren tot de tanden gewapend met allerlei geschut, helemaal in de
sfeer voorzien van een hoofddoek en kledij om de woestijnstormen te trotseren. En
dat alles voor een min of meer goed doel, al wil ik daar nog wel over
twijfelen.
We hebben uren zitten
prutsen met hoofddoeken om een Shemagh na te maken, die het gezicht volledig
bedekt en prima camouflage is voor een overvaller. Ook de Bedouine probeerden
we uit, een versie die het gezicht vrijlaat. Die namen waren voor mij ook
onbekend tot een halve dag geleden. Maar lang leve youtube. Nadat we eerst geconfronteerd
werden met Arabische gezongen gebeden en berichtgeving van moorden in de
woestijn, vonden we dan toch de juiste knoopwijze van de doeken. Hoe netjes en
uitgebreid de uitleg op de filmkes ook was. Zodra we zelf een poging waagden,
bleek hoe klunzig we ineens wel waren. Het zal niet in ons zitten, vast niet.
Maar het eindresultaat
mocht er wel zijn, ze zagen er heel gevaarlijk uit zelfs. Zoonlief en zijn
klaskompanen. Allemaal voor een film die
hier opgenomen wordt in het kader van een project Nederlands, jawel u leest het
goed. Het boek De gelukvinder van Edward van de Vendel werd in onze tuin en
omliggende percelen nagespeeld.
Ze deden dat prima, die
jongeren, ik kon alleen van aan de zijlijn toekijken en hooguit ervoor zorgen dat
de dorstigen gelaafd werden. Intussen liep ik me te verwonderen over hoe snel
die Zoon uitgroeide tot een jongvolwassene.
Nog sterker had ik dat
gevoel toen Dochter, zeventien jaar, een feestje organiseerde om het verlengde
weekend in te zetten. Ze maakten met de meiden mooie afspraken over de menu, iedereen
ontfermde zich over wat. Allemaal niet zo evident, de jongedames namen eerst de
hapjes, dessert en drank mee naar school
om daarmee na de lessen bij ons aan te waaien. Dochter kokkerelde de Bolognaise
en dekte de tafel alsof er het prinselijke paar kwam dineren. Prachtig, de gedrevenheid
waarmee dat gebeurde.
Wonderlijk, dat ze het nu
al in haar heeft om als een volwassene in het leven te staan en intussen
stilletjes haar eigen weg kiest. Ze zoog in haar jonge leven al wat waardevol en bruikbaar was op, om uit te
groeien tot een pittige dame. Ik maak me sterk dat ze ook het nestgevoel kan
doorgeven. Stiekem hoop ik dat wij daar toch een of andere rol in hebben
gespeeld, maar voor hetzelfde geld is dat een verdienste van Komen Eten.
Ik word er in elk geval vrolijk
van om, met mijn kin in mijn handen, toe
te kijken tot die vlinder zijn weg naar de buitenwereld knabbelt en zijn
vleugels openklapt.
In ons (t)huis wonen er
twee bijna-volwassenen die nu al de wereld omarmen en er hun hoofd en hart
wagenwijd voor openzetten. Die gedachte koester ik, met trots.
|
|
|
|
12-05-2012 |
Moederdag |
Moeder worden
Het beste uit jezelf toveren
Daar veel genegenheid aan toevoegen
Koesteren, hopen, dromen
Openbreken
Moeders
Strijken
Plooien in
het leven glad
Rennen
tegen de
tijd en zichzelf
Houden
iedereen als
een mobiel in balans
Proberen
zelf niet uit
evenwicht te raken
voelen
een beetje
voor alle beroepen
worden af en
toe eens moe
En meer moe,
nog moeder
Gaan toch steeds
weer verder
Elke moeder krijgt graag
een droomdoos met een
breinaald voor enkele gemiste
steken
vergeet-me-nietje
dichtgeknepen oog ach het is goed zo
knipoog
knuffel arm om de schouder
Zoen zomaar
|
|
|
|
09-05-2012 |
I see trees off green, red roses too |
De lente is met
stip het geknipte moment om mijn goed gevoel af te stoffen. Bij de eerste
zonnestralen heb ik meteen zin om aan van alles te beginnen en liefst nog aan
alles tegelijk. Die streep goud op het terras laat me watertanden naar een
zomerse barbecue, een fietstocht met de wind in de rug en de berg naar
beneden
.zalig om mijn haren voluit te laten wapperen. Ne mens kan content zijn
met die kleine dingen.
Even geleden werd
ik zelfs werkelijk ontroerd, dan nog door een reclame boodschap, stel je voor.
Een krant gaf in
bijlage de Nederlandse versie van de Koran
.. met de boodschap Want kennis van de
ander is de eerste stap naar vriendschap
Natuurlijk. De
eerste stap naar vriendschap. Het is een absolute verrijking om vrienden te
ontdekken. Ik geef toe, in de winter is het vaak bibberen met een jas aan als
we op straat een gezellige koffieklets willen houden, dus komt het er vaak niet
van.
Maar in de lente
ligt een vleugje vriendelijkheid gemakkelijker op de lippen.
Die
reclameboodschap moedigt aan: Kijk rond, iedereen heeft handen om mee te
zwaaien, voeten om naar elkaar toe te stappen. Dat is een aardig begin.
Voila, zo simpel
en zo schoon, vriendschap. Absoluut. Het is zelfs mooier dan die flatscreen
T.V. en warmer dan de meest exotische vakantie. Bovendien is het helemaal
gratis, geen abonnement of instapkosten. Gewoon de handen uit de mouwen en
zwaaien maar, net als koningin Beatrix op Koninginnedag.
Onze liefste
glimlach mag uiteraard niet ontbreken. Alles samen is dat meer dan genoeg voor
een flinke portie vriendelijkheid. Ik koester bij wijze van spreken nog die
schouderklop uit mijn studententijd.
In mijn hoofd
speelt een passend lied van Louis Armstrong
.
I see friends shakin' hands, sayin' "How do you
do?"
They're really
saying "I love you"
Inderdaad What a
wonderfull World in de lente als het stopt met regenen, gaan we weer fluitend
door het leven.
|
|
|
|
08-05-2012 |
Een glas op de vriendschap |
Tussen moeten en onderweg
ligt de afslag van ontmoeten.
Op een kussen van vertrouwen
blinken verwante zielen
parels op in je schelp.
Pauzeer bij wie inspireert
laat knuffelarmen troosten.
Samen mijmeren we bij
een glas vol dromen.
|
|
|
|
06-05-2012 |
Lily Rose |
Reizen is fantastisch: niet-moeten, on-t-moeten, ont-dekken. Het is great om daarbij de wereld
te omhelzen, zeker als die aan mijn voeten ligt, op een slordige elf uur rijden
van mijn voordeur.
Via de Napoleonroute vanuit
de Elba richting Parijs, slingert de weg net voorbij de parfumstad Grasse, naar
een stad beschermd in de oksel van het gebergte de Tanneron. Zelfs vanuit de
hoogte valt de sterallure van deze vakantie oase op. Hier smelten Miami en
Hollywood samen als Provençaalse rosé met bouillabaisse. Hier kan ik, als
would be globetrotter, mijn hart ophalen.
Voor het Miami gevoel,
met bruisend strand, heb ik niet eens dollars nodig. Ik plant mijn bips in het
hete zand glurend naar welgevormde knapen die frisbeeën in blote bovenlijven.
Jongedames in niemendalletjes heupwiegen langs de vloedlijn, genietend van de
vele smachtende blikken.
De boulevard langs het
strand is afgeboord met palmbomen als hoge parasols. Vrouwen flaneren er in glimmende bikinis
waarover ze alleen een doorzichtige blouse dragen. Naaldhakken en een goudkleurige
handtas maken hun outfit helemaal af.
Ook voor de Hollywoodsfeer
zit ik hier goed. Ik fantaseer terwijl ik flaneer langs de Walk of Stars over
de betovering van het witte doek. Steracteurs groeten me. Ik laat mijn hand
passen in reusachtige afdruk van Jeff Goldblums hand.
Het kan allemaal in
Cannes. Hier ademen de straten luxe. Slagroomwitte hotels, elk met een privé
strand, stralen onder een zeeblauwe hemel.
In de haven dobberen kleine
broertjes van de Titanic. In de gewaxte boten met chroomwerk als spiegels,
kunnen grijsaards naar hartenlust indruk maken.
Op de kade huppelt een
meisje met een knalrode piratenhoed. De wind speelt met haar blonde haren. Gek
genoeg doet ze me aan iemand denken. Ze klimt in de grootste jacht. Op de kade
blijft een gouden juweel achter. Ik raap het op.
HOME IN THE CARAÏBEN
staat op de zijkant van
de jacht waarin het meisje verdween.
Vlak ervoor overtuigt een
kokosmatje me ervan dat ik WELKOM ben. Toch geloof ik het niet helemaal.
Hello is this yours? pols ik toch even.
De kapitein en de rest
van het boordpersoneel groeten me. Het meisje neemt het sierraad uit mijn
handen.
Thank you so much! Do you want something
to drink? Ze wenkt
de ober.
Ik nestel me in de witlederen
zetel op het dek en nip Laurent Perrier. Een toast kaviaar en een bord krab lonken
op een salontafel die bijna bezwijkt onder het gewicht van een vaas met verse lelies.
Ik kan me minder comfortabele vakantiebestemmingen bedenken.
Weg van de jachthaven
tuimel ik vanzelf in de winkelstraten achter de boulevard. Ik trakteer mezelf
op een design jurk geknipt voor de rode loper van het Palais des festivals. De avondzon
zet Cannes in een pastelgloed. Straatlantaarns vormen een gouden lint doorheen
de badstad. Op de boulevard schuiven limousines door het verkeer.
Gek. Het piraten meisje,
loopt hier op het voetpad te jongleren. De piratenhoed schuift steeds naar achter
terwijl ze de ballen hoog opgooit. Ineens glipt er eentje uit haar handen. Ze wil
die pakken tussen het verkeer. Een rode cabrio nadert gevaarlijk dicht. Ik
spring de kleine piraat achterna en grijp haar middel.
Paf!
Het meisje gilt, tranen als
diamantjes lopen over haar bleke wang. Een ijsjesman schept een hoorntje met
drie rode bollen. De kleuren van de suikerballetjes bovenop lopen door elkaar
als een modern schilderij.
Lily!
De boulevard is ineens helemaal
verlaten.
Lily Rose!
Een man in
piratenkostuum wenkt me. Ik hol achter hem aan naar het Palais des festivals.
Een invasie aan fotografen laten hun toestellen flitsen. Zodra we dichterbij
komen, vormen de paparazzi een erehaag. Ik zet een eerste stap op het rode
tapijt, rondom mij een sterrenhemel van fotoflitsen. Ik probeer bij de trappen
te komen maar de loper lijkt steeds langer te worden. Ik wuif alsof er niets
aan de hand is en glimlach. De fotografen springen plotsklaps voor me. De flitsen
verblinden me.
LILY ROSE !
Ik knipper, voel de
harde tegels onder mijn schouders en bips. Langs me ruik ik wielen van autos. Ik
draai me om.
Het kleine meisje hurkt naast
een man, de donkere zonnebril verbergt zijn ogen. Toch komt ook hij me bekend voor.
I am so glad, you are
awake. Do you feel all right?
Ik knik, ga zitten en
probeer recht te staan, dat gaat. No problem.
A car hit you, while you
were rescuing my daughter.
The
girl is ok?
Sure. Thank
you. De man duwt zijn zonnebril
hoger.
Hé, you are
.
Hij stopt me een kaart
in mijn handen.
Nice to
meet you, knikt hij. Er blinken
sterretjes in de Willie Wonka ogen van Jack Sparrow. Hij neemt zijn dochter bij
de hand en geeft me een kapiteinsgroet.
De kaart trilt in mijn
handen.
VIP seat for the film
festival de Cannes
|
|
|
|
04-05-2012 |
Welkom |
Vrienden, nieuwsgierigen, lezers,
Via dit forum zal ik af en toe mijn schrijfsels delen. Kom gluren. Geef gerust reactie. Er zullen mini-schrijfsels gepost worden, kortverhalen, anekdotes, iets langere verhalen, voor elk wat wils dus. De leesminuten die je hier doorbrengt zijn beslist ook momenten van rust.
hartelijke groet Annemie
|
|
|
|
|
Proficiat! |
Proficiat!
Uw blog is correct aangemaakt en u kan nu onmiddellijk starten!
U kan uw blog bekijken op http://www.bloggen.be/boomhutvanannemie
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Met vriendelijke groeten, Bloggen.be-team
|
|
|
|
|
|
Mailinglijst |
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
|
Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|