De zon in een glas Chianti

Als god bestaat en hij dan toch ergens mag kiezen om te wonen, dan blijft hij zeker hier hangen tussen de olijfbomen, de wijngaarden, de citroenbomen, cipressen  en de velden vol zonnebloemen.

Dan duwt hij ’s morgens de luiken open, knippert met zijn ogen tegen het felle ochtendlicht en snuift de zoete geur van kamperfoelie. Nog voor de kerkklokken luiden, supportert hij voor de mieren die op het terras al naarstig aan de slag zijn en redt hij een salamander uit het water.

Hij bakt zijn ciabatta en zet de pittigste espresso om in de schaduw van de blauwe regen de ochtend te laten openrollen. Alleen de vogels vullen vriendelijk de ochtendstilte met hun  goeie morgen concert.

Daarna heeft God genoeg aan zijn levensboek in een zetel onder de zon. Als hij echt perse wil weten hoe laat het is, wacht hij wel tot de kerkklokken slaan om de slagen te tellen.

Zodra de zon het strafste van zichzelf heeft gegeven, staat hij op om de steenoven in het bakhuis te warmen, het pizzadeeg te kneden en te rollen. Ongetwijfeld belegt hij het deeg met een drup olijfolie uit de omliggende velden, roodrijpe tomaten die smakelijk uit hun vel barsten, pesto uit Genova en kaas uit Parma.

Bij een glas Chianti, onder de pergola van druivenranken proeft hij dat het goed is tot ook de krekels hun gesjirp inruilen voor de stilte van de nacht.

God is gewoon stiekem hier komen wonen.

06-07-2014, 22:03 geschreven door Annemie Dufromont  

Binnenkomen in Italië lijkt op een strip openen van Asterix en de Romeinen. Alleen de karrenwagens ontbreken in het decor.

Om allerlei toevallige redenen houden we halt in Genova (Genua), of dat een goeie zet is, ontdekken we pas nadien. Mij komt de naam Genua me in elk geval ergens bekend voor en dat alleen triggert me.

Bij de haven ligt een indrukwekkende galei aangemeerd. Een decor uit de film Pirates van Roman Polanski. Met een vleug fantasie heb ik zo de film voor ogen.

Het oude Genua leunt tegen de haven aan en is volgens de boekjes typisch om de smalle straatjes en talrijke Pallazzi die tussen de huizen in staan gedrumd. De weinige auto’s die zich hier noodgedwongen toch door de oude stadskern wurmen, zijn in elke geval aangepast aan de maat van steegjes. De blutsen langs alle kanten bewijzen dat de muren niet altijd ontweken worden.

700.000 Genovezen moet je ergens bergen, het is dus gigantisch druk in de stad. De met graffiti bekladde muren en nauwe donkere doorgangen geven ons eerder iets beklemmends dan idyllisch.

In een Ristorante vinden we nochtans een mooi rustmoment bij een uitsluitend Italiaanse menukaart. Wij zijn leken in die taal dus gokken we op wat we zullen krijgen. We stellen ons een hoop nuttige vragen voor we kunnen bestellen, maar omdat de heel erg vriendelijke gastvrouw ook leek is in Engels, blijven we met de onopgeloste antwoorden achter. Enige optie : lukraak bestellen. Ik krijg iets lekker, maar met zoveel graten en pietepeuter werk dat de honger ook zo overgaat.

Onderweg ontdekken we wel waarom Genova zo beroemd is tot ver over de grenzen. Het blauw van de jeans komt oorspronkelijk uit deze streek en de Pesto ook. Kuierend door de steegjes, lopen we ook Christoffel Columbus achterna die hier als kleine jongen schipper mag ik overvaren speelde met zijn maten.

Dan ineens weet ik ook weer waarom de naam Genua me bekend was. Het is het einddoel van de kruistocht in spijkerbroek. Hier waarschuwde Rudolf Wega Nicolaas dat de zee niet zou opensplijten zoals ze beloofden.

Toch heeft Genua iets agressiefs. De vriendelijkheid die ons ’s avonds  bij aankomst staat te wachten is een straf contrast. Vanaf nu mogen we zelf koken, dus houden we halt in de plaatselijke spar (eerlijk waar, de eerste winkel die nog open is) Er staan twee slagers zo content te wezen achter hun toonbank, alsof ze net een ferme grap hoorden toen de haan drie keer kraaide. Zodra ze horen dat wij uit Belgica komen, beginnen ze enthousiast over de mondiale en komen speciaal vanachter hun toonbank uit om via hun tablet aan te wijzen dat Belgica wel degelijk tegen Argentinië moet spelen. Ze zullen zeker supporteren. Een van hen helpt ons zelfs vriendelijk aan de juiste fles wijn bij het stuk vlees dat hij net zo met liefde voor ons heeft gesneden.

Om het als Asterix te zeggen : aardige jongens, die Italianen.

06-07-2014, 21:59 geschreven door Annemie Dufromont  

Of hoe je van een geplande rustige dag toch blaren op je voeten kan krijgen.

Er was een strak plan voor onze eerste vakantiedag in Chamonix. De kabelbaan vlakbij zou ons naar boven brengen, helemaal tot aan de aiguile du midi. Dat klinkt in het Frans zo zwoel.

We wapenen ons met heel weinig en gezien het verloop van de dag, blijkt dat ook te weinig te zijn.

Tot boven gaat de tocht heel vlot, met een indrukwekkend uitzicht als apotheose. Het tekort aan zuurstof aan de top voelt bijzonder raar, alsof we er net een marathon hebben opzitten. Een van de toeristen heeft er blijkbaar geen last van terwijl hij zijn levensdroom in vervulling laat gaan:  trompet spelen op dit hoogste punt. Als daar maar geen lawine van komt.

Op onze terugtocht naar het dal, tussen kabellift één en twee, beginnen we te twijfelen. Of we nemen de tweede kabellift tot beneden en worden vergezeld van een 70 tal mensen die allemaal ergens naar ruiken, maar nooit zo heel erg lekker en zijn bovendien duizelig tegen het eind, maar we arriveren wel in no time beneden. Of we nemen de benenwagen en dalen op eigen kracht 1300 hoogtemeter. Dan doen we er volgens de wegwijzer een kleine 3 uur over.

Onze keuze is vlot gemaakt. We gaan voor het minder evidente parcours, zonder ingelopen speciaal aerodynamische schoenen, zoals we bij anderen wel hebben gezien, zonder water in een rugzakreservoir, zonder water ook tout court want dat is al op boven aan de top, zonder extra krachtvoer en zonder wandelstokken.

Het enige dat we meenemen is verwondering en dat kunnen we goed gebruiken als we vanuit de hoogte tot het dal de natuur rond ons zien veranderen. We ontdekken allerlei witte, gele en paarse bergblommen. Het geurt er heerlijk naar hars. We zoeken naar edelweiss en bergkristal, het ene vinden we niet meteen, het andere wel.

En dan is die daar toch, de lawine. Veroorzaakt door trillingen van muziek? Even vrezen we dat de twee zwarte stippen die naar beneden rollen, stuntskiërs zijn die hun laatste tocht beleefden. Maar volgens de foto’s die we inderhaast trokken, blijken het toch rotsblokken te zijn. Gelukkig.

Er is natuurlijk ook de tocht zelf die we mogen inkorten. We stappen, struikelen, glijden uit over de laatste sneeuw, vallen, zoeken onze eigen weg en wandelen dapper door tot beneden. Toegegeven, ik spreek vooral voor mezelf. Bij de anderen gaat de afdaling net iets vlotter. Ik roep toch een excuus in. Met mijn hoogtevrees is afdalen steeds weer een gigantische overwinning.

Verder ontmoeten we bijna geen andere sportieveling,  behalve dan twee lopers die de berg op en af rennen alsof het hun dagelijkse joggingronde is. Later ontdekken we dat rond de Mont Blanc in het afgelopen weekend een marathon is gelopen. Deze sporters waren ongetwijfeld nog aan het nagenieten.

Als we beneden komen hebben we er alleszins een mooie trot opzitten. 1300 hoogtemeter, ik heb geen idee hoeveel wandelkilometer dat was. In elk geval, voor een rustdag, kan dat wel tellen.  Ik heb van mijn leven nog nooit zo hard gevoeld waar mijn beenspieren zaten. Amai mijn bilspieren voor de volgende dagen.

De blaren zijn onze trofee ’s.

** Dit is het einde van het begin van onze Italië reis 2014, hieronder vind je het avontuur in Lapland ook in 2014 en nog eens daaronder neem ik je mee naar het Westen, via New York, de Niagarafalls naar het wilde Westen. Dus lees rustig verder en geniet.

Bijlagen:
foto1.JPG (125.5 KB)